17 Νοέμβρη 2013

		Τι έκανε η Εκκλησία τον καιρό της Μεταπολίτευσης, του Πολυτεχνείου, της Χούντας, στον Εμφύλιο, στην Κατοχή, στον Μακεδονικό Αγώνα, στην Επανάσταση του 1821, κλπ. ...; Διηγείται ο στρατηγός Μακρυγιάννης: «Του α-Γιαννιού του Θεολόγου το βράδυ ήταν κάτι λογιότατοι εις το σπίτι μου, μισομαθείς και άθρησκοι. Πιάνει ο ένας και λέγει: Πώς ο Θεός θα διόριζε την Θεοτόκο να γεννήσει τον Χριστόν και να μείνει παρθένο, πώς γένεται αυτό; Του λέγω: Εις το σκολειόν όπου πάτε, θεολογίαν σπουδάζετε και φιλοσοφία ή το ένα; Λέγει: Φιλοσοφίαν μόνον. Τον άφησα, δεν του ματάκρινα τίποτας, και πέσαμεν σ’ άλλες ομιλίες, δια ν’ αστοχήσει αυτό. Μετά από καιρόν του λέγω: Εσύ, φίλε, είσαι κουτσός· διατί κάνεις αδρασκελιές δια δύο ποδάρια, εις καιρόν οπού έχεις ένα ποδάρι μόνον; Όχι, λέγει, δύο έχω, και καλά! Του λέγω, ένα μόνον έχεις, και εκείνο τσακισμένο. Όχι, λέγει, δύο! Σώπα, του λέγω, ψεύτη! Σηκώνεται απάνω, λέγει: Ορίστε οπού ’χω δύο και περπατώ. Βρέ αδελφέ, του λέγω, δεν σε ρώτησα εγώ, εκεί όπου σπουδάζεις τί μαθαίνεις, θεολογικά και φιλοσοφικά, και μου είπες μόνος σου ότι μαθαίνεις φιλοσοφικά μόνον; και διατί σπουδάζεις το ένα και κάνεις κρίση δια τα δύο και είσαι μισόθρησκος και θιαμαίνεσαι πώς η Θεοτόκο γέννησε τον Χριστόν κι έμεινε παρθένο; εσύ δεν μπορείς να το γνωρίζεις, ότ’ είσαι κουτσός· αυτός ο άγιος ο σημερινός και ο άγιος Βασίλειος και οι άλλοι πατέρες της Εκκλησίας το γνωρίζουν, ότι είχαν πρώτα αρετή, ηθική, και σπούδαξαν και την θεολογίαν πρώτα και την φιλοσοφία και γνώρισαν με την εντέλειαν το ένα και τ’ άλλο και έγιναν και καλοί χριστιανοί ορθόδοξοι θεολόγοι και καλοί φιλόσοφοι, και τότε έλαβαν και την φώτιση του Θεού και την ευλογίαν του και της βασιλείας του και έγιναν πατέρες της Εκκλησίας και άγιοι, και δι’ αυτά όλα τους έκαμαν εικόνες και τους προσκυνούμεν, και αυτείνοι ξέρουν πώς ήταν η Θεοτόκο, ποιά αρετή, ποιά αγαθότη, και πώς εσαρκώθη και πώς εγεννήθη και πώς εσταυρώθη, να σώσει εσένα τον παλιάνθρωπον, τον αχάριστον, και απάνω να σού δείξω πώς, δια να γιομίσει το ξεροκέφαλό σου, και σέναν και των ομοίων σου. Δεν σηκώνεταν, να μην τον χτυπήσω, ότι μ’ έβλεπε θυμωμένον οπού του μιλούσα. Με το στανιό τον σήκωσα, του λέγω: Έμπα εις την άλλη κάμαρη μέσα, και εις της κλειδωνιάς την τρύπα να βάλεις τ’ αυτί σου, και ό,τι σού ειπώ κρυφά να μας ειπείς όταν θα βγείς έξω. Μπήκε μέσα, έβαλε το αυτί του εις την κλειδωνότρυπα. Του λέγω: Βάλ’ το πλησίον - και εγώ απ’ όξω φυσάγω πολύ. Έβγα, του λέγω, να μας ειπείς τί σού είπα. Βήκε, λέγει: Ένας αγέρας μου γιόμωσε το αυτί μου. Του λέγω: Και αυτό της θεία-Πρόνοιας με την Θεοτόκον αγέρας είναι, είπε και έγινε, δεν είναι ανθρώπινον έργον, και δια τούτο εγεννήθη και έμεινε παρθένος· έλα να σού δείξω και το έργον ποίον είναι. Παίρνω ένα καρφί και το βαρώ και μπαίνει εις τον τοίχο· τότε το βγάζω, του λέγω: Αυτό λέγεται, λογιότατε, έργον, ότι χάλασε τον τοίχον» (ΟΡΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΑΜΑΤΑ, Στρατηγού Μακρυγιάννη). Το ανθρώπινο έργο προκαλεί φθορά χαλά τον τοίχο και όχι μόνο, ενώ το θεϊκό, σε αρμονική σχέση με το περιβάλλον είναι Αγέρας, Πνεύμα, πνοή, πνέει και φέρνει τη Ζωή. Γύρω μας υπάρχουν και «ακαθαρσίες» και «λουλούδια». Στο «χέρι» μας είναι να επιλέγουμε να γινόμαστε «μύγες» που βλέπουν μόνο «ακαθαρσίες» ή «μέλισσες» που βλέπουν μόνο «λουλούδια». Έλεγε ο π. Παΐσιος: «Η μύγα αν βρεθεί σε ένα δωμάτιο με 100 λουλούδια και μια ακαθαρσία θα πάει στην ακαθαρσία. Η μέλισσα, αν υπάρχουν 100 ακαθαρσίες και ένα λουλούδι θα πάει στο λουλούδι. Να γινόμαστε μέλισσες κι όχι μύγες». Όταν επιλέξουμε οι περισσότεροι, ή όσοι χρειάζονται ..., το απαραίτητο λήμμα, να γίνουμε «μέλισσες» τότε θα εξαφανιστούν οι «ακαθαρσίες», θα «σωθεί» ο κόσμος, η κοινωνία, η Ιστορία. Η αφέλεια του καημένου του επαναστάτη είναι ότι ενώ επιλέγει να είναι «μύγα» έχει την ευαισθησία να θέλει να καθαρίσει τον κόσμο από τις «ακαθαρσίες» που όμως οφείλουν την ύπαρξη τους στην επιλογή του να τις βλέπει! Τότε οι «ακαθαρσίες» γίνονται «Λερναία Ύδρα» ..., μία καθαρίζει, δύο ξεφυτρώνουν ... Ο μόνος ρεαλιστικός τρόπος να συμβάλλει κανείς στην «λουλουδοποίηση» του κόσμου, είναι να επιλέγει να γίνεται «μέλισσα» ... έτσι συμβάλλει στην οριστική εξαφάνιση των «ακαθαρσιών»! Φυσικά, όταν οι άγιοι έχουν Έμπνευση, όταν βλέπουν ότι αυτό είναι το θέλημα του Θεού, δρουν και ιστορικά. Ο Μέγας Βασίλειος οργάνωσε την Βασιλειάδα. Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός όργωσε τα βουνά της Ηπείρου κηρύττοντας και προτρέποντας τους υπόδουλους να ιδρύουν ελληνικά σχολεία. Το να γίνεται όμως αυτοσκοπός η δράση στην Ιστορία και κήρυγμα η προτροπή για ενδοκοσμική δράση, είναι απλά εκκοσμίκευση, είναι απώλεια του Σκοπού της Εκκλησίας που είναι η σωτηρία του κόσμου όλου. Τι έκαμνε και τι κάμνει η Εκκλησία; Τι θα έπρεπε να κάμνει πάντα η Εκκλησία; Ως ανθρώπινη επιλογή, από διάκριση ή αδιακρισία, κάθε μέλος της Εκκλησίας μπορεί να δράσει όπως θέλει, μπορεί να συμμετάσχει ή όχι σε επαναστάσεις και κοινωνικές δράσεις, αλλά το έργο της Εκκλησίας, το καθ’ αυτού έργο Της, το κύριο έργο της Εκκλησίας του Χριστού, είναι η Μετάνοια και η Προσευχή. Η εν μετανοία προσευχή που δίνει το δικαίωμα στον Χριστό να παρεμβαίνει στην Ιστορία και να πράττει το δικό Του έργο, το οποίο δεν έχει άσχημες παρενέργειες. Η εν μετανοία προσευχή, που επιτρέπει στο Χριστό να σώζει τον άνθρωπο και τις κοινωνίες του. Καλό κουράγιο μας και καλή έμπνευση! Ή μάλλον καλή μας μετάνοια ώστε να πάψουμε να επιλέγουμε να γινόμαστε «μύγες» και να αρχίσουμε να επιλέγουμε να γινόμαστε «μέλισσες»!!! Το πυρ της μετάνοιας, που καίει τα σωθικά όποιου επιλέγει να το εγκολπωθεί, «βοηθάει» το Μαχαίρι που κόβει τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας ... να ολοκληρώνει το έργο Του, βοηθάει τη δίστομη Μάχαιρα του Λόγου να σώσει τον άνθρωπο, την κοινωνία, την Ιστορία, να σώσει τον κόσμο όλο και να απαλλάξει το πλάσμα Του και την κτίση όλη, τελειωτικά και οριστικά από τη φθορά και το θάνατο.