Εύα Ψάλτη: «Εκπαίδευση: Το καινούργιο Νόμισμα» TEDxAcademy

	Η  Εύα Ψάλτη , Παγκόσμια διευθύντρια των προγραμμάτων της Microsoft για την Εκπαίδευση, είναι υπεύθυνη για τη στρατηγική της Microsoft απέναντι στους εκπαιδευτικούς και όσους κατέχουν θέσεις ευθύνης και λήψης αποφάσεων στον τομέα της εκπαίδευσης. στην εκπομπή (της Τρίτης 8 Νοεμβρίου 2016, στις 10:11:56 π.μ.) των Νότη Παπαδόπουλου και Μάκη Προβατά, στο ραδιοφωνικό σταθμό «ΒΗΜΑ FM 99,5», μιλάει για το μάθημα των Θρησκευτικών: «Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη … όλοι μαθαίναμε με τον ίδιο τρόπο, με τον ίδιο ρυθμό, παρόλο που μερικοί από μας είμασταν οπτικοί τύποι, άλλοι μαθαίναμε μέσω εξερεύνησης, και μερικοί από μας είχαμε ειδικές μαθησιακές ανάγκες. Στα είκοσι μου περίπου έφυγα στην Αμερική για να συνεχίσω και παρόλο που είχα πάει στην άλλη άκρη του κόσμου, η εμπειρία ήταν ακριβώς η ίδια. Όταν τελείωσα τις σχολές αισθανόμουν ότι ήμουν φοβερά αποκομμένη από τα εργασιακά δρώμενα, από αυτά που ζητούσαν οι εργοδότες και πως θα μπορούσα να είμαι επιτυχημένη. Και μετά άλλαξαν τα πάντα, πήγα στο Σιάτλ, στην άλλη άκρη της Αμερικής και εκεί πήγα σε ένα πανεπιστήμιο που ήταν γνωστό για τις ανορθόδοξες μεθόδους εκπαίδευσης που είχε, ήταν από τα πιο καινοτόμα πανεπιστήμια. Βασιζόταν σε μεθόδους αυτοεξερεύνησης, ενδοσκόπησης των φοιτητών. Οι φοιτητές ήταν αυτοί που οδηγούσαν τη μάθηση τους με τους καθηγητές να τους υποστηρίζουν και να τους συντονίζουν. Για παράδειγμα αρχικά συναντηθήκαμε σε ένα νησί, έξω από το Σιάτλ, και για τέσσερεις ημέρες αυτό που κάναμε ήταν να βρούμε ποιοι είμαστε εμείς, ποιοι είναι οι στόχοι μας, ποια είναι η εμπειρία μας, από πού ερχόμαστε, τι θέλουμε να κάνουμε, ποια είναι η ομάδα, πως είμαστε εμείς ως μέλος αυτής της ομάδας και πως μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον και την ομάδα ως σύνολο. Όλη εκείνη η εμπειρία με άλλαξε ολοκληρωτικά, με βοήθησε στην επαγγελματική μου καριέρα. Το πρόβλημα που βλέπουμε με την εκπαίδευση παγκοσμίως είναι ότι αυτό που βιώνουμε τώρα είναι μιας εποχής 100-200 ετών πριν, ουσιαστικά είναι εκπαίδευση βικτωριανής εποχής. Οι τάξεις δεν έχουν αλλάξει πολύ. Τότε προετοιμάζαμε τους μαθητές να βγούνε στη πρώτη βιομηχανική επανάσταση γιατί θέλαμε άτομα που να ακολουθούν οδηγίες, να μην έχουν πρωτοβουλία, γιατί αυτό ήθελαν οι εργοδότες. Τώρα όμως ο εργασιακός χώρος είναι εντελώς διαφορετικός. Οι εργοδότες ζητάνε άτομα που να μην είναι απλά καλοί στο κομμάτι τους, αλλά ζητάνε άτομα που να έχουνε τις δεξιότητες του 21ου αιώνα. Ενώ η εργασιακή αγορά έχει εξελιχθεί οι τάξεις μας είναι ακόμα ίδιες. Ο τρόπος που εκπαιδεύουμε τους μαθητές δεν έχει αλλάξει πάρα πολύ εδώ και 100-200 χρόνια. Οι εργοδότες ζητάνε άτομα δημιουργικά, να μπορούν να συνεργάζονται, να έχουν κριτική σκέψη, υπολογιστική σκέψη και κοινωνική ευαισθησία. Ο Μαρκ Πρένσκι το είπε πολύ πετυχημένα: «Τα παιδιά μεγάλωναν στο σκοτάδι. Το σχολείο τα φώτιζε. Σήμερα, τα παιδιά μεγαλώνουν στο φως και το σχολείο τα συσκοτίζει» (Marc Prensky). Πριν εκατό χρόνια οι άνθρωποι μεγάλωναν σε κλειστές κοινωνίες, δεν ταξίδευαν πολύ, ήταν στα χωριά τους, στις πόλεις τους, ο κόσμος τους και τα ερεθίσματα τους ήταν πολύ περιορισμένα. Οπότε οι μαθητές πηγαίναν στο σχολείο και τους ανοιγόταν ένας καινούργιος κόσμος μπροστά τους, ήταν σαν διαφωτισμός. Σήμερα οι μαθητές μεγαλώνουν με άμεση πρόσβαση σε πληροφορίες μέσω του διαδικτύου, των υπολογιστών, των κινητών, οπότε αν αυτή η τεχνολογία δεν τους ακολουθεί στο χώρο της εκπαίδευσης θα χάσουν το ενδιαφέρον τους, δεν θα προχωρήσουν βάση των δυνατοτήτων τους και δεν θα έχουν λαμπρό μέλλον. Ο Ρίτσαρντ Ράιλι, ο πρώην Υπουργός Παιδείας της Αμερικής το είχε πει πολύ καλά: «Η εκπαίδευση πρέπει να προετοιμάζει τους νέους για θέσεις εργασίας που δεν υπάρχουν ακόμα, χρησιμοποιώντας τεχνολογίες που δεν έχουν ακόμη εφευρεθεί, για να λύσουν προβλήματα τα οποία δεν γνωρίζουμε ακόμα». (Richard Riley). Μερικά παραδείγματα από σχολεία. 1. Το Saint Thomas School στο Σιάτλ ( https://www.stthomasschool.org/ ), είναι δημοτικό και γυμνάσιο. Έχει μη τυπικούς χώρους τάξεων όπου μπορούν να συνεργάζονται οι μαθητές … Έχει το χαμηλότερο ποσοστό απουσιών και πολύ μεγάλα ποσοστά επιτυχίας στο πανεπιστήμιο. 2. Το Cornwallis Academy ( http://www.futureschoolstrust.com ), Kent, στην Αγγλία, είναι γυμνάσιο και λύκειο επίσης έχει πολύ μοντέρνους χώρους και οι καθηγητές είναι σαν συντονιστές, καταλύτες, μέντορες. 3. Το Crescent Girls School ( http://www.crescent.edu.sg/ ) στη Σιγκαπούρη είναι γυμνάσιο και λύκειο θετικών σπουδών. 75% των εργασιών στο μέλλον θα είναι βάση των θετικών μαθημάτων. Υπάρχουν καταπληκτικές δουλειές που γίνονται σε σχολεία εδώ στην Ελλάδα και ελπίζω να στραφούμε σε αυτά τα φωτεινά παραδείγματα για να γίνουν καταλύτες και να φέρουν μια πιο ολική αλλαγή. Και πριν τελειώσω να μοιραστώ μαζί σας τέσσερεις καλές πρακτικές. 1. Πρέπει να υπάρχει ένας στρατηγικός στόχος, να υπάρχει ένα ισχυρό όραμα μετασχηματισμού. Τι θέλουμε να κάνουμε; Γιατί είναι αυτή η αλλαγή; Τι είναι η επιτυχία, πως φαίνεται η επιτυχία; Ποιοι είναι οι φορείς, οι παράγοντες που μπορούν να βοηθήσουν; 2. Ο μαθητής πρέπει αν είναι στο επίκεντρο της γνώσης. Κάθε μαθητής είναι διαφορετικός, έχει διαφορετικά κίνητρα, διαφορετικές κλίσεις, διαφορετικές εμπειρίες, στόχους, πρέπει να υποστηρίξουμε την εξατομικευμένη μάθηση. 3. Οι εκπαιδευτικοί είναι ήρωες. Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε το ρόλο του εκπαιδευτικού, ως λειτουργού, ως συντονιστή, ως μέντορα που μπορεί να υποστηρίξει τους μαθητές. 4. Έχω πάει σε τάξεις καινοτόμων εκπαιδευτικών που κάνουν εκπληκτικά πράγματα και επειδή δεν έχουν την υποστήριξη του διευθυντή ή της διευθύντριας δεν πάνε παραπέρα από τη τάξη τους. Καλώ όλους μας να αναγνωρίσουμε τους καινοτόμους εκπαιδευτικούς που έχουμε, να βοηθήσουμε και να δυναμώσουμε και να αναπτύξουμε δυνατούς ηγέτες για να βοηθήσουμε τους μαθητές να μας βοηθήσουν να αλλάξουμε την Ελλάδα για το 2030 και παραπέρα. Ευχαριστώ πολύ.» Πηγή: http://www.tovima.gr/ (1ο, 10:11:56)

π

Annie Lobert, από πόρνη πολυτελείας στον Χριστό

	Η  Annie Lobert  εγκατέλειψε την πορνεία, ίδρυσε μια Μη Κερδοσκοπική Οργάνωση με τον τίτλο,  «Hookers for Jesus» («Πουτάνες για τον Ιησού»)  η οποία βοηθάει γυναίκες που δραστηριοποιούνται στη πορνεία να την εγκαταλείπουν, διευθύνει ένα σπίτι με το όνομα «House of Destiny» («Σπίτι της Μοίρας») ώστε να βοηθάει όσες θέλουν να εγκαταλείψουν την πορνεία στα πρώτα τους βήματα και έχει εκδώσει την αυτοβιογραφία της σε βιβλίο με τίτλο,  «Fallen» («Πεσμένη») . Από πόρνη πολυτελείας στον Χριστό I Am Second (Είμαι Δεύτερη)   1 Από πόρνη πολυτελείας στον Χριστό Από μικρή πήγαινα στην εκκλησία. Σχεδόν σ' όλη μου τη ζωή ήμουν στην εκκλησία. Κατηχητικό Κυριακής, Κατηχητικό Βίβλου και μου άρεσε πολύ, γιατί ήταν ένα μέρος όπου μπορούσα να παίζω και είχα πολλούς φίλους. Θυμάμαι να μαθαίνω τις «10 Εντολές», ήταν βασικό. Εκεί που μεγάλωσα ... - η εκκλησία είναι τόσο διαφορετική τώρα - μας μάθαιναν ότι ο Ιησούς ήταν «ο καλός» που συγχωρούσε τις αμαρτίες μας, ενώ ο Θεός [ο Πατέρας] ήταν «ο βλοσυρός και αυστηρός» που αν είμασταν άτακτοι θα μας τιμωρούσε. Δεν είχα διδαχθεί ποτέ για το Άγιο Πνεύμα. Μεγάλωσα σε ένα πολύ αυστηρό σπίτι, με πολύ πειθαρχία. Πολλοί από τους φίλους μου είχαν την ελευθερία να κάνουν πράγματα στο σχολείο, να βγαίνουν έξω, να κοιμούνται στα σπίτια άλλων, αλλά στο σπίτι μου δεν ήταν έτσι. Ο πατέρας μου ήταν πολύ αυστηρός στο θέμα της ανατροφής μου, γιατί ήταν στρατιωτικός, όπως ο παππούς μου και ο προπάππους μου. Υπήρχε αυστηρός νόμος [στο σπίτι], αν ήμασταν άτακτοι μας τιμωρούσαν. Νομίζω, λοιπόν, ότι συσχέτισα την ανατροφή μου και το πως ήταν ο πατέρας μου απέναντι σε μας ως παιδιά - που δεν μας αγαπούσε - νομίζω ότι το συσχέτισα με το Θεό. Ο Θεός, λοιπόν, ήταν πάντα «βλοσυρός» και για κάθε λάθος υπήρχε μία τιμωρία. Ενώ ο Ιησούς ήταν σαν τη μητέρα μου που ήταν πραγματικά σπλαχνική. Έμαθα να είμαι «σωστή» από πολύ μικρή ηλικία επειδή δεν καταλάβαινα, γιατί ο πατέρας μου απαιτούσε να κάνουμε κάτι χωρίς να το εξηγεί. Άρχισε με μία σειρά ασυγχώρητων, από τον μπαμπά μου, πράξεων. Θεωρούσα ότι ήμουν αντιπαθητική. Ήμουν κάπως απείθαρχη και για να είμαι ειλικρινής, ήμουν άτακτη. Αναζητούσα την προσοχή των άλλων, παρίστανα τον κλόουν της τάξης στο σχολείο, μου άρεσε να έχω θαυμαστές. Αργότερα όσο μεγάλωνα, ως έφηβη, ήθελα να κάνω πράγματα που δεν επιτρέπονταν. Έτσι κατάφερνα να πραγματοποιώ ότι απαγορευόταν. Έμενα αργά στα πάρτι λέγοντας ψέματα ότι έμενα σε φίλες μου, ενώ έπινα όλο το βράδυ και κάπνιζα χόρτο με τους φίλους μου. Άρχισα να γίνομαι πολύ ανήθικη. Πρόσεξα ότι τα αγόρια με έβλεπαν κυρίως σεξουαλικά και συνειδητοποίησα ότι μπορούσα να κερδίσω την προσοχή. Με «αγαπούσαν» για την εμφάνισή μου, και την τρελή συμπεριφορά μου και το εκμεταλλεύτηκαν. Στο σχολείο ήταν κουλ να «κοιμάσαι» με αυτόν που ήσουν ερωτευμένη, οπότε με αποδέχτηκαν στην τάξη μου, αλλά με απέρριψαν στην εκκλησία. Ένιωθα ότι ο Θεός ήταν οργισμένος μαζί μου κι άρχισα, σιγά-σιγά, να πιστεύω ότι δεν υπάρχει Θεός. Μάλλον ήταν μια ανθρώπινη επινόηση. Γιατί να υπάρχουν τόσοι πολλοί κανόνες; Γιατί να με κρίνουν τόσο πολύ οι άνθρωποι; Τα πάρτι, έγιναν ανήθικα πάρτι. Αποφοίτησα από το Λύκειο κι άρχισα να πηγαίνω σε κλαμπ με πλαστή ταυτότητα. Βασικά άρχισα να κάνω παρέα με ανθρώπους που είχαν τις ίδιες απόψεις μ' εμένα. Για να είμαι ειλικρινής ... «παράτα» την εκκλησία, «παράτα» τη θρησκεία, απλά θα είμαι αυτή που είμαι και θα έχω ανθρώπους να με αγαπάνε γι' αυτό που είμαι. Κι εγώ δεν θα βάζω κανόνες, προϋποθέσεις για να με αγαπάνε. Γνώρισα κάποιους γνωστούς της φίλης μου και κάναμε παρέα, είχαν ωραία αυτοκίνητα, χρυσαφικά ... Πίστευα ότι τα χρήματα θα μας έκαναν ευτυχισμένους. Αυτό είχα μάθει από μικρή. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, μου είχαν μάθει ότι τα δώρα είναι η επιβράβευση. Αν είχα όμορφα πράγματα οι άνθρωποι θα με πρόσεχαν και θα με σέβονταν. Όταν η φίλη μου τηλεφώνησε, ότι είναι στη Χαβάη, μου είπε: «Κάνεις τρεις δουλειές και βγάζεις 3-4 δολάρια την ώρα, είσαι σοβαρή; Εγώ βγάζω 50 δολάρια την ώρα.» Κι εγώ είπα, «Τι;! Και τι κάνεις;» «Έλα εδώ και θα δεις!» «Έλα μόνο να δεις, αλλά αν είναι να το κάνεις, κανόνισε να έχεις δύο εβδομάδες για διακοπές.» Κι εγώ σκέφτηκα: «ΟΚ, αυτή ερωτεύτηκε κάποιον.» Έτσι πήγα στη Χαβάη και τη πρώτη νύχτα έκανα το πρώτο μου «κόλπο», στις διακοπές, στην παραλία Waikiki. Ήταν τόσο απλό, δεν είχα κάνει σεξ μέχρι τότε. Ήταν Γιαπωνέζος. Έκανα μια συμφωνία με τον εαυτό μου, θα βγαίνω μόνο με Γιαπωνέζους για δύο εβδομάδες. Μετά θα γυρίσω στη Minnesota, με όλα μου τα λεφτά, όλη μου την πολυτέλεια, όλα μου τα δαχτυλίδια και όλα μου τα καινούργια ρούχα και θα πω, ότι δεν το έκανα ποτέ. Δεν έγινε όμως έτσι ... γιατί άρχισα και άνοιξε το «κουτί της Πανδώρας», «σκουλήκια» κι άλλα «σκουλήκια» έβγαιναν. Όταν βγάζεις έτσι χρήματα, είναι τόσο, τελείως εθιστικό, είναι τόσο, υπερβολικά τρελό. Θέλεις να έχεις όλα τα επώνυμα ... Όταν ήμουν στο λύκειο έπρεπε να έχεις Nike έπρεπε να έχεις τα Calvin Klein τζιν, έπρεπε να έχεις τα Oulala τζιν, Gloria Vanderbilt, αλλά είχα πείσει τον εαυτό μου ότι δεν με ένοιαζε ... Γιατί αυτά ήταν που σε έκαναν αποδεκτή. Αυτό σε έκανε αγαπητό με κάθε έννοια. Το να έχεις όλα αυτά τα ωραία πράγματα, το να έχεις την πανεπιστημιακή εκπαίδευση, ένα ωραίο αυτοκίνητο. Αυτό δεν είναι το αμερικάνικο όνειρο; Πως αποκτάς το αμερικάνικο όνειρο; Υποτίθεται πρέπει να πας Πανεπιστήμιο ,σωστά; Υποτίθεται πρέπει να δουλεύεις σκληρά! Είδα ότι αυτό που έκανα δούλεψε ... οπότε είπα, «παράτα τα ...» Θέλω αυτή τη δύναμη, αυτόν το «δυναμίτη», θέλω να εκραγεί αμέσως τώρα. Και θέλω να απορούν οι φίλοι μου: «Πως στο καλό τα απέκτησες;» Και αυτό πίστευα, ότι θα γυρίσω στη Μινεσότα και θα πω στον υπεύθυνο ότι παραιτούμαι. Κυκλοφορούσε φήμη ότι ήμουν πόρνη και ήμουν σε φάση: «Ας