Με αφορμή ένα γράμμα από τη Fukushima

ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ ΟΝΟΜΑΤΙ ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΥ ΕΣΤΕΙΛΕ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ:

Μιλάμε για Νοοτροπία, χωρίς να έχουμε ιδέα τι ακριβώς εννοεί η λέξη. Διαβάστε το γεγονός αυτό για να έχετε ένα παράδειγμα σύγκρισης μεταξύ δύο λαών. Συμφωνούμε ότι πρόκειται ίσως για εξαίρεση. Γιατί όμως εμείς να μη του μοιάζουμε έστω και στο ελάχιστο βαθμό. Η παρακάτω επιστολή γράφτηκε από τον Βιετναμέζο μετανάστη Ha Minh Thanh, ο οποίος εργάζεται ως αστυνόμος στη Φουκουσίμα, και εστάλη σε έναν φίλο του στην πατρίδα του. Δημοσιεύθηκε στο New America Media στις 19 Μαρτίου. Αποτελεί μαρτυρία για την δύναμη του πνεύματος των Ιαπώνων αλλά και ένα ενδιαφέρον "στιγμιότυπο" ζωής κοντά στο κέντρο της Ιαπωνικής κρίσης, το πυρηνικό εργοστάσιο της Φουκουσίμα. Η επιστολή μεταφράστηκε στα αγγλικά από τον αρχισυντάκτη του New America Media, Andrew Lam, συγγραφέα μεταξύ άλλων του East Eats West: Writing in Two Hemispheres   Αδελφέ μου, Πώς είσαι εσύ και η οικογένειά σου; Τις τελευταίες μέρες εδώ όλα είναι ένα χάος. Όταν κλείνω τα μάτια μου, βλέπω νεκρά σώματα. Όταν τα ανοίγω, βλέπω πάλι νεκρά σώματα. Πρέπει όλοι μας να δουλεύουμε 20 ώρες την ημέρα. Θα ήθελα η κάθε μέρα να είχε 48 ώρες, για να συνεχίζουμε να βοηθάμε και να σώζουμε τον κόσμο. Είμαστε χωρίς νερό και ηλεκτρικό, και τα αποθέματα φαγητού έχουν σχεδόν εξαντληθεί. Και με το που καταφέρνουμε να μετακινήσουμε τους πρόσφυγες από το ένα σημείο στο άλλο, έρχονται καινούργιες διαταγές να τους πάμε ακόμα παραπέρα. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στη Φουκουσίμα, περίπου 25 χλμ μακριά από το πυρηνικό εργοστάσιο. Έχω τόσα πολλά να σου πω, που αν τα έγραφα είμαι σίγουρος ότι θα έβγαινε ολόκληρο μυθιστόρημα για τις ανθρώπινες σχέσεις και συμπεριφορές σε στιγμές κρίσης. Ο κόσμος έχει παραμείνει ήρεμος. Η αίσθηση αξιοπρέπειας και σωστής συμπεριφοράς που έχουν είναι πολύ καλή, γι' αυτό και τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο θα μπορούσαν να είναι. Αλλά σε μια εβδομάδα από τώρα, δεν μπορώ να εγγυηθώ ότι θα είμαστε ακόμη σε θέση να πρσφέρουμε προστασία και τάξη. Άνθρωποι είναι κι αυτοί. Κι όταν η πείνα και η δίψα ξεπεράσουν την αξιοπρέπεια, τότε θα κάνουν, δεν ξέρω, αυτό που θα πρέπει να κάνουν. Η κυβέρνηση προσπαθεί να στείλει προμήθειες μέσω αέρος, τροφή και φάρμακα, αλλά είναι σαν να ρίχνεις μια χούφτα αλάτι στον ωκεανό. Αδελφέ μου, μου έτυχε και κάτι πραγματικά συγκινητικό, με ένα μικρό Ιαπωνεζάκι, που έδωσε σε μένα τον ενήλικα μάθημα ζωής για το πως να συμπεριφέρομαι σαν άνθρωπος. Χθες το βράδυ, με έστειλαν σε ένα