ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ 30-1-2012

		Οι επιστήμονες υπολογίζουν ότι στο Γαλαξία μας υπάρχουν 300 δισεκατομμύρια άστρα και ότι στο Σύμπαν υπάρχουν 100 δισεκατομμύρια Γαλαξίες. Τα τελευταία χρόνια επιπλέον υπολογίζουν ότι όλο αυτό το τεράστιο Σύμπαν είναι μόνο το 5% του πραγματικού Σύμπαντος. Το υπόλοιπο 95% αποτελείται από ύλη και ενέργεια που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε και γι’ αυτό χρησιμοποιούν τους όρους σκοτεινή ύλη και σκοτεινή ενέργεια. Ο Μέγας Βασίλειος, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος ερμηνεύοντας την αφήγηση της Βίβλου για τη Δημιουργία, εξηγούν ότι όλο αυτό το τεράστιο, το ασύλληπτα μεγάλο Σύμπαν το δημιουργεί κάποιο Όν που είναι το μοναδικό που υπάρχει από μόνο του, το μοναδικό άκτιστο Όν: η Αγία Τριάδα και ειδικότερα ο Υιός και Λόγος του Θεού, «δι’ Ού τα πάντα εγένοντο». Η Εκκλησία απεικονίζει τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, να κρατάει όλο αυτό το αχανές Σύμπαν σαν μια μπάλα του χάντμπολ στο ένα Του χέρι. Οι άγιοι βλέπουν τους «λόγους των όντων», βλέπουν ότι η άκτιστη δημιουργική ενέργεια του Θεού κάμνει τον κόσμο να υπάρχει, ότι, όχι απλώς τον δημιούργησε κάποτε, αλλά ότι τον δημιουργεί συνεχώς, όπως η εικόνα που βλέπουμε στην οθόνη της τηλεόρασης συνεχώς οφείλει την ύπαρξη της στο ηλεκτρικό ρεύμα, όπως το ολόγραμμα συνεχώς το κάνει να υπάρχει η ακτίνα λέιζερ. Αν «κοπεί» το ρεύμα θα εξαφανιστεί το ον που βλέπουμε. Αν αναστείλει τη δημιουργική της δράση η θεία Χάρη θα εξαφανιστούν τα πάντα. Το Σύμπαν αποτελείται από 100 δισεκατομμύρια γαλαξίες και μέσα στο κεφάλι μας δραστηριοποιούνται 100 δισεκατομμύρια εγκεφαλικά κύτταρα-νευρώνες. Ο ενδοκρανιακός αυτός ζελές χωρίζεται σε δύο ημισφαίρια, δύο διαφορετικούς βιολογικούς επεξεργαστές, στο αριστερό και το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου. Όταν κυριαρχούν οι λειτουργίες του αριστερού ημισφαιρίου τότε σκεφτόμαστε γραμμικά, εστιάζουμε στο παρελθόν και το μέλλον. Το αριστερό ημισφαίριο λειτουργεί σαν ένας σειριακός επεξεργαστής, γραμμικά, παράγει τη λεκτική σκέψη μαθαίνει αποστηθίζοντας, μπορεί να μάθει «απ’ έξω», θεωρητικά, ένα εγχειρίδιο με οδηγίες περί οδήγησης ποδηλάτου. Το αριστερό ημισφαίριο δημιουργεί την αίσθηση του «εγώ είμαι» και όσο εστιάζω στο «εγώ είμαι» γίνομαι άτομο, μόνο, διαχωρισμένο από ότι με περιβάλλει, διαχωρισμένο από την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Όταν κυριαρχούν οι λειτουργίες του δεξιού ημισφαιρίου εστιάζουμε στην παρούσα στιγμή, στο «εδώ και τώρα». Το δεξί ημισφαίριο λειτουργεί σαν ένας παράλληλος επεξεργαστής, σκέφτεται μέσω εικόνων, μαθαίνει κιναισθητικά, αυτό μαθαίνει να ποδηλατεί. Όταν αναδύονται στην αυτοσυνειδησία μας οι λειτουργίες