τους να πιστεύουν ότι θέλουν, εγώ παραιτούμαι». Ξεκίνησα να «δουλεύω» ως συνοδός, στην αρχή δεν είχα προαγωγό. Ήταν δική μου επιλογή να μην έχω προαγωγό. Ο τύπος που γνώρισα στο στριπ κλαμπ ένα βράδυ ... Δούλευα σε στριπ κλαμπ και έξω από το κλαμπ έκλεινα ραντεβού. Είναι πολύ καλός τρόπος να βγάλεις χρήματα όταν είσαι στρίπερ και πόρνη μαζί. Γνώρισα έναν τύπο που μου έδινε πολύ μεγάλο φιλοδώρημα, ήταν έμπορος ναρκωτικών και τον ερωτεύτηκα. Ήταν κι αυτός εναντίον των προαγωγών. Μου είπε ότι ο ίδιος του δεν είναι [προαγωγός], ότι έχει πολλούς φίλους στη δουλειά και θα γίνει προαγωγός μου. Και ... Πιο πολύ δούλευα τα βράδια. Έμαθα τον σκληρό τρόπο, όταν πήγαμε μαζί στο Βέγκας. Αυτός έλεγχε όλα μου τα χρήματα, αυτός αποφάσιζε τι θα έλεγα, τι θα έκανα, σε ποιόν θα μιλάω και σε ποιόν όχι, ποιόν θα μπορούσα να πάρω τηλέφωνο, ποιόν όχι. Και κατέληξα, στο Λας Βέγκας, πόρνη. Συνέβη μια τεράστια σύγκρουση μέσα μου όταν άρχισα την πορνεία, επειδή, μεγάλωσα ως μικρή χριστιανή κοπέλα ... Θέλω να πω, σοβαρά, πίστευα στο Θεό και αγαπούσα τον Ιησού. Είχα μια αποκάλυψη όταν ήμουν 8 χρονών. Παρόλο που είχα δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση, όχι από την οικογένειά μου, αλλά από ένα στενό φίλο, Τον αγαπούσα ακόμη [τον Ιησού] Και βαθιά μέσα μου ήταν τόσο τρελή η κατάσταση, είχα απομακρυνθεί από την εμπειρία της θείας χάρης, από τον εαυτό μου, αλλά ήξερα ότι με αγαπούσε [ο Ιησούς], βαθιά μέσα μου, βαθιά μέσα μου, και ήξερα ότι παρόλα τα λάθη που έχω κάνει, -που ήμουν πόρνη- θα με συγχωρήσει. Ναι, το ήξερα, το ήξερα, ήταν το μυστικό μου που δεν ήθελα κανένας να ξέρει. Βαθιά μέσα μου ήξερα ότι όταν θα Του χτυπούσα την πόρτα μπορεί να ήταν ξύπνιος περιμένοντας ένα δολοφόνο ή κάτι τέτοιο. Προσευχήθηκα στον Ιησού και είπα: «Χριστέ μου πες στο Θεό, συγγνώμη» Βρισκόμουν πάντα σε επικίνδυνες καταστάσεις ... «πλάκα μου κάνεις; Ναι.» Η πολυτελείας πορνεία της συνοδού, δεν διαφέρει από του πεζοδρομίου. Η μόνη διαφορά της πολυτελείας πορνεία της συνοδού και του πεζοδρομίου είναι το που «το κάνεις». Μπορεί να «το κάνεις» σε αυτοκίνητο, πίσω από ένα κτίριο ή σε ένα στενάκι. Είναι το ίδιο πράγμα, ο ίδιος κίνδυνος. Είχα πελάτες που ήταν σε σουίτες των 10.000 $ τη βραδιά και ήμουν σε φάση, «βίασε με, βάλε το όπλο στο κεφάλι μου τουλάχιστον μη με πετάξεις από το παράθυρο, δολοφόνησέ με ...» Ακούγεται τρελό, αλλά είναι αλήθεια. Νομίζω ότι πολλές κοπέλες δεν συνειδητοποιούν όταν μπλέκουν μ' αυτό μέχρι τον πρώτο βιασμό, την πρώτη σφαλιάρα, την πρώτη απόπειρα δολοφονίας τους από πελάτη, τότε καταλαβαίνουν τον κίνδυνο. Με έχουν στραγγαλίσει πελάτες ... με στραγγάλισαν κι έμεινα λιπόθυμη για μισή ώρα μετά που με στραγγάλισαν. Συνήλθα κι είχαν εξαφανιστεί. Με στραγγάλισαν κι έφυγαν και δεν υπήρχε καμιά απόδειξη. Είναι πάρα πολύ επικίνδυνο, ανάλογα τον πελάτη. Δεν θα μην αναφερθώ στους προαγωγούς. Δεν είναι όλοι κακοί, αλλά κάθε άνδρας που σε χρησιμοποιεί για να βγάλει κέρδος, δεν αξίζει να τον βάλεις στην καρδιά σου. Είναι λυπηρό, αλλά είναι η αλήθεια. Αυτός θα σου επιτεθεί, αυτός θα σε χρησιμοποιήσει και αυτός θα σε κακοποιήσει. Είσαι παγιδευμένη. Πιστεύεις ότι τα λεφτά αξίζουν πολύ περισσότερο από τον κίνδυνο, δηλαδή ρισκάρεις τη ζωή σου. Ειδικά, όταν ήμουν με τον προαγωγό μου, ήθελα να τον ευχαριστήσω. Εάν διακινδύνευα τη ζωή μου για χάρη του, αν με θεωρούσαν «τιποτένια πόρνη», ένα «κακό κορίτσι που έχει πιάσει πάτο», «θα με αγαπούσε περισσότερο», γιατί διακινδύνευα τη ζωή μου περισσότερο. Εάν το κάνεις ως θυσία για κάποιον που σε αγαπάει δεν σε νοιάζει [ο κίνδυνος]. Αλλά, «ας αντιστρέψουμε το νόμισμα»: Παρατάς τον προαγωγό σου. Τώρα «το κάνεις» επειδή προσπαθείς να πάρεις πίσω τα χρήματα που του έδωσες τα τελευταία 5 χρόνια, ήταν από 1.000.000 $ μέχρι 5.000.000 $. Πρέπει να τα αναπληρώσεις, να εξασφαλίσεις την επόμενη μέρα, είσαι διαλυμένη, αλλά πρέπει να εξασφαλίσεις την επόμενη μέρα, για να βγάλεις αυτά τα χρήματα, γιατί ξέρεις ότι αν αποτύχεις όλοι θα σε περιγελούν. Κι όχι μόνο όλοι άλλοι, κι όχι μόνο ο πρώην προαγωγός σου αλλά κι όλοι όσοι σε ξέρουν, και οι τηλεφωνήτριες [στις ροζ γραμμές] και όλοι στην πιάτσα, αλλά θα γελάς κι εσύ με τον εαυτό σου. Και το πιο δύσκολο άτομο που θα πρέπει να ξεπεράσεις είναι ο εαυτός σου και η συνείδησή σου, σου λέει: «Βλέπεις, στο έλεγα, θα αποτύχεις, στο έλεγα, δεν θα ήσουν καλή, στο έλεγα, δεν θα μπορέσεις να το χειριστείς. Απόδειξε ότι μπορείς. Πέτυχε.» Και το ξύλο, ο βιασμός η κακοποίηση, είναι φαύλος κύκλος. Απλά συνεχίζεις, το χειρίζεσαι και γίνεσαι όλο και πιο δυνατή, μέχρι του σημείου να γίνεις αναίσθητη. Αλλά όταν αρχίζεις να καταρρέεις, τώρα χρειάζεσαι ναρκωτικά, τώρα χρειάζεσαι αλκοόλ, τώρα χρειάζεσαι να σε υποστηρίξει κάποιος και να σου πει: «Μπορείς να το κάνεις». Αυτό μου συνέβη. Ήμουν νηφάλια τα πρώτα 10 χρόνια, εντελώς νηφάλια, δεν έπαιρνα τίποτα, περιστασιακά έπινα κανένα ποτό, αλλά αυτό δεν επηρέαζε τη δουλειά μου. Ποτέ μα ποτέ δεν ήμουν μαστουρωμένη ή μεθυσμένη. Αλλά την 11η χρονιά, άρχισε η κατάχρηση της κοκαΐνης και τα χάπια. Μόνο επειδή είχα καρκίνο, λέμφωμα. Πήρα παυσίπονα γιατί είχα πόνους στη πλάτη, από τις χημειοθεραπείες και τις ακτινοβολίες κι εθίστηκα πολύ. Είχα ήδη σιχαθεί τη δουλειά μου. Μισούσα να δουλεύω με πρόγραμμα, περίπου 3 μέρες την εβδομάδα. Δεν μπορούσα να δουλεύω 7 μέρες όπως παλιά, γιατί με σκότωνε, με σκότωνε, αλλά όταν πήρα εκείνη την αγωγή μου έδωσε κουράγιο να «το κάμνω» πάλι 7 μέρες την εβδομάδα. Τότε σκέφτηκα, «Αν συνεχίσω να παίρνω τα χάπια, να τα παίρνω συνεχώς και να είμαι «Χάι» όλη μέρα, δεν θα νιώθω τον πόνο που έχει “κτιστεί” όλα αυτά τα χρόνια, τη ντροπή, το θυμό, την έλλειψη εμπιστοσύνης και συγχώρησης». Το σημαντικότερο πράγμα όταν κάνεις αυτή τη δουλειά είναι ότι η ντροπή σε πληγώνει πολύ βαθιά στην αρχή, αλλά με την πάροδο του χρόνου αναισθητοποιήσαι. Τελικά όμως νιώθεις εκείνη τη ντροπή να πολλαπλασιάζεται ... Ξέρεις ότι αυτά που έχεις κάνει επιδείνωσαν τη κατάσταση. Ο Θεός με προειδοποίησε ... Όταν έμαθα ότι έχω καρκίνο, προσευχήθηκα και είπα, «Θεέ μου, ξέρω ότι είσαι θυμωμένος μαζί μου, αλλά ξέρω ότι ο Ιησούς πέθανε για τις αμαρτίες μου και Σε παρακαλώ γιάτρεψέ με». Προσευχόμουν σ' Αυτόν, ήταν τόσο τρελό. Είχα το θάρρος να προσευχηθώ, να Του χτυπήσω την πόρτα ζητώντας να με προστατέψει, να με συγχωρήσει και να θεραπεύσει το σώμα μου. Ζωγράφιζα εικόνες «αγγελικών» κυττάρων που κυνηγούσαν «διαβολικά» κύτταρα. Πραγματικά πιστεύω ότι τότε μπήκε ο Θεός στη ζωή μου, το 1995. Συνέχισα να προσεύχομαι: «Βγάλε με από αυτό [το βάσανο] Κύριε, Σε παρακαλώ, δεν ξέρω τι να κάνω». Σταμάτησα τα ναρκωτικά, με βοήθησε να απεξαρτηθώ και άρχισα να μελετώ Βουδισμό για λίγο. Διάβαζα τις παροιμίες και τη «Βίβλο» του Βούδα, την αποκαλούν «Βίβλο» του Βούδα, οι χριστιανοί μπορεί να μη τη λένε έτσι αλλά εγώ τη λέω. Και, δεν το είχα συνειδητοποιήσει, αλλά ο Θεός ήταν μέσα στην καρδιά μου, όχι ο Βούδας, όχι ... ένας αδύναμος Θεός, αλλά ο Θεός, ο αληθινός Θεός, ο μόνος παρόν Θεός. Χρειαζόμουν τον Ιησού, χρειαζόμουν να ξέρω ο Ιησούς ήταν Θεός, χρειαζόμουν να ξέρω ότι ο Ιησούς ήταν το Άγιο Πνεύμα, και ήταν σαν να μου φανερώθηκε: «Είμαι τα πάντα, Είμαι ότι χρειάζεσαι, Είμαι η επιτυχία που τόσο απελπισμένα ήθελες για τον εαυτό σου, Είμαι τα λόγια που ήθελες να ακούσεις από τον πατέρα σου, Είμαι ... Είμαι αυτό που λαχταράς όταν τελειώνεις το σεξ, αυτό Είμαι: Παρηγοριά, Είμαι Ειρήνη, Είμαι Χαρά». Όταν Τον αναζήτησα, ήταν 2 Αυγούστου του 2003. Ήταν τότε που από υπερβολική δόση έπαθα ανακοπή και επικαλέστηκα το όνομα του Ιησού. Ένιωσα Ειρήνη μέσα μου για πρώτη φορά, πραγματική Ειρήνη. Ένιωσα σαν να μου έλεγε: «Ήμουν μαζί σου διαρκώς όταν δούλευες, όταν είχες προαγωγό, όταν επαναστατούσες εναντίον Μου στα 16 σου, όταν ήσουν 17, 12, 8, 5, ήμουν διαρκώς μαζί σου από τότε που για πρώτη φορά ανέφερες το όνομά Μου. Δεν σε εγκατέλειψα ποτέ και πάντα νοιαζόμουν για σένα και όταν έφυγες τρέχοντας από Εμένα, σου φώναζα: “Έλα εδώ μικρό κορίτσι”». Τότε συνειδητοποίησα ότι ο Θεός δεν με εγκατέλειψε ποτέ. Μου έφερε Ειρήνη, άρχισε να μου φανερώνει τον Εαυτό Του. Ήταν τρελό. Οι περισσότεροι δεν επιστρέφουν με αυτό τον τρόπο στο Θεό, αλλά μου συνέβη. Τον είδα πραγματικά. Μου εμφανίστηκε πραγματικά. Πραγματικά εμφανίστηκε μέσα στην καρδιά μου με θαυματουργικό τρόπο. Ήταν το κλειδί για την ανάρρωσή μου, το κλειδί για την επιτυχία μου, το κλειδί για να γνωρίσω αυτό που λέει ο Ιησούς ότι μας αγαπάει. Τον ερωτεύτηκα όταν κατάλαβα ότι με αγαπάει απόλυτα, 100%. Όταν άρχισα να διαβάζω τη Βίβλο κι άρχισα να καταλαβαίνω ότι η αγάπη Του είναι άνευ ορίων και άνευ όρων. Αυτή η γνώση με παρακίνησε να βρω τους φίλους μου και να τους πω ότι επιτέλους έχω τα κότσια να ξαναπάω στην εκκλησία. Ήξερα βαθιά μέσα στη καρδιά μου ότι μπορεί να ξαναπληγωθώ, αλλά θα εμπιστευθώ τον Θεό, θα εμπιστευθώ τον Ιησού, κι αν με πλήγωνε κάποιος κρίνοντάς με, θα συνέχιζα να τον αγαπάω. Άρχισα να πηγαίνω πάλι στην εκκλησία και έφερνα κορίτσια στην εκκλησία. Τελικά άρχισαν να έρχονται πολλά, άρχισαν να σώζονται και να αφοσιώνονται στο Θεό. Η ζωής τους άρχισε να αλλάζει, δεν είχα που να τις βάλω. Στην εκκλησία που πήγαινα, στο Λας Βέγκας, ο πάστορας Benny Perez είπε ότι η γυναίκα του κι αυτός προσεύχονταν να βρεθεί ένας τρόπος να έρθουν σε επαφή με τα κορίτσια που έκαμναν πεζοδρόμιο. Πήγα στην εκκλησία τους πριν δυο χρόνια όταν με κάλεσε ο πάστορας και ξέρεις, αν σου τηλεφωνήσει ο πάστοράς σου είτε θα είναι καλά νέα, είτε πολύ κακά. Με κάλεσε συγκινημένος και η φωνή του έτρεμε: «Έχουμε ένα σπίτι για τις γυναίκες. Δεν είχαμε που να τις βάλουμε, σε ξενοδοχείο ή αλλού, ή να ζήσουν για λίγο μαζί σου. Θέλω να ξέρεις ότι έχουμε ένα σπίτι τώρα. Θέλεις να το αναλάβεις; Θέλεις να ζήσεις αυτή τη περιπέτεια μαζί μας, να έρθουμε σε επαφή μαζί τους;» Και είπα: «Ναι!». Η οργάνωση, «Πόρνες για τον Ιησού» υπήρχε ήδη, αυτό ήταν το όνομα της ιεραποστολής μου. Είχα έρθει σε επαφή με τα κορίτσια που δούλευαν στα Καζίνο, μιλούσα μαζί τους, τους έδινα προσκλήσεις για την εκκλησία τους έδινα δωροκάρτες για ένα καφέ, τους έδινα τσάντες με δωράκια. Απογείωσε την ιεραποστολή [το ότι] είχαμε αυτό το σπίτι που το λέγαμε: «Σπίτι της Μοίρας» εξ αιτίας ενός κοριτσιού που ήταν ένα από τα παιδιά μου που δεν είχαν την ευκαιρία να δουν τη ζωή πάνω στη γη την έχασα λόγω υπερβολικής δόσης κοκαΐνης. Το ονόμασα «Μοίρα», «Σπίτι της Μοίρας» για χάρη κάποιου που δεν είχε μοίρα, για το παιδί μου, μια καινούργια μοίρα στο Θεό. Τα κορίτσια που έρχονται στο «Σπίτι της Μοίρας» αντί για τη «μοίρα του διαβόλου», που ήταν το γραφτό τους, να τους λέει ο κόσμος ότι είναι ένα τίποτα, τώρα έχουν μια επιλογή να αλλάξουν τη ζωή τους προς τη μοίρα του Θεού. Ο προφήτης Ιερεμίας στο 29,11 λέει: «Ξέρω τα σχέδια που έχω για σένα σχέδια για ευημερία κι όχι δυστυχία, σχέδια για ελπίδα και μέλλον». Αυτό προσφέρουμε σε αυτό το σπίτι. Θέλω να πω σε όλες τις κυρίες, τις παρέες, τις γυναίκες εκεί έξω, που πουλάνε το σώμα τους: «Ίσως να έχεις προαγωγό, ίσως ο προαγωγός σου είναι το κλαμπ που δουλεύεις, ίσως είναι το τηλέφωνό σου, ίσως είναι η ιστοσελίδα σου όπου δείχνεις το σώμα σου, ή απλά αισθάνεσαι: “Πρέπει να υπάρχει μια ευκαιρία στη ζωή μου” ή νομίζεις ότι αυτό που έκανες δεν μπορείς να το αντιστρέψεις. Αυτό είναι ένα ψέμα του εχθρού. Ο Θεός μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου Ο Θεός μπορεί να έρθει στη καρδιά σου και να σου δείξει τους λόγους για τους οποίους τα κάνεις αυτά και ο Θεός μπορεί να σε θεραπεύσει. Υπάρχει ελπίδα. Δεν πίστευα ότι ο Θεός θα μπορούσε να με ξαναγαπήσει. Νόμιζα ότι ο Θεός ήταν θυμωμένος. Μου είχαν μάθει ότι ο Θεός είναι θυμωμένος. Αλλά αυτό είναι ψέμα! Υπάρχει κάτι που λέγεται θρησκεία, είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να φτάσει το Θεό. Αυτό δεν έχει να κάνει με όσα μας δίδαξε ο Ιησούς. Δεν έχει να κάνει με τον Θεό στον Οποίο πιστεύω. Αληθινή σχέση είναι να γνωρίζεις ότι ο Θεός σε αγαπάει