Διόνυσος ...

		Ο μύθος της καταγωγής του Διόνυσου: Ο Ζεύς, ως γνωστόν, μπερμπάντευε επί της γης. Σ’ ένα σοκάκι πέτυχε μια νεαρά, τη Σεμέλη: «Σεμέλη, Σεμελάκι ... μη σε μέλει, μη σε μέλει» και ‘κεί πάνω εις το μέλι, εγκαστρώθει η Σεμέλη, εν γαστρί απέκτησεν υιόν η νεαρά. Κατέβηκε τότε η νόμιμος σύζυγος και όλο γλύκα … ψιθύρισε στην πρώην δεσποινίδα: «Χάνεις (χαίρω πολύ), πρέπει να του ζητήσεις του Διός να σου φανερωθεί ως θεός, θα πάθεις πλάκα ... θα γίνεις ως μία εξ ημών». Το ’χαψε και τούτο η Σεμέλη … Στο επόμενο ραντεβουδάκι, λοιπόν, Του το ξεφούρνισε: «Διούλη μου, εσύ που είσαι ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων, θέλω να μου φανερωθείς ως θεός!» «Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου, εγώ είμαι πυρ, φωτιά, ήλιος κόκκινος ζεστός, καυτός, ζεματιστός, τσουρουφλιστός ... θα καείς αν με δεις ως θεό!» Τίποτα, η νεαρά επέμενε. «Έ, αφού επιμένεις (σκασίλα μου), δες με ...» Πάει η Σεμέλη, ξεροψήθηκε, κάρβουνο η μήτηρ ... Ο στοργικός πατήρ όμως πρόφτασε κι έσωσε το τέκνο. Άρπαξε το έμβρυο από την κοιλιά της «μη σε μέλει» και το έβαλε σε θερμοκοιτίδα ως πρόωρο, το κότσαρε στο μηρό του ως δεϊτζής, ή οτετζής, φαντάρος ή μάστορας καλός που κουβαλάει τα εργαλεία του στο μηρό στις ειδικές τις τσέπες. Εκεί το τζαναμπέτικο μωρόν ετσίμπαγε Τον Πατέρα των θεών και των ανθρώπων, ένυττε τον Δία, τον ενοχλούσε, τον τσιμπούσε ... άρα: Διόνυσος. Διόνυσος, αυτός που κάνει νύξεις περί θείου, αυτός που βοηθάει τους θνητούς με τις γιορτές του να ενθουσιαστούν: εν + θεός + ουσία, μέσα μου αποκτώ την ουσία του θεού. Ο Διόνυσος με το κρασάκι του έδινε τη δυνατότητα στους θνητούς να νιώσουν λίγο όπως νιώθουν οι θεοί, να γίνουν στην ουσία τους κάπως σαν τους θεούς, να γίνουν High, να «την βρουν», να πετάξουν, να «ανεβούν»! Με το πνεύμα του οίνου, το οινόπνευμα, ντοπάρει το ταλαίπωρο και ταλαιπωρημένο και κλαταρισμένο πνεύμα των θνητών και τους βοηθάει έστω για λίγο να ξεφύγουν από τη μιζέρια τους. Διόνυσος αυτός που τσιμπάει, που προκαλεί το «τσίμπημα» ... κάθε «τσιμπημένος» βλέπει φως, νοιώθει, αισθάνεται ότι πετάει, ότι ζει, η ατμόσφαιρα έχει γίνει φωτεινή και η αιτία της αλλαγής είναι αυτός τον οποίο προσφωνεί: «φως μου», «ζωή μου», «ζωή της ζωής μου», όχι υπερβάλλοντας από τη ζάλη της αγάπης αλλά εκφράζοντας τα αισθήματα του, ομολογώντας ότι βιώνει τη φωτεινή εμπειρία του άμεσου ερωτικού συναισθήματος. Του συναισθήματος που για να μετατραπεί σε χρήσιμο ερωτικό αίσθημα, πρέπει αρχικά να «πεθάνει», να φάει χυλόπιτα, εκούσια να θυσιαστεί, για να μετατραπεί σε καλό και χρήσιμο για τον κάτοχό του και την ανθρωπότητα ολόκληρη ερωτικό αίσθημα, διαρκή έμπνευση, πνεύμα, πνοή, ροή, ρύθμιση, αρμονία.