«I AM JESUS - ΕΙΜΑΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ»

__________________________________________________________________________

Ο βραζιλιάνος «Ιησούς», γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό, στο Indaial, στην επαρχία Santa Catarina της Βραζιλίας στις 22 Μαρτίου του 1948 ....
(http://www.inricristo.org.br/index.php/en/).

__________________________________________________________________________

Ο ρώσος «Ιησούς», ο Sergey Anatolyevitch Torop (στα Ρωσικά: Сергей Анатольевич Тороп), γεννήθηκε στις 14 Ιανουαρίου του 1961 στο Krasnodar της Ρωσίας (http://en.wikipedia.org/wiki/Vissarion). Μεταξύ των οπαδών του είναι γνωστός ως Βησσαρίων. Ο Βησσαρίων ζει με τη γυναίκα του και τα 6 παιδιά του στη νότια Σιβηρία, κοντά στα σύνορα με τη Μογγολία περιτριγυρισμένος από 4.000 οπαδούς του που ζουν στα τριάντα χωριά που βρίσκονται γύρω από τη βάση του, μία βίλλα ψηλά σ' ένα βουνό, ενώ υπάρχουν συνολικά περίπου 10.000 οπαδοί του σε όλο τον κόσμο.

Μέχρι το 1989 εργαζόταν ως τροχονόμος στο Minusinsk. Τον Μάιο του 1990, σε ηλικία 29 χρονών, είχε μια μυστική εμπειρία και στις 18 Αυγούστου του 1991 έκανε το πρώτο του κήρυγμα στο Minusinsk και ίδρυσε την «Εκκλησία της Τελευταίας Διαθήκης», ως Βησσαρίων-Ιησούς Χριστός.

Γι' αυτόν και τους οπαδούς του, είναι η νέα εμφάνιση του Ιησού. Κάθε χρόνο ο Βησσαρίων κατεβαίνει απ' το βουνό στο μικρό χωριό για να συναντήσει τους οπαδούς του.

Ο Βησσαρίων ηγείται μιας θρησκευτικής κοινότητας με πολλούς αφοσιωμένους οπαδούς κυρίως απ' τα γύρω χωριά της Σιβηρίας. Οι περισσότεροι κάτοικοι της περιοχής είναι απόγονοι των μελών ενός σχίσματος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, που συνέβη πριν από περίπου 300 χρόνια, όταν αντιτάχθηκαν σε κάποιες εκκλησιαστικές μεταρρυθμίσεις.

Η διδασκαλία του Βησσαρίωνα έχει βαθιά συντηρητικό και εθνικιστικό χαρακτήρα με τάσεις «επιστροφής στις ρίζες» και σε παλιούς αυστηρούς θεσμούς και ηθικούς κανόνες. Διδάσκει ότι η ρωσική γη έχει προοριστεί απ' το Θεό για μια υψηλή αποστολή και αποτρέπει τους Ρώσους απ' το να την εγκαταλείψουν στρεφόμενοι στη Δύση, την οποία θεωρεί ότι κρύβεται πίσω από μια ψευτο-ηθική.

Οι πιο αφοσιωμένοι οπαδοί του, έχουν μετακομίσει στην περιοχή, απαρνούμενοι τον σύγχρονο τρόπο ζωής και ζώντας ασκητική ζωή. Ζουν σε παραδοσιακές κατοικίες (καλύβες ή «γιούρτια») και έχουν ονομάσει τον οικισμό τους «Sonsiya Gorod» που σημαίνει «Πόλη του Ήλιου». Στον οικισμό αυτό απαγορεύεται το ποτό και το κάπνισμα, ενώ επιβάλλεται η χορτοφαγία. Οι επαφές των κατοίκων με τον έξω κόσμο είναι περιορισμένες.

Το σύμβολο αυτής της θρησκευτικής ομάδας είναι ένας ξύλινος άγγελος που κρέμεται πάνω σ' ένα σταυρό και κάθε μέρα οι άντρες του οικισμού προσεύχονται μπροστά στο σύμβολό τους.

Το παραπάνω φαινόμενο δεν είναι βέβαια μοναδικό στην πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ. Λόγω της απότομης επαναφοράς της θρησκευτικής ελευθερίας, μετά την πτώση του Κομμουνισμού, έχουν παρουσιαστεί πολυάριθμες αιρέσεις και θρησκευτικές ομάδες.

Ο Βησσαρίων αντικρούει όλες τις κατηγορίες της Ορθόδοξης Εκκλησίας και συνεχίζει να υποστηρίζει ότι είναι ο Υιός του Θεού. «Είμαι ο Ιησούς Χριστός, αλλά δεν είμαι Θεός» δηλώνει και ισχυρίζεται ότι απλά έχει εκπληρωθεί η προφητεία που λέει ότι θα ξαναέρθει ο Χριστός στη Γη.

Το επίσημο website του Βησσαρίωνα: http://vissarion.eu/en/ και το κανάλι του στο Youtube: http://www.youtube.com/boggybg.

ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ του 1ου Γυμν. Έδεσσας ...

   
ΣΥΝΑΥΛΙΑ του 1ου Γυμν. Έδεσσας για την Παγκόσμια ημέρα ΑΜΕΑ στην αίθουσα του κινημ. Μ. Αλέξανδρος στην Έδεσσα στις 2 Δεκεμβρίου 2011.

   
17 Νοεμβρίου 2011. Η γιορτή για το Πολυτεχνείο του 1ου Γυμνασίου Έδεσσας στην σκηνή του κινηματογράφου Μ. Αλέξανδρος.

«Εμπιστεύσου την καρδιά σου!»

Στις 24 Αυγούστου φέτος, 2011, ο Αμερικανός επιχειρηματίας Στιβ Τζομπς, 56 ετών, συνιδρυτής, πρώην Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρείας Apple, υπέβαλε την παραίτησή του, δηλώνοντας ότι δεν μπορεί πλέον (υπονοώντας σοβαρά προβλήματα υγείας) να ανταποκριθεί στα καθήκοντά του.

Πριν 6 χρόνια, στις 12 Ιουνίου του 2005, ο Τζομπς 50 τότε χρονών, εκφώνησε μία συγκλονιστική ομιλία κατά την τελετή αποφοίτησης, στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ.

Το κείμενο εκείνης της ομιλίας του Στιβ Τζομπς υπάρχει στην ιστοσελίδα του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ με τίτλο: «"You've got to find what you love" Jobs says». Στα ελληνικά την μετέφρασε ο δημοσιογράφος Χρήστος Μιχαηλίδης και την «ανέβασε» στο μπλογκ του με τίτλο: «Η συγκλονιστική ομιλία του Στιβ Τζομπς στο Στάνφορντ, το 2005» .

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ τον ομιλητή
και τον μεταφραστή!!!

