Φυσικά θα ακουστεί πάλι: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία». Στα αρχαία χειρόγραφα είναι «εν ανθρώποις ευδοκίας». Και το νόημα είναι λίγο διαφορετικό. Σημαίνει ότι η ειρήνη θα είναι στους ανθρώπους της «καλής θελήσεως», της ευδοκίας. Δεν είναι έτσι απλώς ότι θα ‘ρθει ειρήνη επί της γης, γιατί βλέπουμε, δηλαδή περάσαν δύο χιλιάδες χρόνια από τότε και ειρήνη δεν βλέπουμε. Αλλά η ειρήνη υπάρχει στους ανθρώπους της ευδοκίας. Και από εκεί έγινε και η λατινική μετάφραση, “In Terris Pax Hominibus Bonae Voluntatis”, «στους ανθρώπους της καλής θελήσεως. Δηλαδή να παρηγοριόμαστε, δεν υπάρχει ειρήνη αλλά τουλάχιστον υπάρχει μεταξύ των Χριστιανών που είναι οι άνθρωποι υποτίθεται της «καλής θελήσεως». Το φοβερό είναι βέβαια ότι υπάρχουν διαμάχες και μεταξύ των Χριστιανών. Να λέμε δηλαδή τίποτα δεν έγινε από την υπόσχεση του ύμνου των Αγγέλων στα Χριστούγεννα; Εδώ τώρα στα Βαλκάνια έχουμε δίπλα μας ένα θέμα που δεκαετίες περάσανε και υπάρχουν πάρα πολλοί που προτιμούν να μείνουν τα πράγματα όπως είναι και να μην βρεθεί καμμιά λύση παρά να λεχθεί ότι κάτι έγινε μια υποχώρηση. Να διευκρινίσω βέβαια, μην θεωρηθεί ότι ανήκω σε κάποια παράταξη ή σε κάποιο κόμμα ή σε κάτι τέτοιο. Όποιος νομίζει ότι ανήκω σε κάποια ομάδα ανθρώπων ή είμαι οπαδός ανθρώπων ή να νομίζει κάποιος ότι έχω οπαδούς, αυτός είναι απλώς να το πω, ηλίθιος! Δεν ανήκω πουθενά και ούτε κανένας ανήκει σε μένα. Να πω που ανήκω; Θέλω να ανήκω στον Χριστό, τελείωσε, όχι σε ανθρώπους. Το διευκρινίζω αυτό μη κανείς ότι κάνω προπαγάνδα για κάποιον, ότι ανήκω σε κάποιο κόμμα. Αυτά είναι καθαρές ανοησίες!
Το θέμα λοιπόν είναι … έχει μάλλον δυο πλευρές. Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, αυτός ο λαός που κατοικούν στην περιοχή των Σκοπίων; Οι ίδιοι λένε ότι είναι Μακεδόνες. Θα το εξετάσουμε αυτό. Εκείνο που έχει ίσως περισσότεροι σημασία είναι ότι οι ίδιοι διακηρύσσουν ότι δεν είναι ούτε Σέρβοι, ούτε Βούλγαροι, ούτε Έλληνες. Θέλουν να αποτελούν έναν λαό ανεξάρτητο. Τι γίνεται τελικά; Γιατί διαλέξανε τόσο πολύ αυτό το όνομα Μακεδονία; Γιατί απλούστατα είναι πολύ εκείνοι που υποστηρίζουν, από πολύ παλιά, ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν ήταν Έλληνες. Πρώτος το είπε ένας Γερμανός, Μύλλερ (Βίλχελμ Μύλλερ 7-10-1794 / 30-9-1827), ο οποίος ήταν Φιλέλληνας, πολύ Φιλέλληνας, αλλά επειδή ήταν προσηλωμένος στην δόξα των αρχαίων Αθηνών δεν χώνευε τους Μακεδόνες τους αρχαίους επειδή κατέκτησαν όλη την Ελλάδα. Λοιπόν διαλέγοντας το όνομα ενός λαού που δεν ήταν Έλληνες μπορούσαν να λένε ούτε Έλληνες είμαστε και χρησιμοποιούμε το όνομα αυτό που οι σημερινοί Έλληνες το θεωρούν δικό τους. Φυσικά εδώ στην Ελλάδα η αντίδραση είναι: καθόλου δεν δικαιούνται το όνομα Μακεδονία. Όταν μαλώνουν οι άνθρωποι το θέμα δεν είναι ποιος από τους δυο έχει δίκιο. Το δίκιο το έχει η αλήθεια. Να δούμε λοιπόν ποια είναι η αλήθεια. Και η αλήθεια δεν καλύπτει ούτε την μια πλευρά ούτε την άλλη, εν μέρει την μια, εν μέρει την άλλη, δεν είναι το θέμα ποιος από τους δυο έχει δίκιο. Απλούστατα και η δυο πλευρές αγνοούν κάποια βασικά ιστορικά πράγματα τα οποία είναι άγνωστα. Το θέμα είναι … Κατ’ αρχήν θα αρχίσουμε με τους αρχαίους Μακεδόνες. Τι ήταν οι αρχαίοι Μακεδόνες. Αυτός ο Μύλλερ ο Γερμανός υποστήριξε ότι ήταν Ιλλυριοί. Δηλαδή ότι ανήκανε σε έναν μεγάλο λαό που είχε πολλές εθνότητες, στα δυτικά Βαλκάνια και οι απόγονοί τους μάλλον είναι οι σημερινοί Αλβανοί. Και επικράτησε και το άλλο, και αυτό διδάσκουν και σήμερα στην περιοχή των Σκοπίων, ότι ο Μέγας Αλέξανδρος δεν ήταν Έλληνας αλλά ήθελε να είναι Έλληνας.
Από πριν από πολλά χρόνια που με απασχολούσε το θέμα σκεφτόμουνα για ένα όνομα πολύ γνωστό της αρχαίας Μακεδονίας, το Πτολεμαίος. Αυτό το όνομα δεν υπήρχε πουθενά αλλού, σε καμμιά άλλη περιοχή της Ελλάδος, μόνο στην Μακεδονία. Τι σήμαινε αυτό το όνομα; Και τελικά θυμήθηκα την αρχή της Οδύσσειας: «Ἄνδρα μοι ἔννεπε, Μοῦσα, πολύτροπον, ὃς μάλα πολλὰ πλάγχθη, ἐπεὶ Τροίης ἱερὸν πτολίεθρον ἔπερσε» («Tον άντρα, Mούσα, τον πολύτροπο να μου ανιστορήσεις, που βρέθηκε ως τα πέρατα του κόσμου να γυρνά, αφού της Tροίας πάτησε το κάστρο το ιερό»). Η λέξη «πόλις» αρχικά είχε κι ένα «τ», ήταν «πτόλις» και ο «πόλεμος» θα έπρεπε να λέγεται «πτόλεμος» και «Πτολεμαίος» να σημαίνει «ο άνθρωπος του πολέμου». Θυμήθηκα τότε και το «Νεοπτόλεμος» που ήταν ο γιος του Αχιλλέα. Πόλεμος είναι η μάχη μεταξύ δυο πόλεων, έρις μεταξύ δυο πόλεων. Ο «πόλεμος» λεγόταν «πτόλεμος». Αυτό όμως τι σήμαινε; Σήμαινε ότι μια λέξη που είχε αλλάξει στον υπόλοιπο Ελληνισμό πολλούς αιώνες πριν από τον Μέγα Αλέξανδρο, ήδη στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια χρησιμοποιούνται οι λέξεις «πόλεμος» και «πόλις» αλλά διατηρούνται οι αρχαίοι τύποι μόνο σε παράγωγα και σε σύνθετα. Στα Ομηρικά Έπη η «πτόλις» έγινε «πόλις», «πτόλεμος» έγινε «πόλεμος» αλλά βλέπουμε την λέξη «πτολίεθρον» που σημαίνει «πόλη με κάστρο», «πτολίπορθος» - «αυτός που κυριεύει, που κατακτάει πόλεις», βλέπουμε ότι διατηρείται ο αρχαίος τύπος, με το «τ». Επίσης έχουμε «πόλεμος», «τληπόλεμος», αλλά σε σύνθετα «μενεπτόλεμος» - «αυτός που επιμένει στον πόλεμο», «Νεοπτόλεμος» - «αυτός που είναι νέος στον πόλεμο» (τι να πούμε, δεν ξέρω τι είχανε στο μυαλό τους όταν δώσανε αυτό το όνομα). Βλέπουμε δηλαδή ότι ήδη την εποχή που γράφτηκαν τα Έπη του Ομήρου είχε φύγει το «τ». Όμως στην Μακεδονία που ήταν περιθωριακή περιοχή του Ελληνισμού διατηρούνταν ο αρχαίος τύπος. Αυτό σημαίνει ότι ήταν κάτι που το είχαν από πολύ παλιά, δεν το πήραν από την νότια Ελλάδα, από αποίκους δηλαδή από την νότια Ελλάδα, ούτε το διδάχτηκαν από τους Αθηναίους ή από άλλους της εποχής τους. Αυτό δείχνει ότι στην μακεδονική διάλεκτο διασώζονται πολλοί αρχαϊκοί τύποι. Πτολεμαίος ίσον Πολεμαίος, το αντίθετο του Ειρηναίος, δηλαδή. Απόδειξη ότι η δωρική διάλεκτος διατηρούσε αρχαϊσμούς που είχαν εξαφανιστεί σε άλλες διαλέκτους.
