Βασικό πρόβλημα της Παιδείας μας είναι ότι έχουμε κάνει τα τρία δύο …

		Σκηνή σε σχολείο. Κύλικα του ζωγράφου Δούρη (480 π.Χ.), Μουσείο Βερολίνου. Για τον Ελληνισμό, ο άνθρωπος αποτελείται από ΝΟΥ, ΛΟΓΟ και ΠΝΕΥΜΑ. Νους είναι η προσοχή, η αυτοσυνειδησία, το «εγώ». Λόγος είναι η δια λέξεων σκέψη και έκφραση, η σειριακή επεξεργασία, οι λειτουργίες του αριστερού εγκεφαλικού ημισφαιρίου. Πνεύμα είναι η ζωντάνια, η δια εικόνων σκέψη και έκφραση, η παιδικότητα, η «καλλιτεχνίλα», ο έρωτας, η έμπνευση, το «παιδί», κάθε μορφή Τέχνης, η παράλληλη επεξεργασία, οι λειτουργίες του δεξιού εγκεφαλικού ημισφαιρίου. Μετά το Σχίσμα (1054) διαμορφώθηκε και επικράτησε ως Παιδεία –και εισήχθη και στην Ελλάδα– η καλλιέργεια μόνο των δύο πρώτων, του «εγώ» και του λόγου, το Πνεύμα υβρίστηκε, διώχθηκε η εικόνα, κατασυκοφαντήθηκε ο έρωτας, εξοστρακίστηκε το παιδί. Καλλιεργούμε πλέον από τα ΤΡΙΑ μόνο τα ΔΥΟ! Διεκδικούμε τα ατομικά μας δικαιώματα και προδίδουμε το δικαίωμα στον έρωτα, που αναγκαία προϋπόθεση έχει το θάνατο τ’ ατομικού, εγωτικού, «εγώ». Είμαστε «τραυματισμένοι», «καήκαμε στο γάλα φυσάμε και στο γιαούρτι», είμαστε «άρρωστοι» … κι αυτό αναπαράγουμε. Η βάναυση παρέμβαση του εκπαιδευτικού συστήματος, στα χαρισματικά ως προς τις λειτουργίες του δεξιού ημισφαιρίου παιδιά, προκαλεί συχνά τα συμπτώματα που ονομάζουμε ΔΥΣΛΕΞΙΑ Για τον Ελληνισμό, ΤΡΕΙΣ είναι οι παράγοντες της Παιδείας: Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ, ο ΜΑΘΗΤΗΣ και ο ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ. Παιδαγωγός ήταν ο ΔΟΥΛΟΣ που είχε την ευθύνη να πάει το παιδί στο δάσκαλο, να εξασφαλίσει, στην ανάγκη με τη ράβδο, ότι ο μαθητής θα είναι μπροστά στον δάσκαλο «όλος αυτιά». Αίτημα ήταν να αναπτυχθεί ο ΕΡΩΤΑΣ ανάμεσα στον ΜΑΘΗΤΗ και στον ΔΑΣΚΑΛΟ. Σήμερα τους ΤΡΕΙΣ αυτούς παράγοντες τους κάναμε ΔΥΟ! Φορτώσαμε στο δάσκαλο και τον ρόλο του «μπάτσου» και μειώσαμε δραματικά τις πιθανότητες να αναπτυχθεί ο έρωτας. Ποιος φυσιολογικός άνθρωπος ερωτεύεται τον «μπάτσο» του! Στον ρόλο του Παιδαγωγού δεν είναι ανάγκη να είναι φυσικό πρόσωπο, μπορεί να είναι η κοινωνία, οι γονείς, το «σύστημα», το σχολείο, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Είμαστε «τραυματισμένοι», «καήκαμε στο γάλα φυσάμε και στο γιαούρτι», είμαστε «άρρωστοι», είμαστε «κακογαμημένοι» ... κι αυτό αναπαράγουμε. Υπάρχουν γυναίκες, ή και άνδρες, που την ωραία διαδικασία του έρωτα την έχουν βιώσει τραυματικά (μέσα από βιασμούς και πόνο σωματικό ή ψυχικό) και δεν μπορούν να «χαλαρώσουν», δεν μπορούν να βγουν από τον τραυματισμένο «εαυτό» τους, από τις τραυματικές αναμνήσεις τους και αδυνατούν να ενωθούν, να συντονιστούν, να χορέψουν μαζί, να παίξουν μαζί, να νιώσουν την αρμονία και την ευφορία του έρωτα, της συν-ουσίας. Κάτι αντίστοιχο έχουμε πάθει σε κοινωνικό επίπεδο. Δεν μπορούμε να συντονιστούμε ΜΑΖΙ. Έχουμε εστιάσει υπερβολικά στα ΑΤΟΜΙΚΑ μας ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ και έχουμε στερηθεί το ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ. Ο συνδικαλισμός πρόσφερε, πέτυχε καλύτερες συνθήκες εργασίας και αμοιβής, αλλά εστιάσαμε αποκλειστικά στην «καλοπέραση» μας, στον ευδαιμονισμό, στην διεκδίκηση των ατομικών μας δικαιωμάτων και ξεχάσαμε και αρνηθήκαμε και