28η Οκτωβρίου

		28η Οκτωβρίου 2013   28η Οκτωβρίου 2006 28η Οκτωβρίου 2013 Ελληνικό Γενικό Στρατηγείο: «Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουν από της 5ης και 30 πρωινής σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της Ελληνοαλβανικής Μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του Πατρίου εδάφους» [1] . 28η Οκτωβρίου 1940! Δύσκολα χρόνια! Ωραία χρόνια! Ο πόλεμος γινόταν στα πεδία των μαχών, οι αντίπαλοι στρατιώτες φορούσαν διαφορετικές στολές, διαφορετικά κράνη· ευδιάκριτα τα στρατόπεδα, τα σύμβολα, οι σημαίες, τα λάβαρα· γνωστός ο εχθρός! Λίγο φιλότιμο και πατριωτισμός κι αυθόρμητα βροντοφώναζε ο λαός «ΟΧΙ» σε κάθε ξένο εισβολέα, όσο ισχυρός κι αν ήτανε· και η φωνή του λαού γινόταν «οργή Θεού» και παρέσερνε και τους νωχελικούς, και τους «σκεπτόμενους», και τους δειλούς, ακόμα και τους ιδεολογικά αντίθετους. Έρεε στις φλέβες του πλήθους ως αυτονόητο, ήταν βασικό συστατικό της δομής του DNA του λαού, το σύνθημα: «Ελευθερία ή Θάνατος!» 28 Οκτώβρη 2013 ... Πώς να εκφωνήσει κανείς, πανηγυρικό λόγο ... πανηγυρικά; Πώς να τολμήσει να ψελλίσει, έστω ψιθυριστά, όσα με περισσή αφέλεια, τόσα χρόνια παπαγαλίζουμε; Πριν 73 χρόνια βροντοφωνάξαμε ΟΧΙ! Κι εδώ και τρία χρόνια έχουμε μπερδευτεί, προβληματιζόμαστε, δεν ξέρουμε τι να πρωτο-διαλέξουμε ανάμεσα στο: Yes Sir, Oui monsieur, Ja Herr, Да господин, shida shinshen! Ο μοιραίος ρεαλισμός του Homo Economicus! Πλέον ο πόλεμος είναι οικονομικός και είναι αδύνατον να βροντοφωνάξεις «ΟΧΙ» στον «εισβολέα» ... τη στιγμή που τον παρακαλάς να «εισέλθει», τον εκλιπαρείς να σε «αγοράσει», να έρθει και να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας! Οι Ειδήσεις από την καθημερινότητα και τις συνεχώς επιδεινούμενες συνθήκες εργασίας, μας ωθούν να νιώθουμε ότι μάλλον ζούμε στα χρόνια που «όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά»! Όμως η Κρίση, κάθε κρίση, είναι και ευκαιρία! Κάτι αρχικά αρνητικό, μπορεί να είναι το μέσον, το φάρμακο που θα φέρει θεραπεία, ίαση, υγεία. Εκεί που νιώθουμε εγκαταλειμμένοι, ίσως κρύβεται ακριβώς η αρχή της αποκατάστασης. «Πόνος πέλαγος απέραντων δυνατοτήτων» και μια αποτυχία, μια «χυλόπιτα», μια κατραπακιά, μπορεί να μετατραπεί από πικρό φαρμάκι σε σωτήριο φάρμακο. Διηγείται ο πατήρ Παΐσιος: «Με ρώτησαν μια φορά: “Γιατί η Παναγία δεν έκανε θαύμα στην Τήνο και οι Ιταλοί τίναξαν το καράβι ‘Έλλη’ την ημέρα της μνήμης της;” Ενώ η Παναγία έτσι έκανε μεγαλύτερο θαύμα. Το τίναγμα της “Έλλης” προκάλεσε την αγανάκτηση των Ελλήνων. Κατάλαβαν οι Έλληνες ότι οι Ιταλοί δεν σέβονται τίποτε και αγανάκτησαν, οπότε μετά τους έδιωξαν φωνάζοντας “αέρα”. Αλλιώς θα έλεγαν: “Και αυτοί θρησκεύουν, είναι φίλοι μας”. Δεν θα καταλάβαιναν την ασέβεια των Ιταλών» [2] . Όλη αυτή η αποδόμηση που μας συμβαίνει, οικονομική, κοινωνική, προσωπική, μπορεί να είναι επώδυνη, μπορεί για κάποιους να μοιάζει αβάσταχτη, αλλά οφείλει να αποδειχθεί