 Στις 30 Ιανουαρίου τιμάμε τους Τρεις Ιεράρχες προστάτες της Παιδείας. Η παιδεία σκοπό έχει να καλλιεργήσει τον εγκέφαλο του παιδιού. Ο εγκέφαλός μας αποτελείται από δύο λοβούς, δύο ημισφαίρια, το αριστερό και το δεξί.   |
Όταν κυριαρχούν οι λειτουργίες του αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου μας τότε σκεφτόμαστε γραμμικά και μεθοδικά. Εστιάζουμε στο παρελθόν και το μέλλον. Το αριστερό ημισφαίριο είναι σχεδιασμένο να επιλέγει από το πελώριο κολάζ των πληροφοριών της παρούσας στιγμής λεπτομέρειες αναγκαίες για την επιβίωση του είδους. Το αριστερό ημισφαίριο λειτουργεί σαν ένας σειριακός επεξεργαστής, γραμμικά, όπως όταν διαβάζουμε ένα κείμενο (με τη σειρά, το ένα μετά το άλλο), παράγει τη λεκτική σκέψη μαθαίνει αποστηθίζοντας, μπορεί να μάθει απ’ έξω, θεωρητικά ολόκληρο εγχειρήδιο με οδηγίες για το πώς να κάνει κανείς ποδήλατο. Το αριστερό ημισφαίριο επίσης δημιουργεί την αίσθηση ότι «εγώ είμαι» και όσο εστιάζω στο «εγώ είμαι» διαχωρίζομαι, γίνομαι άτομο, μόνο, διαχωρισμένο από ότι με περιβάλλει, διαχωρισμένο από την υπόλοιπη ανθρωπότητα». Ενώ όταν κυριαρχούν οι λειτουργίες του δεξιού ημισφαιρίου μας εστιάζουμε στην παρούσα στιγμή, στο «εδώ και τώρα». Το δεξί ημισφαίριο λειτουργεί σαν ένας παράλληλος επεξεργαστής, σκέφτεται μέσω εικόνων, παράγει εικονική σκέψη, μαθαίνει κιναισθητικά μέσω της κίνησης του σώματός μας, μαθαίνει στην πράξη να κάμνει ποδήλατο. Όταν αναδύονται στην αυτοσυνειδησία μας οι λειτουργίες του δεξιού λοβού νοιώθουμε συνδεδεμένοι μεταξύ μας και με το φυσικό περιβάλλον και αυτό δημιουργεί μια αίσθηση πληρότητας, αρμονίας, ευφορίας, νιρβάνα δηλαδή μιας βαθείας εσωτερικής γαλήνης, τότε ζούμε τον χαμένο παράδεισο. Στο λεξιλόγιο της εκκλησίας τις λειτουργίες του αριστερού ημισφαιρίου τις ονομάζουμε μυαλό ενώ της λειτουργίες του δεξιού, καρδιά. |
Οι Τρεις Ιεράρχες είναι προστάτες της ελληνικής παιδείας που καλλιεργεί και το μυαλό και την καρδιά, και τη διανοητική νοημοσύνη και τη συναισθηματική νοημοσύνη, της παιδείας που προπονεί και αξιολογεί και προάγει τις λειτουργίες και του αριστερού και του δεξιού εγκεφαλικού μας λοβού, της παιδείας που καλλιεργεί και τη λεκτική και την δια εικόνων σκέψη, της παιδείας που προετοιμάζει και τον «λογικό» πολυμαθή γραφιά και τον «τρελούτσικο» πολυμήχανο εφευρέτη-καλλιτέχνη-ποιητή, της παιδείας που ξέρει να καλλιεργεί το Παιδί ώστε να μπορεί ο άνθρωπος και 50 και 70 και 80 χρονών να είναι άνθρωπος, να αναβλύζει ζωντάνια, έμπνευση, φως. Οι Τρεις Ιεράρχες είναι προστάτες της παιδείας που ξέρει να μετατρέπει την πέτρα, σε φως, της παιδείας που γεννήθηκε στον τόπο που λέγεται Ελ-λάς, φως και πέτρα (ελ=φως και λας=πέτρα). Στις παραλίες του Αιγαίου η γνώση βγήκε από τα θησαυροφυλάκια της όποιας εξουσίας και δόθηκε στο λαό. Και ο λαός έμαθε τον τρόπο από πέτρα, από εργαλείο, να γίνεται φως, έμαθε τη μέθοδο που επιτρέπει στον άνθρωπο να είναι πάντα νέος, πάντα παιδί, να λούζεται μια παιδικότητα με κόπους και αγώνες ξανακερδισμένη. Να μην απογοητεύεται, να μη χάνει τη γοητεία του. Η γιορτή των Τριών Ιεραρχών καθιερώθηκε τον 11ο αιώνα. Δυο Καππαδόκες, ο Μέγας Βασίλειος και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, κι ένας Σύρος από την Αντιόχεια, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος ορίσθηκε να τιμώνται ως προστάτες της ελληνικής παιδείας! Οι μεσαιωνικοί μας πρόγονοι αισθάνθηκαν την ανάγκη να τονίσουν την αξία της ελληνικής παιδείας τον 11ο αιώνα, επειδή, τότε ακριβώς φάνηκε ότι είχε διαμορφωθεί ένας άλλος πόλος, ένας άλλος τρόπος ζωής, μια άλλη παιδεία. Αντί για την ελληνική οικουμενικότητα που δεν έδινε καμιά σημασία στη ράτσα, κυριαρχούσε πλέον στην Ευρώπη ο ρατσισμός των Φράγκων που χώριζε τους ανθρώπους σε γαλαζοαίματους και παρακατιανούς. Διασπάστηκε η καθολικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και απολυτοποιήθηκε το μυαλό. Η παιδεία εστίαζε πλέον στη μονομερή καλλιέργειά του, στην μονομερή καλλιέργεια των λειτουργιών του αριστερού εγκεφαλικού μας ημισφαιρίου. Τελικά κυριάρχησε και στον τόπο μας, εδώ και δυο αιώνες, η ανάπηρη, η σακάτικη αυτή παιδεία. Η ισόρροπη καλλιέργεια της διάνοιας, της δύναμης, και της καλαισθησίας, μετατράπηκε σε μονόπλευρη καλλιέργεια του μυαλού, της λεκτικής σκέψης. Η ελληνική παιδεία αλλοιώθηκε και αλώθηκε, αλλά, μέχρι σήμερα παραμένει και διατηρείται η γιορτή των προστατών της. Είναι άγνωστη η φυλετική τους καταγωγή, αλλά είναι πασίγνωστο το γεγονός ότι και οι τρεις ήσαν Έλληνες, από την άποψη της παιδείας, από την άποψη του πολιτισμού. Η γιορτή των Τριών Ιεραρχών μας θυμίζει ότι ολοκληρωμένος άνθρωπος δεν είναι το τέλειο κομπιούτερ, το γερό και γυμνασμένο μυαλό. Ολοκληρωμένος άνθρωπος είναι αυτός που έχει καλλιεργήσει και τη διανοητική αλλά και την αντίστοιχη συναισθηματική νοημοσύνη, αυτός που ξέρει τον τρόπο να συντηρεί τη φλόγα της έμπνευσης, που δεν απογοητεύεται και καρποφορεί, εν μέσω παγετώνος, καρπούς ωφέλιμους κι ωραίους, αυτός που διασώζει το Παιδί. |
|
Ο πατήρ Πορφύριος κάμνει μια εντυπωσιακή ερμηνεία στα λόγια του Χριστού «μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου». Λες και ήξερε αυτά που αναφέρει η Νευροανατόμος Jill Bolte Taylor ... και μας προτρέπει να μην γνωρίζει το αριστερό μας ημισφαίριο αυτά που κάνει το δεξί ... να μην γνωρίζει ο παλιός εαυτός μας την πνευματική εργασία που γίνεται μέσα μας, να μην παίρνει χαμπάρι ο κακός εαυτός μας την αύξηση του θείου βρέφους μέσα μας, να μην επιτρέπουμε να συμβαίνει μέσα μας η διαδικασία της αυτοανάλυσης ούτε καν της λογικής επεξεργασίας των βιωμάτων μας, να ζούμε σαν να έχουμε πάθει εγκεφαλικό στο αριστερό μας ημισφαίριο. «Μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου» Αποσπάσματα από
τον π. Πορφύριο.
