Jill Bolte Taylor - Αριστερός και δεξιός εγκέφαλος - Ενόραση ....

	ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ ΥΠΟΤΙΤΛΩΝ της ΟΜΙΛΙΑΣ της Jill Bolte Taylor (Τζιλ Μπόλτι Τέηλορ) στο TED (Technology-Τεχνολογία, Entertainment-Ψυχαγωγία, Design-Σχεδίαση) με τίτλο: «Το εγκεφαλικό επισόδειο της Τζιλ Μπόλτι Τέηλορ και Ενόραση». TED Φεβρουάριος 2008 Έφτασα να μελετώ τον εγκέφαλο γιατί έχω έναν αδερφό που διαγνώστηκε με μία εγκεφαλική δυσλειτουργία τη σχιζοφρένεια. Και σαν αδερφή και αργότερα, σαν επιστήμονας, ήθελα να καταλάβω γιατί συμβαίνει αυτό, το οτι μπορώ να πάρω τα όνειρά μου, να τα συνδέσω με την πραγματικότητα, και να τα κάνω να πραγματοποιηθούν. Τι συμβαίνει με τον εγκέφαλο του αδερφού μου και την σχιζοφρένειά του και δε μπορεί να συνδέσει τα όνειρά του με την κοινή πραγματικότητα, με αποτέλεσμα αυτά να γίνονται παραισθήσεις; Έτσι αφιέρωσα την καριέρα μου στη μελέτη των σοβαρών διανοητικών ασθενειών. Μετακόμισα από το σπίτι μου στην Ιντιάνα, στη Βοστώνη, όπου δούλευα στο εργαστήριο του Δρ. Φράνσιν Μπένες, στο Τμήμα Ψυχιατρικής του Χάρβαρντ. Και στο εργαστήριο, κάναμε την ερώτηση: "Ποιες είναι οι βιολογικές διαφορές ανάμεσα στους εγκεφάλους ατόμων που διαγιγνώσκονται ως φυσιολογικοί, σε σύγκριση με τους εγκεφάλους ατόμων με με σχιζοφρένεια, σχιζοθυμική ή διπολική διαταραχή;" Έτσι χαρτογραφούσαμε κυρίως το μικροκύκλωμα του εγκεφάλου: ποια κύτταρα επικοινωνούν με ποια κύτταρα, με ποιες χημικές ουσίες, και επίσης σε ποιές ποσότητες από αυτές τις ουσίες; Επομένως η ζωή μου ήταν γεμάτη νόημα, διότι έκανα αυτού του είδους την έρευνα κατά τη διάρκεια της ημέρας. Και μετά τα απογεύματα και τα σαββατοκύριακα, ταξίδευα σαν συνήγορος του ΝΑΜΙ, της Εθνικής Συμμαχίας για τις Διανοητικές Ασθένειες. Αλλά το πρωινό της 10της Δεκεμβρίου, 1996, ξύπνησα ανακαλύπτοντας ότι είχα η ίδια μια εγκεφαλική δυσλειτουργία. Ένα αιμοφόρο αγγείο εξερράγη στο αριστερό μισό του εγκεφάλου μου. Και στη διάρκεια τεσσάρων ωρών, παρακολούθησα τον εγκέφαλό μου να επιδεινώνεται σταδιακά ως προς την ικανότητά του να επεξεργάζεται όλες τις πληροφορίες. Το πρωί του εγκεφαλικού, δεν μπορούσα να περπατήσω, να μιλήσω, να διαβάσω ή να θυμηθώ οτιδήποτε από τη ζωή μου. Έγινα ουσιαστικά ένα βρέφος μέσα στο σώμα μιας γυναίκας. Εάν έχετε δει ποτέ έναν ανθρώπινο εγκέφαλο, είναι εμφανές οτι τα δύο ημισφαίρια είναι εντελώς ξεχωριστά το ένα από το άλλο. Σας έχω φέρει έναν αληθινό ανθρώπινο εγκέφαλο. Λοιπόν, αυτός είναι ένας αληθινός ανθρώπινος εγκέφαλος. Αυτό είναι το μπροστινό μέρος του εγκεφάλου, το πίσω μέρος το εγκεφάλου με το νωτιαίο μυελό να κρέμεται προς τα κάτω, και έτσι θα ήταν τοποθετημένο μέσα στο κεφάλι μου. Όταν κοιτάς τον εγκέφαλο, είναι εμφανές ότι οι δύο εγκεφαλικοί φλοιοί είναι εντελώς διαχωρισμένοι, ο ένας από τον άλλο. Για όσους από εσάς καταλαβαίνουν από υπολογιστές, το δεξί μας ημισφαίριο λειτουργεί όπως ένας παράλληλος επεξεργαστής, ενώ το αριστερό μας ημισφαίριο λειτουργεί όπως ένας σειριακός επεξεργαστής. Τα δύο ημισφαίρια επικοινωνούν μεταξύ τους μέσω του μεσολόβιου το οποίο αποτελείται από 300 εκατομμύρια αξονικές ίνες. Αλλά εκτός από αυτό, τα δύο ημισφαίρια είναι εντελώς διαχωρισμένα. Επειδή επεξεργάζονται πληροφορίες διαφορετικά, τα ημισφαίρια σκέφτονται διαφορετικά πράγματα, νοιάζονται για διαφορετικά πράγματα, και τολμώ να πω ότι έχουν πολύ διαφορετικές προσωπικότητες. Με συγχωρείτε. Ευχαριστώ. Το ευχαριστήθηκα. Το δεξί ημισφαίριο έχει να κάνει με την τωρινή στιγμή. Είναι για το "εδώ και τώρα". Το δεξί μας ημισφαίριο σκέφτεται με εικόνες και μαθαίνει κιναισθητικά, μέσω της κίνησης του σώματός μας. Πληροφορίες, με τη μορφή ενέργειας, ρέουν ταυτόχρονα μέσω όλων των αισθητηρίων συστημάτων μας και μετά εκρήγνυνται σε αυτό το τεράστιο κολάζ του πώς η παρούσα στιγμή φαίνεται, πώς η παρούσα στιγμή μυρίζει και τι γεύση έχει, τι αίσθηση έχει και πώς ακούγεται. Είμαι ένα ενεργειακό ον, συνδεδεμένο με την ενέργεια γύρω μου μέσω της συνείδησης του δεξιού μου ημισφαιρίου. Είμαστε ενεργειακά όντα που συνδέονται το ένα με το άλλο μέσω της συνείδησης του δεξιού μας ημισφαιρίου, σαν μια ανθρώπινη οικογένεια. Και εδώ ακριβώς, αυτή τη στιγμή, είμαστε αδέρφια πάνω σε αυτό τον πλανήτη, εδώ, για να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο. Και αυτή τη στιγμή είμαστε τέλειοι, είμαστε ακέραιοι και είμαστε όμορφοι. Το αριστερό μου ημισφαίριο - το αριστερό μας ημισφαίριο - είναι ένα πολύ διαφορετικό μέρος. Το αριστερό μας ημισφαίριο σκέφτεται γραμμικά και μεθοδικά. Το αριστερό μας ημισφαίριο έχει να κάνει με το παρελθόν και με το μέλλον. Το αριστερό μας ημισφαίριο είναι σχεδιασμένο να παίρνει αυτό το τεράστιο κολάζ της τωρινής στιγμής και να διαλέγει λεπτομέρειες, λεπτομέρειες και περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με αυτές τις λεπτομέρειες. Μετά κατηγοριοποιεί και οργανώνει όλες αυτές τις πληροφορίες, τις συσχετίζει με όλα αυτά που έχουμε μάθει στο παρελθόν και προβάλλει στο μέλλον όλες τις δυνατότητές μας. Το αριστερό μας ημισφαίριο σκέφτεται λεκτικά. Είναι αυτός ο συνεχής εγκεφαλικός διάλογος που συνδέει εμένα και τον εσωτερικό μου κόσμο με τον εξωτερικό κόσμο. Είναι αυτή η φωνούλα που μου λέει, "Ει, πρέπει να θυμηθείς να πάρεις μπανάνες γυρίζοντας σπίτι. Τις χρειάζομαι το πρωί." Είναι αυτή η υπολογιστική νοημοσύνη που μου υπενθυμίζει πότε πρέπει να πλύνω τα ρούχα μου. Αλλά κυρίως, είναι εκείνη η φωνούλα που μου λέει, "Εγώ είμαι. Εγώ είμαι". Και μόλις το αριστερό μου ημισφαίριο μου πει "Εγώ είμαι", γίνομαι ξεχωριστή. Γίνομαι ένα μοναδικό ον, ξεχωριστό από την ενεργειακή