και ότι μπορείς να επικοινωνείς μαζί Του. Ο Θεός μπορεί να αλλάξει τη καρδιά σου και δεν χρειάζεται να συμβεί σε μια νύχτα. Αυτός σε αγαπάει ακριβώς όπως είσαι, εκεί που είσαι. Δεν χρειάζεται να καθαρθείς πριν πας στην εκκλησία. Δεν χρειάζεται να καθαρθείς για να έχεις φίλο κάποιον χριστιανό. Αυτός σε αγαπάει ακριβώς όπως είσαι, όπου κι αν είσαι. Αυτός έρχεται στη καρδιά σου και σε αλλάζει από μέσα προς τα έξω. Μπορεί να νομίζεις ότι ... πρέπει να είσαι τέλεια ή ότι πρέπει να διορθώσεις και το παραμικρό λάθος που κάνεις. Ξέρεις ήδη τι κάνεις λάθος επειδή το νιώθεις στη καρδιά σου. Αλλά αυτά είναι εντελώς ψέμα. Ο Θεός σε αλλάζει μέρα με τη μέρα, από μέρα σε μέρα και κάθε μέρα γίνεσαι καλύτερη και όσο προχωράς ... Θέλω να σου πω κάτι: Ο Θεός μπορεί να αλλάξει όλη τη ζωή σου και να την αναποδογυρίσει και μπορεί να σε χρησιμοποιήσει για να βοηθήσεις κι άλλα κορίτσια. Ακόμη και να σώσεις κορίτσια. Ίσως ο Θεός θέλει να τους μιλήσεις και να τους πεις: «Κάποιος σε αγαπάει. Ο Θεός σε αγαπάει όπου κι αν είσαι, ότι κι αν έκανες. Δεν έχει σημασία τι τρέλες έχεις κάνει, μπορεί να έχεις κάνει πιο τρελά πράγματα από εμένα. Αυτός σε αγαπάει, σε αγαπάει χωρίς προϋποθέσεις. και θέλει να το γνωρίζεις.» Θέλω να ενθαρρύνω κάθε μία που με βλέπει τώρα: Αν αισθάνεσαι ότι ο Θεός αγγίζει τη καρδιά σου. Αν νιώθεις ότι η ενοχή σε υπερβαίνει, ότι δεν μπορείς να τη ξεπεράσεις, να ξέρεις ότι, ο Θεός είναι δυνατότερος από την ενοχή σου, ο Θεός είναι δυνατότερος από τη ντροπή σου, ο Θεός είναι δυνατότερος από την απουσία συγχώρησης στη καρδιά σου. Ξέρεις, είναι εύκολο να λες, «Συγχώρα κάποιον που σε πλήγωσε». Αλλά ξέρεις κάτι; Αυτό αρχίζει με το βήμα, κάλεσε τον Ιησού στην καρδιά σου, επειδή ο Θεός σε συγχώρησε, ο Ιησούς σε συγχώρησε, γι' αυτό πέθανε πάνω στο Σταυρό. Το ξέρεις ότι ο Ιησούς πουλήθηκε; Όπως κι εσύ πουλάς τον εαυτό σου, πουλήθηκε για 30 αργύρια. Κι αν νομίζεις ότι ο Ιησούς δεν καταλαβαίνει τη βιαιότητα, ότι δεν καταλαβαίνει το να σε χτυπάνε και να πέφτεις κάτω ματωμένη, ότι δεν καταλαβαίνει το να σε πνίγουν, να σε φτύνουν και να σου φωνάζουν, για 30 αργύρια ... καταλαβαίνει την «σωματεμπορία», περισσότερο απ' ότι υποψιαζόμαστε. Θέλω να ξέρεις κάτι: Αν Του προσφέρεις τη ζωή σου σήμερα, δεν θα είσαι ποτέ ξανά η ίδια. Δεν θα σας πω ψέματα λέγοντας σου ότι είναι το ευκολότερο πράγμα να αλλάξει η ζωή σου. Άφησε το Θεό να το κάνει και ακολούθησε αυτά που διδάσκει η Βίβλος. Βρες μια καλή εκκλησία, βρες κάποιον καλό καθοδηγητή [πνευματικό], να σε καθοδηγεί σε κάποιες δύσκολες καταστάσεις. Και σου εγγυούμαι ότι ο Θεός μπορεί να κάνει θαύματα στη ζωή σου. Απλά να πιστεύεις. Ο Θεός μας ζητάει απλά να πιστεύουμε.   2 I Am Second (Είμαι Δεύτερη) Μικρό κοριτσάκι χάθηκε. Νόμιζε ότι κανείς δεν την αγαπούσε. Νόμιζε ότι κανείς δεν την ήθελε. Δραπέτευσε από το κάστρο της. Την αγκάλιασε ο διάβολος και η ψεύτικη αγάπη του κι απ' αυτό τον εναγκαλισμό έγινε άλλος άνθρωπος, έγινε η πόρνη, έγινε η βασίλισσα του ψεύδους, η Ιεζάβελ. Αυτή είναι η ζωή μου. Μεγαλώνοντας, θυμάμαι τον πατέρα μου να είναι μόνιμα θυμωμένος. Επέστρεφα στο σπίτι, και ο πατέρας μου ήταν πολύ θυμωμένος και αγχωμένος και το έπαιρνα προσωπικά. Νομίζω ότι ένιωθα ότι δεν είμαι άξια να με αγαπάνε. Στο Λύκειο, παρατήρησα ότι τα αγόρια με πρόσεχαν ... επειδή δεν μου έδινε καθόλου σημασία ο πατέρας μου, με τραβούσε κάθε κομπλιμέντο, κάθε πρόταση που μου γινόταν. Γνώρισα ένα αγόρι στο σχολείο, το οποίο έκλεψε τη καρδιά μου. Μου είπε ότι αν κοιμόμουν μαζί του, θα παντρευόμασταν, θα ζούσαμε μαζί, θα κάμναμε παιδιά. Και τότε ολοκληρωτικά πήρα όλη μου την καρδιά και την έδωσε σ' αυτό το αγόρι. Και όταν ανακάλυψα ότι κοιμόταν με αρκετές από τις καλύτερες μου φίλες, ήταν τρομερά συγκλονιστικό για μένα. Τελείωσα το Λύκειο πολύ πληγωμένη. Έφυγα από το σπίτι των γονιών μου την επόμενη της αποφοίτησής μου. Θυμάμαι να αποχαιρετώ τη μητέρα μου και τον πατέρα μου, στα 18 μου, από το αυτοκίνητο, ξέροντας ότι δεν θα επέστρεφα ποτέ, γιατί το είχα πάρει απόφαση ... Πήγα στην όμορφη πόλη Μινεάπολη. Προσπάθησα να βρω έναν τρόπο για να πάω σε κολέγιο, αλλά έπρεπε να κάνω τρεις δουλειές για να έχω δικό μου σπίτι και να αγοράσω αυτοκίνητο. Και ανακάλυψα κάτι καινούργιο μέσα μου, ότι, αν είχα ωραία ρούχα, κι πήγαινα στα κλαμπ, θα συναντούσα διαφορετικούς άνδρες που θα τους άρεσα και ίσως συναντούσα έναν πλούσιο που θα με φρόντιζε σαν πρίγκηπας. Έτσι, η φίλη μου κι εγώ πηγαίναμε στα νυχτερινά κέντρα. Είχαμε ψεύτικες ταυτότητες. Και μια νύχτα, μπήκαμε μέσα ... και κάποιοι μας πλησίασαν στο μπαρ και μας κέρασαν είχαν ρολόγια Rolex, ρούχα επώνυμων σχεδιαστών ... κοίταξα τη φίλη μου και της είπα: «Αυτοί οι τύποι έχουν χρήμα». Στη φίλη μου άρχισε να της αρέσει ένας από αυτούς. Της είπα: «Πάρε τα λεφτά του τύπου». Και νομίζω ότι αυτό που είχε δημιουργηθεί μέσα μου, ήταν ένα αίσθημα εκδίκησης, ένα βαθιά ριζωμένο αίσθημα μη συγχώρησης, εναντίον του πατέρα μου, εναντίον εκείνου του αγοριού στο σχολείο, και απλά ήθελα εκδίκηση. Ήθελα να αποδείξω σε όλους ότι μπορούσα να τα καταφέρω στη ζωή μου και τα χρήματα θα ήταν η απάντηση. Η φίλη μου έφυγε με εκείνο τον τύπο, πήγαν στη Χαβάη. Είχα τρεις δουλειές. Μου τηλεφώνησε και μου είπε: «Άκου, είμαι στην παραλία, κυκλοφορώ με καμπριολέ Corvette, και μιλάω με το κινητό μου. Πρέπει να έρθεις εδώ». Και παρόλο που δεν είχα τα κότσια να τη ρωτήσω: «Τι κάνεις;» προχώρησα ... Ήταν σαν να περνούσα μηχανικά μια σκοτεινή πύλη, αλλά ήξερα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Αλλά το δόλωμα της δυνατότητας, να έχω ωραία πράγματα και τελικά να έχω τα χρήματα που ποτέ μου δεν είχα μεγαλώνοντας, να είμαι κάποια σημαντική, κυριάρχησε [το δόλωμα] πάνω σε όλα τα συναισθήματα που με εμπόδιζαν. Τα παραμέρισα .... και πήγα στη Χαβάη εκείνη την εβδομάδα, πήρα άδεια από τη δουλειά μου, και τη πρώτη μου νύχτα στη παραλία Waikiki, πουλήσαμε τον εαυτό μας, εγώ και η φίλη μου, σε κάποιους Ιάπωνες. Και έγινα πόρνη. Ήταν σαν να είχα φορέσει ένα δαχτυλίδι που δεν μπορούσα να το βγάλω. Τέρμα τα 3,47 $ την ώρα. Όταν ανακάλυψα ότι θα μπορούσα να κερδίζω εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες δολάρια, πουλώντας τον εαυτό μου, 500 $ την ώρα, χωρίς δέσμευση, χωρίς υποχρέωση, 1.000 $ την ώρα, τώρα έγιναν 2.000 $ την ώρα, μου έδωσε τεράστια δύναμη, και ... «αν με θέλετε για το βράδυ, 10.000 $». Λίγους μήνες αργότερα, άρχισα να χορεύω. Και μια μέρα που ήμουν στη σκηνή, ήρθε εκείνος ο άνδρας κι άφησε ένα μάτσο 100στοδόλαρα στα πόδια μου. Χόρεψα μόνο γι’ αυτόν. Και τον άφησα να καταλάβει ότι εκπόρνευα το σώμα μου, ότι πουλούσα τον εαυτό μου για επιπλέον χρήματα. Με κοίταξε και είπε: «Είσαι πολύ έξυπνη, πραγματικά μου αρέσεις, νομίζω σε ερωτεύτηκα». Μου πρόσφερε ό,τι είχα ανάγκη να ακούσω από τον πατέρα μου. Και αποφάσισα ότι ήθελα να μετακομίσω στο Λας Βέγκας. Κατέβηκα από το αεροπλάνο κι εκείνο το βράδυ πήγα σε πολλά ραντεβού, έφερα ένα μάτσο λεφτά, το αγόρι μου ήταν εκεί και μου είπε: «Ξηλώσου ...» «Τι μου είπες;». Είπε: «Ξηλώσου!» που σημαίνει: «Δώσε μου όλα τα λεφτά σου. Άδειασε το πορτοφόλι σου στα πόδια μου». Δεν το έκανα, και προσπάθησε να με βγάλει έξω τραβώντας με από τα μαλλιά, με έπνιγε, με έριξε κάτω, κι άρχισε να με κλωτσάει. Έτσι είναι με τους προαγωγούς, πνίγεσαι στο ίδιο σου το αίμα ... «Θα δουλεύεις για μένα!» - χτυπώντας με στο πρόσωπο - «Δεν με νοιάζει τι ώρα είναι, τώρα θα με πληρώσεις». Έσπασε η μύτη μου. Έσπασαν τα πλευρά μου. Ήταν σαν να έβλεπα τον Διάβολο. Ο πρίγκιπας έγινε θεοσκότεινος! «Κι αν προσπαθήσεις να φύγεις, θα σε σκοτώσω». Εκείνο το βράδυ ήταν σαν να πέθανα. Και για τα επόμενα 5 χρόνια της ζωής μου, είχα προαγωγό. Κάθε φορά που με χτυπούσε, με έπνιγε, με βίαζε, ή με απειλούσε με το όπλο, αναγκάζοντάς με, να κάνω πράγματα που δεν ήθελα, τα έκανα, γιατί τον αγαπούσα και γιατί τον φοβόμουν, γιατί ήξερα ότι αν δεν τα έκανα, δεν θα ζούσα την άλλη μέρα. Και παρόλο που του ξέφυγα, ό,τι έχεις δώσει το χάνεις, τα χρήματα, τα αυτοκίνητα, τα σπίτια. όλα τα άφησα, γιατί όταν παρατάς έναν προαγωγό, δεν παίρνεις τίποτα μαζί σου. Άρχισα να μαζεύω πάλι χρήματα, αλλά δεν ήταν το ίδιο. Έπαθα καρκίνο. Και λίγα χρόνια αργότερα, έχασα όλα τα μαλλιά μου, έκανα χημειοθεραπείες, είχα λέμφωμα Hodgkin. Άρχισα να παίρνω παυσίπονα για τον πόνο στο μυελό των οστών. Εθίστηκα στα παυσίπονα, και αυτό με οδήγησε στην κοκαΐνη. Ήμουν φαλακρή κι έβαζα περούκες, επειδή είχα χάσει όλα τα μαλλιά μου από τις χημειοθεραπείες. Είχα πελάτες που με κορόιδευαν: «καρκίνος», «καρκίνο-Β», «καρκίνο-πόρνη» ... Έμενα σε άθλια μοτέλ Θυμάμαι να είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι, κοιτάζοντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη, και να σκέφτομαι ότι ο Θεός ήταν θυμωμένος μαζί μου. Έκανα μπάνιο, έτριβα το σώμα μου και σκεφτόμουν ότι ποτέ, ποτέ δεν θα είμαι καθαρή. Άρχισα να παίρνω [μίγμα κρακ και] κοκαΐνη κι ένα βράδυ, αποφάσισα ότι θα μαστουρώσω όσο περισσότερο μπορούσα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά γιατί ήθελα να σβήσω όλο τον πόνο, τον πόνο για τον καρκίνο, τον πόνο για το θείο μου, την αδελφή μου και τον παππού μου, που πέθαναν μέσα σε 3 μήνες, τον πόνο για όλα αυτά τα χρόνια που δεν ήμουν με την οικογένεια μου στις μεσοδυτικές πολιτείες, τον πόνο που έχασα όλους τους φίλους μου, που έχασα τα αυτοκίνητά μου, που έχασα ότι είχα αποκτήσει. Πήρα τη δόση της κοκαΐνης κι έπεσα πίσω. Τυφλώθηκα εντελώς, ήταν σαν όλο το δωμάτιο, το φως που υπήρχε στο δωμάτιο να είχε γίνει μαύρο. Θυμάμαι, ξάπλωσα κι ένιωσα μια δαιμονική παρουσία να έρχεται πάνω μου, ήμουν τελείως μόνη, κατατρομοκρατήθηκα, και ήξερα ενστικτωδώς ... ήξερα ότι βρισκόμουν στην πύλη του θανάτου, ήμουν σ' αυτή τη θεοσκότεινη σπηλιά και ήξερα ... ήξερα ότι είχα «τελειώσει» ... Και είδα την οικογένειά μου, είδα την κηδεία μου, ήμουν στο φέρετρο, και όλοι έκλαιγαν, σκούπιζαν το πρόσωπό τους και έλεγαν: «Ήταν απλά μια πόρνη». Τότε είπα: «Ιησού, Σε παρακαλώ σώσε με. Δεν ξέρω αν είσαι πραγματικός, αλλά δεν θέλω να πεθάνω». Ήρθε το ασθενοφόρο και ο γιατρός, ήρθε, έπιασε το χέρι μου και είπε: «Είσαι τυχερή που είσαι ζωντανή. Έχεις τόσα ναρκωτικά στο σώμα σου, νεαρή μου, που έπρεπε να είσαι νεκρή. Ο Θεός πρέπει είναι μαζί σου». Και το ήξερα ότι ο Ιησούς είχε ακούσει την προσευχή μου. Ήμουν ξαπλωμένη και αισθάνθηκα εκείνη την ειρήνη να έρχεται πάνω μου, η οποία δεν έμοιαζε με τίποτα απ' ότι είχα νιώσει σε όλη μου τη ζωή. Ο Θεός μου είχε δώσει μια δεύτερη ευκαιρία. Καλυτέρεψα και άρχισα να διαβάζω τη Βίβλο. Ανάρρωσα, αλλά φοβόμουν να πάω στην εκκλησία. «Έλα τώρα, είμαι μία πρώην πόρνη» ... Σκεφτόμουν ότι αν πήγαινα στην εκκλησία, οι άνθρωποι θα με κοιτούσαν και άραγε θα με αγαπούσαν; Αλλά, πήγα στην εκκλησία, και οι άνθρωποι με αγκάλιασαν. Και ο Θεός άρχισε να με θεραπεύει εσωτερικά. Και το Άγιο Πνεύμα ήταν σαν να μου μιλούσε και να μου λέει ότι ήμουν όμορφη, ότι ήμουν εκλεγμένη, ότι ήμουν ξεχωρισμένη, ότι ήμουν ευλογημένη, ότι ήμουν σκεύος εκλογής γι' Αυτό [Άγιο Πνεύμα]. Άρχισα να στέκομαι στα λόγια του Ιησού, ότι είμαι ολόκληρη, ότι είμαι θεραπευμένη, ότι είμαι αγνή, ότι είμαι παρθένα γι' Αυτόν. Αυτό μου έφερε ειρήνη. Θυμάμαι σκούπιζα το σπίτι μου μια μέρα, και ο Κύριος μου είπε: «Annie, θέλω να πας πίσω στο στριπ κλαμπ, και να πεις στα κορίτσια που είναι σκλάβες εκεί, ότι τις αγαπάω». Αυτή ήταν η αποστολή μου, απλά να τους πω: «Ο Θεός σας αγαπάει. Δεν έχει σημασία πού είστε, δεν έχει σημασία τι κάνετε, δεν έχει σημασία πόσο βαθιά, πόσο βρώμικες νιώθετε. Υπάρχει σωτηρία. Είστε λευκές σαν το χιόνι, όταν θα Τον δεχτείτε στην καρδιά σας. Μικρό κοριτσάκι χάθηκε. Νόμιζε ότι κανείς δεν την αγαπούσε. Νόμιζε ότι κανείς δεν την ήθελε. Δραπέτευσε από το κάστρο της. Αλλά ο Θεός τη συνάντησε στο σκοτεινό της δρόμο και της είπε: «Τώρα μπορείς να επιστρέψεις στο σπίτι σου. Είμαι εδώ, και ποτέ δεν σε εγκατέλειψα». Σωτηρία, λυτρωμένη, απελευθερωμένη. Αυτή είναι η ζωή μου: Η αγάπη Του.