Πανεπιστήμιο Στάνφορντ, 12 Ιουνίου 2005 «Αυτό που έχεις να κάνεις είναι να βρεις τί αγαπάς!» Στιβ Τζομπς Είναι τιμή μου που είμαι μαζί σας σήμερα στην τελετή αποφοίτησής σας από ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια στον κόσμο. Για να σας πω και την αλήθεια, αυτό είναι το πλησιέστερο που έχω φτάσει ποτέ σε τελετή αποφοίτησης. Σήμερα, θέλω να σας πω τρεις ιστορίες από τη ζωή μου. Αυτό, όλο κι όλο. Τίποτα σπουδαίο. Απλώς τρεις ιστορίες. Η πρώτη, έχει να κάνει με το πώς να ενώνεις σημεία. Εγώ εγκατέλειψα τις σπουδές μου στο Κολλέγιο Reed τους πρώτους 6 μήνες, αλλά παρέμεινα εκεί ως drop-in (σ.σ.: που είναι ο φοιτητής ο οποίος αντί για 4 χρόνια, επιλέγει να σπουδάσει μόνο για 2 χρόνια στο πανεπιστήμιο) για άλλους 18 μήνες, οπότε και τα παράτησα οριστικά. Γιατί το έκανα αυτό, λοιπόν; Όλα άρχισαν προτού καν γεννηθώ. Η βιολογική μου μητέρα ήταν πολύ νέα, ανύπαντρη φοιτήτρια, και αποφάσισε να με δώσει για υιοθεσία. Πίστευε πολύ βαθιά ότι θα έπρεπε να υιοθετηθώ από απόφοιτους πανεπιστημίου, από μορφωμένους ανθρώπους δηλαδή, και έτσι όλα είχαν κανονιστεί ώστε μόλις γεννιόμουν να με υιοθετούσαν ένας δικηγόρος και ή γυναίκα του. Μόνο που, μόλις βγήκα από τη κοιλιά της μητέρας μου, οι δύο αυτοί άνθρωποι αποφάσισαν την τελευταία στιγμή ότι ήθελαν κορίτσι. Έτσι, λοιπόν, οι σημερινοί μου γονείς, οι οποίοι ήσαν σε λίστα αναμονής τότε, έλαβαν ένα τηλεφώνημα στη μέση της νύχτας και άκουσαν κάποιον να τους λέει: «Έχουμε, αναπάντεχα, ένα νεογέννητο αγόρι. Το θέλετε;». Και είπαν: «Βεβαίως». Η βιολογική μου μητέρα ανακάλυψε αργότερα ότι η θετή μου μητέρα ποτέ δεν είχε αποφοιτήσει από κανένα πανεπιστήμιο, και ότι ο θετός μου πατέρας δεν είχε αποφοιτήσει καν από γυμνάσιο. Έτσι, αρνήθηκε να υπογράψει τα έγγραφα στα οποία χρειαζόταν η συμφωνία της ώστε να οριστικοποιηθεί η υιοθεσία μου. Υποχώρησε, όμως, λίγους μήνες αργότερα, όταν οι θετοί μου γονείς υποσχέθηκαν ότι κάποια μέρα θα με έστελναν σε πανεπιστήμιο. Να μορφωθώ. Πράγματι, 17 χρόνια μετά, πήγα για σπουδές σε πανεπιστήμιο. Αλλά πολύ αφελώς, επέλεξα ένα πανεπιστήμιο το οποίο ήταν σχεδόν όσο ακριβό είναι και το Στάνφορντ, και έτσι όλες οι οικονομίες των σκληρά εργαζομένων γονιών μου ξοδεύονταν για τα δίδακτρά μου. Έπειτα από 6 μήνες, όμως, δεν είχα ειλικρινή απάντηση στο ερώτημα εάν άξιζε τον κόπο οι γονείς μου να ξοδεύουν τόσα χρήματα για να σπουδάζω εγώ. Δεν έβλεπα να είχε αξία αυτή η επένδυσή τους. Δεν είχα ιδέα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Και δεν είχα ιδέα εάν η πανεπιστημιακή ζωή θα με βοηθούσε να βρω την απάντηση. Κι’ όμως, ήμουν εκεί, και σπούδαζα, ξοδεύοντας όλα τα χρήματα που οι γονείς μου είχαν εξοικονομήσει ολόκληρη ζωή. Έτσι, λοιπόν, πήρα μια μέρα την απόφαση να  εγκαταλείψω τις σπουδές, πιστεύοντας ειλικρινά ότι όλα θα τακτοποιηθούν και ότι θα βρω τελικά τον δρόμο μου. Ήταν σχεδόν τρομακτικό, τότε, αυτό που έκανα, αλλά καθώς κοιτάζω πίσω τώρα, νομίζω πως ήταν μία από τις καλύτερες αποφάσεις που πήρα ποτέ. Τη στιγμή που εγκατέλειψα το κανονικό πρόγραμμα σπουδών, σταμάτησα να παρακολουθώ τα υποχρεωτικά μαθήματα που δεν με ενδιέφεραν, και άρχισα να πηγαίνω σ’ εκείνα που μου φαίνονταν πιο ενδιαφέροντα. Κατ’ επιλογήν. Δεν ήταν όλα ωραία, εύκολα και ρομαντικά τότε. Δεν είχα δικό μου δωμάτιο στη φοιτητική εστία,  κοιμόμουν στο πάτωμα των δωματίων μερικών φίλων μου, πήγαινα σε σούπερμαρκετ και τους επέστρεφα γυάλινες μπουκάλες Κόκα Κόλα και έπαιρνα 5 σεντς τη μία και αγόραζα κάτι να φάω, και περπατούσα 7 μίλια από την μία άκρη της πόλης στην άλλη κάθε Κυριακή βράδυ για να πάρω δωρεάν ένα πιάτο καλό φαγητό που μοίραζαν σε κάποιο ναό των Χάρε Κρίσνα. Κι’ όμως, τα λάτρευα όλ’ αυτά. Και όσα πράγματα ανακάλυψα τυχαία, ακολουθώντας την περιέργεια και την διαίσθησή μου, αργότερα αποδείχτηκαν ανεκτίμητα. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα: To Κολλέγιο Reed, εκείνον τον καιρό, διέθετε την πιο καλή σχολή καλλιγραφίας σε όλη τη χώρα. Σε όλη τη πανεπιστημιούπολη, κάθε αφίσα, κάθε ταμπέλλα σε κάθε ντουλάπα ή συρτάρι καθηγητή, λέκτορα ή φοιτητή, ήταν γραμμένη στο χέρι με την πιο όμορφη καλλιγραφία. Εγώ, επειδή είχα παραιτηθεί από το κανονικό πρόγραμμα σπουδών και έτσι δεν ήμουν αναγκασμένος να παρακολουθώ τα υποχρεωτικά μαθήματα, αποφάσισα να πάρω το μάθημα της καλλιγραφίας και να μάθω και εγώ να γράφω έτσι ωραία. Έμαθα, λοιπόν, για τις γραμματοσειρές serif και san serif, έμαθα να τροποποιώ το διάστημα μεταξύ διαφόρων συνδυασμών γραμμάτων, και έμαθα τι είναι εκείνο που κάνει την σπουδαία τυπογραφία πραγματικά σπουδαία. Ήταν υπέροχο, ήταν ιστορικό, ήταν καλλιτεχνικά διακριτικό με τρόπο που καμιά επιστήμη δεν μπορεί να συλλάβει, και εγώ το έβρισκα τόσο, μα τόσο συναρπαστικό. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είχαν βέβαια καμία ελπίδα πρακτικής εφαρμογής στη ζωή μου. Αλλά δέκα χρόνια αργότερα, όταν σχεδιάζαμε τον πρώτο υπολογιστή Macintosh, όλα όσα έμαθα στο μάθημα της καλλιγραφίας, μου ξανάρθαν πάλι. Και τα ενσωματώσαμε όλα στο Mac. Ήταν το πρώτο κομπιούτερ με πραγματικά υπέροχη τυπογραφία. Έτσι, εάν δεν είχα παρατήσει εκείνον τον κύκλο υποχρεωτικών μαθημάτων στο πρώτο έτος του πανεπιστημίου, το Mac δεν θα είχε ποτέ ούτε τις πολλαπλές γραμματοσειρές, ούτε και τα fonts με αναλογικά διαστήματα. Και, μιας και τα Windows απλώς αντέγραψαν το Mac, είναι πολύ πιθανό, σήμερα που σας μιλάω, κανένα PC να είχε αυτές τις εφαρμογές. Εάν δεν είχα παρατήσει τότε τα υποχρεωτικά μαθήματα, δεν θα πήγαινα ποτέ σ’ αυτές τις τάξεις καλλιγραφίας, και οι προσωπικοί υπολογιστές μπορεί να μην είχαν την υπέροχη τυπογραφία που έχουν σήμερα. Βεβαίως, ήταν αδύνατον να δω τόσο πολύ μακριά όταν σπούδαζα τότε στο πανεπιστήμιο και να συνδέσω