ΠΕΡΙ ΠΟΛΛΩΝ ΚΑΙ ΤΙΝΩΝ ΑΛΛΩΝ - AFTER ALOSIN ALLOFRON ΕΝΝΙΟΤΕ ΚΑΙ ΑΦΡΩΝ

        Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου Βιβλία και «Λόγοι»

19/10/15

Από τον άγιο Πορφύριο - Παρασκευάς Λαμπρόπουλος

 














 
Αναρτήθηκε από Διονύσης Παπαχριστοδούλου στις 9:34 μ.μ. 0 σχόλια

4/9/15

Ricardo Semler: «Ριζοσπαστική σοφία για μια Εταιρεία, ένα Σχολείο, μια ζωή»

  
Τι θα γινόταν αν η δουλειά σου δεν καθόριζε τη ζωή σου; Ο Βραζιλιάνος διευθύνων σύμβουλος Ρικάρντο Σέμλερ εφαρμόζει μια ριζοσπαστική μορφή εταιρικής δημοκρατίας, επανεξετάζοντας τα πάντα, από τις συνεδριάσεις των διοικητικών συμβουλίων έως το πώς οι εργαζόμενοι αναφέρουν τις ημέρες αδείας (κάτι που δεν υποχρεούνται να κάνουν). Είναι ένα όραμα που επιβραβεύει τη σοφία των εργαζομένων, προάγει την ισορροπία εργασίας-ζωής κι εμβαθύνει στο πραγματικό νόημα της εργασίας και της ζωής. Και ένα έξτρα ερώτημα: Τι θα γινόταν αν και τα σχολεία ήταν έτσι;

 
Ομιλία του Ricardo Semler (Ρικάρντο Σέμλερ) στο TED (Technology-Τεχνολογία, Entertainment-Ψυχαγωγία, Design-Σχεδίαση)
με τίτλο:
«Ριζοσπαστική σοφία για μια εταιρεία, ένα σχολείο, μια ζωή»
Οκτώβριος 2013

Μετάφραση Anastasia Gkika

Επανεξέταση Stelios Taxidis


Η Εταιρεία ...


«... Είναι μια περίπλοκη εταιρεία με χιλιάδες εργαζόμενους, εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια, που φτιάχνει συστήματα προώθησης πυράυλων, έχει 4000 ΑΤΜ στη Βραζιλία, κάνει τις φορολογικές δηλώσεις δεκάδων χιλιάδων ατόμων. ... είπαμε, ας εκχωρήσουμε σ' αυτούς τους ανθρώπους, ας τους δώσουμε μια εταιρεία χωρίς αυστηρούς κανόνες τύπου θα έρχεστε την τάδε ώρα, θα ντύνεστε έτσι, έτσι θα κάνετε συμβούλια, αυτά θα λέτε, αυτά δεν θα λέτε, και να δούμε τι θα απομείνει. ... Αντί να πας για ορειβασία όταν θα είσαι 82 χρονών, γιατί δεν πας την άλλη εβδομάδα; Και θα γίνει ως εξής: θα σου πουλήσουμε τις Τετάρτες σου για το 10% του μισθού σου. Έτσι τώρα, αν ήθελες να γίνεις βιολιστής, που μάλλον δεν θα το έκανες, πήγαινε και κάντο αυτήν την Τετάρτη. ... γιατί θέλουμε να ξέρουμε τι ώρα ήρθες στη δουλειά, τι ώρα έφυγες, κ.λ.π.; Δεν μπορούμε να το ανταλλάξουμε με ένα συμβόλαιο ... Πώς βρίσκουμε ανθρώπους; ... Λέμε, ελάτε για τη συνέντευξη. Όσοι ενδιαφέρονται για τη συνέντευξη, θα έρθουν. Μετά θα δούμε τι θα γίνει, ανάλογα με τη αίσθηση που θα μας αφήσει, αντί να τσεκάρουμε αν έχετε τα προαπαιτούμενα κριτήρια. Και μετά, επιστρέψτε. Περάστε ένα απόγευμα, μια ολόκληρη μέρα, μιλήστε σε όποιον θέλετε. Σιγουρευτείτε ότι όντως είμαστε αυτό που αναμένατε και όχι οι μπαρούφες που αραδιάσαμε στην αγγελία μας. ... Σιγά-σιγά φτάσαμε στο σημείο να λέμε, δεν θέλουμε κανέναν ηγέτη στην εταιρεία αν δεν περάσουν συνέντευξη κι αν δεν εγκριθούν από τους μέλλοντες υφισταμένους τους. Κάθε έξι μήνες όλοι οι ηγέτες αξιολογούνται ανώνυμα. Κι αυτό καθορίζει αν θα παραμείνουν στην ηγετική τους θέση, που πολλές φορές είναι περιστασιακή, όπως γνωρίζετε. Αν δεν έχουν 70% με 80% της βαθμολογίας, δεν μένουν. ... γιατί να μην ρυθμίζουν τον μισθό τους οι ίδιοι οι άνθρωποι; Τι χρειάζεται να ξέρουν; Μόνο τρία πράγματα χρειάζεται να ξέρουν: πόσα βγάζουν οι άνθρωποι στην εταιρεία, πόσα βγάζουν κάπου αλλού σε παρόμοια εταιρεία και πόσα βγάζουμε γενικά για να δουν αν μπορούμε να ανταποκριθούμε. Ας τους δώσουμε λοιπόν αυτές τις τρεις πληροφορίες. Βάλαμε λοιπόν στο κυλικείο έναν υπολογιστή όπου μπορούσες να μπεις και να ρωτήσεις τι ξόδεψε κάποιος, πόσα βγάζει, τι κέρδη αποφέρουν, τι βγάζει η εταιρεία, ποια είναι τα περιθώρια, και ούτω καθεξής. Κι αυτό πριν από 25 χρόνια. ... δεν θέλουμε να δούμε την αναφορά εξόδων σας, δεν θέλουμε να δούμε πόσες αργίες έχετε, δεν θέλουμε να ξέρουμε πού δουλεύετε. Κάποια στιγμή είχαμε 14 διαφορετικά γραφεία σε όλη την πόλη, και λέγαμε, πηγαίνετε σε όποιο είναι πιο κοντά στο σπίτι σας, στον πελάτη που θα επισκεφτείτε σήμερα. Μην μας λέτε που είστε. Επιπλέον, ακόμη και τότε που είχαμε 5.000 εργαζόμενους, είχαμε μόνο δύο άτομα στο τμήμα προσωπικού ... ας συμφωνήσουμε ότι θα πουλάς 57 μαραφέτια την εβδομάδα. Αν τα πουλήσεις μέχρι την Τετάρτη, φύγε ελεύθερα για την παραλία. Μην μας δημιουργείς πρόβλημα, να κατασκευάσουμε, να εφαρμόσουμε, να πρέπει ν' αγοράσουμε νέες εταιρείες, να εξαγοράσουμε ανταγωνιστές, θα χρειαστεί να κάνουμε τόσα επειδή εσύ πούλησες περισσότερα μαραφέτια. Φύγε λοιπόν για την παραλία και ξαναέλα από Δευτέρα. ... Το συμβούλιο είχε δύο ανοιχτές θέσεις με τα ίδια δικαιώματα ψήφου, για τους πρώτους που θα εμφανίζονταν. (Γέλια) Έτυχε να ψηφίζουν καθαρίστριες σε συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου, μαζί με πολλά άλλα σημαντικά άτομα με κοστούμι και γραβάτα. Είναι γεγονός ότι μας κράτησαν τίμιους. ... ...».


Το Αποτέλεσμα ...

Ο Semler πιστεύει στις αποκεντρωμένες, συμμετοχικού στυλ επιχειρήσεις όπου εμπιστεύονται τους εργαζόμενους να έχουν ελευθερία και αυτονομία, να ορίζουν οι ίδιοι τους τις ώρες που θα εργάζονται, ακόμη και τους μισθούς τους. Για εκείνους που θα μπορούσαν να είναι δύσπιστοι γι’ αυτή την προσέγγιση, οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: τα έσοδα της Semco αυξήθηκαν από 4.000.000 $ που ήσαν το 1984 όταν άρχισε να εφαρμόζει τις ιδέες του, σε 212.000.000 $ το 2004. Στο διάστημα δηλαδή που εφάρμοσε αυτόν τον επαναστατικό, δημοκρατικό τρόπο συμμετοχής των εργαζομένων στην επιχείρησή του τα έσοδα υπερπενηνταπλασιάστηκαν! Μετά από αυτή την επιτυχία, ο Semler έστρεψε την προσοχή του στην εκπαίδευση: τι θα συνέβαινε αν εφαρμόζονταν οι ίδιες αυτές αρχές της αυτονομίας και της δημοκρατίας στα σχολεία;

Από άρθρο αφιερωμένο στο σχολείο Lumiar που ίδρυσε ο Semler: http://www.innovationunit.org


Το Σχολείο ...


«... φτιάξαμε ένα ίδρυμα που έχει, εδώ και 11 χρόνια, τρία σχολεία, όπου κάναμε τα ίδια ερωτήματα, πώς να ανασχεδιάσουμε το σχολείο για περισσότερη σοφία; Άλλο πράγμα είναι να πεις, χρειάζεται να αλλάξουμε τους δασκάλους, οι διευθυντές πρέπει να κάνουν περισσότερα. Είναι όμως γεγονός ότι όσα κάνει η εκπαίδευση είναι τελείως ξεπερασμένα. Ο ρόλος του δασκάλου είναι τελείως απαρχαιωμένος. ... είπαμε, αν επρόκειτο να σχεδιάσουμε το σχολείο από το μηδέν, πώς θα ήταν; ... Φτιάξαμε λοιπόν αυτό το σχολείο που λέγεται Λούμιαρ (http://lumiar.org.br/), ένα από αυτά είναι δημόσιο σχολείο, και το Λούμιαρ λέει τα εξής: Ας διαιρέσουμε τον ρόλο του δασκάλου σε δύο μέρη. Τον έναν θα τον πούμε φροντιστή. Ο οποίος, με την έννοια της ελληνικής λέξης «παιδεία», φροντίζει το παιδί. Τι συμβαίνει στο σπίτι, σε ποια φάση της ζωής τους είναι, κ.λ.π. Αλλά παρακαλούμε να μην διδάσκετε, γιατί τα λίγα που ξέρετε σε σχέση με τον Google, δεν θέλουμε να τα μάθουμε. Κρατήστε τα για εσάς. (Γέλια) Θα φέρουμε ανθρώπους που θα έχουν δύο χαρακτηριστικά: πάθος και ειδίκευση, είτε είναι το επάγγελμα τους είτε όχι. Θα φέρουμε ηλικιωμένους πολίτες, που είναι το 25% του πληθυσμού με σοφία που κανείς δεν χρειάζεται πλέον. Τους φέρνουμε στο σχολείο και τους λέμε, διδάξτε στα παιδιά οτιδήποτε πιστεύετε πραγματικά. Έτσι έχουμε βιολιστές που διδάσκουν μαθηματικά. Έχουμε τα πάντα για να πούμε μην ανησυχείτε καθόλου για τη διδακτέα ύλη. Έχουμε περίπου 10 διαφορετικά τμήματα για ηλικίες από 2 μέχρι 17. Πράγματα όπως, πώς προσδιορίζουμε τους εαυτούς μας ως ανθρώπους; Υπάρχει λοιπόν ένα μέρος για μαθηματικά και φυσική κι όλα αυτά. Πώς εκφραζόμαστε; Υπάρχει ένα μέρος για μουσική, λογοτεχνία, κλπ. όπως επίσης και για γραμματική. ... Ύστερα έχουμε πράγματα που έχουν ξεχαστεί από όλους, τα οποία είναι ίσως και τα σημαντικότερα στη ζωή. Για τα σημαντικότερα πράγματα της ζωής ξέρουμε σχεδόν τίποτα. Δεν ξέρουμε τίποτα για την αγάπη, για το θάνατο, δεν ξέρουμε καν γιατί είμαστε εδώ. ... γιατί πρέπει να κατσαδιάζουμε τα παιδιά να λέμε, κάτσε κάτω, έλα εδώ, κάνε αυτό, κ.ο.κ. Είπαμε ας βάλουμε τα παιδιά να κάνουν αυτό που ονομάζουμε κύκλο και γίνεται μια φορά την εβδομάδα. Είπαμε θα βάλετε εσείς μόνοι σας τους κανόνες και θα αποφασίσετε τί θέλετε να κάνετε με αυτούς. Μπορείτε λοιπόν να χτυπήσετε το κεφάλι σας; Φυσικά, για μια βδομάδα, προσπαθήστε. Έβαλαν τους ίδιους κανόνες που βάλαμε εμείς με τη διαφορά ότι ήτανε δικοί τους. Έπειτα έχουν δύναμη, που σημαίνει ότι μπορούν και αποβάλλουν παιδιά δεν αστειεύονται, αυτά αποφασίζουν πραγματικά. ... Δημιουργήσαμε ένα ψηφιακό μωσαϊκό ... με 600 πλακάκια μωσαϊκού στα οποία θέλουμε να εκθέσουμε τα παιδιά μέχρι την ηλικία των 17 (σαν διδακτέα ύλη). Το ακολουθούμε συνέχεια ξέροντας πώς πάνε και λέμε ότι, δεν σε ενδιαφέρει αυτό τώρα ας περιμένουμε ένα χρόνο. Τα παιδιά χωρίζονται σε γκρουπ τα οποία δεν έχουν να κάνουν με την ηλικία, έτσι ένας 6χρονος μπορεί να είναι το ίδιο έτοιμος με έναν 11χρονο, πράγμα που εξαλείπτει όλες τις συμμορίες και τα γκρουπς και όλα αυτά που γενικά έχουμε στα σχολεία. Έπειτα έχουμε βαθμολογίες από το 0 έως το 100 τις οποίες και δίνουν οι ίδιοι μέσω μιας εφαρμογής κάθε δυο ώρες περίπου. Έως ότου καταλάβουμε ότι έχουν φτάσει το 37% αυτού που θέλουμε ώστε να τα στείλουμε έξω στον κόσμο γνωρίζοντας αρκετά γι' αυτόν. Έτσι τα μαθήματα αφορούν το Παγκόσμιο Κύπελο ή το πώς να φτιάξεις ένα ποδήλατο. Κάποιοι θα γραφτούν σε ένα μάθημα 45 ημερών για να μάθουν πώς να φτιάξουν ένα ποδήλατο. Τώρα, προσπάθησε να φτιάξεις ένα ποδήλατο μη ξέροντας ότι το π είναι 3,1416. Είναι αδύνατο. Ή προσπαθήστε, οποιοσδήποτε από εσάς, να χρησιμοποιήσει το 3,1416 για κάτι. Δεν γνωρίζετε πια. Αυτό λοιπόν έχει χαθεί κι αυτό προσπαθούμε να κάνουμε, το να ψάξουμε για σοφία σε αυτό το σχολείο....

ΚΑ: Έχεις λοιπόν θέσει ριζοσπαστικά ερωτήματα στη ζωή σου. Μου φαίνεται ότι αυτή είναι η κινητήρια δύναμη για τα περισσότερα. Έχεις άλλες ερωτήσεις για μας, για το TED, γι' αυτό εδώ το γκρουπ;

20:38

Ρικάρντο Σέμλερ: Πάντα επανέρχομαι σε παραλλαγές στην ερώτηση που ο γιος μου, μου έκανε όταν ήταν τριών. Καθόταν στο τζακούζι και είπε, «Μπαμπά, γιατί υπάρχουμε;»

20:50

Δεν υπάρχει άλλη ερώτηση. Κανείς δεν έχει καμιά άλλη ερώτηση. Έχουμε παραλλαγές της ερώτησης από τα τρία κι έπειτα. Έτσι όταν ξοδεύεις χρόνο σε μια εταιρεία, σε ένα γραφείο, σε μια οργάνωση και λες, φίλε μου-- πόσους ανθρώπους γνωρίζεις που στο νεκροκρέβατό τους να είπαν, φίλε μου, εύχομαι να είχα περάσει περισσότερο χρόνο σε εκείνο το γραφείο; Οπότε είναι σημαντικό να αποκτήσεις το κουράγιο τώρα-- όχι σε μια βδομάδα, όχι σε δυο μήνες, όχι όταν ανακαλύψεις ότι πάσχεις από κάτι-- να πεις, όχι, για ποιο λόγο το κάνω αυτό; Σταμάτα τα όλα. Κάνε κάτι άλλο. Όλα θα πάνε καλά, θα είναι πολύ καλύτερα από αυτό που έκανες εάν έχεις εγκλωβιστεί σε μια διαδικασία.

ΚΑ: Αυτό λοιπόν με κάνει να κλείσω με βαθύ και αρκετά όμορφο τρόπο αυτήν την πρότελευταία μέρα του TED. Ρικάρντο Σέμλερ, σε ευχαριστώ πάρα πολύ.

21:37

Ρικάρντο Σέμλερ: Σε ευχαριστώ πολύ. (Χειροκρότημα)


Ολόκληρο το κείμενο των υπότιτλων: http://www.ted.com



  
Αναρτήθηκε από Διονύσης Παπαχριστοδούλου στις 9:48 μ.μ. 0 σχόλια

3/9/15

Για τη Δημιουργικότητα ...