ροή γύρω μου και ξεχωριστό από εσάς. Και αυτό ήταν το τμήμα του εγκεφάλου που έχασα το πρωί του εγκεφαλικού. Το πρωί του εγκεφαλικού ξύπνησα νιώθοντας ένα παλλόμενο πόνο πίσω από το αριστερό μου μάτι. Ήταν το είδος του πόνου - καυστικός πόνος - που έχεις όταν δαγκώνεις παγωτό. Και απλά με έπιασε- και μετά με άφησε. Και μετά με έπιασε - και με άφησε. Και ήταν πολύ ασυνήθιστο για μένα να έχω οποιαδήποτε εμπειρία πόνου, οπότε σκέφτηκα, εντάξει, απλά θα ξεκινήσω την καθημερινή μου ρουτίνα. Έτσι σηκώθηκα και ανέβηκα στο όργανο αεροβικής γυμναστικής, το οποίο είναι ένα ολοκληρωμένο μηχάνημα γυμναστικής για όλο το σώμα. Και καθώς κάνω γυμναστική σε αυτό το μηχάνημα, συνειδητοποιώ ότι τα χέρια μου μοιάζουν με πρωτόγονες δαγκάνες που γραπώνουν τη μπάρα. Και σκέφτηκα, "Αυτό είναι πολύ περίεργο." Και μετά κοίταξα το σώμα μου και σκέφτηκα, "Ω, είμαι πολύ περίεργο πλάσμα". Και ήταν σαν η συνείδησή μου να είχε μετατοπιστεί από τη συνηθισμένη μου αντίληψη της πραγματικότητας, όπου είμαι το άτομο που έχει την εμπειρία πάνω στο όργανο γυμναστικής, σε κάποιο εσωτεριστικό χώρο όπου παρατηρώ τον εαυτό μου να έχει αυτή την εμπειρία. Ήταν όλα πολύ περίεργα, και ο πονοκέφαλος μου χειροτέρευε. Έτσι κατεβαίνω από το μηχάνημα και περπατάω διασχίζοντας το σαλόνι μου και αντιλαμβάνομαι οτι όλα μέσα στο σώμα μου έχουν επιβραδυνθεί πολύ. Και κάθε βήμα είναι πολύ άκαμπτο και πολύ προσχεδιασμένο. Δεν υπάρχει ρευστότητα στο ρυθμό μου, και υπάρχει μια συστολή στην αντίληψή μου, έτσι είμαι συγκεντρωμένη σε εσωτερικές λειτουργίες. Στέκομαι στο μπάνιο και ετοιμάζομαι να μπω στο ντους και μπορούσα στην πραγματικότητα να ακούσω τον διάλογο μέσα στο σώμα μου. Άκουσα μια φωνούλα να λέει, "Εντάξει. Εσείς μύες, πρέπει να συσπαστείτε. Εσείς μύες, πρέπει να χαλαρώσετε." Και μετά έχασα την ισορροπία μου και βρέθηκα κόντρα στον τοίχο. Κοιτάω κάτω το χέρι μου και συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ πια να καθορίσω τα όρια του σώματός μου. Δεν μπορώ να καθορίσω πού αρχίζω και πού τελειώνω, γιατί τα άτομα και τα μόρια του χεριού μου μπερδεύονταν με τα άτομα και τα μόρια του τοίχου. Και το μόνο που μπορούσα να ανιχνεύσω ήταν ενέργεια - ενέργεια. Και αναρωτιέμαι, "Τι μου συμβαίνει; Τι γίνεται;" Και εκείνη τη στιγμή, ο εγκεφαλικός μου διάλογος - ο διάλογος του αριστερού μου ημισφαιρίου - σιώπησε εντελώς. Σαν κάποιος να πήρε το τηλεκοντρόλ και να σίγασε τη φωνή. Απόλυτη σιγή. Αρχικά σοκαρίστηκα που βρέθηκα μέσα σε ένα σιωπηλό μυαλό. Αλλά αμέσως μετά ένιωσα γοητευμένη από τη μεγαλοπρέπεια της ενέργειας γύρω μου. Και επειδή δεν μπορούσα πλέον να αναγνωρίσω τα όρια του σώματός μου, ένιωθα τεράστια και διεσταλμένη. Ένιωθα ένα με την ενέργεια γύρω μου, και ήταν όμορφα εκεί. Και ξαφνικά το αριστερό μου ημισφαίριο επανέρχεται σε λειτουργία, και μου λέει, "Έι! ΄Έχουμε πρόβλημα! Έχουμε πρόβλημα! Πρέπει να καλέσουμε βοήθεια." Και λέω, "Ωχ! Έχω πρόβλημα. Έχω πρόβλημα." Οπότε κάνω, "Εντάξει, έχω πρόβλημα." Αλλά αμέσως μετά παρασύρομαι πάλι πίσω μέσα στη συνείδηση - στοργικά αναφέρομαι σε αυτό το χώρο σαν Χώρα του Λάλα. Όμως ήταν όμορφα εκεί. Σκεφτείτε πώς θα ήταν να είσαι τελείως αποσυνδεδεμένος από τον εγκεφαλικό σου διάλογο που σε συνδέει με τον έξω κόσμο. Οπότε είμαι εδώ σε αυτό το χώρο, και η δουλειά μου - και κάθε άγχος σχετικό με τη δουλειά μου - έχει χαθεί. Ένιωσα πιο ανάλαφρη μέσα στο σώμα μου. Σκεφτείτε: όλες οι σχέσεις του έξω κόσμου και όλα τα άγχη που συνδέονται με αυτές - είχαν εξαφανιστεί. Και ένιωθα αυτή την αίσθηση της ηρεμίας. Σκεφτείτε πώς θα ήταν να χάσεις 37 χρόνια συναισθηματικού φορτίου. Ένιωθα ευφορία. Ευφορία. Και ήταν όμορφα. Αλλά μετά, ξανά, το αριστερό μου ημισφαίριο επανέρχεται σε λειτουργία και λέει, "Ε! Πρέπει να με προσέξεις. Πρέπει να καλέσουμε βοήθεια." Και σκέφτομαι, "πρέπει να καλέσω βοήθεια. Πρέπει να συγκεντρωθώ." Επομένως βγαίνω από το ντους και μηχανικά ντύνομαι και περπατάω στο διαμέρισμά μου, και σκέφτομαι, "Πρέπει να πάω στη δουλειά. Πρέπει να πάω στη δουλειά. Μπορώ να οδηγήσω?" Και εκείνη τη στιγμή το δεξί μου χέρι παρέλυσε στο πλάι μου. Και μετά συνειδητοποίησα, "Ω Θεέ μου! Έχω πάθει εγκεφαλικό! Έχω πάθει εγκεφαλικό!" Και το επόμενο πράγμα που μου λέει το μυαλό μου είναι, "Α! Αυτό είναι τέλειο" (Γέλια) "Αυτό είναι τέλειο!" Πόσοι επιστήμονες του εγκεφάλου έχουν την ευκαιρία να μελετήσουν τον ίδιο τους τον εγκέφαλο, από μέσα;" (Γέλια) Και μετά μου περνάει από το μυαλό: "Αλλά είμαι πολυάσχολη γυναίκα!" (Γέλια) "Δεν έχω χρόνο για εγκεφαλικό!" Οπότε λέω, "Εντάξει, δεν μπορώ να σταματήσω το εγκεφαλικό από το να συμβεί, επομένως θα το κάνω αυτό για μια δυο βδομάδες και μετά θα επιστρέψω στη ρουτίνα μου. Σύμφωνοι. Άρα πρέπει να καλέσω βοήθεια. Πρέπει να τηλεφωνήσω στη δουλειά". Δεν μπορούσα να θυμηθώ το τηλέφωνο της δουλειάς, αλλά θυμήθηκα ότι στο γραφείο μου είχα μία επαγγελματική κάρτα με το νούμερο μου. Έτσι πάω στο γραφείο μου, και παίρνω μια στοίβα 10 εκατοστών επαγγελματικές κάρτες. Και κοιτάω την επάνω κάρτα και αν και μπορούσα να δω καθαρά στο μυαλό μου πώς έμοιαζε η κάρτα μου, δεν μπορούσα να πω αν αυτή ήταν η κάρτα μου ή όχι, επειδή το μόνο που μπορούσα να δω ήταν κουκκίδες. Και οι κουκκίδες των λέξεων μπερδεύονταν με τις κουκκίδες του φόντου και αυτές των συμβόλων και απλά δεν μπορούσα να καταλάβω. Μετά θα περίμενα γι' αυτό που αποκαλώ κύμα διαύγειας. Και μέσα σε εκείνη τη στιγμή θα μπορούσα να επανασυνδεθώ με την φυσιολογική πραγματικότητα και θα μπορούσα να πω "δεν είναι αυτή η κάρτα...δεν είναι αυτή η κάρτα...