Από πολλά χρόνια είχα πει (αυτό το έχουν προσέξει και άλλοι αλλά δεν το έχουν τονίσει πολύ) ότι ο Ηρόδοτος, ο οποίος είναι ο πατήρ της Ιστορίας, ο πρώτος που έγραψε μια παγκόσμια Ιστορία και μας δίνει και πάρα πολλές πληροφορίες για την ελληνική ιστορία μέχρι τους περσικούς πολέμους. Ο Ηρόδοτος ήταν Δωριεύς, δωρικής καταγωγής, γεννήθηκε στην Αλικαρνασσό η οποία ήταν αποικία Δωριέων. Σαν Δωριεύς ήξερε τις παραδόσεις των Δωριέων και τις αναμνήσεις για την καταγωγή τους. Λοιπόν μας δίνει πολύ σημαντικές πληροφορίες στις οποίες γενικά δεν έδωσαν σημασία κυρίως οι Αθηναίοι και το Πανεπιστήμιο Αθηνών, γιατί μέσα μιλούσε για τους Αθηναίους, ας πούμε υποτιμητικά, όχι με κακιά έννοια, αλλά ότι ήταν απόγονοι των Πελασγών. Ενώ σαν Έλληνες, καθαρά ας πούμε, θεωρούσε τους Δωριείς οι οποίοι όμως ήταν απόγονοι των Μακεδνών. Αυτό είναι το σπουδαίο. Δηλαδή ενώ αμφισβητείται η ελληνικότητα των αρχαίων Μακεδόνων, ο Δωριεύς Ηρόδοτος λέει ότι οι Μακεδόνες, με τον αρχαϊκό τύπο Μακεδνοί, ήταν οι πρόγονοι των Δωριέων και αυτούς λέει «ελληνικόν φύλον». Για να δούμε αυτό το κείμενο πιο αναλυτικά.  Στο πρώτο βιβλίο του Ηροδότου. Ο Κροίσος ζήτησε να μάθει σε ποιους να απευθυνθεί σαν συμμάχους, ο Κροίσος ο γνωστός βασιλιάς της Λυδίας, ζητούσε συμμάχους από την Ελλάδα και του είπαν ότι σπουδαιότεροι είναι οι Λακεδαιμόνιοι και οι Αθηναίοι, «οι μεν δωρικού γένους οι δε ιωνικού», Δωριείς οι Λακεδαιμόνιοι, Ίωνες οι Αθηναίοι και αρχικά οι Ίωνες Αθηναίοι ήταν Πελασγικόν έθνος ενώ οι Δωριείς ήταν Ελληνικόν. Βλέπετε αυτό μάλλον έχει ενοχλήσει αρκετούς εκεί στην Αθήνα κι έτσι δεν του δώσαν σημασία. Φυσικά τα τείχη της Ακροπόλεως τα αρχαία τα λέγαν πελασγικά τείχη, υπήρχαν Πελασγοί, σίγουρα υπήρχαν, δηλαδή δεν έκανε λάθος ο Ηρόδοτος. Και λέει κάτι άλλα, ότι, επί Δευκαλίωνος στην Φθιώτιδα κατοικούσανε, αυτό το ελληνικόν έθνος των Μακεδνών και ήταν Έλληνες. Αυτό το έχει και ο Όμηρος όμως ο οποίος Έλληνες ονομάζει στην Ιλιάδα μόνον τους υπηκόους του Αχιλλέως, τους Μυρμιδόνες και την περιοχή εκείνη, την Φθιώτιδα, την ονομάζει Ελλάδα. Και από εκεί λέει ο Ηρόδοτος πήγανε στην Ιστιαιώτιδα που είναι τα βόρεια μέρη της Θεσσαλίας προς τον Όλυμπο και τον Κίσσαβο. Και από εκεί πήγανε στην Πίνδο, Μακεδνόν καλούμενον το έθνος αυτό. Από εκεί κατεβήκαν στην Δρυοπίδα και από την Δρυοπίδα στην «Πελοπόννησον ελθόν Δωρικόν εκλήθη». Δηλαδή η κάθοδος των Δωριέων είναι στην πραγματικότητα κάθοδος Μακεδόνων από την Πίνδο. Και γι’ αυτό τον λόγο εκεί στην Δωρίδα, στην Δρυοπίδα που είναι η Δωρίς.
Λοιπόν ο Ηρόδοτος είπε αυτό το πράγμα, ότι κατέβηκαν οι Μακεδνοί που ήταν ελληνικό έθνος κατέβηκαν στην Δρυοπίδα, την Δωρίδα και μάλιστα σε εκείνα τα μέρη που κατέβηκαν από την Πίνδο, υπάρχει και ποταμός που λεγόταν Πίνδος την εποχή εκείνη. Η Γραβιά ήταν μια από τις πέντε πόλεις που κατοίκησαν αυτοί οι Δωριείς που κατέβηκαν ως Μακεδνοί. Και από εκεί κατέβηκαν μετά και κατέλαβαν την ανατολική Πελοπόννησο. Και στο όγδοο βιβλίο του ο Ηρόδοτος έχει και κάτι άλλα. Λέει για τους Λακεδαιμονίους, Κορινθίους, Σικυωνίους, Επιδαύριους και Τροιζηνίους ότι όλοι αυτοί ήτανε Δωρικόν και Μακεδνόν έθνος. Αυτούς όλους που είναι οι Δωριείς όπως τους ξέρουμε τους λέει «Δωρικόν και Μακεδνόν έθνος», τους λέει ξανά Μακεδόνες. Ερινεός είναι η Γραβιά, το Χάνι της Γραβιάς. Και οι Αθηναίοι ήσαν Πελασγοί και ονομάζονταν Κραναοί, μετά Κεκροπίδες και τελικά Αθηναίοι και Ίωνες. Τα επαναλαμβάνει αυτά και κανείς από τους αρχαίους Αθηναίους δεν διαμαρτυρήθηκε για τον Ηρόδοτο γιατί όλα αυτά που έλεγε τα πιστεύαν όλοι. Όλους λοιπόν τους Πελοποννήσιους που ξέρουμε ως Δωριείς, τους Κορινθίους, τους Λακεδαιμονίους κλπ δεύτερη φορά εδώ στο προτελευταίο του βιβλίο, που μιλάει για τα πλοία που παρατάχθηκαν στη Σαλαμίνα, τους ονομάζει ξανά Μακεδνούς Δωριείς.
 Και τώρα έρχεται η επιβεβαίωση όλων αυτών των πραγμάτων που είπε ο Ηρόδοτος. Είναι μια ανακάλυψη που έγινε σχετικά πρόσφατα. Το 1986 ανακαλύφθηκε στην Πέλλα, στο αρχαίο νεκροταφείο της Πέλλας το οποίο έπαυσε να λειτουργεί από την εποχή του Φιλίππου. Δηλαδή ότι υπάρχει εκεί μέσα είναι παλιότερο από τον Φίλιππο. Δηλαδή βρισκόμαστε ας πούμε γύρω στο 380 με 400. Ανακαλύφθηκε αυτό το κείμενο, ήταν ένα μολύβδινο ειλητάριο ήταν τυλιγμένο όπως κάποιοι πάπυροι παλιοί.
Ήταν τυλιγμένο και βαλμένο στο χέρι ενός νεκρού, για να πάει ο νεκρός αυτό το κείμενο στον άλλο κόσμο και έχει μια κατάρα. Κάποια ήθελε έναν Διονυσοφώντα και λέει εκεί μέσα να μην το πάρει άλλη αλλά να είναι μόνο δικός της, να γεράσει μαζί της και η κακή Θετίμα κακώς να απωλεσθεί, η αντίζηλος. Αυτό το κείμενο δημοσιεύθηκε το 1993 με ωραία μετάφραση, μια ωραία μελέτη, από τον Εμμανουήλ Βουτυρά καθηγητή της Φιλοσοφικής σχολής. Εμμανουήλ Βουτυράς, Ένας διαλεκτικός κατάδεσμος από την Πέλλα. Δημοσιεύθηκε σε ένα περιοδικό που το διαβάζουν μόνο όσοι ασχολούνται με τις διαλέκτους, «Ελληνική Διαλεκτολογία» 3, 43-48. Έμεινε άγνωστο αυτό, άγνωστο έμεινε. Να εδώ έχω ένα βιβλίο του 2001, του Ιωάννη Ταρνανίδη καθηγητή πανεπιστημίου της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης, ασχολείται με αρχαίους Μακεδόνες, με Σλάβους της Μακεδονίας και δεν γνωρίζει τίποτα από αυτό εδώ. Αν δεν υπήρχε το Ιντερνέτ δεν θα ήξερα κι εγώ τίποτα. Το σημαντικό με αυτό το κείμενο είναι ότι είναι το πρώτο μεγάλο πλήρες κείμενο που έχουμε που είναι γραμμένο στη γλώσσα του λαού της Πέλλας που ήταν η πρωτεύουσα της Μακεδονίας. Στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας αυτή τη γλώσσα μιλούσε ο λαός. Υπάρχει ένα χειρόγραφο του Δερβενίου, που είναι το αρχαιότερο χειρόγραφο της Ευρώπης το οποίο είναι όμως φιλοσοφικό, γραμμένο σε αττική διάλεκτο. Αυτό δεν μας μιλάει για την γλώσσα που μιλούσε ο λαός της Μακεδονίας. Κάποιος λόγιος της Μακεδονίας το είχε αυτό γιατί φιλοσοφία μελετούσε. Ο πάπυρος του Δερβενίου, δεν μας βοηθάει. Ο κατάδεσμος της Πέλλας όμως είναι κάτι λαϊκό, μια απλή γυναίκα του λαού ζητάει κλπ, είναι ένα κείμενο γραμμένο στη γλώσσα του λαού της Πέλλας. Η γλώσσα του κειμένου αυτού είναι Δωρική. Ένα χαρακτηριστικό της Δωρικής ήταν ότι υπερίσχυε το Α έναντι του Η ή έναντι και του Ω: «Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ» - «ή με αυτήν ή επ’ αυτής» - «Η ΤΗΝ Η ΕΠΙ ΤΗΣ». Ή το άλλο του Συρακουσίου Αρχιμήδη … οι Συρακούσες ήταν αποικία των Κορινθίων οι οποίοι ήταν Δωριείς και μιλούσε δωρική διάλεκτο και ο περίφημος Αρχιμήδης, «Δος μοι πα στω και ταν γαν κινάσω» «που»-«πα», «την γην»-«ταν γαν». Το ίδιο έχουμε εδώ, η κακή Θετίμη που ήταν η αντίζηλος ονομάζεται «κακά Θετίμα». Έως τώρα ξέραμε μόνο λέξεις, μεμονωμένες λέξεις, αλλά οι λέξεις δεν σημαίνουν τίποτα. Αν πάρουμε σήμερα μεμονωμένες λέξεις από την νέα Ελληνική θα βγούμε ότι είμαστε Τούρκοι, ένα σωρό τουρκικές λέξεις έχουμε στην νέα Ελληνική. Όταν έχεις μόνο λέξεις δεν σημαίνουν τίποτα, αλλά όταν έχεις ολόκληρο κείμενο με σύνταξη κλπ βλέπεις ποια είναι η γλώσσα. Λοιπόν βρέθηκε ότι η γλώσσα των αρχαίων Μακεδόνων είναι Δωρική και αυτό επιβεβαιώνει αυτά που έλεγε ο Ηρόδοτος για την καταγωγή των Δωριέων, που ήταν κι αυτός Δωριεύς, από τους Μακεδνούς. Δεν υπάρχει αμφιβολία μετά από αυτή την ανακάλυψη ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν Έλληνες της φυλής της Δωρικής.