προδώσαμε το δικαίωμα μας στο έρωτα, ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ «ΕΑΥΤΟ» ΜΑΣ, ΑΠΟ ΤΟ «ΕΓΩ» ΜΑΣ για να μπορούμε να χαιρόμαστε τη ζωή μας, να γεμίζουμε από τη χαρά της επικοινωνίας, την έμπνευση της αρμονίας, κι έτσι να είμαστε ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΣΕ ΒΙΩΜΑΤΑ, να ξαναζωντανέψουμε το εντός ΠΑΙΔΙ που όλοι είμαστε, να μπορούμε να ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ! Επίσης στο χώρο της Παιδείας, το Σχολείο σχεδόν αποκλειστικά καλλιεργεί και αξιολογεί τις λειτουργίες του αριστερού μόνο εγκεφαλικού μας ημισφαιρίου, τη λεκτική σκέψη. Τα παιδιά που μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτές τις απαιτήσεις, και αξιοποιούν αυτό τους τα χαρακτηριστικό, από το Νηπιαγωγείο μέχρι το Πανεπιστήμιο είναι «οι πετυχημένοι». Όσα όμως παιδιά έχουν την «ατυχία» να είναι χαρισματικά στις λειτουργίες του δεξιού ημισφαιρίου, σκέψη δια εικόνων (π.χ. Αϊνστάιν), ασφυκτιούν, «δεν τα καταφέρνουν» και μέσα στο Σχολείο αισθάνονται συνεχώς «λούζερ», αποτυχημένοι. Απελπισμένα, προσπαθούν το καθένα με τον τρόπο του να επιβιώσει. Πολλά από τα υπερκινητικά παιδιά που δημιουργούν τα περισσότερα προβλήματα μέσα στη Τάξη ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. ΥΠΕΡΤΡΟΦΙΚΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ – ΚΑΧΕΚΤΙΚΟ ΔΕΞΙ Η Παιδεία μας πάσχει όμως και από κάτι πολύ σοβαρότερο. Ο Βιτγκενστάιν λέει «αυτό που εμποδίζει την επικοινωνία δεν είναι η απουσία της ευφυΐας αλλά η παρουσία της έπαρσης». Από τη στιγμή που θα γεννήσουμε τους νεοσσούς μας το κύριο μέλημά μας είναι «να μην τους πιάσει κανείς κότσους» να υπερασπιζόμαστε με όλη μας τη μαγκιά –χρήμα, σωματική δύναμη, διανοητική ευστροφία, κοινωνική διαπλοκή– τα δίκαια των βλαστών μας. Προασπιζόμαστε το δίκιο τους και τους στερούμε το δικαίωμα της καλλιέργειας της καρδιάς τους, μετατρέπουμε το φιλότιμο σε άγνωστη λέξη χωρίς βιωματικό υπόβαθρο. Συχνά όσοι εργάζονται στο σχολείο αισθάνονται ότι ενώ οι περισσότεροι πληρώνονται για να δουλεύουν εκεί μάλλον πληρωνόμαστε για να αντέχουμε να μας δουλεύουν ... Μπορεί ο δάσκαλος να έχει και να θέλει να πει πολλά, αλλά τα αυτιά των σε συνθήκες θερμοκηπίου μεγαλωμένων μαθητών του λίγα αντέχουν να ακούσουν (και λόγω του διεστραμμένου αναλυτικού προγράμματος) και από την στιγμή που κάνα δυο ή και περισσότεροι αποφασίσουν ότι στη αίθουσα μπαίνουν για να σπάσουν πλάκα και να περάσουν ευχάριστα την ώρα τους (τί να κάνουν κι αυτά τα σκασμένα ...) λίγα, πολύ λίγα μπορεί να κάνει αν δεν θέλει να προδώσει τη καρδιά του ... Το θερμοκήπιο πασχίζει να καλλιεργήσει και να αυξήσει στα «φυτά» του τη συνεχή αναφορά σε δικαιώματα με φυσική συνέπεια την καλλιέργεια της έπαρσης. Σκηνή σε σχολείο. Κύλικα του ζωγράφου Δούρη (480 π.