τα σημεία. Αλλά δέκα χρόνια μετά, κοιτώντας πίσω, ήταν πλέον πολύ σαφές. Πάλι, δεν μπορείς να συνδέσεις τα σημεία κοιτώντας εμπρός. Μπορείς να το κάνεις μόνο εάν κοιτάξεις πίσω εκ των υστέρων. Έτσι, θα πρέπει να έχεις εμπιστοσύνη, ότι τα σημεία αυτά (ή, τα σημάδια, αν θέλετε), με κάποιον τρόπο, στο μέλλον θα ενωθούν. Πρέπει σε κάτι να έχεις πίστη. Στην διαίσθησή σου, στη μοίρα σου, στη ζωή, στο κάρμα, σε οτιδήποτε. Αυτή η προσέγγιση δεν με πρόδωσε ποτέ, και έχει κάνει όλη τη διαφορά στη ζωή μου. Η δεύτερή μου ιστορία είναι για την αγάπη και την απώλεια. Ήμουν τυχερός – πολύ νωρίς ανακάλυψα τι ήθελα να κάνω στη ζωή. Ο Woz κι εγώ ξεκινήσαμε την Apple στο γκαράζ του σπιτιού των δικών μου, όταν εγώ ήμουν 20 χρονών. Δουλέψαμε σκληρά, και σε 10 χρόνια η Apple είχε αναπτυχθεί από μια δουλειά που την κάνανε δύο άνθρωποι μέσα σε ένα γκαράζ σπιτιού σε μία εταιρεία αξίας $2 δισεκατομμυρίων δολαρίων με περισσότερους από 4000 υπαλλήλους. Είχαμε μόλις βγάλει στην αγορά την καλύτερή μας δημιουργία – το Macintosh - έναν χρόνο νωρίτερα, κι εγώ μόλις είχα γίνει 30 ετών. Και τότε, με απέλυσαν. Πως μπορείς να απολυθείς από μία εταιρεία που ξεκίνησες και έστησες εσύ; Έ, καθώς η Apple μεγάλωνε, προσλάβαμε κάποιον που εγώ νόμιζα ότι ήταν ταλαντούχος για να διοικεί την εταιρεία μαζί μου. Και για τον πρώτο σχεδόν χρόνο, τα πράγματα πήγαιναν καλά. Αλλά τότε, τα οράματα και τα σχέδιά μας για το μέλλον άρχισαν να αποκλίνουν, και τελικά είχαμε μία «έκρηξη», έναν μεγάλο καυγά μεταξύ μας. Όταν συνέβη αυτό, το Διοικητικό Συμβούλιο τάχθηκε με το μέρος αυτού του ανθρώπου που εμείς είχαμε προσλάβει για να μας ξαλαφρώσει στην διοίκηση της εταιρείας. Έτσι λοιπόν, στα 30 μου χρόνια, με πέταξαν έξω. Και μάλιστα με τον πιο «δημόσιο», πιο ταπεινωτικό τρόπο. Ό,τι ήταν έως τότε, το επίκεντρο της ενήλικης ζωής μου, γκρεμίστηκε. Και αυτό για μένα ήταν ολέθριο, καταστροφικό. Για μερικούς μήνες μετά, δεν ήξερα τι να κάνω. Πίστευα πως είχα απογοητεύσει φοβερά όλη τη προηγούμενη γενιά των επιχειρηματιών – ότι μου έπεσε η σκυτάλη τη στιγμή που μου την έδιναν για να συνεχίσω. Συναντήθηκα με τον David Packard και τον Bob Noyce, και προσπάθησα να απολογηθώ και να τους εξηγήσω γιατί τα είχα κάνει τόσο σκατά. Σκέφτηκα ακόμα να φύω εντελώς από την Silicon Valley και να εξαφανιστώ από προσώπου γης. Αλλά κάτι άρχισε σιγά-σιγά να ρίχνει λίγο φως στη ζωή μου. Αυτό το «κάτι» ήταν ότι αγαπούσα πολύ αυτό που έκανα. Όσα είχαν συμβεί στην Apple, δεν είχαν καν αγγίξει, για μένα, αυτό το «κάτι». Είχα γευτεί την απόρριψη, αλλά ήμουν ακόμα ερωτευμένος. Και έτσι, αποφάσισα να ξεκινήσω πάλι από την αρχή. Δεν το έβλεπα τότε, αλλά αποδείχτηκε ότι η απόλυσή μου από την Apple ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μου είχε συμβεί. Το βάρος του να είσαι επιτυχημένος, αντικαταστάθηκε από την ελαφράδα του να μπορείς και πάλι να είσαι πρωτάρης, και να έχεις για όλα λιγότερη σιγουριά.  Η απόλυσή μου με απελευθέρωσε, και με βοήθησε να περάσω σε μία από τις πιο δημιουργικές περιόδους της ζωής μου. Στα επόμενα πέντε χρόνια, ίδρυσα μια νέα εταιρεία, την NeXT, και ακόμα μία, την Pixar, και ερωτεύτηκα μια καταπληκτική γυναίκα που έμελλε να γίνει και σύζυγός μου. Η Pixar, παρήγαγε την πρώτη, στον κόσμο ταινία κινουμένων σχεδίων «φτιαγμένων» εξ ολοκλήρου στο κομπιούτερ, το Toy Story, και είναι σήμερα το πιο επιτυχημένο στούντιο για παραγωγή τέτοιων ταινιών στον κόσμο. Επίσης, σε μία συγκλονιστική ανατροπή των πραγμάτων, ή Apple εξαγόρασε την NeXT, εγώ επέστρεψα στην Apple, και η τεχνολογία που αναπτύξαμε στην NeXT είναι σήμερα στην καρδιά της αναγέννησης της Apple. Και, μαζί με όλα αυτά, ή Leurene και εγώ έχουμε μαζί μια θαυμάσια οικογένεια. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί εάν δεν είχα απολυθεί από την Apple. Ήταν ένα φάρμακο με απαίσια γεύση, αλλά νομίζω πως τελικά ο ασθενής το χρειαζότανε. Μερικές φορές, η ζωή σε χτυπάει στο κεφάλι με ένα τούβλο. Μην χάνετε την πίστη σας. Είμαι πεπεισμένος ότι το μόνο πράγμα που με κράτησε όρθιο, ήταν ότι αγαπούσα πολύ αυτό που έκανα. Πρέπει λοιπόν και εσείς να ανακαλύψετε τι πραγματικά σας αρέσει. Και αυτό αφορά και τη δουλειά που θα κάνετε, και τον σύντροφο που θα επιλέξετε στη ζωή σας. Η εργασία θα γεμίσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής σας, και ο μόνος τρόπος για να είστε πραγματικά ικανοποιημένοι, είναι να κάνετε αυτό που εσείς πιστεύετε ότι είναι μια σπουδαία δουλειά. Και ο μόνος τρόπος για να κάνει κάποιος μια σπουδαία δουλειά, είναι να την αγαπήσει. Εάν δεν την έχετε ανακαλύψει ακόμα, μην απογοητευθείτε. Συνεχίστε να ψάχνετε. Μην επαναπαυθείτε. Μην συμβιβαστείτε. Όπως όλα τα «θέματα της καρδιάς», όταν το ανακαλύψετε, θα το αισθανθείτε, θα καταλάβετε ότι «αυτό είναι». Και θα δείτε τότε ότι, όπως κάθε σπουδαία σχέση, έτσι και αυτή, όσο θα περνούν τα χρόνια, θα γίνεται όλο και καλύτερη. Έτσι λοιπόν, συνεχίστε να ψάχνετε έως ότου βρείτε αυτό το «κάτι» που θα ξέρετε ότι το «δικό σας». Μην επαναπαυθείτε. Η τρίτη ιστορία μου, έχει να κάνει με τον θάνατο. Όταν ήμουν 17 ετών, διάβασα μία ρήση που έλεγε: «Εάν ζήσεις κάθε μέρα ωσάν να ήταν η τελευταία σου, κάποια μέρα είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα 33 δικαιωθείς». Μου έκανε εντύπωση αυτή η ρήση, και έκτοτε, για τα τελευταία 33 χρόνια, κάθε πρωί κοιτάζομαι στον καθρέφτη και ρωτώ τον εαυτό μου: «Εάν η σημερινή μέρα ήταν η τελευταία της ζωής σου, θα ήθελα να κάνω αυτό που ετοιμάζομαι να κάνω σήμερα;». Και όποτε η απάντηση ήταν «όχι» για σειρά ημερών, ήξερα αμέσως ότι κάτι έπρεπε να αλλάξω. Υπενθυμίζοντας στον εαυτό μου ότι «σύντομα θα πεθάνεις», βρήκα το πιο χρήσιμο εργαλείο ώστε να παίρνω τις σημαντικότερες αποφάσεις στη ζωή