     
  

David Kelley:
«Πώς να αναπτύξετε τη δημιουργική σας αυτοπεποίθηση»


Είναι το σχολείο ή ο χώρος εργασίας σας χωρισμένος ανάμεσα σε «δημιουργικά» και πρακτικά άτομα; Οπωσδήποτε όμως, ο Ντέιβιντ Κέλι υποστηρίζει ότι η δημιουργικότητα δεν αποτελεί ειδικότητα ορισμένων μόνο ατόμων. Μέσα από ιστορίες από τη θρυλική του καριέρα στον τομέα του σχεδίου και την προσωπική του ζωή, προτείνει τρόπους ώστε να αναπτύξετε τη δημιουργική σας αυτοπεποίθηση... (Από τη συνεδρία στο Στούντιο Σχεδίου στο TED 2012, υπό την επιμέλεια των Τσι Πέρλμαν και Ντέιβιντ Ρόκγουελ)

 
Ομιλία του David Kelley (Ντέιβιντ Κέλι) στο TED (Technology-Τεχνολογία, Entertainment-Ψυχαγωγία, Design-Σχεδίαση)
με τίτλο:
«Πώς να αναπτύξετε τη δημιουργική σας αυτοπεποίθηση»
Μάρτιος 2012

Μετάφραση Vassiliki Kassi

Επανεξέταση Mary Keramida

«... Θα ήταν πραγματικά υπέροχο αν δεν αφήνατε τους ανθρώπους να χωρίζουν τον κόσμο ανάμεσα σε δημιουργικούς και μη δημιουργικούς, σα να ήταν κάτι θεόσταλτο, και να βοηθούσατε τους ανθρώπους να αντιληφθούν ότι είναι δημιουργικοί εκ φύσεως. Αυτοί οι φυσικοί άνθρωποι θα πρέπει να απελευθερώσουν τις ιδέες τους. ...».


Ολόκληρο το κείμενο των υπότιτλων:


0:11

Θα ήθελα να σας μιλήσω σήμερα για τη δημιουργική αυτοπεποίθηση. Θα ξεκινήσω από πολύ παλιά στην τρίτη τάξη του δημοτικού στο Σχολείο Όκντεϊλ, στο Μπάρμπερτον του Οχάιο.

0:21

Θυμάμαι ότι μια μέρα ο καλύτερός μου φίλος ο Μπράιαν δούλευε πάνω σε ένα πρότζεκτ. Έφτιαχνε ένα άλογο από τον πηλό που η δασκάλα μας φύλαγε κάτω από τον νεροχύτη. Κάποια στιγμή, κάποιο από τα κορίτσια που καθόταν στο θρανίο του, βλέποντας τι έκανε, έγυρε προς το μέρος του και του είπε, «Αυτό είναι απαίσιο. Δε θυμίζει καθόλου άλογο». Ο Μπράιαν απογοητεύτηκε. Χάλασε το άλογό του και το πέταξε στον κάδο. Δεν ξαναείδα τον Μπράιν να ασχολείται με κάτι παρόμοιο έκτοτε.

0:55

Αναρωτιέμαι πόσο συχνά συμβαίνει αυτό. Φαίνεται ότι όταν λέω αυτή την ιστορία σχετικά με τον Μπράιαν στους μαθητές μου, πολλοί από αυτούς θέλουν να έρθουν μετά το μάθημα και να μου μιλήσουν για παρόμοιες εμπειρίες που είχαν, πώς μια δασκάλα τους είχε αποθαρρύνει ή πώς ένας μαθητής ήταν ιδιαίτερα σκληρός μαζί τους. Κάποιοι έπαψαν να θεωρούν τον εαυτό τους δημιουργικό σε εκείνη τη φάση. Βλέπω αυτήν την παραίτηση που συμβαίνει στην παιδική ηλικία, και εσωτερικεύεται και γίνεται μονιμότερη, ακόμη και μέχρι την ενηλικίωση.

1:27

Το φαινόμενο αυτό το συναντάμε συχνά λοιπόν. Όταν έχουμε ένα εργαστήριο ή όταν έχουμε μαζί μας πελάτες με τους οποίους δουλεύουμε δίπλα-δίπλα, στο τέλος φτάνουμε σ' εκείνο το στάδιο της διαδικασίας που είναι ασαφές ή πρωτότυπο. Τελικά αυτά τα ισχυρά διευθυντικά στελέχη βγάζουν τα Μπλάκμπερι τους και λένε ότι έχουν να κάνουν κάποια πολύ σημαντικά τηλεφωνήματα, και κατευθύνονται προς την έξοδο. Είναι τόσο αμήχανοι. Όταν τους εντοπίζουμε και τους ρωτάμε τι συμβαίνει, απαντούν κάτι σαν, «Δεν είμαι δημιουργικός τύπος». Αλλά ξέρουμε ότι αυτό δεν ισχύει. Αν αφοσιωθούν στη διαδικασία, αν αφοσιωθούν σε αυτή, καταλήγουν να κάνουν απίστευτα πράγματα κι εκπλήσσουν τον εαυτό τους με το πόσο εφευρετικοί είναι αυτοί και οι ομάδες τους.

2:12

Εξέταζα λοιπόν αυτόν το φόβο που νιώθουμε απέναντι στην κριτική. Ότι δεν κάνετε πράγματα, φοβάστε ότι θα κριθείτε. Αν δεν πείτε τη σωστή δημιουργική άποψη, θα κριθείτε. Έκανα μια σπουδαία ανακάλυψη όταν συνάντησα τον ψυχολόγο Άλμπερτ Μπαντούρα.

2:32

Δεν ξέρω αν γνωρίζετε τον Άλμπερτ Μπαντούρα, αλλά αν επισκεφθείτε τη Βικιπαίδεια αναφέρει ότι είναι ο τέταρτος πιο σημαντικός ψυχολόγος στην ιστορία-- όπως ο Φρόιντ, ο Σκίνερ, κάποιος άλλος και ο Μπαντούρα. Ο Μπαντούρα είναι 86 κι ακόμα εργάζεται στο Στάνφορντ. Είναι ένας αξιαγάπητος άνθρωπος.

2:50

Πήγα λοιπόν να τον συναντήσω επειδή είχε πρόσφατα ασχοληθεί με τις φοβίες που με ενδιαφέρουν πάρα πολύ, για μεγάλο χρονικό διάστημα. Είχε αναπτύξει αυτόν τον τρόπο, αυτό το είδος μεθοδολογίας, που είχε ως αποτέλεσμα να θεραπεύει τον κόσμο σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Σε τέσσερις ώρες πετύχαινε ένα τεράστιο ποσοστό θεραπείας ατόμων που είχαν φοβίες. Μιλήσαμε για τα φίδια. αλλά μιλήσαμε για τα φίδια και το φόβο για τα φίδια ως μια φοβία.

3:20

Ήταν πραγματικά διασκεδαστικό, πραγματικά ενδιαφέρον. Μου είπε ότι καλούσε το πειραματικό υποκείμενο μέσα, και έλεγε, «Ξέρετε, υπάρχει ένα φίδι στο διπλανό δωμάτιο και πρόκειται να πάμε εκεί μέσα». Σε αυτό, ανέφερε ότι οι περισσότεροι απαντούσαν, «Αποκλείεται, δεν πάω εκεί μέσα, ειδικά αν υπάρχει εκεί ένα φίδι».

3:41

Αλλά ο Μπαντούρα ακολουθούσε μια μέθοδο βήμα προς βήμα που ήταν εξαιρετικά επιτυχής. Πήγαινε λοιπόν τον κόσμο σε εκείνον το διπλό καθρέφτη από όπου έβλεπαν μέσα στο δωμάτιο με το φίδι, και τους έκανε να νιώθουν άνετα με αυτό. Τότε με μια σειρά από βήματα, τους μετακινούσε και βρίσκονταν στην είσοδο με την πόρτα ανοιχτή και κοίταζαν εκεί μέσα. Τους έκανε να νιώθουν άνετα με αυτό. Πολλά περισσότερα βήματα αργότερα, μικρά δειλά βήματα, βρίσκονταν μέσα στο δωμάτιο, φορούσαν ένα δερμάτινο γάντι σαν των ηλεκτροσυγκολλητών, και τελικά άγγιζαν το φίδι. Όταν άγγιζαν το φίδι, Στην πραγματικότητα, τα πάντα ήταν καλύτερα από μια χαρά. Αυτά τα άτομα που είχαν μακροχρόνιες φοβίες με τα φίδια έλεγαν πράγματα όπως, «Κοίτα πόσο όμορφο είναι αυτό το φίδι». Και το κράταγαν στην αγκαλιά τους.

4:31

Ο Μπαντούρα αποκαλεί αυτή τη διαδικασία «καθοδηγούμενη επιβολή». Λατρεύω αυτόν τον όρο: καθοδηγούμενη επιβολή. Συνέβη και κάτι άλλο, τα άτομα που συμμετείχαν σε αυτή τη διαδικασία και άγγιξαν το φίδι κατέληξαν να ανησυχούν λιγότερο και για άλλα πράγματα στη ζωή τους. Προσπαθούσαν σκληρότερα, επέμεναν περισσότερο, και δέχονταν ευκολότερα την αποτυχία. Απέκτησαν μια νέα αυτοπεποίθηση. Ο Μπαντούρα αποκαλεί αυτή την αυτοπεποίθηση αυτο-αποτελεσματικότητα -- η αίσθηση ότι μπορείτε να αλλάξετε τον κόσμο και ότι μπορείτε να πετύχετε τους στόχους σας.

5:11

Η συνάντησή μου με τον Μπαντούρα ήταν καθαρτική για μένα επειδή συνειδητοποίησα ότι αυτός ο διάσημος επιστήμων είχε καταγράψει κι είχε τεκμηριώσει επιστημονικά κάτι που βλέπουμε να συμβαίνει τα τελευταία 30 χρόνια. Ότι δηλαδή μπορούσαμε να πάρουμε τα άτομα που είχαν το φόβο ότι δεν είναι δημιουργικά, και να τα καθοδηγήσουμε με μια σειρά από βήματα, κάτι σαν μια σειρά από μικρές επιτυχίες, να μετατρέψουν το φόβο τους σε οικειότητα, και να εκπλήσσουν τον εαυτό τους. Η μετάλλαξη αυτή είναι απίστευτη.

5:41

Το βλέπουμε συνεχώς στο Ινστιτούτο Σχεδίου του Στάνφορντ. Άτομα από όλους τους διαφορετικούς επιστημονικούς κλάδους, θεωρούν τον εαυτό τους μόνο αναλυτικό. Έρχονται και συμμετέχουν στη διαδικασία, στη διαδικασία μας, αποκτούν αυτοπεποίθηση και αντιλαμβάνονται διαφορετικά τον εαυτό τους. Είναι εντελώς ενθουσιασμένοι συναισθηματικά σε σχέση με το γεγονός ότι κυκλοφορούν θεωρώντας τον εαυτό τους δημιουργικό.

6:04

Σκέφτηκα λοιπόν ότι ένα από τα πράγματα που θα έκανα σήμερα είναι να σας εισάγω σε αυτό το ταξίδι και να σας δείξω πώς είναι. Το ταξίδι αυτό μου θυμίζει τον Νταγκ Ντιτζ. Ο Νταγκ Ντιτζ είναι ένα τεχνικός. Σχεδιάζει ακτινοδιαγνωστικό εξοπλισμό, μεγάλου μεγέθους ακτινοδιαγνωστικό εξοπλισμό. Έχει εργαστεί για την GE, και είχε μια υπέροχη καριέρα. Αλλά σε κάποια φάση έπαθε μια κρίση.

6:31

Ήταν στο νοσοκομείο όπου κοίταζε πώς χρησιμοποιούταν ένας από τους μαγνητικούς τομογράφους του όταν είδε μια νέα οικογένεια. Είχαν ένα κοριτσάκι, κι εκείνο το κοριτσάκι έκλαιγε κι ήταν τρομοκρατημένο. Κι ο Νταγκ απογοητεύτηκε όταν έμαθε ότι σχεδόν 80 τοις εκατό των ασθενών παιδιατρικής σε αυτό το νοσοκομείο έπρεπε να ναρκωθούν προκειμένου να αντέξουν στον αξονικό τομογράφο. Αυτό απογοήτευσε πραγματικά τον Νταγκ, επειδή πριν από αυτό το συμβάν ήταν περήφανος για αυτό που είχε καταφέρει. Έσωζε ζωές με αυτό το μηχάνημα. Αλλά πληγώθηκε όταν είδε το φόβο που αυτό το μηχάνημα προκαλούσε στα παιδιά.

7:08

Περίπου εκείνη την περίοδο παρακολουθούσε μαθήματα στο Ινστιτούτο Σχεδίου του Στάνφορντ. Μάθαινε για τη διαδικασία μας σχετικά με την προετοιμασία του σχεδιασμού, την ενσυναίσθηση, σχετικά με την επαναληπτική πρωτοτυποποίηση. Θα λάμβανε αυτή τη νέα γνώση και θα έκανε κάτι αρκετά ασυνήθιστο. Θα επανασχεδίαζε όλη την εμπειρία του τομογράφου. Αυτό είναι το αποτέλεσμα που προέκυψε.

7:31

Μετέτρεψε τον τομογράφο σε μια περιπέτεια για τα παιδιά. Έβαψε τους τοίχους καθώς και το μηχάνημα, και κανόνισε την επανεκπαίδευση των χειριστών του μηχανήματος από άτομα που ήξεραν από παιδιά, όπως είναι οι ξεναγοί μουσείων για παιδιά. Οπότε τώρα όταν έρχεται το παιδί, βιώνει μια εμπειρία. Του μιλούν για το θόρυβο και την κίνηση του πλοίου. Και όταν έρχονται, λένε, «Εντάξει, πρόκειται να μπεις στο πειρατικό πλοίο, αλλά να παραμείνεις ακίνητος γιατί δε θέλουμε να σε βρουν οι πειρατές».

7:55

Τα αποτελέσματα ήταν συγκλονιστικά. Συνεπώς από περίπου το 80 τοις εκατό των παιδιών που χρειάζονταν νάρκωση, έφτασαν να χρειάζονται νάρκωση περίπου το 10 τοις εκατό των παιδιών. Το νοσοκομείο και η GE ήταν εξίσου χαρούμενοι. Επειδή δε χρειαζόταν να καλούν διαρκώς τον αναισθησιολόγο, μπορούσαν να βάζουν περισσότερα παιδιά τη μέρα στο μηχάνημα. Συνεπώς τα ποσοτικά αποτελέσματα ήταν άψογα. Αλλά τα αποτελέσματα για τα οποία ενδιαφερόταν ο Νταγκ ήταν πολύ περισσότερο ποιοτικά. Ήταν μαζί με μια από τις μητέρες που περίμενε το παιδί της να βγει από τον τομογράφο. Όταν το κοριτσάκι βγήκε από τον τομογράφο, έτρεξε προς τη μητέρα του και είπε, «Μανούλα, μπορούμε να ξαναέρθουμε αύριο;» (Γέλια)

8:36

Έχω ακούσει λοιπόν τον Νταγκ να λέει αυτή την ιστορία πολλές φορές, να μιλάει για την προσωπική του μετάλλαξη και για το επαναστατικό σχέδιο που προέκυψε από αυτήν, αλλά ποτέ δεν τον έχω πραγματικά δει να λέει την ιστορία του μικρού κοριτσιού χωρίς να δακρύζει.

8:50

Η ιστορία του Νταγκ διαδραματίζεται σε ένα νοσοκομείο. Γνωρίζω ένα δυο πράγματα για τα νοσοκομεία. Πριν λίγα χρόνια αντιλήφθηκα ότι είχα ένα εξόγκωμα στο πλάι του λαιμού μου, κι ήταν η σειρά μου να μπω στον αξονικό τομογράφο. Επρόκειτο για καρκίνο. Κακοήθη. Μου είπαν ότι οι πιθανότητες να ζήσω άγγιζαν το 40 τοις εκατό.

9:11

Όσο λοιπόν κάθεσαι μαζί με τους άλλους ασθενείς φορώντας τις πιτζάμες σου κι όλοι είναι χλωμοί κι αδύνατοι και περιμένεις να έρθει η σειρά σου για τις ακτίνες γ, σκέφτεσαι πολλά. Κυρίως σκέφτεσαι, «Θα τα καταφέρω;» Με απασχόλησε πολύ η σκέψη πώς θα ήταν η ζωή της κόρης μου χωρίς εμένα; Αλλά σκέφτεσαι άλλα πράγματα. Με απασχόλησε ιδιαίτερα η σκέψη, τι ήρθα να κάνω σε αυτόν τον κόσμο; Ποια ήταν η αποστολή μου; Τι έπρεπε να κάνω; Ήμουν τυχερός επειδή είχα πολλές επιλογές. Εργαζόμασταν πάνω στην υγεία και την ευεξία, και την προσχολική και πρωτοβάθμια εκπαίδευση, και τον αναπτυσσόμενο κόσμο. Υπήρχαν λοιπόν πολλά πρότζεκτ πάνω στα οποία μπορούσα να εργαστώ. Αλλά αποφάσισα και αφοσιώθηκα σε εκείνη τη φάση σε εκείνο που ήθελα περισσότερο να κάνω -- που ήταν να βοηθήσω όσο το δυνατόν περισσότερα άτομα να ανακτήσουν τη χαμένη δημιουργική τους αυτοπεποίθηση. Αν επρόκειτο να ζήσω, αυτό ήταν που ήθελα να κάνω. Έζησα, σε περίπτωση που δεν το ξέρετε.

10:09

(Γέλια)

10:11

(Χειροκρότημα)

10:16

Πιστεύω πραγματικά ότι όταν ο κόσμος αποκτά αυτή την αυτοπεποίθηση -- και αυτό το βλέπουμε συνέχεια στο Ινστιτούτο Σχεδίου του Στάνφορντ και την εταιρεία IDEO -- αρχίζει να ασχολείται με τα πράγματα που έχουν πραγματική σημασία στη ζωή του. Βλέπουμε άτομα να παρατούν αυτό που κάνουν και να ακολουθούν νέους δρόμους. Τα βλέπουμε να έχουν πιο ενδιαφέρουσες, κι απλώς περισσότερες, ιδέες ώστε να μπορούν να διαλέγουν ανάμεσα στις καλύτερες ιδέες. Απλώς παίρνουν καλύτερες αποφάσεις.