Χ.), Μουσείο Βερολίνου. Το παιδαγωγικό μας σύστημα ακολουθεί δύο αντιφατικούς δρόμους. Από τη μια βασανίζουμε τα παιδιά μας με ένα κουτσό αναλυτικό πρόγραμμα που στραγγαλίζει την ισόρροπη ανάπτυξη του εγκεφάλου τους εστιάζοντας στη μονομερή καλλιέργεια των λειτουργιών του αριστερού τους ημισφαιρίου, τιμωρώντας τους χαρισματικούς στη δια εικόνων σκέψη, με τη ρετσινιά του δυσλεκτικού και καθηλώνοντας τα από τα 6 ως τα 18 τους χρόνια σε μια καρέκλα μπροστά από ένα θρανίο επί 6 ώρες τουλάχιστον την ημέρα να ακούν, να μιλάνε σπανιότερα, να διαβάζουν ή να γράφουν και από την άλλη, ίσως από υποσυνείδητη ενοχή, τα «καλομαθαίνουμε» καλλιεργώντας τους εξ απαλών ονύχων την έπαρση και τους στερούμε τη χαρά της επικοινωνίας, του χορού, τη χαρά και την αίσθηση πληρότητας που προκαλεί στον άνθρωπο η κοινή δράση, το ομαδικό παιχνίδι, ο έρωτας. Έχουμε καταντήσει οι περισσότεροι φοιτητές να μη διανοούνται ότι μπορεί να συγκατοικήσουν με κάποιο φίλο ή και απλώς γνωστό, ενώ λίγες δεκαετίες πριν συγκατοικούσαν ολόκληρες οικογένειες. Πλούσιοι σε «εγώ» και χρήματα και φτωχοί σε καρδιακά βιώματα και φιλότιμο, με υπερτροφική τη λειτουργία του αριστερού εγκεφαλικού ημισφαιρίου και καχεκτική έως ανύπαρκτη αυτή του δεξιού στριμωχνόμαστε στις κερκίδες των γηπέδων, μπας και μπει κάνα γκολ και χτυπήσει η καρδούλα μας, ή στα κλαμπάκια, μπας και σκιρτήσει λίγο, για να παρηγορήσουμε τη φτώχια, τη μιζέρια, την ένδυα και πείνα που προκαλεί στην απαίδευτη, χωρίς φιλότιμο καρδιά η απουσία της επικοινωνίας που οφείλεται στην παρουσία της έπαρσης. Και στην κοινωνική μας ζωή και στο χώρο της Παιδείας συχνά συμπεριφερόμαστε σαν να ανήκουμε στην κατηγορία του «όποιος καίγεται στο γάλα φυσάει και στο γιαούρτι!» Απελπισμένοι από την μέχρι στιγμής αρνητική μας εμπειρία δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να ελπίσει, να φανταστεί ότι υπάρχει η δυνατότητα να συμβεί κάτι διαφορετικό. Είμαστε υπέρμετρα «ρεαλιστές» και «προσγειωμένοι». Όμως ο Ντοστογιέφσκι είχε πει: «η ομορφιά θα μας σώσει». Όχι η δύναμη αλλά η ομορφιά, όχι οι λειτουργίες του ξερού Λόγου, αλλά, η ατμόσφαιρα του Πνεύματος, της έμπνευσης, της αρμονίας, το Παιδί. ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ: Βρε, ουστ από ‘δω ... Temple Grandin: «Ο κόσμος χρειάζεται όλων των ειδών τα μυαλά» Jill Bolte Taylor Αριστερός και δεξιός εγκέφαλος - Ενόραση .... Γράμμα Φιλανδού μαθητή προς Έλληνα φίλο του ... Elizabeth Gilbert: «Για την άνθιση της δημιουργικότητας» Ken Robinson: «Φέρτε την επανάσταση στην εκπαίδευση!» Ken Robinson: «Το σχολείο σκοτώνει τη δημιουργικότητα» Νίκος Λυγερός: «Η συμβολή των εξαιρέσεων στη διαχείριση του κανόνα» Αθήνα, 6/9/2010 Νίκος Λυγερός: «Γράμματα Σπουδάματα» 3/5/2011 Νίκος Λυγερός: Νοημοσύνη και Άνθρωπος» 18/1/2012 Steve Jobs ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ - ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΕΥΦΥΪΑ! ΕΡΑΣΜΟΥ: «ΜΩΡΙΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ» Esoteric Agenda Greek Subtitles (Part 11-12): 30-1-2011 "ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ" ... Περί Παιδείας και λοιπά ... «Ο ΕΡΩΤΑΣ ΗΤΑΝ ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΣΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ» «ΚΑΝΤΕ ΕΡΩΤΑ ΟΧΙ ΜΑΘΗΜΑ» ή ΠΕΡΙ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ... ΠΑΙΔΕΙΑ: ΕΛΛΑΔΑ - ΦΙΝΛΑΝΔΙΑ ... 0-5!!! ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΔΥΣΛΕΞΙΑΣ ΙΙ. Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑ Ι. Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΑΝΑΛΟΓΙΑ ΟΝΤΟΣ και ΑΝΑΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΗΣ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ «Εναλλακτική Μάθηση»: ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ , Η «ΔΥΣΛΕΞΙΑ» ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ… -1 ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ , Η «ΔΥΣΛΕΞΙΑ» ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ… - 2 Ορίζοντας τη δυσλεξία Δυσλεξία ή Δημιουργικός Νους; Μια ματιά στον κόσμο ενός «δυσλεκτικού» Και όμως… υπάρχει ένας άλλος κρυμμένος εαυτός. Η «δυσ-λεξία» δεν υπάρχει... Δυσλεξία: τι να κάνετε, τι να αποφύγετε Οι ενήλικες, και όχι τα παιδιά, χρειαζόμαστε διδαχή Η γυναικεία φύση Διάσημοι δυσλεκτικοί: Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι (με τυχαία σειρά) μεταξύ τους; Leonard Da Vinci, Tom Cruise, Albert Einstein, Whoopi Goldberg, Keanu Reeves, Oliver Reed, Harry Anderson, Thomas Edisson, Pablo Picasso, Richard Branson, Jay Leno, Walt Disney, Robin Williams, Ann Bancroft, Alexander Graham Bell, Michael Faraday, George Patton, Cher, John Lennon, Muhammad Ali, Magic Johnson, Greg Louganis, Steve Redgrave, Winston Churchill, King Carl XVI, Gustaf of Sweden, Thomas Jefferson, John F. Kennedy, Nelson Rockefeller, George Washington, William Hewlett, Hewlett-Packard, Henry Ford, F. Scott Fitzgerald, Gustave Flaubert, Agatha Christie, William Butler Yeats. Όλοι αυτοί οι σπουδαίοι άνθρωποι (ο καθένας στον τομέα του) έχουν δυσλεξία. Λέγεται ότι έχουν προχωρήσει πέρα από τους περιορισμούς της δυσλεξίας. Αυτό σημαίνει ότι έχουν καταφέρει να πετύχουν παρά τη δυσλεξία. Μήπως όμως πέτυχαν ότι πέτυχαν ακριβώς λόγω της ιδιομορφίας που ονομάζουμε Δυσλεξία; Μήπως αυτό που είναι το χρωστάνε στο ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΔΥΣΛΕΞΙΑΣ; .... http://expandyourperception.com Η δυσλεξία δεν υπάρχει, παρά μόνο ως πεποίθηση που οι άνθρωποι έχουν επιλέξει να πιστεύουν. Υπάρχουν άνθρωποι με Κυρίαρχο το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου και αυτοί με κυρίαρχο το δεξί. Υπάρχει η καρδιά και ο νους, αλλά ακόμα και όλοι αυτοί οι διαχωρισμοί είναι περιοριστικοί στην περιγραφή τους. Έχουμε δημιουργήσει μια κοινωνία ανάποδη, βασισμένη στο ψέμα και στην προκατάληψη. Για την αλλαγή της ή τη διαιώνιση, εμείς έχουμε την ευθύνη. Όλες οι εγωκεντρικές επιθυμίες είναι βραχύχρονες και βιώνονται μόνο στην επιφάνεια του εαυτού μας, που είναι συναισθηματικά φορτισμένο, ανάλογα με τον προγραμματισμό μας. Όταν, όμως, αλλάζει η αντίληψή μας ώστε να συμπεριλαμβάνει όλους όσους θέλουν να είναι μέρος της νέας πραγματικότητας, τότε η επιθυμία γίνεται υπηρεσία με πάθος και δέσμευση. Πάυει να φέρει την έννοια της “εργασίας” και γίνεται αποστολή. ................................... Αυτό που δε συνειδητοποιούν όσοι είναι εθισμένοι στην επιφανειακή, υλιστική κοινωνία, είναι το γεγονός ότι η έννοια της “ελευθερίας” είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη. Υπάρχει μόνο στον προγραμματισμό της βίας που εμπεριέχει η ενοχή και η αυτο-απόρριψη. Θα παραβλέπαμε και θα προδίδαμε τον Εαυτό μας αν υιοθετούσαμε τις πεποιθήσεις, οι οποίες γνωρίζουμε ότι εκγλωβίζουν τη συνειδητότητά μας σε ένα κουτί· στο μάτριξ. ................................... Καλωσορίζουμε τους γενναίους στην καρδιά που θα αφήσουν τη ζώνη ασφαλείας τους και που θα ταξιδέψουν μαζί μας προς το άγνωστο, προς την ολοένα και μεγαλύτερη ανακάλυψη του Εαυτού τους.