μου. Διότι σχεδόν όλα τα πράγματα – όλες οι εξωτερικές προσδοκίες, όλες οι υπερηφάνειες, όλοι οι φόβοι και οι όλες οι ντροπές για πιθανή αποτυχία – όλα αυτά απλώς γκρεμίζονται, εξαφανίζονται όταν βλέπεις μπροστά σου τον θάνατοι, και μένουν μόνο εκείνα που είναι στ’ αλήθεια σημαντικά. Υπενθυμίζοντας στον εαυτό σου ότι μια μέρα θα πεθάνεις, είναι ο καλύτερος τρόπος για να αποφύγεις την παγίδα του να σκέφτεσαι συνεχώς αυτά που θα χάσεις εάν πάρεις την «άλφα» ή «βήτα» απόφαση». Θυμήσου ότι είσαι ήδη γυμνός. Δεν υπάρχει κανένας λόγος, λοιπόν, να μην ακολουθήσεις αυτό που σου ζητάει η καρδιά σου. Πριν από περίπου έναν χρόνο, μου ανακοίνωσαν οι γιατροί ότι έχω καρκίνο. Έκανα MRI (μαγνητική τομογραφία) στις 7.30 το πρωί, και έδειξε ξεκάθαρα ότι είχα καρκίνο στο πάγκρεας. Τότε, δεν ήξερα κάν τι είναι το πάγκρεας. Οι γιατροί μου είπαν ότι ο καρκίνος που είχα εγώ εκεί, ήταν σχεδόν αθεράπευτος, και ότι θα έπρεπε να αρχίσω να συνηθίζω στην ιδέα ότι  δεν μου έμενε περισσότερη ζωή από τριών έως εννέα μηνών. Ο προσωπικός μου γιατρός με συμβούλευσε να επιστρέψω στο σπίτι και να αρχίσω αμέσως να τακτοποιώ τις «προσωπικές» μου υποθέσεις, μία φράση που χρησιμοποιούν ως κλισέ οι γιατροί αντί να σου πουν «προετοιμάσου να πεθάνεις». Η «τακτοποιηση προσωπικών υποθέσεων» είναι να προσπαθήσεις να πεις, σε ελάχιστους μήνες, στα παιδιά σου, όσα νόμιζες ότι είχες άλλα τουλάχιστον δέκα χρόνια για να τους τα πεις. Είναι, επίσης, να μην αφήσεις πίσω σου, πεθάινοντας, εκκρεμότητες που θα ταλαιπωρήσουν τους δικούς σου ανθρωπους που θα μείνουν πίσω. Σημαίνει, τέλος, αυτό το «τακτοποίηση προσωπικών υποθέσεων», να βρεις τον κατάλληλο χρόνο και τρόπο για να αποχαιρετίσεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Ζούσα με αυτήν την καταραμένη διάγνωση κάθε μέρα της ζωής μου. Το ίδιο βράδυ που ανακοίνωσαν οι γιατροί ότι είχα καρκίνο, μου έκαναν και βιοψία ενδοσκοπικά, μέσω του λαιμού μου, στο στομάχι και από εκεί στα έντερα, πέρασαν μία βελόνα στο πάγκρεας, και πήραν μερικά κύτταρα από τον καρκίνο. Εγώ ήμουν σε καταστολή, αλλά η γυναίκα μου, που ήταν παρούσα, μου είπε ότι όταν είδα οι γιατροί τα κύτταρα κάτω από ένα μικροσκόπιο, άρχισαν να κλαίνε, διότι αποδείχτηκε ότι είχα μια πολύ σπάνιας μορφής καρκίνου του παγκρέατος που είναι θεραπεύσιμη με εγχείρηση. Σχεδόν όλες οι άλλες μορφές τέτοιου καρκίνου είναι καταδικασμένες. Έτσι, λοιπόν, με βάλανε στο χειρουργείο, και σήμερα είμαι μια χαρά. Αυτό ήταν το κοντινότερο που έχω φτασει στον θάνατο. Και ελπίζω να είναι το κοντινότερο που θα φτάσω σε αυτόν, για τις επόμενες δεκαετίες. Έχοντας ζήσει, λοιπόν, αυτήν την εμπειρία, νομίζω πως μπορώ, με μεγαλύτερη σιγουριά, απ’ ότι όταν ό θάνατος ήταν για μένα απλώς μία «φιλοσοφική ιδέα», ότι: Κανείς δεν θέλει να πεθάνει. Ακόμα και οι άνθρωποι που θέλουν να πάνε στον Παράδεισο, δεν θέλουν να πεθάνουν για να φτάσουν εκεί. Και όμως, ο θάνατος είναι ο προορισμός που όλοι μοιραζόμαστε. Κανείς, ποτέ, δεν έχει γλυτώσει από αυτόν. Ο Θάνατος είναι, ίσως, ή καλύτερη ανακάλυψη της Ζωής. Και έτσι, μάλλον, πρέπει να είναι. Ο Θάνατος είναι ο ατζέντης, ο μεσίτης, που σε βοηθά να αλλάξεις τη Ζωή σου, προτού έρθει αυτός να σε πάρει. Ξεκαθαρίζει το παλιό, προετοιμάζοντας το έδαφος για νάρθει το καινούργιο. Αυτήν την στιγμή που σας μιλάω, το καινούργιο είστε εσείς. Αλλά κάποια μέρα, όχι πολύ μακρινή από τώρα, και εσείς θα εξελιχθείτε σιγά-σιγά σε «παλιό», και θα … ξεκαθαριστείτε. Συγχωρήστε με που γίνομαι τόσο δραματικός, αλλά αυτή είναι η απλή αλήθεια. Ο χρόνος σας είναι περιορισμένος. Μην τον σπαταλάτε, λοιπόν, ζώντας τη ζωή κάποιου άλλου ανθρώπου. Μην παγιδευτείτε από το δόγμα του να ζείτε από τα αγαθά της σκέψης ενός άλλου. Μην αφήστε τον θόρυβο από την άποψη άλλων ανθρώπων να πνίξει την δική σας, εσωτερική φωνή. Και, το πιο σημαντικό απ’ όλα, να έχετε πάντα το θάρρος να ακολουθείτε την καρδιά και το ένστικτό σας. Αυτά τα δύο, κάπως, πάντοτε, γνωρίζουν ήδη τι εσύ θέλεις πραγματικά να γίνεις. Είναι δευτερεύοντα. Όταν ήμουν νέος, υπήρχε ένα καταπληκτικό δημοσίευμα που είχε τίτλο «The Whole Earth Catalog» («Ο Κατάλογος Όλου του Κόσμου»), που ήταν μία από τις Βίβλους της δικής μου γενιάς. Τον είχε συντάξει ένας τύπος ονόματι Stewart Brand, που ζούσε όχι μακριά από εδώ, στο Menlo Park, και το ζωντάνεψε με το ποιητικό του άγγιγμα. Αυτό συνέβη στα τέλη της δεκαετίας του ’60, πριν από τους προσωπικούς υπολογιστές (personal computers) και το desktop publishing. Όλα τυπώνονταν με τη χρήση γραφομηχανών, ψαλιδιού, και φωτογραφιών από μηχανές Polaroid. Ήταν, άς πούμε, σαν νάχαμε το Google  σε έντυπη μορφή, 35 χρόνια πριν έρθει αυτό που ξέρουμε σήμερα σε ηλεκτρονική: ήταν ιδεαλιστικό, και ξεχείλιζε από υπέροχες εφαρμογές και ιδέες. Ο Στιούαρτ και η ομάδα του έβγαλαν πολλές εκδόσεις του «The Whole Earth Catalog”, και τότε, όταν είχε κάνει τον κύκλο του, έβγαλαν και μία τελευταία έκδοση.Αυτό συνέβη στα μέσα της δεκαετίας του ’70, και είχα την δική σας ηλικία. Στο οπισθόφυλλο της τελευταίας αυτής έκδοσης, υπήρχε μία φωτογραφία που απεικόνιζε το ξημέρωμα σε έναν επαρχιακό δρόμο, έναν δρόμο στον οποίο θα μπορούσατε να βρεθείτε και εσείς κάποια στιγμή, εάν είστε περιπετειώδεις τύποι, να κάνετε ώτο-στοπ. Κάτω από αυτήν την φωτογραφία, υπήρχε μια λεζάντα με τα λόγια: «Stay hungry. Stay foolish». Δηλαδή, «Μείνε πεινασμένος. Κάνε την τρέλα σου». Ήταν το αποχαιρετιστήριο μήνυμα της ομάδας του Στιούαρτ, καθώς υπέγραφαν την τελευταία τους έκδοση. Μείνε πεινασμένος. Μείνε ανόητος. Αυτό ευχόμουν και εγώ πάντοτε για τον εαυτό μου. Και τώρα, καθώς αποφοιτάτε για να αρχίσετε μια καινούργια ζωή, εύχομαι και για σας το ίδιο, ακριβώς, πράγμα. Stay Hungry. Stay Foolish. Thank you all very much.