δεν είναι αυτή η κάρτα". Μου πήρε 45 λεπτά να κατέβω 3 πόντους σε αυτή τη στοίβα των καρτών. Εντωμεταξύ, σε διάστημα 45 λεπτών, η αιμορραγία όλο και μεγαλώνει στο αριστερό μου ημισφαίριο. Δεν καταλαβαίνω νούμερα. Δεν καταλαβαίνω το τηλέφωνο, αλλά είναι το μοναδικό σχέδιο που έχω. Επομένως παίρνω το ακουστικό του τηλεφώνου και το τοποθετώ εδώ. Παίρνω την κάρτα, και την τοποθετώ εδώ και ταιριάζω το σχήμα της καλικατζούρας στην κάρτα με το σχήμα της καλικατζούρας στο τηλέφωνο. Αλλά μετά θα αποσυρόμουν πίσω στη Χώρα του Λαλα, και δεν θα μπορούσα να θυμηθώ όταν επέστρεφα αν είχα ήδη καλέσει αυτά τα ψηφία. Έτσι έπρεπε να μεταχειριστώ το παράλυτο χέρι μου σαν κούτσουρο και να καλύπτω τα ψηφία όπως προχωρούσα και τα καλούσα, έτσι ώστε όταν θα επανερχόμουν στη φυσιολογική πραγματικότητα, να μπορούσα να πω, "Ναι, έχω ήδη καλέσει αυτό το ψηφίο." Τελικά, κάλεσα ολόκληρο το νούμερο και ακούω το τηλέφωνο και ο συνάδελφός μου το σηκώνει και μου λέει, "Γου γου γου γου." (Γέλιο) Και σκέφτομαι, "Θεέ μου, ακούγεται σαν κυνηγόσκυλο!" Και έτσι του λέω - καθαρά μέσα στο μυαλό μου, του λέω: Είμαι η Τζιλ! Χρειάζομαι βοήθεια!" Και αυτό που βγαίνει από τη φωνή μου είναι, "Γου γου γου γου γου." Σκέφτομαι, "Θεέ μου, κι εγώ ακούγομαι σαν κυνηγόσκυλο." Άρα δεν μπορούσα να ξέρω - δεν ήξερα ότι δεν μπορούσα να μιλήσω ή να καταλάβω ομιλία μέχρι που δοκίμασα. Καταλαβαίνει ότι χρειάζομαι βοήθεια και μου φέρνει βοήθεια. Και λίγο αργότερα, είμαι μέσα σε ένα νοσοκομειακό στο δρόμο, από το ένα νοσοκομείο στο Γενικό Νοσοκομείο της Μασαχουσέτης, στην άλλη μεριά της Βοστώνης. Κουλουριάζομαι σε μια εμβρυική μπάλα. Και σαν ένα μπαλόνι που ξεφουσκώνει με ελάχιστο αέρα να απομένει, ένιωσα την ενέργειά μου να σηκώνεται - ένιωθα το πνεύμα μου να παραδίνεται. Και εκείνη τη στιγμή, ήξερα ότι δεν ήμουν πλέον ο χορογράφος της ζωής μου. Είτε οι γιατροί θα έσωζαν το σώμα μου και θα μου έδιναν μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή ή αυτή ήταν ίσως η στιγμή της μετάβασής μου. Όταν ξύπνησα αργότερα το ίδιο απόγευμα, σοκαρίστηκα που ανακάλυψα ότι ήμουν ακόμα ζωντανή. Όταν ένιωσα το πνεύμα μου να παραδίνεται, είπα αντίο στη ζωή μου. Και το μυαλό μου τώρα αιωρούνταν ανάμεσα σε δύο πολύ διαφορετικά επίπεδα πραγματικότητας. Κάθε διέγερση που εισερχόταν μέσω των αισθητήριων συστημάτων μου ήταν καθαρός πόνος. Το φως έκαιγε τον εγκέφαλό μου σαν φωτιά, και οι ήχοι ήταν τόσο δυνατοί και χαοτικοί που δεν μπορούσα να ξεχωρίσω ούτε μια φωνή από τον παρασιτικό θόρυβο και ήθελα μόνο να δραπετεύσω. Επειδή δεν μπορούσα να αναγνωρίσω τη θέση του σώματός μου στο χώρο, ένιωθα τεράστια και διεσταλμένη, σαν ένα τζίνι που μόλις έχει απελευθερωθεί από το μπουκάλι. Το πνεύμα μου πετούσε ελεύθερο, σαν μία τεράστια φάλαινα που γλιστράει μέσα σε μια θάλασσα σιωπηλής ευφορίας. Νιρβάνα. Βρήκα τη Νιρβάνα. Και θυμάμαι να σκέφτομαι, δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να μπορέσω να στριμώξω αυτόν τον πελώριο εαυτό μου, πίσω, μέσα σε αυτό το μικροσκοπικό σώμα. Αλλά μετά συνειδητοποίησα, "Μα είμαι ακόμα ζωντανή! Είμαι ακόμα ζωντανή, και βρήκα τη Νιρβάνα. Και αν βρήκα τη Νιρβάνα και είμαι ακόμα ζωντανή, τότε όλοι όσοι είναι ζωντανοί μπορούν να βρούνε τη Νιρβάνα". Και φαντάστηκα ένα κόσμο γεμάτο με όμορφους, ήρεμους, συμπονετικούς, στοργικούς ανθρώπους που ήξεραν ότι μπορούσαν να έρθουν σε αυτό το χώρο ανα πάσα στιγμή. Και ότι μπορούσαν συνειδητά να επιλέξουν να μεταβούν δεξιά από το αριστερό τους ημισφαίριο και να βρουν αυτή την ηρεμία. Και μετά συνειδητοποίησα τι τρομερό δώρο θα μπορούσε να είναι αυτή η εμπειρία, τι χτύπημα ενόρασης θα μπορούσε να είναι αυτό, για το πώς ζούμε τη ζωή μας. Και αυτό μου έδωσε κίνητρο για να αναρρώσω. Δυόμισι εβδομάδες μετά το εγκεφαλικό, οι γιατροί επενέβησαν και απομάκρυναν ένα θρόμβο στο μέγεθος μιας μπάλας του γκολφ που πίεζε τα κέντρα ομιλίας. Εδώ είμαι με τη μαμά μου, η οποία είναι ένας αληθινός άγγελος στη ζωή μου. Μου πήρε 8 χρόνια για να αναρρώσω πλήρως. Άρα ποιοι είμαστε; Είμαστε η ζωτική δύναμη του σύμπαντος, με χειρωνακτική επιδεξιότητα και με δύο γνωστικά μυαλά. Έχουμε τη δύναμη να διαλέξουμε, στιγμή προς στιγμή, ποιοι και πώς θέλουμε να είμαστε στον κόσμο. Εδώ και τώρα μπορώ να μεταπηδήσω στη συνείδηση του δεξιού μου ημισφαιρίου, όπου είμαστε εμείς. Είμαι η ζωτική δύναμη του σύμπαντος. Είμαι η ζωτική δύναμη των 50 τρισεκατομμυρίων όμορφων μοριακών ιδιοφυιών που σχηματίζουν τη μορφή μου, ένα με ό,τι υπάρχει. Ή, μπορώ να διαλέξω να μεταβώ στη συνείδηση του αριστερού μου ημισφαιρίου, όπου γίνομαι ένα ξεχωριστό άτομο. Χωριστό από τη ροή, χωριστό από εσάς. Είμαι η Δρ. Τζιλ Μπόλτι Τέηλορ: διανοούμενη, νευροανατόμος. Αυτοί είναι οι "εμείς" μέσα σε μένα. Εσείς ποιόν θα διαλέγατε; Ποιόν διαλέγετε; Και πότε; Πιστεύω οτι όσο περισσότερο χρόνο ξοδεύουμε στο να διαλέγουμε να λειτουργήσουμε το κύκλωμα της εσωτερικής ηρεμίας του δεξιού μας ημισφαιρίου, τόσο περισσότερη γαλήνη θα προβάλλουμε στον κόσμο και τόσο πιο ειρηνικός θα είναι ο πλανήτης μας. Και πιστεύω οτι αυτή ήταν μια ιδέα που άξιζε να διαδοθεί. Αριστερός εγκέφαλος Είμαι το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου. Είμαι επιστήμονας· μαθηματικός. Λατρεύω τα γνώριμα, τα οικεία· κατηγοριοποιώ. Είμαι ακριβής· γραμμικός· αναλυτικός· στρατηγικός· πρακτικός. Πάντα συγκρατημένος. Είμαι τεχνίτης των λέξεων και της γλώσσας· ρεαλιστής. Λύνω εξισώσεις και παίζω με τους αριθμούς. Είμαι η τάξη· η λογική. Γνωρίζω ακριβώς ποιος είμαι. Δεξιός εγκέφαλος Είμαι το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου. Είμαι η δημιουργικότητα· το ελεύθερο πνεύμα· το πάθος· ο πόθος· ο