Ο Θεόδωρος Πάγκαλος για το μάθημα των Θρησκευτικών

	Ο  Θεόδωρος Πάγκαλος  στην εκπομπή (της Τρίτης 8 Νοεμβρίου 2016, στις 10:11:56 π.μ.) των Νότη Παπαδόπουλου και Μάκη Προβατά, στο ραδιοφωνικό σταθμό «ΒΗΜΑ FM 99,5», μιλάει για το μάθημα των Θρησκευτικών: Κάποιο από τα παιδιά μου ήρθε σε κάποια στιγμή της ζωής του και μου είπε, «Θέλω ένα χαρτί διότι δεν θέλω να κάνω Θρησκευτικά». Του είπα λοιπόν, επειδή του αρέσει πάρα πολύ η μουσική, του λέω, «Δε μου λες, τι σου τραγουδάω τώρα;» Ήταν, από το  «Ναμπούκο» , ο χορός των Εβραίων που κλαίγονται στη Βαβυλώνα γιατί τους έχει πάρει ο Ναβουχοδονόσωρ από τη πατρίδα τους. Και του λέω, αυτό ρε παιδί μου, αν δεν κάνεις Παλαιά Διαθήκη δεν θα ξέρεις τι είναι, δεν θα μάθεις ποτέ τι είναι. Γιατί ήταν οι Εβραίοι εκεί. Τι είναι οι Εβραίοι. Τι είναι ο Ναβουχοδονόσωρ. Αυτό είναι τμήμα του πολιτισμού μας. Απόδειξη είναι ότι έχει γίνει όπερα στην Ιταλία, η οποία Ιταλία δεν έχει καμία σχέση ούτε με Εβραίους ούτε με Ασσύριους. Και υπάρχουν και πολλά άλλα πράγματα. Η θυσία του Αβραάμ. Όταν σου πει κάποιος ότι ο Αγαμέμνων πήγε να σκοτώσει την Ιφιγένεια στην Αυλίδα όπως ο Αβραάμ πήγε να σκοτώσει τον γιο του Ισαάκ, δεν θα ξέρεις τι είναι αυτή η ιστορία. Πρέπει να μάθεις του λέω γιατί ο πολιτισμός μας είτε το θέλουμε είτε όχι είναι ένας πολιτισμός που προέρχεται από την αρχαία ελληνική παράδοση και από την Παλαιά Διαθήκη, από την παράδοση των Εβραίων δηλαδή. Ε, και μετά υπάρχει και η Καινή Διαθήκη, ο γάμος της Κανά. Προχθές είμασταν στη πεθερά μου και τρώγαμε, κι έφερα ένα κρασί και μετά κι ένα άλλο κρασί μιας άλλης παραγωγής, άλλου έτους. Και μου είπε η πεθερά μου, «Μα ποιος είσαι» λέει, «ο Χριστός στο γάμο της Κανά;» Γιατί θυμάστε του είπαν τότε, «Πρώτα τον καλόν οίνον τίθεσθαι και μετέπειτα τον έλασσον». Έτσι είπε ο δοκιμαστής. Φέρνουν όλοι, λέει, πρώτα τον καλό και μετά το χειρότερο, γιατί το κρασί που έφτιαξε ο Χριστός ήταν εξαιρετικής ποιότητας. Λοιπόν, «αυτά» του λέω «όλα δεν θα τα καλαβαίνεις. Γιατί δεν θέλεις να δοκιμάσεις κι άμα δεν τραβάει στον ένα χρόνο ...» Πήγε εκεί πέρα, πέφτει και σε έναν καθηγητή ο οποίος είναι πρωτοπόρο μυαλό και καταπληκτικής διάνοιας και απήχησης. Πήρε 19 στα Θρησκευτικά και μετά έμεινε στα Θρησκευτικά και τώρα που πήγε στο Λύκειο τον ρώτησα, του λέω, «έχεις προβλήματα με τα Θρησκευτικά;» «Όχι, όχι δεν τρέχει τίποτα. Μαθηματικά άμα μπορώ να αποφύγω ...» Πηγή: http://www.tovima.gr/ (1ο, 10:11:56)

Brian “Head” Welch, I am Second (Είμαι Δεύτερος)

	Λοιπόν, σκεφτόμουν κάπως έτσι: «Θα δεχτώ τον Χριστό τώρα, μπροστά σε όλους, και μετά θα πάω σπίτι και θα σνιφάρω ναρκωτικά μέχρι να μη θέλω να τα ξαναδώ». Έτσι σκεφτόμουν. Λοιπόν «πήρα» τον Χριστό στην εκκλησία, πήγα σπίτι και παράτησα την κόρη μου να βλέπει τηλεόραση. Θυμάμαι, άρπαξα ένα εκατοστοδόλαρο. Πάντα χρησιμοποιούσα χαρτονόμισμα των 100 δολαρίων λόγω υπερηφάνειας ή λόγω ... Κοπάνισα την κρυσταλλική μου μεθαμφεταμίνη, την έκανα όλη, απαλή σκόνη και σνίφαρα τη μεγάλη παχιά γραμμή. Πήρα στο χέρι μου το εκατοστοδόλαρο, κοίταξα προς τα πάνω και είπα: «Ιησού, αν Είσαι πράγματι όπως είπε ο πάστορας πάρε από εμένα αυτά τα ναρκωτικά. Έλα στη ζωή μου. Έλα στην καρδιά μου» και σιώπησα. Είπα, «Αναζήτησέ με τώρα. Αναζήτησε την καρδιά μου» κι έμεινα σιωπηλός, και είπα: «Ξέρεις ότι θέλω να απεξαρτηθώ. Ξέρεις ότι θέλω να γίνω καλός πατέρας γι' αυτό το παιδί Έχασε τη μητέρα της από τα ναρκωτικά και θα χάσει κι εμένα αν δεν απεξαρτηθώ. Αμήν». Υπάρχει ένα «ανέβασμα» όταν βγαίνεις στην εξέδρα και βλέπεις όλους αυτούς τους ανθρώπους να αγαπάνε τη μουσική σου, να αγαπάνε εσένα και το έργο σου και υπάρχουν αυτά τα κορίτσια και όλοι αυτοί οι άνθρωποι ... που με λατρεύουν. Όταν βλέπεις όλους αυτούς τους ανθρώπους να τρελαίνονται για σένα, είναι σαν ... όλο αυτό σε “φουσκώνει”. Νιώθεις «Είμαι σημαντικός». Τότε μπαίνουν στο παιχνίδι τα ναρκωτικά, η κοκαΐνη κι ότι άλλο. Η μεθαμφεταμίνη μπήκε στο παιχνίδι όλα ξεκίνησαν από το ποτό για μένα και τους φίλους μου, κι έμοιαζε να έχει πλάκα στην αρχή. Είναι όμως ψέμα γιατί μετά γυρίζει εναντίον σου, αρχίζει να “κάθεται” στην προσωπικότητα σου, αρχίζει να “κάθεται” στις σχέσεις σου κι όλα επηρεάζονται αρνητικά, τα πάντα. Υπήρχαν κάποιες στιγμές που η ζωή έμοιαζε ωραία. Η κόρη μου Τζενέια ήρθε στον κόσμο και υπήρχε ένα αίσθημα ευφορίας. Νόμιζα ότι η ζωή θα ήταν για πάντα έτσι. Ήταν σαν ... ήταν κάτι το πνευματικό. Δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε. Ένιωθα τόσο πολύ αγάπη που γέμιζε την καρδιά μου και νόμιζα ότι πλέον θα ήμουν ευτυχισμένος αλλά δεν μπορούσα να παραμείνω καθαρός [από ναρκωτικά]. Δεν ήξερα τον τρόπο [να απεξαρτηθώ]. Έπιασα πάτο. Ορκίστηκα ότι δεν θα ξαναπάρω μεθαμφεταμίνη γιατί έβλεπα τι προκαλούσε στη μητέρα του παιδιού μου. Νέκρωσε τα αισθήματά της, την έκανε να αφήσει το παιδί της. Ήθελα το θάνατό της. Ήθελα να τη σκοτώσω. Σκεφτόμουν ότι ήταν ένα σκουπίδι πάνω στη γη και ... Πώς μπορεί να παίρνει έτσι τα ναρκωτικά και να τα αφήνει να την νικάνε έτσι; Οπότε δεν ήθελα να ξαναπάρω μεθαμφεταμίνη. Όμως κατέληξα να είμαι εθισμένος στη μεθαμφεταμίνη και καθετί που έλεγα για την πρώην γυναίκα μου ίσχυε πλέον για μένα. Βυθίστηκα στη χειρότερη κατάσταση που θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Ήθελα να είμαι με το παιδί μου αλλά ήθελα να είμαι και μ' αυτή [τη μεθαμφεταμίνη] γιατί τη χρειαζόμουν για να λειτουργήσω Σηκωνόμουν το πρωί, έτρωγα ένα σάντουιτς με φυστικοβούτυρο και μαρμελάδα, σνίφαρα μεθαμφεταμίνη και μετά πήγαινα τη κόρη μου στο σχολείο ή ότι άλλο. Ήμουν ... Ήμουν ναρκομανής. Άρχισα να χάνω τα λογικά μου. Ένας τύπος με πιστόλι εμφανίστηκε στο σπίτι μου με το «πράμα» (σπιντ) Στη συνέχεια βρέθηκα στην Ευρώπη, είχα το ντίλερ μου που μου έστελνε ναρκωτικά με το ταχυδρομείο. Αγχωμένος-νευρικός στο δωμάτιο του ξενοδοχείου έβλεπα το δέμα να έρχεται από τις ΗΠΑ, Ήταν τρελό. Η ζωή μου στροβιλιζόταν ανεξέλεγκτα. Η Τζενέια ήρθε μαζί μου σε μια περιοδεία στις ΗΠΑ τη θυμάμαι να χοροπηδάει στο σπίτι τραγουδώντας ένα δικό μας, τραγούδι των KoЯn, που λέγεται A.D.I.D.A.S. «Όλη Μέρα Ονειρεύομαι το Σεξ» Θεέ μου ... τι κάμνω; Είμαι ναρκομανής. Η κόρη μου τραγουδάει, «Όλη Μέρα Ονειρεύομαι το Σεξ»! και εγώ θα πεθάνω! «Πατέρα;» ... Ο συνέταιρός μου στα κτηματομεσιτικά Eric, μου είπε: Μπράιαν, δεν έχω σκοπό να σου κάνω τον έξυπνο και ελπίζω ότι δεν θα το πάρεις στραβά αυτό που θα σου πω, αλλά ένιωσα ότι αυτό το κείμενο, κάπως ... Δεν μου έχει ξανασυμβεί, και δεν ξέρω πως να στο πω, αλλά ένιωσα ότι αυτό το κείμενο κάτι σημαίνει για σένα. Είναι από τον Ματθαίο [Ευαγγέλιο] κεφάλαιο 11, στίχος 28: «Ελάτε σε Μένα όλοι οι κουρασμένοι και φορτωμένοι κι Εγώ θα σας αναπαύσω» «Δεύτε προς Με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, Καγώ αναπαύσω υμάς» Τα θυμάμαι όλα καθαρά, κοίταξα το κείμενο κουρασμένος, Το κοίταξα βαριεστημένος, και παράτησα το κείμενο. Σκεφτόμουν: «Είμαι κουρασμένος και φορτωμένος και χρειάζομαι ανάπαυση για τη ψυχή μου» και ... Δεν ήξερα αν αυτό ήταν αλήθεια, αλλά με κάλεσαν στην εκκλησία μερικές εβδομάδες αργότερα και μετέλαβα τον Χριστό στην εκκλησία. Πήγα σπίτι, παράτησα την κόρη μου, πήρα όλη την απαλή σκόνη ... «Ιησού, πάρε αυτά τα ναρκωτικά από εμένα. Αναζήτησέ με τώρα. Αναζήτησε την καρδιά μου». «Πατέρα;» Αισθάνθηκα να με κατακλύζει πατρική αγάπη από τον Ουρανό κι ένιωθα σαν να μου λέει: «Δεν σε καταδικάζω» «Σε αγαπάω» «Σε αγαπάω» Μόνο αγάπη, αγάπη ... κι αμέσως αυτή η αγάπη από τον Θεό ήρθε μέσα μου. Ήταν τόσο δυνατή που την επόμενη μέρα, πέταξα όλα τα ναρκωτικά μου και παράτησα τους KoЯn! Σκέφτηκα: Θα παρατήσω τους KoЯn και θα μεγαλώσω το παιδί μου γιατί, χάριν του παιδιού μου ... δέχτηκα μέσα μου αγάπη από τον Θεό κι αυτή πέρασε από μένα προς το παιδί μου. Με άλλαξε. Η καρδιά μου άλλαξε τελείως και της είπα: «Τζενέια, ο μπαμπάς θα είναι στο σπίτι συνέχεια μαζί σου. Εγκατέλειψα την καριέρα μου». Και το προσωπάκι της έλαμψε και είπε: «Για μένα»! Ένιωσε τόσο ξεχωριστή! Ο Θεός τη χρησιμοποίησε για να με σώσει, ώστε να σώσει τη δική της ζωή, αργότερα. Τα όνειρά μου πραγματοποιήθηκαν με το παραπάνω. Έβγαλα πολύ περισσότερα χρήματα. Έπαιξα στα μεγαλύτερα σόου. Σπίτια. Αυτοκίνητα. Δοκίμασα ναρκωτικά, δοκίμασα το σεξ, δοκίμασα τα πάντα, για να αντλήσω απόλαυση απ' αυτή τη ζωή και νόμιζα ότι θα κατάφερνα να «γεμίσει» η ζωή μου με όλα αυτά τα πράγματα, όταν θα εκπληρώνονταν τα όνειρά μου! Εκπληρώθηκαν! Αλλά δεν ένιωσα γεμάτος! Όταν έρχεται ο Χριστός μέσα σου, το αίσθημα που σου δίνει είναι το δώρο της κατανόησης της ζωής, επειδή τα πάντα δημιουργήθηκαν για τον Χριστό, και από Αυτόν, κι εμείς δημιουργηθήκαμε για να είμαστε μαζί Του και αυτό είναι το πιο απίθανο αίσθημα γιατί βρίσκεσαι πλέον εκεί όπου ανήκεις και σου έχει δοθεί η πληρότητα στη ζωή, γι’ αυτό, δεν σου χρειάζεται να ψάχνεις κάπου αλλού, αλλά είσαι ακριβώς εκεί που έχεις ανάγκη να είσαι και το ερώτημα για τη ζωή έχει απαντηθεί. Είμαι ο Μπράιαν Χεντ Γουέλτς και ... Είμαι Δεύτερος. Πηγή: https://www.youtube.com/ Αρχική δημοσίευση: http://www.iamsecond.com/

π

Brian “Head” Welch: Από τους KoЯn στο Χριστό

	Αφηγητής: Ένα ήρεμο απόγευμα στην Αριζόνα, ο Μπράιαν Γουέλτς και η κόρη του Τζενέια μοιράζονται την αμοιβαία αγάπη τους για τη μουσική. Αλλά μόλις πριν από λίγα χρόνια, ο Μπράιαν θα έδινε τα πάντα για λίγα έστω λεπτά ειρήνης. Brian “Head” Welch: «Θέλω να είμαι εδώ για την Τζενέια, θέλω την μητέρα της που την πήραν τα ναρκωτικά και απλά χρειάζομαι την βοήθεια Σου, Σε παρακαλώ, βοήθησέ με, βοήθησέ με Θεέ μου, είπα μέσα από την καρδιά μου.» Αφηγητής: Γνωστός στους θαυμαστές και τους φίλους του, παντού στο κόσμο ως «Head» («Κεφάλη») ο Μπράιαν είχε μεγάλη επιτυχία, πολύ-πλατινένια επιτυχία, ως συνιδρυτής και πρώτος κιθαρίστας του συγκροτήματος KoЯn. Brian “Head” Welch: «Βγήκε ο δεύτερος δίσκος και χτύπησε την τρίτη θέση στα τσάρτ. Βγάλαμε τρίτο άλμπουμ. Πουλά 100.000 κομμάτια τη βδομάδα. Συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε. Το KoЯn συνέχισε με την Sound Radios, περισσότερα βίντεο, περισσότερη φήμη, τεράστια σόου.» Αφηγητής: Οι ιδιαίτεροι ήχοι του συγκροτήματος, το λεγόμενο New Metal, ένα κράμα Heavy Metal και εναλλακτικής Ροκ, εκτόξευσε αυτούς τους πέντε φίλους από το Bakersfield της Καλιφόρνια στον κόσμο των σούπερ σταρ. Ενώ ο περισσότερος κόσμος έβλεπε τον «Μπράιαν τον ροκ σταρ» τον «άνθρωπο που τα είχε όλα», ο Μπράιαν διηγείται μια διαφορετική ιστορία σχετικά με τον εσωτερικό του θάνατο και την προσπάθεια του να ναρκώσει τον πόνο με ναρκωτικά και αλκοόλ. Brian “Head” Welch: «Επιστρέφω στις περιοδείες, ξαναρχίζω να πίνω και είμαι σε στυλ: «Πάμε, παιδιά, να διασκεδάσουμε» (να ξεφορτωθώ τον πόνο, να τον κρύψω κάτω από το χαλί).» Αφηγητής: Ενώ αυτό δεν φαινόταν να επηρεάζει τη μουσική του, είχε καταστροφικό αντίκτυπο στο γάμο του. Brian “Head” Welch: «Γύριζα σπίτι, παίρναμε ναρκωτικά με την γυναίκα μου, μαλώναμε, ενώ το KoЯn σκαρφάλωνε στην κορυφή.» Αφηγητής: Ο Μπράιαν προσπάθησε πολλές φορές να σταματήσει τα ναρκωτικά, αλλά δεν είχε τη δύναμη να τα πολεμήσει. Τότε η άφιξη της κόρης του, της Τζενέια, άλλαξε τα πάντα. Ο Μπράιαν και η γυναίκα του η Ρεβέκκα, μπήκαν στον ίσιο δρόμο, για κάποιο διάστημα τουλάχιστον. Brian “Head” Welch: «Σκεπτόμουν: «Αυτό είναι το καλύτερο πράγμα που μου συνέβη ποτέ, η ζωή θα είναι ωραία τώρα. Η ζωή θα είναι καλή. Έχω το συγκρότημά μου, έχω τη γυναίκα μου, έχω το παιδί μου, συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε ...» και τότε ξαναφεύγω σε περιοδεία. Όταν γεννήθηκε καθάρισα (από τα ναρκωτικά) και ξαναφεύγω σε περιοδεία. Μετά το πρώτο σόου ανοίγουν οι μπύρες και κατρακυλώ πάλι. (Η γυναίκα μου) στο σπίτι παίρνει σπιντ, δίπλα στο μωρό, εγώ ανεβαίνω, περισσότερη επιτυχία, στο σπίτι φρίκη, η Ρεβέκκα λείπει, μου λείπει το μωρό πάρα πολύ, όταν γυρίζω σπίτι είμαι τόσο μεθυσμένος, έχω πονοκέφαλο και τότε περνάω δύο μέρες με το παιδί και συναντώ τυχαία κάποιον που παίρνει σπιντ, παίρνω κι εγώ ενώ είμαι στο σπίτι με το παιδί μου. Η κατάσταση συνεχώς χειροτερεύει στο σπίτι, ενώ η επιτυχία μεγαλώνει.» Αφηγητής: Τότε η γυναίκα του παρατά αυτόν και την Τζενέια και χωρίζουν. Brian “Head” Welch: «Πανικοβλήθηκα. Το όνειρό μου να είμαι ροκ σταρ, τα λεφτά μου, τίποτα, ούτε η δύναμή μου, ούτε οι γκάγκστερ φίλοι μου, μπόρεσαν να εμποδίσουν να συμβεί αυτό το τραύμα.» Αφηγητής: Τελικά ο Μπράιαν κέρδισε τη κηδεμονία της Τζενέια, αλλά αυτό άρχισε έναν πόλεμο μέσα στην καρδιά του. Ήθελε να φροντίσει την κόρη του, αλλά μισούσε να την εκθέτει στην ζωή των αχαλίνωτων πάρτι των KoЯn. Brian “Head” Welch: «Πώς μπορείς να παρατήσεις ένα τεράστιο συγκρότημα, ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα που άφησε ιστορία στο χώρο της ροκ; Έλεγα: «Πώς είναι δυνατόν να το παρατήσεις;» Αλλά πάλι, «Πώς μπορώ να μην είμαι εκεί για την κόρη μου;».» Αφηγητής: Καθώς ο Μπράιαν αγωνιούσε, τι απόφαση να πάρει, κυλούσε όλο και πιο βαθιά στα ναρκωτικά και στο αλκοόλ. Τότε, μια μέρα, άκουσε την κόρη του να τραγουδά ένα τραγούδι των KoЯn. Brian “Head” Welch: «Όταν άκουσα την Τζενέια να τραγουδά το τραγούδι των KoЯn: A.D.I.D.A.S. («Όλη Μέρα Ονειρεύομαι το Σεξ») ένα τραγούδι για πάρτι. Το τραγουδούσε αλλά δεν καταλάβαινε τι λέει και σκέφτηκα: «Τι κάνω στο παιδί μου;» Αισθάνθηκα αποτυχημένος, ο πιο αποτυχημένος του κόσμου, αισθάνθηκα: «Δεν είμαι καλός γι’ αυτό το παιδί».» Αφηγητής: Εκείνο τον καιρό ο Μπράιαν άρχισε κάποιες κτηματομεσιτικές δραστηριότητες με δύο συνέταιρους που έτυχε να είναι χριστιανοί. Ποτέ δεν «ενόχλησαν» τον Μπράιαν μιλώντας για την πίστη τους, μέχρι που ... Αφηγητής: Κάποια στιγμή έκανες μια κίνηση προς αυτούς. Τι συνέβη και το έκανες; Μια και ήξερες ότι είναι χριστιανοί. Brian “Head” Welch: «Στην πραγματικότητα, εκείνοι έκαναν μια κίνηση προς εμένα.» Αφηγητής: Με ένα email, ο Μπράιαν είπε στους συνεταίρους του ότι η ζωή του διαλυόταν. Ο ένας τους αποκρίθηκε με ένα χωρίο της Βίβλου: «Ελάτε σε Μένα, όλοι όσοι είστε κουρασμένοι, και θα σας αναπαύσω» (Ματθαίου 11.28). Brian “Head” Welch: «Και σκέφτηκα: «Θα μπορούσε ο Χριστός να είναι αληθινός; Δεν είναι μια φτιαχτεί εξιδανικευμένη εικόνα; Θα μπορούσε να είναι Θεός και να με καλεί;» Διάβασα το κείμενο και ήθελα αυτό που έλεγε να είναι αληθινό.» Αφηγητής: Τελικά, ο Μπράιαν πήγε στην εκκλησία μαζί του. Brian “Head” Welch: «Λοιπόν, πήγαμε στη Λειτουργία και άρχισε η μουσική και όλοι εκείνοι οι άνθρωποι μετά από λίγο σηκώθηκαν και πήγαν μπροστά και άρχισαν να προσεύχονται κι εγώ σκεφτόμουν: «Αυτό το μέρος είναι αλλόκοτο». Αλλά με τραβούσε, αισθανόμουν κάτι να συμβαίνει μέσα μου. Τότε ο ιερέας είπε: «Θέλει κανείς να λάβει τον Χριστό;» κι εγώ σήκωσα το χέρι μου, πήγα μπροστά, είπα την προσευχή, πήγα σπίτι, άπλωσα ένα εκατοστοδόλαρο, έβαλα επάνω του μια μεγάλη γραμμή σπιντ, την ρούφηξα με τα ρουθούνια μου και είπα ... το θυμάμαι πολύ καλά, ήμουν νηφάλιος και είπα: «Κύριε, αν υπάρχεις πραγματικά, όπως είπε εκείνος ο τύπος, Σε παρακαλώ, πάρε από μένα τα ναρκωτικά. Δεν μπορώ να τα σταματήσω. Ποθώ να τα συνεχίσω, αλλά θέλω να τα σταματήσω».» Αφηγητής: Ο Μπράιαν συνέχισε να ρουφά σπιντ και να διαβάζει τη Βίβλο για μια εβδομάδα, αναζητώντας απαντήσεις. Brian “Head” Welch: «Τότε, μια μέρα ... Κι αισθάνθηκα μια γαλήνια παρουσία, άρχισα να τρέμω λίγο, ανατρίχιασα παντού και το πρώτο πράγμα που αισθάνθηκα ήταν ένα «Σε αγαπώ». Σκέφτηκα, πάγωσα και είπα: «Πατέρα». Σκέφτηκα: «Αυτό είναι ο Θεός». Μετά έφυγε, αλλά ήταν τόσο αληθινό ... Αφού έφυγε, σκέφτηκα ότι θα ήταν κάποια παραίσθηση από τα ναρκωτικά. Ότι δεν ήταν αληθινό. Ότι δεν ήταν ο Θεός. Έτσι συνέχισα να παίρνω ναρκωτικά όλη τη νύχτα. Την άλλη μέρα ξύπνησα κι αισθανόμουν μια επιθυμία να πάω στη Βίβλο μου. Την άνοιξα σ’ ένα σημείο κι έλεγε: «Η ψυχή που αμαρτάνει είναι η ψυχή που θα πεθάνει» («Η ψυχή η αμαρτάνουσα, αύτη αποθανείται» Ιεζεκιήλ 18.4). Αισθάνθηκα σαν να μου μιλούσε ο Θεός και να μου έλεγε: «Σου αποκαλύφθηκα χθες το βράδυ, είναι ώρα να σταματήσεις τα ναρκωτικά, είναι ώρα να τελειώνεις». Με κυρίευσε φόβος. Πήγα και άρπαξα όλα μου τα ναρκωτικά, τα πέταξα στη τουαλέτα και είπα: «Τέλειωσα με αυτά Θεέ μου, τώρα είμαι δικός Σου, δικός Σου». Αυτή ήταν η τελευταία φορά που πήρα.» Αφηγητής: Θα ήταν μεγάλο βήμα για κάποιον που έπαιρνε ναρκωτικά για τόσο διάστημα. Brian “Head” Welch: «Ναι, ήταν ένα θαύμα.» Και έμεινες τελείως «καθαρός». Αφηγητής: Τότε, το 2005, ο Μπράιαν παράτησε τους KoЯn, κάτι που κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει! Βαπτίστηκε στον Ιορδάνη κι άρχισε το καινούργιο του ταξίδι. Αφηγητής:Πώς αισθάνθηκες που άφησες τους KoЯn; Brian “Head” Welch: «Για να πω την αλήθεια, ο Θεός ήταν πραγματικός, μου αποκαλύφθηκε, συνέχισε να μου αποκαλύπτεται, ένιωθα την παρουσία Του στο σπίτι μου, μιλούσε στο παιδί μου, συνέβαιναν διάφορα τρελά πράγματα και αυτό τελικά ήταν το μόνο που με ενδιέφερε. Το συγκρότημα, η φήμη, τα χρήματα, όλα αυτά δεν είχαν πια σημασία. Ο Θεός, ο Θεός ήταν τόσο πραγματικός, ώστε δεν με ενδιέφερε πια το τι θα κάνω στην υπόλοιπη ζωή μου.» Αφηγητής: Ο Μπράιαν πήρε στα σοβαρά τον ρόλο του σαν πατέρας και αντί για λάγνους στίχους, η Τζενέια ακούει τον πατέρα της να της μιλά για την αγάπη του Ιησού. Ο Μπράιαν κατέγραψε την ιστορία του στην αυτοβιογραφία του «Σώσε με από τον Εαυτό μου», επέστρεψε στα στούντιο και φτιάχνει τώρα (2008) ένα καινούργιο άλμπουμ. Το βιβλίο και η μουσική του αντανακλούν το ταξίδι του από την αυτοκαταστροφή στην αγάπη του Θεού. Αφηγητής:Γιατί πιστεύεις ότι σε έβαλε ο Θεός πάνω στη Γη; Brian “Head” Welch: «Με έβαλε στη Γη για να αποκτήσω μια οικεία σχέση μαζί Του και να αφιερώσω όσο περισσότερο χρόνο γίνεται για να Τον γνωρίσω. Κάθε μέρα. Δεν θέλω να χάσω χρόνο. Έχω χάσει αρκετό. Γι’ αυτό είμαι στη Γη. Για να αποκτήσω οικειότητα μαζί Του, να Τον γνωρίσω όσο μπορώ όσο βρίσκομαι εδώ, να Του επιτρέψω να με γεμίσει με το Πνεύμα Του, έτσι ώστε να μπορεί Αυτός [χρησιμοποιώντας με] να κάνει το έργο Του, να φέρει ανθρώπους στη Βασιλεία Του.»