σχολείο να βοηθήσω μια φιλανθρωπική οργάνωση να μοιράσει φαγητό στους πρόσφυγες. Η ουρά ήταν στριφογυριστή και τεράστια. Κάποια στιγμή εντόπισα ένα μικρό αγόρι, περίπου 9 ετών. Φορούσε ένα T-shirt και ένα σορτσάκι. Το κρύο όλο και μεγάλωνε, και το αγοράκι ήταν ακριβώς στο τέλος της ουράς. Σκέφτηκα ότι μέχρι να έρθει η σειρά του, δεν θα έχει μείνει καθόλου φαγητό. Πήγα κοντά του και του μίλησα. Μου είπε ότι ήταν στο σχολείο όταν έγινε ο σεισμός. Ο πατέρας του δούλευε εκεί κοντά και οδηγούσε προς το σχολείο. Ο μικρός είχε ήδη φτάσει στον μπαλκόνι του τρίτου ορόφου του σχολείου, όταν είδε το τσουνάμι να παρασύρει το αυτοκίνητο του πατέρα του. Τον ρώτησα για την μητέρα του. Είπε ότι το σπίτι τους βρισκόταν ακριβώς δίπλα στην παραλία και ότι η μητέρα και η μικρή του αδερφή το πιθανότερο είναι να μην επέζησαν. Γύρισε το κεφάλι του αλλού και σκούπισε τα δάκρυά του όταν τον ρώτησα για τους συγγενείς του. Ο μικρούλης έτρεμε από το κρύο και έτσι έβγαλα και του έδωσα το μπουφάν της αστυνομίας που φορούσα. Τότε ήταν που έπεσε η σακούλα με το συσσίτιό μου. Το σήκωσα και του το έδωσα. "Όταν έρθει η σειρά σου, μπορεί να έχει τελειώσει το φαγητό. Πάρε τη μερίδα μου. Εγώ έχω ήδη φάει. Πάρε την να την φας εσύ". Το αγόρι πήρε το σακουλάκι και υποκλίθηκε. Νόμιζα ότι θα έτρωγε αμέσως, αλλά δεν το έκανε. Πήρε τη σακούλα με το φαγητό και πήγε και την εναπόθεσε στην αρχή της γραμμής, εκεί που ήταν συγκεντρωμένο όλο το φαγητό για διανομή. Σοκαρίστηκα. Τον ρώτησα γιατί δεν έφαγε και έβαλε τη σακούλα μαζί με τα άλλα φαγητά. Και μου λέει: "Γιατί βλέπω πολλούς άλλους πολύ πιο πεινασμένους από μένα. Αν τη βάλω εκεί τότε θα μοιραστεί ισότιμα." Όταν το άκουσα αυτό πήγα και στάθηκα παραπέρα, γιατί δεν ήθελα να με δει ο κόσμος να κλαίω. Η κοινωνία που μπορεί να εμφυσήσει σε ένα εννιάχρονο παιδί την έννοια της θυσίας για το ευρύτερο καλό, πρέπει να είναι μια σπουδαία κοινωνία, σπουδαίος λαός. Σου έγραψα δύο γραμμές για να στείλω τις ευχές μου σε σένα και την οικογένειά σου. Πρέπει να επιστρέψω στη βάρδια μου. Ha Minh Thanh   (Το πρωτότυπο: http://newamericamedia.org/2011/03/letter-from-fukushima-a-vietnamese-japanese-police-officers-account.php)

ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΑ:

Ναι, Γιάννη μου, εντυπωσιακό είναι. Και υποτίθεται ήμαστε χριστιανοί, απόγονοι αυτών που όχι απλώς πρόσφεραν την μερίδα τους αλλά πήγαιναν με χαρά να τους φάνε τα θηρία για το καλό της ανθρωπότητας. Κάτι έχει αλλάξει, και έξω μας και μέσα μας ... Ευθύνη του καθένα είναι να ψάξει να το βρει. "Μέσα μας ζει ο Χριστό" ... μπορεί να έχουμε συνηθίσει να ακούμε τέτοιες μεγαλόστομες θεολογικούρες αλλά δεν είναι ούτε μεγαλόστομο ούτε θεολογικούρα ... Ο Χριστός είναι ένα Όν που "κρατάει" όλο το τεράστιο Σύμπαν μας (υπάρχουν διακόσια με τετρακόσια δισεκατομμύρια αστέρια -κυρίως μεγαλύτερα, και πολύ μεγαλύτερα από τον ήλιο μας- μόνο στο Γαλαξία μας, ο οποίος είναι ένας από τα δισεκατομμύρια Γαλαξίες που υπάρχουν στο Σύμπαν) στο "χέρι" του σαν μια μπάλα του χάντμπολ ... και αυτό το ασύλληπτα τεράστιο όν ήρθε και έζησε σαν άνθρωπος, και σταυρώθηκε για μένα και για σένα και τώρα καταδέχεται να ζει φυλακισμένος στη σκοτεινή μας τη καρδιά. Ζει σαν βρέφος, σαν βλασταράκι τρυφερό που μόλις πάει να δώσει ένα τρυφερό κλαδάκι το τσαλαπατάμε γιατί δεν γουστάρουμε να ξεφυτρώνουν μέσα μας ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, θέλουμε να ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ. Και το αφήνουμε το βρέφος πεινασμένο, γυμνό μέσα στα σκοτάδια μπας και πεθάνει από τη πείνα και το κρύο αλλά αυτό το άτιμο είναι αθάνατο και το μόνο που θέλει είναι να πάει προς αυτό ο νους μας ... να καταλάβουμε και να παραδεχτούμε ότι η ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ μας είναι χάλια και έτσι να ΜΕΤΑ-ΝΟΗΣΟΥΜΕ να πούμε ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ - ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ. Να του ζητήσουμε να μας σώσει, να του ζητήσουμε να μας εμπνεύσει να κάνουμε ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ στη ζωή μας ώστε αυτή η ταλαίπωρη ΓΗ μας να γίνει παράδεισος, να τελειώσουν τα ΤΣΟΥΝΑΜΙΑ και οι σεισμοί και οι μαλακίες μας, να τελειώσει ο ΘΑΝΑΤΟΣ. Γιατί γι' αυτό έκανε τον κόπο και ήρθε κοτζάμ Θεός στη μικρούλα τη γη μας, για να καταργήσει τον θάνατο. Τον θάνατο που εξ απόψεως χρόνου εκδηλώνεται σε τρεις δόσεις. 1ον ως πνευματικός-ψυχικός θάνατος κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής μας. Μέσα μας δηλαδή υπάρχει ξεραΐλα και πεινάμε και διψάμε για ζωή και ορμάμε όπου βρούμε μπας και "ζήσουμε" λιγάκι και γινόμαστε εγωκεντρικοί και "να πάει να πνιγεί" ο πλησίον μας και παθαίνουμε πλάκα όταν ακούμε για τη συμπεριφορά αυτού του παιδιού στην Ιαπωνία. Αυτόν τον θάνατο τον νίκησε ο Θεάνθρωπος από τη στιγμή της σύλληψής του και μας μετέδωσε τη νίκη του αυτή με το βάπτισμα και μπήκε μέσα μας σαν βρέφος αδύναμο και περιμένει το δικό μας αυτεξούσιο να αντιδράσει θετικά και να μετανιώσουμε, να στραφούμε προς Αυτόν αρνούμενοι την μέχρι τώρα στροφή προς το τάισμα του ΕΑΥΤΟΥ μας, του εγώ μας, της ψευδαίσθησης αυτής του ΕΓΩ μας που κάτω από αυτή την "πανοπλία" -του δήθεν "εγώ"- ασφυκτιά φυλακισμένο. 3η περίπτωση είναι ο μετά θάνατον θάνατος, ο Άδης, το ότι όλες οι ψυχές των πεθαμένων ζούσαν στο σκοτάδι, χωρίς την αίσθηση της παρουσίας του Θεού επειδή έτσι είχε διαλέξει ο "πατέρας" μας, ο Αδάμ. Πήγαν δηλαδή οι γονείς μας στην Αυστραλία κι εκεί γεννηθήκαμε κι εμείς, φυσικό αποτέλεσμα. Όταν όμως μπήκε εκεί μέσα η ανθρώπινη ψυχή του Θεανθρώπου μπήκε μαζί της και ο Θεός κι έτσι φωτίστηκε το υπόγειο, γκρεμίστηκε η φυλακή και πλέον όλοι είναι στο φως. 2η περίπτωση είναι ο σωματικός θάνατος, ο χωρισμός ψυχής από σώμα. Αυτόν θα τον καταργήσει με την Δεύτερη του Παρουσία και θα μπορούσε να είχε γίνει αυτό αμέσως μετά την Πεντηκοστή αν οι άνθρωποι το θέλαμε ... Κάποτε θα γίνει όμως, θέλουμε δε θέλουμε, και θα καταργηθεί ο θάνατος εντελώς τελείως. Σε ζάλισα λίγο αλλά τί να σου κάνω; Αυτό που μου έστειλες αυτά μου έφερε ... Σημαντική και αξιοθαύμαστη η συμπεριφορά του παιδιού και όλου του Ιαπωνικού λαού που δείχνει τόσο φιλότιμο αλλά εδώ -κι όχι μόνο εδώ αλλά όπου βρεθεί, κάποιος που να θελήσει και να ζητήσει- υπάρχει κάτι ασύλληπτα πιο μεγάλο, υπάρχει διαθέσιμος, πρόσφορος, "του χεριού μας" κοτζάμ Θεός, αυτός που "κρατάει" όλο αυτό το τεράστιο Σύμπαν μας σαν μπάλα του χάντμπολ στο "χέρι" του. Κι αυτός δεν υπάρχει στους ουρανούς αλλά μέσα στην καρδιά μου και στην καρδιά σου κι εμείς για του κόσμου τα χαζά "μου", "μου", "μου" τον γράφουμε και καταντάμε αγελάδες, πιόνια στα χέρια του κάθε επιτήδειου που γουστάρει να κάμνει παιχνίδι στη πλάτη και "πίσω από την πλάτη μας", παίζοντας με την ιδιοτέλειά μας, παίζοντας με τη δίψα και τη πείνα μας για ζωή. Μέσα μας είναι αυτός που είπε ότι είναι "η οδός, η αλήθεια και η ζωή", "ο άρτος της ζωής", "το ύδωρ το ζων" και όλα αυτά τα είπε όχι για να κάνει τον μάγκα ή έστω για να θαυμάσουμε το υπέροχο παράδειγμά του αλλά για να μας δοθεί, γιατί είναι τρελά ερωτευμένος μαζί μας, με τον κάθε ταλαίπωρο ανθρωπάκο και γουστάρει αφόρητα να βρίσκεται μέσα στην καρδιά σου, μου, του καθένα μας, γουστάρει αφόρητα να κυκλοφορεί μέσα στις φλέβες μας και είναι το αίμα μας, να είναι το ύδωρ το ζων που μας ξεδιψάει και μας μετατρέπει σε σιντριβάνι που αυτό το ύδωρ το ζων αναβλύζει. Και πονάει, πονάει που τον "γράφουμε", πονάει ο Ουρανός που αρνούμαστε την ένωση μαζί του, πονάει που πονάμε επειδή τον πονάμε, πονάει που τον αρνούμαστε όπως πονάει ο πατέρας που αγαπάει το παιδί του και το βλέπει να αρνείται να πάρει το φάρμακο που θα το θεραπεύσει έτσι ... επειδή δεν θέλει ... επειδή το έχουν πείσει ότι ο πατέρας του δεν έχει ιδέα από φάρμακα ... κι το παιδί του φαρμακοποιού τρέχει στα γειτονικά φαρμακεία και το δουλεύουν και του πουλάνε μαντζούνια για φάρμακα και το φαρμακώνουν και ο πατέρας του πονάει που έχει στα χέρια του το καλό το φάρμακο και το παιδάκι του πεθαίνει ... θύμα της λάθος νοο-τροπίας του. ΚΑΛΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ. Με αγάπη Διονύσης