Γιατί λέγεται βάρβαρος ο Φίλιππος από τον Δημοσθένη; Γιατί το χρησιμοποιούν πάρα πολλοί. Τον ονόμασε βάρβαρο, ποιοι ήταν οι βάρβαροι; Οι μη Έλληνες, άρα ο Φίλιππος δεν ήταν Έλληνας κατά τον Δημοσθένη. Αλλά για κοιτάξτε, στον Γ’ Ολυνθιακό λέει περί του Φιλίππου: «οὐκ ἐχθρός; οὐκ ἔχων τὰ ἡμέτερα;» κατέκτησε την πόλη μας, εχθρός άρα, «οὐ βάρβαρος;» δεν είναι βάρβαρος; Κι έχει χρησιμοποιηθεί ότι οι Μακεδόνες ήταν βάρβαρη που μιλούσαν μια μη Ελληνική γλώσσα. Βρήκα όμως κάτι αντίστοιχο για την νοοτροπία των Αθηναίων (που και σήμερα δεν διαφέρει πολύ. Μόνο αυτοί είναι οι Έλληνες. Όταν κατεβαίνει μια ομάδα από την Μακεδονία, κι ας είναι από πρόσφυγες όπως είναι ο ΠΑΟΚ, λένε Βούλγαροι κλπ. Τους Ηπειρώτες τους λένε Αρβανίτες, τους Θεσσαλούς τους λένε Βλάχους, υποτιμητικά, τους Πρόσφυγες, Τούρκους κλπ. Όχι πως οι λαοί αυτοί είναι προς υποτίμηση αλλά το λένε με διάθεση υποτιμητική.). Και την εποχή λοιπόν εκείνη, δεν έχει προσεχθεί ότι για κάποιους έστω Αθηναίους και η Αιολική διάλεκτος της Λέσβου θεωρούνταν βάρβαρη. Η Αιολική διάλεκτος, μια άλλη διάλεκτος που δεν ήταν Αττική. Η ποιήτρια Σαπφώ και ο Πιττακός ο Μυτιληναίος ένας από τους Επτά Σοφούς της Ελλάδος θα πρέπει να θεωρούνται βάρβαροι, μη Έλληνες. Το κείμενο είναι από έναν διάλογο του Πλάτωνος, τον Πρωταγόρα. Ο Σοφιστής Πρόδικος ο Κείος από την νήσο Κέα υποστηρίζει ότι ο Συμωνίδης ονειδίζει τον Πιττακό «ὦ Σώκρατες, Σιμωνίδην ἄλλο ἢ τοῦτο, καὶ ὀνειδίζειν τῷ Πιττακῷ ὅτι τὰ ὀνόματα οὐκ ἠπίστατο ὀρθῶς διαιρεῖν ἅτε Λέσβιος ὢν καὶ ἐν φωνῇ βαρβάρῳ τεθραμμένος;». Λέει ότι ο Πιττακός, ένας από τους Επτά Σοφούς της αρχαίας Ελλάδος, δεν είναι κανένας άγνωστος, επειδή ήταν Λέσβιος ανατράφηκε με βάρβαρη φωνή, με βάρβαρη γλώσσα. Δηλαδή την Αιολική γλώσσα της Λέσβου, την θεωρεί αυτός από την Κέα βάρβαρη γλώσσα. Όσοι δηλαδή δεν ήταν Αθηναίοι …. Μιλούσαν Δωρικά οι Μακεδόνες ήταν βάρβαροι, μιλούσαν Αιολικά οι Λέσβιοι ήταν βάρβαροι. Λοιπόν καταλαβαίνουμε γιατί και τον Φίλιππο τον έλεγαν βάρβαρο και δεν έχει καμιά αξία.
Τελικά … το πρώτον, για τους αρχαίους Μακεδόνες. Η συνέπεια αυτού του πράγματος, εφόσον οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν Έλληνες, τότε εάν οι Σκοπιανοί είναι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων είναι συγγενείς των Ελλήνων και λύνεται κάθε πρόβλημα. Μη σκεφτείτε ότι ασχολούμαι με το θέμα αυτό μόνο και μόνο για να δικαιώσω τους Έλληνες και να χτυπήσω τους κακούς Σκοπιανούς κλπ. Όχι, με ενδιαφέρει η αλήθεια πρώτα-πρώτα γιατί χωρίς αλήθεια τίποτα δεν στηρίζεται, και ειρήνη να γίνει χωρίς αλήθεια είναι επίπλαστη, ψεύτικη και κάποτε θα ξαναμαλώσουμε. Όταν υπάρχει αλήθεια όμως και την δεχτούν όλοι τότε και η ειρήνη που προκύπτει από την αλήθεια είναι σταθερή. Τώρα το δεύτερο, αν έχουν δικαίωμα για την λέξη Μακεδονία και αν έχουν σχέση με τους αρχαίους Μακεδόνες, αν έχουν καταγωγή. Κι εδώ θα δούμε ότι η αλήθεια είναι πολύ όμορφη και αν αυτά τα πράγματα τα κατανοήσουν όλοι σταματάει ο πόλεμος και γινόμαστε συγγενείς. Και κάτι άλλο. Οι πιο συγγενείς των αρχαίων Μακεδόνων ήταν οι Σπαρτιάτες. Αλλά οι Σπαρτιάτες δεν δέχτηκαν να συμμετάσχουν στην εκστρατεία του Αλεξάνδρου, «Οι Έλληνες πλην των Λακεδαιμονίων» έγραψε όταν έστειλε δωρεές από την Ασία στο μαντείο των Δελφών, «Αλέξανδρος ο Φιλίππου και οι Έλληνες πλην των Λακεδαιμονίων».
Από την εποχή του Φιλίππου, ο Φίλιππος το μικρό κράτος το έκανε μεγαλύτερο, κατέκτησε πολλές περιοχές μέσα σε αυτές και την Παιονία, η οποία από τότε είναι μέρος της Μακεδονίας, δηλαδή η περιοχή που είναι τώρα το κράτος των Σκοπίων. Δείτε, αυτός είναι ένας χάρτης με βάση τα στοιχεία που έχει ο Ιεροκλής που έζησε την εποχή του Ιουστινιανού, το 530 περίπου έχει τα στοιχεία του σ’ έναν Συνέκδημο και αυτά τα στοιχεία μας βοηθούνε να καθορίσουμε τις επαρχίες που υπήρχαν τότε στην Αυτοκρατορία του Ιουστινιανού. Είναι η επαρχία η λεγόμενη Δευτέρα Μακεδονία ή Macedonia Salutaris με πρωτεύουσα την πόλη Στόβοι. Το οποίο σημαίνει ότι το όνομα της Μακεδονίας υπήρχε από τότε, δηλαδή από τα χρόνια του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου διατηρούνταν συνέχεια αυτό το όνομα, υπήρχε εκεί πέρα και μέχρις ότου διαλύθηκε αυτό το σύστημα των επαρχιών αυτά τα μέρη ήταν μέρος της Μακεδονίας. Δηλαδή γεωγραφικά υπάρχει εκεί αυτό το όνομα και τώρα αυτό που λέχθηκε Βόρεια Μακεδονία ταιριάζει απολύτως σε όλη την χιλιόχρονη ιστορία της Μακεδονίας. Μετά βέβαια που έγιναν αλλαγές με νέους λαούς που ήρθαν στα Βαλκάνια το όνομα λησμονήθηκε εκεί της Μακεδονίας και μάλιστα αργότερα κάναν κι ένα Θέμα Μακεδονίας στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία το οποίο όμως είχε πρωτεύουσα την Αδριανούπολη, δηλαδή ήταν στη Θράκη, μετατοπίστηκε, κι εδώ πέρα τι έμεινε; Ξεχάσαν την ονομασία Μακεδονία και έχουμε το καταπληκτικό που το ξέρετε όλοι σας αλλά δεν το προσέχει κανείς, το παράδοξο, ότι όταν στα τέλη προς το 1300 άρχισαν να μοιράζουν οι αυτοκράτορες, ο Ανδρόνικος ο Β’, ο γέρων, άρχισε να μοιράζει τίτλους σε μητροπολίτες με τον όρο Έξαρχος, από τότε άρχισαν να λέγονται «Υπερτίμου και Εξάρχου …» ο Θεσσαλονίκης ονομάστηκε «Πάσης Θετταλίας» και εξακολουθεί να λέγεται και σήμερα. Είναι ένα γεωγραφικό λάθος πολύ σημαντικό. Και ο μητροπολίτης Βεροίας λέγεται «Δευτέρας Θετταλίας» και ο Λαρίσης λεγόταν «Δευτέρας Θετταλίας και πάσης Ελλάδος». Βλέπετε τι λάθη υπάρχουν, τι παρανοήσεις υπάρχουν στη διάρκεια της Ιστορίας. 1299 για πρώτη φορά έχουμε μαρτυρία ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ιάκωβος λέγεται «Υπέρτιμος και Έξαρχος πάσης Θετταλίας». Μετά από εκείνον είναι ο Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο Συμεών ο Λειτουργιολόγος ο περίφημος και όλοι οι νεότεροι επί Τουρκοκρατίας, σημαντικά πρόσωπα, κορυφαίοι άγιοι, όλοι αυτοί έχουν αυτόν τον λανθασμένο τίτλο που υπάρχει και σήμερα.
Εδώ τώρα θα μιλήσουμε για κάτι που είναι τελείως άγνωστο εδώ στην Ελλάδα και παντού, για την ιστορία των Σερμησιάνων. Το 614 μέχρι το 617-18-19 είχαν κατακλύσει την Βαλκανική οι Άβαροι, ένας λαός τουρκικός, με τουρκική γλώσσα. Ήρθαν από τα βάθη της Ασίας και εδώ αποτελούσαν ένα μεγάλο πρόβλημα. Είναι ο περίφημος αυτός λαός που είχε κυκλώσει την Κωνσταντινούπολη τότε που έγινε ο Ακάθιστος Ύμνος, ως ευχαριστήριος για την λύτρωση. Μάλλον πρέπει να υπήρχε ήδη ο Ακάθιστος Ύμνος. Αυτή η πολιορκία έγινε το 626, ο Ακάθιστος Ύμνος λίγο πιο νωρίς πρέπει να είχε γίνει γιατί αναφέρεται μέσα η κατάκτηση της πρωτεύουσας των Πυρολατρών. Οι Πέρσες με τους οποίους ήταν σε πόλεμο τότε οι Έλληνες; Οι Ρωμαίοι να το πούμε, οι Ρωμιοί. Όταν λέγαν Έλληνας τότε εννοούσαν την θρησκεία των Ειδωλολατρών. Λοιπόν οι Χριστιανοί Ρωμαίοι ήταν σε πόλεμο με τους Πέρσες οι οποίοι ήταν Πυρολάτρες και σε μια περιοχή, στον Καύκασο κοντά υπήρχε το Ιερόν, στην πρωτεύουσα της Ατροπατινής. Η Ατροπατινή κατάντησε μετά να γίνει Αζροπατινή και έγινε Αζερμπαϊτζάν. Το Αζερμπαϊτζάν είχε από τότε πετρέλαια και υπήρχε μια πετρελαιοπηγή ή αέριο που ήταν αναμμένη και συνέχεια έκαιγε χωρίς να τελειώνει ποτέ. Κι αυτό το θεωρούσαν σαν θαύμα, αιώνιο πυρ, άσβεστο πυρ, και το λατρεύανε. Αυτό το έσβησε ο Ηράκλειος ο αυτοκράτωρ όταν έφτασε εκεί και την κυρίευσε και γι’ αυτό έχει μείνει στον Ακάθιστο Ύμνο: «Χαίρε πυρός προσκύνησιν παύσασα», «της απάτης την κάμινον σβέσασα». Η κάμινος της απάτης ήταν αυτό το αιώνιο πυρ που έβγαινε. Πιο νωρίς λιγάκι είχε γίνει αυτό, το 624 είχε γίνει. Βλέπετε μέσα στην λατρεία έμεινε αυτή η νίκη. Αυτή η νίκη έχει μείνει και στο Κοράνιο. Στο Κοράνιο υπάρχει ένα κεφάλαιο που λέγεται Ρουμ, για τους Έλληνες, τους Ρωμαίους και λέει ότι οι Πέρσες νίκησαν τους Ρωμαίους αλλά οι Ρωμαίοι θα νικήσουν τους Πέρσες. Είναι οι πόλεμοι του Ηρακλείου με τους Πέρσες. Ο Μωάμεθ δηλαδή ήταν με το μέρος των Ρωμαίων. Οι Άβαροι λοιπόν είχαν κυκλώσει και την Θεσσαλονίκη, στην Κωνσταντινούπολη η Παναγία έσωσε την Κωνσταντινούπολη, εδώ την έσωσε ο άγιος Δημήτριος, φεύγοντας αυτοί όμως πήραν τους λαούς που ήταν στην Μακεδονία και τους μετέφεραν στην πρωτεύουσα των Αβάρων που ήταν το Σίρμιο (Σρέμσκα Μιτρόβιτσα). Το Σίρμιο ήταν αρχαία πόλις, ήταν πρωτεύουσα του Ιλλυρικού και επί Ρωμαίων και τώρα είχε γίνει πρωτεύουσα των Αβάρων. Το 618-19 μετέφεραν αυτούς τους πληθυσμούς εκεί και τους εγκαταστήσαν κοντά στο Σίρμιο. Έμειναν εκεί περίπου 60 χρόνια. Αυτά μας τα διηγείται το Δεύτερο Βιβλίο των Θαυμάτων του αγίου Δημητρίου και έχουμε και κάτι άλλες πληροφορίες. Μείναν 60 χρόνια εκεί, όπως έγινε η Μετοικεσία της Ιερουσαλήμ στη Βαβυλώνα, η Βαβυλώνια Αιχμαλωσία. Αυτοί οι Σερμησιάνοι ήταν απόγονοι των αρχαίων, των Μακεδόνων της Μακεδονίας, της περιοχής αυτής της Μακεδονίας. Πήγαν εκεί πέρα. Σε αυτό το βιβλίο αυτός που τα περιγράφει λέει, επιμιγέντες, ήρθαν σε επιμιξίες. Στην πραγματικότητα όμως ούτε αυτός που τα έγραψε εκεί είχε άμεση επαφή, γιατί ξέρετε ότι όταν έρχονται πρόσφυγες σε ένα μέρος τους βλέπουμε με αρνητικό μάτι. Όταν ήρθαν οι πρόσφυγες στην Ελλάδα τους είπαν Τουρκόσπορους. Τι θα πει Τουρκόσπορος; Αυτός που έμεινε έγκυος η μητέρα του από Τούρκο. Έτσι κι αυτός εδώ που παίρνει μια αρνητική στάση απέναντί τους, τους λέει επιμιγέντες και έγιναν άπειρο πλήθος κλπ. Εδώ τώρα και οι ιστορικοί οι δικοί μας που ασχολήθηκαν με τους Σερμησιάνους και δεν κατέληξαν σε αυτό που θα πούμε εδώ πέρα, αλλά κάτι άλλο, προσπαθήσαν να μειώσουν την ύπαρξή τους. Δεν καταλαβαίνουν κάτι, ότι την εποχή εκείνη οι άνθρωποι είχανε σε πολύ μεγάλο βαθμό σεβασμό στις θρησκείες, στις θρησκευτικές τους συνήθειες. Αυτοί που μεταφέρθηκαν όλοι βιαίως εκεί πέρα στην περιοχή του Σιρμίου ήτανε Ορθόδοξοι Χριστιανοί και μείναν Ορθόδοξοι Χριστιανοί και γυρίσαν σαν Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Γάμοι με τους Αβάρους, με τους Σλάβους, τους Βουλγάρους της περιοχής