Πρώτα απ’ όλα μακριά η ιδιοτέλεια. Δηλαδή να μη σκέπτεσθε πως, αν συγκεντρωθείτε με το νου, η χάρις θα έλθει και στην καρδιά και θα έχετε και σκίρτημα. Να μην προσεύχεσθε μ’ αυτόν τον υπολογισμό αλλά με απλότητα και ταπείνωση. Προσέχετε όμως! Όπως είπαμε, «μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου». Να μην παίρνει είδηση ο κακός εαυτός. Να ζείτε τον Παράδεισο και να μην το γνωρίζει ο κακός εαυτός σας και το φθονήσει. Να μη χτυπάτε απευθείας }268} το κακό, αλλά περιφρονώντας το πάθος να στρέφεσθε με αγάπη προς τον Θεό. Μην πολεμάτε απευθείας τον πειρασμό, μην παρακαλείτε να φύγει, μη λέτε: «Παρ’ τον Θεέ μου!» Τότε του δίνετε σημασία κι ο πειρασμός σφίγγει. Γιατί παρόλο που λέτε «πάρ’ τον, Θεέ μου», βασικά τον θυμάστε και τον υποθάλπετε περισσότερο. Η διάθεση για απαλλαγή, βέβαια, θα υπάρχει αλλά θα είναι πάρα πολύ μυστική και λεπτή, χωρίς να φαίνεται. Θα γίνεται μυστικά. Θυμηθείτε εκείνο που λέγει η Αγία Γραφή: «Μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου». Έτσι η απαλλαγή απ’ το κακό και τις αδυναμίες θα γίνεται μυστικά, χωρίς να παίρνετε είδηση, χωρίς κόπο. Αυτή την προσπάθεια κάνω κι εγώ. Βρήκα ότι είναι ο καλύτερος τρόπος αγιασμού, αναίμακτος. Υπάρχουν και πολλοί άλλοι τρόποι, όπως, για παράδειγμα, να θυμάται το θάνατο, την κόλαση, τον διάβολο. Έτσι από φόβο και υπολογισμό αποφεύγεις το κακό. Εγώ ο ελάχιστος δεν εφάρμοσα στη ζωή μου αυτούς τους τρόπους που κουράζουν, φέρνουν αντίδραση και πολλές φορές αντίθετο αποτέλεσμα. Η ψυχή, κι όταν μάλιστα είναι ευαίσθητη, ευφραίνεται στην αγάπη κι ενθουσιάζεται, ενδυναμώνεται και μετασχηματίζει και μεταποιεί και μεταστοιχειώνει όλα τα αρνητικά και τα άσχημα. Γι’ αυτό εγώ προτιμώ τον «εύκολο δρόμο». Η πνευματική εργασία που κάνετε στα βάθη της ψυχής σας να γίνεται μυστικά να μη γίνεται αντιληπτή όχι μόνο απ’ τους άλλους αλλά ούτε κι από σας τους ίδιους. Ό,τι κάνει ο καλός εαυτός σας, ας μην το παίρνει είδηση ο κακός. «Μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου». «Αριστερά» είναι ο αντίθετος εαυτός μας, που, όταν το πάρει είδηση, θα τα χαλάσει όλα. Ο αντίθετος είναι ο κακός εαυτός μας – το λέμε έτσι πιο εξευγενισμένα. Νέος είναι ο εν Χριστώ εαυτός μας, ενώ ο άλλος είναι ο παλαιός. Χρειάζεται τέχνη για να μην παίρνει είδηση ο παλαιός. Χρειάζεται τέχνη και κυρίως η χάρις του Θεού. Υπάρχουν μερικά μυστικά. … Για παράδειγμα θέλετε να γευθείτε μια χαρά απ’ τον Θεό; Ποιο είναι εδώ το μυστικό; Έστω κι αν την πιστεύετε κι αν τη ζητάτε τη χαρά και λέτε, «δεν μπορεί παρά να μου τήνε δώσει ο Θεός», Εκείνος δεν τη δίδει. Και αιτία είστε εσείς οι ίδιοι. Όχι ότι ο Θεός δεν θέλει να τη δώσει αυτή τη χαρά, αλλά όλο το μυστικό είναι η δική μας απλότης και απαλότης. Όταν λείπει η απλότης και λέτε, «θα κάνω αυτό κι ο Θεός θα μου δώσει αυτό που ζητώ, θα κάνω εκείνο, θα κάνω το άλλο …» δεν γίνεται. Ναι να κάνω τούτο το άλλο αλλά με τόση μυστικότητα, με τότη απλότητα, }297} με τόση απαλότητα, ώστε κι εγώ ο ίδιος που το ζητάω να μην το παίρνω είδηση. Απλά, απαλά θα κάνετε το καθετί. Δεν θα κάνετε τίποτα με σκοπιμότητα. Να μη λέτε, «θα το κάνω έτσι, για να έλθει αυτό το αποτέλεσμα», αλλά θα το κάνετε έτσι απαλά, χωρίς να το ξέρετε. Δεν κάνετε υπολογισμούς. Ξέρετε, βέβαια, τι χαρίζει ο Θεός στην επαφή μαζί Του, αλλά είναι σαν να μην ξέρετε. Να μην το συζητάτε ούτε με τον εαυτό σας. Έτσι όταν λέτε την ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» να τη λέτε απαλά, απλά και να μη σκέπτεσθε τίποτ’ άλλο παρά μόνο την ευχή. Αυτά είναι πολύ λεπτά πράγματα και χρειάζεται να επενεργήσει η χάρις του Θεού. Η καρδιά σας να είναι απλή όχι διπλή και ανειλικρινής· αγαθή κι όχι πονηρή και ιδιοτελής. Ο αγαθός, ο καλοκάγαθος, αυτός που δεν έχει πονηρούς λογισμούς, ελκύει την χάρι του Θεού. Κυρίως η αγαθότητα και η απλότητα ελκύουν την χάρι του Θεού· είναι οι προϋποθέσεις, για να έλθει ο Θεός και «μονήν ευρήσει». Αλλά πρέπει να γνωρίζει ο αγαθός και τις πονηριές του διαβόλου και των ανθρώπων, διότι πολύ θα ταλαιπωρείται.  |
|
Με λίγα λόγια: «Καλή μετάνοια! Δηλαδή να θελήσω να πεθάνει η ψευδαίσθηση προσώπου που μου δημιουργεί ο αριστερός λοβός, το άτομο, η δήθεν προσωπικότητά μου ώστε να αναδυθεί το αληθινό Πρόσωπο, ο Όλος Αδάμ, το Παιδί».