αισθησιασμός. Είμαι ο ήχος του βροντερού γέλιου. Είμαι η γεύση· η αίσθηση της άμμου κάτω από τα γυμνά πόδια. Είμαι η κίνηση· τα ζωντανά χρώματα. Είμαι η παρόρμηση να ζωγραφίσεις σ’ έναν άσπρο καμβά· η αχαλίνωτη φαντασία· η τέχνη· η ποίηση. Νιώθω. Αισθάνομαι. Είμαι καθετί που θα ήθελα να είμαι. Η Σκύλλα και η Χάρυβδη. Σκύλλα η ταραχώδης, αγχωτική, απορυθμισμένη κυριαρχία της λεκτικής σκέψης, της ψυχρής λογικής, του λόγου που σκοτώνει το πνεύμα, τη ζωή σαν άλλος Κάιν (=Απόκτηση) χάριν της απόκτησης, της κυριαρχίας, της εξουσίας, της ιδιοποίησης, της ζήλιας, του φθόνου, τον αδελφό του τον Άβελ (Πνοή) τη ζωή που χαρίζει η κυριαρχία του πνεύματος, της πνοής της ροής, της αρμονίας, της ενότητας, της ευφορίας. Χάρυβδη, η κυριαρχία του χάους των εικόνων, η ανεξέλεγκτη «καλλιτεχνίλα», το δάσος των συνειρμών, η τρέλα. Ο Οδυσσέας έχασε το καράβι του αύτανδρο και μόνο αυτός γλύτωσε από τα δυο θεριά. Μόνο όποιος δεν αρνείται την θεραπευτική αξία της οδύνης, του πόνου, όποιος ξέρει να υπομένει πόνο και κόπο, την οδύνη (Οδυσσέας) της απώλειας του ΕΑΥΤΟΥ, του ΕΓΩ, μπορεί να γλυτώσει από τα δυο θηρία. Μόνο η εκούσια απέκδυση του ΕΓΩ, η εκούσια νέκρωση του ΕΑΥΤΟΥ επιτρέπει στον θνητό να καλλιεργήσει ισότιμα και να αξιοποιήσει τις λειτουργίες και των δύο εγκεφαλικών του ημισφαιρίων κι έτσι να επιστρέψει πίσω στην Πηνελόπη (=η συνεχώς εργαζόμενη), την καρδιά, βασιλιάς. Το σχολείο καλλιεργεί και αξιολογεί τις λειτουργίες μόνο του αριστερού εγκεφάλου!!! Κοινώς ΣΑΚΑΤΕΥΕΙ!!! Μετά το Σχίσμα διαμορφώθηκε και επικράτησε ως Παιδεία η αλλοτριωμένη και αλλοτριωτική καλλιέργεια και αξιολόγηση των λειτουργιών μόνο του αριστερού εγκεφαλικού μας ημισφαιρίου, υβρίστηκε η εικόνα, διώχθηκε το παιδί. Αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία υποθέτω, το ότι έχουμε καταντήσει ακόμη και το μάθημα της Πληροφορικής, θεωρητικό και καλούνται οι μαθητές μας, ακόμη και σ’ αυτό το μάθημα, να αποστηθίζουν θεωρητικές γνώσεις! Το σχολείο καλλιεργεί και αξιολογεί τις λειτουργίες μόνο του αριστερού εγκεφάλου και όποιον είναι χαρισματικός στις λειτουργίες του δεξιού ημισφαιρίου τον χαρακτηρίζει υποτιμητικά δυσλεξικό. Η δυσλεξία όμως είναι χάρισμα …

Στέλιος Κυριακίδης, ένας ΦΙΛΟΤΙΜΟΣ αγωνιστής.

		Την ώρα που ξεκινούσε στην Ελλάδα η ΤΡΕΛΑ του ΕΜΦΥΛΙΟΥ (1946-1948) [ 1 ]  , κάποιος επέλεξε να τρέξει «παρ’ ελπίδα επ’ ελπίδι». Την ώρα που η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού ετοιμαζόταν να θυσιάσει και να θυσιαστεί στο βωμό της ιδιοτέλειας μεγάλων ιδεολογιών –αριστερών ή δεξιών, πολιτικών ή άλλων–, έρμαιο στα χέρια επιτίδειων παγκόσμιων στρατηγικών σχεδιαστών, «βούτυρο στο ψωμί τους», ένας «τρελός» ΦΙΛΟΤΙΜΟΣ αγωνιστής αποφάσισε να ΤΡΕΞΕΙ,για τον εαυτό του, για τη πατρίδα του, για τους χειμαζόμενους συμπατριώτες του, «παρ’ ελπίδα επ’ ελπίδι» … κόντρα στη λογικά τεκμιριωμένη απελπισία, αρνήθηκε να θυσιάσει τη πίστη σε όραμα· κόντρα στη λογικά τεκμιριωμένη απελπισία, αρνήθηκε να πάψει να ελπίζει, και αν, και κοκκαλιάρης, έτρεξε και νίκησε· «παρ’ ελπίδα επ’ ελπίδι»!  [ 1 ]  «Χονδρικά μπορούμε να υπολογίσουμε τον αριθμό των όσων σκοτώθηκαν ενταγμένοι στα διάφορα ένοπλα σώματα του κυβερνητικού στρατοπέδου σε περίπου είκοσι χιλιάδες. Από την άλλη πλευρά οι απώλειες του Δημοκρατικού Στρατού και των άλλων σχηματισμών της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης μπορούν να εκτιμηθούν σε κάτι ανάμεσα στους 20.000 και τους 25.000 νεκρούς. Συνολικά δηλαδή σκοτώθηκαν και από τις δύο πλευρές σαράντα με σαράντα πέντε χιλιάδες ένοπλοι. Μπροστά στους 8.000 νεκρούς των Βαλκανικών Πολέμων, στους 15.000 του πολέμου 1940 -1941, στους 37.000 νεκρούς και αγνοούμενους του ελληνο-τουρκικού πολέμου 1919 - 1922, ο Εμφύλιος οπωσδήποτε κατέχει τα σκήπτρα. Εκτός από τους 40.000 με 45.000 ένοπλους κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου έχασαν τη ζωή τους και 10.000 ώς 12.000 άμαχοι –ή έστω «άμαχοι»– ... με εξαιρετικά σημαντικό ανάμεσά τους το ποσοστό εκείνων που εκτελέστηκαν βάσει δικαστικών αποφάσεων – δικαίων ή αδίκων». Γιώργου Μαργαρίτη, «Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου 1946-1949», Βιβλιόραμα 2001. Στην Πάφο στις 4 Μαϊου 1910 γεννήθηκε ο Στέλιος Κυριακίδης (1910-1987). Φτωχόπαιδο, ξεκίνησε τον αθλητισμό στην Λεμεσό. Το 1934 μετακομίζει στο Χαλάνδρι. Έπιασε δουλειά στην τότε Ηλεκτρική Εταιρεία, και πήγαινε να μετράει τα ρολόγια στα σπίτια του κόσμου για να βγάλει το μεροκάματο. Πήρε μέρος ως δρομέας με την ελληνική εθνική ομάδα στους ολυμπιακούς αγώνες του 1936. Παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, τέλειωσε η Κατοχή, άρχισε η φαγωμάρα του Εμφυλίου. Το 1946 παίρνει την μεγάλη απόφαση να ξανατρέξει. Λίγη προπόνηση, ελάχιστο φαγητό, δύσκολα χρόνια. Με δική του πρωτοβουλία και έξοδα ταξίδεψε στην Αμερική για να λάβει μέρος στο Διεθνή Μαραθώνιο της Βοστώνης (42.195 μ.) με σκοπό να τραβήξει τα βλέμματα της διεθνούς κοινότητας προς την χειμαζόμενη Ελλάδα. Ετοιμάστηκε να πουλήσει την ηλεκτρική κουζίνα και το ραδιόφωνο του σπιτιού του, αλλά έλαβε από την Ηλεκτρική Εταιρεία, όπου εργαζόταν, επιταγή 1.000 δολαρίων κι έβγαλε αεροπορικό εισιτήριο μόνο για να πάει. Για την επιστροφή σκεφτόταν ότι το πολύ-πολύ να γυρίσει με κάποιο ελληνικό καράβι. Φαβορί ο Άγγλος Κένεθ Μπέιλι και ο Αμερικάνος, νικητής της προηγούμενης χρονιάς, Τζόνυ Κέλυ. Πριν τον αγώνα όλοι οι αθλητές έπρεπε να περάσουν από γιατρό. Πάει και ο Κυριακίδης, τον εξετάζουν και του λένε: «Δεν μπορείς να τρέξεις, είσαι πολύ αδύναμος. Θα πεθάνεις στον δρόμο από την εξάντληση, έτσι κοκαλιάρης όπως είσαι». Τελικά, με πολλές πιέσεις από τους απόδημους της Βοστώνης, δόθηκε στον Κυριακίδη η άδεια να αγωνιστεί αφού προηγουμένως υπέγραψε υπεύθυνη δήλωση, σύμφωνα με την οποία ήταν ενήμερος για τους κινδύνους, αναλαμβάνοντας όλη την ευθύνη: «Θα τρέξω κι ας πεθάνω εδώ πέρα». Κάποιες εφημερίδες τον αποκαλούσαν «ο κοκκαλιάρης Έλληνας». Στις 20 Απριλίου 1946 ο Κυριακίδης έλαβε θέση στην αφετηρία του μαραθωνίου της Βοστώνης μαζί με άλλους 134 αθλητές. Ξεκίνησε αργά, αλλά, όλο και πλησίαζε τους πρώτους. Στο 40ο χιλιόμετρο έπιασε τον Κέλυ, τον πρωτοπόρο, και κέρδισε με χρόνο 2 ώρες, 29 λεπτά και 27 δεύτερα που ήταν νέο πανευρωπαϊκό ρεκόρ! Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τρούμαν καλεί τον Κυριακίδη στον Λευκό Οίκο, μαζί με τον δεύτερο, τον Αμερικάνο Τζόνυ Κέλυ. Ρωτάει ο Χάρι Τρούμαν τον Τζόνυ Κέλυ: «Καλά, βρε παιδί μου. Πώς έχασες απ' αυτόν τον κοκαλιάρη κι αδύναμο Έλληνα;», κι ο Κέλυ απαντάει: «Μόνο εγώ έχασα; Κανένας δεν μπόρεσε να τον κερδίσει. Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι αυτός για έναν ολόκληρο λαό». Ο Τρούμαν χαμογελάει και γυρνάει προς τον Κυριακίδη: «Εσύ, παιδί μου, είσαι άξιος συγχαρητηρίων. Για πες μου. Τι θες να κάνω για σένα; Θες ρούχα; Τρόφιμα να δυναμώσεις; Χρήματα; Ό,τι θες από μένα». Απάντηση Κυριακίδη: «Σας ευχαριστώ, πρόεδρε. Δεν θέλω τίποτα για εμένα. Το μόνο που ζητώ, κύριε Τρούμαν, είναι να στείλετε ρούχα και τρόφιμα στα 7 εκατομμύρια Έλληνες που λιμοκτονούν. Αυτό ζητάω. Να βοηθήσετε τον λαό μου που υποφέρει». Αυτό που έγινε μετά ήταν απίστευτο. Από δωρεές των Αμερικάνων μαζεύτηκαν τόνοι από τρόφιμα, φάρμακα, κουβέρτες. Με δύο καράβια, με τη συνδρομή της οικογένειας Λιβανού, έφτασε η βοήθεια στην Ελλάδα. Το «Πακέτο Κυριακίδη», όπως το ονόμασαν. Συγκεντρώθηκαν, επίσης, 250.000 δολάρια για να δοθούν στους ταλαιπωρημένους Έλληνες από την Κατοχή και τον Εμφύλιο! Όλες οι αμερικάνικες εφημερίδες τον είχαν πρωτοσέλιδο, ενώ ο ίδιος, επί ένα μήνα, έτρεχε από Πολιτεία σε Πολιτεία της Αμερικής για να φέρει κι άλλη βοήθεια στην τσακισμένη Ελλάδα. Ένας λαός που πέθαινε στους δρόμους από την εισβολή του ναζισμού και τον Εμφύλιο, μπόρεσε να χαμογελάσει ξανά εξ αιτίας του. Την μέρα που ήρθε από τις ΗΠΑ στην Αθήνα, στις 23 Μαϊου, ξεχύθηκε στους δρόμους 1.000.000 κόσμος για να τον υποδεχτεί. Εκείνη τη μέρα ήταν η πρώτη φορά που φωταγωγήθηκε ξανά η Ακρόπολη από τότε που άρχισε ο πόλεμος. Ο γιός του, χωρίς να ζητήσει ποτέ καμία αμοιβή, προσέφερε χρόνια μετά, όλα τα κειμήλια του Στέλιου Κυριακίδη στο Μουσείο του Μαραθωνίου δρόμου στο Μαραθώνα. Ανάμεσα σ’ αυτά είναι και το μετάλλιο, τεράστιας αξίας, από τον νικητήριο αγώνα στην Βοστώνη. Ένα μετάλλιο που ήταν συλλεκτικό ακόμα και τότε, αφού για εκείνη και μόνο τη χρονιά είχε τοποθετηθεί στο κέντρο του ένα διαμάντι! Ο Στέλιος Κυριακίδης, κατά την διάρκεια της αθλητικής του σταδιοδρομίας, εκτός από το χρυσό μετάλλιο στον Μαραθώνιο της Βοστόνης, έχει να παρουσιάσει: 1 χρυσό στα 1.000 μέτρα, στο Παγκύπριο Πρωτάθλημα. 1 χρυσό (1934) και 1 αργυρό μετάλλιο (1935) στα 1.500 μέτρα στο Παγκύπριο Πρωτάθλημα. 6 χρυσά μετάλλια στα 5.000 μέτρα: 3 στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα (1934, 1936, 1937, 1938) και 2 στο Παγκύπριο Πρωτάθλημα (1934, 1935). 8 χρυσά μετάλλια στα 10.000 μέτρα: 4 στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα (1934, 1936, 1937, 1938), 1 στο Παγκύπριο Πρωτάθλημα (1935), 2 στους Βαλκανικούς Αγώνες (1934, 1936) και 1 στους Ελληνο-Αιγυπτιακούς Αγώνες (1938). 9 χρυσά μετάλλια σε μαραθώνιους αγώνες: 3 στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα (1933, 1934, 1936), 2 στο Παγκύπριο Πρωτάθλημα (1934, 1935) και 4 στους Βαλκανικούς Αγώνες (1934, 1936, 1937, 1939). Σημείωσε συνολικά 36 εθνικές επιδόσεις, ενώ με τα χρώματα της ελληνικής εθνικής ομάδας είχε συμμετάσχει και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου (1936) και του Λονδίνου (1948), τερματίζοντας ενδέκατος και δέκατος όγδοος αντίστοιχα. Ο Στέλιος Κυριακίδης πέθανε στις 10 Δεκεμβρίου του 1987, στη Αθήνα κι ετάφη στον Πύργο Κορινθίας, όπου είχε το εξοχικό του. Ο Στέλιος Κυριακίδης είναι σήμερα άγνωστος στους περισσότερους Έλληνες, στις ΗΠΑ, όμως, έχουν γράψει βιβλία για το κατόρθωμά του, έχουν γυρίσει βραβευμένα ντοκιμαντέρ (NBC - «STYLIANOS KYRIAKIDES: the journey of a warrior» [«Στυλιανός Κυριακίδης: Το ταξίδι ενός πολεμιστή»] 2004), ενώ ετοιμάζουν και μια ταινία από την Disney με παραγωγούς τους Mark Ciardi και Gordon Gray. Το 2004, ο δήμος του Χόπκιντον (Μασαχουσέτη) αποκάλυψε ένα άγαλμα με την ονομασία «Το Πνεύμα του Μαραθωνίου», στην διαδρομή του Μαραθωνίου της Βοστώνης, ένα μίλι από το σημείο εκκίνησης. Το γλυπτό παρουσιάζει τον Στέλιο Κυριακίδη να τρέχει και δίπλα του τον Σπύρο Λούη να του δείχνει τον δρόμο προς την νίκη.   Πηγές: ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ...ΑΛΛΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ Ένας μοναδικός αθλητής που λατρεύτηκε στην εποχή του. Στέλιος Κυριακίδης: Ένας αφανής Έλληνας ήρωας ... Στυλιανός Κυριακίδης - Βικιπαίδεια Στέλιος Κυριακίδης (1910-1987) - Ο απόγονος του Φειδιππίδη | Πάρε-Δώσε   Στη σειρά «ΕΚΠΟΜΠΕΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑ» ο Φρέντυ Γερμανός παρουσιάζει από την παλιότερη εκπομπή του, «ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ» (1982), τον Μαραθωνοδρόμο ΣΤΕΛΙΟ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ.     «Παρ’ ελπίδα επ’ ελπίδι»   ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ από το βιβλίο του αρχιμ. Ζαχαρία Ζάχαρου, «ΠΙΣΤΟΙ ΣΤΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ», εκδ. Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 2012, σ. 23-31:   Ο Θεός αναζητεί ακατάπαυστα την καρδιά του ανθρώπου. Αυτός όμως με την εσφαλμένη χρήση της ελευθερίας του υποδουλώνεται σε πολλές προσκολλήσεις. Έτσι παρεμποδίζει την είσοδο της θείας χάριτος στην καρδιά του και την παραμονή της εκεί. Εντούτοις τα αμαρτήματα μας είναι μηδαμινά μπροστά στην ευσπλαχνία του Θεού. Στα μάτια Του φαίνονται σαν επιφανειακή σκόνη που εξαφανίζεται με ένα απλό φύσημα. Μόλις ο φόβος του Θεού κυριεύσει την καρδιά μας, αντιλαμβανόμαστε [//24] πόσο ανήμποροι είμαστε να καλλιεργήσουμε αληθινή σχέση με τον Θεό και διαπιστώνουμε ότι μόνο η χάρη Του μας καθιστά ικανούς γι’ αυτό. Έτσι ο άνθρωπος εισέρχεται σε μια απίστευτα δημιουργική περιπέτεια με τον Θεό. Τώρα κατανοεί ότι αυτός είναι ο μοναδικός σκοπός για τον οποίο δημιουργήθηκε· ότι αυτό υπήρξε το προαιώνιο σχέδιο του Θεού για το ανθρώπινο γένος και ότι ο αληθινός και τελικός προορισμός του είναι η ένωση του με τον Θεό. Αλλά η σχέση αυτή με τον Θεό τον υποχρεώνει να διακινδυνεύσει την παραίτηση του από όλα. Αντιλαμβάνεται ότι η παρούσα κατάσταση του με τις ποικίλες προσκολλήσεις του αποτελεί εμπόδιο για τη διάβαση του στην απέναντι όχθη του ποταμού. Γνωρίζει ότι δεν μπορεί ακόμη να ενωθεί με τον Θεό, καθώς «ου μη εισέλθη εις την Βασιλείαν Αυτού παν κοινόν» (Αποκ. 21,27). Κατανοεί ότι, πρέπει να αναλάβει το έργο του εξαγιασμού του, «ού χωρίς ουδείς όψεται τον Κύριον» (Εβρ. 12,14). Για την επίτευξη του σκοπού αυτού επενδύει ολόκληρο το τάλαντο της ζωής που του εμπιστεύθηκε ο Θεός, χωρίς να παρακρατήσει τίποτα, έτσι ώστε να το πολλαπλασιάσει επί τριάντα, εξήντα ή εκατό (Μάρκ. 4,8, 20). Τότε ακριβώς ο άνθρωπος εισάγεται στη γνώση του δεύτερου είδους πίστεως, που μπορεί να χαρακτηρισθεί ως «ελπίδα παρ’ ελπίδα». Όταν, ανθρωπίνως μιλώντας, εκλείψει μέσα του κάθε ελπίδα σωτηρίας, ο άνθρωπος κρεμά τα πάντα στο έλεος του Θεού και εναποθέτει όλη [//25] την εμπιστοσύνη του σε Αυτόν, τον μόνο ικανό να ανιστά και τους νεκρούς (Ρωμ. 4,17). Για παράδειγμα, ο απόστολος Παύλος λέει ότι ο Θεός επέτρεψε να εγγίσει στο κατώφλι του θανάτου, «για να μην έχει την πεποίθηση στον εαυτό του, αλλά στον Θεό που ζωοποιεί ακόμη και τους νεκρούς» (Β’ Κορ. 1,9). Όταν ο άνθρωπος διακατέχεται από αυτή την πίστη μπορεί να προοδεύσει πολύ. Ο Θεός ανταποκρίνεται, και η σχέση του ανθρώπου μαζί Του εντείνεται. Η πίστη αυτή συνδέεται με τη χαρισματική απόγνωση (Βλ. Αρχιμ. Σωφρονίου, ΟΨΟΜΕΘΑ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΚΑΘΩΣ ΕΣΤΙ, Ι.Σ.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, εκδ. 2010, σ. 92· Αρχιμ. Σωφρονίου, ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ, Ι.Σ.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, εκδ. 2009, σ. 104), που είναι ικανή να μας οδηγήσει αληθινά να διακινδυνεύσουμε τα πάντα για να ευαρεστήσουμε τον Θεό. Τέτοια απόγνωση είναι η μόνη αυθεντική οδός προς την παρ’ ελπίδα ελπίδα σε Αυτόν μόνο. Συναντούμε πολλά παραδείγματα στις Γραφές. Εντυπωσιακή είναι η περίπτωση του Αβραάμ, για τον οποίο γράφεται ότι πίστεψε «παρ’ ελπίδα επ’ ελπίδι» (Ρωμ. 4,18). … Ο Αβραάμ, πλήρως αφοσιωμένος στον Θεό, απολάμβανε όλη την εύνοια Του. Όταν όμως απέκτησε τον υιό, κατά την υπόσχεση που του δόθηκε, η καρδιά του προσκολλήθηκε σε αυτόν και ως εκ τούτου μοιράσθηκε. Για να ελευθερώσει την καρδιά του, ο Θεός τον υπέβαλε σε φοβερή δοκιμασία, ζητώντας από αυτόν να θυσιάσει τον αγαπημένο υιό του. Ο Αβραάμ υπάκουσε χωρίς δισταγμό. Όταν ο Θεός είδε ότι η καρδιά του είχε αποκατασταθεί στην πρώτη αγάπη της προς Αυτόν μέσα από την υπακοή και την ετοιμότητα του να προσφέρει θυσία τον υιό του, απέδωσε τον Ισαάκ πίσω σε αυτόν, που είχε αναθέσει όλη την εμπιστοσύνη του στον Θεό. [//28] Ο δεύτερος αυτός βαθμός πίστεως συνέχει τη συνειδητή καρδιά του ανθρώπου, που ζωοποιήθηκε ήδη από το πρώτο στάδιο. Ο άνθρωπος έχει παραδώσει τώρα τον εαυτό του στα χέρια του ζώντος Θεού. Δεν οδηγείται πια προς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση, αλλά, όπως ο Αβραάμ, αρχίζει να δορυφορείται γύρω από τον Ήλιο της δικαιοσύνης, εναποθέτοντας όλη την εμπιστοσύνη του στον Θεό που εγείρει τους νεκρούς. Τέτοια πίστη επιτρέπει στον άνθρωπο να παραμένει στην παρουσία του Θεού, αφού έχει επιστηρίξει την ελπίδα του στην παντοκρατορική ισχύ και στον λόγο Του. Κάθε άνθρωπος ωστόσο που έχει εγκαταλείψει τον εαυτό του στον Θεό με πνεύμα πίστεως θα δοκιμασθεί διαφορετικά, κάποτε μάλιστα σκληρά. Ορισμένοι ενδέχεται να απειληθούν ακόμη και με θάνατο. Αλλά αν τη στιγμή της δοκιμασίας μείνουν ακλόνητοι αποδίδοντας δόξα και ευχαριστία στον Θεό, τότε η πίστη τους, όπως αυτή του Αβραάμ, υπερβαίνοντας όχι μόνο τον κόσμο αλλά τον ίδιο τον θάνατο, θα αναδειχθεί πιο ισχυρή από αυτόν. Γι’ αυτό τον λόγο είναι τόσο σημαντική η κατανόηση της πίστεως ως «παρ’ ελπίδα επ’ ελπίδι», ώστε αν αξιωθούν μιας τέτοιας ευκαιρίας, με σωστή αντιμετώπιση να κερδίσουν τον Χριστό και όλη την αιωνιότητα. Πράγματι, οποιοσδήποτε παραδοθεί ολόψυχα στο Πνεύμα του Θεού, θα οδηγηθεί από τον Θεό μέσα από τη στενή οδό. Θα απεκδυθεί τον παλαιό του άνθρωπο, για να μπορέσει να εισέλθει καθαρός στη Βασιλεία Του: «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Ματθ. 5,8). «Παρ’ ελπίδα επ’ ελπίδι» είναι ο ακριβής ορισμός της πίστεως εκείνης, με την οποία υπερπηδώνται και τα ανυπέρβλητα ακόμη εμπόδια. Αυτή η πίστη συγκεντρώνει όλες τις σκέψεις μας και τις δυνάμεις της καρδιάς μας σε ένα μοναδικό σημείο και με έναν σκοπό. Αυτό εφαρμόζεται