10:44

Οπότε ξέρω ότι στο TED υποτίθεται ότι πρέπει να έχεις να μιλήσεις για κάτι ικανό να αλλάξει τον κόσμο. Όλοι μπορούν να κάνουν κάτι που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Αν υπάρχει κάτι τέτοιο για μένα, τότε είναι αυτό. Να συμβάλω στο να συμβεί αυτό. Ελπίζω λοιπόν να με συνοδεύσετε στην αναζήτησή μου -- εσείς ως αρχηγοί σκέψης. Θα ήταν πραγματικά υπέροχο αν δεν αφήνατε τους ανθρώπους να χωρίζουν τον κόσμο ανάμεσα σε δημιουργικούς και μη δημιουργικούς, σα να ήταν κάτι θεόσταλτο, και να βοηθούσατε τους ανθρώπους να αντιληφθούν ότι είναι δημιουργικοί εκ φύσεως. Αυτοί οι φυσικοί άνθρωποι θα πρέπει να απελευθερώσουν τις ιδέες τους. Ότι πρέπει να επιτύχουν αυτό που ο Μπαντούρα αποκαλεί αυτο-αποτελεσματικότητα, ότι μπορείτε να επιτύχετε τους στόχους σας, και ότι μπορείτε να φτάσετε σε ένα επίπεδο δημιουργικής αυτοπεποίθησης και να αγγίξετε το φίδι.

11:28

Σας ευχαριστώ.

11:30

(Χειροκρότημα)

Πηγή: http://www.ted.com


  
  

Tim Brown:
«Δημιουργικότητα και παιχνίδι»


Στο συνέδριο Σοβαρό Παιχνίδι του 2008, ο σχεδιαστής Τίμ Μπράουν μιλά για την ισχυρή σχέση ανάμεσα στην δημιουργική σκέψη και στο παιχνίδι — με πολλά παραδείγματα που μπορείτε να δοκιμάσετε στο σπίτι (και ένα που ίσως δεν θα έπρεπε).

 
Ομιλία του Tim Brown (Τίμ Μπράουν) στο TED (Technology-Τεχνολογία, Entertainment-Ψυχαγωγία, Design-Σχεδίαση)
με τίτλο:
«Δημιουργικότητα και παιχνίδι»
Μάιος 2008

Μετάφραση Joanna Mytilinaios

Επανεξέταση Jelena Kostica

«... φοβόμαστε την κρίση των συνομιλήκων μας, και ότι κατά κάποιο τρόπο ντρεπόμαστε να δείχνουμε τις ιδέες μας στους ανθρώπους που θεωρούμε ως ομότιμους μας, σε αυτούς γύρω μας Και είναι αυτός ο φόβος που μας οδηγεί στο να ήμαστε συντηρητικοί στο σκεπτικό μας. Επομένως μπορεί να έχουμε μία παλαβή ιδέα, αλλά φοβόμαστε να την μοιραστούμε με οποιονδήποτε άλλο. ........... Τα παιδιά, δεν έχουν απολύτως καμία ντροπή. Απλά δείχνουν με αρκετή ευχαρίστηση το αριστούργημα τους σε οποιονδήποτε θέλει να το δεί. Αλλά καθώς μαθαίνουν να γίνονται ενήλικοι, γίνονται πολύ περισσότερο ευαίσθητοι στις γνώμες των άλλων, και χάνουν αυτή την ελευθερία και αρχίζουν να ντρέπονται. Και σε μελέτες παιδιών που παίζουν,έχει φανερωθεί με τον καιρό,ότι τα παιδιά που νιώθουν ασφαλή, που βρίσκονται σε ένα περιβάλλον εμπιστοσύνης , είναι αυτά που νιώθουν ελεύθερα να παίξουν .......... Πριν ιδρύσει την εταιρεία IDEO, ο Ντέιβιντ (David Kelley) είπε ότι αυτό που ήθελε να κάνει ήταν να σχηματίσει μία επιχείρηση όπου όλοι οι εργαζόμενοι είναι οι καλύτεροι μου φίλοι. Τώρα,αυτό δεν ήταν μόνο μία προσωπική ικανοποίηση. Ηξερε ότι η φιλία είναι μία συντόμευση για το παιχνίδι. Και ήξερε ότι μας δίνει μία αίσθηση ικανοποίησης, και μας επιτρέπει τότε να πάρουμε τα δημιουργικά ρίσκα που χρειαζόμαστε να παίρνουμε ως σχεδιαστές. Και αυτού του είδους η απόφαση να δουλέψει με τους φίλους του -- τώρα έχει 550 από αυτούς -- ήταν αυτό που ξεκίνησε την IDEO.».


Ολόκληρο το κείμενο των υπότιτλων:


0:11

Λοιπόν αυτός ο τύπος, είναι ο τύπος με το όνομα Μπόμπ Μακίμ. Και ήταν ερευνητής της δημιουργικότητας στις δεκαετίες του 60' και 70', επίσης ήταν επικεφαλής του προγράμματος σχεδιασμού στο Στάνφορντ. Και επί της ουσίας, ο φίλος και ιδρυτής του IDEO, Ντέιβιντ Κέλεϊ, που βρίσκεται κάπου εκεί έξω, σπούδασε υπό την επίβλεψη του στο Στάνφορντ. Και του άρεσε να κάνει μία άσκηση με τους φοιτητές του όπου τους έβαζε να πάρουν ένα κομμάτι χαρτί και να ζωγραφίσουν το άτομο που καθόταν δίπλα τους, τον διπλανό τους, πολύ γρήγορα, όσο πιο γρήγορα μπορούσαν.

0:48

Και εδώ που τα λέμε, θα κάνουμε αυτή την άσκηση ακριβώς τώρα Ολοι έχετε ένα κομμάτι από χαρτόνι και ένα κομμάτι από χαρτί. Στην πραγματικότητα έχει μερικούς κύκλους πάνω του. Χρειάζομαι να γυρίσετε το χαρτί ανάποδα, θα πρέπει να βρείτε το άγραφο μέρος από την άλλη πλευρά, εντάξει? Και εκεί πρέπει να υπάρχει ένα μολύβι. Και θέλω να διαλέξετε κάποιον που έχει καθίσει δίπλα σας, και όταν πώ,πάμε,έχετε 30 δεύτερα να ζωγραφίσετε τον διπλανό σας, εντάξει ; Λοιπόν,όλοι έτοιμοι ;Εντάξει.Ξεκινήστε. Εχετε 30 δεύτερα,καλύτερα να είστε γρήγοροι. Ελάτε,αυτά τα αριστουργήματα. Εντάξει ; Σταματήστε.Εντάξει τώρα.

1:38

(Γέλια)

1:40

Ναι,πολλά γέλια.Ναι, ακριβώς. Πολλά γέλια,κάμποση ντροπή.

1:46

(Γέλια)

1:47

Ακούω μερικές, μετάνοιες ; Νομίζω ότι ακούω μερικές μετάνοιες. Ναι, ναι , πιστεύω πως πιθανότατα ακούω. Και αυτό είναι ακριβώς που συμβαίνει κάθε φορά, κάθε φορά που το κάνεις αυτό με ενήλικες. Και ο Μακίμ το ανακάλυπτε αυτό κάθε φορά που το έκανε με τους φοιτητές του. Λάβαινε ακριβώς την ίδια αντίδραση : πολλές πολλές μετάνοιες.

2:07

(Γέλια)

2:08

Και το καταδείκνυε αυτό ως απόδειξη ότι φοβόμαστε την κρίση των συνομιλήκων μας, και ότι κατά κάποιο τρόπο ντρεπόμαστε να δείχνουμε τις ιδέες μας στους ανθρώπους που θεωρούμε ως ομότιμους μας, σε αυτούς γύρω μας Και είναι αυτός ο φόβος που μας οδηγεί στο να ήμαστε συντηρητικοί στο σκεπτικό μας. Επομένως μπορεί να έχουμε μία παλαβή ιδέα, αλλά φοβόμαστε να την μοιραστούμε με οποιονδήποτε άλλο.

2:35

Εντάξει, αν λοιπόν δοκιμάσετε την ίδια άσκηση με παιδιά, δεν έχουν απολύτως καμία ντροπή. Απλά δείχνουν με αρκετή ευχαρίστηση το αριστούργημα τους σε οποιονδήποτε θέλει να το δεί. Αλλά καθώς μαθαίνουν να γίνονται ενήλικοι, γίνονται πολύ περισσότερο ευαίσθητοι στις γνώμες των άλλων, και χάνουν αυτή την ελευθερία και αρχίζουν να ντρέπονται. Και σε μελέτες παιδιών που παίζουν, έχει φανερωθεί με τον καιρό, ότι τα παιδιά που νιώθουν ασφαλή, που βρίσκονται σε ένα περιβάλλον εμπιστοσύνης , είναι αυτά που νιώθουν ελεύθερα να παίξουν.

3:15

Kαι αν ξεκινάς μία σχεδιαστική εταιρεία, ας πούμε, τότε πιθανώς να θέλεις επίσης να δημιουργήσεις, ξέρετε, ένα μέρος όπου οι άνθρωποι έχουν το ίδιο είδος ασφάλειας. Οπου έχουν το ίδιο είδος ασφάλειας ώστε να παίρνουν ρίσκα. Ισως να έχουν το ίδιο είδος ασφάλειας ώστε να παίζουν.

3:32

Πριν ιδρύσει την εταιρεία IDEO, ο Ντέιβιντ είπε ότι αυτό που ήθελε να κάνει ήταν να σχηματίσει μία επιχείρηση όπου όλοι οι εργαζόμενοι είναι οι καλύτεροι μου φίλοι. Τώρα, αυτό δεν ήταν μόνο μία προσωπική ικανοποίηση. Ηξερε ότι η φιλία είναι μία συντόμευση για το παιχνίδι. Και ήξερε ότι μας δίνει μία αίσθηση ικανοποίησης, και μας επιτρέπει τότε να πάρουμε τα δημιουργικά ρίσκα που χρειαζόμαστε να παίρνουμε ως σχεδιαστές. Και αυτού του είδους η απόφαση να δουλέψει με τους φίλους του -- τώρα έχει 550 από αυτούς -- ήταν αυτό που ξεκίνησε την IDEO.

4:14

Και τα εργαστήρια μας, όπως, νομίζω, πολλοί δημιουργικοί χώροι εργασίας σήμερα, έχουν σχεδιαστεί ώστε να βοηθούν τους ανθρώπους να νιώθουν χαλαρωμένοι. Εξοικειωμένοι με τον περιβάλλοντα χώρο, άνετοι με τους ανθρώπους που εργάζονται μαζί. Χρειάζεται παραπάνω από διακόσμηση,αλλά νομίζω ότι όλοι το έχουμε δεί αυτό, ξέρετε, δημιουργικές επιχειρήσεις συχνά έχουν σύμβολα στο χώρο εργασίας που θυμίζουν στους ανθρώπους να είναι γεμάτοι παιχνίδι και ότι είναι ένα ανεκτικό περιβάλλον. Λοιπόν έιτε είναι αυτός ο μικρός χώρος λεωφορείου για συναντήσεις τον οποίο έχουμε στα κτήρια μας στην IDEO, είτε στο Πίξαρ όπου οι σχεδιαστές κινούμενων σχεδίων εργάζονται σε ξύλινες καλύβες και διακοσμημένες σπηλιές. Η στην Googleplex όπου, ξέρετε, ότι είναι δημοφιλής για τα γήπεδα βόλε'ι' στην άμμο ακόμη και για τον τεράστιο σκελετό δεινοσαύρου με ρόζ φλαμίνγκο πάνω του. Δεν ξέρω το λόγο για τα ρόζ φλαμίνγκο, αλλά όπως και να έχει,υπάρχουν εκεί στον κήπο. Η ακόμη και στα Ελβετικά γραφεία της Google, η οποία ίσως να έχει τις πιο τρελές ιδέες από όλους. Και η θεωρία μου είναι ότι έτσι οι Ελβετοί μπορούν να αποδεικνύουν στους συνεργάτες τους από την Καλιφόρνια ότι δεν είναι βαρετοί. Ετσι έχουν την τσουλήθρα, και έχουν ακόμη και ένα πυροσβεστικό στύλο Δεν ξέρω τί κάνουν με αυτό,αλλά έχουν ένα.

5:16

Λοιπόν όλα αυτοί οι χώροι, ξέρετε,έχουν αυτά τα σύμβολα. Τώρα, το μεγάλο μας σύμβολο στην IDEO είναι στην πραγματικότητα όχι τόσο το μέρος,είναι ένα πράγμα. Και είναι βασικά κάτι που εφήυραμε πρίν λίγα χρόνια, ή δημιουργήσαμε πρίν λίγα χρόνια. Λοιπόν,είναι ένα παιχνίδι.Και λέγεται "δαχτυλικός εκτοξευστής". Και ξέχασα να φέρω ένα μαζί μου. Οπότε αν κάποιος μπορεί να φτάσει κάτω από το κάθισμα που είναι δίπλα του, θα βρεί κάτι που είναι τοποθετημένο από κάτω. Τέλεια.Αν μπορείτε να μου το δώσετε. Ευχαριστώ,Ντέιβιντ,το εκτιμώ.

5:41

Λοιπόν,αυτός είναι ένας δαχτυλικός εκτοξευστής,και θα δείτε ότι κάθε ένας από εσάς έχει ένα τοποθετημένο κάτω από το κάθισμα του. Και θα διενεργήσω ένα μικρό πείραμα.Αλλο ένα μικρό πείραμα. Αλλά πρίν ξεκινήσουμε,χρειάζομαι να φορέσω αυτά. Ευχαριστώ.Εντάξει. Τώρα,αυτό που θα κάνω είναι,θα δώ πώς -- δε μπορώ να δώ με αυτά,εντάξει. Θα δώ πόσοι από εσάς στο βάθος της αίθουσας μπορείτε πραγματικά να στείλετε αυτά τα πράγματα στη σκηνή. Λοιπόν ο τρόπος που δουλεύουν είναι, ξέρετε, απλά βάζετε το δάχτυλο σας μέσα στο αντικείμενο, τα τραβάτε προς τα πίσω,και ξεκινάτε. Λοιπόν,μην κοιτάτε πίσω.Αυτή είναι η μόνη μου συμβουλή εδώ. Θέλω να δώ πόσοι από εσάς μπορείτε να τα στείλετε αυτά τα πράγματα πάνω στη σκήνη. Ελάτε λοιπόν!Πάμε, πάμε.Ευχαριστώ.Ευχαρστώ.Ωχ. Εχω μία άλλη ιδεά.Ηθελα να -- πάμε πάλι.

6:26

(Γέλια)

6:30

Πάμε.

6:31

(Γέλια)

6:35

Ευχαριστώ,ευχαριστώ,ευχαριστώ. Οχι άσχημα,όχι άσχημα.Κανένας σοβαρός τραυματισμός έως τώρα.

6:40

(Γέλια)

6:44

Kαλώς,έρχονται ακόμη από εκεί πίσω ακόμη έρχονται. Κάποιοι από εσάς δεν τα έχετε ακόμη εκτοξεύσει. Δεν μπορείτε να καταλάβετε πώς να το κάνετε,ή τί; Δεν είναι τόσο δύσκολο.Τα περισσότερα από τα παιδιά σας βρίσκουν πώς να το κάνουν αυτό. στα πρώτα 10 δεύτερα,όταν το κρατήσουν. Εντάξει.Αρκετά καλά,αρκετά καλά. Εντάξει,καλώς.Ας -- υποθέτω καλύτερα... Καλύτερα να τα βγάλω αυτά από τη μέση διαφορετικά θα στραβοπατήσω πάνω τους Εντάξει.Επομένως οι υπόλοιποι από εσάς μπορείτε να τα φυλάξετε για την στιγμή που θα πώ κάτι ιδιαίτερα βαρετό, και τότε να τα εκτοξεύσετε πάνω μου.

7:16

(Γέλια)

7:18

Εντάξει.Νομίζω θα τα βγάλω αυτά τώρα. γιατί δεν μπορώ να δώ το παραμικρό όταν -- εντάξει,καλώς. Λοιπόν,αχ,αυτό ήταν διασκεδαστικό.

7:27

(Γέλια)

7:29

Εντάξει,καλά.

7:31

(Χειροκροτήματα)

7:33

Λοιπόν,εντάξει,επομένως γιατί; Εχουμε λοιπόν τους δαχτυλικούς εκτοξευστές,άλλοι άνθρωποι έχουν δεινόσαυρους,ξέρετε. Γιατί τους έχουμε ;Βασικά,όπως είπα , τα έχουμε γιατί πιστεύουμε ότι ίσως το παιχνίδι είναι σημαντικό. Αλλά γιατί είναι σημαντικό; Το χρησιμοποιούμε σε ένα αρκετά ρεαλιστικό επίπεδο,για να είμαι ειλικρινής. Πιστεύουμε ότι το παιχνίδι μας βοηθά να φτάνουμε σε καλύτερες δημιουργικές λύσεις. Μας βοηθά να κάνουμε τις εργασίες μας καλύτερα, και μας βοηθά να νιώθουμε καλύτερα όταν τις κάνουμε.