Κατά την διάρκεια της ομιλίας του Στιβ Τζομπς οι περισσότεροι απόφοιτοι έκλαιγαν συνεχώς. Στο τέλος, το χειροκρότημα δεν θα σταματούσε εάν δεν εκλιπαρούσε ο ίδιος τους φοιτητές, τους καθηγητές, τους συγγενείς και φίλους των φοιτητών: «please stop, before I start».

Μή φοβάσαι την οικονομική (και όχι μόνο) κρίση!

Μείνε πεινασμένος, μείνε ανόητος!

Εμπιστεύσου την καρδιά σου!

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ ΟΠΩΣ ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ή ΤΟ ΚΑΛΟ ΦΑΓΗΤΟ ...

Μόντρεαλ — Το άκουσμα ενός αγαπημένου μουσικού κομματιού, προκαλεί την έκκριση ντοπαμίνης στον εγκέφαλο, χημική ουσία στην οποία οφείλεται το αίσθημα ευχαρίστησης που προκαλείται από το καλό φαγητό, τα ναρκωτικά και από τα χρήματα, σύμφωνα με μια νέα καναδική έρευνα.

Οι ερευνητές του Νευρολογικού Ινστιτούτου του Πανεπιστημίου ΜακΓκιλ του Μόντρεαλ, με επικεφαλής τη Βαλορί Σαλιμπούρ και τον Ρόμπερτ Ζατόρ, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο επιστημονικό έντυπο Nature Neuroscience, έκαναν πειράματα με οκτώ εθελοντές ακροατές ηλικίας 19 έως 24 ετών.

Οι ερευνητές κατέγραψαν τις εγκεφαλικές αντιδράσεις των εθελοντών με τομογράφο εκπομπής ποζιτρονίων (ΡΕΤ), ενώ παράλληλα παρακολουθούσαν τον καρδιακό ρυθμό, την αναπνοή, την θερμοκρασία και την ηλεκτρική αγωγιμότητα του δέρματος των εθελοντών, την ώρα που εκείνοι άκουγαν την αγαπημένη τους μουσική.

Διαπιστώθηκε ότι, πριν καν αρχίσει η μουσική, μόνο με την προσμονή της ακρόασης, ο εγκέφαλος των εθελοντών άρχισε να απελευθερώνει ντοπαμίνη, κάτι που όμως δεν συνέβαινε όταν οι εθελοντές άκουγαν ουδέτερη και αδιάφορη γι' αυτούς μουσική.

Σε επόμενο στάδιο, οι επιστήμονες μελέτησαν τις εγκεφαλικές αντιδράσεις των εθελοντών με λειτουργική μαγνητική τομογραφία (fMRI) και διαπίστωσαν ότι λίγο πριν την ακρόαση της αγαπημένης μουσικής (που ήταν χωρίς λόγια, για να μην επηρεάζονται οι ακροατές από λεκτικούς συνειρμούς), ενεργοποιείτο μια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου, ο κερκοφόρος πυρήνας, ενώ την ώρα της αποκορύφωσης της απόλαυσης της ακρόασης ενεργοποιείτο μια άλλη περιοχή, ο επικλινής πυρήνας.

Και οι δύο περιοχές βρίσκονται στο ραβδωτό σώμα του εγκεφάλου.

Η έρευνα διαπίστωσε ότι, κατά μέσο όρο, η μουσική αυξάνει κατά 6 έως 8% την απελευθέρωση ντοπαμίνης, ενώ σε ένα άτομο η αύξηση έφτασε το 21%, πράγμα που σημαίνει ότι σε μερικούς ανθρώπους η μουσική είναι πηγή πραγματικά μεγάλης απόλαυσης.

Προηγούμενες έρευνες είχαν δείξει ότι ένα ναρκωτικό όπως η κοκαΐνη αυξάνει κατά 22% περίπου τη ντοπαμίνη στον εγκέφαλο, ενώ το καλό φαγητό μέχρι 6%.

Η απελευθέρωση της ντοπαμίνης, σύμφωνα με τους ερευνητές, εξηγεί γιατί η μουσική γεννάει αίσθημα απόλαυσης, αν όχι ηδονής μερικές φορές, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι σε όλες τις κοινωνίες και τις εποχές να την αγαπάνε.

Οι επιστήμονες θεωρούν τη ντοπαμίνη μια χημική ουσία με αρχαία εξελικτική προέλευση στον εγκέφαλο, η οποία υπήρξε -και ακόμα είναι- ουσιώδης για την επιβίωση. Ο μηχανισμός της ντοπαμίνης οδηγεί στην πρόκληση ευχάριστων αισθημάτων για δραστηριότητες που κατ' εξοχήν στηρίζουν τη ζωή, όπως είναι το φαγητό, ενώ στην πορεία του χρόνου, το ίδιο αίσθημα έχει συνδεθεί με άλλα πράγματα, όπως το χρήμα ή τα ναρκωτικά.

Φαίνεται πως κάτι ανάλογο συμβαίνει με την μουσική, η οποία επίσης δεν έχει άμεση σχέση με την επιβίωση του ανθρώπου. Η μουσική ξυπνάει το ίδιο εγκεφαλικό κύκλωμα της ανταμοιβής και ευχαρίστησης. Κάθε φορά που κάνουμε κάτι, το οποίο ο εγκέφαλός μας θέλει να ξανακάνουμε, απελευθερώνει ντοπαμίνη για να μας κάνει να νιώσουμε ωραία και να μας δώσει κίνητρο να επαναλάβουμε την πράξη (περισσότερη μουσική, περισσότερο φαγητό, περισσότερα χρήματα κλπ.), σύμφωνα με τους ερευνητές.

Πηγή: http://www.paidiatros.gr/index.php?cid=9&id=1895&st=2

Η μελέτη δημοσιεύθηκε στο:
Nature Neuroscience 14, 257–262 (2011)
(http://www.nature.com/neuro/journal/v14/n2/full/nn.2726.html)

Με αφορμή την οικονομική κρίση ...