Οι μεγάλοι πολιτισμοί είναι πολυσυλλεκτικοί, εμπεριέχουν διάφορα ρεύματα, τάσεις, τρόπους, συχνά αλληλοσυγκρουόμενους και εντελώς αντίθετους, αλλά τελικά ένας γενικός ρυθμός κυριαρχεί και χαρακτηρίζει την κουλτούρα κάθε πολιτισμού. Δύο τέτοιοι μεγάλοι πολιτισμοί είναι ο λεγόμενος Ελληνοχριστιανικός, η Ρωμηοσύνη, η κουλτούρα που κυριάρχησε στην ελληνόφωνη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού και ο σύγχρονος Δυτικός που τόσο δικός μας είναι τώρα πια. Εκείνος ο ελληνοχριστιανικός πολιτισμός, με την παιδεία του, καλλιεργούσε ολόκληρο τον άνθρωπο, τις λειτουργίες και του αριστερού και του δεξιού εγκεφαλικού μας λοβού ενώ η δικιά μας η παιδεία καλλιεργεί και αξιολογεί αποκλειστικά τις λειτουργίες μόνο του αριστερού λοβού, μόνο τη λεκτική σκέψη. Κανονικά θα έπρεπε στα μαθήματα που κυριαρχούν στο αναλυτικό μας πρόγραμμα και καλλιεργούν και αξιολογούν αποκλειστικά τη λεκτική σκέψη να αφιερώνουμε μόνο το 50% του χρόνου μας. Στο άλλο 50% του χρόνου τους οι μαθητές θα έπρεπε να προπονούνται και να αξιολογούνται πάνω στη μουσική, τη ζωγραφική, το χορό, τον κινηματογράφο, τις κατασκευές, τις εφευρέσεις, τη χρήση ειδικά στην εποχή μας των υπολογιστών (αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία υποθέτω, το ότι έχουμε καταντήσει ακόμη και το μάθημα της Πληροφορικής, θεωρητικό και καλούνται οι μαθητές μας, ακόμη και σ’ αυτό το μάθημα, να αποστηθίζουν θεωρητικές γνώσεις!!!). Δηλαδή το 50% του σχολικού χρόνου θα έπρεπε να αφιερώνεται στην καλλιέργεια της δια εικόνων σκέψης, στη καλλιέργεια των λειτουργιών του άλλου μισού μας εγκεφάλου. Η παιδεία μας πάσχει όμως και από κάτι πολύ σοβαρότερο. Ο Βιτγκενστάιν λέει «αυτό που εμποδίζει την επικοινωνία δεν είναι η απουσία της ευφυΐας αλλά η παρουσία της έπαρσης». Σε αγγειογραφίες βλέπουμε ότι στην αρχαία Ελλάδα οι παράγοντες της παιδείας ήταν τρεις: το παιδί, ο δάσκαλος και ο παιδαγωγός. Παιδαγωγός δεν ήταν ο δάσκαλος αλλά ο δούλος που πήγαινε το παιδί στον δάσκαλο και καθόταν πίσω από το παιδί με μια γκλίτσα έτοιμος να παρέμβει αν το παιδί ανησυχούσε ή και ίσως αν ο δάσκαλος εφησύχαζε … Το αίτημα ήταν να αναπτυχθεί στον μαθητή ο έρωτας για την γνώση και επίσης να συμβεί ο έρωτας ανάμεσα στο δάσκαλο και το μαθητή ώστε να απογειωθεί η επίπονη ούτως ή άλλως διαδικασία της μάθησης. Στη σύγχρονη παιδεία αφελώς ή μη αφελώς … έχουμε περιορίσει τους παράγοντες της παιδείας σε δύο και ζητάμε το ακατόρθωτο … γιατί ποιος μπορεί να ερωτευτεί τον δυνάστη του χωρίς να κινδυνεύει να χαρακτηριστεί μαζοχιστής; Και το χειρότερο είναι ότι ο «παιδαγωγός» δηλαδή ο «μπάτσος» απουσιάζει όχι μόνο από τα σχολεία αλλά και από όλη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της καθημερινότητάς μας. Από τη στιγμή που θα γεννήσουμε τους νεοσσούς μας το κύριο μέλημά μας είναι «να μην τους πιάσει κανείς κότσους» να υπερασπιζόμαστε με όλη μας τη μαγκιά –χρήμα, σωματική δύναμη, διανοητική ευστροφία, κοινωνική διαπλοκή– τα δίκαια των βλαστών μας. Προασπιζόμαστε το δίκιο τους και τους στερούμε το δικαίωμα της καλλιέργειας της καρδιάς τους, μετατρέπουμε το φιλότιμο σε άγνωστη λέξη χωρίς βιωματικό υπόβαθρο. Συχνά όσοι εργάζονται στο σχολείο αισθάνονται ότι ενώ οι περισσότεροι πληρώνονται για να δουλεύουν εκεί μάλλον πληρωνόμαστε για να αντέχουμε να μας δουλεύουν ... Μπορεί ο δάσκαλος να έχει και να θέλει να πει πολλά, αλλά τα αυτιά των σε συνθήκες θερμοκηπίου μεγαλωμένων μαθητών του λίγα αντέχουν να ακούσουν (και λόγω του διεστραμμένου αναλυτικού προγράμματος) και από την στιγμή που κάνα δυο ή και περισσότεροι αποφασίσουν ότι στη αίθουσα μπαίνουν για να σπάσουν πλάκα και να περάσουν ευχάριστα την ώρα τους (τί να κάνουν κι αυτά τα σκασμένα ...) λίγα, πολύ λίγα μπορεί να κάνει αν δεν θέλει να προδώσει τη καρδιά του ... Το θερμοκήπιο πασχίζει να καλλιεργήσει και να αυξήσει στα «φυτά» του τη συνεχή αναφορά σε δικαιώματα με φυσική συνέπεια την καλλιέργεια της έπαρσης. Το παιδαγωγικό μας σύστημα ακολουθεί δύο αντιφατικούς δρόμους. Από τη μια