7:58

Τώρα,ένας ενήλικας που αντιμετωπίζει μία νέα κατάσταση -- όταν αντιμετωπίζουμε μία νέα κατάσταση έχουμε την τάση να θέλουμε να την κατηγοριοποιήσουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε,ξέρετε. Και υπάρχει λόγος για αυτό.Θέλουμε να αρκεστούμε σε μία απάντηση. Η ζωή είναι περίπλοκη.Θέλουμε να καταλάβουμε τί συμβαίνει γύρω μας πολύ γρήγορα. Υποψιάζομαι,στην πραγματικότητα,ότι οι εξελικτικοί βιολόγοι πιθανότατα έχουν πολλούς λόγους σχετικά με το γιατί θέλουμε να κατηγοριοποιούμε τα νέα πράγματα πολύ,πολύ γρήγορα. Ενα από αυτά μπορεί να είναι,ξέρετε, όταν βλέπουμε αυτό το αστείο ριγωτό πράγμα, είναι αυτό ένας τίγρης έτοιμος να πηδήξει και να μας σκοτώσει; Η είναι απλά κάποιες παράξενες σκιές πάνω στο δέντρο; Χρειαζόμαστε να το καταλάβουμε αυτό πολύ γρήγορα. Καλά,τουλάχιστον,το χρειαζόμασταν κάποτε. Οι περισσότεροι από εμάς δεν το χρειαζόμαστε πια,υποθέτω.

8:37

Αυτό είναι ένα αλουμινόχαρτο, σωστά;Το χρησιμοποιείτε στην κουζίνα. Αυτό δεν είναι; Φυσικά αυτό είναι,φυσικά και είναι. Λοιπόν,όχι απαραίτητα.

8:44

(Γέλια)

8:46

Τα παιδιά είναι πιο απασχολημένα με τις ανοιχτές δυνατότητες. Τώρα,σίγουρα -- όταν συναντήσουν κάτι καινούριο, σίγουρα ρωτούν,τί είναι αυτό; Φυσικά και θα το κάνουν.Αλλά θα ρωτήσουν επίσης,τί μπορώ να κάνω με αυτό; Και ξέρετε,τα πιο δημιουργικά από αυτά μπορεί να φτάσουν σε ένα πραγματικά,κάπως ενδιαφέρον παράδειγμα. Και αυτή η ανοιχτή διάθεση είναι η αρχή του εξερευνητικού παιχνιδιού. Υπάρχουν γονείς μικρών παιδιών στο κοινό;Πρέπει να υπάρχουν κάποιοι. Ναι,το φαντάστηκα.Λοιπόν,το έχουμε δεί όλοι,έτσι δεν είναι;

9:12

Ολοι έχουμε πεί ιστορίες σχετικά με το πώς το πρωί των Χριστουγέννων,ξέρετε, τα παιδιά μας καταλήγουν να παίζουν με τα κουτιά πολύ περισσότερο απ'ότι παίζουν με τα παιχνίδια που είναι μέσα τους. Και ξέρετε,από μία εξερευνητική οπτική, αυτή η συμπεριφορά είναι απόλυτα λογική. Γιατί μπορείς να κάνεις πολλά περισσότερα με κουτιά από ότι μπορείς να κάνεις με ένα παιχνίδι. Ακόμη και με ένα,πείτε,Τίκλ Μί Ελμο, το οποίο,παρά την εφευρετικότητα του,κάνει μόνο ένα πράγμα, σε αντίθεση με τα κουτιά μου προσφέρουν έναν απεριόριστο αριθμό επιλογών. Ξανά λοιπόν,αυτή είναι μία γεμάτη παιχνίδι δραστηριότητα, την οποία καθώς μεγαλώνουμε,τείνουμε να ξεχνάμε και πρέπει να την ξαναμάθουμε.

9:49

Ετσι ακόμη μία από τις αγαπημένες ασκήσεις του Μπόμπ Μακίμ λέγεται "Το τέστ των 30 κύκλων." Επομένως ξεκινάμε δουλειά πάλι.Εσείς θα ξεκινήσετε δουλειά πάλι. Γυρίστε αυτό το κομμάτι από χαρτί όπου κάνατε το σχέδιο, ξανά μπροστά,και θα βρείτε αυτούς τους 30 κύκλους τυπωμένους στο κομμάτι χαρτί. Λοιπόν πρέπει να φαίνεται έτσι.Πρέπει να βλέπετε κάτι σαν αυτό. Αυτό λοιπόν που θα κάνω,θα σας δώσω ένα λεπτό, και θέλω να μετατρέψετε όσους περισσότερους από αυτούς τους κύκλους μπορείτε, σε αντικείμενα κάποιας μορφής. Ετσι για παράδειγμα,μπορείτε να μετατρέψετε έναν σε μπάλα ποδοσφαίρου, ή έναν άλλον σε ήλιο.Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι η ποσότητα. Θέλω να κάνετε όσους περισσότερους μπορείτε, στο λεπτό που ετοιμάζομαι να σας δώσω. Λοιπόν,όλοι έτοιμοι; Εντάξει;Ξεκινάτε.

10:41

Eντάξει.Αφήστε κάτω τα μολύβια σας,όπως λένε. Λοιπόν,ποιός κατάφερε παραπάνω από πέντε κύκλους; Ευελπίστως όλοι;Περισσότεροι από 10; Κρατήστε τα χέρια σας ψηλά αν το κάνατε. 10. 15; 20; Κατάφερε κανείς και τα 30; Οχι;Α!Κάποιος το έκανε.Φανταστικά. Εκανες κανείς κάποια παραλλαγή σε ένα θέμα; Οπως ένα χαμογελαστό πρόσωπο; Xαρούμενο πρόσωπο; Λυπημένο πρόσωπο; Νυσταγμένο πρόσωπο; Το έκανε κανείς αυτό; Xρησιμοποίησε κανείς τα παραδείγματα μου; Τον ήλιο και την μπάλα; Πολύ καλά.Ωραία.Λοιπόν ενδιαφερόμουν πραγματικά για την ποσότητα. Δεν με ενδιέφερε ουσιαστικά αν ήταν όλα διαφορετικά. Απλά ήθελα να προσθέσετε όσους περισσότερους κύκλους γίνεται. Και ένα από τα πράγματα που τείνουμε να κάνουμε ως ενήλικες,είναι να επεξεργαζόμαστε τα πράγματα. Σταματάμε τους εαυτούς μας από το να κάνουμε πράγματα. Επεξεργαζόμαστε με δική μας βούληση καθώς έχουμε ιδέες.

11:30

Και σε μερικές περιπτώσεις η επιθυμία μας να ήμαστε πρωτότυποι είναι στην πραγματικότητα μία μορφή επεξεργασίας. Και αυτό στην πραγματικότητα δεν είναι απαραίτητα αληθινά γεμάτο παιχνίδι. Ετσι αυτή η ικανότητα,κατά κάποιο τρόπο,απλά να το κάνουμε και να εξερευνούμε πολλά πράγματα, ακόμη και αν δεν φαίνονται τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, είναι βασικά κάτι που τα παιδιά το κάνουν καλά,και είναι μία μορφή παιχνιδιού. Λοιπόν τώρα,ο Μπόμπ Μακίμ έκανε μία άλλη -- μία άλλη εκδοχή αυτού του τέστ, σε ένα αρκετά δημοφιλές πείραμα που έγινε τη δεκαετία του 60. Ξέρει κανείς τί είναι αυτό;Είναι ο εχινόκακτος. Είναι το φυτό από το οποίο μπορείς να δημιουργήσεις μεσκαλίνη, ένα από τα ψυχεδελικά φάρμακα. Οσοι έχετε ζήσει την δεκαετία του 60 πιθανότατα το ξέρετε καλά.

12:10

Ο Μακίμ δημοσίευσε μία μελέτη το 1966 περιγράφοντας ένα πείραμα που πραγματοποιήσαν ο ίδιος και οι συνεργάτες του, για να εξετάσουν τις επιδράσεις των ψυχεδελικών φαρμάκων στην δημιουργικότητα. Διάλεξε λοιπόν 27 επαγγελματίες.Ηταν,ξέρετε, μηχανικοί,φυσικοί,μαθηματικοί,αρχιτέκτονες, σχεδιαστές επίπλων ακόμη,καλλιτέχνες. Και τους ζήτησε να έρθουν ένα απόγευμα και να φέρουν μαζί τους ένα πρόβλημα πάνω στο οποίο εργάζονταν. Εδωσε στον καθένα τους μερική μεσκαλίνη, και τους έβαλε να ακούσουν όμορφη χαλαρωτική μουσική για λίγη ώρα. Και μετά έκανε αυτό που ονομάζεται To Τέστ Δημιουργικότητας Purdue. Μπορεί να το ξέρετε ως,πόσες χρήσεις μπορείτε να βρείτε για έναν συνδετήρα; Ουσιαστικά είναι το ίδιο πράγμα με τους 30 κύκλους που σας έβαλα να κάνετε.

13:02

Τώρα,στην πραγματικότητα,έδωσε το τέστ πρίν τα φάρμακα, και μετά τα φάρμακα,για να δεί -- ποιά ήταν η διαφορά στην ανθρώπινη, κατά κάποιο τρόπο,ευχέρεια και ταχύτητα με την οποία έρχονται οι ιδέες. Και μετά τους ζήτησε να φύγουν και να δουλέψουν πάνω σε αυτά τα προβλήματα που είχαν φέρει Και κατέληξαν με έναν αριθμό από, κάπως, ενδιαφέροντες λύσεις,και μάλιστα αρκετά έγκυρες λύσεις στα πράγματα που εργάζονταν. Και κάποια από τα πράγματα που βρήκαν, κάποια από αυτά τα άτομα βρήκαν σε μία περίπτωση ένα νέο εμπορικό κτήριο και σχέδια για σπίτια που έγιναν αποδεκτά από πελάτες. Ενα σχέδιο για ένα πείραμα με ηλιακό διαστημικό όχημα. Εναν επανασχεδιασμό του γραμμικού επιταχυντή ηλεκτρονίων, μία μηχανική βελτίωση σε ένα μαγνητικό μαγνητόφωνο. Μπορείτε να καταλάβετε ότι αυτό έγινε πρίν αρκετό καιρό. Η ολοκλήρωση μίας γραμμής επίπλου, και ακόμη μία νέα σύλληψη μοντέλου του φωτονίου. Επομένως ήταν ένα αρκετά επιτυχημένο απόγευμα.

13:53

Βασικά,ίσως αυτό το πείραμα να ήταν ο λόγος που η Silicon Valley οδηγήθηκε στην μεγάλη της αρχή με την καινοτομία. Δεν ξέρουμε,αλλά μπορεί να ισχύει. Πρέπει να ρωτήσουμε κάποιους από τους προέδρους εάν είχαν εμπλακεί σε αυτό το πείραμα με την μεσκαλίνη. Αλλά αλήθεια,δεν ήταν τα φάρμακα το σημαντικό, ήταν η ιδέα για το τί έκαναν τα φάρμακα που βοήθησε ώστε να ξεφύγουν από τον φυσιολογικό τρόπο σκέψης τους. Και να τους κάνει να ξεχάσουν κάπως τις ενήλικες συμπεριφορές που εμπόδιζαν τις ιδέες τους. Αλλά είναι δύσκολο να σταματήσουμε τις συνήθειες μας,τις ενήλικες συνήθειες.

14:23

Στην IDEO έχουμε κανόνες για την συνεχή σκέψη γραμμένους στους τοίχους. Διατάγματα όπως,"Αποδοχή στην κρίση", ή "Πήγαινε για την ποσότητα." Και αυτό με κάποιο τρόπο μοιάζει λάθος. Εννοώ,μπορείς να έχεις κανόνες για την δημιουργικότητα; Λοιπόν,τελικά φαίνεται ότι χρειάζομαστε κανόνες να μας βοηθήσουν να σπάσουμε τους παλιούς κανόνες και τα πρότυπα που διαφορετικά ίσως φέρναμε στην δημιουργική διαδικασία. Και σίγουρα το έχουμε μάθει αυτό με τον καιρό, καταφέρνεις να φέρνεις στο μυαλό σου καλύτερα συνεχείς σκέψεις και ιδέες, να έχεις πιο δημιουργικά αποτελέσματα, όταν όλοι παίζουν με τους κανόνες. Τώρα,φυσικά,πολλοί σχεδιαστές,πολλοί σχεδιαστές ως μονάδες, το κατορθώνουν αυτό με έναν πολύ περισσότερο οργανικό τρόπο.

14:57

Πιστεύω ότι οι Eames είναι ένα θαυμάσιο παράδειγμα πειραματισμού. Και πειραματίζονταν με κοντραπλακέ για πολλά χρόνια χωρίς απαραίτητα να έχουν ένα στόχο κατά νου. Εξερευνούσαν ακολουθώντας αυτό που ήταν ενδιαφέρον για εκείνους. Και ξεκίνησαν σχεδιάζοντας νάρθηκες για τραυματισμένους στρατιώτες ερχόμενους από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και τον πόλεμο στην Κορέα,νομίζω. Και από αυτό το πείραμα προχώρησαν στις καρέκλες.

15:19

Και μέσω συνεχούς πειραματισμού με υλικά, ανέπτυξαν ένα ευρύ φάσμα από εικονικές λύσεις που ξέρουμε σήμερα,και εντέλει κατέληξαν, φυσικά,στην θρυλική πολυθρόνα σαλονιού. Tώρα,αν οι Eames είχαν σταματήσει με αυτή τη πρώτη εκπληκτική λύση, τότε δεν θα είμασταν οι αποδέκτες τόσων πολλών,ξέρετε, υπέροχων σχεδίων σήμερα. Και φυσικά,χρησιμοποίησαν τον πειραματισμό σε όλες τις εκφάνσεις της δουλειάς τους. Από ταινίες μέχρι κτήρια,από παιχνίδια έως γραφικά. Είναι λοιπόν μεγάλα παραδείγματα,νομίζω,της εξερεύνησης και του πειραματισμού στον σχεδιασμό.

15:53

Τώρα,καθώς οι Eames εξερευνούσαν αυτές τις πιθανότητες, παράλληλα εξερευνούσαν φυσικά αντικείμενα. Και το έκανα αυτό με το να χτίζουν πρότυπα. Και το χτίσιμο είναι η επόμενη συμπεριφορά για την οποία σκέφτηκα να μιλήσω. Ο μέσος λοιπόν Δυτικός μαθητής της πρώτης τάξης αφιερώνει περίπου 50% από το χρόνο του παιχνιδιού του για να συμμετέχει σε αυτό που λέγεται "κατασκευαστικό παιχνίδι." Κατασκευαστικό παιχνίδι -- είναι γεμάτο παιχνίδι,προφανώς, αλλά επίσης ένας ισχυρός τρόπος μάθησης. Οταν το παιχνίδι περιλαμβάνει το χτίσιμο ενός πύργου με κύβους, το παιδί αρχίζει να μαθαίνει πολλά για τους πύργους. Και καθώς επαναλαμβανόμενα το γκρεμίζουν και ξεκινούν ξανά, η μάθηση συμβαίνει ώς αποτέλεσμα του παιχνιδιού. Είναι κλασσικά μάθηση μέσα από τη πράξη.

16:37

Τώρα,ο Ντέιβιντ Κέλε'ι' ονομάζει αυτή τη συμπεριφορά όταν εφαρμόζεται από σχεδιαστές, "το να σκέφτεσαι με τα χέρια σου." Kαι συνήθως περιλαμβάνει την δημιουργία πολλαπλών, μικρής ανάλυσης προτύπων πολύ γρήγορα. Ξέρετε,συχνά με το συνδυασμό πολλών βρισκόμενων παραγόντων ώστε να βρεθεί μία λύση. Σε μία από τις αρχικές του εργασίες,η ομάδα είχε κάπως κολλήσει και κατέληξαν σε έναν μηχανισμό με το να τεμαχίσουν μαζί ένα πρότυπο φτιαγμένο από ένα ρολό αποσμητικού. Τώρα ,αυτό έγινε το πρώτο εμπορικό ποντίκι υπολογιστή για την Apple Lisa και την Macintosh.

17:08

Ετσι κατά κάποιο τρόπο έφτασαν εκεί μαθαίνοντας μέσα από το χτίσιμο προτύπων. Ενα άλλο παράδειγμα είναι μία ομάδα σχεδιαστών που εργάζονταν πάνω σε ένα χειρουργικό εργαλείο με μερικούς χειρούργους. Τους συναντούσαν,μιλούσαν στους χειρούργους σχετικά με το τί ήταν αυτό που χρειάζονταν από αυτή τη συσκευή. Και ένας από τους σχεδιαστές έτρεξε έξω από το δωμάτιο και άρπαξε έναν μαρκαδόρο λευκού πίνακα και ένα μεταλλικό κουτί για φίλμ -- το οποίο τώρα γίνεται ένα πολύ πολύτιμο μέσο δημιουργίας προτύπυ -- και μία καρφίτσα ρούχων.Τα αξιοποίησε όλα μαζί, έτρεξε πίσω στο δωμάτιο και είπε,εννοείτε κάτι σαν αυτό ; Και οι χειρουργοί το κράτησαν και είπαν, λοιπόν,θέλω να το κρατάω έτσι , ή κάπως έτσι. Και εντελώς ξαφνικά μία παραγωγική συζήτηση συνέβαινε σχετικά με τον σχεδιασμό ένος απτού αντικειμένου. Και στο τέλος κατέληξε σε μία πραγματική συσκευή.

17:51

Αυτή λοιπόν η συμπεριφορά αφορά το να παίρνεις κάτι γρήγορα στον πραγματικό κόσμο,και να προάγεις την σκέψη σου σε ένα αποτέλεσμα. Στην IDEO υπάρχει μία αίσθηση επιστροφής στην προσχολική εποχή. κάποιες φορές για το περιβάλλον. Οι πρότυπες κάρτες γεμισμένες με χρωματιστό χαρτί και ζύμη παιχνιδιού και κόλλα και διάφορα πράγματα. Εννοώ,έχουν λίγο μία αίσθηση νηπιαγωγείου. Αλλά η σημαντική ιδέα είναι,όλα είναι για να πιαστούν.Ολα είναι γύρω. Ετσι όταν οι σχεδιαστές εργάζονται πάνω σε ιδέες μπορούν να αρχίσουν να χτίζουν πράγματα,κάπως έτσι, όποτε θέλουν. Δεν χρειάζεται απαραιτήτως να πάνε σε κάποιο επίσημο χώρο εργασίας για να το κάνουν. Και πιστεύουμε ότι αυτό είναι αρκετά σημαντικό.

18:27

Kαι μετά το στενάχωρο είναι ότι,αν και τα νηπιαγωγεία είναι γεμάτα από αυτά τα πράγματα,καθώς τα παιδιά περνούν μέσα από το σχολικό σύστημα όλα καταλήγουν να παίρνονται μακριά. Χάνουν αυτά τα πράγματα αυτές τις εγκαταστάσεις αυτόν τον κάπως γεμάτο με παιχνίδι και χτίσιμο τρόπο σκέψης. Και φυσικά,μέχρι να φτάσεις στον μέσο χώρο εργασίας, ίσως το καλύτερο κατασκευαστικό εργαλείο που έχουμε μπορεί να είναι το αυτοκόλλητα σημειώσεων.Είναι αρκετά άκαρπο. Αλλά το να δίνεις σε ομάδες εργασιών και στους πελάτες τους με τους οποίους δουλεύουν την άδεια να σκεφτούν με τα χέρια τους, αρκετά πολύπλοκες ιδέες μπορεί να δώσει ζωή και να περάσει αμέσως στην εκτέλεση πολύ πιο εύκολα

19:05

Αυτή είναι μία νοσοκόμα που χρησιμοποιεί -- όπως βλέπετε -- πλαστελίνη ως πρότυπο, εξηγώντας τί θέλει από ένα κινητό σύστημα πληροφοριών σε μία ομάδα τεχνολόγων και σχεδιαστών που δουλεύουν μαζί της σε ένα νοσοκομείο. Και μόνο έχοντας αυτό το πολύ απλό πρότυπο της επιτρέπει να μιλήσει για αυτό που θέλει με ένα πολύ πιο δυναμικό τρόπο. Και φυσικά,με το χτίσιμο γρήγορων προτύπων,ξέρετε, μπορούμε να βγούμε έξω και να εξετάσουμε τις ιδέες μας με καταναλωτές και χρήστες πολύ πιο γρήγορα απ'ότι αν προσπαθούσαμε να τις περιγράψουμε με λέξεις

19:37

Αλλά τί γίνεται όταν σχεδιάζεις κάτι που δεν είναι υλικό ; Κάτι σαν μία υπηρεσία ή μία εμπειρία ; Κάτι που υπάρχει ως μία σειρά από αλληλεπιδράσεις καθώς περνά ο χρόνος ; Αντί του παιχνιδιού με χτίσιμο,αυτό μπορεί να προσεγγιστεί με παιχνίδι ρόλων. Ετσι εάν σχεδιάζετε μία αλληλεπίδραση μεταξύ δύο ατόμων όπως,δεν ξέρω,την παραγγελία φαγητού στη σειρά ενός μαγαζιού με γρήγορο φαγητό η κάτι,πρέπει να είσαι ικανός να φανταστείς πώς αυτή η εμπειρία μπορεί να βιώνεται στην διάρκεια του χρόνου Και νομίζω ότι ο καλύτερος τρόπος να το πετύχεις αυτό, και να έχεις μία αίσθηση όλων των ατελειών στο σχεδιασμό σου,είναι να το κάνεις πράξη.

20:08

Εργαζόμαστε λοιπόν αρκετά στην IDEO προσπαθώντας να το κάνουμε αντιληπτό στους πελάτες μας. Μπορεί να είναι λίγο σκεπτικοί,θα επανέλθω σε αυτό. Αλλά ένα μέρος,νομίζω,όπου η προσπάθεια πραγματικά αξίζει είναι εκεί που οι άνθρωποι παλεύουν με αρκετά σοβαρά προβλήματα. Πράγματα όπως η εκπαίδευση ή η ασφάλεια ή τα οικονομικά ή η υγεία Και αυτό είναι άλλο ένα παράδειγμα σε ένα περιβάλλον περίθαλψης υγείας με κάποιους γιατρούς και μερικές νοσοκομές και σχεδιαστές να κάνουν πράξη ένα σενάριο υπηρεσιών σχετικά με την φροντίδα ασθενών Αλλά ξέρετε,πολλοί ενήλικες είναι αρκετά διστακτικοί στο να συμμετέχουν ενεργά στο παιχνίδι ρόλων Μερικώς λόγω ντροπής και μερικώς επειδή απλά δεν πιστεύουν ότι αυτό που προκύπτει είναι απαραίτητα έγκυρο. Απορρίπτουν μία ενδιαφέρουσα αλληλεπίδραση λέγοντας, ξέρετε,αυτό συμβαίνει απλά επειδή το προσποιούνται στη πράξη.

20:51

Βασικά έρευνα για την συμπεριφορά παιδιών προτείνει ότι αξίζει να παίρνουμε στα σοβαρά το παιχνίδι ρόλων. Γιατί όταν τα παιδιά παίζουν έναν ρόλο στην πραγματικότητα ακολουθούν αρκετά στενά τα κοινωνικά σενάρια που έχουν μάθει από εμάς τους ενήλικες. Εάν ένα παιδί παίζει το μαγαζί, και ένα άλλο παίζει το σπίτι, τότε όλο το είδος παιχνιδιού χαλάει. Ετσι συνήθισαν,αρκετά γρήγορα, να καταλαβαίνουν τους κανόνες για τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, και είναι πραγματικά αρκετά γρήγορα στο να δείχνουν πότε είναι δυσλειτουργικές.

21:18

Ετσι όταν,σαν ενήλικες,παίζουμε ρόλους, τότε έχουμε ήδη εσωτερικοποιήσει ένα τεράστιο σύνολο αυτών των σεναρίων. Εχουμε περάσει πολλές εμπειρίες στη ζωή. Και προσφέρουν μία δυνατή διαίσθηση για το αν μία αλληλεπίδραση θα δουλέψει. Επομένως είμαστε πολύ καλοί όταν προσποιούμαστε στην πράξη μία λύση, να βρίσκουμε εάν κάτι στερείται αυθεντικότητας. Ετσι το παιχνίδι ρόλων είναι βασικά,νομίζω, αρκετά χρήσιμο όταν σκεφτόμαστε τις εμπειρίες Ενας άλλος τρόπος για εμάς,ως σχεδιαστές,να εξερευνήσουμε το παιχνίδι ρόλων είναι να συνδέσουμε τον εαυτό μας με μία εμπειρία για την οποία σχεδιάζουμε, και κάπως να προβάλλουμε τον εαυτό μας μέσα σε μία εμπειρία.

21:56

Εδώ λοιπόν είναι κάποιοι σχεδιαστές που προσπαθούν να καταλάβουν πώς μπορεί να είναι η αίσθηση να κοιμάσαι σε ένα, κάπως , περιορισμένο χώρο σε ένα αεροπλάνο. Και έτσι άρπαξαν μερικά πολύ απλά υλικά,μπορείτε να δείτε. Και έκαναν αυτό το είδος παιχνιδιού ρόλων,αυτόν τον αδέξιο τρόπο παιχνιδιού ρόλων, μόνο και μόνο για να πάρουν μια ιδέα του πώς θα ήταν για τους επιβάτες εάν εγκλωβίζονταν σε αρκετά μικρούς χώρους στα αεροπλάνα.

22:16

Αυτό είναι ένα από τους σχεδιαστές μας,Κρίστιαν Σιμσάριαν, και βάζει τον εαυτό του μέσα στην εμπειρία του να είναι ασθενής στο χειρουργείο. Τώρα,αυτό είναι ένα αληθινό νοσοκομείο,σε ένα αληθινό χώρο εκτάκτων. Ενας από τους λόγους που επέλεξε να πάρει αυτή την μάλλον μεγάλη κάμερα μαζί του, γιατί δεν ήθελε να σκεφτούν οι γιατροί και οι νοσοκόμοι ότι είναι πραγματικά άρρωστος και να χώσουν κάτι μέσα του που θα το μετάνιωνε αργότερα. Ετσι τελοσπάντων,πήγε εκεί με την βιντεοκάμερα του, και είναι κάπως ενδιαφέρον να δούμε τί έφερε πίσω. Γιατί όταν κοιτάξαμε το βίντεο όταν γύρισε, είδαμε 20 λεπτά από αυτό.

22:45

Γέλια

22:48

Και επίσης το εκπληκτικό σχετικά με αυτό το βίντεο, μόλις το δείτε,σχετικά αμέσως τοποθετείτε τον ευατό σας μέσα σε αυτή την εμπειρία. Και ξέρετε πώς είναι η αίσθηση,όλη την αβεβαιότητα καθώς έχετε αφεθεί στον διάδρομο καθώς οι γιατροί αντιμετωπίζουν ένα πολύ πιο επείγον περιστατικό σε κάποιο δωμάτιο στα έκτακτα,να αναρωτιέστε τί στο καλό συμβαίνει. Και έτσι αυτή η έννοια της χρήσης του παιχνιδιού ρόλων, ή σε αυτή την περίπτωση,κάπως να βιώνεις μία εμπειρία ως ένα τρόπο για την δημιουργία ενσυναίσθησης ειδικά όταν χρησιμοποιείς βίντεο,είναι πραγματικά ισχυρός.

23:15

Η ένας άλλος από τους σχεδιαστές μας,ο Αλτε'ι' Σέντιλ, είναι εδώ έχοντας γεμίζει με κερί το στήθος του,όχι επειδή είναι πολύ φιλάρεσκος, αν και στη πραγματικότητα είναι.Οχι,αστειεύομαι. Αλλά με σκοπό να συναισθανθεί τον πόνο που οι χρόνιοι ασθενείς βιώνουν όταν τους αφαιρούν τους επιδέσμους. Και έτσι μερικές φορές αυτές οι παρεμφερείς εμπειρίες, ένα είδος παρόμοιου παιχνιδιού ρόλου,μπορεί επίσης να είναι αρκετά πολύτιμο.

23:34

Οταν λοιπόν ένα παιδί ντύνεται ως πυροσβέστης,ξέρετε, ξεκινά να δοκιμάζει αυτή την ταυτότητα. Θέλει να ξέρει πώς είναι η αίσθηση να είσαι πυροσβέστης. Κάνουμε το ίδιο πράγμα ως σχεδιαστές. Δοκιμάζουμε αυτές τις εμπειρίες. Και έτσι η ιδέα του παιχνιδιού ρόλων είναι και ένα εργαλείο ενσυναίσθησης, καθώς επίσης και ένα εργαλείο για την δημιουργία πρότυπων εμπειριών. Και ξέρετε, κάπως θαυμάζουμε αυτούς τους ανθρώπους που το κάνουν αυτό στην IDEO με κάθε τρόπο. Οχι μόνο γιατί οδηγούν σε διορατικότητα σχετικά με την εμπειρία, αλλά επίσης για την θέληση τους να εξερευνήσουν και την ικανότητα τους,κάπως ανιδιοτελώς ασυνείδητα να παραδώσουν τους εαυτούς τους στην εμπειρία. Εν ολίγοις,θαυμάζουμε την θέληση τους να παίξουν.

24:16

Επομένως γεμάτη παιχνίδι εξερεύνηση,γεμάτο παιχνίδι χτίσιμο και παιχνίδι ρόλων. Και αυτοί είναι μερικοί από τους τρόπους που χρησιμοποιούν οι σχεδιαστές στην δουλειά τους. Και μέχρι τώρα,παραδέχομαι,ότι αυτό μπορεί να φαίνεται ως ένα μήνυμα απλά να πάτε έξω και να παίξετε σαν παιδιά. Και ως ένα βαθμό είναι,αλλά θέλω να τονίσω μερικά σημεία. Το πρώτο πράγμα για να θυμάστε είναι ότι το παιχνίδι δεν είναι αναρχία. Το παιχνίδι έχει κανόνες,ειδικά όταν είναι ομαδικό παιχνίδι. Οταν τα παιδιά παίζουν πάρτυ με τσά'ι', ή παίζουν τους αστυνομικούς και τους ληστές, ακολουθούν ένα σενάριο με το οποίο έχουν συμφωνήσει. Και είναι αυτή η διαπραγμάτευση ενός κώδικα που οδηγεί στο παραγωγικό παιχνίδι.

24:56

Θυμάστε λοιπόν την εργασία με την ζωγραφική που κάναμε στην αρχή ; Το κάπως μικρό πρόσωπο,το πορτρέτο που κάνατε ; Λοιπόν,φανταστείτε εάν κάνατε την ίδια εργασία με φίλους καθώς πίνετε σε ένα μπαρ. Αλλά όλοι συμφώνησαν να παίξουν ένα παιχνίδι όπου ο χειρότερος ζωγράφος αγόραζε τον επόμενο γύρο ποτών. Αυτό το πλαίσιο κανόνων θα μετέτρεπε μία ντροπιαστική, δύσκολη κατάσταση,σε ένα είδος διασκεδαστικού παιχνιδιού. Kαι σαν αποτέλεσμα, ξέρετε,όλοι θα νιώθαμε μεγάλη ασφάλεια και θα περνούσαμε καλά -- αλλά επειδή όλοι καταλάβαμε τους κανόνες και συμφωνήσαμε σε αυτούς μαζί.

25:30

Αλλά δεν υπάρχουν μόνο κανόνες σχετικά με το πώς να παίζουμε, υπάρχουν κανόνες για το πότε να παίζουμε. Τα παιδιά δεν παίζουν όλη την ώρα,προφανώς. Mεταβαίνουν μέσα και έξω από το παιχνίδι. Και οι δάσκαλοι,ξέρετε,οι καλοί δάσκαλοι ξοδεύουν πολύ χρόνο σκεφτόμενοι πώς να οδηγήσουν τα παιδιά μέσα από αυτές τις εμπειρίες. Και σαν σχεδιαστές,χρειάζεται να είμαστε ικανοί μεταβαίνουμε μέσα και έξω από το παιχνίδι επίσης. Και αν διευθύνουμε εργαστήρια σχεδιασμού χρειάζεται να είμαστε ικανοί να βρίσκουμε,πώς μπορούμε να μεταβαίνουμε τους σχεδιαστές μέσα από αυτές τις διαφορετικές εμπειρίες ; Νομίζω πώς αυτό είναι ιδιαίτερα αληθές εάν σκεφτούμε το,κάπως...

26:03

νομίζω αυτό που είναι πολύ διαφορετικό σχετικά με τον σχεδιασμό είναι ότι περνάμε μέσα από αυτές τις δύο πολύ χαρακτηριστικές μορφές λειτουργίας. Περνάμε μέσα από μία κάπως παραγωγική μέθοδο, όπου εξερευνούμε πολλές ιδέες. Και μετά,κάπως,γυρνάμε πάλι πίσω μαζί, και γυρνάμε αναζητώντας αυτήν την κάποια λύση, και αναπτύσσοντας αυτή τη λύση. Νομίζω ότι είναι δύο αρκετά διαφορετικές μέθοδοι. Απόκλιση και σύγκλιση. Και νομίζω ότι είναι πιθανότατα στην μέθοδο της απόκλισης όπου οι περισσότεροι χρειαζόμαστε την γεμάτη παιχνίδι ενέργεια. Ενδεχομένως στην μέθοδο σύγκλισης χρειάζεται να είμαστε πιο σοβαροί. Και έτσι το να είμαστε ικανοί να μεταφερόμαστε μεταξύ αυτών των δύο μεθόδων είναι πραγματικά πολύ σημαντικό.Επομένως είναι εκεί όπου,κάπως, απαιτείται νομίζω,μία πιο νοηματική εκδοχή οπτικής του παιχνιδιού.

26:45

Γιατί είναι εύκολο να πέσουμε στην παγίδα ότι αυτές οι καταστάσεις είναι απόλυτες. Είτε είσαι παιχνιδιάρης,είτε είσαι σοβαρός,και δεν μπορείς να είσαι και τα δύο. Αλλά αυτό δεν είναι πραγματικά αληθινό.Μπορείς να είσαι ένας σοβαρός επαγγελματίας ενήλικας, και,σε ορισμένες στιγμές,να είσαι παιχνιδιάρης. Δεν είναι ένα είτε/είτε,είναι ένα και. Μπορείς να είσαι σοβαρός και να παίζεις. Ετσι για να τα συνοψίσουμε κάπως,χρειαζόμαστε εμπιστοσύνη για να παίζουμε, και χρειαζόμαστε εμπιστοσύνη για να είμαστε δημιουργικοί,υπάρχει λοιπόν μία σύνδεση. Και υπάρχει μία σειρά συμπεριφορών που μάθαμε ως παιδιά, και που φαίνεται να είναι πολύ χρήσιμες σε εμάς ως σχεδιαστές. Περιλαμβάνουν την εξερεύνηση,η οποία αφορά την ποσότητα. Το χτίσιμο και την σκέψη μέσω των χεριών. Και το παιχνίδι ρόλων,όπου η προσποίηση στην πράξη βοηθάει και τους δύο να έχουμε περισσότερη ενσυναίσθηση για τις καταστάσεις για τις οποίες σχεδιάζουμε, και να δημιουργούμε υπηρεσίες και εμπειρίες που είναι απρόσκοπτα ολοκληρωμένες και αυθεντικές.

27:44

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.

Πηγή: http://www.ted.com


  
  

Elizabeth Gilbert:
«Η φευγαλέα δημιουργική ιδιοφυΐα σας»


Η Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ στοχάζεται τις ανέφικτες προσδοκίες που έχουμε για τους καλλιτέχνες και τις ευφυΐες — και εξομολογείται τη ριζοσπαστική της ιδέα ότι, αντί να θεωρούμε κάποια σπάνια πρόσωπα ευφυΐες, όλοι διαθέτουμε την ευφυΐα μας, ο καθένας το δικό του τζίνι. Είναι μια διασκεδαστική, προσωπική και εκπληκτικά συγκινητική ομιλία.

 
Ομιλία της Elizabeth Gilbert (Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ) στο TED (Technology-Τεχνολογία, Entertainment-Ψυχαγωγία, Design-Σχεδίαση)
με τίτλο:
«Η φευγαλέα δημιουργική ιδιοφυΐα σας»
Φεβρουάριος 2009

Μετάφραση Spyros Kasimatis

Επανεξέταση Panagiota Chatziioannou

Είμαι συγγραφέας. ... Κάτι παράξενο μου συνέβη πρόσφατα στη ζωή και στη καριέρα μου ... έγραψα πρόσφατα ένα βιβλίο με τίτλο «Eat, Pray, Love» το οποίο σε αντίθεση με τα προηγούμενα βιβλία μου, είχε μεγάλη απήχηση στον κόσμο, ... και έγινε παγκόσμιο μπεστ-σέλερ. Με αποτέλεσμα όπου κι αν βρεθώ να με αντιμετωπίζουν σαν καταδικασμένη. ... Με πλησιάζουν όλο ανησυχία και μου λένε: «Δεν φοβάσαι μήπως δεν μπορέσεις ποτέ να κάνεις κάτι καλύτερο;», «Δεν φοβάσαι ότι θα συνεχίσεις να γράφεις όλη σου τη ζωή αλλά δεν θα ξαναμπορέσεις να γράψεις ένα βιβλίο που να ενδιαφέρει οποιονδήποτε στον κόσμο, ποτέ ξανά;» ... Και στην εφηβεία μου όταν έλεγα ότι θα γίνω συγγραφέας συνάντησα την ίδια τρομοκρατημένη αντίδραση. Μου λέγανε: «Δεν φοβάσαι μήπως δεν κάνεις ποτέ επιτυχία;» «Δεν φοβάσαι ότι η ταπείνωση και η απόρριψη θα σε σκοτώσουν;» ... Η απάντηση μου ήταν: «Ναι, τα φοβάμαι όλα αυτά». ...

Όμως αυτό που απασχολεί τώρα τελευταία σχετικά με το γράψιμο είναι, γιατί ... τι είναι αυτό, ιδιαίτερα στα δημιουργικά επαγγέλματα, που μας κάνει να ανησυχούμε για την ψυχική υγεία μας; Γιατί οι συγγραφείς έχουμε κάπως τη φήμη ότι είμαστε αλκοολικοί, μανιο-καταθλιπτικοί ... και όχι μόνο οι συγγραφείς, αλλά οι δημιουργικοί άνθρωποι σε όλα τα είδη φαίνεται ότι έχουν αυτή τη φήμη, ότι είναι εντελώς ασταθείς ψυχολογικά. ... η δημιουργικότητα και το μαρτύριο συνδέονται εσωτερικά και η καλλιτεχνία οδηγεί πάντα στην αγωνία. ... Προσπάθησα να βρω πως κάποιες απόψεις βοηθάνε δημιουργικούς ανθρώπους να διαχειριστούν τους εγγενείς συναισθηματικούς κινδύνους της δημιουργικότητας. Η έρευνα μου με οδήγησε στην αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη.

Στην αρχαία Ελλάδα και στην αρχαία Ρώμη δεν πιστεύανε ότι η δημιουργικότητα πηγάζει από τα ανθρώπινα όντα. Πιστεύανε ότι η δημιουργικότητα ήταν ένα θείο υπηρετικό πνεύμα που έφτανε στους ανθρώπους από κάποια μακρινή, άγνωστη προέλευση, για μακρινούς και άγνωστους λόγους. Οι Έλληνες αποκαλούσαν αυτά τα θεία υπηρετικά πνεύματα της δημιουργικότητας «δαίμονες». Ο Σωκράτης πίστευε ότι είχε ένα δαίμονα που του δίδασκε τη σοφία εξ αποστάσεως. Οι Ρωμαίοι είχαν την ίδια άποψη αλλά ονόμαζαν αυτό το ασώματο δημιουργικό πνεύμα ευφυΐα (genius-τζίνιους). Οι Ρωμαίοι δεν πίστευαν ότι μία ιδιοφυία ήταν ένα πολύ έξυπνο άτομο. Πίστευαν ότι η ευφυΐα ήταν μια μαγική θεϊκή οντότητα, που ζούσε κυριολεκτικά μέσα στους τοίχους, στο εργαστήριο του καλλιτέχνη, κάτι σαν το ξωτικό του σπιτιού και έβγαινε και βοηθούσε αόρατα τον καλλιτέχνη στη δουλειά του και διαμόρφωνε το αποτέλεσμα της δουλειάς αυτής.

Λοιπόν, θαυμάσια, να η απόσταση, η ψυχολογική κατασκευή που σε προστατεύει από τα αποτελέσματα της δουλειάς σου. Και όλοι το ήξεραν ότι έτσι συμβαίνει. Ο αρχαίος καλλιτέχνης λοιπόν ήταν προστατευμένος από ορισμένα πράγματα, όπως από τον πολύ ναρκισσισμό, ας πούμε. Αν η δουλειά σου ήταν εξαιρετική δεν μπορούσες να δεχτείς ολόκληρο τον έπαινο, όλοι ήξεραν ότι σε είχε βοηθήσει το ασώματο τζίνι. Κι αν η δουλειά σου ήταν για τα μπάζα, δεν έφταιγες κι απόλυτα. Όλοι ήξεραν ότι το τζίνι σου ήταν ανεπαρκές, ας πούμε. Κάπως έτσι έβλεπαν τη δημιουργικότητα στη Δύση για μεγάλη περίοδο της ιστορίας.

Κι έπειτα ήρθε η Αναγέννηση και όλα άλλαξαν. Είχαμε τη φαεινή ιδέα να βάλουμε το άτομο στο κέντρο του σύμπαντος, πάνω από θεούς και μυστήρια, και χάθηκε ο χώρος για μυστικές υπάρξεις που δέχονται οδηγίες από το θεϊκό. Είναι η αρχή του ορθολογικού ουμανισμού, και ο κόσμος άρχισε να πιστεύει ότι η δημιουργικότητα πηγάζει εξ ολοκλήρου από το άτομο. Και για πρώτη φορά στην ιστορία, οι άνθρωποι αρχίζουν να λένε πως ο ίδιος ο καλλιτέχνης είναι ιδιοφυΐα (τζίνιους), αντί να λένε ότι έχει ένα τζίνι (τζίνιους). Τεράστιο λάθος, πρέπει να σας ομολογήσω. Όταν το απλό άτομο αρχίζει να πιστεύει ότι είναι το σκεύος, το δοχείο, η ουσία και η πηγή κάθε θείου, δημιουργικού, αιώνιου μυστηρίου, αναλαμβάνει υπερβολική ευθύνη για μια εύθραυστη ανθρώπινη ψυχή. Είναι σαν να λες σε κάποιον να καταπιεί τον ήλιο. Τσαλακώνει και παραμορφώνει εντελώς τις προσωπικότητες και γεννά όλες αυτές τις ασυμμάζευτες προσδοκίες για απόδοση. Νομίζω ότι αυτή η πίεση σκοτώνει τους καλλιτέχνες εδώ και 500 χρόνια.

Το ερώτημα είναι τι κάνουμε τώρα; Μπορούμε να πράξουμε διαφορετικά; Ίσως να επιστρέψουμε στην αρχαία αντίληψη για τη σχέση μεταξύ ανθρώπων και μυστηρίου της δημιουργικότητας; Ίσως να μην μπορούμε να διαγράψουμε έτσι απλά 500 χρόνια ορθολογικής ανθρωπιστικής σκέψης με μια ομιλία 18 λεπτών. Υπάρχουν, μάλλον, πολλοί στο κοινό που θα είχαν όντως θεμιτές επιστημονικές ενστάσεις για την αντίληψη, ότι νεράιδες τρέχουν πίσω από τους ανθρώπους περιχύνοντας με νεραϊδόζουμο τα έργα τους κ.λπ. Ίσως να μη συμφωνήσετε εντελώς μαζί μου. Η ερώτηση όμως που θέλω να θέσω είναι: «Γιατί να μην το σκεφτούμε έτσι;» Γιατί στέκει όσο και όποια άλλη εξήγηση έχω ποτέ ακούσει για την εξωφρενική δυστροπία της δημιουργικής διαδικασίας. Μια διαδικασία, που όπως ξέρει κάθε άνθρωπος που έχει προσπαθήσει να δημιουργήσει κάτι, δεν εξελίσσεται πάντα ορθολογικά. Ορισμένες φορές μάλιστα δίνει την αίσθηση του αφύσικου.

Συνάντησα πρόσφατα την εξαιρετική Αμερικανίδα ποιήτρια, Ρουθ Στόουν, που είναι τώρα στα 90 της, αλλά έγραφε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της, και μου είπε ότι όταν ήταν μικρή στην αγροτική Βιρτζίνια, δούλευε στα χωράφια, και ένοιωθε ..., άκουγε ... το ποίημα να της έρχεται από μακριά. «Ήταν σαν ανεμοθύελλα», μου είπε, και έπεφτε πάνω της από το τοπίο γύρω της, και το ένιωθε να έρχεται, γιατί κουνιόταν η γη κάτω από τα πόδια της. Ήξερε ότι το μόνο πράγμα που μπορούσε να κάνει εκείνη τη στιγμή ήταν να τρέξει σαν τρελή. Και έτρεχε σαν τρελή στο σπίτι της και την κυνηγούσε από πίσω το ποίημα, και το θέμα ήταν να πιάσει ένα κομμάτι χαρτί κι ένα μολύβι, αρκετά γρήγορα, ώστε όταν άστραφτε και βρόνταγε μέσα της, να το μαζέψει και να το χώσει πάνω στο χαρτί. Άλλες φορές δεν ήταν αρκετά γρήγορη, κι έτρεχε, έτρεχε, έτρεχε, αλλά δεν έφτανε στο σπίτι έγκαιρα και το ποίημα κυλούσε από μέσα της και το έχανε. Και υπήρχαν περιπτώσεις που παραλίγο να το χάσει. Καθώς έτρεχε στο σπίτι και έψαχνε για χαρτί και το ποίημα την προσπερνούσε, άρπαζε το μολύβι ακριβώς εκείνη τη στιγμή που την διαπερνούσε και ήταν σαν να άπλωνε το άλλο χέρι και να το τσάκωνε στον αέρα. Το έπιανε από την ουρά και το τραβούσε πάλι μέσα στο σώμα της και το μετέγραφε στο χαρτί. Σε αυτές τις περιπτώσεις το ποίημα έβγαινε στο χαρτί άψογο και άθικτο, αλλά ανάποδα, από την τελευταία λέξη προς την πρώτη.

Κάπως έτσι είναι και η δικιά μου δημιουργική διαδικασία. Απλώς, είμαι ένα μουλάρι, και ο τρόπος που πρέπει να δουλέψω είναι ότι πρέπει να σηκωθώ την ίδια ώρα κάθε μέρα, και αρκετά αδέξια να ιδρώσω και να κουραστώ και να τρέξω όλη μέρα. Αλλά ακόμα και μέσα στη μουλαροσύνη μου, το έχω αγγίξει αυτό το πράγμα, ορισμένες φορές. Κι εγώ είχα δουλειά και ιδέες που μου κατέβηκαν από κάποια πηγή που πραγματικά δεν μπορώ να εντοπίσω. Ποια άραγε είναι αυτή; Και πώς να αποκτήσουμε μια σχέση μαζί της χωρίς να μας κάνει να χάσουμε τα μυαλά μας, αλλά, ακριβώς το αντίθετο, να μας κρατήσει νηφάλιους;

Το καλύτερο σύγχρονο παράδειγμα που ξέρω για το πώς μπορεί να γίνει αυτό είναι ο μουσικός Τομ Γουέιτς, που του πήρα συνέντευξη εδώ και αρκετά χρόνια για κάποιο περιοδικό. Μιλούσαμε γι’ αυτό, και, ξέρετε, ο Τομ, το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ήταν η ενσάρκωση του τυραννισμένου σύγχρονου καλλιτέχνη, που προσπαθεί να ελέγξει, να διαχειριστεί και να κυριαρχήσει πάνω σ’ αυτές τις ανεξέλεγκτες δημιουργικές επιθυμίες που ήταν εντελώς εσωτερικευμένες. Όσο μεγάλωνε ηρεμούσε, και μια μέρα ενώ οδηγούσε στον αυτοκινητόδρομο στο Λος Άντζελες, όλα αλλάξανε στη ζωή του. Εκεί που έτρεχε, λοιπόν, εντελώς ξαφνικά, του ήρθε ένα μικρό μελωδικό κομμάτι, μέσα στο κεφάλι, μια έμπνευση, φευγαλέα και προκλητική, και τη θέλει, είναι πανέμορφη, την επιθυμεί, αλλά δεν μπορεί να την πιάσει. Δεν έχει μαζί του χαρτί, δεν έχει μολύβι, δεν έχει μαγνητόφωνο. Αρχίζει λοιπόν να νιώθει όλο αυτό το άγχος να φουσκώνει μέσα του: «πάει χάθηκε», «θα με κυνηγάει για πάντα», «δεν είμαι αρκετά καλός», «δεν μπορώ» ... Αντί όμως να τον πιάσει πανικός, απλά σταμάτησε. Σταμάτησε όλη αυτή την αλυσίδα των σκέψεων κι έκανε κάτι εντελώς καινούργιο. Κοίταξε ψηλά στον ουρανό και είπε: «Συγνώμη, δεν βλέπεις ότι οδηγώ; Σου φαίνεται ότι μπορώ να γράψω τραγούδι αυτή τη στιγμή; Αν πραγματικά θέλεις να υπάρξεις, έλα κάποια καλύτερη στιγμή όταν θα μπορώ να σου αφιερώσω χρόνο. Αλλιώς, πήγαινε να ενοχλήσεις κανέναν άλλο. Πήγαινε να ενοχλήσεις τον Λέοναρντ Κοέν». Μετά από αυτό, όλη του η δημιουργική διαδικασία άλλαξε. Όχι η δουλειά, η δουλειά ήταν συχνά τόσο σκοτεινή όσο ήταν πάντα. Η διαδικασία, όμως, η αβάσταχτη αγωνία της αποφορτίστηκε ...

Μετά από αυτή την ιστορία άρχισε να μετατοπίζεται λίγο και ο δικός μου τρόπος δουλειάς, και ήδη με έχει σώσει μια φορά. Με έσωσε όταν καθώς έγραφα το «Eat, Pray, Love», και είχα πέσει στο πηγάδι της απελπισίας, σ’ αυτό που πέφτουμε όλοι όταν προσπαθούμε κάτι και δεν έρχεται και αρχίζουμε να σκεφτόμαστε ότι θα είναι μεγάλη καταστροφή, θα είναι το χειρότερο βιβλίο όλων των εποχών, όχι απλώς κακό, αλλά το χειρότερο όλων των εποχών. Και άρχισα να σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να το παρατήσω ... Τότε θυμήθηκα τον Τομ που μίλαγε στον ουρανό και το δοκίμασα. ... Κοίταξα στην άδεια γωνία του δωματίου και είπα δυνατά: «Κοιτά, ξέρουμε και οι δύο μας ότι αν το βιβλίο δεν βγει εξαιρετικό δεν θα φταίω μόνο εγώ, έτσι; Διότι βλέπεις ότι δίνω όλο μου το είναι, δεν έχω άλλο να δώσω. Αν λοιπόν το θες καλύτερο, τότε φανερώσου να βάλεις κι εσύ ένα χεράκι. Εντάξει; Αν όμως δεν έρθεις, ξέρεις κάτι; Να πάει στο διάολο. Θα συνεχίσω να γράφω έτσι κι αλλιώς γιατί είναι η δουλειά μου. Και θα ήθελα να γραφτεί στα πρακτικά ότι σήμερα παρουσιάστηκα για το δικό μου μέρος της δουλειάς».

Αιώνες πριν, όταν μαζευόταν ο κόσμος για ιερούς χορούς και μουσική στο φως της σελήνης που κρατούσαν ώρες κι ώρες, ως την αυγή. Και οι χορευτές ήταν επαγγελματίες ... όμως πολύ σπάνια, κάτι γινόταν και κάποιος από τους καλλιτέχνες αυτούς γινόταν όντως υπερφυσικός. ... Σαν να σταματούσε το χρόνος, ο χορευτής περνούσε μέσα από κάτι σαν πύλη και ενώ δεν έκαμνε τίποτα διαφορετικό απ’ ότι έκαμνε τις προηγούμενες 1.000 νύχτες, όλα έρχονταν σε αρμονία. Και ξαφνικά, παύει να φαίνεται απλά ανθρώπινος. Λάμπει από μέσα του, φωτίζεται από κάτω και λαμπαδιάζει από θεϊκότητα. Όταν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε, ο κόσμος το αναγνώριζε, και το έλεγε με το όνομά του. Ενώνανε τα χέρια τους και άρχιζαν να ψάλλουν, «Αλλάχ, Αλλάχ, Αλλάχ, Θεέ μου, Θεέ μου, Θεέ μου». Είναι ο Θεός. ... Όταν οι Μαυριτανοί εισέβαλαν στη νότιο Ισπανία, έφεραν και αυτή τη συνήθεια μαζί τους και η προφορά άλλαξε δια μέσου των αιώνων κι έγινε από «Αλλάχ, Αλλάχ, Αλλάχ», «Ολέ, ολέ, ολέ» που ακόμα ακούγεται ... Στην Ισπανία, όταν ο καλλιτέχνης κάνει κάτι αξεπέραστο και μαγικό, «Αλλάχ, ολέ, ολέ, Αλλάχ, θαυμάσιο, μπράβο ... μια ματιά του Θεού». Και πολύ σωστά, γιατί το χρειαζόμαστε. Τα δύσκολα όμως έρχονται το επόμενο πρωί, για τον ίδιο τον χορευτή, όταν ξυπνά και ανακαλύπτει ότι είναι Τρίτη, 11 η ώρα και δεν είναι πια μια ματιά του Θεού. Είναι ένας θνητός που γερνάει και του πονάνε τα γόνατα, και ίσως δεν θα ανεβεί ποτέ ξανά σε αυτό το ύψος. Κανείς ίσως πια δεν θα ψάλλει το όνομα του Θεού καθώς θα φέρνει βόλτες, και τι θα απογίνει στο υπόλοιπο της ζωής του; Είναι σκληρό. Είναι ο πιο οδυνηρός συμβιβασμός σε μια δημιουργική ζωή.

Δεν χρειάζεται όμως τόση αγωνία. Αν εξ αρχής δεν πίστευες ότι οι πιο εξαιρετικές πλευρές της ύπαρξης σου προέρχονται από σένα τον ίδιο, ίσως αν πιστέψεις ότι σου τις έχει δανείσει μια πηγή που σου είναι αδύνατον να την φανταστείς για ένα υπέροχο διάστημα της ζωής σου για να τις μεταβιβάσεις, όταν τελειώσεις, σε κάποιον άλλο. Αν το σκεφτούμε έτσι, ξέρετε, όλα αρχίζουν να αλλάζουν.

Αυτό που επαναλαμβάνω στον εαυτό μου όταν «μου τη δίνει», είναι, «μη φοβάσαι, μη σε πιάνει δέος, κάνε τη δουλειά σου, συνέχισε να εμφανίζεσαι για το δικό σου μερίδιο, όποιο κι αν είναι αυτό. Αν η δουλειά σου είναι να χορεύεις, χόρευε. Αν το θεϊκό αποφασίσει να αφήσει το θαύμα να φανεί, για μια στιγμή μέσω των κόπων σου, τότε, “Ολέ!” Κι αν όχι, εσύ χόρευε, ούτως ή άλλως, και “ολέ” σε σένα, έτσι κι αλλιώς. “Ολέ” σε σένα, έτσι κι αλλιώς, μόνο και μόνο για την απλή ανθρώπινη αγάπη και το πείσμα να συνεχίζεις να εμφανίζεσαι». Ευχαριστώ.


Ολόκληρο το κείμενο των υπότιτλων: http://www.ted.com


  
  

Elizabeth Gilbert:
«Η επιτυχία, η αποτυχία και η θέληση να συνεχίσεις να δημιουργείς»


Η Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ ήταν κάποτε μια σερβιτόρα που δεν είχε εκδώσει βιβλίο, απελπισμένη από τις απορριπτικές επιστολές. Παρ' όλα αυτά, στον απόηχο της επιτυχίας του «Eat, Pray, Love», βρήκε πως ταυτιζόταν πολύ με τον παλιό εαυτό της. Με οξυδέρκεια, η Γκίλμπερτ συλλογίζεται πάνω στο γιατί η επιτυχία μπορεί να είναι εξίσου αποπροσανατολιστική με την αποτυχία και προσφέρει έναν απλό, αν και δύσκολο τρόπο για να συνεχίζει κανείς, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα.

 
Ομιλία της Elizabeth Gilbert (Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ) στο TED (Technology-Τεχνολογία, Entertainment-Ψυχαγωγία, Design-Σχεδίαση)
με τίτλο:
«Η επιτυχία, η αποτυχία και η θέληση να συνεχίσεις να δημιουργείς»
Μάρτιος 2014

Μετάφραση Miriela Patrikiadou

Επανεξέταση VASSILIKI SARAFI

«... όλο αυτό το «Eat, Pray, Love» ήταν μια τεράστια ευκαιρία για μένα. Όμως με άφησε και σε μια πραγματικά περίεργη θέση να προχωρήσω ως συγγραφέας, προσπαθώντας να καταλάβω πώς στην ευχή θα μπορούσα να γράψω ξανά ένα βιβλίο που θα ευχαριστούσε τον οποιονδήποτε, επειδή ήξερα καλά εκ των προτέρων πως όλοι όσοι είχαν λατρέψει το «Eat, Pray, Love» θα απογοητευόνταν πολύ με οτιδήποτε θα έγραφα μετά επειδή δεν θα ήταν το «Eat, Pray, Love». ... Οπότε ήξερα πως δεν υπήρχε τρόπος να κερδίσω και γνωρίζοντας πως δεν είχα τρόπο να κερδίσω, με έκανε να σκεφτώ στα σοβαρά για λίγο να εγκαταλείψω τον αγώνα και να μετακομίσω στην επαρχία για να εκτρέφω κόργκι. Όμως αν είχα παρατήσει το γράψιμο, θα έχανα το αγαπημένο μου επάγγελμα, οπότε ήξερα πως έπρεπε να βρω κάποιο τρόπο για να βρω την έμπνευση για να γράψω το επόμενο βιβλίο ανεξάρτητα από την αναπόφευκτη αποτυχία του. Με άλλα λόγια, έπρεπε κάπως να βεβαιωθώ πως η δημιουργικότητά μου επιβίωσε της επιτυχίας της. ... το μόνο πράγμα που ήθελα ποτέ να γίνω, σε όλη μου τη ζωή, ήταν συγγραφέας. Έγραφα σε όλη την παιδική μου ηλικία, την εφηβεία και όταν έγινα έφηβη έστελνα τις πολύ κακές ιστορίες μου στο «Τhe Νew Yorker», ελπίζοντας να με ανακαλύψουν. Μετά το πανεπιστήμιο βρήκα δουλειά ως σερβιτόρα, συνέχισα να εργάζομαι, συνέχισα να γράφω, συνέχισα να προσπαθώ σκληρά να εκδώσω ένα βιβλίο, και συνέχισα να αποτυγχάνω. Αποτύγχανα να εκδώσω βιβλίο για περίπου έξι χρόνια. Οπότε, για περίπου έξι χρόνια, καθημερινά, λάμβανα μόνο επιστολές απόρριψης στο γραμματοκιβώτιό μου. Ήταν συντριπτικό, κάθε φορά, και κάθε φορά έπρεπε να αναρωτηθώ αν θα έπρεπε απλώς να παραιτηθώ, να τα παρατήσω και να γλιτώσω από αυτόν τον πόνο ... Για μένα, να επιστρέψω σπίτι μου, σήμαινε να επιστρέψω στο γράψιμο επειδή το γράψιμο ήταν το σπίτι μου, επειδή το αγαπούσα περισσότερο από ότι μισούσα τις αποτυχίες μου, με λίγα λόγια, αγαπούσα το γράψιμο περισσότερο από τον εγωισμό μου και με αυτό θέλω τελικά να πω πως αγαπούσα το γράψιμο περισσότερο από τον εαυτό μου. ... Και στις δύο περιπτώσεις (και στην επιτυχία και στην αποτυχία) υπάρχει ο ίδιος κίνδυνος να χαθείς εκεί έξω, στα ενδότερα της ψυχής. ... Όμως και στις δύο περιπτώσεις, αποδεικνύεται πως υπάρχει το ίδιο φάρμακο για την αυτό-ανασυγκρότηση. και αυτό είναι πως πρέπει να βρεις ξανά το δρόμο για το σπίτι σου όσο πιο γρήγορα και ομαλά μπορείς και αν αναρωτιέσαι τι είναι το σπίτι σου, να μια νύξη: Το σπίτι σου είναι οτιδήποτε αγαπάς σε αυτόν τον κόσμο περισσότερο από τον εαυτό σου. Μπορεί να είναι η δημιουργικότητα, η οικογένεια, μια εφεύρεση, μια περιπέτεια, η πίστη, η υπηρεσία, μπορεί να είναι να εκτρέφεις κόργκι, δεν ξέρω, το σπίτι σου είναι αυτό όπου αφιερώνεις την ενέργειά σου με τόσο απόλυτη αφοσίωση ώστε το τελικό αποτέλεσμα να μην έχει σημασία. ... Κοιτάξτε, δεν ξέρω πού ζείτε δικαιωματικά, αλλά ξέρω πως υπάρχει κάτι στον κόσμο που αγαπάτε περισσότερο από τον εαυτό σας. Κάτι που παρεμπιπτόντως να αξίζει, οπότε ο εθισμός και το ξεμυάλισμα δεν μετράνε, επειδή όλοι ξέρουμε πως αυτά δεν είναι ασφαλή μέρη για να ζει κανείς. Σωστά; Το μόνο κόλπο είναι πως πρέπει να αναγνωρίσετε το καλύτερο κι αξιότερο πράγμα που αγαπάτε περισσότερο και μετά να χτίσετε το σπίτι σας ακριβώς πάνω του και να μην το κουνήσετε από εκεί. Κι αν κάποια μέρα, με κάποιο τρόπο, σας πετάξει κάτι από το σπίτι σας, είτε η μεγάλη αποτυχία, είτε η μεγάλη επιτυχία, τότε πρέπει να παλέψετε να ξαναβρείτε το δρόμο σας με τον μόνο τρόπο που γίνεται αυτό: Κατεβάζοντας το κεφάλι και εφαρμόζοντας με ζήλο και αφοσίωση και σεβασμό και ευλάβεια, οποιαδήποτε εργασία σας ζητάει η αγάπη να κάνετε μετά. Κάντε απλώς αυτό και συνεχίστε να το κάνετε ξανά και ξανά και ξανά, και μπορώ να σας υποσχεθώ, από μακρά προσωπική εμπειρία, σε κάθε τομέα, σας διαβεβαιώνω πως όλα θα πάνε καλά.


Ολόκληρο το κείμενο των υπότιτλων: http://www.ted.com


  
  

Από την αρχαία ελληνική Μυθολογία και την Παλαιά Διαθήκη για τη Δημιουργικότητα ...


«Ο Ουρανός και η Γη, δουλειά δεν είχανε, παιδιά κάνανε ... Να, λοιπόν γεννοβόλημα ο Ουρανός, αλλά όσο γένναγε δεν τάβλεπε καλά τα πράγματα. ... Ο Ουρανός τα μυριζότανε. Τούτα τα σκατόπαιδα, κάποτε θα του κάνουνε κανά χουνέρικαι τόνε ρίξουνε ... τα πέταγε, λοιπόν, στα έγκατα της γης και τάφηνε κει πέρα να μην του χαλάνε τη μανέστρα.

Η Γαία, όμως, μάνα ήτανε και της κακοφαινότανε να γεννάει ασταμάτητα και να μην έχει παιδί δίπλα της. Είδε κι απόειδε, φαίνεται βαρέθηκε και τον Ουρανό, όλο τα ίδια και τα ίδια, έπιασε και σκάρωσε ένα μεταλλικό δρεπάνι ... και πήγε κι αντάμωσε τα παιδιά της.

- Ξέρετε τι θα του κάνω αυτουνού;

- Θα του κόψω ... «πάσαν πατρότητος ελπίδα» ...

Φρικιάσανε τα παιδιά, «όχι, δεν γίνονται τέτοια», πετάχτηκε όμως ο νεώτερος, ο Κρόνος, και λέει, «Εγώ».

Τα συμφωνήσανε μάνα και γιος, κι ένα βράδυ ... ο Κρόνος, του έκοψε ότι ήτανε να κοπεί. ... Ο Ουρανός δεν πέθανε μ’ όλη τη λαχτάρα πούπαθε ... άλλα ο Κρόνος έγινε Βασιλεύς ... και πήρε τη Ρέα για γυναίκα του.

Ο Κρόνος και το Ρεάκι αρχίσανε κι αυτοί την παιδοποιΐα. ... Αλλά ο Κρόνος δεν ήτανε κορόιδο να τα ρίχνει στον Τάρταρο τα παιδιά. Σου λέει, Τάρταρος είναι αυτός. Ξέρω ‘γω, μη βρεθεί κάνα δρεπάνι και βγει κάνας μούλος και μου ανάψει δουλειές ...

Μόλις γεννιόντουσαν, λοιπόν, φώναζε τη γυναίκα του:

- Γεννήσατε μανδάμ;

- Ναι.

- Φέρτο να το δω κι εγώ.

Τόφερνε η Ρέα τυλιγμένο το μωρό, άνοιγε το στόμα του ο Κρόνος και το ... κατάπινε.

Ό,τι πάθαινε η Γαία, τα πάθαινε και χειρότερα η Ρέα. Στεναχωριότανε, λοιπόν, πολύ, κι άμα ξανάμεινε έγκυος, πάει στους γονείς της.

- Τι θα γίνει; Θα μου το φάει κι αυτό.

- Να πας να γεννήσεις στη Κρήτη. Της λέει ο πατέρας της. Πάει στην Κρήτη η Ρέα, γεννάει, κρύβει το παιδί, μετά παίρνει μια θεοκοτρώνα, την τυλίγει στις φασκιές και το πάει του Κρόνου.

- Θα το φάτε;

- Αμ τι θα το κάνω;

- Καλή όρεξη.

Καταπίνει την κοτρώνα ο Κρόνος και του κάθησε στο στομάχι ...

- Καλά έκανα και τον έφαγα, αυτός θάβγαινε σκληρός.

Το παιδί το λέγανε Δία και μεγάλωσε κρυφά στην Ίδη ...

Μεγάλωνε ο Δίας με γάλα και με νέκταρ, γινότανε δυνατός και θαρραλέος, τίποτα δεν λογάριαζε παρά μόνο πώς να πάρει την εξουσία από τον μπαμπά του, τον γέρο Κρόνο.

Σηκώθηκε, λοιπόν, το Διάκι, να πα να τα βάλει με τον πατέρα του. Η Γαία, σαν μάνα, τον κανακάρη της υποστήριζε.

- Παραιτείσαι με το καλό, υπέρ του υιού υμών, Κύριε;

- Δεν φταίει κάνας άλλος. Φταίω εγώ που δεν τον κατάπια.

Είχε καταπιεί όμως τ’ άλλα του παιδιά και ο Ζευς προμηθεύτηκε εμετικό.

Κοιμότανε ο Κρόνος με ανοιχτό το στόμα. Ζυγώνουνε, στις άκρες των ποδιών με τη Γαία και του χύνουν το φάρμακο στον καταπιώνα του. ... Τάβγαλε όλα. Πρώτα τη πέτρα ... και μετά τα παιδιά του. Φυσικά τα παιδιά, θεοί ήτανε, δεν είχανε πεθάνει, και πήγανε στο αδελφάκι τους τον ελευθερωτή.

- Εσύ μας έβγαλες, να σε κάνουμε αρχηγό μας.

Ζορίστηκε κι ο Κρόνος με όλες του τις φύτρες εναντίον του ... απεσύρθη της εξουσίας και έμεινε ιδιωτεύων».

(Νίκου Τσιφόρου, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ, εκδ. Ερμής 1986, σελ. 9-40).


Ο Ουρανός και ο Κρόνος ξεπάστρευαν τα τέκνα τους για να μην χάσουν το βασίλειο τους. Ο Αγαμέμνωνας θυσίασε τη κόρη του την Ιφιγένεια για να πάνε καλά οι δουλειές των Αχαιών. Κι ο Αβραάμ καλέστηκε να θυσιάσει τον μονάκριβο γιο του.

Το νόημα της θυσίας του Αβραάμ έγκειται εις το ότι ούτος εν τω γήρατι αυτού, τοσούτον προσεκολλήθη εις τον «κατ’ επαγγελίαν υιόν» αυτού Ισαάκ, ώστε η προς τον Θεόν αγάπη αυτού απώλεσε το πλήρωμα αυτής. Ίνα και πάλιν η προς τον Θεόν αγάπη αποβή ο «ακρογωνιαίος λίθος» της ζωής αυτού, ο Αβραάμ ώφειλε να προσφέρη θυσίαν: να σφαγιάση τον ηγαπημένον υιόν. Ότε όμως εσωτερικώς συνετελέσθη η πράξις αύτη τότε ο θάνατος του Ισάακ δεν ήτο αναγκαίος: Ηδύνατο ούτος να παραμείνη πλησίον του πατρός αυτού.

Δεν είναι δυνατόν να μη αγαπώμεν τον κόσμον, αλλ’ όταν η έλξις προς τον αυτόν υπερβαίνη την αγάπην ημών προς τον Θεόν, τότε οφείλομεν να ανεύρωμεν εν εαυτοίς δυνάμεις και να μιμηθώμεν τον Αβραάμ: Να λάβωμεν εις τας χείρας πυρ και μάχαιραν και να προσφέρωμεν ως θυσίαν παν πολύτιμον εις ημάς, χάριν του θριάμβου της αγάπης του Θεού εν ημίν (βλ. Γέν. κβ’ 6).

(Αρχιμ. Σωφρονίου, ΟΨΟΜΕΘΑ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΚΑΘΩΣ ΕΣΤΙ, σελ. 383, 159).

Το ίδιο ακριβώς πρότυπο ισχύει και για την σχέση κάθε δημιουργού με τα δημιουργήματα του, με τα έργα των χειρών, με τα «παιδιά» του. Ο δημιουργός, για να μη χάσει τη δημιουργικότητα του, για να μη στερέψει η έμπνευση μέσα του, για να μην χάσει το «βασίλειο» του, για να μην απολέσει τον «δαίμονα» του, το τζίνι του, πρέπει να εξολοθρεύει τα παιδιά του, τα έργα των χειρών ή του μυαλού του, πρέπει να απελευθερώνεται από το μέχρι πρότινος έργο του. Αν αφήνει τα «παιδιά» του να «ζουν», θα του ρημάξουν το «βασίλειο». Αν δεν δεχτεί, από καρδίας, στο επίπεδο της καρδιάς, να θυσιάσει το μονάκριβο γιο του, θα χάσει την έμπνευση φυλακισμένος στον ίδιο του τον πύργο, στα έργα των χειρών του.

Αναγκαίος ο κόπος της ανοικοδόμησης, εξίσου αναγκαίος ο κόπος και ο πόνος της κατεδάφισης. Όποιος καταφέρνει να επιστρέφει στο «μηδέν», όποιος φροντίζει να εξολοθρεύει τα «παιδιά» του, θα συνεχίσει να βασιλεύει. Αν ο ζωγράφος θαυμάζει τον πρώτο πίνακα που έκανε δεν θα ξανακάνει άλλον εμπνευσμένο, απλά θα αντιγράφει τον εαυτό του. Αν ο γράφων ηδονίζεται να διαβάζει ξανά και ξανά τα γραπτά του δεν πρόκειται να ξανακούσει το τζίνι να του ψιθυρίζει. Θα τελματώσει.

Η λατρεία του έργου του, ο αυτοθαυμασμός, ο ναρκισσισμός του δημιουργού, δεν είναι ηθικώς κακόν, είναι στρατηγικά λάθος, φτωχαίνει, μέχρι και στερεύει την έμπνευση, μαραίνει τη δημιουργικότητα.


  
  

O Ben Dunlap μιλάει για μια ζωή γεμάτη πάθος


Ο Ben Dunlap, πρόεδρος του κολλεγίου Wofford, διηγείται την ιστορία του Sandor Teszler, ενός Ούγγρου που επέζησε του Ολοκαυτώματος και που τον δίδαξε τι είναι να ζεις με πάθος και να μαθαίνεις σ' όλη σου τη ζωή.

 
Ομιλία του Ben Dunlap στο TED (Technology-Τεχνολογία, Entertainment-Ψυχαγωγία, Design-Σχεδίαση):
O Ben Dunlap μιλάει για μια ζωή γεμάτη πάθος
Ιανουάριος 2008

Μετάφραση Dimitris Kantalis

Επανεξέταση Papoutsis Panayiotis

«... Ο Sandor Teszler ... είχε γεννηθεί στα 1903 στα μέρη της παλιάς Αυστρο-Ουγγρικής Αυτοκρατορίας, που αργότερα αποτέλεσαν τη Γιουγκοσλαβία. Δεν τον έκαναν παρέα σαν παιδί επειδή εκ γενετής είχε και τα δυο του πόδια παραμορφωμένα. Νεαρός παρακολούθησε το εμπορικό γυμνάσιο στη Βουδαπέστη. Συνδύαζε την εξυπνάδα με τη σεμνότητα, κι είχε πολλές επιτυχίες. Μετά την αποφοίτησή του, όταν ασχολήθησε με την υφαντουργία, η επιτυχία του συνεχίστηκε. Έχτιζε το ένα εργοστάσιο μετά το άλλο. Παντρεύτηκε κι έκανε δυο γιούς. Είχε υψηλά ιστάμενους φίλους που τον διαβεβαίωναν πως η συμβολή του στην οικονομία ήταν σημαντική.

Κάποτε, βάσει των οδηγιών που ο ίδιος είχε δώσει, τον κάλεσε ο νυχτοφύλακας άγρια μεσάνυχτα σε ένα από τα εργοστάσιά του. Ο νυχτοφύλακας είχε τσακώσει έναν εργαζόμενο να κλέβει κάλτσες - ήταν καλτσοβιομηχανία, κι αυτός είχε παρκάρει το φορτηγό με την όπισθεν στο χώρο φόρτωσης και φτυάριζε βουνά από κάλτσες. Ο κ. Τέζλερ κατέβηκε στο εργοστάσιο κι κοιτώντας τον κλέφτη κατάματα του είπε, Μα γιατί με κλέβεις; Αν χρειάζεσαι χρήματα, απλώς ζήτησέ τα." Ο νυχτοφύλακας, βλέποντας πού πήγαινε η κατάσταση και νιώθοντας όλο και πιο αγανακτισμένος είπε, " Λοιπόν, δεν ειδοποιούμε την αστυνομία;" Αλλά ο κ. Τέζλερ απάντησε, "Μπα, δε χρειάζεται. Δε θα μας ξανακλέψει."

δεν έφυγε για καιρό αφότου έγινε το ναζιστικό Άνσλους (ένωση με τη Γερμανία) στην Αυστρία, κι ακόμη αφού ξεκίνησαν οι συλλήψεις κι οι απελάσεις στη Βουδαπέστη. Η μοναδική του προφύλαξη ήταν να βάλει κάψουλες με κυάνιο σε μενταγιόν που είχαν στο λαιμό τους ο ίδιος κι η οικογένειά του. Και να που μια μέρα έγινε κι αυτό. Τον πιάσανε μαζί με την οικογένειά του, και τους πήγαν για εκτέλεση κάπου στο Δούναβη. Εκείνο τον καιρό που εξολοθρεύονταν οι Εβραίοι στην Ευρώπη, η κτηνωδία γινόταν με τα χέρια- δέρναν τους ανθρώπους έως θανάτου και πέταγαν τα πτώματα στο ποτάμι- αλλά κανείς από όσους έμπαιναν στο σπίτι του θανάτου δεν είχε βγει ποτέ ζωντανός. Και πώς γυρνάνε τα πράματα, που ούτε σε ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ δε συμβαίνει, και ο Γκαουλάιτερ που έκανε κουμάντο στο βάρβαρο ξυλοδαρμό ήταν αυτός ο ίδιος ο κλέφτης που είχε κλέψει τις κάλτσες από την καλτσοβιομηχανία του κ. Τέζλερ. Ο ξυλοδαρμός ήταν κτηνώδης. Και κάπου μέσα σ' αυτήν την κτηνωδία, ένας από τους γιους του κ. Τέζλερ, ο Αντρέα, σήκωσε το βλέμμα του κι είπε, " Μπαμπά, μήπως είναι η ώρα να πάρουμε την κάψουλα τώρα;" Κι ο Γκαουλάιτερ, που αργότερα χάνεται από την ιστορία αυτή, έσκυψε και ψιθύρισε στο αυτί του κ. Τέζλερ, "Όχι, μη την πάρετε την κάψουλα. Έρχεται βοήθεια." Και κατόπιν συνέχισε το ξυλοφόρτωμα.

Αλλά η βοήθεια - που ήταν καθ' οδόν, και λίγο αργότερα ένα αυτοκίνητο έφτασε από την Ελβετική πρεσβεία. Ξαναβρήκαν τη ζωή τους σε ασφαλές μέρος. Φτιάξανε καινούρια χαρτιά σαν Γιουγκοσλάβοι πολίτες και κατάφεραν να γλυτώνουν την τελευταία στιγμή από τους διώκτες τους σε όλη τη διάρκεια του πολέμου, επιβιώνοντας από πυρκαγιές και βομβαρδισμούς, κι όταν τέλειωσε ο πόλεμος, κι από τη σύλληψη από τους Σοβιετικούς. Πιθανόν ο κ. Τέζλερ να είχε κάποια χρήματα σε Ελβετικές τράπεζες, γιατί κατάφερε και πήγε την οικογένειά του πρώτα στη Μ. Βρετανία, μετά στο Λονγκ Άιλαντ, και κατόπιν στην καρδιά της υφαντουργίας στον Αμερικάνικο Νότο, που, η τύχη τα έφερε, να είναι το Σπάρταμπεργκ, στη Νότια Καρολίνα: το μέρος οπου βρίσκεται το Κολλέγιο Wofford. Κι εκεί ο κ. Τέζλερ ξεκίνησε πάλι από το μηδέν, και γι άλλη μια φορά διέπρεψε, ιδίως όταν εφεύρε μια τεχνική για την κατασκευή ενός νέου υφάσματος που λεγόταν διπλή ύφανση.

6:57

Και τότε - στα τέλη της δεκατίας του '50, στον απόηχο της κατάργησης των φυλετικών διακρίσεων στα σχολεία όταν ξαναφούντωνε η Κλαν σ' όλο το Νότο, ο κ. Τέζλερ είπε, " Αυτά μας τα ξανάπαν." Και φώναξε τον υπάλληλο που είχε δεξί του χέρι και τον ρώτησε, "Πού νομίζεις, στα μέρη αυτά, είναι η φωλιά του ρατσισμού;" "Δεν είμαι εντελώς βέβαιος, κ. Τέζλερ. Φαντάζομαι ότι ίσως βρίσκεται στο Κινκς Μάουντεν." "Ωραία. Αγόρασε για την εταιρία μια έκταση στο Κινκς Μάουντεν, και μετά να ανακοινώσεις πως θα στήσουμε ένα σπουδαίο εργοστάσιο εκεί." Ο υπάλληλος έκανε ό,τι του είπαν, και λίγο αργότερα ο κ. Τέζλερ δέχτηκε την επίσκεψη του λευκού δημάρχου του Κινκς Μάουντεν. Τώρα, καλό είναι να ξέρετε πως εκείνο τον καιρό στην υφαντουργία στο Νότο οι φυλετικές διακρίσεις ήταν στο φόρτε τους. Ο λευκός δήμαρχος επισκέφτηκε τον κ. Τέζλερ και του είπε, "Κύριε Τέζλερ, πιστεύω πως θα προσλάβετε πολλούς λευκούς εργάτες." Ο κ. Τέζλερ του είπε, " Φέρε μου τους καλύτερους εργάτες που θα βρεις, κι αν αξίζουν, θα τους προσλάβω." Δέχτηκε επίσης επίσκεψη από τον ηγέτη της μαύρης κοινότητας, ένα πάστορα, που του είπε, "Κύριε Τέζλερ, θέλω να ελπίζω πως πρόκειται να προσλάβετε κάποιους μαύρους εργάτες σ' αυτό σας το εργοστάσιο." Πήρε κι αυτός την ίδια απάντηση: "Φέρε μου τους καλύτερους εργάτες που θα βρεις, κι αν αξίζουν, θα τους προσλάβω." Και πως έγινε και ο μαύρος πάστορας δούλεψε καλύτερα από το λευκό δήμαρχο, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει. Ο κ. Τέζλερ προσέλαβε 16 άνδρες, οκτώ λευκούς κι οκτώ μαύρους.

8:20

Αυτοί θα ήταν το φυτώριό του, οι αυριανοί του επιστάτες. Είχε εγκαταστήσει το βαρύ εξοπλισμό για τη νέα του τεχνική σε μια παρατημένη αποθήκη κοντά στο Κινκς Μάουντεν, και για δυο μήνες αυτοί οι 16 άντρες θα ζούσαν και θα δούλευαν μαζί, ενώ θα μάθαιναν την καινούρια τεχνική. Τους μάζεψε όλους αφού τους έκανε ένα γύρο στις εγκαταστάσεις και τους ρώτησε αν είχαν να κάνουν τίποτα ερωτήσεις. Επικράτησε κάποια διστακτικότητα κι ακούστηκαν αοριστολογίες, κι έπειτα ένας λευκός εργάτης βγήκε μπροστά και είπε, "Ε, λοιπόν. Ρίξαμε μια ματιά στο χώρο - κι έχει ένα μόνο μέρος για ύπνο, ένα μόνο μέρος για φαγητό, υπάρχει μόνο μια τουαλέτα, υπάρχει μια μονάχα βρύση. Τελικά δε θα υπάρχουν διακρίσεις στο εργοστάσιο;" Ο κ. Τέζλερ είπε, "Παίρνετε διπλάσιο μεροκάματο από οποιονδήποτε άλλο εργάτη υφαντουργίας στα μέρη μας, κι αυτός είναι ο τρόπος που δουλεύουμε εμείς. Υπάρχει άλλη ερώτηση;" "Όχι, νομίζω πως όχι." Και δυο μήνες αργότερα, όταν άνοιξε το κεντρικό εργοστάσιο κι εκατοντάδες νέοι εργάτες, λευκοί και μαύροι, συνέρρεαν για να δουν τις εγκαταστάσεις για πρώτη φορά, συναντούσαν τους 16 επιστάτες, λευκούς και μαύρους, να στέκονται ο ένας πλάι στον άλλο. Τους έκαναν ξενάγηση στους χώρους και τους ρωτούσαν αν είχαν απορίες. Και αναπόφευκτα, προέκυψτε το ίδιο ερώτημα: "Τελικά, σε αυτό το εργοστάσιο δεν υπάρχουν διακρίσεις;" Ένας από τους λευκούς επιστάτες βγήκε μπροστά και είπε, "Παίρνετε διπλάσιο μεροκάματο από οποιονδήποτε άλλο εργάτη με την ίδια απασχόληση στα μέρη μας κι εμείς εδώ έτσι δουλεύουμε. Υπάρχει άλλη ερώτηση;"

9:42

Και δεν ξαναρώτησε κανείς. Με μια γρήγορη κίνηση, ο κ. Τέζλερ κατάργησε τις διακρίσεις στην υφαντουργία στα μέρη αυτά του Νότου. Ήταν ένα επίτευγμα εφάμιλλο του Μαχάτμα Γκάντι, που έγινε με τη σπιρτάδα ενός δικηγόρου και τον ιδεαλισμό ενός αγίου. Στα ογδόντα του, ο κ. Τέζλερ, έχοντας αποσυρθεί από την υφαντουργία, υιοθέτησε το Κολλέγιο Wofford- παρακολουθώντας τα μαθήματα κάθε εξαμήνου. Και, μιας και είχε την τάση να φιλάει οτιδήποτε έβλεπε να κινείται, κι έτσι τον φώναζαν με το χαϊδευτικό προσωνύμιο Όπι- που θα πει παππούς στα Μαγυάρικα- όλοι αδιακρίτως. Ήδη προτού πάω εγώ εκεί, η βιβλιοθήκη του κολλεγίου είχε πάρει το όνομα του κ. Τέζλερ, κι αφού έφτασα στα 1993, η σχολή αποφάσισε να τιμήσει τον ευατό της αναγορεύοντας τον κ. Τέζλερ Καθηγητή του Κολλεγίου. Εν μέρει επειδή σε εκείνο το σημείο είχε ήδη παρακολουθήσει όλα τα μαθήματα που είχε η λίστα, αλλά κυρίως επειδή ξεχώριζε ολοφάνερα για τη σοφία του από όλους μας.

Λίγο καιρό πριν το θάνατο του ίδιου του κ. Τέζλερ στην ηλικία των 97, με άκουσε να μιλάω εκτενώς για την ανθρώπινη διαφθορά. Έκανα μια διάλεξη όπου περιέγραψα την ιστορία σε γενικές γραμμές σαν ένα παλλοιριακό κύμα ανθρώπινου πόνου και κτηνωδίας, κι ο κ. Τέζλερ με πλησίασε κατόπιν κι επιτιμώντας με ευγενικά μου είπε, "Ξέρετε, Δόκτορα, οι άνθρωποι κατά βάση είναι καλοί." Κι έδωσα όρκο στον εαυτό μου, επιτόπου, πως αν αυτός ο άνθρωπος που είχε κάθε λόγο να σκέφτεται διαφορετικά είχε καταλήξει σ αυτό το συμπέρασμα, δε θα τολμούσα να έχω διαφορετική άποψη μέχρι ο ίδιος να με απαλλάξει από τον όρκο μου. Τώρα είναι νεκρός, επομένως εξακολουθώ να είμαι δεμένος με τον όρκο μου.

αυτό που αποκάλυπταν οι δυο άντρες ήταν το μυστικό της ασυνήθιστης επιτυχίας τους, ο καθένας από τη δική του σκοπιά. Κι αυτό βρισκόταν σε εκείνη την ακόρεστη περιέργεια, την ακατανίκητη επιθυμία να αποκτήσουν γνώση, ανεξαρτήτως αντικειμένου, ανεξαρτήτως του κόστους, ακόμα και την ώρα που αυτοί που ρυθμίζουν τις τύχες μας είναι έτοιμοι να ποντάρουν στο ότι οι άνθρωποι δεν θα υπάρχουν για να φαντάζονται οτιδήποτε το έτος 2100, λιγότερο από 93 χρόνια από τώρα. "Ζήσε την κάθε σου μέρα ωσάν να είναι η τελευταία σου," έλεγε ο Μαχάτμα Γκάντι. "Μάθαινε ωσάν να πρόκειται να μην πεθάνεις ποτέ." Αυτό είναι που με παθιάζει. Ακριβώς αυτό το πράγμα. Είναι αυτή η δίψα για μάθηση κι εμπειρία που είναι ακόρεστη κι ακαταμάχητη, όσο κωμική, όσο εσωτερική, όσο ανατρεπτική κι αν φαίνεται.

Ολόκληρο το κείμενο των υπότιτλων: http://www.ted.com




  
Αναρτήθηκε από Διονύσης Παπαχριστοδούλου στις 4:15 μ.μ. 0 σχόλια
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)
 
ΠΕΡΙ ΠΟΛΛΩΝ