δεν μπορούσαν να γίνουν γιατί όλοι αυτοί οι λαοί ήτανε ειδωλολατρικοί. Δεν είχε γίνει ακόμη ο εκχριστιανισμός των Σλάβων που έγινε πολύ αργότερα. Εδώ είμαστε περίπου 100 πριν από τους αγίους Κύριλλο και Μεθόδιο, τότε που γίνεται η μεγάλη αλλαγή των Σλάβων. Αυτό ήταν πριν ακόμη οι Σλάβοι γίνουν Χριστιανοί. Το είπε εκείνος ο συγγραφέας, το παίρνουν και οι σημερινοί Φιλόλογοι Ιστορικοί, οι οποίοι βέβαια ποτέ δεν καταλαβαίνουν την σημασία που είχαν οι θρησκείες για τους ανθρώπους εκείνης της εποχής. Υπήρχε ένα εμπόδιο για να έρθουν σε επιγαμίες, σε επιμιξίες οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί αυτοί που είχαν μεταφερθεί από την Μακεδονία και κάποιες άλλες περιοχές, στην περιοχή του Σιρμίου με τους κατοικούντες εκεί Αβάρους, Σλάβους και Βουλγάρους. Μόνο αν αρπάζουν αυτοί κορίτσια από τις χριστιανικές και τα βάζαν στα χαρέμια τους. Είχαν και πολυγαμία. Τους νεκρούς τους έκαιγαν. Και το ότι έχουμε σημαντικές εγκαταστάσεις στην Ελλάδα από αυτή την εποχή τις καταλαβαίνουμε, στην νότιο Ελλάδα, γιατί σε όλα τα μέρη πήγαν Σλάβοι, από τα νεκροταφεία το καταλαβαίνουμε, αν αντί για οστά έχουν τέφρα, έχουν δοχεία με τέφρα, τεφροδόχα αγγεία. Η διαφορά ήταν τόσο μεγάλη …. δεν είναι όπως τώρα στην Αμερική που είναι Προτεστάντες, Καθολικοί, Ορθόδοξοι και γίνονται γάμοι μεταξύ τους. Εδώ είχαμε κάτι τελείως διαφορετικό. Επομένως όταν ήρθαν αυτοί και έγιναν γνωστοί ως Σερμησιάνοι, από Σέρμιον, Σερμίον λέγαν τότε το Σίρμιο, ήταν ένας λαός που είχε διατηρηθεί καθαρός ας πούμε από επιμιξίες. Βεβαίως οπωσδήποτε θα ξέρανε και την κυριαρχούσα γλώσσα που ήταν η Σλαβική στην περιοχή του Σερμίου. Δηλαδή ήταν δίγλωσσοι. Μέσα στην οικογένεια μπορούσαν να μιλάνε Ελληνικά και έξω χρησιμοποιούσαν την Σλαβική. Ήρθαν λοιπόν εγκαταστάθηκαν σε αυτά τα μέρη, και μάλιστα το κέντρο με την άδεια του αυτοκράτορα της Κωνσταντινουπόλεως Κωνσταντίνου … Εκεί υπήρχαν Σλάβοι Δρουγουβίτες. Αυτοί ήτανε σύμμαχοι, δηλαδή η περιοχή υπαγόταν στην Αυτοκρατορία της Κωσταντινουπόλεως, μέσα εκεί ζούσανε, σε αυτά τα μέρη δηλαδή από την Βέροια μέχρι την περιοχή αυτή των Σκοπίων, ο μόνος σλαβικός λαός που υπήρχε ήταν οι Δρουγουβίτες. Στάλθηκε και εντολή στους Δρουγουβίτες να τους βοηθήσουν με παροχή τροφίμων. Χρήματα θα είχαν μαζί τους αλλά όχι και τρόφιμα αυτοί που ήρθαν από επάνω από τον Δούναβη. Γι’ αυτούς λοιπόν ιδρύεται εκ νέου η επισκοπή Στοβών. Πρωτεύουσα της Δευτέρας Μακεδονίας ήταν η πόλις Στόβοι. Τώρα ξαναιδρύεται αυτή η επισκοπή. Ένα μέρος τους μεταβαίνει στην Θεσσαλονίκη και από εκεί στην Κωσταντινούπολη, υπό την ηγεσία ενός Μαύρου. Το 681 στην 6η Οικουμενική Σύνοδο υπογράφει ο επίσκοπος Στοβών Ιωάννης. Το 688 ο Ιουστινιανός Β’ έχοντας περατώσει την εκστρατεία του κατά των Βουλγάρων, εισέρχεται στην Θεσσαλονίκη κι έχουμε μια επιγραφή που σωζόταν στην Άγιο Δημήτριο που μιλάει για δωρεές που κάνει στον Άγιο Δημήτριο κι έχουμε και την χρονολογία εκεί, είναι 688. Επιστρέφοντας αυτός μεταφέρει δεκάδες χιλιάδες Σλάβους και Βουλγάρους, κυρίως Σλάβους. Την εποχή εκείνη διακρίνονται γιατί οι Βούλγαροι μιλούσαν Τουρκική γλώσσα. Μετά εκσλαβίστηκαν. Η πραγματική Βουλγαρική γλώσσα είναι συγγενής της Τουρκικής και έχουμε τέτοιες επιγραφές πολλές στην περιοχή της Βουλγαρίας. Περίπου 70.000 Σλάβους πήρε από αυτές τις περιοχές. Ποιοι ήταν αυτοί οι Σλάβοι; Ένα μέρος θα ήταν οι Δρουγουβίτες. Το όνομα Δρουγουβίτες … σε όλες τις Σλαβικές γλώσσες, Ντρούγκ είναι ο φίλος, μπορεί να είχαν αυτή την ονομασία επειδή παρουσιάστηκαν ως φίλοι των Χριστιανών εδώ πέρα, μπορεί να αυτοπροσδιορίζονταν να λέγανε, Ντρούγκ και από εκεί έμεινε η ονομασία Δρουγουβίτες. Υπάρχει και κάποια άλλη … ένα παραπλήσιο όνομα υπάρχει επάνω στα μέρη, κοντά στην Εσθονία. Προσωπικά το βρίσκω πολύ πιο πιθανό να είναι από την λέξη Ντρούγκ που θα πει, φίλος, σύντροφος. Αυτοί ήτανε φιλικοί προς την Κωνσταντινούπολη και είχαν δεχτεί την κυριαρχία του Αυτοκράτορα. Ίσως από αυτούς πήρε, γιατί δεν τους πήρε με εχθρική … Παίρνει 70.000 τους εγκαθιστά στο Θέμα του Οψικίου, μάλλον στην περιοχή της Βιθυνίας, εκεί που ήταν η Νίκαια της Βιθυνίας, και από αυτούς διαλέγει 30.000 και τους κάνει στρατιώτες, μισθοφόρους στρατιώτες. Μάλλον και πάνω από 70.000 θα ήταν για να δώσουν 30.000 στρατιώτες. Και αυτούς τους ονόμασε και Περιούσιον Λαόν, δηλαδή τους φερόταν με ιδιαίτερη … τους θεωρούσε δικό του λαό. Αυτό γίνεται το 688, λίγο αργότερα το 692 παίρνει αυτούς τους Σλάβους που είχε πάρει από την Μακεδονία και πάνε να αντιμετωπίσουν τους Άραβες. Αλλά εκεί πέρα προσεταιρίστηκαν οι Άραβες τον στρατηγό τους τον Νέπουλο. Τώρα το όνομα αυτό δεν ξέρω, υπήρχε η λέξη Μπόιρα που σημαίνει τον άρχοντα στα Βουλγαρικά, από εκεί βγήκε το Βογιάρος. Κάτι εκεί λέγεται ότι του έδωσε και χρήματα και 20.000, 30.000 ήταν, 20.000 πήγανε στους Άραβες. Αυτό σημαίνει ότι δεν ήταν Χριστιανοί, γιατί οι Χριστιανοί δεν πηγαίναν με τους Άραβες. Το θέμα είναι ότι εδώ στην περιοχή των Σκοπίων εγκαταστάθηκαν αυτοί οι Σερμησιάνοι που ήταν ελληνικής καταγωγής ας το πούμε με τον ευρύτερο όρο. Υπήρχαν οι Δρουγουβίτες. Ένα μεγάλος μέρος των Δρουγουβιτών φεύγει, τους μεταφέρει ο Ιουστινιανός ο Β’, ο Ρινότμητος, τους μεταφέρει στην Μικρά Ασία και από εκεί και τελικά χάνονται αυτοί γιατί ένα μέρος τους πήγε στους Άραβες. Αυτό σημαίνει ότι σε μεγάλο βαθμό ο λαός που έμεινε στην περιοχή των Σκοπίων έχουν την καταγωγή από τους Σερμησιάνους οι οποίοι Σερμησιάνοι κατάγονται τελικά από την Μακεδονία. Δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ εθνικές καταγωγές κλπ. αλλά εδώ το κάνω μόνο και μόνο για να σταματήσει να υπάρχει αυτό το μίσος που υπάρχει εδώ μέσα στην Ελλάδα προς αυτούς τους γείτονες, οι οποίοι φυσικά από την πλευρά τους στηρίζονται και υποστηρίζουν ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν ήταν Έλληνες … Τι έγιναν οι Σερμησιάνοι, χαθήκαν; Υπήρξε κι ένας ιστορικός εδώ στην Ελλάδα που νόμισε ότι ο Ιουστινιανός ο Β’ μετέφερε τους Σερμησιάνους. Το ότι δεν μετέφερε τους Σερμησιάνους φαίνεται … πρώτα απ’ όλα Σκλαβήνοι λέγονται, από τον Θεοφάνη τον Χρονογράφο, και όχι Σερμησιάνοι. Το όνομα Σερμησιάνοι όμως το είχαν, το έχουμε σε μια σφραγίδα. Οι Σερμησιάνοι μείνανε, δεν είχε λόγο να τους πάρει, γιατί εκείνη την εποχή εκείνους που δεν είχαν την θρησκεία την ορθόδοξη εκείνους μεταφέρανε και τους πηγαίναν σε άλλα μέρη. Αργότερα πήραν τους Παυλικιανούς από την Μικρά Ασία τους πήγανε στην Θράκη κλπ.