του δεξιού ημισφαιρίου νοιώθουμε συνδεδεμένοι μεταξύ μας και με το φυσικό περιβάλλον και αυτό μας προκαλεί μια αίσθηση πληρότητας, αρμονίας, ευφορίας, μια βαθειά εσωτερική γαλήνη. Το δεξί ημισφαίριο σκέφτεται με εικόνες και σ’ αυτές τις εικόνες υπάρχει χρώμα, κίνηση, ρυθμός, μουσική, αρμονία, ομορφιά. Στ’ ακρογιάλια του Αιγαίου, κάτω από τον γαλανό, φωτεινό ουρανό συντελέστηκε ένα θαύμα καλό κι ωφέλιμο για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Βρέθηκε ο τρόπος να καλλιεργείται και να αναπτύσσεται το τσαγανό του ανθρώπου, βρέθηκε ο τρόπος ο θνητός να φθείρει την τρέχουσα φθορά και να νικιέται ο χρόνος, βρέθηκε ο τρόπος το αεράκι της έμπνευσης να πνέει ακόμη κι όταν το φθαρτό σαρκίο πνέει τα λοίσθια … βρέθηκε ο τρόπος να καλλιεργείται, και το «ασπρόμαυρο» αριστερό εγκεφαλικό μας ημισφαίριο, και το «πολύχρωμο», όλο ζωντάνια δεξιό· βρέθηκε ο τρόπος να διασώζεται και να κυριαρχεί το εντός παιδί, κι ο τρόπος αυτός ονομάστηκε παιδεία, ελληνική παιδεία. Όταν εκείνη η παιδεία κυριάρχησε στις χώρες γύρω από τη Μεσόγειο, όταν η Ρωμαϊκή παγκοσμιοποίηση εδραιώθηκε σ’ Ανατολή και Δύση, το Όν που δημιουργεί και συνεχώς παράγει το ασύλληπτα τεράστιο Σύμπαν μας, ήρθε και γεννήθηκε σαν άνθρωπος στη ταπεινή Βηθλεέμ, για να μας σώσει, για να μας γλυτώσει από τη φθορά και το θάνατο. Ήρθε και μας πρόσφερε την ατέλειωτη, την αιώνια και άναρχη ζωή Του. Ήρθε και προσφέρει τον Εαυτό Του, ώστε όποιος δέχεται να Τον ακολουθεί, όποιος καταδέχεται να μετανοεί, να έχει αληθινή Ζωή. Όποιος μετανοεί, όποιος επιτρέπει να του συμβαίνει η αποδόμηση του εαυτού, όποιος επιτρέπει να πεθάνει η ψευδαίσθηση του προσώπου που μας δημιουργεί η αυτονομημένη λειτουργία του αριστερού εγκεφαλικού μας ημισφαιρίου, όποιος εκούσια προχωράει προς το θάνατο του ατόμου, όποιος επιτρέπει να του συμβεί η απέκδυση του ειδεχθούς προσωπείου που αφελώς νομίζουμε ότι είναι το πρόσωπό μας, η προσωπικότητά μας, όποιος αφήνει τη μάσκα να πέσει και σηκώνει τον σταυρό της εκούσιας κένωσης, θα φτάσει εν καιρώ να ομολογεί, «δεν ζω εγώ αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός», εν καιρώ ή και «από πρωΐας μέχρι νυχτός», μέσα σ’ ένα εικοσιτετράωρο! Ο Θεός έγινε άνθρωπος και έδωσε τη δυνατότητα σε κάθε ταλαίπωρο, θνητό ανθρωπάκο να αποκτήσει «νουν Χριστού». Φυσικά για να συμβεί το ασύλληπτα μεγάλο, το αδιανόητο αυτό γεγονός, χρειάζεται κάποια προετοιμασία, κάποια προπόνηση, μια ασκητική· χρειάζεται καλλιέργεια της καρδιάς, χρειάζεται η Παιδεία της καρδιάς, η τέχνη του θνήσκειν. Η Παιδεία αυτή της καρδιάς επιτρέπει στο θείο Βρέφος, σε Εκείνο το ασύλληπτα, αδιανόητα άπειρο Όν που συνεχώς δημιουργεί και παράγει όλο το αχανές Σύμπαν μας, όλα τα Σύμπαντα, να αυξηθεί και να κυριαρχήσει μέσα μας, να γίνει