π

Για την Πίστη

	Βιβλιοθήκη λογοκρισίας «σωστού-λάθους» (Μάνος Δανέζης) «Υπάρχουν επιστημονικές αποδείξεις ότι μπορούμε να αυτοθεραπευτούμε;» (Lissa Rankin) Placebo - Nocebo (Ψυχίατρος, Θεόδωρος Δασκαλόπουλος) «ΕΝ ΟΙΔΑ ΟΤΙ ΟΥΔΕΝ ΟΙΔΑ» «Η δύναμη του νου» (Ψυχίατρος, Ιωάννης Αυγουστάτος) Θεωρία των Υπερχορδών-Πολυσύμπαν (Δημήτρης Νανόπουλος) «Περί Μεταφοράς» (Νίκου Γ. Πεντζίκη) Janine Shepherd: «Διαλυμένο σώμα δεν σημαίνει διαλυμένη προσωπικότητα» «ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΙ ΜΗ ΕΡΕΥΝΑ;» Ιωάννης Ρωμανίδης: Μη δέχεσαι και μη απορρίπτεις ... Η πίστη είναι μια πολύ σημαντική ικανότητα-δύναμη της ανθρώπινης αυτοσυνειδησίας. Ο εγκέφαλος έχει την τάση να προσαρμόζεται σε αυτά που έχει επιλέξει ο άνθρωπος να πιστεύει. Ο αστροφυσικός, επίκουρος καθηγητής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Μάνος Δανέζης, εξηγεί ότι όταν ο άνθρωπος μάθει να πιστεύει ότι κάτι είναι αδύνατον να συμβεί υπάρχει περίπτωση να φτάσει να μην βλέπει πραγματικά γεγονότα που συμβαίνουν μπροστά στα μάτια του. Η αμερικανίδα γιατρός Lissa Rankin μιλάει στο Tedx για το placebo και το nocebo, τη δυνατότητα δηλαδή που έχει ο άνθρωπος να αυτοθεραπεύεται ή και να αρρωσταίνει, με μόνο εφόδιο την πίστη. Ο ψυχίατρος Θεόδωρος Δασκαλόπουλος γράφει επίσης για το φαινόμενο placebo/nocebo. Τον περιορισμό του οπτικού πεδίου που προκαλεί η βεβαιότητα, η έπαρση του «ξερόλα» γνώριζε κι ο Σωκράτης και πρόκρινε το «Έν οίδα ότι ουδέν οίδα» ώστε να υπάρχει αυξημένη πιθανότητα να αναγνωρίσει το καινούργιο. Ο ψυχίατρος Ιωάννης Αυγουστάτος μιλάει για τη δύναμη του νου που ενεργοποιεί ή μπλοκάρει το ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπου. Ο κορυφαίος θεωρητικός φυσικός και ακαδημαϊκός Δημήτρης Νανόπουλος παρουσιάζει κάποιες παράξενες συνέπειες της θεωρίας των Υπερχορδών. Μπορεί η ακρόαση ομιλίας του Νίκου Γ. Πεντζίκη να θεραπεύσει κρυολόγημα; «ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΙ ΜΗ ΕΡΕΥΝΑ»; «ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΙ ΜΗ, ΕΡΕΥΝΑ»; Ή μήπως οφείλει να προηγείται η γνώση; Τι μας διδάσκει η ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ; Ιω   1 Απόσπασμα από την ομιλία του Μάνου Δανέζη στο ΑΠΘ με θέμα: «Η ψευδαίσθηση των αισθήσεων» (https://www.youtube.com/) Στα πλαίσια του εξαμηνιαίου βιωματικού εργαστηρίου με τίτλο «Η Ειρηνική Επανάσταση: Από την εκπαίδευση του οφέλους, στην Παιδεία του Βάθους» που πραγματοποιείται από το Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών της Πολυτεχνικής Σχολής Α.Π.Θ., δόθηκε μία διάλεξη από τον καθ. κ. Μάνο Δανέζη με θέμα: «Η ψευδαίσθηση των αισθήσεων» (Σάββατο 18 Ιουνίου 2011). Η αντίστοιχη παρουσίαση σε powerpoint: danezis_APTH_2011_06_18.ppt. Επίσης απόσπασμα από την εκπομπή του Μάνου Δανέζη και του Στράτου Θεοδοσίου: «Το Σύμπαν που αγάπησα». Βιβλιοθήκη λογοκρισίας «σωστού-λάθους» ΄ «Από τότε που ο άνθρωπος είναι έμβρυο μέσα στη κοιλιά της μητέρας του δημιουργεί μέσα του μια τράπεζα πληροφοριών που του λέει τι είναι σωστό, κοινωνικά σωστό και τι είναι κοινωνικά απαράδεκτο. Αυτή η διαπαιδαγώγηση του ανθρώπου και του μυαλού του συνεχίζεται όταν γεννηθεί το παιδί. Ρωτάει το παιδί τι χρώμα έχει το καρπούζι, πράσινο, ή κόκκινο μέσα; Λέει το παιδί: Μπλε! Τρώει ένα μπερντάκι ξύλο και συνειδητοποιεί ότι αυτό που βλέπει, ότι και να βλέπει θα το λέει κόκκινο. »Με τον τρόπο αυτό όταν ξεπεράσουμε μια συγκεκριμένη ηλικία αυτή η βιβλιοθήκη των σωστών πραγμάτων που διαμορφώνεται από την κοινωνία το τι είναι σωστό) μεγαλώνει πολύ. Αυτό σημαίνει το εξής: ότι αν το μάτι μου, το αυτί μου, ή κάποια αίσθηση μου προσλάβει ενέργεια, προτού την πάει στον εγκέφαλο να τη μετασχηματίσει σε εικόνα ή ήχο ή οτιδήποτε άλλο, περνάει μέσα από αυτή τη βιβλιοθήκη, μέσα από αυτό τον σκληρό δίσκο. Εάν περιέχεται σαν πληροφορία αυτή η μορφή, το σχήμα, ο ήχος ή οτιδήποτε, τότε αφήνεται να περάσει στον εγκέφαλο και να σχηματοποιηθεί. Εάν δεν υπάρχει μέσα στον εγκέφαλο μας, υπάρχει νοητική λογοκρισία και απορρίπτεται και δεν αντιλαμβανόμαστε τίποτα. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν μέσω αυτής της φυσιολογικής λογοκρισίας μόνο ότι μας έχει μάθει μία κοινωνία με την ευρύτερη έννοια, ότι είναι political και social corect. Ότι είναι σωστό σύμφωνα με τη δομή της κοινωνίας. »Ένα παράδειγμα που δίνει ο Έριχ Φρομ: Πήγε μια ομάδα επιστημόνων σε ένα χωριό της Αφρικής, απομονωμένο δεν είχαν δει ποτέ τους ... και προσπαθούσανε να τους μάθουν κανόνες υγιεινής ... σκεφτήκαν και είπαν να τους δείξουμε μια ταινία που έχει όλους τους κανόνες υγιεινής μέσα ... να τους εντυπωσιάσουμε, έτσι ώστε να κάνουν όσα τους έχουμε πει. Στείσαν το πανί, βάλαν την γεννήτρια του ρεύματος, αρχίσαν να  δείχνουν την ταινία, οι άνθρωποι κάτω, οι αφρικανοί, ούτε κοιτάγαν το πανί, ήταν σαν να μην υπάρχει τίποτα, μιλάγαν μεταξύ τους, ξαφνικά, στη μέση της ταινίας, όλο το χωριό γυρνάει κοιτάει την οθόνη και μετά ξαναμιλάγαν μεταξύ τους σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Τελείωσε η ταινία και τους ρωτάνε οι επιστήμονες τι συνέβη. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έβλεπαν τίποτα, βλέπαν ένα άσπρο πανί, η φυσιολογία τους ήταν διαμορφωμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να μη μπορούν να βλέπουν επίπεδες εικόνες, ... στη μέση της ταινίας είδαν να περνάει μία κότα, την κότα την είδαν όλοι. »... περνά από τη βιβλιοθήκης τους αυτή η διαδοχή των εικόνων, δεν υπάρχει μέσα στη βιβλιοθήκη τους, απορρίπτεται και φεύγει, πετιέται. Άρα καταλαβαίνετε έναν όγκο πληροφοριών των απορρίπτουμε γιατί η κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε μας έχει δημιουργήσει αυτή τη βιβλιοθήκη που απορρίπτει γεγονότα τα οποία θεωρεί έξω από την λογική, έξω από τη φιλοσοφία του ορθού». Απόσπασμα από την εκπομπή του Μάνου Δανέζη και του Στράτου Θεοδοσίου: «Το Σύμπαν που αγάπησα». «Για να μπορέσει να αφυπνιστεί ο ΝΟΥΣ θα πρέπει να αλλάξει ολόκληρη η πολιτισμική λογική της Δυτικής κοινωνίας. Ένας άνθρωπος ο οποίος από τα πρώτα βήματα της ζωής του μαθαίνει ότι πραγματικό είναι μόνο ότι αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις του, όταν φθάνει 20 ετών, όλα αυτά τα οποία λέμε, το καταλαβαίνουμε όλοι μας, του φαίνονται εξωπραγματικά, δύσκολα. Όλα αυτά τα πράγματα δεν είναι δύσκολα, απλά βρίσκονται έξω από μία σκληρά δομημένη κοινωνική λογική. »Να δώσω ένα παράδειγμα: Εάν πριν μερικές εκατοντάδες χρόνια κάποιος έλεγε ότι η ΓΗ είναι σφαιρική θα γέλαγε ο κόσμος. Υπήρχαν διάσημοι επιστήμονες, ακαδημαϊκοί, καθηγητές πανεπιστημίου που έλεγαν ..μα δεν είναι δυνατόν να είναι σφαιρική η ΓΗ γιατί ο άνθρωπος που είναι από κάτω θα πέσει. Και πως μπορεί να κρατιέται στις άκρες χωρίς να μπορεί να πέσει. Αυτά ήταν μια επιστημονική λογική που βίωνε ο καθημερινός άνθρωπος, και έλεγε με βεβαιότητα ….μα για όνομα του Θεού …η Γη είναι επίπεδη…. Και όμως η Γη δεν είναι επίπεδη . Ήταν επίπεδη γιατί ο νους του ανθρώπου δεν είχε συλλάβει ένα σύνολο νόμων που θα επέτρεπαν σε μια σφαίρα να κατοικείται από ανθρώπους. »Υπήρχε μια δεύτερη λογική , που έλεγε, ότι είναι βαρύτερο από τον αέρα δεν μπορεί να πετάξει. Αυτή ήταν μια πανεπιστημιακή λογική, μία επιστημονική λογική, και όμως το αεροπλάνο πέταξε. Εδώ δεν καταλαβαίνω αυτή την επιστημονική λογική, και εδώ θα πρέπει να προσέξουμε…… Καλά αυτοί τότε οι επιστήμονες δεν είχαν τουφεκίσει ποτέ… ξέρω εγώ… δεν είχαν σαϊτέψει ένα πουλί; … Και δεν είχαν δει ότι το πουλί είναι πολύ πιο βαρύ από τον αέρα; Για να καταλάβετε ότι και οι επιστήμονες μες το δόγμα τους πολλές φορές γίνονται τυφλοί. Και ενώ είχαν στα χέρια τους ένα πουλί που πετάει πολύ βαρύτερο από τον αέρα έμπαιναν στο αμφιθέατρο μέσα και έλεγαν τίποτα δεν μπορεί να πετάξει αν είναι πιο βαρύ από τον αέρα. Ας προσέξουμε λοιπόν αυτή τη δομημένη λογική, τη στείρα λογική, που δεν αφήνει το μυαλό να πετάξει σε καινούργιους ορίζοντες γνώσεις».   2 Αποσπάσματα από ομιλία της γιατρού Lissa Rankin, New York Times bestselling συγγραφέα των βιβλίων: «Mind Over Medicine», «The Fear Cure», και «The Anatomy of a Calling» με τίτλο: «Is there scientific proof we can heal ourselves?» - «Υπάρχουν επιστημονικές αποδείξεις ότι μπορούμε να αυτοθεραπευτούμε;» «Μπορεί το μυαλό να θεραπεύσει το σώμα; Και αν ναι, υπάρχουν κάποια επιστημονικά στοιχεία για να πείσουν τους δύσπιστους γιατρούς σαν εμένα; Αυτά τα ερωτήματα τροφοδότησαν τα τελευταία χρόνια την έρευνά μου και αυτό που ανακάλυψα είναι πως η επιστημονική κοινότητα, το ιατρικό κατεστημένο, αποδεικνύει εδώ και πάνω από 50 χρόνια, πως το μυαλό μπορεί να θεραπεύσει το σώμα. Το ονομάζουμε «επίδραση του εικονικού φαρμάκου - placebo». Και προσπαθούμε να το ξεγελάσουμε για δεκαετίες. (Γέλια) Η επίδραση του εικονικού φαρμάκου είναι ένα αγκάθι για το ιατρικό κατεστημένο. Είναι μια άβολη αλήθεια που χώνεται μέσα στην προσπάθεια για νέες θεραπείες και νέα χειρουργεία στο ιατρικό κατεστημένο. Οπότε είναι ένα πρόβλημα! Θεωρητικά. Όμως πιστεύω πως αυτό είναι μια καλή είδηση. Η επίδραση του εικονικού φαρμάκου είναι εξαιρετική είδηση. Επειδή είναι απτή απόδειξη πως το σώμα εμπεριέχει εκ γενετής μηχανισμούς αυτό-ίασης που μπορούν να προκαλέσουν απίστευτα πράγματα στο σώμα. .... Mια βάση δεδομένων που καταρτίστηκε από το Ινστιτούτο Νοητικών Επιστημών (The Institute of Noetic Sciences) με περισσότερες από 3500 μελέτες στην ιατρική βιβλιογραφία ασθενών που καλυτέρευσαν από φαινομενικά «ανίατες» ασθένειες. Νομίζετε πως υπάρχουν ανίατες ασθένειες; Ορκίζομαι πως αν δείτε αυτή τη βάση δεδομένων, θα τρελαθείτε. Βρίσκονται τα πάντα εκεί. Καρκίνοι στο 4ο στάδιο που εξαφανίστηκαν χωρίς θεραπεία. Ασθενείς θετικοί στον ιό HIV που έγιναν αρνητικοί. Καρδιοπάθειες, ανεπάρκεια νεφρών, διαβήτης, υψηλή πίεση, ασθένειες του θυρεοειδούς, αυτοάνοσα νοσήματα, εξαφανίστηκαν. ... Και δεν είναι μόνο στο μυαλό, «Ω! Αισθάνονται απλώς καλύτερα, σκέφτονται καλύτερα». Δεν είναι αυτό. Είναι η φυσιολογία τους, που είναι μετρήσιμο. Μπορείς να δεις πραγματικά τι συμβαίνει στο σώμα. Για παράδειγμα, ασθενείς που λάμβαναν εικονικά φάρμακα βρέθηκαν πως είχαν έλκη που θεραπεύτηκαν, έντερα με λιγότερες φλεγμονές, βρόγχους που διαστέλλονταν, κρεατοελιές που εξαφανίζονταν, κύτταρα που έμοιαζαν αλλιώς κάτω από το μικροσκόπιο. Είναι αποδείξιμο, συμβαίνει στο σώμα, παρ' όλο που αρχικά προκλήθηκε από το μυαλό. Οπότε, όταν τα βλέπεις αυτά... Κάποιες από τις μελέτες είναι απλά καταπληκτικές. Παίρνεις μερικούς φαλακρούς, τους δίνεις εικονικά φάρμακα. Βγάζουν μαλλιά! (Γέλια) Συμβαίνει και το αντίθετο, οπότε αν δώσετε σε κάποιους ένα εικονικό φάρμακο και τους πείτε πως είναι χημειοθεραπεία, κάνουν εμετούς και χάνουν τα μαλλιά τους. Οπότε αυτό πράγματι συμβαίνει στο σώμα. ... Το σώμα μπορεί να αυτοθεραπευτεί. Το σώμα έχει εκ γενετής φυσικούς μηχανισμούς αποκατάστασης. ... Στην ουσία, χρειαζόμαστε ένα υγιές μυαλό. ... Τι συμβαίνει στον εγκέφαλο που κάνει το σώμα να αλλάξει; Αυτό είναι που με συνεπαίρνει. Ανακάλυψα πως ο εγκέφαλος επικοινωνεί με όλα τα κύτταρα στο σώμα μέσω των ορμονών και των νευροδιαβιβαστών. Για παράδειγμα, αν έχετε μια αρνητική σκέψη, ή πεποίθηση, ή ένα αίσθημα στον εγκέφαλο, ο εγκέφαλος το λαμβάνει αυτό σαν απειλή. Κάτι δεν πάει καλά. Αν αισθάνεστε μοναξιά ή απαισιοδοξία, η δουλειά δεν πάει καλά, βρίσκεστε σε μια τοξική σχέση, η αμυγδαλή σας λέει, «Απειλή! Απειλή!» και ενεργοποιεί τον υποθάλαμο που συνομιλεί με την υπόφυση, που επικοινωνεί με τα επινεφρίδια και τα επινεφρίδια αρχίζουν να εκκρίνουν ορμόνες κατά του άγχους όπως κορτιζόλη, νορεπινεφρίνη, επινεφρίνη. Ενεργοποιεί αυτό που ο Γουόλτερ Κένεθ στο Χάρβαρντ αποκαλεί αντίδραση στο άγχος, που ενεργοποιεί το συμπαθητικό νευρικό σύστημα, και σας βάζει σε θέση μάχης ή φυγής, η οποία είναι προσαρμοστική, είναι προστατευτική, εάν τρέχετε να ξεφύγετε από ένα λιοντάρι του βουνού. ... Όταν εμφανίζεται η αντίδραση χαλάρωσης, η αντίδραση στο άγχος απενεργοποιείται και ενεργοποιείται το παρασυμπαθητικό νευρικό σύστημα και οι θεραπευτικές ορμόνες όπως η οξυτοκίνη, η ντοπαμίνη, τα νιτρικά οξείδια και οι ενδορφίνες, γεμίζουν το σώμα και ξεπλένουν κάθε κύτταρο του σώματος. Το πιο καταπληκτικό με αυτό για μένα, είναι πως αυτοί οι φυσικοί μηχανισμοί αυτοθεραπείας που όλοι έχουμε, ενεργοποιούνται μόνο όταν το νευρικό σύστημα είναι ήρεμο. Οπότε, όταν έχετε αντιδράσεις άγχους, όλοι αυτοί οι φυσικοί μηχανισμοί αυτοθεραπείας απενεργοποιούνται. Οπότε, αν το σκεφτείτε αυτό, πρέπει να αρχίσετε να αναρωτιέστε, «Πώς μπορώ να αρχίσω να αλλάζω την ισορροπία στο σώμα μου;» ... Υπάρχουν πολλές απλές, ευχάριστες δραστηριότητες που ενεργοποιούν αντιδράσεις χαλάρωσης και αυτές έχουν αποδειχτεί στην ιατρική βιβλιογραφία. Οπότε μπορείτε να διαλογιστείτε, να εκφραστείτε δημιουργικά να κάνετε μασάζ, γιόγκα ή τάι τσι, μπορείτε να βγείτε με φίλους, να κάνετε μια εργασία που αγαπάτε, να κάνετε σεξ, να γελάσετε, να ασκηθείτε, να παίξετε με ζώα.» (Πηγή: Lissa Rankin: «Is there scientific proof we can heal ourselves?»)   