«Του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υποφέρει» Από τον δέκατο-ένατο αιώνα οι νέο-Έλληνες έχουμε υιοθετήσει το δόγμα: «του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υποφέρει». Απαρνηθήκαμε το πρότυπο του Καραγκιόζη προκρίνοντας τη μαγκιά του επαναστάτη, εξοστρακίσαμε από την πρακτική την προχωρημένη διπλωματία των μεσαιωνικών μας προγόνων και καταντήσαμε να μας δουλεύουν οι πάλαι ποτέ «κουτόφραγκοι» ότι «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες», τρομάρα μας … Η μεγαλύτερη βλακεία μας στον Εικοστό αιώνα ήταν η Εθνική μας Αντίσταση και ο Εμφύλιος … και τελικά ψηφίσαμε το μαξιμαληστρικό πυροτέχνημα, «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» … ξανά τρομάρα μας! «Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι». Ποιός είναι ο Καίσαρ το 2011; Το Ελληνικόν Κράτος; Η Ε.Ε.; Το ΔΝΤ; Ο ΟΗΕ; Το διεθνές χρηματοοικονομικό σύστημα; Οι Τράπεζες; Τα ΜΜΕ; Η ερχόμενη παγκόσμια φανερή ή κρυφή Κυβέρνηση; Ο Αντιχριστός; «Δουλειά δεν είχε ο Διάλος γαμούσε τα παιδιά του». «Ο Διάβολος οργώνει»! «Δεν βαριέσαι, θα βρει έτοιμα ο Χριστός να σπείρει». Dum Spiro Spero. Εδώ και δύο-τρεις δεκαετίες, η διεθνής πλουτοκρατία, ειδικά μετά την πτώση του «Ανατολικού Μπλοκ», έχει αναστρέψει το ρεύμα των κατακτήσεων του «λαού» που μετά τη Γαλλική Επανάσταση είχε μια αύξουσα πορεία. Ήδη πολλά «δικαιώματα» και «κατακτήσεις» έχουν χαθεί και τα υπόλοιπα περιμένουν τη σειρά τους. Το πρόβλημα δεν είναι η τρέχουσα οικονομική κρίση, το αγκάθι (ή ότι άλλο) που ήρθε και σφηνώθηκε στον ποπό μας. Το πρόβλημα είναι ότι εδώ και καιρό, στον ταλαίπωρο τον πλανήτη μας, οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι κι όλο και περισσότεροι. Η παγκοσμιοποίηση είναι ένα υπέροχο γίγνεσθαι αλλά προς το παρόν γίνεται κάπως άγαρμπα, πολύ καουμπόικα. Το πρόβλημα δεν είναι αν θα πτωχεύσει ή όχι η Ελλάς. Το πρόβλημα είναι πως (και αν) η ανθρωπότητα θα περάσει στο επόμενο εξελικτικό της στάδιο. Οι «αγανακτισμένοι» μπορεί να έχουν τις καλύτερες προθέσεις αλλά έχουν κάνει ένα βασικό λάθος. Το ίδιο το όνομα φτωχαίνει και αποπροσανατολίζει το εγχείρημα. Τι μπορεί να περιμένει κανείς από την αγανάκτηση; Ίσως, να ξεθυμάνει, να κάψει σαν πυροτέχνημα και την τελευταία δημιουργική ικμάδα του φορέα της. Επιθυμώ να μην επιθυμώ, φοβάμαι να φοβάμαι, είμαι ελεύθερος; Δεν αρκεί να μην φοβάσαι να πτωχεύσεις. Πρέπει να μην φοβάσαι να πεθάνεις. Δεν αρκεί να μη φοβάσαι να πεθάνεις. Πρέπει να ξέρεις πότε και γιατί να πεθάνεις. Την επικοινωνία δεν την εμποδίζει η απουσία της ευφυΐας αλλά η παρουσία της έπαρσης. Η έπαρση δημιουργεί ιδιωτική γλώσσα, ιδιωτική άποψη, πανέξυπνους idiotεs. Οι idiotεs είναι πειθήνια όργανα είτε υπακούν είτε αγανακτούν. Η ύβρις χρήζει μετανοίας γιατί έρχεται η νέμεση της έσχατης πενίας. Αυτή έχει θρονιαστεί από καιρό, τώρα έρχεται η οικονομική πενία και οι idiotεs τρομάζουμε και αγανακτούμε. Καλή συνέχεια!	«Όλα τα πράγματα και τα χρήματα ανήκουν από κοινού σε όλους όπως το φως και ο αέρας που αναπνέουμε, όπως τα βοσκοτόπια στις πεδιάδες και τα βουνά ανήκουν από κοινού στα άλογα ζώα. Όλα λοιπόν έχουν δοθεί από κοινού σε όλους να τα χρησιμοποιούν και δεν ανήκουν σε κανέναν ως προς την κυριότητα. Η πλεονεξία όμως, σαν τύραννος μπήκε στη ζωή μας και αυτά που ο Δεσπότης από κοινού σε όλους έχει δώσει τα μοίρασε στους δούλους και υπηρέτες της, και τα περιέφραξε και τα ασφάλισε με πύργους και μοχλούς και πόρτες, και στέρησε την απόλαυσή των αγαθών του Δεσπότη από όλους τους ανθρώπους, λέγοντας η ξεδιάντροπη ότι είναι ιδιοκτήτης τους και άρα δεν αδικεί κανέναν. Και οι υπηρέτες και δούλοι αυτής της τυράννου, διαδεχόμενοι ο ένας τον άλλο δεν είναι ιδιοκτήτες όσων κατέχουν αλλά πονηροί δούλοι και φύλακες. Πώς λοιπόν είναι δυνατόν να θεωρηθούν ελεήμονες, διότι τάχα έθρεψαν τον Χριστό ή έκαναν έργο άξιο αμοιβής, εάν βγάλουν μερικά από αυτά τα χρήματα, ή και όλα, και, είτε από φόβο των απειλουμένων τιμωριών είτε από την ελπίδα ότι θα ανταμειφθούν εκατονταπλάσια είτε επειδή συγκινήθηκαν από τις συμφορές των ανθρώπων, τα δώσουν στους έως τότε καταφρονημένους στη στενοχώρια και τη στέρηση; Όχι μόνο δεν μπορούν να θεωρηθούν αυτοί ελεήμονες αλλά χρωστούν και μετάνοια μέχρι θανάτου, γιατί κατείχαν για πολλά χρόνια αυτά τα αγαθά και τα στερούσαν από τους αδελφούς τους και δεν τους επέτρεπαν να τα χρησιμοποιούν. Μας έβαλε ο διάβολος την ιδέα να οικειοποιηθούμε και να θησαυρίζουμε αυτά που ο Χριστός μας έδωσε να χρησιμοποιούμε όλοι από κοινού, ώστε με αυτή τη πλεονεξία να μας χρεώσει δύο εγκλήματα. Αφ’ ενός το έγκλημα της ανελεημοσύνης και αφ’ ετέρου το έγκλημα της ελπίδας στα χρήματα και όχι στον Θεό. Γιατί αυτός που έχει πολλά χρήματα δεν μπορεί να ελπίζει στον Θεό. Όπως το λέει κι ο Χριστός ότι “όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί είναι και η καρδιά σας”. Αυτός λοιπόν που δίνει σε όλους από τα χρήματά του κανονικά όχι μόνο δεν δικαιούται να πάρει αμοιβή γι’ αυτό, αλλά μάλλον είναι και υπόδικος για την μέχρι τότε άδικη αποστέρηση των χρημάτων του από τους συνανθρώπους του. Επί πλέον είναι και υπεύθυνος γι’ αυτούς που κατά καιρούς έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας της πείνας και της δίψας γιατί ενώ μπορούσε να τους θρέψει δεν τους έθρεψε, καταχωνιάζοντας όσα ανήκουν στους φτωχούς και αφήνοντάς τους να πεθαίνουν από το κρύο και τη πείνα κι έτσι αποδείχθηκε φονιάς τόσων ανθρώπων όσους θα μπορούσε να είχε θρέψει» (Συμεών του Νέου Θεολόγου, εκδ. Βυζάντιο τομ. 19Δ Λόγος Κατηχητικός Θ’ σελ. 41-51).