εντός μας το Πρόσωπο, ώστε να «καταντήσωμεν εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού». Εμείς τα κλήματα, Αυτός η Άμπελος. Εμείς τα μέλη του σώματος, Αυτός η Κεφαλή. Η γιορτή των Τριών Ιεραρχών καθιερώθηκε τον 11ο αιώνα. Οι μεσαιωνικοί μας πρόγονοι αισθάνθηκαν την ανάγκη να τονίσουν την αξία της ελληνικής παιδείας, τον 11ο αιώνα, επειδή, τότε ακριβώς, φάνηκε, ότι είχε διαμορφωθεί ένας άλλος πόλος, ένας άλλος τρόπος ζωής, μια άλλη παιδεία. Μετά το Σχίσμα και εξ αιτίας του, στη Δύση, διασπάστηκε η καθολικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και απολυτοποιήθηκε το «μυαλό», αξιολογήθηκε μόνο η λεκτική σκέψη. Η education εστιάζει πλέον στη μονομερή καλλιέργεια των λειτουργιών του μισού μόνο εγκεφάλου, του γκρίζου αριστερού ημισφαιρίου. Όσα παιδιά τυχαίνει να είναι χαρισματικά στις λειτουργίες του δεξιού ημισφαιρίου ασφυκτιούν μέσα σε αυτό το μονόπλευρο εκπαιδευτικό σύστημα, με ποικίλους τρόπους αμύνονται, αντιδρούν και χαρακτηρίζονται υποτιμητικά ως δυσλεξικά. Ταυτόχρονα, μετά το Σχίσμα, η παιδεία της καρδιάς που επέτρεπε στο Πρόσωπο να αναδυθεί, διώχθηκε, κατασυκοφαντήθηκε, και στη θέση της αναπτύχθηκε η ανθρωποκεντρική καλλιέργεια του εγωτικού ατόμου. Η γιορτή των Τριών Ιεραρχών μας θυμίζει ότι ολοκληρωμένος άνθρωπος δεν είναι το τέλειο κομπιούτερ, το γερό και γυμνασμένο μυαλό. Ολοκληρωμένος άνθρωπος είναι αυτός που καλλιεργεί και το μυαλό και την καρδιά, και τη διανοητική νοημοσύνη και τη συναισθηματική νοημοσύνη, αυτός που προπονεί και προάγει τις λειτουργίες και του αριστερού και του δεξιού ημισφαιρίου του εγκεφάλου. Ολοκληρωμένη παιδεία είναι αυτή που καλλιεργεί και τη λεκτική και την δια εικόνων σκέψη, που γυμνάζει και τον «λογικό» πολυμαθή γραφιά και τον «τρελούτσικο» πολυμήχανο εφευρέτη-καλλιτέχνη-ποιητή· η Παιδεία που ξέρει να ανασταίνει το Παιδί ώστε να μπορεί ο θνητός και 50 και 70 και 90 χρονών να είναι Παιδί, να είναι άνθρωπος, άνω να θρώσκει, αναβλύζοντας ζωντάνια, έμπνευση και φως· να συντηρεί τη φλόγα της έμπνευσης, να μην απογοητεύεται και να καρποφορεί εν μέσω παγετώνος, καρπούς ωφέλιμους κι ωραίους. Οι Τρεις Ιεράρχες είναι προστάτες της Παιδείας που ξέρει να μετατρέπει την πέτρα, σε φως, της παιδείας που γεννήθηκε ακριβώς στον τόπο που ονομάζεται Ελ-λάς, ελ-φως και λας-πέτρα· της Παιδείας που ξέρει να μετατρέπει τον θνητό, από μελλοθάνατο δούλο της κοιλάδας αυτής του κλαυθμώνος, σε αθάνατο πολίτη της Βασιλείας του Θεού· από φίδι και πίθηκο σε αετό-φορέα του Υιού και Λόγου του Θεού· από εργαλείο και νούμερο, από στατιστικό μέγεθος, σε Πρόσωπο, σε παιδί που φέρει μέσα του εκείνο το Παιδίον το Νέον, τον προ αιώνων υπάρχοντα Θεό, τον Δημιουργό, τον μοναδικό που δικαιούται να λέει «Εγώ Ειμί», το Άλφα και το Ωμέγα.