γόνιμη, θεραπευτική. Το ’40, πολλοί φαντάροι μας, πάνω στα βουνά της Αλβανίας, έβλεπαν την Παναγία, την Υπερμάχω Στρατηγό επί των επάλξεων, να τους ενισχύει. Γι’ αυτό, το 1952 μεταφέρθηκε ο εορτασμός της σημερινής γιορτής της Αγίας Σκέπης από την 1η Οκτωβρίου στις 28. Μιλώντας για τα μελλούμενα, βλέποντας μπροστά, έλεγε ο πατήρ Παΐσιος: «Εδώ βλέπεις, σε έναν αδικημένο που έχει καλή διάθεση, παρουσιάζονται πολλές φορές οι Άγιοι, η Παναγία, ο Χριστός, για να τον σώσουν, πόσο μάλλον τώρα που θα βρίσκεται σε τόσο δύσκολη κατάσταση ο καημένος ο κόσμος. Τώρα μια μπόρα θα είναι, μια μικρή κατοχή. Θα δώσει μετά μια σφαλιάρα ο Χριστός, θα συγκλονισθούν όλα τα έθνη και θα έρθει η γαλήνη στον κόσμο για πολλά χρόνια. Αυτή τη φορά θα δώσει ο Χριστός μια ευκαιρία, για να σωθεί το πλάσμα Του. Θα παρουσιασθεί στο αδιέξοδο των ανθρώπων, για να τους σώσει. Θα επιστρέψουν στο Χριστό και θα έρθει μια πνευματική γαλήνη σε όλη την οικουμένη για πολλά χρόνια. Θα επέμβη ο Χριστός, θα δώσει μια σφαλιάρα σε όλο αυτό το σύστημα, θα πατάξει όλο το κακό και θα το βγάλει σε καλό τελικά» [3] . Και ο πατήρ Πορφύριος προφήτευε σχετικά: «Δεν πρέπει ν' απελπιζόμαστε. Βλέπω μέσα από τη συμφορά να εμφανίζεται κάποιος πολύ σπουδαίος άνθρωπος του Θεού, ο οποίος θα συνεγείρει και θα ενώσει τον κόσμο προς το καλό» [4] . Για το ίδιο θέμα έχει γράψει κι ένας άλλος σύγχρονος άγιος, ο οποίος από το 1958 έχει ιδρύσει ορθόδοξο μοναστήρι, μια ώρα έξω από το Λονδίνο, στο Έσσεξ της Αγγλίας, ο π. Σωφρόνιος Σαχάρωφ: «Η πνευματική κρίση που παρατηρείται σε όλο τον κόσμο δεν είναι άραγε προετοιμασία για μια νέα, τεράστια αναγέννηση; Στο φως αυτής της ελπίδας ο μεγαλύτερος πόνος μας, αποτελεί ένα αποκαλυπτόμενο μεγαλειώδες σκηνικό» [5] . Κι ένας ακόμα, σύγχρονος άγιος γέροντας, που ζει πλέον στην Αμερική, όπου έχει ιδρύσει 19 μοναστήρια (17 στις ΗΠΑ και 2 στον Καναδά), ο πατήρ Εφραίμ, ο οποίος από το 1973 μέχρι το 1990 ήταν ηγούμενος της ιεράς μονής Φιλοθέου, και από το ‘90 ζει στο μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου στην Αριζόνα των ΗΠΑ και είναι γνωστός στο Διαδίκτυο ως ο «Εφραίμ της Αριζόνας», προφητεύει: «μετά από κάποια δυσάρεστα γεγονότα που θα προηγηθούν, θα αλλάξει εντυπωσιακά η κατάσταση προς το καλύτερο και για πολλά χρόνια η ζωή πάνω στη γη θα είναι ευτυχισμένη και από υλική και από πνευματική άποψη» [6] . Στο Διαδίκτυο, ένας πολύ αξιόλογος ομογενής, που δραστηριοποιείται επιχειρηματικά στη παγκόσμια αγορά ως brand strategist, ο σύμβουλος επικοινωνίας Πίτερ Οικονομίδης, τονίζει για την Κρίση: «Μπορεί το πρόβλημα να είναι η οικονομική κρίση, αλλά η διέξοδος βρίσκεται στο να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την κρίση της εικόνας μας, το πώς νιώθουμε για τον εαυτό μας ως Έλληνες. Είναι ολοφάνερο ότι η Κρίση αυτή ξεπερνάει κατά πολύ τα ελληνικά σύνορα. Πολλοί άνθρωποι υποφέρουν. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η έξοδος από την Κρίση θα είναι οικονομική. Αλλά πιστεύω με ισχυρή πεποίθηση ότι ο τρόπος για την οικονομική έξοδο από την Κρίση είναι ψυχολογικός. Οι άνθρωποι που δεν αισθάνονται καλά για τον εαυτό τους δεν ενεργούν σωστά. Ενώ, όταν ένας λαός νοιώθει ωραία κάμνει ωραία πράγματα. Η Κοινωνική Ψυχολογία παρακινεί την ανθρώπινη συμπεριφορά. Τα Οικονομικά είναι απλώς το σκορ. Όταν οι άνθρωποι αισθάνονται σπουδαίοι κάμνουν σπουδαία πράγματα» [7] . Η Κρίση είναι οικονομική αλλά έχει υπόβαθρο, υπαρξιακό και η λύση είναι ψυχολογική, είναι ζήτημα ψυχικού σθένους. Ένας υπέροχος Γερμανός, ένας ευαίσθητος Γερμαναράς, πριν 131 χρόνια ταρακούνησε τη δυτικοευρωπαϊκή κουλτούρα διακηρύσσοντας: «Που είναι ο Θεός; Τον σκοτώσαμε! Είμαστε οι δολοφόνοι Του! ... Νιώθουμε την ανάσα του κενού χώρου! Κάνει περισσότερο κρύο! Έρχεται η νύχτα πάνω μας! Πρέπει ν' ανάβουμε φανάρια στο καταμεσήμερο! Ακούμε το θόρυβο που κάνουν οι νεκροθάφτες του Θεού! Μυρίζουμε τη θεϊκή αποσύνθεση! Ο Θεός είναι νεκρός! Και Τον σκοτώσαμε εμείς! Πώς να παρηγορηθούμε εμείς, οι φονιάδες των φονιάδων;» [8] . Ο Φρίντριχ Νίτσε, δεν πανηγυρίζει, θρηνεί, τον θάνατο του Θεού! Αυτός ο Γερμανός καλλιτέχνης, γράψει για τους Έλληνες και τον Ελληνισμό: «Ο κόσμος μπορεί να είναι όσο θέλει σκοτεινός, όμως αρκεί να παρεμβάλουμε ένα κομμάτι ελληνικής ζωής για να φωτιστή αμέσως άπλετα» [9] . «Πάντα ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπαθούσε να απελευθερωθεί από τους Έλληνες. Ένιωθε βαθύτατη δυσαρέσκεια γιατί οτιδήποτε κι αν δημιουργούσε, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή συγκρινόμενο με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα. Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το σθένος να ονομάζει βαρβαρικό ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. “Ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι”, αναρωτιέται κανείς, “που, παρ' όλο που έχουν μόνο εφήμερη ιστορική αίγλη, κωμικά περιορισμένους θεσμούς, αμφίβολη ηθική και χαρακτηρίζονται από ειδεχθή ελαττώματα, έχουν την αξίωση και την αξιοπρέπεια να ξεχωρίζουν από τις μάζες και να κατέχουν την εξέχουσα θέση της μεγαλοφυΐας;” Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ' αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους, έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους. Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες!» Και συνεχίζει, ο Νίτσε, με μια υπέροχη εικόνα: «Οι Έλληνες κρατούν στα χέρια τους, σαν ηνίοχοι, τα χαλινάρια της δικής μας και κάθε άλλης κουλτούρας, αλλά σχεδόν πάντα τα άρματα και τα άλογα είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους Έλληνες, οι οποίοι, παίζοντας, οδηγούν το άρμα στην άβυσσο, και καθώς αυτό γκρεμίζεται, οι ίδιοι τους, εύκολα υπερπηδούν την άβυσσο μ’ ένα άλμα σαν του Αχιλλέα» [10] . «Οι Έλληνες, ακριβώς κατά τις περιόδους της διάλυσης και της αδυναμίας τους, γίνονταν όλο και πιο αισιόδοξοι, ... όλο και πιο ευδιάθετοι