Theo: Νομίζω πως όταν κρίνουμε ιστορικές καταστάσεις, οφείλουμε να προσπαθούμε να μπούμε στο πετσί των ανθρώπων και της εποχής τους. Τέτοιες κριτικές κατόπιν εορτής είναι εύκολες. Ναι, μάλλον η δική μας αντίσταση δεν έκρινε τον πόλεμο, κι ίσως θα 'ταν καλύτερα αν το βλέπαμε φιλοτομαριστικά, δεν αντιστεκόμασταν και γλιτώναμε τα χιλιάδες καμένα χωριά και τα δεκάδες χιλιάδες ανθρώπινα θύματα. Για σκέψου, όμως, τι θα γινόταν αν και οι Έλληνες και οι Ρώσοι και οι Γιουγκοσλάβοι αντιστασιακοί και οι Αμερικάνοι που δεν τους απειλούσε ο Χίτλερ, σκέφτονταν σαν και σένα; Θα είχαμε το χιλιετές Γ΄ Ράιχ και, σαν τους δούλους του Φαραώ, θα χτίζαμε τα μεγαλομανή υπερμεγέθη οικοδομήματα που εμπνεύστηκε ο Σπέερ προς δόξαν της Αρίας φυλής, μέχρι να εξαφανιστούμε, σαν τους Ρωμαίους της Δυτικής Ευρώπης που από δουλοπάροικοι κατέληξαν φραγκεμένοι προλετάριοι ή μικροαστοί. Διονύση συχνά λες και γράφεις πολλά σημαντικά και ριζοσπαστικά. Κι εγώ συμφωνώ με τα περισσότερα απ' όσα γράφεις παραπάνω. Συνήθως, όμως, καταλήγεις σε ακρότητες, σαν αυτή που επισημαίνω παραπάνω, και μοιάζεις με την αγελάδα που κλωτσά την καρδάρα με το γάλα.
ΔΙΟΝΥΣΗΣ: Φίλε μου Theo μπορεί και να κατάλαβες ότι δεν κρίνω ιστορικά την Εθνική Αντίσταση αλλά ίσως κάνεις πως δεν κατάλαβες για να μην σε καταλάβουν εκείνοι που δεν κατάλαβαν ... Η Ιστορία δεν γράφεται δια του ΑΝ, η Ιστορία γράφεται με αίμα. Ο γέγονεν γέγονεν ... αλλά κατακρίνω τη «μαγκιά» του εθνικού μας δόγματος «ελευθερία ή θάνατος» και προκρίνω την «πουστιά», τη διπλωματία του Καραγκιόζη. Ο Όμηρος είναι η Βίβλος του Ελληνισμού και αυτό που κατάφερνε επί αιώνες ήταν να παίρνει τα φοβικά πενηνταράκια και να τα μετατρέπει σε ατρόμητες πεντακοσάρες ή και χιλιάρες. Τον κατηγορούν ότι προπαγανδίζει την Βασιλεία γιατί οι ήρωές του είναι Βασιλιάδες και δεν μιλάει για Επανάσταση. Ξεχνάνε όμως ότι, αν το πόπολο το κάνεις μάγκα δεν είναι ανάγκη να του προπαγανδίσεις ιδεολογικά την επανάσταση. Ο Μάγκας θα κάνει την επανάστασή του όπου κι αν βρεθεί, και στη πολιτική (Δημοκρατία), και στην επιστήμη (άνοιγμα της γνώσης στο λαό) και στη τέχνη, και στο θέατρο, κι οπουδήποτε αλλού. Και θα την κάνει την Επανάσταση με τον σωστό τρόπο και στο σωστό χρόνο. Θα την κάνει όμορφα χωρίς να χρειαστεί να την "κάνει" από την ιστορία επειδή τον πάτησε το τραίνο. Από την άλλη, ο καλύτερος τρόπος να καθαρίσεις το χωράφι από τα κυπαρίσσια και να αφήσεις μόνο τα χορταράκια είναι το να προπαγανδίσεις το δόγμα «του έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει». Θα καταφέρεις μέσα σε ένα-δύο αιώνες να μετατρέψεις έναν πληθυσμό τσαγανών (καβουριών) που είχε τη τρέλα να τα βάζει με όποιον βρέθηκε απέναντί του, σε μαλάκια ή καλύτερα σε πλαγκτόν. Συγνώμη που έθιξα «ιερά» εκφραζόμενος με πλήρη ασυνέπεια ως προς το πρότυπο του καραγκιόζη που προτείνω. Κι εμένα μου χρειάζεται μετάνοια για να θεραπευτώ από τον ιό της έπαρσης. Όμηρος σημαίνει συνάντηση και όντως τα Έπη είναι η μέθοδος που καλλιεργεί τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να αυξηθούν οι πιθανότητες να συμβαίνει συνάντηση. Έστω δύο κάθονται σ’ ένα καφενείο. Αν δεν έχουν τι να πουν απλώς θα συνευρεθούν. Αν έχουν και οι δύο να πουν και δεν υποχωρούν να δώσουν χώρο ο ένας στον άλλο πάλι δεν θα συναντηθούν. Για να συναντηθούν δύο άνθρωποι πρέπει ΚΑΙ να έχουν τα απαραίτητα κυβικά για να αναδυθούν, να εκφραστούν, να λάμψουν, να αναβλύσουνε ως συντριβάνι, πρέπει και να έχουν τι να πουν ... ΚΑΙ να μπορούν να ακούσουν, να έχουν την απαραίτητη δυνατότητα νέκρωσης, απέκδυσης του εαυτού, να κατέχουν τη μέθοδο της επιστροφής στο μηδέν, να δύνανται να αυτοσυστηθούν ως «Ούτις», να μπορούν να ακούσουν, να προσλάβουν, να κυοφορήσουν, για να υπάρχουν αυξημένες πιθανότητες να συμβεί ΕΡΩΤΑΣ. Ο Όμηρος εν ολίγοις διδάσκει, καλλιεργεί τον ΕΡΩΤΑ, γι' αυτό κι ο έρωτας είναι το κεντρικό του θέμα. Ο Έρωτας και η επιστροφή του Οδυσσέα, του οδυνόμενου ΝΟΥ στην Πηνελόπη, στην πάντα εργαζόμενη ΚΑΡΔΙΑ. Την Τροία δεν την «πήρε» ο μάγκας, ο Αχιλλέας, αυτόν τον έφαγαν τα σκουλήκια ... έστω και ως τέφρα. Την Τροία την «πήρε» ο πολυμήχανος Οδυσσέας, ο οδυνόμενος και «πούστικα» κινούμενος Καραγκιόζης. Ο λόγος λοιπόν αγαπητοί μου αδελφοί που μας έκαναν τα τρία δύο ... είναι η ύβρις του Αχιλλέα.	Ο άγιος Συμεών λέει ότι όλα τα κτήματα και τα χρήματα ανήκουν σε όλους τους ανθρώπους όπως ο αέρας και το φως και ότι η πλεονεξία εφεύρε τους φράχτες. Φυσικά το άκρον άωτον είναι που φτάσαμε να έχουμε φράχτες, και συναγερμούς στις εκκλησίες! Θα έλεγα λοιπόν ο Αρχιεπίσκοπος να ρευστοποιήσει το χαρτοφυλάκιο της Εκκλησίας της Ελλάδας και τα χρήματα να τα στείλει σε κάποιους από τα 880 εκατομμύρια συνανθρώπων μας που δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό, ή όπου αλλού έχει έμπνευση «στου διαόλου τη μάνα», μακριά από εμάς … μακριά από οποιοδήποτε «εμείς», δηλαδή ούτε καν στην Εξωτερική Ιεραποστολή στην Αφρική, ούτε καν στους ταλαίπωρους λαθρομετανάστες μας που η ορθόδοξη Ελλάς αντιμετωπίζει χειρότερα κι από ζώα, γιατί ακόμα κι αυτοί οι καημένοι υπάγονται κατά κάποιο τρόπο στο «εμείς». Βέβαια εάν υποψιαζόντουσαν οι συνάδελφοί του ότι πρόκειται να κάνει κάτι τέτοιο θα έπεφτε … επί τόπου, οι πρώτοι που θα τον τσαλαπατούσαν θα ήταν οι «αγανακτισμένοι» και σίγουρα θα αγανακτούσαμε μαζί του κι όλοι οι υπόλοιποι έλληνες πολίτες που πήρε τα λεφτά μας και τα πέταξε στην άκρη της γης. Έχουμε οικονομική κρίση σε σχέση με το πώς ήμασταν πρόπερσι αλλά πάνω στη ταλαίπωρη τη γη μας γίνεται χαμός και δεν δικαιούμαστε να γκρινιάζουμε κι ακόμα περισσότερο να αγανακτούμε. Μπορεί τα πολλά να μην τα φάγαμε μαζί (τάφαγαν άλλοι) αλλά κι αυτά που μασουλάμ’ εμείς δεν είναι λίγα και δεν τα τρώμε μαζί με κάποιους άλλους που λιμοκτονούν. Αυτός που μίλησε για «τα του Καίσαρος» … «είπε κι άλλα, είπε κι άλλα» … είπε για «χιτώνες» … είπε για «σφαλιάρες» … (είπε, «μη κληθήτε ΔΑΣΚΑΛΟΙ ... και ΠΑΤΕΡΑ μη καλέσητε υμών επί της γης ... μηδέ κληθήτε ΚΑΘΗΓΗΤΑΙ» – sorry, άσχετο … μη χύσω … πάλι). Δεν μπορώ να φανταστώ που θα έπρεπε να φτάσει ο πήχης αν πάρουμε στα σοβαρά τα λόγια Του …. θα μπορούσαμε να περνάμε και με Airbus A380 από κάτω. For example, ο πήχυς δια τας οικονομικάς μας ανάγκας είναι το να έχουμε την αναγκαία διατροφή, τα αναγκαία ρούχα, και στέγη για να κατοικούμε, “έχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα, τούτοις αρκεσθησόμεθα. 6.9 οι δε βουλόμενοι ΠΛΟΥΤΕΙΝ εμπίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα και επιθυμίας πολλάς ανοήτους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν” (Τιμ. Α’ 6,7-9)». Για τη λογική του χωρίου ΠΛΟΥΣΙΟΣ δεν είναι ο Τζογατσόπουλος, αλλά εγώ που έχω τα αναγκαία για να κάμνουν «ιδιαίτερα» τα βλαστάρια μου. Αν πάρουμε στα σοβαρά τα λόγια Του … πάει το γαλατάκι, πάει κι αγελαδίτσα μας που τόσο καλά, ακόμη … όποιους τέλος πάντων … καταφέρνει να μας ταΐζει.