3 Τον όρο placebo χρησιμοποίησε για πρώτη φορά στην Ιατρική ο Henry K. Beecher, το 1955. Placebo στα Λατινικά σημαίνει «Θα ευχαριστήσω». Στον αντίποδα του placebo υπάρχει το nocebo, όταν δηλαδή τα συμπτώματα αδικαιολόγητα χειροτερεύουν. Nocebo στα Λατινικά σημαίνει «Θα βλάψω». Όταν θέλουν να μετρήσουν την αποτελεσματικότητα ενός φαρμάκου, χωρίζουν τους ανθρώπους σε δύο τυχαίες ομάδες. Η μία ομάδα λαμβάνει το πραγματικό φάρμακο, ενώ η άλλη μια ουδέτερη ουσία πχ. χάπια από αλεύρι, ζάχαρη κλπ. που ονομάζονται placebo. Κανένα φάρμακο δεν παίρνει άδεια κυκλοφορίας αν δεν αποδειχθεί ότι έχει ισχυρότερη δράση από το placebo. Στην κατάθλιψη το placebo βελτιώνει την κατάσταση των ασθενών σε ποσοστό 30% - 40% και παρατηρούνται αλλαγές στη δραστηριότητα του προμετωπιαίου φλοιού του εγκεφάλου, πράγμα που δείχνει ότι το placebo δρα πραγματικά στον εγκέφαλο. Στη θεραπεία του πόνου με placebo υπάρχουν ιδιαίτερα ψηλά ποσοστά. Αντιδρούν καλά σε θεραπεία με placebo οι πονοκέφαλοι, ο πόνος του στομάχου, το άσθμα, οι αλλεργίες, το άγχος. Αναφέρονται μελέτες με αποτελεσματικότητα της ομάδας placebo έως και 80%, αλλά η μέση τιμή είναι το 40%. Στη Γερμανία ομάδα placebo για θεραπεία πόνου στο έλκος, βελτιώθηκε έως και 70%. Αντίθετα στη Βραζιλία, το ίδιο ποσοστό δεν ξεπέρασε το 7%. Οι μεν σέβονται και πιστεύουν την Ιατρική οι  δε μάλλον όχι. Στον αθλητισμό, το American Council on Exercise, με τη βοήθεια του University of Wisconsin, La Crosse, έκανε μια πρόσφατη μελέτη για την επίδραση του οξυγονωμένου νερού στην ταχύτητα των δρομέων. Με έκπληξη κατέγραψαν ότι το 84% των αθλητών που νόμιζαν ότι έπιναν οξυγονωμένο νερό, ήταν ταχύτεροι. Η δύναμη του placebo έχει να κάνει με την αυτοσυνειδησία του ανθρώπου, με την «συνείδηση του εαυτού». Σε περιπτώσεις καταστροφής του νεοφλοιού (η εξωτερική και πιο πρόσφατη εξελικτικά στοιβάδα του εγκεφάλου), το placebo δεν δρα. Στη σχιζοφρένεια που χαρακτηρίζεται από αλλοίωση της εικόνας του εαυτού πάλι το placebo δεν δρα. (Πηγή: Ψυχίατρος, Θεόδωρος Π. Δασκαλόπουλος ) Ένα σκεύασμα από ζάχαρη και αλεύρι μπορεί να μας θεραπεύσει και μόνο επειδή το πιστεύουμε. Η πίστη όμως έχει και την αρνητική της πλευρά. Απ΄ τη μια έχουμε την πίστη ότι θα μας ωφελήσει (placebo) ένα φάρμακο και από την άλλη ότι θα μας βλάψει (nocebo) ένα φάρμακο και γενικότερα μια ενέργεια, μια κίνηση, μια επαφή, οτιδήποτε. Βέβαια, κανείς δεν θέλει εύκολα να παραδεχτεί ότι υπάρχει το nocebo. Το κρύβουμε στη ζωή μας. Δεν λέμε ότι μόνοι μας προκαλέσαμε την συμφορά, την αναποδιά, ένα δυσάρεστο συναίσθημα, θέλουμε πάντα να φταίνε οι άλλοι γύρω μας, τρίτοι παράγοντες, το σύστημα, η μόλυνση, τα κινητά. Δεν είμαστε όλοι το ίδιο επιρρεπείς στο φαινόμενο nocebo. Εκείνοι που υποφέρουν περισσότερο είναι οι αγχώδεις. Κι αυτό έχει μετρηθεί με επιστημονικό τρόπο. Όσοι έχουν άγχος περισσότερο ή λιγότερο περιμένουν να συμβούν τα χειρότερα σε κάποιους τομείς της ζωής τους. Όταν λοιπόν περιμένεις να συμβεί το χειρότερο, τότε θα συμβεί και θα το αποδώσεις στην επίδραση του φαρμάκου που σου έδωσε ο γιατρός, στο καυσαέριο, στο σύμπαν, κάπου. Λόγω του άγχους έχουν την τάση να περιμένουν τα δυσάρεστα – αυτό, άλλωστε, είναι η πάθησή τους - και τελικά τους συμβαίνουν, έχοντας πραγματικά συμπτώματα ή πραγματικό πόνο. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι ψεύτες, υποφέρουν πραγματικά. Μη διαβάζετε τη λίστα με τις παρενέργειες. Συμβαίνει συχνά κάποιος να έχει διαβάσει το χαρτί με τις παρενέργειες και να επηρεαστεί. Ένα χαρακτηριστικό πείραμα έγινε το 2008 στην Ιταλία, με εθελοντές από τρεις πόλεις στο βορά, τον νότο και τα κεντρικά της χώρας. Τρεις ψυχίατροι- ερευνητές συντόνισαν τις προσπάθειές τους δίνοντας σε 90 συνολικά άτομα ένα χάπι λέγοντας τους ότι θέλουν να μελετήσουν τις επιδράσεις του στη δηλητηρίαση. Το χάπι ήταν placebo, αλευράκι και ζαχαρίτσα. Είπαν λοιπόν στους εθελοντές ότι ενδεχομένως να είχαν κάποιες παρενέργειες, όπως εμετό. Ο 1 στους 3 έκανε όντως εμετό. Τα τελευταία χρόνια γίνονται πιο προχωρημένα πειράματα για να μάθουμε τι συμβαίνει στις βαθύτερες στιβάδες του εγκεφάλου. Ωστόσο, ακόμη, ως προς τη μοριακή εξήγηση του φαινομένου μπορούμε μόνο να υποθέσουμε γενικά πράγματα: Ως προς το placebo, ως προς τη θετική εξέλιξη μιας υποβολής, μιας πίστης, μάλλον παίζει ρόλο το σύστημα των ενδορφινών, των ενδογενών οπιούχων, που εκκρίνονται στον εγκέφαλο. Είναι ένα σύστημα που εκκρίνει καναβινοειδή ακριβώς ίδια μ΄ αυτά που έχει η μαριχουάνα, που σημαίνει ότι όταν έχουμε έντονη άσκηση, οργασμό, θρησκευτική έκσταση, ή βαθιά πίστη σε κάτι, το απολαμβάνει ο εγκέφαλος, αφού εκκρίνονται αυτές οι ουσίες. Ως προς το nocebo, μάλλον ενεργοποιείται ένας νευροδιαβιβαστής, η χολοκυστεΐνη, η οποία προάγει την αίσθηση του πόνου και γενικότερα μιας δυσφορίας. Είναι πολύ δύσκολο να αποφύγει κανείς τις παγίδες του πολιτισμού. Δεν θα μπορούσα εύκολα να πω τρόπους για να αποφύγει κανείς το nocebo, είναι μια ολόκληρη στάση ζωής. Να μην επιτρέπεις να περνάει μέσα σου το οτιδήποτε άκριτα. Η πολύπλευρη και βαθιά γνώση σε πολλά θέματα υπερασπίζει τον άνθρωπο απέναντι στον πολιτισμό. Αλλά ποτέ δεν θα είναι κανείς τόσο ισχυρός ώστε να μην επιτρέψει σε τίποτα να τον βλάψει. Πάντα το φαινόμενο nocebo θα ασκεί την επιρροή του όσο υπάρχει η έννοια του πολιτισμού. Γιατί πολιτισμός σημαίνει ντρεσάρισμα (εξάσκηση ζώου ώστε να εκτελεί εντολές - η αυστηρή και πειθαρχημένη εκπαίδευση), απαγορεύσεις, και κανόνες για να ζήσουμε ομαδικά. (Πηγή: Ψυχίατρος, Θεόδωρος Π. Δασκαλόπουλος )   4 «ΕΝ ΟΙΔΑ ΟΤΙ ΟΥΔΕΝ ΟΙΔΑ» Την άνοιξη του 2012, μετά το σχολείο ήθελε να αγοράσω, από έναν φίλο, ενάμισο κιλό γράπα (τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο). Το άδειο μπουκάλι βρισκόταν στο πορτ-μπαγκάζ ενός Hyundai Accent το οποίο όμως χρησιμοποιούσε η σύζυγος για να πηγαίνει στο δικό της σχολείο. Αυτός κυκλοφορούσε με ένα Hyundai Atos. Το πρωί η σύζυγος, είχε ενημερώσει ότι θα πάει στο σχολείο της με τα πόδια. Όταν ήρθε ξεκίνησε όμως να φύγει και ο ίδιος του δεν θυμόταν την ενημέρωση, και σκέφτηκε να πάει στο σχολείο της, εκεί που το παρκάρει συνήθως και να πάρει το άδειο μπουκάλι. Κατέβηκε κάτω. Στην πυλωτή παρκάρουν το Accent και 5 μέτρα πιο έξω το Atos. Πέρασε δίπλα από το Accent(!) πήγε στο Atos. Είδε κάτω ένα μισογεμάτο μπουκαλάκι νερό, είπε να πάει να το πετάξει εκεί που βάζει η καθαρίστρια τα σκουπίδια στη πυλωτή. Το μέρος εκείνο είναι δίπλα στο Accent. Άδειασε το νερό από το μπουκαλάκι πίσω από το Accent(!), ξαναπέρασε δίπλα από το Accent(!), πέταξε το μπουκαλάκι στα σκουπίδα και αφού πέρασε πάλι δίπλα από το Accent(!) μπήκε στο Atos κι έφυγε. Μόνο μετά που δεν βρήκε έξω από το ςχολείο της συζύγου παρκαρισμένο το Accent του ήρθε η εικόνα της πυλωτής με το Accent!!! Επέστρεψε και πήρε το μπουκάλι για το τσίπουρο. Ότι θέλει βλέπει το μυαλό μας. Αυτό φαίνεται είχε καταλάβει και ο Σωκράτης κι έλεγε: “Έν οίδα ότι ουδέν οίδα”. Μόνο αν ο θνητός είναι έτοιμος να σβήσει αυτά που ΞΕΡΕΙ υπάρχει πιθανότητα να μπορεί να ΒΛΕΠΕΙ, να μπορεί ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΡΕΙ. “Έν οίδα ότι ουδέν οίδα”, “ένα ξέρω ότι τίποτα δεν ξέρω” έλεγε ο Σωκράτης, όχι επειδή δεν ήξερε τίποτε, αλλά, επειδή ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙ. Γιατί όταν ξέρω, δεν βλέπω καθαρά, βλέπω μέσα από χρωματιστά γυαλιά κι ενώ το χαρτί είναι άσπρο εγώ, αν έχω πράσινα γυαλιά, το βλέπω πράσινο. Μπορεί να περάσω τρεις φορές δίπλα από ολόκληρο αμάξι, αλλά, επειδή ΞΕΡΩ ότι δεν είναι εκεί … να ΜΗΝ ΤΟ ΒΛΕΠΩ. Στα μάτια μου μπροστά να είναι και να μην το βλέπω!!! Και αν αυτό μπορεί να μου συμβεί με ολόκληρο αμάξι, που υπάρχει πραγματικά δίπλα μου, πόσο πιο επικίνδυνο είναι να συμβεί με θεωρητικές ιδέες, απόψεις, γνώμες, δογματισμούς, “πιστεύω” ... “Ένα ξέρω ότι τίποτα δεν ξέρω”, δηλαδή, θα παίρνω τις αποφάσεις μου, θα κάμνω τις επιλογές μου χρησιμοποιώντας τις όποιες απόψεις μου, το οικοδόμημα της όποιας κοσμοθεωρίας μου, αλλά ταυτόχρονα, σχεδόν να το έχω γκρεμίσει, ώστε να μπορώ να παρατηρήσω, να δω και να αξιολογήσω κάτι καινούργιο που θα εμφανιστεί, όσο κι αυτό δεν συμφωνεί με τις μέχρι τότε απόψεις μου. Ο Βιτγκενστάιν είχε πει: «αυτό που εμποδίζει την επικοινωνία δεν είναι η απουσία της ευφυΐας αλλά η παρουσία της έπαρσης». Είναι τέχνη το να ακούς και να καταλαβαίνεις τι θέλει να πει ο άλλος. Συνήθως οι άνθρωποι καταλαβαίνουμε «ότι θέλουμε», ότι μας υποβάλλουν οι προκαταλήψεις μας. Για να υπάρξει αυξημένη πιθανότητα για κατανόηση χρειάζεται να συμβεί ένας μικρός θάνατος, ίσως όχι και τόσο μικρός, ο θάνατος του Εαυτού, η απαλλαγή από τα δεδομένα ΜΟΥ, αυτό που εννοούσε ο Σωκράτης όταν έλεγε: “ένα ξέρω ότι τίποτα δεν ξέρω”, παρά του ότι μπορεί να γνωρίζω πολλά, να έχω προπονηθεί στην “εποχή”, στο να ξεπερνάω τις απόψεις και θέσεις μου και να είμαι ανοιχτός και γνωρίσω, να δω, κάτι καινούργιο. Τότε αρχίζουν να λειτουργούν τα ΑΥΤΙΑ, συμβαίνει επικοινωνία, αρμονία, χορός.   5 «Η δύναμη του νου» (Ψυχίατρος, Ιωάννης Αυγουστάτος)   6 Θεωρία των Υπερχορδών-Πολυσύμπαν (Φυσικός, Δημήτρης Νανόπουλος) «Η ύλη στο σύμπαν φτιάχνεται από θετική ενέργεια. ... Η κινητική ενέργεια ή η ενέργεια της μάζας είναι πάντα θετική, αλλά η ενέργεια της έλξης, από τη βαρύτητα ή τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία, είναι αρνητική. ... Η αρνητική ενέργεια βαρύτητας αντισταθμίζει ακριβώς τη θετική ενέργεια που αντιπροσωπεύεται από την ύλη. Έτσι η συνολική ενέργεια του σύμπαντος είναι μηδέν! ... Οι αστρονόμοι μπορούν να μετρήσουν τις μάζες των γαλαξιών, της μέσης απόστασης που τους χωρίζει, και των ταχυτήτων που απομακρύνονται. Αν βάλουμε αυτούς τους αριθμούς σε έναν τύπο, τότε παράγεται μια ποσότητα που μερικοί φυσικοί έχουν ερμηνεύσει ως συνολική ενέργεια του σύμπαντος.» (Πηγή: Διακυμάνσεις του Κενού και η Προέλευση του Σύμπαντος)   7 «Περί Μεταφοράς» (Νίκου Γ. Πεντζίκη) Κατά το ακαδημαϊκό έτος 1979-1980 φοιτητής της Θεολογικής του Α.Π.Θ. προσήλθε στη σχολή, σε σπουδαστήριο της Θεολογικής, για να παρακολουθήσει επιλεγόμενο του Μαντζαρίδη. Ο φοιτητής μας νοσούσε από έντονο κρυολόγημα. Πονοκέφαλος, πόνοι στους μυς, κομμάρα, προβλήματα στο αναπνευστικό. Την καθορισμένη ώρα μπαίνει στο σπουδαστήριο ο Μαντζαρίδης με τον Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη. Είχε φέρει τον κυρ-Νίκο να μιλήσει στους φοιτητές του επιλεγόμενου. Ο φοιτητής μας, πριν λίγους μήνες είχε γνωρίσει τον Πεντζίκη και ήταν ενθουσιασμένος με τον συνειρμικό τρόπο ομιλίας του, χανόταν να τον ακούει. Ο κυρ-Νίκος άρχισε να μιλά Περί Μεταφοράς. Πως και αν, είναι δυνατόν κατά τη διάρκεια ομιλίας ή με γραπτό λόγο, να γίνει μεταφορά όχι μόνο πληροφορίας αλλά και βιώματος, δηλαδή μύηση του ακροατή, του αναγνώστη, στα βιώματα που έζησε ο εκφέρων τον λόγο. Τελικό διάγγελμα: «Πρέπει το άμεσο ερωτικό συναίσθημα να γίνει ερωτικό αίσθημα». Να φύγει δηλαδή από τη μέση αυτό το άτιμο το ΕΓΩ ώστε να υπάρχει αυξημένη πιθανότητα ο λόγος να είναι καθολικός και όχι ιδιωτικός ο λόγος που εκφέρεται και αν και τα αυτιά του ακροατή είναι όσο το δυνατόν απαλλαγμένα από το ίδιο το ΕΓΩ που ότι θέλει ακούει, τότε ίσως γίνει το θαύμα και μυηθεί ο ακροατής στο βίωμα, στην εμπειρία για την οποία ομιλεί ο ομιλών. Πάνω λοιπόν που εξαγγέλλει το διάγγελμα ο κυρ-Νίκος: «Πρέπει το άμεσο ερωτικό συναίσθημα να γίνει ερωτικό αίσθημα», σηκώνει το χέρι νεαρή φοιτήτρια και ρωτά: Και πώς μπορεί να γίνει αυτό; -«Σ' αρέσουν οι χυλόπιτες; Τρώγοντας χυλόπιτες»! .... Αρκεί να μη βαρυστομαχιάσει ο άμαθος οργανισμός και έχουμε δυσπεψίες, καταθλίψεις ή τάσεις αυτοχειρίας. Τέλος πάντων, όταν μετά από μία και μισή ώρα τελείωσε η ομιλία και ήρθε εις εαυτόν ο ακροατής μας παρατήρησε ότι «Ω! Του θαύματος» είχε περάσει το κρυολόγημα με τους πόνους του και τις λοιπές παρενέργειες! Η προσηλωμένη ακρόαση είχε κουρδίσει το κορμί, είχε συντονίσει το αποσυντονισμένο σώμα και είχε επιτρέψει στο παροπλισμένο ανοσοποιητικό σύστημα και πάρει την ρεβάνς και πετύχει την αυτοΐαση του ταλαιπωρημένου σαρκίου του φοιτητή μας. Περισσότερα για τον Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη: Ο Ν. Γ. Πεντζίκης στο «ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ» (τ.166 Δεκέμβριος 2008)   8 Janine Shepherd: «Διαλυμένο σώμα δεν σημαίνει διαλυμένη προσωπικότητα» Η αθλήτρια του σκι αντοχής Τζανίν Σέπαρντ ήλπιζε να κερδίσει ένα Ολυμπιακό μετάλλιο - μέχρι που την χτύπησε ένα φορτηγό στην διάρκεια προπόνησης με ποδήλατο. Μοιράζεται μαζί μας μια δυνατή ιστορία για τις ανθρώπινες δυνατότητες για ανάρρωση. Το μήνυμά της: δεν είσαι το σώμα σου, και το να εγκαταλείψεις τα παλιά σου όνειρα μπορεί να επιτρέψει σε καινούργια να γεννηθούν. Το κείμενο των υπότιτλων: Η ζωή είναι οι ευκαιρίες, να τις δημιουργείς και να τις ενστερνίζεσαι, και για μένα, αυτό ήταν το όνειρο των Ολυμπιακών. Αυτό με προσδιόριζε. Αυτή ήταν η ευτυχία μου. Ως αθλήτρια του σκι αντοχής και μέλος της ομάδας σκι της Αυστραλίας είχα στόχο τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς. Ήμουν με το ποδήλατο για προπόνηση με τους συναθλητές μου. Καθώς ανεβαίναμε προς τα θεαματικά Μπλε Βουνά δυτικά του Σίδνεϊ ήταν η τέλεια φθινοπωρινή μέρα: λιακάδα, η μυρωδιά του ευκαλύπτου και ένα όνειρο. Η ζωή ήταν ωραία. Κάναμε ποδήλατο περίπου πεντέμισι ώρες όταν φτάσαμε στο μέρος της διαδρομής που λάτρευα, δηλαδή στους λόφους, επειδή λατρεύω τους λόφους. Σηκώθηκα από τη σέλα του ποδηλάτου μου και άρχισα να πιέζω τα πόδια μου, και καθώς ρουφούσα τον κρύο βουνίσιο αέρα, τον ένιωθα να μου καίει τους πνεύμονες, και σήκωσα τα μάτια για να δω τον ήλιο να λάμπει στο πρόσωπό μου. Και τότε όλα σκοτείνιασαν. Πού βρισκόμουν; Τι συνέβαινε; Το σώμα μου πονούσε αφάνταστα. Με είχε χτυπήσει ένα φορτηγό που ερχόταν με μεγάλη ταχύτητα μόλις 10 λεπτά πριν τελειώσω τη βόλτα. Μεταφέρθηκα με ελικόπτερο από τον τόπο του ατυχήματος σε μια μεγάλη μονάδα ειδικευμένη στην σπονδυλική στήλη στο Σίδνεϊ. Είχα εκτεταμένα τραύματα και βρισκόμουν σε κρίσιμη κατάσταση. Είχα σπάσει το λαιμό μου και την πλάτη μου σε έξι σημεία. Έσπασα πέντε πλευρά στην αριστερή πλευρά. Έσπασα το δεξί μου χέρι. Έσπασα την κλείδα μου. Έσπασα μερικά οστά στα πέλματα. Ολόκληρη η δεξιά μου πλευρά ήταν μια ανοιχτή πληγή, γεμάτη χαλίκια. Το κεφάλι μου ήταν ανοιχτό στο μέτωπο, ανυψωμένο προς τα πίσω, αποκαλύπτοντας το κρανίο. Είχα κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Είχα εσωτερικά τραύματα. Είχα τεράστια απώλεια αίματος. Μάλιστα, έχασα πέντε λίτρα αίμα, δηλαδή όσο έχει ένας άνθρωπος του μεγέθους μου. Μέχρι να φτάσει το ελικόπτερο στο Νοσοκομείο Πρινς Χένρι στο Σίδνεϊ, η πίεσή μου ήταν στο 40. Ήταν μια πραγματικά άσχημη μέρα. Για πάνω από 10 μέρες, παρέπαια ανάμεσα σε δυο διαστάσεις. Είχα συνείδηση ότι ήμουν στο σώμα μου, αλλά και ότι ήμουν έξω από το σώμα μου, κάπου αλλού, παρακολουθώντας από πάνω λες και αυτό συνέβαινε σε κάποιον άλλο. Γιατί να θέλω να επιστρέψω σ' ένα σώμα που ήταν τόσο διαλυμένο; Υπήρχε όμως μια φωνή που μου έλεγε: «Έλα, μείνε μαζί μου». «Όχι. Είναι πολύ δύσκολο». «Έλα. Αυτή είναι η ευκαιρία μας». «Όχι. Αυτό το σώμα είναι διαλυμένο. Δεν μπορεί πλέον να μ' εξυπηρετήσει». «Έλα. Μείνε μαζί μου. Μπορούμε να τα καταφέρουμε. Μπορούμε να τα καταφέρουμε μαζί». Βρισκόμουν σε δίλημμα. Ήξερα ότι αν δεν επέστρεφα στο σώμα μου, θα έπρεπε να φύγω απ' αυτόν τον κόσμο για πάντα. Ήταν ο αγώνας της ζωής μου. Μετά από 10 μέρες, πήρα την απόφαση να επιστρέψω στο σώμα μου, και σταμάτησε η εσωτερική αιμορραγία. Το επόμενο ζήτημα ήταν κατά πόσο θα ξαναπερπατούσα, γιατί από τη μέση και κάτω ήμουν παράλυτη. Είπαν στους γονείς μου, το σπάσιμο στο λαιμό ήταν ένα σταθερό κάταγμα, αλλά η πλάτη ήταν τελείως συντετριμμένη. Ο πρώτος οσφυϊκός σπόνδυλος ήταν σαν να είχες ρίξει ένα φιστίκι, να το πάτησες, και να το έκανες χίλια κομμάτια. Έπρεπε να κάνω εγχείριση. Μ' έβαλαν σ΄ ένα ρυθμιστή θέσης στο χειρουργείο. Με άνοιξαν, κυριολεκτικά με άνοιξαν στα δύο, έχω μια ουλή που πάει γύρω-γύρω σ' όλο μου το σώμα. Μάζεψαν όσα περισσότερα σπασμένα οστά μπορούσαν απ΄ όσα είχαν σφηνωθεί στο νωτιαίο μυελό. Αφαίρεσαν δύο από τα σπασμένα μου πλευρά και ξαναφτιάξανε την πλάτη μου, τον πρώτο οσφυϊκό σπόνδυλο, τον ξαναέφτιαξαν, έβγαλαν άλλο ένα σπασμένο πλευρό, ένωσαν τον 12ο θωρακικό σπόνδυλο με τον 1ο και 2ο οσφυϊκό. Έπειτα με έραψαν. Το ράψιμο κράτησε μία ώρα. Ξύπνησα στην εντατική και οι γιατροί ήταν πραγματικά ενθουσιασμένοι που είχε πετύχει η εγχείρηση επειδή σ' αυτό το στάδιο κινούσα λίγο ένα από τα δύο μεγάλα δάχτυλα των ποδιών, και σκέφτηκα: «Ωραία, θα πάω στους Ολυμπιακούς!» Δεν είχα ιδέα. Αυτό το πράγμα συμβαίνει σε κάποιον άλλο, σίγουρα όχι σε μένα. Τότε όμως ήρθε η γιατρός από πάνω μου και μου είπε, «Τζανίν, η εγχείρηση πέτυχε και μαζέψαμε όσα περισσότερα οστά μπορούσαμε από τον νωτιαίο μυελό σου, αλλά η βλάβη είναι μόνιμη. Τα νεύρα του κεντρικού συστήματος δεν επιδέχονται θεραπείας. Είσαι όπως λέμε μερικώς παραπληγική και θα έχεις όλα τα τραύματα που συνοδεύουν αυτή την κατάσταση. Δεν αισθάνεσαι τίποτα από τη μέση και κάτω, και το πολύ πολύ να ανακτήσεις το 10 με 20 τοις εκατό. Θα έχεις εσωτερικά τραύματα για το υπόλοιπο της ζωής σου. Θα πρέπει να χρησιμοποιείς καθετήρα για το υπόλοιπο της ζωής σου. Κι αν ξαναπερπατήσεις, αυτό θα γίνει με μηχανική υποστήριξη. Κι έπειτα είπε, «Τζανίν, θα πρέπει να ξανασκεφτείς οτιδήποτε κάνεις στη ζωή σου, επειδή δεν θα μπορέσεις να ξανακάνεις τα ίδια πράγματα όπως πριν». Προσπάθησα να συνειδητοποιήσω τι έλεγε. Εγώ ήμουν αθλήτρια. Αυτό ήξερα. Μόνο αυτό έκανα. Αν δεν μπορούσα να κάνω αυτό, τι θα μπορούσα να κάνω; Και το ερώτημα που έθεσα στον εαυτό μου ήταν, αν δεν μπορούσα να κάνω αυτό, τότε ποια ήμουν; Με μετέφεραν από την εντατική στη μονάδα σπονδυλικής στήλης. Ήμουν ξαπλωμένη σ' ένα λεπτό, σκληρό ορθοπεδικό κρεβάτι. Δεν κινούσα τα πόδια μου. Φορούσα σφιχτές κάλτσες για να προλάβουν τη θρόμβωση. Το ένα μου χέρι ήταν σε γύψο, το άλλο χέρι με τους ορούς. Φορούσα αυχενικό κολάρο και είχα σάκους άμμου σε κάθε πλευρά στο κεφάλι μου και έβλεπα τον κόσμο μου μέσα από ένα καθρέφτη που κρεμόταν πάνω από το κεφάλι μου. Μοιραζόμουν τον θάλαμο με άλλα πέντε άτομα, και το καταπληκτικό ήταν ότι επειδή ήμαστε όλοι ξαπλωμένοι παράλυτοι στον θάλαμο νωτιαίου μυελού, δεν ξέραμε πώς ήταν η φάτσα μας. Πόσο καταπληκτικό είναι αυτό; Πόσο συχνά στην ζωή κάνετε φίλους, χωρίς προκαταλήψεις, απλώς βασισμένοι στο πνεύμα; Δεν υπήρχαν επιφανειακές συζητήσεις καθώς μοιραζόμασταν τις μύχιες σκέψεις μας, τους φόβους μας, και τις ελπίδες μας για μια ζωή πέρα από το νοσοκομείο. Θυμάμαι μια νύχτα, μπήκε ένας νοσηλευτής, ο Τζόναθαν, μ' ένα σωρό πλαστικά καλαμάκια. Έβαλε ένα μάτσο πάνω στον καθένα μας και είπε, «Αρχίστε να τα ενώνετε.» Λοιπόν, δεν είχαμε και πολλά πράγματα να κάνουμε στον θάλαμο, κι έτσι το κάναμε. Όταν τελειώσαμε, πήγε γύρω-γύρω σιωπηρά και ένωσε όλα τα καλαμάκια μέχρι που κύκλωσαν όλο τον θάλαμο, και έπειτα είπε, «Εντάξει, παιδιά, κρατήστε τα καλαμάκια σας». Το κάναμε. Και είπε, «Εντάξει. Τώρα είμαστε όλοι συνδεδεμένοι». Καθώς τα κρατούσαμε και αναπνέαμε όλοι μαζί, ξέραμε ότι δεν ήμασταν μόνοι μας σ' αυτό το ταξίδι. Ακόμα κι όταν ήμουν ξαπλωμένη παράλυτη στο θάλαμο, υπήρχαν στιγμές απίστευτου βάθους και πλούτου, αυθεντικότητας και στενής επαφής που δεν είχα ποτέ μου ξανανιώσει. Όλοι μας ξέραμε πως όταν φεύγαμε από τον θάλαμο δεν θα ήμασταν ποτέ ξανά οι ίδιοι. Μετά από έξι μήνες, ήρθε ο καιρός να πάω σπίτι. Θυμάμαι τον μπαμπά μου να με βγάζει με το αναπηρικό καροτσάκι, τυλιγμένη σε ολόσωμο γύψο, και να νιώθω για πρώτη φορά τον ήλιο στο πρόσωπό μου. Τον ρούφηξα και σκέφτηκα, πώς μπορούσα παλιά να τον θεωρώ δεδομένο; Ένιωσα τόσο ευγνώμων που ζούσα. Πριν φύγω, όμως, από το νοσοκομείο, η προϊσταμένη μου είχε πει, «Τζανίν, θέλω να είσαι έτοιμη, επειδή όταν πας σπίτι, κάτι θα συμβεί». Είπα, «Τι;» Μου είπε, «Θα πάθεις κατάθλιψη». Είπα, «Όχι, εγώ, όχι η Τζανίν η Μηχανή», που ήταν το παρατσούκλι μου. Είπε, «Κι όμως, επειδή, βλέπεις, συμβαίνει σε όλους. Στην πτέρυγα του νωτιαίου μυελού αυτό είναι φυσιολογικό. Είσαι σε αναπηρικό καροτσάκι. Αυτό είναι φυσιολογικό. Αλλά θα γυρίσεις σπίτι και θα διαπιστώσεις πόσο διαφορετική είναι η ζωή». Γύρισα σπίτι και κάτι έγινε. Συνειδητοποίησα ότι η Αδελφή Σαμ είχε δίκιο. Έπαθα κατάθλιψη. Ήμουν στο αναπηρικό καροτσάκι. Δεν ένιωθα τίποτα από τη μέση και κάτω, ήμουν συνδεδεμένη μ' ένα καθετήρα. Δεν μπορούσα να περπατήσω. Είχα χάσει πολύ βάρος στο νοσοκομείο και τώρα ζύγιζα περίπου 40 κιλά. Ήθελα να τα παρατήσω. Το μόνο που ήθελα ήταν να βάλω τα αθλητικά μου και να βγω έξω τρέχοντας. Ήθελα πίσω την παλιά μου ζωή. Ήθελα πίσω το σώμα μου. Θυμάμαι τη μαμά μου να κάθεται στην άκρη του κρεβατιού μου, και να λέει, «Αναρωτιέμαι αν θα ξαναγίνει καλή η ζωή μας». και σκεφτόμουν, «Πώς είναι δυνατόν; Επειδή έχω χάσει όλα όσα είχαν αξία για μένα, όλα για τα οποία είχα κοπιάσει. Πάνε». Και αναρωτιόμουν, «Γιατί σ' εμένα; Γιατί σ' εμένα;» Τότε θυμήθηκα τους φίλους μου που ήταν ακόμα στο νοσοκομείο, ειδικά τη Μαρία. Η Μαρία είχε πάθει τροχαίο, και ξύπνησε την ημέρα των δέκατων έκτων γενεθλίων της για να μάθει ότι ήταν τετραπληγική, δεν κινείτο από το λαιμό και κάτω, είχε πάθει ζημιά στις φωνητικές χορδές της και δε μπορούσε να μιλήσει. Μου είπαν, «Θα σε μεταφέρουμε δίπλα της επειδή νομίζουμε ότι θα της κάνεις καλό». Ανησυχούσα. Δεν ήξερα πώς θ' αντιδρούσα που θα ήμουν δίπλα της. Ήξερα ότι θα ήταν πρόκληση, αλλά ουσιαστικά ήταν ευλογία, επειδή η Μαρία πάντα χαμογελούσε. Ήταν πάντα χαρούμενη και ακόμα κι όταν άρχισε να ξαναμιλάει, αν και ήταν δύσκολο να την καταλάβεις, ποτέ δεν παραπονιόταν, ούτε μια φορά. Αναρωτιόμουν πού είχε βρει αυτή την ικανότητα να τα αποδέχεται όλα. Συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν απλώς η δική μου ζωή. Ήταν η ίδια η ζωή. Συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν απλώς ο δικός μου πόνος. Ήταν ο πόνος όλων. Τότε κατάλαβα, όπως και πριν, ότι είχα επιλογή. Μπορούσα να συνεχίσω να παλεύω ή μπορούσα να παραιτηθώ και ν' αποδεχτώ όχι μόνο το σώμα μου αλλά τις συνθήκες της ζωής μου. και τότε σταμάτησα να ρωτάω, «Γιατί σ' εμένα;» Άρχισα να ρωτάω, «Γιατί όχι σ' εμένα;» Έπειτα σκέφτηκα, ίσως το να βρεθεί κανείς στον πάτο είναι ουσιαστικά το καλύτερο μέρος για ν' αρχίσεις. Ποτέ πριν δεν με θεωρούσα δημιουργικό άτομο. Ήμουν αθλήτρια. Το σώμα μου ήταν μια μηχανή. Τώρα όμως θα ξεκινούσα το πιο δημιουργικό εγχείρημα που μπορεί κανείς να ξεκινήσει: να ξαναχτίσεις τη ζωή σου. Παρόλο που δεν είχα ιδέα τι θα έκανα, μέσα σ' αυτή την αβεβαιότητα ήρθε η αίσθηση ελευθερίας. Δεν ήμουν πλέον δεσμευμένη σε ένα καθορισμένο μονοπάτι. Ήμουν ελεύθερη να εξερευνήσω τις ατελείωτες δυνατότητες της ζωής. Αυτή η διαπίστωση θα μου άλλαζε τη ζωή. Καθώς καθόμουν σπίτι στο καροτσάκι μέσα στον ολόσωμο γύψο, πέρασε από πάνω ένα αεροπλάνο και κοίταξα ψηλά, και σκέφτηκα, «Αυτό είναι!» Αν δεν μπορώ να περπατήσω, τότε μπορώ κάλλιστα να πετάξω». Είπα, «Μαμά, θα μάθω να πετάω». Μου είπε, «Ωραία, χρυσό μου». Είπα, «Δώσε μου το χρυσό οδηγό». Μου έδωσε τον κατάλογο, τηλεφώνησα στην αερολέσχη έκανα κράτηση, είπα ότι ήθελα να κλείσω για μια πτήση. Είπαν, «Πότε θέλετε να έρθετε;» Είπα, «Πρέπει να βρω κάποιο φίλο να με φέρει επειδή δεν μπορώ να οδηγήσω. Ούτε μπορώ να περπατήσω. Υπάρχει πρόβλημα;» Έκανα κράτηση, και μερικές εβδομάδες αργότερα ο φίλος μου ο Κρις και η μαμά μου με πήγαν στο αεροδρόμιο, ένα λιπόσαρκο σώμα μέσα σε γύψο φορώντας μια φαρδιά φόρμα. Σίγουρα δεν έμοιαζα με τον ιδανικό υποψήφιο για την άδεια πιλότου. Κρατιέμαι από τον πάγκο επειδή δεν μπορώ να σταθώ όρθια. Είπα, «Γεια, ήρθα για το μάθημα πτήσης». Με κοίταξαν κι έτρεξαν πίσω για να τραβήξουν κλήρο. «Εσύ θα την πάρεις». « Όχι, όχι, εσύ θα την πάρεις». Τελικά βγαίνει έξω ένας τύπος. Μου λέει, «Γεια, είμαι ο Άντριου και θα σε πάω για πτήση.» Εγώ λέω, «Καταπληκτικά». Με οδήγησαν πιο κάτω, με πήγαν στον διάδρομο απογείωσης, και εκεί υπήρχε ένα κόκκινο, άσπρο και μπλε αεροπλάνο. Ήταν πανέμορφο. Με ανέβασαν στο πιλοτήριο. Έπρεπε να με περάσουν από το φτερό για να με βάλουν στο πιλοτήριο. Με κάθισαν. Παντού υπάρχουν κουμπιά και καντράν. Λέω, «Πωπώ, πώς ξέρετε τι κάνουν όλα αυτά τα κουμπιά και καντράν;» Ο Άντριου, ο εκπαιδευτής, μπήκε μπροστά κι έβαλε μπροστά το αεροπλάνο. Είπε, «Θέλεις να δοκιμάσεις την τροχοδρόμηση;» Γι' αυτή χρησιμοποιείς τα πόδια σου για να ελέγξεις τα πεντάλ του πηδαλίου για να κινήσεις το αεροπλάνο στο έδαφος. Είπα, «Όχι, δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω τα πόδια μου». Είπε, «Ω». Είπα, «Αλλά μπορώ να χρησιμοποιήσω τα χέρια μου,» και είπε, «Εντάξει». Έτσι βγήκε στον διάδρομο και ανέβασε ισχύ. Καθώς απογειωνόμασταν, και οι τροχοί ανέβαιναν από τον διάδρομο και ήμασταν στον αέρα, είχα την πιο απίστευτη αίσθηση ελευθερίας. Μου είπε ο Άντριου, καθώς ανεβήκαμε πάνω από την εκπαιδευτική περιοχή, «Βλέπεις το βουνό εκεί πέρα;» Είπα, «Ναι». Είπε, «Λοιπόν, πάρε το πηδάλιο, και πήγαινε προς το βουνό». Καθώς σήκωσα τα μάτια, διαπίστωσα ότι έδειχνε τα Μπλε Βουνά εκεί που είχε αρχίσει το ταξίδι. Πήρα το πηδάλιο και πετούσα. Ήμουν πολύ πολύ μακριά από τον θάλαμο του νοσοκομείου, και τότε κατάλαβα ότι θα γινόμουν πιλότος. Δεν είχα ιδέα πώς θα περνούσα τις ιατρικές εξετάσεις. Όμως θ' ανησυχούσα γι' αυτό αργότερα, επειδή εκείνη τη στιγμή είχα ένα όνειρο. Έτσι πήγα σπίτι, έβγαλα ένα εκπαιδευτικό ημερολόγιο και έφτιαξα ένα σχέδιο. Έκανα εξάσκηση στο περπάτημα όσο πιο πολύ μπορούσα, και πήγαμε από το σημείο που με κρατούσαν δύο στο να με κρατάει ένας μέχρι που μπορούσα να περπατάω γύρω από τα έπιπλα αρκεί να μην ήταν πολύ μακριά το ένα από το άλλο. Έπειτα έκανα μεγάλη πρόοδο σε σημείο που μπορούσα να περπατάω στο σπίτι, ενώ κρατιόμουν από τους τοίχους, έτσι, και η μαμά είπε ότι με ακολουθούσε διαρκώς, σκουπίζοντας τ' αποτυπώματά μου. Τουλάχιστον ήξερε πάντα πού ήμουν. Ενώ, λοιπόν, οι γιατροί συνέχισαν τις εγχειρήσεις και συναρμολόγησαν πάλι το σώμα μου, άρχισα να μελετάω τα θεωρητικά, και τελικά, είναι εκπληκτικό, πέρασα τα ιατρικά τεστ, και μου έδωσαν το πράσινο φως για να πετάξω. Περνούσα κάθε στιγμή στην σχολή της αερολέσχης, μακριά από την άνεσή μου, όλοι αυτοί οι νέοι που ήθελαν να γίνουν πιλότοι της Κουάντας, και μετά εγώ με τον γύψο μου στην αρχή, κι έπειτα με την μεταλλική υποστήριξη, τις φαρδουλές φόρμες, τη σακούλα με τα φάρμακα και τους καθετήρες και το κούτσαμά μου, και με κοίταζαν και σκέφτονταν, «Ποιον κοροϊδεύει; Ποτέ δεν θα τα καταφέρει». Μερικές φορές το σκεφτόμουν κι εγώ. Αλλά δεν μ' ένοιαζε, επειδή τώρα υπήρχε κάτι μέσα μου που έκαιγε και ξεπερνούσε τα τραύματά μου. Οι μικροί στόχοι με κρατούσαν στην προσπάθεια, και τελικά πήρα την άδειά μου του πιλότου, κι έπειτα έμαθα να πλοηγώ, κι έπειτα πήγα βόλτα τους φίλους μου στην Αυστραλία. Έπειτα έμαθα να πετάω δικινητήρια και πήρα τον βαθμό για δικινητήρια. Έπειτα έμαθα να πιλοτάρω με άσχημο καιρό όπως και με καλό καιρό και πήρα τον βαθμό των οργάνων. Έπειτα πήρα άδεια για επιβατικά αεροπλάνα. Μετά πήρα την άδεια του εκπαιδευτή. Έπειτα βρέθηκα στην ίδια σχολή όπου κι εγώ είχα κάνει το πρώτο μου μάθημα, διδάσκοντας άλλους πώς να πετάνε, σε λιγότερο από 18 μήνες αφού βγήκα από το νοσοκομείο. Έπειτα σκέφτηκα, «Γιατί να σταματήσω εκεί;» Γιατί να μην μάθω να πετάω ανάποδα;» Το έκανα, έμαθα να πετάω ανάποδα και έγινα εκπαιδεύτρια ακροβατικής αεροπλοΐας. Η μαμά και ο μπαμπάς; Ποτέ δεν ήρθαν για πτήση. Τότε, όμως, ήμουν σίγουρη ότι αν και το σώμα μου μπορεί να είναι περιορισμένο το πνεύμα μου ήταν ασταμάτητο. Ο φιλόσοφος Λάο Τσου κάποτε είπε, «Όταν εγκαταλείψεις το ποιος είσαι, γίνεσαι αυτό που ίσως να γινόσουν». Τώρα ξέρω ότι μόνο όταν εγκατέλειψα αυτό που νόμιζα ότι ήμουν κατάφερα να δημιουργήσω μια εντελώς καινούρια ζωή. Μόνο όταν άφησα τη ζωή που νόμιζα ότι θα έπρεπε να έχω, κατάφερα να αποδεχτώ τη ζωή που με περίμενε. Τώρα ξέρω ότι η αληθινή μου δύναμη ποτέ δεν προήλθε από το σώμα μου, και παρόλο που οι σωματικές μου δυνατότητες έχουν αλλάξει δραματικά, αυτό που είμαι, δεν έχει αλλάξει. Το φως του πιλότου μέσα μου εξακολουθούσε να είναι ένα φως, όπως είναι σε καθένα από εμάς. Ξέρω ότι δεν είμαι το σώμα μου, και επίσης ξέρω ότι ούτε εσείς είσαστε. Δεν έχει σημασία η εμφάνισή σας, η καταγωγή σας, ή το επάγγελμά σας. Αυτό που έχει σημασία είναι να συνεχίσουμε να δυναμώνουμε τη φλόγα της ανθρωπιάς ζώντας τη ζωή μας ως την απόλυτη δημιουργική έκφραση του ποιοι πραγματικά είμαστε, επειδή όλοι συνδεόμαστε με εκατομμύρια, εκατομμύρια καλαμάκια, και ήρθε η ώρα να τα ενώσουμε και να τα κρατήσουμε. Αν πρόκειται να κατευθυνθούμε προς μια συλλογική ευδαιμονία, είναι καιρός να αφήσουμε στην άκρη το σώμα και να ενστερνιστούμε τις αρετές της καρδιάς. Οπότε σηκώστε τα καλαμάκια σας αν είστε μαζί μου. Ευχαριστώ. Ευχαριστώ. Πηγή: https://www.ted.com/   9 «ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΙ ΜΗ ΕΡΕΥΝΑ;» Οι συγγραφείς του βιβλίου των Θρησκευτικών της Β’ Λυκείου, ενώ αρχικά αισθάνονται την ανάγκη να δηλώσουν ότι «εσφαλμένα έχει αποδοθεί στην Εκκλησία ο λόγος “πίστευε και μη ερεύνα”» λίγο παρακάτω τονίζουν ότι «στα θέματα της πίστης ... η έρευνα είναι αδύνατη», άρα οφείλει ο καθείς να πιστεύει χωρίς να ερευνά, δηλαδή ότι η πίστη οφείλει να προηγείται της γνώσης. Αυτό όμως δεν συνάδει καθόλου με τη διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας οι οποίοι τονίζουν ότι η γνώση, η εμπειρία, οφείλει να προηγείται της πίστης και ότι η πίστη δεν είναι η διανοητική αποδοχή από αφέλεια, φόβο ή συμφέρον κάποιων αρχών, αλλά, είναι δύναμη, είναι ενέργεια! Η ΓΝΩΣΗ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ (ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ). 1 Ο άγιος Μάρκος ο Ασκητής, μαθητής του αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, που έζησε στην Κωνσταντινούπολη τον 5ο αιώνα καθώς και ο Ησύχιος ο Πρεσβύτερος που έζησε στα Ιεροσόλυμα επίσης τον 5ο αιώνα χρησιμοποιούν ακριβώς την ίδια φράση: «Αυτός που δεν γνωρίζει την αλήθεια, δεν μπορεί και να πιστεύει αληθινά. Γιατί η γνώση, καταφύση προηγείται της πίστης» (“ο μη γινώσκων την αλήθειαν, ουδέ αληθώς πιστεύειν δύναται. Η γαρ γνώσις, κατά φύσιν προηγείται της πίστεως”) (ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ, τομ. Α’, Μάρκου του Ασκητού, Περί Νόμου Πνευματικού, (ρι’) σελ. 103 και Ησυχίου Πρεσβυτέρου, Προς Θεόδουλον, (ξ’) σελ. 150). 2 Ο άγιος Διάδοχος Φωτικής, (σημερινή Παραμυθιά της Ηπείρου), 5ος αιώνας, πολλούς αιώνες πριν κυριαρχίσει ο σύγχρονος θετικιστικός τρόπος σκέψης της σύγχρονης επιστήμης που αυτονόητα προκρίνει τη γνώση έναντι της απροϋπόθετης πίστης, έγραφε: «Εκείνος που πιστεύει μόνο χωρίς να βρίσκεται στην αγάπη, ούτε αυτή την πίστη που νομίζει ότι έχει, δεν την έχει. Γιατί με κάποια ελαφρότητα νοός πιστεύει χωρίς να ενεργεί μέσα του το βάρος της δόξας της αγάπης» (“ο πιστεύων μόνον και μη ων εν τη αγάπη ουδέ αυτήν την πίστιν ην δοκεί έχειν, έχει. Ελαφρότητι γαρ τινι πιστεύει νοός”) (ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ, τομ. Α’, Διαδόχου Φωτικής, Λόγος Ασκητικός, σελ. 240). 3 Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής (580-662) που γεννήθηκε και μέχρι το 624 έζησε στην Κωνσταντινούπολη, και διετέλεσε Αρχιγραμματέας του Ηράκλειου, περιγράφοντας 5 στάδια της πνευματικής ζωής εξηγεί ότι, 1ον η σοφία γεννά τη φρόνηση, 2ον η θεωρία εμπνέει την πράξη, 3ον η απλή γνώση φέρνει την αρετή, 4ον η άληστη (που δεν χάνεται) γνώση γεννά την πίστη που είναι ενέργεια και φανέρωση αυτής της γνώσης και 5ον μετά έρχεται η θέωση που την ονομάζει θεία επιστήμη. «Ενέργεια γαρ εστι και φανέρωσις του μεν νου ο λόγος ως αιτίας αιτιατόν· και της σοφίας η φρόνησις, και της θεωρίας η πράξις, και της γνώσεως η αρετή, και της αλήστου γνώσεως η πίστις· εξ ών η ενδιάθετος προς τε την αλήθειαν και το αγαθόν, φημί δε τον Θεόν, σχέσις δημιουργείται, ήν έφασκεν είναι θείαν επιστήμην και γνώσιν άπταιστον και αγάπην και ειρήνην, εν αίς και δι᾽ ών η θέωσις». «Επειδή ταύτα τοίνυν της ψυχής εισιν, ως έφαμεν, κατά νουν μεν εχούσης δυνάμει την σοφίαν, εκ δε της σοφίας την θεωρίαν, εκ δε ταύτης την γνώσιν, εκ δε της γνώσεως την άληστον γνώσιν, δι᾽ ής προς την αλήθειαν ως πέρας και τέλος ούσαν των κατά νουν αγαθών άγεται· κατά δε τον λόγον εχούσης την φρόνησιν, εκ δε ταύτης την πράξιν, εκ δε της πράξεως την αρετήν, εκ δε ταύτης την πίστιν, καθ᾽ ήν εις το αγαθόν ως τέλος μακάριον των λογικών ενεργειών καταλήγει· δι᾽ ών η των θείων επιστήμη κατά σύνοδον της προς άλληλα τούτων ενώσεως συλλέγεται» (Αγ. Μαξίμου του Ομολογητού, ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ, κεφ. Ε’, ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΣΚΗΤΙΚΩΝ, εκδ. «ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟΝ» Θεσσαλονίκη 1992, τομ. 14, σσ. 80, 84) Δηλαδή για τον άγιο Μάξιμο πίστη δεν είναι η διανοητική αποδοχή κάποιων «πιστεύω», διαδικασία που κάθε θρησκευόμενος θεωρεί ότι είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να ενταχθεί κανείς στη θρησκεία του. Πίστη δεν είναι η διανοητική αποδοχή από αφέλεια, φόβο ή συμφέρον, κάποιων αξιωμάτων ή αρχών. Η πίστη είναι ενέργεια και φανέρωση κάποιας εμπειρικής γνώσης τόσο δυνατής που έχει ως χαρακτηριστικό της πλέον το ότι δεν μπορεί να λησμονηθεί. Η πίστη είναι ενέργεια της γνώσης-ένωσης-συνουσίας με τη θεία Χάρη. Η πίστη για τον άγιο Μάξιμο εμφανίζεται μόνο όταν ο χριστιανός πλησιάζει να ολοκληρώσει την πορεία του προς τον Θεό, προς τη θέωση. Και για τον Ίδιο τον Χριστό η πίστη είναι δύναμη! «Αν έχετε πίστη σαν έναν κόκκο σιναπιού, θα πείτε στο βουνό αυτό: Πήγαινε απ’ εδώ εκεί, και θα πάει. Τίποτε δεν θα σας είναι αδύνατο» (Ματθ. 17,20). «Αν έχετε πίστη ... κι αν ακόμα πείτε σε αυτό το βουνό: Σήκω και πέσε στη θάλασσα, θα γίνει· και όλα όσα ζητήσετε στην προσευχή σας πιστεύοντες θα τα πάρετε» (Ματθ. 21,21). 4 Για το ίδιο θέμα γράφει ο αββάς Ισαάκ (τέλη 7ου αιώνα) ότι η φυσική γνώση προηγείται της πίστης και μετά η πίστη γεννά την πνευματική γνώση η οποία είναι η αίσθηση των μυστηρίων η οποία με τη σειρά της γεννά την πίστη της αληθινής θεωρίας: «Έστι γνώσις προηγουμένη της πίστεως, και έστι γνώσις τικτομένη εκ της πίστεως. Η γνώσις η προηγουμένη της πίστεως εστί γνώσις φυσική, η δε τικτομένη εκ της πίστεως γνώσις εστί πνευματική». «Η φυσική γνώσις ήτις εστίν η διάκρισίς του καλού και του κακού, η υπό του Θεού εντεθείσα τη φύσει ημών, αύτη πείθει ημάς, ότι δει πιστεύειν τω Θεώ, τω παραγαγόντι τα πάντα. Και η πίστις ποιεί εν ημίν τον φόβον, και αναγκάζει ημάς ο φόβος μετανοήσαι και εργάσασθαι. Και ούτω δίδοται η πνευματική γνώσις τω ανθρώπω, ήτις εστίν αίσθησις των μυστηρίων, ήτις γεννά την πίστιν της αληθούς θεωρίας. Ούχ απλώς δε όντως εκ πίστεως μόνης ψιλής γεννάται η γνώσις η πνευματική, άλλ' η πίστις φόβον Θεού γεννά και εν τω φόβω του Θεού, όταν αρξώμεθα ενεργείν εν αυτώ, εκ της ενεργείας του φόβου του Θεού τίκτεται η γνώσις η πνευματική, καθάπερ είπεν ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ότι, ότε τις κτήσεται θέλημα ακόλουθον τω φόβω του Θεού και τη ορθή φρονήσει, ταχέως λαμβάνει την αποκάλυψιν των κρυπτών. Καλεί δε αποκάλυψιν των κρυπτών, την γνώσιν την πνευματικήν». (ΛΟΓΟΣ ΙΗ': ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΟΣΟΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΜΕΤΡΟΝ ΤΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ - http://isaakosyros.blogspot.gr/) Υπάρχει όμως μία φράση του Ιησού που φαίνεται να συνηγορεί υπέρ του «πίστευε και μη ερεύνα». Μετά που ο Θωμάς Τον είδε και πείστηκε και ομολόγησε, «ο Κύριος μου και ο Θεός μου» ο Χριστός του είπε, «Eπειδή Με είδες, πίστεψες· μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες» (Ιωάν. 20,29). Θα μπορούσε ίσως να πει κανείς ότι η φράση αυτή αναφέρεται στα παρακάτω που γράφει ο π. Σωφρόνιος: «Μερικοί άνθρωποι μεγαλώνουν μέσα στην Εκκλησία με τις αιωνόβιες παραδόσεις Της, τη λατρεία, τα θεία μυστήρια –από τα οποία γεννιέται μέσα τους αγαλλίαση και ειρήνη– και δεν υπόκεινται σε οξείες κρίσεις και βίαιες μεταστροφές. Η πνευματική τους αύξηση συντελείται χωρίς θυελλώδεις ρήξεις». (Αρχιμ. Σωφρονίου, ΑΣΚΗΣΙΣ ΚΑΙ ΘΕΩΡΙΑ, Έσσεξ Αγγλίας, σελ. 28). Δηλαδή είναι μακάριοι αυτοί που από μικρά παιδιά θα βρεθούν μέσα σε περιβάλλον που θα τους διδάξει να δέχονται και να διατηρούν, να εκμεταλλεύονται τη θεία Χάρη, γιατί αυτοί θα ζήσουν χωρίς να πληγωθούν από το κενό της απουσίας, γιατί αυτούς δεν θα τους πλήξει ο θάνατος ακόμη κι όταν τον συναντήσουν. 5 Επίσης γράφει ο αρχιμ. Ζαχαρίας, μαθητής του π. Σωφρονίου: «”Έρχου και ίδε”: Έλα και δοκίμασε την αλήθεια μόνος σου και, αν Αυτός είναι η όντως Αλήθεια, θα είναι αδύνατον να δυσπιστήσεις. Αν αναζητούμε την αλήθεια με ειλικρίνεια και αντικειμενικότητα, μπορούμε να εκτελέσουμε ένα πείραμα το οποίο, όπως σε όλες τις επιστήμες, θα μας δώσει τη δυνατότητα να την επιβεβαιώσουμε. Με την έννοια αυτή η θεολογία είναι σαν τις εμπειρικές επιστήμες. Εφόσον συλλαμβάνεται η θεωρία και διατυπώνεται η υπόθεση, μπορεί να διεξαχθεί πείραμα και να επαληθευθεί, ούτως ώστε να αποδειχθεί ο νόμος που διέπει τα φυσικά φαινόμενα. Το ίδιο συμβαίνει και στην πνευματική ζωή. Πειραματιζόμενοι μαθαίνουμε για τον Θεό και τις οδούς Του, και θέτουμε την αλήθεια Του υπό δοκιμασίαν μέσα στα όρια της σχέσεως μας μαζί Του. Όταν επιβεβαιώσουμε την αλήθεια των λόγων του Κυρίου, τότε η αλήθεια Του αποβαίνει ο μόνος νόμος που κυβερνά τη ζωή μας». (Αρχιμ. Ζαχαρία, «ΠΙΣΤΟΙ ΣΤΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ», Έσσεξ Αγγλίας, σ.105-6).     10 Ιωάννης Ρωμανίδης: Μη δέχεσαι και μη απορρίπτεις ... «Θα ήθελα πρώτα να σημειώσω ότι ο τρόπος με τον οποίο πάντοτε εργαζόμουνα, δηλαδή στις μελέτες μου, στις έρευνες, ουδέποτε υπήρξε απλώς μια προσπάθεια υπεράσπισης της Ορθοδοξίας κλπ. διότι από μικρά παιδιά στο σχολείο έχουμε μάθει ότι πρέπει κανείς τα πάντα να ακούει και από αυτά που ακούει να μην δέχεται τίποτα, ούτε να απορρίπτει τίποτα, απλώς να σημειώνει μέσα στα αρχεία της σκέψης, της μνήμης, και όταν βρεθούν τα κριτήρια τα κατάλληλα να δέχεται και να απορρίπτει. Είναι μια νοοτροπία αμερικάνικη. Και το δεύτερο σημείο είναι ότι, ότι οδηγεί στην επιτυχία είναι αληθινό και ότι δεν οδηγεί στην επιτυχία δεν είναι αληθινό. Αυτό είναι ένα σημείο το οποίο αποτελούσε αποτέλεσμα της Γαλλικής Επανάστασης, που εκτός από την πολιτική της πλευρά, ήταν και μια επανάσταση εναντίον της μεταφυσικής, εναντίον εκείνης της πλευράς της Θεολογίας που ισχυριζόταν ότι φιλοσοφούσε. Οπότε τα θεμέλια της λατινικής θεολογικής παράδοσης ήταν η μεταφυσική την οποία άντλησαν οι Φράγκοι από τον Πλατωνα και κυρίως τον Αριστοτέλη. Με τη Γαλλική Επανάσταση έχουμε μία κατάσταση κατά την οποία κανείς δέχεται αυτό που αποδεικνύεται με την εμπειρική έρευνα και απορρίπτει το αφηρημένο διότι δεν μπορεί να εξακριβώσει εάν το αφηρημένο υπάρχει καν, πόσο μάλλον αν είναι σωστό. Διότι αν δεν υπάρχει πού να ξέρουμε αν είναι σωστό. Αν δεν υπάρχει ασφαλώς δεν είναι και σωστό. Οπότε ο πραγματισμός των Αμερικανών οδηγεί στην αρχή ότι το να βλέπει κανείς είναι και το να πιστεύει. Αν δεν το δεις να μη το πιστεύεις δηλαδή, διότι δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για κάτι που δεν βλέπεις. Αυτό είναι το θεμέλιο της μοντέρνας ευρωπαϊκής και της αμερικανικής σκέψης. Γι’ αυτό επαναλαμβάνω ότι ένας άνθρωπος ο οποίος κάνει έρευνα, είναι υποχρεωμένος να σημειώνει τα πάντα, ότι ακούσει, χωρίς να απορρίπτει τίποτε, ούτε όμως και να αποδέχεται τίποτα, εκτός αν βρει τα κριτήρια με τα οποία επιστημονικά μπορεί να αποδεχθεί ή να απορρίψει. Αυτό είναι το θεμέλιο των ερευνών που έχω κάνει αρκετά χρόνια τώρα.»