Medicine student ... Φοιτητής Ιατρικής ...

		True story (αληθινή ιστορία) .... 9 Σεπτεμβρίου 2013: Στην συγκεκριμμένη περίπτωση, ο εν λόγω φοιτητής υποδύεται απλώς τον απελπισμένο ... αλλά, νάναι καλά, η εμπνευσμένη φωτογραφία που ανέβασε στο Facebook έγινε αφορμή για τη παρακάτω συζήτηση ....
		Facebook: Dionysis Papachristodoulou κοινοποίησε 14-9-2013, 09:35 π.μ.: Η κατάσταση είναι πράγματι έτσι, αλλά υπάρχει λόγος .... Ο "Εχθρός του ανθρώπου" έχει στρατηγική. Επιδιώκει να μας σκοτώνει, να μας στραγγίζει και την τελευταία ρανίδα της έμπνευσης ώστε μετά να είμαστε "βούτυρο στο ψωμί του" απελπισμένοι, ανέμπνευστοι υπηρέτες του Μαμωνά και κάθε μισανθρωπίας. Καιρός για ΑΝΑ-ΣΤΑΣΗ. Η λύση είναι η στρατηγική συντήρησης της φλόγας του Προμηθέα, της φλόγας της έμπνευσης, που έτσι κι αλλιώς υπάρχει μέσα μας, του ΠΑΙΔΙΟΥ που όλοι αρχικά είμαστε. "Υπάρχει ελπίδα". «Κάποτε θα `ρθουν να σου πουν πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν και πώς σε θένε »Έχε το νου σου στο παιδί, κλείσε την πόρτα με κλειδί ψέματα λένε »Κάποτε θα `ρθουν γνωστικοί, λογάδες και γραμματικοί για να σε πείσουν »Έχε το νου σου στο παιδί κλείσε την πόρτα με κλειδί, θα σε πουλήσουν »Και όταν θα `ρθουν οι καιροί που θα `χει σβήσει το κερί στην καταιγίδα »Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα». (Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Εκτέλεση: Παύλος Σιδηρόπουλος) Facebook: Maria Stamatiadou 14-9-2013, 11:09 π.μ.: Δυστυχώς Διονύση, υπάρχουν γύρω μας (και μέσα μας) ένα σωρό στραγγισμένα, αφυδατωμένα παιδιά! Ανάρτησε αν θέλεις κάτι σχετικά με το πώς διατηρείται η φλόγα του Προμηθέα. Θα ωφεληθούν(ούμε) πολλοί! Facebook: Dionysis Papachristodoulou 14-9-2013, 11:57: Μαρία μου, οι απαντήσεις είναι δύο ειδών, αν και έχουν πολλά κοινά στοιχεία. Το βασικό κοινό στοιχείο είναι ότι, ο εγκέφαλος μας, ο υπέροχος αυτός βιολογικός Επεξεργαστής, με όλες τις διανοητικές και συναισθηματικές του λειτουργίες, πρέπει να βρεθεί τρόπος να «κλείνει» όταν «βγάζει παπάδες», όταν γεννάει θηρία που μας σκοτεινιάζουν. «Μα», θα πει κανείς, «τρέχω από τις 8 το πρωί στους θαλάμους, υφίσταμαι τη τρέλα του καθενός, έχει πάει 12 το βράδυ και σκάει και μια “ατομική βόμβα” ως κερασάκι στη τούρτα! Πώς να μη “τα παίξω”;» Οκ, θα «τα παίξω» και με το δίκιο μου, καθότι απροπόνητος στο άθλημα του ShutDown του βιολογικού μου κομπιούτερ. Ίσως απαντήσει πάλι: «Τι “ShutDown” και “κομπιούτερ” μου τσαμπουνάς, εδώ μιλάμε για την πραγματικότητα: Δεν την αντέχω τη κωλοσχολή!» Έ, νομίζω ότι από εδώ πρέπει να αρχίσει κανείς. Δεν φταίει η κωλοσχολή (που ίσως όντως είναι κωλοσχολή!), ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ που δεν έχω προπονηθεί, τουλάχιστον να μη χτίζω «αυθαίρετο» στη κόλαση. Δηλαδή στις 3 το βράδυ που θα επιστρέψω πτώμα, ράκος, και θα πέσω να κοιμηθώ, να μην επεξεργαστώ τα δεδομένα, τις επώδυνες αναμνήσεις και βγάλω συμπεράσματα και αποφάσεις για το μέλλον. Ας ξεκουραστώ πρώτα, να αποκατασταθεί η χημεία του εγκεφάλου μου και όλου του νευρικού μου συστήματος και μετά σκέφτομαι. Και σκέφτομαι σημαίνει βλέπω και για να βλέπω χρειάζομαι ΦΩΣ. Δηλαδή η κύρια φροντίδα μου να είναι να διώχνω τα σκοτάδια από μέσα μου, να σπρώχνω το νου μου να γίνεται μέλισσα (που ανάμεσα σε 100 σκατά βρίσκει το ένα λουλούδι) και όχι μύγα (που μέσα σε 100 λουλούδια βρίσκει το ένα σκατό). Για τη μέλισσα πραγματικότητα είναι το ένα λουλούδι. Με λίγα λόγια χρειάζεται κάτι σαν γιόγκα, διαλογισμός, Ευχή, Δύναμη του Τώρα, όπως θέλεις πες το. Οι απαντήσεις είναι δύο ειδών γιατί στη μια περίπτωση υποθέτει κανείς ότι υπάρχει Προσωπικό Υπέρτατο Ον και άρα μπορεί να δημιουργηθεί μια σχέση ερωτική μαζί Του που θα του παρέχει τη δυνατότητα να έχει πρόσβαση σε τροφοδοσία με Άπειρη Προσωπική Ενέργεια, κοινώς Αγάπη, όταν ο θνητός θα καταδεχθεί να ταπεινωθεί, να ζητήσει, να κράξει: «Κύριε ελέησον». Στην άλλη περίπτωση υποθέτει κανείς ότι ή το Υπέρτατο Ον είναι Απρόσωπο ή απλά δεν υπάρχει οπότε αναζητά ή τροφοδοσία από τη κοσμική ενέργεια του Σύμπαντος ή απλώς μια ρύθμιση που θα του επιτρέπει να «πετά», να βγαίνει από την σκοτεινή «πραγματικότητα» και να συνεχίζει να φυσά το αεράκι της έμπνευσης μέσα του. Κοινό είναι το αίτημα της έμπνευσης και η προπόνηση του ShutDown η διαφορά βρίσκεται στην ποιότητα της Ενέργειας που δέχεται κανείς. Για περισσότερα: Ελευθερία ή Θάνατος, το Τραύμα του Αδάμ ή Έρωτας Αθάνατος «Χριστός επί γης, υψώθητε» - Finito la Musica, αρξάσθω la Fiesta Αγίου Βαλεντίνου ... «Να ερωτεύεστε, ρε! ...» Ή για να παίξουμε και λίγο: Αν πεθάνεις πριν σε πεθάνουν δεν θα πεθαίνεις όταν θα σε πεθαίνουν! Δηλαδή, αν κάνεις μια προπόνηση «θανάτου» του «εαυτού» τότε θα έχεις συνεχώς το ΦΩΣ «στο τσεπάκι» σου και μέσα σου και διαθέσιμο και για τους πλησίον σου … Τη λέξη εαυτός, την έβαλα με «αυτιά» γιατί αυτό που νομίζουμε ότι είναι ο εαυτός μας, οι επιθυμίες μας, τα θελήματα μας, τα δεδομένα μας, η ζωή μας, είναι ένας τυχαίος σωρός (συνήθως σκουπιδιών) που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να μας στερούν τη Ζωή, την Έμπνευση, το Φως. Κοινώς, αυτό που υπερασπιζόμαστε αυθορμήτως και ανοήτως ως ΕΑΥΤΟ, είναι απλώς η φυλακή μας, τα δεσμά μας, τα βαρίδια μας που δεν μας αφήνουν να πετάξουμε. Υπάρχει όμως αυτό το άτιμο το ένστικτο της αυτοσυντήρισης που δεν μας αφήνει να «πηδήξουμε» στο γκρεμό, στο χάος. Μας έχει πείσει να αγωνιζόμαστε για τη διατήρηση και επέκταση της ίωσης, το ανοσοποιητικό μας σύστημα έχει ζαλιστεί και υπερασπίζεται τον Ιό και πολλαπλασιάζει τον καρκίνο. Χρειαζόμαστε «χημειοθεραπεία» που θα σκοτώσει τα καρκινικά μας κύτταρα … κι ας μας πέσουν για λίγο τα μαλλιά … θα βγάλουμε πολύ πιο πλούσια άμα τη λήξη της χημειοθεραπείας ......