βασανίζουμε τα παιδιά μας με ένα κουτσό αναλυτικό πρόγραμμα που στραγγαλίζει την ισόρροπη ανάπτυξη του εγκεφάλου τους εστιάζοντας στη μονομερή καλλιέργεια των λειτουργιών του αριστερού τους ημισφαιρίου, τιμωρώντας τους χαρισματικούς στην δια εικόνων σκέψη, με την ρετσινιά του δυσλεκτικού και καθηλώνοντας τα από τα 6 ως τα 18 τους χρόνια σε μια καρέκλα μπροστά από ένα θρανίο επί 6 ώρες τουλάχιστον την ημέρα να ακούν, να μιλάνε σπανιότερα, να διαβάζουν ή να γράφουν και από την άλλη, ίσως από υποσυνείδητη ενοχή, τα «καλομαθαίνουμε» καλλιεργώντας τους εξ απαλών ονύχων την έπαρση και τους στερούμε τη χαρά της επικοινωνίας, του χορού, τη χαρά και την αίσθηση πληρότητας που προκαλεί στον άνθρωπο η κοινή δράση, το ομαδικό παιχνίδι, ο έρωτας. Έχουμε καταντήσει οι περισσότεροι φοιτητές να μη διανοούνται ότι μπορεί να συγκατοικήσουν με κάποιο φίλο ή και απλώς γνωστό, ενώ λίγες δεκαετίες πριν συγκατοικούσαν ολόκληρες οικογένειες. Πλούσιοι σε «εγώ» και χρήματα και φτωχοί σε καρδιακά βιώματα και φιλότιμο, με υπερτροφική τη λειτουργία του αριστερού εγκεφαλικού ημισφαιρίου και καχεκτική έως ανύπαρκτη αυτή του δεξιού στριμωχνόμαστε στις κερκίδες των γηπέδων, μπας και μπει κάνα γκολ και χτυπήσει η καρδούλα μας, ή στα κλαμπάκια, μπας και σκιρτήσει λίγο, για να παρηγορήσουμε τη φτώχια, τη μιζέρια, την ένδυα και πείνα που προκαλεί στην απαίδευτη, χωρίς φιλότιμο καρδιά η απουσία της επικοινωνίας που οφείλεται στην παρουσία της έπαρσης.
|
Σύγκριση κάποιων βασικών χαρακτηριστικών των δυτικών χριστιανών που πλέον κουβαλάμε όλοι μέσα μας κι ας αυτοαποκαλούμαστε ορθόδοξοι και των χαρακτηριστικών των μελών της εκκλησίας του Χριστού.
| α. Οι δυτικοί χριστιανοί προκρίνουν την αναγκαιότητα της πίστης δηλαδή την τυφλή αποδοχή κάποιων δογμάτων, πρεσβεύουν ότι η πίστη προηγείται της γνώσης και ορίζουν ως χριστιανό αυτόν που πιστεύει στον Χριστό. | β. Τα μέλη της Εκκλησίας του Χριστού ξέρουν ότι προηγείται η γνώση της πίστης («όποιος πιστεύει χωρίς να έχει γνωρίσει ελαφρότητι νοός πιστεύει» αββάς Ησύχιος, Φιλοκαλία), εστιάζουν στην εμπειρία της θείας Χάρης και τελικά γνωρίζουν τον Χριστό. Χριστιανός είναι αυτός που τρέφεται από τον Χριστό. |
| α. Οι δυτικοί χριστιανοί μαθαίνουν και τηρούν με τη ανθρώπινη δύναμή τους τις εντολές του Χριστού και τελικά θρέφουν τον εγωισμό τους. | β. Τα μέλη της Εκκλησίας τρέφονται από τη θεία Χάρη, τηρούν τις εντολές του Χριστού όσο και όταν τους δίδεται η άνωθεν βοήθεια και μετανοούν ως προς τον εγωκεντρισμό τους. |
| α. Ο δυτικός Χριστιανισμός είναι θρησκεία, οι οπαδοί του κυριαρχούνται από το Νόμο και τιμούν το κύρος, τη δύναμη, τη σοβαρότητα. | β. Η Εκκλησία του Χριστού είναι Σώμα Χριστού, τρέφεται από το Σώμα και το Αίμα Του, τα μέλη Της απελευθερώνονται από την αναγκαιότητα του Νόμου «δικαίω νόμος ου κείται» (Τιμόθεον Α’ 1,9), και τιμούν την έμπνευση, το Παιδί, το χιούμορ. |
| α. Οι δυτικοί χριστιανοί επιδιώκουν μια ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ, ατομική καλοπέραση μέσα από την ικανοποίηση των «θέλω» του «εαυτού» απολυτοποιούν τις λειτουργίες του αριστερού εγκεφαλικού ημισφαιρίου που δημιουργούν την ψευδαίσθηση του απομονωμένου ατόμου. Υπάρχει χονδροειδής ευδαιμονία που αναζητά πλούτη και καλοπέραση στα υλικά και υπάρχει εκλεπτυσμένη που αναζητά πνευματική καλοπέραση, οικειοποιείται τη θεία Χάρη και θέλει να κερδίσει τον παράδεισο, να σωθεί ο «εαυτός». Προσπαθούν να αγαπάνε τον πλησίον όπως αγαπάνε τον εαυτό τους!!! | β. Τα μέλη της Εκκλησίας εστιάζουν στο ΦΙΛΟΤΙΜΟ, στη χαρά που γεννά η ανιδιοτελής υπακοή σε φίλο-γέροντα και τελικά στον ουράνιο Πατέρα. Επιδιώκουν την έξοδο από το «εγώ», το θάνατο του «εαυτού», τη χαρά του χορού, τη χαρά της ένωσης-έρωτα, της ανιδιοτελούς προσφοράς, τη χαρά του συντονισμού των θελημάτων, τη χαρά της Αγίας Τριάδας. Καλλιεργούν την καρδιά, επιτρέπουν στις λειτουργίες του δεξιού ημισφαιρίου να αναδύονται και τελικά νοιώθουν την ενότητα της ανθρωπότητας, τον όλο Αδάμ και την ενότητα με το υπόλοιπο περιβάλλον. Φτάνουν να αγαπάν τον πλησίον ως εαυτόν, δηλαδή αγαπάν τον κάθε τυχαίο διπλανό τους σαν εαυτό τους επειδή βιώνουν την οργανική ενότητα της ανθρώπινης φύσης, επειδή ως εγώ τους νοιώθουν τον όλο Αδάμ. Ξέρουν να ζουν «πτωχοί στο Πνεύμα» και γι’ αυτό «δικιά τους ΕΙΝΑΙ η Βασιλεία των Ουρανών» εδώ και τώρα. Δεν οικειοποιούνται τη θεία Χάρη, δεν βλασφημούν το Άγιο Πνεύμα αποδίδοντας τα χαρίσματά Του σε κτίσματα. |