και επιστημονικοί» [11] . Τάδε έφη, Φρίντριχ Νίτσε! Κύριε Υπουργέ, την 28η Οκτωβρίου 1940, η Ελλάδα, βροντοφωνάζοντας «ΟΧΙ» στον Άξονα, στο Γ’ Ράιχ, μπήκε στον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο. Ο τρέχον πόλεμος είναι, προς το παρόν τουλάχιστον, οικονομικός και η απάντησή μας οφείλει να είναι ψυχολογική. Αν, ως νόημα της 28ης Οκτωβρίου νοιώσουμε το ΟΧΙ στην απογοήτευση, το ΟΧΙ στην απώλεια της γοητείας, το ΟΧΙ στη μιζέρια, τη κακομοιριά, τη γκρίνια και αν, ως «Ελληνικό Έθνος» ορίσουμε, το σύνολο των θνητών που επιλέγουν να είναι Έλληνες, δηλαδή, επιλέγουν να εκμεταλλεύονται το πολιτισμικό πλαίσιο που ξέρει και μπορεί, να μετατρέπει την πέτρα σε φως ..., το φίδι, από πίθηκο σε αετό ..., αν, ως Ελληνικό Έθνος ορίσουμε, το σύνολο των πολιτών που επιμένουν να ελπίζουν ότι «πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας (ολόκληρης της ανθρωπότητας) θα ‘ναι», ότι, δηλαδή, θα κυριαρχήσει και πάλι, παγκόσμια, ο Ελληνισμός, ο πανανθρώπινος αυτός πολιτισμός που ξέρει να κάμνει τον άνθρωπο, Άνθρωπο, σιντριβάνι, που συνεχώς αναβλύζει, ξεχειλίζει, έμπνευση, ζωντάνια, έρωτα, γοητεία ... αν, ως Ελληνικό Έθνος ορίσουμε, όσους επιλέγουν να εκμεταλλεύονται, να αξιοποιούν, τον Ελληνισμό, τότε μπορούμε, να αναφωνήσουμε, εκ βάθους καρδίας και με στεντόρεια τη φωνή: ΖΗΤΩ το ΕΘΝΟΣ! ΖΗΤΩ η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ!  [1]  Το πρώτο πολεμικό ανακοινωθέν το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940.  [2]  Γερ. Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Α’, Με Πόνο και Αγάπη, Σουρωτή Θεσ/νίκης, σελ. 232. http://www.scribd.com/  [3]  Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Β’,  Πνευματική Αφύπνιση, Σουρωτή Θεσ/νίκης, σελ. 188. http://www.scribd.com/  [4]  http://www.pentapostagma.gr/  [5]  Αρχ. Σωφρονίου: Περί Προσευχής, Έσσεξ 2009, σ. 120 http://www.scribd.com/ και Η Ζωή Του, Ζωή μου, Θεσ/νίκη 1983, σ. 133 http://www.scribd.com/.  [6]  «Εφραίμ Αριζόνας – Πότε θα εμφανιστεί ο Αντίχριστος»: https://www.youtube.com/.  [7]  «Rebranding Greece (Greek subs)»: http://www.youtube.com/.  [8]  Φρίντριχ Νίτσε, Η Χαρούμενη Επιστήμη, μτφρ. Ζήσης Σαρίκας, εκδ. Νησίδες Θεσ/νίκη 2004, σελ. 133. http://bookos.org/  [9]  Φρίντριχ Νίτσε, Η Γέννηση της Φιλοσοφίας, μτφρ. Αιμ. Χουρμούζιου, εκδ. Μάρη Κοροντζή 1975, σελ. 15. http://www.scribd.com/  [10]  Φρίντριχ Νίτσε, Η Γέννηση της Τραγωδίας, μτφρ. Ζήσης Σαρίκας, εκδ. Βάνιας 2008, σελ. 143-144. http://bookos.org/  [11]  Φρίντριχ Νίτσε, Η Γέννηση της Τραγωδίας, μτφρ. Ζήσης Σαρίκας, εκδ. Βάνιας 2008, σελ. 39-40. http://bookos.org/ 28η Οκτωβρίου 2006 Το Δεκαπεντάυγουστο του 1940 στην Τήνο, επλήγη το φιλότιμο των Νεοελλήνων. Το αντιτορπιλικό Έλλη βυθίστηκε. Ελλάς, σύνθετη λέξη, από το ΕΛ που σημαίνει φως και το ΛΑΣ που σημαίνει πέτρα. Τορπιλίστηκε η Έλλη, χτυπήθηκε το φως και ο λαός έκανε πέτρα τη καρδιά του και όρθωσε το ισχνό κορμί του, βράχο, κυματοθραύστη απέναντι στον υπερήφανο Εισβολέα. Πάνω στης Πίνδου τα βουνά, πιστοί φαντάροι, συχνά έβλεπαν την Παναγία να τους προστατεύει. Το θαύμα έγινε. Η μικρή Ελλάς αντιστάθηκε με επιτυχία, ανάγκασε τον Άξονα να χάσει πολύτιμο, όπως αποδείχθηκε, χρόνο. Οι Σύμμαχοι αναγνώρισαν την προσφορά και αναφώνησαν: "Μέχρι τώρα λέγαμε, «οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες», από τώρα θα λέμε, «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες»". Μετά την λήξη της Κατοχής και του Εμφυλίου, από το 1952, ορίστηκε στις 28 Οκτωβρίου μαζί με την εθνική επέτειο να εορτάζεται και η αγία Σκέπη που κανονικά γιορταζόταν την 1η Οκτωβρίου. Μετά την Εικονομαχία, η Εκκλησία δογμάτισε, ότι μπορούμε να χρησιμοποιούμε αγιασμένα υλικά πράγματα για να δεχόμαστε τη θεία Χάρη. Το Τίμιο Ξύλο, τα λείψανα των αγίων, η ζώνη της Παναγίας, ο αγιασμός, το αντίδωρο, οι εικόνες, η αγία Γραφή, τα κείμενα των αγίων, είναι φορείς της θείας Χάρης. Όμως τίποτα δεν γίνεται μαγικά. Αν ο πιστός δεν μετανοήσει, αν δεν συνεργήσει, αν δεν δώσει τη καρδιά του, όλα ξεπέφτουν σε νεκρό τύπο. Η αγία Σκέπη, η ζώνη της Θεοτόκου, έχει τη θεία Χάρη, αλλά για να γίνει το θαύμα στην καθημερινότητα χρειάζεται η ελεύθερη, η εκ βάθους καρδίας, αναζήτηση, αναφορά του θνητού. Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης. Ο Χριστός σταυρώθηκε για όλη την ανθρωπότητα, και για τους Έλληνες, και για τους Ιταλούς, και για τους Γερμανούς. Η Παναγία είναι η Σκέπη όλου του Κόσμου. Όλοι όμως δεν το νοιώθουμε αυτό. Όποιος καταδέχεται να νοιώσει ότι δεν είναι «και ο πρώτος», όποιος αντέχει να αφουγκραστεί το ατελέσφορο των ανθρώπινων προσπαθειών και κατορθωμάτων, όποιος νοιώθει τη φτώχια του ανθρωποκεντρικού μας πολιτισμού, του ανθρωποκεντρικού τρόπου δράσης, μπορεί και δύναται να φωνάζει, να κράζει μεγάλη τη φωνή, να ζητά βοήθεια, από την Υπεραγία Θεοτόκο. Τον άλλο, που εμπιστεύεται τα δημιουργήματά του, τον τέλειο εξοπλισμό του, την υπερσύγχρονη πολεμική του μηχανή, δεν μπορεί να τον βοηθήσει η Υπέρμαχος Στρατηγός. Δεν μπορεί, γιατί σέβεται την ελευθερία του, την επιλογή του, να δρα απόλυτα ανθρωποκεντρικά. Το ’40 στα βουνά της Αλβανίας συγκρούστηκαν μια πολύ καλά εξοπλισμένη πολεμική μηχανή κι ένας ευαίσθητος λαός που ένοιωθε ότι πολεμάει για την ελευθερία του. Του έλειπαν τα μέσα, αλλά τον έπνιγε το δίκιο. Στις αντίξοες συνθήκες που βρέθηκαν, οι πιστοί φαντάροι, συχνά, μόνη ελπίδα είχαν τη πίστη τους, τη Μάνα τους, τη Παναγία. Ένας λαός ολόκληρος στράφηκε και ζήτησε τις πρεσβείες Της. Η Σοφία Βέμπω με τη ζεστή φωνή της εξέφρασε με τον καλύτερο τρόπο εκείνη τη παλλαϊκή ικεσία προς τη "γλυκιά Παναγιά" για τα "παιδιά της Ελλάδος τα παιδιά που σκληρά πολεμούσαν πάνω στα βουνά". Το ’40 πάνω στις Πίνδου τα βουνά συγκρούστηκαν η ανθρωποκεντρική νοοτροπία που ποντάρει αποκλειστικά στην ανθρώπινη δράση και η τρέλα της πίστης στο θαύμα. Και αυτή η τρέλα έχει μακρά ιστορία στην νοτιοανατολική αυτή γωνιά της Ευρώπης. Όσοι έχουν γαλουχηθεί με τον ελληνικό πολιτισμό, έχουν μάθει, έχουν προσλάβει μέσα στο πολιτισμικό τους DNA, την τρέλα της πίστης στην Ιθάκη, την τρέλα της ελπίδας για την επιστροφή του Οδυσσέα, την τρέλα της αγάπης της Πηνελόπης. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής πασχίζει να μας λογικέψει, να μας απελπίσει, να μας πείσει ότι μόνο αν έχουμε δεύτερο εξοχικό, τρίτο αυτοκίνητο και τέταρτο μισθό δικαιούμαστε να ελπίζουμε σε λίγη ευτυχία. Που να καταλάβουμε εμείς, τα καημένα μέλη του ορνιθώνα της κοσμικής πολυθρόνας, το θαύμα της Παράδοσης που ζούνε οι γιαγιάδες, το καρδιακό υπόβαθρο της εποποιίας του '40. Στο εκτροφείο όλα είναι σωστά προγραμματισμένα. Αυτό θα πει ανθρωποκεντρική διαχείριση της ζωής. Εξοπλίζομαι πλήρως, τα σχεδιάζω όλα, τα υπολογίζω, κάνω τις στατιστικές μου και προχωρώ, χωρίς να αφήνω χώρο για λίγο ή και πολύ Ουρανό. Και τότε, το '40, η λογική είχε έτοιμη την ετυμηγορία: Σε δυο μέρες ο υπεράριθμος και πολύ καλύτερα εξοπλισμένος Εισβολέας θα έπινε το καφεδάκι του στην Ακρόπολη! Άλλωστε, ολόκληρη σχεδόν η Ευρώπη το είχε πάρει απόφαση. Η κυριαρχία του Άξονα ήταν δεδομένη. Μέσα στη γενική απελπισία κάποιοι σχεδόν ξυπόλυτοι, βρήκαν το κουράγιο να αντεπιτεθούν φωνάζοντας την ιαχή ΑΕΡΑ! Αέρας, Πνεύμα ουράνιο φύσηξε κι έδωσε φτερά στα πόδια τους. Εκείνη που έζησε ως κατεξοχήν φορέας του αγίου Πνεύματος, η Παναγία, άκουσε τις δεήσεις τους και συμπαραστάθηκε στον αγώνα τους τον άνισο. Βοήθησε, όχι γιατί οι μαχόμενοι ήταν ομοεθνείς της, ούτε γιατί ήταν καλύτεροι άνθρωποι ή πιο ορθόδοξοι. Βοήθησε αυτούς που της έδωσαν το δικαίωμα να παρέμβει. Βοήθησε αυτούς που της το ζήτησαν. Πες λόγω της ανέχειας, πες από το πολιτιστικό τους υπόβαθρο είχαν ανοιχτή τη καρδιά τους οι περισσότεροι από τους Έλληνες πολεμιστές του ’40. Και το θαύμα έγινε, για να μας θυμίζει, ότι αν ο άνθρωπος ζητάει, Κάποιος, εκεί ψηλά στον Ουρανό, είναι έτοιμος, ποθεί να παρεμβαίνει, για να απεγκλωβίζει τους θνητούς, για να τους βοηθάει να πετάνε στη θάλασσα κάθε υπερφίαλο Εισβολέα, κάθε εχθρό της ανθρωπότητας. Αν ως νόημα της σημερινής επετείου νοιώσουμε το ΟΧΙ, στις Σειρήνες, τη Κίρκη και τους Λωτοφάγους, της λησμονιάς τους πάγους, και αν ως Έθνος ελληνικό ορίσουμε, το σύνολο των θνητών που επιλέγουν να είναι Έλληνες, δηλαδή, επιλέγουν να εντάσσονται στο πολιτισμικό πλαίσιο που ξέρει και μπορεί να μετατρέπει την πέτρα σε φως, αν ως ελληνικό Έθνος ορίσουμε το σύνολο των πολιτών που επιμένουν να ελπίζουν παρόλη την χαμέρπουσα ευδαιμονία ότι πάλι και ξανά μπορεί να κυριαρχήσει η μέθοδος που επιτρέπει στον άνθρωπο να γίνεται άνθρωπος, άνω θρώσκων, σιντριβάνι, που προς τα πάνω αναβλύζει όλο έμπνευση και ζωντάνια, τότε μπορούμε να αναφωνήσουμε εκ βάθους καρδίας και με στεντόρεια τη φωνή: ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ! ΖΗΤΩ Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ!