Γιατί μας αρέσει η ΜΟΥΣΙΚΗ που μας αρέσει ....

		Το αν θα μας αρέσει κάποια μουσική ή όχι οφείλεται στον τρόπο που είναι προγραμματισμένος ο εγκέφαλος μας και όχι στην ελεύθερη επιλογή μας όπως αφελώς αρχικά νομίζουμε. Η προσωπικότητά μας χτίζεται από τέτοιου είδους «επιλογές μας» που όμως δεν είναι καθόλου δικές μας, αλλά απλώς οφείλονται στον τρόπο με τον οποίο είναι κατασκευασμένη να δουλεύει η «μηχανή» μας, ο εγκέφαλός μας.
		Ακολουθούν αποσπάσματα από δύο άρθρα: 1ον: «Ο λόγος της αρμονίας. Πώς ξεχωρίζουμε τις μελωδίες από τα φάλτσα; Για όλα υπάρχει λόγος...», της Λαλίνας Φαφούτη, στο «ΒΗΜΑscience» στις 29-1-2012. 2ον: «Τι κοινό έχουν ο Μπαχ και η Τζόπλιν; Ένα ηχητικό μοτίβο μπορεί να εξηγήσει γιατί ένα κομμάτι γίνεται επιτυχία από την προκλασσική μουσική ως το ροκ», του Τάσου Καφαντάρη, στο ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ στις 26-2-2012.
		1. Το άρθρο:   «Ο λόγος της αρμονίας. Πώς ξεχωρίζουμε τις μελωδίες από τα φάλτσα; Για όλα υπάρχει λόγος...»  , της Λαλίνας Φαφούτη, στο «ΒΗΜΑscience» στις 29-1-2012. «H εισροή των ηχητικών ερεθισμάτων φθάνει αρχικά σε κάποιους νευρώνες οι οποίοι βρίσκονται πιο έξω στον εγκέφαλο, τους εξωτερικούς αισθητικούς νευρώνες. Όταν αυτοί διεγείρονται, η εκροή των δεδομένων τους πηγαίνει σε κάποιους άλλους, «εσωτερικούς» νευρώνες, οι οποίοι στη συνέχεια διαβιβάζουν το σήμα στα κατάλληλα κέντρα του εγκεφάλου. Η κατανομή των παλμών στην εκροή είναι πολύ πιο ομαλή όταν οι ήχοι είναι αρμονικοί σε σχέση με όταν είναι δυσαρμονικοί. »Όταν η συγχορδία είναι αρμονική, δηλαδή ευχάριστη, ο λόγος μεταξύ αυτών των συχνοτήτων αποτελείται από μικρούς σε μέγεθος φυσικούς αριθμούς. Παραδείγματος χάριν, 2 προς 3, 4 προς 5, 3 προς 2 – πάντως σε γενικές γραμμές μικρότερους του δέκα. Αντιθέτως, όσο πιο δυσαρμονική είναι η συγχορδία, τόσο πιο μεγάλα είναι τα ψηφία των συντελεστών αυτής της αναλογίας – χαρακτηρίζονται συνήθως, από αριθμούς όπως 45 προς 42, 37 προς 35».
		2. Το άρθρο:   «Τι κοινό έχουν ο Μπαχ και η Τζόπλιν; Ένα ηχητικό μοτίβο μπορεί να εξηγήσει γιατί ένα κομμάτι γίνεται επιτυχία από την προκλασσική μουσική ως το ροκ»  , του Τάσου Καφαντάρη, στο ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ στις 26-2-2012. «Ερευνητές του καναδικού πανεπιστημίου McGill και των αμερικανικών Georgia Institute of Technology και του Πανεπιστημίου Stanford, με επικεφαλής τον Daniel Levitin ανακοίνωσαν ότι: Έπειτα από ανάλυση 1.800 μουσικών κομματιών που κάλυπταν τέσσερις αιώνες δυτικής μουσικής, είχαν όλα ένα επαναλαμβανόμενο ρυθμικό μοτίβο, ένα “ηχητικό φράκταλ” ... μια “ουσιώδη ιδιότητα μουσικής σύνθεσης που είναι ριζωμένη στον ανθρώπινο εγκέφαλο”! Χάρη στην ύπαρξη αυτού του μοτίβου, η αποδοχή των έργων του ΜΠΑΧ, του Μπετόβεν, του Χάιντν και του Μότσαρτ στην εποχή τους ήταν όμοια με αυτή του «Summertime» της Τζόπλιν στην εποχή των χίπηδων. Ήταν ένας κρυμμένος “συγκινησιακός κώδικας” που διέγειρε τον εγκέφαλό μας και δονούσε τα μύχια της καρδιάς μας. Κοινό εύρημα αυτών των μελετών είναι ότι η μουσική αρμονία είναι αλληλένδετη με τον λεγόμενο “ροζ θόρυβο” ή “θόρυβο 1/f”. Στη φυσική ορίζεται ως σήμα με φάσμα συχνοτήτων τέτοιο ώστε η ισχύς ανά Hz να είναι αντιστρόφως ανάλογη της συχνότητας. Το κλειδί της όλης ιστορίας για τη μουσική είναι πως αυτό το επαναλαμβανόμενο και κλιμακούμενο μοτίβο τόνων και ρυθμών, αυτή η κλασματική κατανομή των συχνοτήτων, δίνει στον εγκέφαλο ένα ηχητικό τοπίο που από τη μία τον πλημμυρίζει με ευχαρίστηση και από την άλλη τον προδιαθέτει για την έκπληξη που θα δραματοποιήσει το τοπίο. Δεν του λέει το είδος της έκπληξης – αυτό εναπόκειται στην επιλογή του μουσικοσυνθέτη – αλλά του λέει το πότε θα επέλθει. Αν ο μουσικοσυνθέτης δεν του δώσει την ηχητική έκπληξη στην προδιαγεγραμμένη από τον «θόρυβο 1/f» στιγμή... έχει χάσει το παιχνίδι και η μελωδία του δεν γίνεται ποτέ επιτυχία!