Από τον Πόντο στην Κρήτη Επειδή είχε ερημώσει η Κρήτη, γι’ αυτό. Ποντίους μεταφέρανε στην Κρήτη και γι’ αυτό μεταφέρθηκε και η ποντιακή βράκα στην Κρήτη και έγινε κρητική βράκα. Και την βράκα αυτή την βλέπουμε σε περσικές ενδυμασίες. Οι Πέρσες είχαν τέτοιου είδους τριγωνική βράκα. Την έχουμε και στα ψηφιδωτά της Ραβέννας με τους Τρεις Μάγους. Την έχουμε και εδώ στα ανάγλυφα της Καμάρας, της Αψίδος του Γαλερίου μπορούμε να δούμε αυτό το ένδυμα. Από εκεί κατάγεται η ποντιακή βράκα, η οποία κατόπιν, την εποχή του Νικηφόρου Φωκά (961 μ.Χ.), επειδή φύγαν οι Άραβες από την Κρήτη, χρειαζόταν νέο πληθυσμό, μετέφερε από τον Πόντο και μεταφέρθηκε και η τυπική. Και λένε πώς γίνεται Κρήτες και Πόντιοι που είναι τόσο μακριά να έχουν την ίδια βράκα.
Επίσης την εποχή εκείνη ο Ιουστινιανός είχε μετοικήσει όλους τους Χριστιανούς της Κύπρου στην Κύζικο, δίπλα στην Βιθυνία, και ιδρύθηκε εκεί μια πόλις η Νέα Ιουστινιανούπολις, ώσπου η Αυτοκρατορία κατέκτησε ξανά την Κύπρο και τους ξαναπήγανε στον τόπο τους. Αυτή την εποχή γίνονταν πολλές τέτοιες μετοικεσίες. Στην περιοχή των Σκοπίων μείναν οι Σερμησιάνοι και αυτό αποδεικνύεται ότι το 692 υπογράφει πάλι επίσκοπος Στοβών στην Πενθέκτη Σύνοδο. Μάλιστα υπογράφει τελευταίος μεταξύ άλλων τριών επισκόπων της Μακεδονίας. Ο Φιλίππων (λίγο πιο πάνω από την Καβάλα) Ανδρέας, Αμφιπόλεως Ανδρέας και Εδέσσης Ισίδωρος. Τέταρτος, με αυτούς, είναι ο Στοβών Μαργαρίτης. Αυτός ο … έκανε μια πολύ όμορφη εργασία για τους Σερμησιάνους με την γνώμη όμως ότι ήταν Σλάβοι. Δεν ήταν Σλάβοι οι Σερμησιάνοι, ήταν απλώς δίγλωσσοι. Και φυσικά αγνοούνε οι Ιστορικοί αυτοί, οι Φιλόλογοι τις υπογραφές των επισκόπων των Στοβών γιατί ασχολούνται ο καθένας με μια περιοχή κλπ. Οι υπογραφές δείχνουν ότι η επισκοπή Στοβών παρέμεινε στην θέση και μετά τι γίναν αυτοί οι Σερμησιάνοι; Εδώ έχουμε έναν κατάλογο των πόλεων της Δευτέρας Μακεδονίας. Επαρχία Μακεδονίας Β’ πόλεις οκτώ: Στόβοι, Άργος (Άργος Ορεστικό), Ευστράλων (Στρούμνιτσα), Πελαγονία (Μοναστήρι-Μπίτολα), Βάρκμα; Κλπ. Η Δευτέρα Μακεδονία … στην περιοχή της FyroM. Δείτε την πορεία των Σερμησιάνων. Το Σίρμιο είναι στην επάνω αριστερή γωνία, λίγο πιο ανατολικά είναι το Βελιγράδι, η πορεία των Σερμησιάνων ακολουθεί τον ποταμό Μοράβα.
Ανακεφαλαίωση για Σερμησιάνους Το 614 με 619 μετοικεσία πολλών χιλιάδων οικογενειών Χριστιανών, κυρίως από την Μακεδονία και εγκατάσταση τους κοντά στην πρωτεύουσα των Αβάρων, το Σερμίον, το αρχαίο Σίρμιο.  60 έτη αιχμαλωσίας, 614 με 619 έως 678 περίπου στην περιοχή του Σερμίου χωρίς επιμιξίες με τους αλλόπιστους, δεν μπορούσαν να γίνουν επιμιξίας γιατί ήτανε διαφορετική θρησκεία, Άβαροι, Σλάβοι και Βούλγαροι. 678 με 680 επάνοδος των Χριστιανών Σερμησιάνων, τώρα πλέον διγλώσσων, πλέον μιλούσαν και Ελληνικά και Σλαβικά, και εγκατάσταση τους κυρίως στην περιοχή του Κεραμησίου κάμπου. Στην 6η Οικουμενική Σύνοδο συμμετείχε και ο επίσκοπος Ιωάννης … για τους Σερμησιάνους, επισκοπή Στοβών. Ενώ εγκαταστάθηκαν οι Σερμησιάνοι εκεί, καθαροί Σλάβοι από την Μακεδονία, μεταφέρονται πανοικεί στην Βιθυνία, ολόκληρες οικογένειες από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό τον Β’. 30.000 κατατάσσονται στον στρατό, οι οποίοι όμως επειδή δεν ήταν Χριστιανοί, στην πρώτη τους μάχη, στη Σεβαστούπολη της Κιλικίας το 692, 20.000 από αυτούς αυτομόλησαν στους αντιπάλους Άραβες που ήταν εχθροί των Χριστιανών. Οι Σερμησιάνοι παρέμειναν στην περιοχή και ο επίσκοπος των Στοβών Μαργαρίτης υπέγραψε στην Πενθέκτη Σύνοδο μαζί με άλλους επισκόπους της Μακεδονίας, Φιλίππων Ανδρέα, Αμφιπόλεως Ανδρέα, και Εδέσσης Ισίδωρο.
Το 842 οι περιοχές αυτές των Χριστιανών απογόνων των Σερμησιάνων κατακτούνται από τον άρχοντα της Βουλγαρίας τον Πρεσιάν. Ο διάδοχος του το 864 είναι ο Βόρις ο οποίος είναι ο πρώτος Χριστιανός Βασιλιάς της Βουλγαρίας, βαπτίζεται Χριστιανός. Ανάγκασε να βαπτιστούν και οι άρχοντες. Στην πρωτεύουσα την Πλίσκα ήταν αυτή η βάπτιση και έγιναν με το ζόρι κι άλλοι. Όσοι αντιστάθηκαν, σφάχτηκαν. Και αργότερα είχε στείλει το σπαθί στον Πάπα της Ρώμης για να δείξει με πιο σπαθί σφάχτηκαν αυτοί που αντιδρούσανε. Στην περιοχή της κυρίως Βουλγαρίας που ήτανε το βόρειο μέρος της σημερινής Βουλγαρίας, πάνω από το όρος Αίμος ή Μπαλκάν μέχρι τον Δούναβη ποταμό, ήτανε οι κυρίως Βούλγαροι, αυτοί που μιλούσαν αυτή την Τουρκική Βουλγαρική γλώσσα που την ξέρουμε από τις επιγραφές. Την εποχή εκείνη ήδη με τους Σλάβους που ζούσαν στα Βαλκάνια είχαν μάθει την Σλαβική γλώσσα. Η Σλαβική γλώσσα είχε γίνει πια η γλώσσα όλου του κράτους. Αυτό το κράτος ήταν τεράστιο. Δηλαδή με τις κατακτήσεις που έκανε και ο Πρεσιάν, ο πατέρας του Βόριδος, είχε φτάσει ως τα παράλια της Αδριατικής. Άρχιζε από την Μαύρη Θάλασσα το κράτος έφτανε ως την Αδριατική, από πάνω άρχιζε από τον Δούναβη κι έφτανε ως εδώ τα μέρη της Μακεδονίας και περιέλαβε φυσικά και την περιοχή αυτή της FyroM. Και προς βορράν και το Βελιγράδι ήτανε υπό την κυριαρχία του, δηλαδή το μεγαλύτερο μέρος της Σερβίας είχε κατακτηθεί από τον Περσιάν. Όλες αυτές οι περιοχές ήτανε σλαβικοί πληθυσμοί, η γλώσσα η Σλαβική επεκράτησε. Προσέξτε όμως με το ζόρι οι λαοί δεν αλλάζουνε συνήθειες. Αρχίζει ένα καταπληκτικό ιεραποστολικό έργο τότε μέσα σε αυτή την Αυτοκρατορία. Ο βασιλεύς αυτός, ο Βόρις, ήθελε να γίνουνε Χριστιανοί. Το πίστευε, δεν έγινε από πολιτική σκοπιμότητα, το πίστευε γιατί τα τελευταία του χρόνια έγινε μοναχός και μόνασε στην Πρεσλάβα (Υπερένδοξη). Σλάβα είναι η Δόξα, Πρεσλάβα είναι Πανένδοξη. Η οποία γίνεται το εκκλησιαστικό κέντρο της Βουλγαρίας, της περιοχής εκείνης της Βουλγαρίας. Ο Βόρις ήθελε να γίνουν πραγματικά Χριστιανοί κι όχι απλώς να βαπτιστούν και τελειώσαμε όπως γίνεται σήμερα, ας πούμε. Σήμερα οι Έλληνες, ας πούμε, είναι πραγματικοί Χριστιανοί; Απλώς βαπτισμένοι Χριστιανοί είναι. Ο Χριστιανισμός δεν κυριαρχεί. Και όχι ότι τώρα άρχισε να γίνεται, γενικά. Συνήθειες βλέπετε, τώρα, χριστουγεννιάτικα δένδρα, φάτνες, αγιοΒασίλιδες κλπ. αυτά δεν έχουν σχέση με τον Χριστό. Τα δώρα δηλαδή των Χριστουγέννων δεν έχουν σχέση ούτε με τα δώρα των Μάγων … Ονομάζουμε σήμερα