επίσης στην τελειότητα της πνευματικής ζωής, όπου αγωνιζόμαστε να ενώσουμε τον νου με την καρδιά. Συσπειρώνουμε όλη την ύπαρξη μας στην καρδιά, ώστε να μπορούμε να προσευχόμαστε με μία μόνο σκέψη, σύμφωνα με τη διδασκαλία της ησυχαστικής μας παραδόσεως. Έτσι αποφασίζουμε να παλέψουμε ακόμη και μέχρι θανάτου, με τη βοήθεια του Θεού, για να υπερπηδήσουμε κάθε δυσκολία. Και πρέπει να το κάνουμε, γιατί από την υπέρβαση αυτή εξαρτάται η σωτηρία μας. Στο σημείο αυτό η καρδιά του ανθρώπου γίνεται ένας σφιχτός κόμπος, όπου έχει συγκεντρωθεί όλη του η ύπαρξη, και ο ίδιος ο άνθρωπος κρεμά τα πάντα στο έλεος του Θεού. Με τον τρόπο αυτό αρχίζουμε να πιστεύουμε, όπως είπε ο απόστολος Παύλος για τον Αβραάμ, «παρ’ ελπίδα επ’ ελπίδι». Πιστεύουμε ότι ο Θεός «δύναται ημάς εγείραι τέκνα τω Αβραάμ» (Ματθ. 3,9), και ότι «παρά τω Θεώ πάντα δυνατά εστι» (Ματθ. 19,26). Βαθμηδόν γινόμαστε έτοιμοι να προβούμε ακόμη και στο φοβερό εκείνο άλμα της πίστεως που υπερνικά τον θάνατο. Η χαρισματική πίστη, όπως αυτή του Αβραάμ, μας διαβιβάζει από την όχθη της κτιστής πραγματικότητας [//31] στην όχθη της άκτιστης, γεφυρώνοντας το χάσμα μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Και όταν ο άνθρωπος επιδείξει τέτοια πίστη, θα βρει τον ασφαλή λιμένα της αγάπης, γιατί ο Θεός είναι αγάπη. Η πρόσκαιρη ζωή του θα ενωθεί με την αθάνατη και αιώνια θεία ζωή, γεγονός που συνιστά το μεγαλειωδέστερο θαύμα της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο Θεός εκτιμά την ανθρώπινη ζωή ως άξια για την ένωση με τη δική Του ζωή, με το δικό Του Είναι, με τη βοήθεια της χάριτος.

Νίκος Λυγερός: «Ψηφίζω ΑΟΖ»

		ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ από Διάλεξη του Νίκου Λυγερού με θέμα: «Ψηφίζω ΑΟΖ» Σχολικό συγκρότημα του 1ου Γυμνασίου Καλαμαριάς Φροντιστήριο Τραπεζούντας στην οδό Χηλής. Τρίτη 12 Ιουνίου 2012. Εγώ δεν έχω κανένα θέμα με τους Τούρκους. Οι Τούρκοι είναι λαός. Έχω ένα θέμα με την Τουρκία. Έχω ένα θέμα με την Γερμανία όσον αφορά τις γερμανικές αποζημιώσεις. Αλλά δεν πρέπει να τα ταυτίζουμε γιατί στο τέλος θεωρούμε ότι ........ τι νομίζετε; Ότι όλοι οι Τούρκοι είναι του Κεμάλ; Όλοι οι Γερμανοί είναι ναζί; Αν το κάνουμε έτσι στο τέλος ........ δεν μπορούμε να το υποστηρίξουμε ........ ........ και θέλω να διευκρινίσω ........ έχετε ένα κομματικό στυλάκι ........ αυτό είναι φυσιολογικό, εφόσον ήσαστε εδώ, οι άλλοι είναι εκεί ........ τέλος πάντων ........ εγώ δεν είμαι στο κομματικό πλαίσιο, εγώ είμαι στο καθαρά ανθρώπινο, αλλά πρέπει να είμαστε προσεκτικοί γιατί μερικές φορές βάζοντας λίγο κομματική σάλτσα, για να έχουμε περισσότερους ψηφοφόρους, στο τέλος έχουμε λιγότερους, γιατί δεν γινόμαστε πιστικοί. Και νομίζω ότι πιο σημαντικό για το θέμα της ΑΟΖ, και χαίρομαι που το διευκρινίζω εδώ ........ δεν είναι ένα θέμα το οποίο είναι κομματικό. Είναι εντελώς υπερκομματικό, αλλά χαίρομαι, γιατί, οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» το έχουν βάλει ως ΕΝΑ ΘΕΜΑ που είναι ΚΥΡΙΑΡΧΟ, δεν είναι ένα μικρό θέμα. Και όταν μερικοί λεν ........ έχετε ακούσει τώρα ........ λεν ότι η ΑΟΖ είναι ένα μείζον θέμα ........ Αυτό είναι λάθος! Αυτό είναι λάθος! Η ΑΟΖ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ!!! Είναι εντελώς διαφορετικό. Άμα λέτε μείζον τότε πρέπει να μου πείτε κάτι το ανάλογο. Ενώ όταν σας λέω είναι ΤΟ ΘΕΜΑ ......... ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ........ Σας τα λέω όλα αυτά, γιατί, δεν θέλω να νομίζετε ότι θα περάσετε καλά σε όλη τη διάρκεια της διάλεξης. Θέλω απλώς να καταλάβετε ότι σε αυτή τη διάλεξη θέλω να είμαστε ακριβείς, να ξέρουμε ακριβώς τι γίνεται, γιατί όλη η ιδέα είναι, ότι εφόσον θα έχουμε σε κάποια φάση μια Κυβέρνηση, θα πρέπει όλοι να είμαστε ενημερωμένοι, έτσι ώστε ........ εφόσον υπάρχει και η Βουλευτίνα από τους ........ θα πρέπει και η Βουλευτίνα να σηκώσει το χέρι την ώρα της θέσπισης, όχι επειδή είναι «Ανεξάρτητη Ελληνίδα» αλλά επειδή είναι ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑ και καταλαβαίνει ότι ........ Με τις διαλέξεις, ακόμα και αν φαίνεται λίγο τρομοκρατικό, έχετε δικαίωμα να κάνετε ερωτήσεις όποτε θέλετε, απλώς να προσέχετε γιατί απαντάω ................ αν θέλετε να κάνετε ερωτήσεις για να πετάξετε καραμπόλα στον διπλανό να είσαστε προσεκτικοί γιατί μπορεί να πέσει και σε σας στο τέλος ........ Θέλω να δυσκολευτούμε, αλλά θέλω στο τέλος να έχετε ένα ηθικό που να είναι ανεβασμένο και να καταλάβετε ότι πρέπει να δώσουμε αυτή την μάχη, όσον αφορά την ΑΟΖ και όχι να καθόμαστε και να μοιρολογούμε για τα προβλήματα που έχουμε μέχρι τώρα. Το πρώτο καλό που πρέπει να ξέρετε όλοι σας, είναι ότι ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΟΖ, ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΚΑΚΟ!!! Άρα σημαίνει, μπορεί προηγουμένως να είχαμε και ανεύθυνους, τώρα εμείς όμως θα γίνουμε υπεύθυνοι! Που σημαίνει ότι, μετά από αυτές τις εκλογές, όταν θα έρθει το θέμα της ΑΟΖ επίσημα στη Βουλή, θα πρέπει να καταλάβουμε ότι όλοι ........ αν θα έχουμε συμβάλει ή όχι στην υλοποίηση της ΑΟΖ. Αυτό το λέω ΓΙΑΤΙ μερικές φορές ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΟΖ, ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΜΙΛΑΝΕ ........ Το θέμα είναι ότι σε κάποια φάση θα υπάρξει υλοποίηση, θα υπάρξει ένα νομοσχέδιο που θα πρέπει να ψηφιστεί στην Βουλή. Τι με ενδιαφέρει εμένα; Δεν με ενδιαφέρει να το ψηφίσουν μόνο 33 άτομα. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να πετύχουμε 151. Εφόσον δεν υπάρχουν 151 σε κανένα κόμμα, αναγκαία πρέπει να συμφωνήσουμε σε μερικά πράγματα έτσι ώστε να φτάσουμε ........ οποιοδήποτε κόμμα και να είναι που θα το προτείνει θα πρέπει τα άλλα να συμβάλουν στην ψηφοφορία, γιατί ΑΜΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ Η ΑΟΖ ΔΕΝ ΘΕΣΠΙΖΕΤΑΙ. Ακούσαμε πρόσφατα ότι η μονομερής θέσπιση της ΑΟΖ είναι μια υπερεθνικιστική προσέγγιση ........ αυτός που το είπε, ή αυτή, είναι απλώς άσχετη με το θέμα, ή άσχετος με το θέμα. 134 χώρες ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ ΘΕΣΠΙΣΗ της ΑΟΖ και την έχουν κάνει ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ. Και δεν είναι ότι άλλες την έχουν κάνει αλλιώς, διότι δεν προβλέπεται καν άλλη διαδικασία εκτός από την ΘΕΣΠΙΣΗ ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι όταν κάποιος κάνει μια τέτοια κριτική δεν έχει διαβάσει το «Δίκαιο της Θάλασσας». Το «Δίκαιο της Θάλασσας» στο κάτω-κάτω της γραφής είναι καμιά εβδομηνταριά σελίδες, όλοι σας έχετε πρόσβαση, δεν είναι κλειστό, κοιτάξτε το, και όταν θα ήσαστε πιο δυναμωμένη από αυτή τη γνώση ........ Διότι όταν έχουμε την ουσία μπορούμε να αντισταθούμε στην εξουσία, ενώ όταν δεν έχουμε την ουσία η εξουσία μας καθοδηγεί εκεί που θέλει ........ Άρα αν διαβάσετε το κείμενο θα καταλάβετε ότι δεν υπάρχει τίποτα το υπερεθνικιστικό, ούτε καν εθνικιστικό. ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΩΣ Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ........ Σας θυμίζω ότι, όσον αφορά την θέσπιση, υπάρχουν χώρες που κυβερνητικά είναι από όλες τις αποχρώσεις ........ άμα το βλέπετε μόνο και μόνο κομματικά τότε μπαίνουμε σε μια πολύ επικίνδυνη οδό που μπορεί να καταλήξει στο τέλος στο ότι, «επειδή το προτείνει αυτό το κόμμα τότε εγώ θα είμαι εναντίον»! Προσπαθώ με αυτή την εισαγωγή να σας πω, ότι, Η ΑΟΖ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΟΔΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΦΟΥΣΚΑ! Είναι η επόμενη πραγματικότητα και η επόμενη Κυβέρνηση θα είναι Κυβέρνηση της ΑΟΖ. Αν δεν είναι η επόμενη Κυβέρνηση, Κυβέρνηση της ΑΟΖ, είναι πολύ απλό, θα την πετάξουμε, μέχρι να έχουμε την μεθεπόμενη ........ Τώρα χρειαζόμαστε την ΑΟΖ! Ο δεύτερος κύκλος αδειοδότησης για την Κύπρο δημιουργήθηκε 11 του Φλεβάρη 2012 και 11 Μαΐου έκλεισε. Τώρα η Κύπρος έχει δικαίωμα τους επόμενους 6 μήνες να διαπραγματευτεί με αυτές τις εταιρίες ........ Θέλω απλώς να κοιτάξετε τις χώρες. Αυτό είναι καλό, ανεβάζει λίγο το ηθικό, γιατί καταλαβαίνετε ότι δεν έχει πια καμία σχέση με μία εθνική και εθνικιστική προσέγγιση διότι κοιτάξτε, εδώ έχετε τον Καναδά, ΗΠΑ, Ισραήλ, Γαλλία, Ρωσία, Ηνωμένη Βασίλειο, Μαλαισία, Ιταλία, Αυστραλία, Κορέα, Νορβηγία, Λίβανο, Κύπρο, Ινδονησία ........ Τώρα υπάρχει ένα θέμα, αν το κοιτάζετε κομματικά, ή πιστεύετε ότι όλες αυτές οι χώρες είναι του ΑΚΕΛ, εφόσον ο Πρόεδρος είναι του ΑΚΕΛ τώρα στην Κύπρο, ή καταλαβαίνετε ότι δεν έχει καμία σχέση με την τοποθέτηση του σημερινού Προέδρου και είναι απλώς κάτι που ενδιαφέρει τις εταιρίες. Αυτές οι εταιρίες, δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα, έχουν ένα κόστος. Το τρυπάνι είναι 1.200.000.000, το τρυπάνι! Τα καράβια, από 170.000.000 ευρώ έως 200.000.000 ευρώ, LNG. Τερματικός σταθμός, 4.000.000.000. Κάθε φορά που κάνετε μία τρύπα είναι 70.000.000 δολάρια. Για να ελέγξετε μια περιοχή πρέπει να κάνετε 5 τρύπες. Για να έχετε μια περιοχή πρέπει να αγοράσετε τους σεισμικούς χάρτες όπου ο καθένας κάνει 150.000 ευρώ για να έχετε μετά το δικαίωμα να ενοικιάσετε τον χώρο. Καταλαβαίνετε ότι με αυτά τα νούμερα δεν μιλάμε για μικρές εταιρίες. Ακόμη, για να μεταφερθεί μια πλατφόρμα γεώτρησης θέλει μήνες ........ Πιστεύετε, πραγματικά, ότι αυτές οι εταιρίες (που ενδιαφέρονται για την Κύπρο) είναι υποψήφιες για να μεταφέρουν πλατφόρμες γεώτρησης, έτσι, για να είναι περαστικές και να μας απαντήσουν στο τέλος ότι δεν έχει φυσικό αέριο! Στο πρώτο κύκλο αδειοδότησης η Κύπρος άνοιξε ένα οικόπεδο, το οικόπεδο 12. Ήρθαν 4 εταιρίες τελικά το πήρε η Noble και βρήκε το κοίτασμα Αφροδίτη. Το κοίτασμα Αφροδίτη μέσα στο οικόπεδο είναι μικρό. Από το κοίτασμα Αφροδίτη έχουν εξετάσει μόνο ένα μικρό μέρος του κοιτάσματος και έχουνε βρει ήδη 7 τρις!!! 7 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου. Τα μεγέθη είναι τεράστια. Στο δεύτερο κύκλο αδειοδότησης η Κύπρος ανοίγει 12 οικόπεδα. Εμφανίζονται πάνω από 70 εταιρίες ........ Το οικόπεδο 12 είναι ένα από τα πιο φτωχά. Τα άλλα είναι τα μεγάλα κοιτάσματα. Και γιατί η Noble χτύπησε το μικρό; Γιατί η εταιρία Noble είναι μία μεσαία εταιρία ........ Άρα τι έκανε; χτύπησε το οικόπεδο 12 γιατί θεώρησε ότι οι πιο μεγάλες εταιρίες θα παν στα άλλα οικόπεδα, όπου εκεί αν πάει ανταγωνιστικά δεν θα μπορέσει να τα πάρει. Αυτό είναι, ακριβώς, μια εφαρμογή της Θεωρίας Παιγνίων του Τζον Νας. Είναι όταν θα παίξετε με μεγάλους παίχτες καλύτερα να ποντάρετε σε ένα μικρότερο οικόπεδο και να έχετε τουλάχιστον ένα οικόπεδο παρά τίποτα ........ Αλλά έχει ενδιαφέρον ότι ακόμα και οι μεγάλοι παίκτες δεν μπορούν να τα κάνουν όλα! Δεν μπορούν να πιάσουν πάνω από 12 οικόπεδα εφόσον δίνετε μόνο 12 ........ Άρα τους ανάγκασαν οι Κύπριοι να είναι σε κοινοπραξίες. Γιατί αλλιώς ........ φανταστείτε τώρα να είχε 100 ........ τώρα θα είναι μόνο 12 που θα νικήσουν στο τέλος. Ανάγκασαν τις εταιρίες να κάνουν κοινοπραξίες ώστε να είναι 15. Από αυτές τις 15 μετά 6 μήνες μόνο 9 θα είναι ευχαριστημένες. Όταν θα ανοίξουμε τα δικά μας οικόπεδα δεν θα πρέπει να πέσουμε στην παγίδα να βάλουμε πάρα πολλά οικόπεδα. Θα πρέπει να κοιτάξουμε στρατηγικά, ένα, δύο, τρία, καλές τοποθεσίες, και μετά ανοίγουμε σιγά-σιγά τη βεντάγια.