Σύντομη ιστορική αναδρομή στα γεγονότα του Σχίσματος που ήταν η απαρχή του δυτικού χριστιανισμού:
1. To «Φιλιόκβε» (εκ του Υιού) το πρόσθεσαν στο Σύμβολο της Πίστεως οι Φράγκοι τον 8ο αιώνα. 2. Το 808 ανέδρασε ο τότε Πάπας Ρώμης Λέοντας ο Γ’ και ανήρτησε, σε αργυρή πλάκα, έξω από το ναό του αγίου Πέτρου στη Ρώμη, το «Πιστεύω», στα λατινικά και τα ελληνικά, χωρίς το «Φιλιόκβε». 3. Το 809 οι Φράγκοι ανεκήρυξαν το «Φιλιόκβε» σε δόγμα, καταδίκασαν ως αιρετικούς όσους το αρνούνται και άρχισαν να αποκαλούν «Γραικούς» τους ελληνόφωνους Ρωμαίους. Μέχρι το 1453 η αυτοκρατορία της Κων/πολης ονομαζόταν Ρωμαϊκή και οι πολίτες της Ρωμαίοι. Βυζάντιο ονομάστηκε για πρώτη φορά το 1562 από τον γερμανό ιστορικό Ιερώνυμο Γουλφ. 4. Γύρω στο 850 έγραψαν θεολογικά έργα εναντίον όσων δεν δέχονταν το «Φιλιόκβε» (Contra errores Graecorum). 5. Επί Μ. Φωτίου η Η' Οικ. Συνόδος 879 καταδίκασε την διδασκαλία του «Φιλιόκβε». 6. Για δύο αιώνες, από το 809 μέχρι το 1009, άλλοτε γινόταν Πάπας φραγκόφιλος, υπέρ του «Φιλιόκβε» και άλλοτε Πάπας που ήταν κατά του «Φιλιόκβε». Μετά το 1009 οι Φράγκοι κατέλαβαν οριστικά το Βατικανό. 7. Το 1054 τρεις απεσταλμένοι του Πάπα με επικεφαλης τον καρδινάλιο Ουμβέρτο αφόρισαν τον Πατριάρχη της Κων/πολης επειδή δεν δεχόταν το «Φιλιόκβε» και προκάλεσαν το Σχίσμα. Αργότερα οι παπικοί πρόσθεσαν τη διδασκαλία για το «αλάθητο του Πάπα», παρερμήνευσαν την έννοια του «πρωτείου», κατάργησαν το συνοδικό σύστημα και απολυτοποίησαν το «θεσμό».
Κατά τον σκοτεινό Μεσαίωνα, η Άρχουσα Τάξη στη δυτική Ευρώπη, αποφάσισε ότι είναι ο αποκλειστικός αντιπρόσωπος του Χριστού επί της γης. Απολυτοποίησε τη θεσμική της εξουσία και ανακήρυξε τον κύριο εκπρόσωπό της Αλάθητο. Αλάθητος λοιπόν ο θρησκευτικός Ηγέτης και πλέον ο κάθε πιστός όφειλε να μετατοπίσει το κέντρο από τον Ουράνιο Πατέρα στον επίγειο Πατριό. Αν ήθελε να έχει ελπίδα εισόδου στα Ηλύσια Πεδία έπρεπε να κάμνει πλήρη, αδιάκριτη, απόλυτη, υπακοή στον επίγειο Αντιπρόσωπο και τις παραφυάδες του, τους από τον αλάθητο Πάπα εστεμμένους βασιλείς. Ήταν τόσο απλά τα πράγματα που ακόμα και με ένα μικρό φιλοδώρημα μπορούσε να εξαγοράσει την ουράνια ευδαιμονία. «Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου» αλλά όταν τη θέση του Κυρίου την έχει σφετεριστεί ο Πατριάρχης, ο Πάπας, ο Επίσκοπος, ο Βασιλιάς ή ο Ηγεμόνας, τότε «αρχή βλακείας φόβος Κυρίου» … ο θνητός εγκλωβίζεται και γίνεται δούλος, γίνεται δουλοπάροικος, χάνει την ανθρωπιά του, γίνεται κτήνος, υποζύγιο, αριθμός, νούμερο. Από τον Διαφωτισμό και μετά απελευθερώσαμε τον θνητό –δόξα τω Θεώ– από τον σκοτεινό αυτό μεσαιωνικό φόβο του Θεού, τον υποδουλώσαμε όμως στις φοβίες και τον πανικό. Οι ζωντανοί οργανισμοί έχουν έμφυτο μέσα τους το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Κάθε νοήμων θνητός κάτι φοβάται, τουλάχιστον στην αρχή … Κάποιες φορές ο εγωτικός εαυτός φτάνει μέχρι τον πανικό. Ο άνθρωπος που φοβάται, φοβάται … μια και φοβάται λοιπόν μπορεί να μεταμορφώσει τον φόβο του, να τον εκμεταλλευτεί. Αν επιλέξει να φοβάται τον ουράνιο Πατέρα που με ανείπωτο πόθο περιμένει την επιστροφή κάθε άσωτου υιού Του, ελευθερώνεται από το φόβο του θανάτου που κρύβεται κάτω από κάθε φοβία και προφυλάσσει το νευρικό του σύστημα από το να βιώνει τη δυσάρεστη εμπειρία του πανικού. «Αρχή σοφίας» λοιπόν «φόβος Κυρίου» γιατί χρησιμοποιώντας φιλάνθρωπα το ένστικτο της αυτοσυντήρησης μας απελευθερώνει από την καταθλιπτική νομοτέλειά του και επιτρέπει στον άνθρωπο να απελευθερωθεί ολοκληρωτικά από τη χημεία του φόβου όταν θα προσεγγίζει το βίωμα της αγάπης που έξω βάλλει τον φόβο.
Η Τεμπλ Γκράντιν γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου του 1947 και διαγνώστηκε με αυτισμό στα παιδικά της χρόνια. Τώρα είναι καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο και ασχολείται με τη συμπεριφορά των ζώων. Το 2010 γυρίστηκε κινηματογραφική ταινία με τη ζωή της: «Temple Grandin». 
Η Τεμπλ Γκράντιν σχεδίασε δικιάς της εμπνεύσεως διαδρόμους -με καμπύλες διαδρομές-, για τους στάβλους και τα σφαγεία, ώστε οι αγελάδες να κυκλοφορούν χωρίς να χρειάζεται να τις χτυπάνε συνεχώς οι εργάτες.
|
Ο δικός μας πολιτισμός, ο δυτικός, εστιάζει στις λειτουργίες του αριστερού εγκεφαλικού μας ημισφαιρίου, ενδιαφέρεται για την ανάδειξη του εγωτικού ανθρώπου, ζούμε με το παρελθόν και για το μέλλον, ενώ στους πρωτόγονους πολιτισμούς συχνά κυριαρχούσε η αίσθηση της ενότητας και αρμονίας που αναδύεται όταν κυριαρχούν οι λειτουργίες του δεξιού ημισφαιρίου, οι άνθρωποι είχαν συνηθίσει να ζουν το παρόν, το τώρα. Μια τέτοια περίπτωση που έχει να κάνει με τον πολιτισμό των Αβοριγίδων της Αυστραλίας περιγράφει η Μάρλο Μόργκαν στο βιβλίο ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ. Η Μάρλο Μόργκαν, μια αμερικανίδα γιατρός, αποφάσισε να δεχτεί την πρόσκληση για κάποια εκδήλωση προς τιμήν της από μια ομάδα 62 ιθαγενών της Αυστραλίας. Περπάτησε μαζί τους 2.250 χιλιόμετρα ξυπόλητη, έζησε όπως κι εκείνοι, έτρωγε τα φαγητά τους και έμαθε τα μυστικά ενός πολιτισμού 50.000 ετών. Σιγά-σιγά, μέσα από τις δοκιμασίες και τις προκλήσεις αυτού του οδοιπορικού οδηγήθηκε σε μια προσωπική μεταμόρφωση. 
Από την πρώτη στιγμή, για να την δοκιμάσουν, της είπαν, «ότι έχεις τα παραδίδεις», τη κάρτα της, τα χρήματά της, τα κλειδιά του αυτοκινήτου της, τα ρούχα της, της δώσανε ένα παλιόδερμα και μετά, εκ των υστέρων διαπίστωσε ότι φόρεσαν ρούχα γι' αυτήν, κανονικά δεν φορούσαν ούτε ρούχα. Τα 'καψαν μπροστά της, όλα τα πράγματά της … η απέκδυση. Αν θες να μπεις σ' αυτήν την κοινωνία, σου λέει, τέρμα τα έξω σου, κάθε μνήμη, κάθε αντικείμενο, τίποτα, τίποτα, όλα κάψιμο, πολύτιμα, βραχιόλια, όλα στη πυρά. Και μετά περιγράφει με πολύ ωραίες λεπτομέρειες … δεν μιλούν, δεν έχουν γλώσσα, αυτοί εν πνεύματι, όλα, όλα εν πνεύματι επικοινωνούν. Πενήντα χιλιάδες χρόνια ζωή έχουν. Δεν ξέρουνε Ιησού και τέτοια. Γι' αυτό και όταν τους είπε για τον Χριστό αυτή η κυρία, «ναι», λένε, «ακούσαμε, αυτός είναι ο μεγάλος μας αδελφός. Εσείς έχετε πρόβλημα που κολλάτε στα πρόσωπα. Για μας δεν λέει τίποτε η Παναγία, ο Χριστός, που τα έχετε κάνει είδωλα». Πιστεύουν ότι υπάρχει μια θεία Ενότητα, έτσι τη λένε την Αγία Τριάδα. Έχουν διαρκή αναφορά στη θεία Ενότητα. Τέλεια αναφορά. Για ότι τους δίνει η φύση ευγνωμονούν την Θεία Ενότητα που τους το έδωσε για να το φάνε. Είτε ένα ζώο, που θα 'ρθει μόνο του και θα προσφερθεί για να το θυσιάσουν να το φάνε, είτε το χόρτο, το νερό, όλα σε μια ενότητα, καμιά διαίρεση. Και ο θάνατος; Αυτός που είναι να φύγει κάθεται κι αρχίζει και νεκρώνει τα κύτταρα και φεύγει. Καμιά διαίρεση. Δεν τον νοιώθουν ως κακό γιατί δεν υπάρχει επιθυμία δικιά του η οποία οδυνηρά πάει να σβήσει. Ενώ σε μας ο θάνατος είναι συντριβή, γιατί συνδέεται με το «εγώ». Εκεί δεν υπάρχει «εγώ». Εκεί υπάρχει μια θεία Βουλή. Εμάς μας αποκαλούν «μεταλλαγμένους». Δηλαδή η φύση μας δίνει, ας πούμε, μελιτζάνες, εγώ θα τις πάρω, θα τις τηγανίσω, θα τις κάνω μουσακά, θα τις κάνω κεφτέδες, μεταλλαγμένα όλα. Δεν το τρώω όπως η φύση μου το δίνει, όπως μου το δωρίζει. Στο τέλος αφήνει ένα μήνυμα ο ηγέτης τους. Λέει: «ήρθε πια η ώρα να βγεις στον κόσμο. Προσευχόμαστε πολύ για όλο τον κόσμο. Βέβαια πονούμε γιατί αν και δεν καταστρέψαμε ακόμη με τον τρόπο ζωής μας την φύση, όμως το πνεύμα της φύσεως το εξοντώσαμε. Γι' αυτό πλέον δεν έχουμε να δώσουμε άλλες πνοές σ' αυτό τον κόσμο. Δεν θα αφήσουμε απογόνους. Η γενιά μας τελειώνει». («……… Επιλέξαμε αυτή τη Μεταλλαγμένη και την απελευθερώσαμε σαν πουλί από την άκρη της φωλιάς, για να πετάξει μακριά, μακριά και ψηλά, για να κράξει σαν κουκαμπούρα, λέγοντας στους ακροατές της ότι φεύγουμε. Δεν κρίνουμε τους Μεταλλαγμένους. Προσευχόμαστε για αυτούς. … Προσευχόμαστε να κοιτάξουν τις πράξεις τους από πιο κοντά, να ερευνήσουν τις αξίες τους και να μάθουν ότι όλη η ζωή είναι «ένα», πριν είναι πολύ αργά. Προσευχόμαστε να σταματήσουν την καταστροφή της γης και να πάψουν να σκοτώνουν ο ένας τον άλλο. Προσευχόμαστε να υπάρχουν τόσοι Μεταλλαγμένοι έτοιμοι να γίνουν πραγματικοί όσοι απαιτούνται για να αλλάξουν τα πράγματα. Προσευχόμαστε ο Μεταλλαγμένος κόσμος ν' ακούσει και να δεχθεί τον αγγελιοφόρο μας». «ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ», σελ. 225). Αυτό ήταν το μήνυμά τους, ότι πλέον το αυθεντικό τελείωσε, δεν έχει να δώσει τίποτε αυθεντικό και τώρα ήρθε η ώρα της κρίσεως. Διατήρησαν την αρχέγονη κατάσταση, πριν πέσουν τελείως, πριν αρχίσει αυτή η διαστροφή, η τροφή του «εγώ», η υπερτροφική λειτουργία του αριστερού εγκεφαλικού μας ημισφαιρίου. |
Η Τεμπλ Γκράντιν μιλά στο TED (υπότιτλοι στα ελληνικά) για το πώς λειτουργεί το μυαλό της και μοιράζεται μαζί μας την ικανότητά της να «σκέφτεται με εικόνες», κάτι που τη βοηθά στην επίλυση προβλημάτων, στα οποία οι νευροτυπικοί εγκέφαλοι πιθανώς να αποτύχουν. Τονίζει ότι ο κόσμος έχει ανάγκη από ανθρώπους που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού: σκέφτονται με εικόνες, με μοτίβα, με λέξεις και με όλους τους τρόπους. Τεμπλ Γκράντιν: Ο κόσμος χρειάζεται όλων των ειδών τα μυαλά.   
«ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΔΥΣΛΕΞΙΑΣ»
Το σύνδρομο της δυσλεξίας παρουσιάζει μια μεγάλη ποικιλία συμπτωμάτων. Για το λόγο αυτό οι ειδικοί σε κάθε κλάδο δίνουν διαφορετικούς ορισμούς. Ανάμεσα στα συχνότερα και πιο χαρακτηριστικά συμπτώματα περιλαμβάνονται η δυσκολία ανάγνωσης και γραφής, η ανορθογραφία και η αντιστροφή των συμβόλων. Άλλα συμπτώματα είναι η σύγχυση χρόνου και χώρου, η αποδιοργάνωση και η δυσκολία κατανόησης. Το να έχεις δυσλεξία δεν σε κάνει μεγαλοφυΐα, αλλά είναι καλό για την αυτοεκτίμηση όλων των δυσλεξικών να γνωρίζουν ότι το μυαλό τους δουλεύει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που δουλεύουν και τα μυαλά των μεγαλοφυιών ανθρώπων. Είναι επίσης σημαντικό γι’ αυτούς να ξέρουν ότι το όποιο πρόβλημά τους με την ανάγνωση, τη γραφή, την )034) ορθογραφία ή τα μαθηματικά δεν σημαίνει ότι είναι καθυστερημένοι ή κουτοί. Η ίδια νοητική λειτουργία που δημιουργεί μια μεγαλοφυΐα μπορεί επίσης να δημιουργεί και αυτά τα προβλήματα. Η νοητική λειτουργία που προκαλεί τη δυσλεξία είναι κυριολεκτικά ένα χάρισμα· είναι μια φυσική ικανότητα, ένα ταλέντο. Βασικά κοινά χαρακτηριστικά: ● Μπορούν να χειρίζονται την ικανότητα του εγκεφάλου να δημιουργεί και να διαφοροποιεί αυτά που αντιλαμβάνεται. ● Έχουν πολύ αυξημένη συνείδηση του περιβάλλοντός τους. ● Είναι πιο περίεργοι από το μέσο άτομο. ● Σκέφτονται κυρίως με εικόνες παρά με λέξεις. ● Είναι εξαιρετικά διαισθητικοί και διορατικοί. ● Σκέφτονται και αντιλαμβάνονται πολυδιάστατα (χρησιμοποιώντας όλες τις αισθήσεις τους). ● Μπορούν να βιώνουν τη σκέψη ως πραγματικότητα. ● Έχουν ζωηρή φαντασία. Αυτές οι οκτώ βασικές ικανότητες αν δεν καταπιεστούν, ανατραπούν ή καταστραφούν από γονείς ή εκπαιδευτικούς, καταλήγουν σε δύο χαρακτηριστικά: ευφυΐα ανώτερη του φυσιολογικού και ασυνήθιστα δημιουργικά ταλέντα. Η λεκτική σκέψη ακολουθεί τη δομή της γλώσσας και τη γραμμικότητα του χρόνου. Το άτομο που τη χρησιμοποιεί συνθέτει στο μυαλό του τις προτάσεις λέξη πρός λέξη. Η λεκτική σκέψη γίνεται περίπου με την ίδια ταχύτητα που έχει ο προφορικός λόγος. Ο συνηθισμένος λόγος έχει μια ταχύτητα περίπου 150 λέξεων το λεπτό ή 2,5 λέξεων το δευτερόλεπτο. Ένας έμπειρος εκφωνητής )041) … μπορεί να φτάσει την ταχύτητα των 200 λέξεων το λεπτό. Λόγος παραμορφωμένος με ηλεκτρονικά μέσα μπορεί να συνεχίσει να είναι κατανοητός από κάποιον προσεκτικό ακροατή μέχρι την ταχύτητα των 250 λέξεων το λεπτό. Ουσιαστικά αυτό είναι το ανώτατο όριο της λεκτικής σκέψης. Η μη-λεκτική σκέψη είναι εξελικτική. Η εικόνα "αναπτύσσεται" καθώς η διαδικασία της σκέψης προσθέτει περισσότερες έννοιες. Η μη-λεκτική σκέψη είναι πολύ πιο γρήγορη, ίσως και χιλιάδες φορές πιο γρήγορη. Όταν χρησιμοποιούμε τη λεκτική σκέψη σκεφτόμαστε με τους ήχους της γλώσσας. Κάνουμε κυριολεκτικά έναν εσωτερικό μονόλογο νοερών διαπιστώσεων, ερωτήσεων και απαντήσεων. )043) Όταν χρησιμοποιούμε τη μη-λεκτική σκέψη, σκεφτόμαστε με τη σημασία (περιεχόμενο) της γλώσσας μέσα από νοητές εικόνες των εννοιών και των ιδεών της. Οι εικόνες δεν είναι απλώς οπτικές. Είναι πιο πολύ σαν τρισδιάστατες ταινίες που επιστρατεύουν πολλές από τις αισθήσεις μας. Μεταβάλλονται και εξελίσσονται καθώς διαβάζουμε την πρόταση. Η διαδικασία είναι πολύ γρηγορότερη από τη λεκτική σκέψη. Παρουσιάζει, ωστόσο τις δυσκολίες της, μια και κάποια μέρη της γλώσσας είναι ευκολότερα από άλλα στη νοητή απεικόνισή τους ως έννοιες ή ιδέες. Ας σημειωθεί ότι οι δυσλεξικοί κάνουν ελάχιστο ή καθόλου εσωτερικό μονόλογο κι έτσι δεν ακούν αυτά που διαβάζουν εκτός και αν διαβάζουν δυνατά. Αντί γι’ αυτό συνθέτουν μια νοητή εικόνα προσθέτοντας το νόημα –ή την εικόνα του νοήματος- κάθε διαδοχικής λέξης που συναντούν. Σύμφωνα με εκτιμήσεις που έχουν γίνει για τη διαφορά της ταχύτητας ανάμεσα στη λεκτική και τη μη-λεκτική σκέψη, οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν το μη-λεκτικό τρόπο σκέφτονται 400 με 2.000 φορές γρηγορότερα. Μάλλον κάπου στη μέση βρίσκεται η πραγματικότητα. Ο αρχικός τρόπος σκέψης του δυσλεξικού ατόμου είναι μη-λεκτικός· γίνεται με τη βοήθεια εικόνων και με μια ταχύτητα 32 εικόνων το δευτερόλεπτο. Αυτό σημαίνει ότι ενώ μέσα σ’ ένα δευτερόλεπτο ένα άτομο που σκέφτεται λεκτικά κάνει γύρω στις 3 με 5 σκέψεις (μεμονωμένες λέξεις των οποίων το νόημα έχει κατανοήσει), κάποιος που σκέφτεται με εικόνες κάνει 32 περίπου σκέψεις (μεμονωμένες εικόνες των οποίων το νόημα έχει κατανοήσει). Αν το υπολογίσουμε μαθηματικά, αυτό μας δίνει κάπου ανάμεσα στις έξι με δέκα φορές περισσότερες σκέψεις. Ας θυμηθούμε και το παλιό απόφθεγμα που λέει ότι «Μία εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις». Κάποιος που σκέφτεται με εικόνες μπορεί με μία μοναδική εικόνα να δει μια έννοια για τη περιγραφή της οποίας θα απαιτούνταν εκατοντάδες ή χιλιάδες λέξεις. Η θεωρία της σχετικότητας του Άινστάϊν ήταν μια ιδέα που του ήρθε όταν κάποια στιγμή που ονειροπολούσε )158) είδε ότι ταξίδευε δίπλα σε μια ακτίνα φωτός. Το όραμά του κράτησε μόνο λίγα δευτερόλεπτα κι όμως γέννησε σωρούς βιβλίων που προσπαθούν να το ερμηνεύσουν. Για τον ίδιο τον Άινστάϊν ήταν μια απλή έννοια· για το μέσο άνθρωπο είναι σχεδόν ασύλληπτη. Η σκέψη με εικόνες εκτιμάται ότι είναι 400 με 2.000 φορές γρηγορότερη από τη λεκτική σκέψη. Προφανώς ποικίλλει ανάλογα με την πολυπλοκότητα των μεμονωμένων εικόνων. Η ταχύτητα όμως δεν είναι το μόνο προσόν της· είναι και λεπτομερέστερη, βαθύτερη και περιεκτικότερη. Η λεκτική σκέψη ακολουθεί τη γραμμικότητα του χρόνου και πραγματοποιείται καθώς οι λέξεις μία μία, δημιουργούν τις προτάσεις, ενώ η σκέψη με εικόνες είναι εξελικτική: η εικόνα αναπτύσσεται καθώς η σκέψη προσθέτει νέες δευτερεύουσες έννοιες σε μια αρχική γενική έννοια. Οι σκέψεις με εικόνες είναι τόσο διεξοδικές και βαθιές όσο ακριβείς είναι οι νοητές αυτές εικόνες, καθώς απεικονίζουν τις έννοιες των λέξεων που περιγράφουν τις ίδιες σκέψεις.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
"ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΔΥΣΛΕΞΙΑΣ"
Θεολόγος είναι αυτός στον οποίο λειτουργεί και το δεξί του ημισφαίριο και μέσω των λειτουργιών του βιώνει όσα βιώνει και ο οποίος έχει γυμνασμένο και το αριστερό του ημισφαίριο και μέσω των λειτουργιών του μπορεί και εκλογικεύει και εκφράζει δια του λόγου και διατυπώνει και περιγράφει τις εμπειρίες τις σχετικές με τη θεία Χάρη που ζει. Δηλαδή θεολόγος είναι αυτός του οποίου έχει διευρυνθεί η αυτοσυνειδησία και δύναται να αξιοποιεί τον όλο άνθρωπο, όλον του τον εγκέφαλο και το μυαλό και την καρδιά, είναι αυτός που ζει τον Χριστό και περιγράφει αυτή τη ζωή. Η Θεολογία είναι περιγραφική επιστήμη, είναι διήγηση πραγματικών εμπειριών και όχι αφηρημένος στοχασμός
Τέτοιοι εμπειρικοί Θεολόγοι ήσαν οι Τρεις Ιεράρχες, εμπειρικοί επιστήμονες, έμπυροι ποιητές που κουβαλούσαν άσβεστο το πυρ του έρωτα, το πυρ του θείου έρωτα στην πυρωμένη τους καρδιά κι όχι πορωμένοι, άπειροι, άπνευστοι, ά-πυροι πολυμαθείς γραφιάδες.
|
|
148. 15/5/15
146. 7/3/15
130. 1/4/14
129. 1/4/14
123. 25/9/13