χριστιανικά κράτη τόσα και τόσα. Εγώ ντρέπομαι να το ακούω. Όταν άκουσα τον Τραμπ να λέει, «Εμείς οι Χριστιανοί» … αμάν όχι έλεος. Και κάποιους άλλους που ακούω σε Ανατολή και Δύση, που παριστάνουν τους Χριστιανούς … Βλέπουμε ότι στην Δύση είχαν πάει οι άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος. Ο Κύριλλος πέθανε στη Ρώμη. Ο Μεθόδιος πήγε στη Μοραβία, καταδιώχθηκε, τον φυλακίσανε και δυο χρόνια κλπ όταν πεθαίνει ως αρχιεπίσκοπος Μοραβίας οι Γερμανοί εκεί πέρα κάναν διωγμό, αιχμαλωτίσανε τους μαθητές του, τους πούλησαν … Μερικοί από αυτούς φεύγουν και καταλήγουν στο Βελιγράδι, όπου εκεί ήταν ένας ηγεμόνας Βούλγαρος, εκπροσώπου του Βασιλιά της Βουλγαρίας του Βόριδος. Αυτός λοιπόν τους βλέπει αυτούς τους μαθητές και με πολύ μεγάλη χαρά, γιατί ήξερε την επιθυμία του Βόριδος, τους στέλνει στην Πλίσκα, την πρωτεύουσα της Βουλγαρίας. Πηγαίνουν εκεί πέρα, τους δέχεται με πολύ μεγάλη χαρά και ένας από αυτούς ο Ναούμ μένει εκεί στην Πλίσκα, να διδάξει τον εκεί λαό. Ο πιο σπουδαίος απ’ όλους όμως ο άγιος Κλήμης, στέλνεται στην Αχρίδα. Γιατί στην Αχρίδα; Διότι στην Αχρίδα υπήρχαν ήδη από πολλούς αιώνες οι πληθυσμοί στην πλειονότητά τους ήταν χριστιανικοί, αυτοί που κατάγονταν από τους Σερμησιάνους. Οι οποίοι επειδή ήσαν και στο Βελιγράδι 60 χρόνια με τους Σλάβους και κάτω με τους Δρουγοβίτες Σλάβους, ξέραν τη Σλαβική γλώσσα, την χρησιμοποιούσανε, δηλαδή ουσιαστικά είχαν δυο γλώσσες. Τώρα τα Ελληνικά δεν ξέρουμε πόσο τα θυμόντουσαν, είχαν περάσει δύο αιώνες από τότε που γύρισαν. Τώρα είμαστε στο 886 και είχαν έρθει το 680, δυο αιώνες. Ήρθε λοιπόν … εκεί ήδη είχε Χριστιανούς. Και υπάρχει μάλιστα και ένας σύντομος βίος του αγίου Κυρίλλου του Θεσσαλονικέως, που λέει ότι πριν ακόμη πάνε στη Ρώμη και πριν κάνει το Αλφάβητο, είχε πάει, επειδή ήταν στη Θεσσαλονίκη, στην Πρεγκαλνίτσα και εκεί βρήκε ότι υπήρχαν Χριστιανοί. Λέει τώρα αυτός ο βίος ο οποίος γράφτηκε την εποχή που ήταν το δεύτερο Βουλγαρικό κράτος με πρωτεύουσα τον Τύρναβο της Βουλγαρίας, αυτό ήταν όλη τη διάρκεια του 13ου αιώνα και μετά έως ότου κατακτήθηκαν από τους Τούρκους. Εκεί πέρα γράφτηκε αυτός ο βίος που οπωσδήποτε πρέπει αν στηρίχτηκε σε κάποιες ειδήσεις αρχαίες. Γιατί να διαλέξουνε την Πρεγκαλνίτσα και όχι άλλη περιοχή; Λοιπόν λέει, στην Πρεγκαλνίτσα βρήκε Χριστιανούς και βάπτισε και αυτός καινούργιους και λέει βάφτισε 54.000. Μάλλον οι 54.000 ήταν το σύνολο αυτών που βρήκε και αυτών που βάπτισε. Η Πρεγκαλνίτσα που είναι μια περιοχή στο βορειοανατολικό μέρος της σημερινής FyroM υπήρχαν αυτοί οι Χριστιανοί οι οποίοι ήτανε απόγονοι των Σερμησιάνων Χριστιανών. Γιατί άλλη μεγάλη ιεραποστολή προς τους Σλάβους δεν μπορούσε να γίνει γιατί η Λειτουργία γινόταν στα Ελληνικά και δεν καταλαβαίνανε. Δεν μπορούσαν να γίνουν Χριστιανοί αν δεν είχαν Λειτουργία στη γλώσσα τους. Υπήρχαν ήδη αυτοί οι Χριστιανοί σε όλη αυτή την ευρύτερη περιοχή και στέλνει τώρα, αν αληθεύει αυτή η πληροφορία για τους 54.000, αυτό αναφέρεται σε ένα κομμάτι μόνο αυτής της περιοχής που είναι ο ποταμός Πρεγκαλνίτσα. Τον στέλνει στην Αχρίδα και εκεί ιδρύει μια Σχολή. Ο ίδιος του ο Βόρις είχε ιδρύσει δύο επισκοπές, τότε την εποχή εκείνη αυτά τα κανόνιζαν οι βασιλείς και αυτοκράτορες, ποιες επισκοπές θα ιδρυθούν. Φυσικά χειροτονούσαν οι επίσκοποι τους επισκόπους, αλλά αν ήταν νέες επισκοπές να γίνουν αυτό το αποφάσιζαν οι κυρίαρχοι αυτοκράτορες. Δυο επισκοπές έχουμε, Αχρίδος και Πρεγκαλνίτσης. Στην οποία Πρεγκαλνίτσα μάλιστα έχουμε και άλλες ειδήσεις γι’ αυτήνα από τον βίο των αγίων Δεκαπέντε Μαρτύρων της Τιβεριουπόλεως. Η Τιβεριούπολη είναι η Στρώμνιτσα, βρέθηκαν εκεί τα λείψανα δεκαπέντε μαρτύρων, πέντε από αυτά τελικά τα πήγανε στον καθεδρικό ναό της Πρεγκαλνίτσας. Δεν υπήρχε ακόμη επισκοπή στην Στρούμνιτσα. Στέλνει λοιπόν σε αυτή την περιοχή ειδικά επειδή υπήρχαν ήδη Χριστιανοί που μιλούσαν την Σλαβική γλώσσα, για να χρησιμοποιηθούν σαν ζύμη για τον εκχριστιανισμό των Βουλγάρων. Των Βουλγάρων όταν λέμε εννοούμε όλους τους λαούς, όλων των άλλων Σλάβων και των Βουλγάρων που είχαν γίνει Σλάβοι, γιατί δεν μιλούσαν πια την αρχική Τουρκική γλώσσα. Όλοι αυτοί αλλά επειδή ήσαν σε ένα βασίλειο Βουλγάρους τους λέγανε όλους. Το 886 λοιπόν στέλνει στην Αχρίδα τον άγιο Κλήμεντα, ο οποίος ιδρύει Σχολή και σε επτά χρόνια αναδεικνύει 3.500 μαθητές που προέρχονταν βεβαίως από πολύ μεγαλύτερο πληθυσμός Χριστιανών της περιοχής. Για να βγουν 3.500 μαθητές από μια αγροτική περιοχή. Την εποχή εκείνοι οι άνθρωποι δεν στέλναν τα παιδιά τους στα σχολεία, τα χρειάζονταν για τα χωράφια τους, αγρότες ήταν αυτοί, τι να παν να μάθουν τα γράμματα, τα γράμματα ήταν άχρηστα. Όλο το μεσαίωνα πολύ λίγα παιδιά πήγαιναν στο σχολείο. Να πούμε ένα παιδί από μια οικογένεια πολυμελή; Αν τώρα ήταν 3.500 μαθητές αυτό αντιστοιχεί σε πολύ μεγαλύτερο αριθμό οικογενειών. Που σημαίνει δηλαδή ότι αυτοί οι Χριστιανοί που τα στείλανε εκεί, απόγονοι των Σερμησιάνων ήτανε πάρα πολλοί. Και μετά ο διάδοχος του Βόριδος, ο βασιλιάς ο Συμεών, τον μεταφέρει, τον κάνει επίσκοπο σε μια Βελίτσα ή Βελίκα που είναι περί του Στρυμόνος και του Νέστου, σε εκείνα τα μέρη, γιατί αργότερα διασώζεται το όνομα στις επισκοπές που ανήκανε ή στην μητρόπολη Φιλίππων ή στη μητρόπολη Φιλιππουπόλεως που είναι εκείνη η περιοχή. Εκεί βρέθηκε σε δύσκολο περιβάλλον γιατί εκεί δεν υπήρχαν Χριστιανοί, έπρεπε να τους κάνει Χριστιανούς. Ήταν δηλαδή καθαροί Σλάβοι τέλος πάντων, να το πούμε έτσι; Βούλγαροι; Τέλος πάντων. Και ζήτησε μετά να παραιτηθεί να φύγει. Εκεί συνάντησε δυσκολίες. Προσπάθησε να τους εκπολιτίσει, τους μετέφερε φυτά, καινούργια δένδρα κλπ κλπ. Δεν ήταν η ίδια κατάσταση δηλαδή που είχε στην Αχρίδα και ζήτησε να φύγει, να παραιτηθεί από επίσκοπος και να φύγει να επιστρέψει στην Αχρίδα που ήταν άλλο το κλίμα, γιατί εκεί υπήρχαν ήδη πολυάριθμοι Χριστιανοί Ορθόδοξοι και έβγαλε και τόσους μαθητές, 3.500. Δηλαδή οι Σερμησιάνοι εγκαταστάθηκαν στον Κεραμήσιο κάμπο μεταξύ των Κεραμεών (κοντά στο Πρίλεπ) και των Στοβών και επεκτάθηκαν ανατολικά προς τον ποταμό Πρεγκαλνίτσα, παραπόταμο του Αξιού και δυτικά προς την Αχρίδα.
Προσωπικά εμένα δεν με ενδιαφέρουν αυτά … Με ενδιαφέρει ένα άλλο πράγμα, να νιώθουν όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, να νιώθουν ότι είναι μια Εκκλησία. Αυτό το πράγμα έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία. Ξέρετε είναι κάτι υπέροχο να συναντιόνται Χριστιανοί από διάφορα έθνη και να νιώθουν ότι είναι ένα Σώμα Χριστού. Αυτού του Χριστού που γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, που θα γιορτάσουμε σε λίγες μέρες την Γέννηση ξανά αλλά χωρίς να έχουμε επαφή με τον Χριστό τον Ίδιο. Κι ας κοινωνήσουνε, πόσες χιλιάδες θα κοινωνήσουνε, αυτές τις μέρες, «για το καλό της χρονιάς» που κοινωνούν. Είναι τόσο όμορφο, αυτή η ενότητα της Εκκλησίας, όπου κάθε λαός έχει την αξία του, όχι ένας λαός να είναι πάνω από τους άλλους και να τους καταπιέζει. Όχι αυτό το πράγμα. Μέσα στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία υπήρχε αυτό, όσο κι αν ήτανε οι Αυτοκράτορες διεφθαρμένοι, σκληροί, απάνθρωποι κλπ αλλά στη γενική νοοτροπία υπήρχε, ήταν μια Αυτοκρατορία πολλών λαών, δεν ήτανε του Ελληνικού έθνους, ήταν πολυεθνική η Αυτοκρατορία. Βέβαια είχε διαδοθεί και είχε επικρατήσει η Ελληνική γλώσσα από την εποχή του Αλεξάνδρου. Ο οποίος επίσης από την πρώτη στιγμή ο Αλέξανδρος σεβάστηκε όλους τους λαούς που κατέκτησε. Αυτό είναι γεγονός. Γι’ αυτό και τον αγαπήσαν όλοι. Είναι ο μοναδικός κατακτητής που αγαπήθηκε από τους κατακτημένους. Σε όλα τα μέρη που πήγε ο Αλέξανδρος έχουν αναμνήσεις γι’ αυτόν, τον θεωρούν δικό τους. Γι’ αυτό πέρασε και στο Κοράνιο ακόμη με την ονομασία ο Δίκαιος. Αυτό είναι σε σχέση με έναν μύθο ότι πήγε στο Μαντείο του Άμμωνος και ο ιερέας του είπε: «Χαίρε παιδίος» λάθος, αντί να «παιδίον» είπε «παιδίος» και αυτός είπε: «Ο χρησμός δόθηκε παί Διός» «Γιε του Δία» και γι’ αυτό τον είχαν και με δύο κέρατα γιατί ήταν το σύμβολο του Άμμωνος Ρα. Οι Πέρσες τον κάναν δικό τους, είπαν ότι ήταν γιος του Δαρείου. Παντού τον αγαπήσαν … εκτός από την Ελλάδα. Εδώ στην Ελλάδα δεν τον αγάπησαν. Και θα το πω το παράπονο, έγινε μια προσβολή, για όλους αυτούς τους μεγάλους μακεδονομάχους που μόνο συνθήματα ξέρουν, δόθηκε το όνομα του Αλεξάνδρου πού παρακαλώ; Σε ένα μικρό αεροδρόμιο στην Καβάλα. Στην Αθήνα το όνομα του Βενιζέλου, που τον Βενιζέλο τον ξέρουν μόνο οι Έλληνες. Ποιος τον ξέρει εκτός Ελλάδος; Αν τον ξέρουν και κάποιοι Τούρκοι λόγω των πολέμων, ιστορικοί Τούρκοι όχι ο λαός της Τουρκίας. Χώρια βέβαια ότι οι μισοί Έλληνες τον συμπαθούν οι άλλοι μισοί δεν τον χωνεύουν. Ήτανε Βενιζελικοί και Βασιλικοί τότε και συνεχίζονται αυτά τα πράγματα, πάντα υπάρχουν αυτά τα ρεύματα. Δόθηκε λοιπόν το όνομα του Βενιζέλου στο αεροδρόμιο το διεθνές, το μεγαλύτερο κλπ και δόθηκε του Αλεξάνδρου που τον ξέρει όλος ο κόσμος σε ένα μικρό τοπικό αεροδρόμιο. Δεν το λέω για να υποτιμήσω την Καβάλα. Είναι προσβολή, όταν ένα μεγάλο όνομα το δίνεις σε ένα μικρό μέρος. Που ήταν όλοι αυτοί οι μακεδονομάχοι; κανένας δεν αντέδρασε, εγώ αντιδρούσα αλλά εγώ δεν είμαι τίποτα. Αυτό δείχνει βέβαια πόσο λίγο πιστεύουν σε αυτά τα πράγματα. Και το άλλο, είδα να λένε «Η Μακεδονία είναι Ελληνική» αλλά δεν είδα να λένε «Οι Μακεδόνες είναι Έλληνες» … Βάλαν στα Σκόπια αγάλματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Αθήνα δεν έχει μπει άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, είναι έτοιμο το άγαλμα δεν το δέχονται πουθενά. Έχουν εκείνο το ηλίθιο άγαλμα του δρομέα που είναι σαν να τρέχουνε οι σάρκες του, ένα ηλίθιο κατασκεύασμα «Ο δρομέας της Ομονοίας», αλλά για τον Αλέξανδρο δεν υπάρχει. Το θέμα είναι τι γίνεται τώρα; Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι να σταματήσει αυτό το μίσος και να καταλάβουμε κάτι που είναι ιστορική αλήθεια, ότι αυτοί οι άνθρωποι εκεί πέρα που έχουν μια συνείδηση που είναι και σλαβική και μακεδονική να εμπλουτίσουν την συνείδηση τους με την γνώση ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες ήτανε Έλληνες. Αυτό σημαίνει ότι εφόσον αυτοί πιστεύουν ότι είναι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων, και με όλη αυτή την ιστορία των Σερμησιάνων, πράγματι είναι και των Μακεδόνων και των Σλάβων φυσικά της περιοχής. Δηλαδή αντί να τους βλέπουμε τώρα εχθρικά και οι γείτονες, Βούλγαροι και Σέρβοι να τους θέλουν δικούς τους κι εδώ να τους λέμε, όχι καθόλου Μακεδονία. Αντί γι' αυτό να τους δούμε σαν έναν μικτό λαό, σαν έναν λαό που αντί να διαιρεί, ενώνει τον ελληνικό και τον σλαβικό κόσμο. Αυτή τη στιγμή θα είναι φρίκη αν δεν επικυρωθεί η αλλαγή της ονομασίας γιατί το Μακεδονία σκέτο είναι απαράδεκτο οπωσδήποτε, σημαίνει μονοπώλειο, ή σημαίνει ότι τα υπόλοιπα θα τα κατακτήσουμε. Όταν θα βάζουν το Βόρεια Μακεδονία, αυτό το πράγμα είναι καθαρά γεωγραφικό, υπήρχε Δευτέρα Μακεδονία. Όσο για την εθνότητα και την γλώσσα, υπάρχει μια σκέψη, κάποτε την είχαμε συζητήσει με τον Ιωάννη Ταρνανίδη καθηγητή της Θεολογικής που ιδίως με την Σερβική γλώσσα έχει ασχοληθεί αυτός, εγώ έλεγα θα μπορούσαμε να δεχτούμε να λέγονται Μακεδονίτες. Τι θα πει Μακεδονίτες; Κάτοικοι ενός τόπου χωρίς να είναι. Δηλαδή όπως οι Έλληνες της Αιγύπτου λέγονται Αιγυπτιώτες, οι Έλληνες της Σικελίας, Σικελιώτες. Ο Ταρνανίδης είχε πει κάτι άλλο, ότι θα μπορούσανε να κρατήσουνε τον σλαβικό όρο κι έτσι να φαίνεται ότι διακρίνονται από τους αρχαίους Μακεδόνες. Δηλαδή ο σλαβικός όρος είναι Μακεδόνατς, στον ενικό και Μακεντόντσι στον πληθυντικό και η γλώσσα Μακεντόνσκι. Γι' αυτό δεν χρειάζεται να αλλάξει το σύνταγμα γιατί το σύνταγμά τους είναι στα σλαβικά. Οι δυτικοί μας σύμμαχοι που θέλουν να τους βάλουν στο ΝΑΤΟ κλπ να συμφωνήσουν ότι στα αγγλικά να χρησιμοποιείται ο όρος Μακεντόντσι και για τη γλώσσα το Μακεντόνσκι κι έτσι να ξεχωρίζει αυτομάτως από την αρχαία Μακεδονική και τους αρχαίους Μακεδόνες. Δηλαδή υπάρχει λύση. | |||||||||||||||||
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου Βιβλία και «Λόγοι»
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
24/1/19
«Μακεδονία - Σερμησιάνοι» (π. Ειρηναίος Δεληδήμος)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
148. 15/5/15
146. 7/3/15
130. 1/4/14
129. 1/4/14
123. 25/9/13
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου