Έρωτας και θάνατος ...

		14 Φεβρουαρίου 2015: αγίου Βαλεντίνου και Ψυχοσάββατο μαζί ...   Έρωτας: Ο ανθρώπινος εγκέφαλος διαθέτει τη δυνατότητα να «εκρήγνυται». Ένα βλέμμα, δύο μάτια, μια ματιά, ένα τζιζ, και το πανηγύρι αρχίζει. Φως! «Εσύ κι εγώ μόνοι πάνω στη γη». Συναντήθηκαν «δυο αδελφές ψυχές», «δυο σταλαγματιές από την ίδια βρύση» ... «Χθες υπακούαμε σε βασιλιάδες και υποκλινόμασταν σε αυτοκράτορες. Αλλά σήμερα γονατίζουμε μόνο στην     αλήθεια, ακολουθούμε μόνο την ομορφιά και υπακούμε μόνο την αγάπη». (Χαλίλ Γκιμπράν). Θάνατος: That kill me ... «αυτό με πεθαίνει» ... «αν πεθάνεις πριν πεθάνεις δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις» ... Όταν γκρεμίζονται τα όνειρα, όταν αποδομείται ο «εαυτός» με τα θελήματα και τους πόθους να πέφτουν στο κενό, ο θνητός νιώθει το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια του ... «πεθαίνει» ... Οι άνθρωποι, η ανθρωπότητα είμαστε ένα σώμα, ΕΝΑΣ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ, που όμως το κάθε μέλος αυτού του σώματος διαθέτει περιορισμένη αυτοσυνειδησία ... νιώθω ως «εαυτό μου» μια μικρή μόνο περιοχή, κυρίως κάποια από αυτά που συμβαίνουν στον ενδοκρανιακό μου ζελέ, στον εγκέφαλό μου. Πληροφορίες, δεδομένα μέσω των πέντε αισθήσεων κατακλύζουν τον εγκέφαλο και ένας υπέροχος βιολογικός επεξεργαστής δημιουργεί για μας μια εικόνα της «πραγματικότητας» πολύ χρήσιμη για να αποφευχθεί το ενδεχόμενο να μας φάει η τίγρη αλλά ταυτόχρονα και πολύ εικονική, εντελώς εικονική. Όταν ερωτευόμαστε ανοίγει μια χαραμάδα και μέσα από αυτή την εντυπωσιακά λαμπρή εμπειρία παίρνουμε μια γεύση της οντολογικής ενότητας της ανθρωπότητας, αφουγκραζόμαστε αμυδρά την αρμονία, το κοινό μας σώμα. Όταν τύχει να συναντηθούν δύο άνθρωποι οι οποίοι είναι συμβατοί, των οποίων ο ψυχισμός ταιριάζει, τα σώματά τους, η καρδιά τους, η αυτοσυνειδησία τους, αντιλαμβάνεται αυτή την συγγένεια, αυτή την ομοιότητα και σκιρτάει η καρδούλα τους, συμβαίνει το «τζιζ», ερωτεύονται κεραυνοβόλα, νιώθουν «αδελφές ψυχές». Εντυπωσιασμένοι από τον πλούτο του αισθήματος «διαβάζουμε» λάθος το γεγονός, ερμηνεύουμε λάθος αυτό που μας συμβαίνει. Νομίζουμε ότι, ο πλούτος των αισθημάτων που βιώνουμε, το φως που μας κατακλύζει, οφείλεται στο ότι συναντήθηκαν «δυο σταλαγματιές από την ίδια βρύση». Ενώ απλά ο μέχρι πριν λίγο αναίσθητος ψυχισμός, η επιφανειακή αυτοσυνειδησία, η φτωχή καρδιά, βάθυνε κι ένιωσε την υπάρχουσα αλλά λανθάνουσα, μη συνειδητή, εσωτερική ενότητα της ανθρώπινης φύσης, πήρε μια «τζούρα», μια πρώτη γεύση του πλούτου των αισθημάτων που κρύβονται καταχωνιασμένα στη παγωμένη κι αραχνιασμένη μας καρδιά. Δυο παγωμένες καρδιές ζεστάθηκαν κι ένιωσαν την επαφή και τη διασύνδεση που υπάρχει στο επίπεδο της «βαθειάς καρδιάς», το ζωντανό υπόγειο ρεύμα που διατηρεί ενωμένη ολόκληρη την ανθρωπότητα σε ένα ζωντανό σώμα, τον «όλο Αδάμ». Δυο πέτρινες, απολιθωμένες καρδιές, μαλάκωσαν, έλιωσαν, ζωντάνεψαν, «πάθαν πλάκα» κι άρχισαν να «σπάνε πλάκα» ... μια και ράγισε η ταφόπλακα που εμπόδιζε την επικοινωνία, την αίσθηση της ενότητα, της αρμονίας, τον έρωτα! Δύο «κομπιούτερ» συνδέθηκαν, έστω για λίγο, με το Διαδίκτυο και μεταξύ τους ... Βαθειά καρδιά: «Η γνησία εν Χριστώ ζωή κυλά εκεί, στη βαθειά καρδιά, κρυμμένη όχι μόνο από τα ξένα βλέμματα, αλλά στην πληρότητά της και από τον ίδιο τον άνθρωπο. Όποιος εισήλθε σε αυτόν τον μυστικό νυμφώνα, αυτός δοκίμασε αναμφίβολα ανείπωτη έκπληξη μπροστά στο μυστήριο της υπάρξεως. Όποιος επιδόθηκε με καθαρή διάνοια στην εντατική παρατήρηση της βαθειάς του καρδιάς, αυτός καταλαβαίνει ότι είναι αδύνατον να παρακολουθήσει τη ροή της ίδιας του της ζωής, έστω και για ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Αυτός συνειδητοποιεί ότι είναι αδύνατον να συλλάβει την πορεία της πνευματικής ζωής της καρδιάς, το βάθος της οποίας έρχεται σε επαφή με εκείνο το Είναι, όπου δεν υπάρχουν πλέον πορείες» (Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (1866-1938) 14η έκδοση Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας 2011, σ. 12). «Με την καθαρά νοερά προσευχή διδάσκεται ο ασκητής τα μεγάλα μυστήρια του Πνεύματος. Μπαίνοντας με το νου στην καρδιά, πρώτα στη σαρκική καρδιά, αρχίζει να διεισδύει σε εκείνα τα βάθη της, όπου δεν είναι πια σάρκα. Βρίσκει τη “βαθειά” καρδιά, την πνευματική, τη μεταφυσική και μέσα της βλέπει πως η ύπαρξη όλης της ανθρωπότητας δεν είναι γι’ αυτόν κάτι ξένο, αλλότριο, αλλά είναι δεμένη αχώριστα με την προσωπική του ύπαρξη» (Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (1866-1938) 14η έκδοση Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας 2011, σ. 55-56). Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης έλεγε: «Ο αδελφός μας είναι η ζωή μας» και εξηγεί ο σύγχρονος άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ: “Με την αγάπη του Χριστού αισθανόμαστε όλους τους ανθρώπους ως αναπόσπαστο μέρος της υποστατικής μας υπάρξεως. Ο Γέροντας (ο άγιος Σιλουανός) άρχισε να κατανοεί την εντολή «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» όχι ως ηθικό κανόνα. Διέβλεπε πλέον ότι η λέξη «ως» αναφερόταν όχι στο βαθμό της αγάπης, αλλά στην οντολογική ενότητα όλων των ανθρώπων. ... ο Ο Υιός του ανθρώπου φέρει στον Εαυτό του όλη την ανθρωπότητα και έπαθε για «όλον τον Αδάμ». ... Το Άγιο Πνεύμα, δίδαξε στον Σιλουανό την αγάπη του Χριστού, και του έδινε το χάρισμα να ζει αληθινά αυτή την αγάπη, που αγκαλιάζει ολόκληρη την ανθρωπότητα” (Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (1866-1938) 14η έκδοση Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας 2011, σ. 56). Ο άγιος Σιλουανός διδάσκει ότι πρέπει να φτάσουμε να νιώθουμε σαν εαυτό μας «όλον τον Αδάμ», ολόκληρη την ανθρωπότητα, τον κάθε πλησίον μας, τον κάθε διπλανό μας». Η ανθρωπότητα ολόκληρη είμαστε ένα σώμα, ένας ζωντανός οργανισμός του οποίου τα μέλη όμως είναι άρρωστα, αναίσθητα, ναρκωμένα και δεν αντιλαμβάνονται ότι αποτελούν έναν ζωντανό ενιαίο οργανισμό. Η εντολή του Χριστού «αγάπα τον πλησίον ως εαυτόν» δεν είναι μια ηθική εντολή αλλά θεραπευτική οδηγία για να βαθαίνει η αυτοσυνειδησία μας, να ξυπνήσει η παγωμένη μας καρδιά και να αρχίσει να αισθάνεται την πραγματική πανανθρώπινη ενότητα της φύσης μας. Μετά την πτώση η ανθρώπινη φύση έχασε την φωτεινή, γεμάτη αρμονία κι ανείπωτη ομορφιά αίσθηση αυτής της ενότητας και ζει στην ψευδαίσθηση της ατομικότητας, στην ξεραΐλα του αυτόνομου κι αποκομμένου «εγώ». Είναι σαν τα δύο μου χέρια να αισθάνονται το καθένα μόνο την περιοχή της παλάμης τους και να υποθέτουν ότι δεν τους αφορά η κατάσταση του άλλου: «τι με νοιάζει εμένα πως είσαι εσύ, εγώ να είμαι καλά». Αν όμως βαθαίνει η αυτοσυνειδησία τους θα αντιληφθούν την πραγματική οργανική τους ενότητα, θα νιώσουν ότι ανήκουν σε ένα σώμα αδιαίρετο, ενιαίο και ζωντανό. Όταν θέλουμε να αναβαθμίσουμε έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή, όταν θέλουμε να του εγκαταστήσουμε ένα καινούργιο λειτουργικό σύστημα του κάνουμε «φορμάτ», σβήνουμε όλα τα παλιά του «προγράμματα» και εγκαθιστούμε τα καινούργια. Το παλιό δεν είχε WiFi ... το καινούργιο έχει WiFi και το κομπιούτερ μας πλέον είναι συνεχώς συνδεδεμένο στο Διαδίκτυο ... Την διαδικασία του «φορμαρίσματος», ο παλιός υπολογιστής την νιώθει ως «θάνατο», θα χάσει τα πάντα ... την προσωπικότητά του ... τα θέλω και τα πιστεύω του ... Αυτός ο «θάνατος» όμως είναι αναγκαίος για να αποκτηθεί το καινούργιο λειτουργικό σύστημα το οποίο διαθέτει WiFi, το οποίο προσφέρει διασύνδεση με το Διαδίκτυο. Αυτός ο «θάνατος» δεν είναι θάνατος, είναι ζωή, είναι ευκαιρία, είναι η απαραίτητη διαδικασία «αναβάθμισης», είναι αναγέννηση σ’ ένα κόσμο λαμπερό και πλούσιο, γεμάτο φωτεινά κι ανείπωτο βιώματα ... Το άμεσο ερωτικό συναίσθημα προσφέρει στον θνητό τη δυνατότητα να απογειώνεται, να «πετά». Οι συνάψεις των νευρικών κυττάρων πλημμυρίζουν ντοπαμίνη (ή ότι άλλο) και μεταμορφώνεται το φίδι από πίθηκος σε αετό. Φως! Κάπως έτσι, ο αχθοφόρος του καθημέραν βίου υποψιάζεται ότι υπάρχει και κάτι πέρα από τα καθημερινά και χαμερπή, βλέπει το Φως του Προμηθέα. Πώς όμως να το διαχειριστεί; Κι αν γίνει η σπίθα πυρκαγιά; Εντάξει, όταν ήταν νέος έπαιζε, «καιγόταν», κάηκε, άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο, μα τελικά «ωρίμασε». Το πήρε απόφαση ότι αυτά ήταν μια νεανική τρέλα πολύ επικίνδυνη όμως, για κάποιον που έχει «υποχρεώσεις». Όσο ζει κανείς ανέμελα, χωρίς Συμβόλαια και δεσμεύσεις, δύναται και μπορεί να «πετά», να «καίγεται» και να ζει ελεύθερο πουλί κι όχι κορόιδο στο κλουβί. Όταν όμως το «κλουβί» γεμίσει υπάρξεις που ζητάν να φάνε, να ντυθούν, να ζήσουν κι αυτές, να πετάξουν, τα περιθώρια στενεύουν ... πέφτουν το ένα πάνω στ’ άλλο, εκμηδενίζεται ο ενδιάμεσος χώρος κι ο ταλαίπωρος θνητός ασφυκτιά, πεθαίνει ... θάνατος! Δύσκολη η ζωή του μεροκαματιάρη. Χωρίς ενδιαφέρον. Μια ψυχοφθόρα ρουτίνα. Όλο το χρόνο τον ρουφά η δουλειά. Οι υποχρεώσεις τρέχουν. Τα λεφτά δεν φτάνουν. Υπάρχουν δυνατότητες «πτήσεων» ... εκδρομές, συναυλίες, γλέντια, παραλίες, ταβέρνες και μπαράκια, ξενύχτια και ποτά, κότερα και πλούσιο μενού με χημικά ... αλλά «δει δη χρημάτων». Να κερδίζαμε το λαχείο, μάλιστα! Τώρα όμως είμαστε καταδικασμένοι σε μίζερη, λογική διαχείριση. Η δυνατότητα «πτήσης» παρέχεται με το σταγονόμετρο στους πολλούς κι ο ταλαίπωρος θνητός ασφυκτιά, πεθαίνει ... θάνατος! Έρωτας και θάνατος Στο τραγούδι «Η Πεντάμορφη και ο Αστέρας» του δίσκου «2030» των Ημισκούμπρια ακούμε: «Τι κι αν είμαι ομορφάνδρας και υπέρλαμπρος αστέρας αυτή είν’ η πεντάμορφη κι εγώ είμαι το τέρας». Για να υπάρξει η πιθανότητα να συμβεί ο έρωτας, το «τζιζ», το άμεσο ερωτικό συναίσθημα, η χημεία του έρωτα, η πλημμύρα ντοπαμίνης στον εγκέφαλο, πρέπει να έχει προηγηθεί μια καλλιέργεια ταπείνωσης, ένας θάνατος του εγώ. Αν ο θνητός δεν είναι διατεθειμένος να νιώσει «τέρας», αν δεν είναι διατεθειμένος να επιτρέψει να συμβεί η χημεία της ταπείνωσης, της απέκδυσης του εγώ, στον εγκέφαλό του, δεν υπάρχει περίπτωση να αναδυθεί, κάποια άλλη ύπαρξη ως «πεντάμορφη». Αν ο θνητός είναι αδιαπραγμάτευτα «ομορφάντρας» και «υπέρλαμπρος αστέρας» θαμπώνεται συνεχώς από το δικό του φως εγκλωβισμένος σε αυτοερωτική αυτοθέωση και δεν επιτρέπει σε καμιά άλλη ύπαρξη να εμφανιστεί ως φως, ως «πεντάμορφη». Αυτός που νιώθει αυτόφωτος δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσει να ερωτευτεί. Ο έρωτας για να μπορέσει να συμβεί προϋποθέτει έναν θάνατο, τον θάνατο εαυτού, την μείωση τουλάχιστον του εγώ. Όταν όμως συμβεί, όταν ο εγκέφαλος πλημμυρίσει ντοπαμίνη τότε γιγαντώνεται πάλι το εγώ. Ο θνητός πετάει, νιώθει «σαν θεός» και κινδυνεύει να σβήσει η «φωτιά» αφού πρώτα κάψει ότι βρει στο πέρασμα της σαν πυρκαγιά. Η ανθρωπολόγος Έλεν Φίσσερ, το έχει διατυπώσει με χαριτωμένο τρόπο: «τελικά πρόκειται για μία φαγούρα τεσσάρων χρόνων το πολύ». Τόσο διαρκεί. Δηλαδή τα όριά του είναι από 8 μήνες έως 4 χρόνια. Τόσο αντέχει ο εγκέφαλος να βρίσκεται κάτω από τη δυναμική επίδραση των ουσιών της χημείας του έρωτα. Για να μπορέσει να υπερβεί αυτό το όριο πρέπει να αλλάξει επίπεδο, πρέπει η ντοπαμίνη να γίνει ωκυτοκίνη.   ΟΜΙΛΙΑ της Helen Fisher (Έλεν Φίσερ) στο TED (Technology-Τεχνολογία, Entertainment-Ψυχαγωγία, Design-Σχεδίαση) με τίτλο: «Η Helen Fisher μελετά τον ερωτευμένο εγκέφαλο». Φεβρουάριος 2008     ΟΜΙΛΙΑ της Helen Fisher (Έλεν Φίσερ) στο TED (Technology-Τεχνολογία, Entertainment-Ψυχαγωγία, Design-Σχεδίαση) με τίτλο: «Γιατί αγαπάμε και απατάμε». Φεβρουάριος 2006 «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι ότι αυτών εστί η Βασιλεία των Ουρανών» (Ματθ. 5, 3). Σε αυτή την περίπτωση ο θνητός γνωρίζει τον τρόπο να μην επιτρέπει στην «σπίθα να γίνεται πυρκαγιά» που κατακαίει τα πάντα στο πέρασμα της. Το άμεσο ερωτικό συναίσθημα μοιάζει με πυροτέχνημα που αφήνει το σκοτάδι πιο μαύρο μετά μια εντυπωσιακή αλλά φευγαλέα στιγμιαία έκρηξη. Όποιος έχει μάθει τον τρόπο να παραμένει «πτωχός τω πνεύματι» αντί για «πυροτέχνημα» και «πυρκαγιά» έχει πετύχει να μετατρέπει το ερωτικό αίσθημα σε «ελεγχόμενη καύση», έχει μετατρέψει την καρδιά του «μηχανή εσωτερικής καύσης» μέσα στην οποία σιγοκαίει η φλόγα του έρωτα και τροφοδοτεί συνεχώς τον φορέα της με Έμπνευση. Δικιά του είναι συνεχώς και αναφαίρετα η «Βασιλεία των Ουρανών», το βίωμα της αιώνιας αγάπης, της αιώνιας Έμπνευσης, του αιώνιου Έρωτα. Αιώνιου όχι μόνο από την άποψη του γραμμικού χρόνου αλλά κυρίως από την άποψη της ποιότητας, αιώνιου έρωτα στην ποιότητά του, δηλαδή άφθαρτου, που δεν φθείρεται από τις υπερφίαλες παρεμβάσεις του «εγώ». Αν ο άνθρωπος δεν γνωρίζει την μέθοδο που του επιτρέπει να μετατρέπει το άμεσο ερωτικό συναίσθημα σε ερωτικό αίσθημα, καίγεται, απελπίζεται κι αναρωτιέται: «Υπάρχει αγάπη;» ... κι αποφασίζει: «Μακριά μου να φύγεις, να φύγεις, να φύγεις, δεν θέλω ξανά να σε δώ. Μονάχος να μείνω, να κλαίω, να πίνω κι ας γίνω ρεμάλι σωστό» ... ... ή όπως λέει ο «εθνικός ύμνος» του απελπισμένου από τον έρωτα, από τον πόλεμο του έρωτα, από τα σκαμπανεβάσματα του έρωτα: «Πιο καλή η μοναξιά, από σένα που δε φτάνω, μια σε βρίσκω μια σε χάνω, πιο καλή η μοναξιά» ... ... ή καταντάει στην αυτοθέωση του ταλαίπωρου εγώ που φαντάζεται ότι είναι περίπου θεός για τον επίσης ταλαίπωρο συνάνθρωπό του: «Υπάρχω, κι όσο υπάρχεις θα υπάρχω, σκλάβα τη ζωή σου θά' χω, κι ας βαδίζουμε σε δρόμους χωριστούς. ... Είμαι της ζωής σου ο ένας, δε με σβήνει κανένας, κι αν με άλλους μιλάς, κι ώρες-ώρες γελάς, κατά βάθος πονάς, γιατί σκέφτεσ' εμένα. Είμαι και αρχή και φινάλε, και στη σκέψη σου βάλε, πως αν κάνεις δεσμό, μέσ' σε λίγο καιρό, θα χωρίσεις γιατί, θα υπάρχω εγώ» ... Έρωτας και θάνατος Ο έρωτας ενώνει κι ο θάνατος χωρίζει ... Αν όμως ο θνητός δεν ξέρει την τέχνη του θανάτου ... «να πεθαίνει πριν πεθάνει για να μην πεθάνει όταν θα πεθάνει» ... τελικά, και μάλιστα σύντομα, νωρίς-νωρίς πεθαίνει ο έρωτας, σβήνει η φλόγα, στερεύει το νεράκι από την βρυσούλα και πολύ συχνά απελπίζεται ο καημένος ο «καμένος» κι αποφασίζει ότι δεν αξίζει να ξαναδιακινδυνεύσει να «καεί» και τελειώνει, «κλείνει» ως ερωτικό ον ... «Ερώ άρα υπάρχω» αλλά για να μπορεί αυτό να συμβαίνω διαρκώς κι αδιαλείπτως πρέπει ο θνητός να μάθει και την τέχνη του θανάτου, του θανάτου όχι του έρωτα αλλά του «εγώ» με τα θελήματά και τις επιθυμίες του, του θανάτου του «εαυτού», αυτού του προσωπείου που ξεγελά το ανοσοποιητικό μας σύστημα και μας πείθει ότι είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, το πραγματικό «εγώ» μας, το πρόσωπό μας, κι άρα οφείλουμε να το υπερασπιζόμαστε μέχρι θανάτου ... Όμως αυτό το προσωπείο είναι απλώς μια τυχαία, επιφανειακή μάσκα που εμποδίζει, που καταστρέφει την πιθανότητα να εμφανιστεί, να αναδυθεί το πραγματικό μας πρόσωπο. Είναι τυχαία μάσκα γιατί διαμορφώνεται από DNA που έτυχε να κληρονομήσουμε και από το περιβάλλον στο οποίο έτυχε να γεννηθούμε. Φυσικά έχουμε κάνει και τις επιλογές μας αλλά περιορισμένοι στο τυχαίο περιβάλλον που έτυχε να γεννηθούμε ... κάποια που γεννήθηκε στην επικράτεια του σύγχρονου Ισλαμικού κράτους η μόνη επιλογή που έχει να διαλέξει το ντιζάιν της μπούργκας της ... Αν δεν πεθάνει αυτό το προσωπείο, αυτή η μάσκα, αν δεν «φορμαριστεί» το μίζερο PC της καρδιάς μας του εαυτού μας, της προσωπικότητάς μας που δεν διαθέτει δυνατότητα διασύνδεσης, δεν υπάρχει περίπτωση να εγκατασταθεί το καινούργιο «λειτουργικό πρόγραμμα» το οποίο διαθέτει δυνατότητα διασύνδεσης με το Διαδίκτυο, δεν υπάρχει περίπτωση να αναβαθμιστεί το «λειτουργικό μας πρόγραμμα». Θα μείνουμε φτωχοί και μίζεροι εγκλωβισμένοι, φυλακισμένοι μ’ ένα καλό μεν αλλά απομονωμένο, μεμονωμένο «μηχανάκι» ... Ενώ αν επιτρέψουμε στον Ουράνιο Πατέρα να «κάνει παιχνίδι» θα μας χαρίσει ένα υπερσύγχρονο «κομπιούτερ» το οποίο θα είναι συνεχώς κι αδιαλείπτως συνδεδεμένο και με το επίγειο Διαδίκτυο, με ολόκληρη την ανθρωπότητα, με ολόκληρο το ανθρώπινο γένος που ζει πάνω στη γη ... αλλά και με τον «όλο Αδάμ», με όλο το ανθρώπινο γένος των ζώντων και των τεθνεώτων, δηλαδή, και με όλους τους από αιώνων νεκρούς και πεθαμένους και ακόμη και με τους τον ουρανό, δηλαδή το σύμπαν των εξωγήινων που στην εκκλησιαστική ορολογία τους λέμε αγγέλους κι ακόμη και με τον άκτιστο Ουρανό, την Αγία Τριάδα. Τότε η καρδιά του ανθρώπου γίνεται η μυστική παστάδα, ο νυμφώνας, η κρεβατοκάμαρα όπου ο τυχερός θνητός κάμνει συνεχώς Έρωτα με όλους και με όλα ... Αμήν.

Peter Gray: Μπορεί να μετρηθεί η Εκπαίδευση; Μπορεί να οριστεί το Νόημα της Ζωής;

		Can You Measure an Education? Can You Define Life’s Meaning? It's time to step back and think deeply about the purpose of education. Post published by Peter Gray on Dec 14, 2012 in Freedom to Learn Μπορείτε να μετρήσετε μια Εκπαίδευση; Μπορείτε να ορίσετε το Νόημα της Ζωής;   Μπορεί να μετρηθεί η Εκπαίδευση; Μπορεί να οριστεί το Νόημα της Ζωής;   Είναι καιρός να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να σκεφτούμε βαθειά για τον σκοπό της εκπαίδευσης. Μετάφραση: Τρύφων Μούσιος - Διον. Παπαχριστοδούλου   Εμείς οι Αμερικανοί και πολλά άλλα σύγχρονα έθνη, έχουμε εμμονή με τη μέτρηση (την αξιολόγηση, τη βαθμολογία). Το σύνθημά μας, φαίνεται ότι είναι, "Ότι δεν μπορεί να μετρηθεί δεν "μετράει"" (ότι δεν μπορεί να μετρηθεί δεν υπάρχει, δεν έχει αξία). Είμαστε ιδιαίτερα παθιασμένοι με τη μέτρηση της εκπαίδευσης των παιδιών ... Τα παιδιά μας έχουν γίνει πιόνια σε ανταγωνισμούς: γονιού κόντρα σε γονιό, δασκάλου κόντρα σε δάσκαλο, σχολείου κόντρα σε σχολείο και έθνους κόντρα σε έθνος, για να δούμε τίνος τα παιδιά θα πετύχουν υψηλότερες βαθμολογίες. Στερούμε από τα παιδιά μας τον ύπνο, τους στερούμε την ελευθερία να παίζουν και να εξερευνούν, με άλλα λόγια τους στερούμε την παιδική ηλικία προκειμένου να αυξήσουν τις επιδόσεις τους στα τεστ. Έφτασε η ώρα που πρέπει να αποστασιοποιηθούμε, να πάρουμε μερικές βαθιές ανάσες και να καταλάβουμε τι μας γίνεται. Τι, πραγματικά είναι η εκπαίδευση; Ποιός είναι ο σκοπός της; Στο φως των απαντήσεων μας σε αυτές τις ερωτήσεις, να αποφασίσουμε: Είναι η εκπαίδευση μετρήσιμη; Κι αν ναι, έχει νόημα να χρησιμοποιούμε τις ίδιες μετρήσεις για όλους; Τα σχολεία όπως τα ξέρουμε σήμερα έχουν τις ρίζες τους στην Προτεσταντική Μεταρρύθμιση («Σύντομη Ιστορία της Εκπαίδευσης»). Αυτό το σύστημα πίστευε ότι ήταν χριστιανικό του καθήκον να μάθει στα παιδιά να διαβάζουν ώστε να μπορούν να διαβάζουν τη Βίβλο. Πίστευαν ακόμη ότι ήταν χριστιανικό τους καθήκον το να εμφυτεύσουν στα παιδιά ορισμένα πιστεύω-αντιλήψεις, κυρίως για την αξία της υπακοής και τις φωτιές της κολάσεως που περιμένουν αυτούς που είναι άτακτοι. Ο σκοπός του σχολείου ήταν σαφής. Υπήρχε για να καθαρίσει τα παιδιά από το προπατορικό αμάρτημα και να δημιουργήσει μέσα τους ένα μεγάλο φόβο για τις αρχές και να τους κάνει να απομνημονεύουν αποσπάσματα της Βίβλου και ηθικά αποφθέγματα σχεδιασμένα για να εμφυτεύουν τον φόβο και την υπακοή. Λαμβάνοντας υπ' όψιν αυτό τον σκοπό του σχολείου, αν τα παιδιά υπάκουαν και έκαμναν τα μαθήματά τους ακριβώς με τον τρόπο που ο δάσκαλος (ο οποίος τότε λεγόταν αφέντης) τους υπαγόρευε, και δεν αντιμιλούσαν στους μεγαλύτερους, τότε βαθμολογούνταν σαν πετυχημένα. Δεν είχε σημασία ποιά ήταν τα μαθήματα (με μία προϋπόθεση, να μην ήταν αντίθετα στη Βίβλο), αυτό που είχε σημασία ήταν ότι τα παιδιά έπρεπε να κάμνουν τα μαθήματα με αίσθηση καθήκοντος και υπακοή. Εάν επαναστατούσαν και επέμεναν να ακολουθήσουν τον δικό τους τρόπο, παρόλες τις προσβολές και τον ξυλοδαρμό, τότε το σχολείο είχε αποτύχει. Δεν υπήρχε κανένα πρόσχημα το σχολείο ήταν εκπαίδευση. Οι άνθρωποι θα μάθαιναν τις δεξιότητες που θα τους επέτρεπαν αργότερα να βρούνε δουλειά και να ενταχθούν στη κοινωνία μέσα από δραστηριότητες στον πραγματικό κόσμο. Το σχολείο ήταν απαίσιο ως τέτοιο που ήταν, και περιελάμβανε, καταλάμβανε ένα μικρό μέρος μόνο της ζωής του παιδιού. Με την πάροδο του χρόνου, αργότερα τα σχολεία έγιναν όργανα των κυβερνήσεων, οι απαιτούμενες ώρες και μέρες παρουσίας στο σχολείο σταδιακά αυξήθηκαν και η λίστα των μαθημάτων που διδάσκονταν μεγάλωσε. Το σχολείο εξισώθηκε στα μυαλά των ανθρώπων με την εκπαίδευση. Με τη βιομηχανική επανάσταση το σχολείο ξεκίνησε να σχεδιάζει-οικοδομεί τον εαυτό του όλο και περισσότερο σύμφωνα με το πρότυπο των εργοστασίων. Οι μαθητές στέλνονταν στα σχολεία σαν σε γραμμή παραγωγής, από το ένα επίπεδο στο άλλο, σε κάθε επίπεδο ο δάσκαλος πρόσθετε ένα ακόμη νέο πακέτο προσχεδιασμένης γνώσης και δεξιότητας στο «προϊόν» και μετά, στο τέλος, το «προϊόν» θα έφευγε από τη γραμμή παραγωγής σταμπαρισμένο με σφραγίδα επιβεβαίωσης. Αυτό το πρότυπο για το σχολικό μάθημα παραμένει ακόμη και σήμερα αν και έχουμε απομακρυνθεί κατά πολύ από το ιστορικό στάδιο της βιομηχανικής εποχής. Αν αυτό ονομάζουμε εκπαίδευση τότε είναι αρκετά σαφές πως να την μετρήσουμε: την μετράμε εξετάζοντας κάθε μαθητή «βήμα-βήμα στη γραμμή παραγωγής» για να διαπιστώσουμε αν έχει αποκτήσει τα πολύ εξειδικευμένα «γεγονότα» και δεξιότητες που οφείλει να έχει μάθει για είναι έτοιμος να προχωρήσει στο επόμενο βήμα. Για πολύ καιρό, υπήρχε διολίσθηση σε αυτό το εργοστασιακό σύστημα-πρότυπο. Ο έλεγχος «από πάνω προς τα κάτω» για το τι έκανε κάθε δάσκαλος ή το πως μετρούσαν την πρόοδο του κάθε μαθητή δεν ήταν απόλυτος και κάποιοι καθηγητές πίστευαν ότι τα παιδιά διαφέρουν από τη φύση τους, το ένα από το άλλο και διατηρούν το δικαίωμα να περνάν ένα μεγάλο μέρος της ημέρας παίζοντας και εξερευνώντας ελεύθερα και αναπτύσσοντας τα ενδιαφέροντα τους και πράγματα με τα οποία παθιάζονταν. Υπήρχε μια ασυμμετρία από σχολείο σε σχολείο και από τάξη σε τάξη ως προς τα κριτήρια επιτυχίας. Οπότε εμφανίστηκε το «No Child Left Behind» (NCLB), βάζοντας τα δυνατά του να εξαφανίσει αυτή την ασυμμετρία. Τώρα, κάθε προϊόν έπρεπε να πληροί συγκεκριμένες προδιαγραφές ανεξάρτητα από τις εξωσχολικές επιρροές στις ζωές των παιδιών και σίγουρα ανεξάρτητα από τις προσωπικές επιθυμίες των παιδιών για το τι θα ήθελαν να κάνουν ή να μάθουν. Το NCLB δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την λογική συνέπεια της επιλογής να παίρνει κανείς το εργοστασιακό μοντέλο τόσο σοβαρά, έτσι ώστε να παράγει ένα πιο συγκεκριμένο και τυποποιημένο προϊόν. Με το NCLB η θέση των δασκάλων είναι πλέον πολύ επισφαλής αν οι μαθητές τους δεν τα πηγαίνουν καλά στα τυποποιημένα τεστ, οπότε φυσικά η πίεση να διδάξουν σύμφωνα με αυτά τα τεστ γίνεται πολύ μεγάλη. Αφού τα τυποποιημένα τεστ εστιάζουν στα μαθηματικά στην ανάγνωση και σε μικρότερο βαθμό στην επιστήμη (που ορίζεται πολύ στενά), τα άλλα αντικείμενα έχουν υποβιβαστεί σε δεύτερη μοίρα έτσι ώστε να διδαχθεί αυτό «που μετράει». ...... ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ .... https://www.psychologytoday.com/       Πηγή: https://www.psychologytoday.com/