		Ότι προηγήθηκε είναι ομιλία που εκφωνήθηκε στον μητροπολιτικό ναό της Αγίας Σκέπης στην Έδεσσα, την Δευτέρα το πρωί ανήμερα της γιορτής των Τριών Ιεραρχών. Ότι ακολουθεί είναι, στα πρόχειρα, μερικά από αυτά που θα ήθελε ο ομιλήσας να πει αλλά επειδή η ομιλία ήδη ήταν αρκετά μεγάλη επέλεξε να τα παραλείψει.
		Ο άνθρωπος έχει δυνάμει την υποστατική αρχή, είναι δυνάμει πρόσωπο. Πρέπει να πεθάνει για να ζήσει. Πρέπει να πεθάνει για να γεννηθεί Άνωθεν. Πρέπει να πεθάνει για να αναστήσει ο Πατέρας εντός της καρδίας του τον Αναστάντα. Χριστιανικά κανείς δεν μπορεί να ζει, χριστιανικά κανείς μπορεί μόνο να αποθνήσκει. Η κίνηση του θνητού οφείλει να είναι προς τον άδη, προς την εκούσια ταφή, προς την κένωση, με έμπνευση και χωρίς απελπισία. Εκούσια, εν γνώσει της επικείμενης Ανάστασης του Αναστάντος εντός της καρδίας του θνητού. Όσα νοιώθουμε ως πρόσωπο μας, ως προσωπικότητά μας είναι το προσωπείο, η μάσκα, το επίθεμα του όντος. Τα θελήματά μας, οι επιθυμίες μας, οι αξιολογήσεις μας, η γνώση μας περί καλού και κακού, η ηθική μας, οι ιδεολογίες μας, οι απόψεις μας, οι ερμηνείες μας, τα πιστεύω μας, οι αξίες μας. Όλα πρέπει να σβήσουν για να ανοίξει τόπος, για να καθαριστεί η φάτνη από τα είδωλα, για να γκρεμιστούν τα είδωλα και να πάψει ο θνητός να τους προσφέρει λατρεία, ώστε να μπορεί ο Ουρανός, ο ουράνιος Πατέρας, να μας αναγεννήσει, να γεννήσει μέσα μας τον Κύριο μας και Θεό, την Κεφαλή μας, τον Ιησού Χριστό. Η υπακοή αυτό το υπόβαθρο έχει, οφείλει να γίνεται για να απεκδυθεί ο θνητός τον «εαυτό» του, για να μπορέσει να πετάξει την μάσκα, ή μάλλον για να επιτρέψει στον Ιατρό να τον θεραπεύσει. «Στη Δύση αναπτύχθηκε η ανθρωποκεντρική καλλιέργεια του εγωτικού ατόμου»: Όποιος υιοθετεί και ασπάζεται και ενστερνίζεται τη λογική της διακήρυξης των δικαιωμάτων του ανθρώπου μειώνει την πιθανότητα να γνωρίσει, να διδαχθεί τα δικαιώματα του Θεού. Όποιος εστιάζει στην ατομική του ευδαιμονία, όποιος αποφασίζει ότι σκοπός της ζωής του είναι η καλοπέραση του εαυτούλη του, στερεί από τον εαυτό του τη δυνατότητα να ανοιχτεί στον ωκεανό, στο πανηγύρι της περιπέτειας της αναζήτησης του θελήματος του Θεού. Όποιος αγωνίζεται για τα δικαιώματα του ως άτομο, στερεί από τον εαυτό του το δικαίωμα να απελευθερωθεί από τη μίζερη πραγματικότητα του ατόμου, του ζώου, της κτηνώδους ή δαιμονιώδους ζωής. Στερεί τον εαυτό του από τη δυνατότητα να ενωθεί με το Ον, με Τον μόνο Όντα, με το Πρόσωπο. Ο άνθρωπος πραγματώνεται όχι όταν ικανοποιεί τα θελήματα και τις επιθυμίες του, όχι όταν εκπληρώνεται η αφελής ευχή, «ότι επιθυμείς», αλλά όταν θεραπεύεται αυτή η ίδια η επιθυμία του, όταν θεραπεύεται το πρωτοπαθές εν ημίν θέλημα, όταν ανοίγει η καρδιά του και συντονίζεται με το θέλημα του ουράνιου Πατέρα κατά το παράδειγμα του Ενανθρωπίσαντος, ο Οποίος δεν ήρθε για να μας πει τα δικά Του, αλλά για να μας αναγγείλει, για να φανερώσει την Αλήθεια «ην ήκουσε παρά του Θεού», ήρθε από υπακοή και για να υπακούσει στο θέλημα του Πατέρα και να μας διδάξει, αυτό να επιθυμούμε, αυτό να ζητάμε κι εμείς, «Πάτερ ημών … γενηθήτω το θέλημά Σου ως εν ουρανώ και επί της γης», όπως στον κτιστό ουρανό – μεταξύ των αγγέλων, όπως στον άκτιστο Ουρανό – εντός της Αγίας Τριάδος, έτσι και επί της γης – στο τετραδιάστατο χωροχρονικό συνεχές, στο σύμπαν μας. Το πρωταρχικό δικαίωμα του ανθρώπου είναι η θέωσή του, η πραγμάτωση, η ολοκλήρωση της λογικότητάς του, η αποκατάσταση του κατ’ εικόνα, η επίτευξη του καθ’ ομοίωσιν, η ένωση του με τον Υιό και Λόγο του Θεού. Δυστυχώς αυτό το μεγάλο γεγονός, η ενανθρώπιση του Όντος, και η παροχή στον άνθρωπο της δυνατότητας ενώσεως μαζί Του σε βαθμό που να γίνει η «Ζωή Του ζωή μου», σε βαθμό που να μεταλλαχθεί η ζωή του θνητού και να γίνει αιώνια ακόμη και άναρχη έχει κρυφτεί μέσα στο θρησκευτικό περιτύλιγμα και έχει χάσει το δυναμισμό του. Η θρησκεία είναι νευροβιολογική ασθένεια. Κάθε άνθρωπος έχει την εγγενή, λόγω της πτώσης, έπαρση και έχει την τάση να θεωρεί, ότι αυτός ξέρει καλύτερα. Όταν αυτή η εγγενής έπαρση αποκτήσει μεταφυσικό υπόβαθρο, επειδή κάθε θρησκευτική ιδεολογία είναι υποτίθεται θεόπνευστη, τότε «καίγεται» ο καημένος ο εγκέφαλος, ο θνητός αποτρελαίνεται και είναι έτοιμος να θυσιάσει και να θυσιαστεί για κουραφέξαλα. Ο Χριστός δεν ήρθε να ιδρύσει μια καινούργια θρησκεία, έστω την καλύτερη, ήρθε να απαλλάξει τους θνητούς από την ανάγκη του θρησκεύειν. Ο άνθρωπος στρέφεται προς τον Ουρανό και αναζητάει θεούς και δαίμονες από φόβο, λόγω του φόβου του θανάτου. Ο Χριστός ήρθε για να μας ελευθερώσει από τον θάνατο, ήρθε να μας προσφέρει ζωή αιώνια, την Ζωή Του, τον Εαυτό Του. Νίκησε τον θάνατο και αναλήφθηκε, ανέβασε την ανθρώπινη φύση στον χώρο του ακτίστου, όχι ως τέταρτο όν μέσα στην Αγία Τριάδα αλλά ως σώμα Του, ως σώμα του Δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδος, του Υιού και Λόγου του Θεού. Δυστυχώς αυτή η ασύλληπτα μεγαλειώδης πραγματικότητα, δυνατότητα, έχει ξεχαστεί, έχει κουκουλωθεί, σχεδόν έχει πνιγεί κάτω από το περιτύλιγμα της θρησκείας του Χριστιανισμού. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, γιόρταζαν ότι γιόρταζαν που συνέχεια εκείνων των εορτών τους είναι τα σημερινά μας καρναβάλια αλλά εκείνοι δεν γιόρταζαν απλώς για χαβαλέ. Μεταμφιέζονταν για να προσφέρουν λατρεία στους θεούς του έρωτα, για να ενωθούν με τον Έρωτα. Και για να «σπάσουν» τα φρένα της λογικής και της όποιας ηθικής χρειάζονταν την μάσκα, το προσωπείο, για να απαλλαγούν από το σκληρό, άκαμπτο, νεκρό, προσωπείο της ηθικής, της ελεγχόμενης από την λογική συμπεριφοράς. Δεν έκαμναν χαβαλέ παρελάσεις αλλά ΕΡΩΤΑ. Η Εκκλησία του Χριστού χρησιμοποίησε την μεταμφίεση. Ντύνει τους «εις τύπον και τόπον Χριστού» επισκόπους Της και τους αντ’ αυτών ιερείς στα μαύρα για να μας θυμίζει ότι στον κόσμο, στην καθημερινότητα μας, στον μεταπτωτικό μας χρόνο, κυριαρχεί ο θάνατος, η φθορά και ο θάνατος, το σκοτάδι, η μαυρίλα. Αντίθετα μέσα στον ναό, την ώρα της θείας Λειτουργίας φοράνε χρυσοποίκιλτα άμφια, λαμπερά, γιατί τότε συμβαίνει μια θαυμαστή τομή στον χρόνο, γιατί τότε μπολιάζεται ο χρόνος με αιωνιότητα, τότε οι θνητοί έχουν την ευκαιρία να περάσουν μια-δυο ώρες μέσα στη Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Χρησιμοποίησε η Εκκλησία του Χριστού τη μεταμφίεση αλλά όχι και την μάσκα γιατί ήθελε να φαίνεται το πρόσωπο του θνητού, να φαίνεται το πρόσωπο του φέροντος το Πρόσωπο, του φέροντος τον Άκτιστο, του φέροντος τον Χριστό, για να φαίνεται ο Χριστός!   «… χαρακτηρίζονται υποτιμητικά ως δυσλεξικά»: Στα σχολεία μας καλλιεργούμε και αξιολογούμε σχεδόν αποκλειστικά τις λειτουργίες μόνο του αριστερού ημισφαιρίου, μόνο τη λεκτική σκέψη. Αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία, το ότι έχουμε καταντήσει ακόμη και το μάθημα της Πληροφορικής, θεωρητικό και καλούνται οι μαθητές, ακόμη και σ’ αυτό το μάθημα, να αποστηθίζουν θεωρητικές γνώσεις! «Το σύνδρομο της δυσλεξίας παρουσιάζει μια μεγάλη ποικιλία συμπτωμάτων. Για το λόγο αυτό οι ειδικοί σε κάθε κλάδο δίνουν διαφορετικούς ορισμούς. Το να έχεις δυσλεξία δεν σε κάνει μεγαλοφυΐα, αλλά είναι καλό για την αυτοεκτίμηση όλων των δυσλεξικών να γνωρίζουν ότι το μυαλό τους δουλεύει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που δουλεύουν και τα μυαλά των μεγαλοφυϊών ανθρώπων. Αν οι βασικές τους ικανότητες δεν καταπιεστούν, ανατραπούν ή καταστραφούν από γονείς ή εκπαιδευτικούς, καταλήγουν να έχουν ευφυΐα ανώτερη του φυσιολογικού και ασυνήθιστα δημιουργικά ταλέντα. Κάποιοι διάσημοι δυσλεκτικοί: Leonard Da Vinci, Tom Cruise, Albert Einstein, Thomas Edisson, Pablo Picasso, Walt Disney, Alexander Graham Bell, Michael Faraday, Winston Churchill, John F. Kennedy, George Washington. Η λεκτική σκέψη ακολουθεί τη δομή της γλώσσας και τη γραμμικότητα του χρόνου. Η μη-λεκτική σκέψη είναι πολύ πιο γρήγορη. Όταν χρησιμοποιούμε τη μη-λεκτική σκέψη, σκεφτόμαστε μέσα από τις νοητές εικόνες των εννοιών. Οι εικόνες είναι σαν τρισδιάστατες ταινίες που επιστρατεύουν πολλές από τις αισθήσεις μας. Η διαδικασία είναι πολύ γρηγορότερη από τη λεκτική σκέψη. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν το μη-λεκτικό τρόπο σκέφτονται 400 με 2.000 φορές γρηγορότερα». (Αποσπάσματα από το βιβλίο «ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΔΥΣΛΕΞΙΑΣ»).