Όσο για το, αν είμαστε ή όχι σαν τους δούλους του Φαραώ, ή για το αν υπάρχουμε ή έχουμε εξαφανιστεί, ή για το ποιός καρπώνεται περισσότερο τα «οφέλη» της «ελεύθερης» καπιταλιστικής κοινωνίας ή ποιός τα έχει περισσότερο ανάγκη … καλύτερα να μη συζητήσουμε … τουλάχιστον εδώ. Η Ιστορία δεν γράφεται δια του ΑΝ αλλά … αν οι «μάγκες» πρόγονοί μας το ‘40 είχαν μιμηθεί τη «πούστικη» συμπεριφορά των συμπατριωτών τους Αγιορειτών και εξασφάλιζαν κι αυτοί την εύνοια του Αδόλφου δια σύσσωμον το ελληνικόν έθνος και αν είχαμε και τον τρόπο να εξασφαλίζουμε και διαχρονικά την εύνοια όλων των εκάστοτε Πλανηταρχών θα είχαμε πολύ περισσότερα κινητά, ταχύπλοα, αγροτικά, τζιπούρες, δρόμους, αναπαλαιώσεις κι επιδοτήσεις .... Πάντως ας μη μας πιάνει και κατάθλιψη, όπου νάναι θάρθει κάποιος Μάγκας που και καλός θα είναι, και ηθικός, και μάλλον θα μας τα προσφέρει αφειδώς όλα αυτά και πολύ περισσότερα και τότε όλοι θα τρέξουμε από πίσω του. Αμήν και πότε!!! Καλή μετάνοια.
Theo: Αγαπητέ Διονύση, Συμφωνώ πως η Ιστορία γράφεται με αίμα. Το Αν εσύ το εισήγαγες στη συζήτηση, κατακρίνοντας τους παππούδες μας που δεν κάθησαν καλά με τους Γερμανούς (και ξέρεις πως έχω θύματα από τη μεριά της μάνας μου). Προσπάθησα αφενός να μπω στο πετσί αυτών των ανθρώπων και αφετέρου να σου δείξω πόσο επικίνδυνη είναι η λογική της "π..στιάς" που διακηρύσσεις. Και το "ελληνικόν έθνος" (δια του Τσολάκογλου και των Ράλληδων) συνθηκολόγησε με τους Γερμανούς. Πολλοί όμως αντιστάθηκαν και θυσιάστηκαν για τους άλλους. Η Ι. Κοινότητα του Αγίου Όρους έστειλε την επιστολή στον Αδόλφο, για να το γλιτώσει από τους Βουλγάρους που ήταν έτοιμοι να εισβάλουν. Πολλοί Αγιορείτες όμως συμμετείχαν στην Αντίσταση, βοηθώντας αναγκεμένους συνανθρώπους τους, ένας εκτελέστηκε κι αρκετοί "παραθέρισαν" στα στρατόπεδα της Μεσευρώπης γι' αυτό. Οπότε, "μάγκες" και "π..." εξ ίσου. Να 'σαι καλά.
ΔΙΟΝΥΣΗΣ: Ξανά-μανά μπας και συνεννοηθούμε: ΔΕΝ ΚΑΤΑΚΡΙΝΩ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, και τους όποιους παππούδες από όποια μεριά, λέγοντας ότι η Αντίσταση ήταν η μεγαλύτερη βλακεία που κάναμε τον εικοστό αιώνα. Κατακρίνω το δόγμα "ελευθερία ή θάνατος" βλέποντας στο διάβα των δεκαετιών (και των αιώνων) τα αποτελέσματα που προκάλεσε. Για παράδειγμα, ενώ οι παππούδες μας ήταν έτοιμοι, οι περισσότεροι, να θυσιάσουν, και πολλοί θυσίασαν, περιουσίες, οικογένεια και την ίδια την ζωή τους, τα εγγόνια τους τα καημένα δεν αντέχουμε ούτε μια ασπιρίνη να θυσιάσουμε· ενώ οι γιαγιάδες μας κουβαλούσαν μέσα στα χιόνια πολεμοφόδια τα δισέγγονά τους βαριούνται να σηκωθούνε από τον καναπέ ή το πεζούλι. Αυτό λέγεται ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ. Αυτό το άτιμο το δόγμα έχει αλλοιώσει το DNA μας και από ΑΕΤΟΥΣ μας έχει κάνει ΚΟΤΕΣ. Και όποιον τολμάει να μη θεωρεί αυτονόητο οικοσύστημά μας το κοτέτσι τον περνάμε για τρελό. Και φυσικά το αίτημα είναι και "μάγκες" και "πούστηδες" ΕΝ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙ ή καλύτερα "φρόνιμοι ως οι όφεις", κοινώς φαναριώτες, με όλη τη πονηριά του πονηρού υπό μάλης, διαθέσιμη, για κάθε χρήση pour la vie du monde κι όχι αγαθοί φαντασιόπληκτοι και φαντασμένοι ιδεαλιστές, ληστές του μέλλοντος της ανθρωπότητας και των παιδιών μας. ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΘΥΜΗΣΩ, ΤΟ 2003 ΕΙΧΑ ΓΡΑΨΕΙ: «Κάθε πόλεμος είναι αδελφοκτόνος. Η γερόντισσα Γαβριηλία έλεγε ότι, στην Ινδία, οι ιθαγενείς (που έβλεπαν την πνευματικότητά της και υπέθεταν ότι όλοι οι Ορθόδοξοι είμαστε κάπως έτσι!) απορούσαν γιατί γίνεται στην Κύπρο ο ένοπλος αγώνας της ΕΟΚΑ. Της έλεγαν: Μα καλά, γιατί δεν προσεύχονται οι Κύπριοι να διώξει ο Θεός τους Άγγλους;!! Με τέτοια όμως παιδαριώδη πρακτική δεν εδραιώνονται τα εθνοφυλετικά ιδεολογήματα και κινδυνεύουν να στερέψουν οι ποταμοί του ζέοντος αίματος των αδελφοκτόνων πολέμων των εθνών». Καλή μετάνοια Theo μου, μπας και από τη δική μας τη μετάνοια οφεληθούν και οι καημένοι οι παππούδες μας που δεν είχαν την ευκαιρία να συνειδητοποιήσουν το λάθος δρόμο που μοιραία ΕΝ ΑΓΝΟΙΑ τους ακολούθησαν. Εκείνοι δεν ήξεραν, εγώ όμως που κάπως έτσι τα έχω νοιώσει δεν δικαιούμαι να υπερηφανεύομαι που ο καημένος μου ο παππούς -που φέρω το όνομά του- ήταν Μακεδονομάχος και καθάρισε τουλάχιστον 5-6 και μετά έγινε και παπάς!
Theo: Μ' αὐτό το σχόλιο ("ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΘΥΜΗΣΩ, ΤΟ 2003 ΕΙΧΑ ΓΡΑΨΕΙ") συμφωνώ απολύτως. Με το προηγούμενο ("Ξανά-μανά μπας και συνεννοηθούμε ..."), κάπου σκοντάφτω, αλλά δεν πειράζει. Κάπου θα τα βρούμε...
Βασίλης Ξυδιάς: Απολογίες: Αγαπητέ Διονύση Παπαχριστοδούλου, διονυσιακώς ομιλείς κι εγώ δεν το είχα καταλάβει ο ανόητος. Γι’ αυτό και έσπευσα να σε «βρίσω», όπως πολύ σωστά κατάλαβε ο επίσης αγαπητός γ.κ. Μήπως δεν είσαι λοιπόν εξυπνάκιας, όπως αρχικώς εννόησα, αλλά σαλός; (Το «δια Χριστόν» παίζεται, αλλά και το «σαλός» σκέτο δεν είναι λίγο). Ζητώ λοιπόν συγγνώμη για τη βιασύνη μου να σε κρίνω και στο εξής θα έχεις από μένα το ελεύθερο. Κι εγώ υπόσχομαι να δίνω βάση στις ανοησίες σου μήπως και κάποια στιγμή καταστούν νοητές και βγω πολλαπλώς ωφελημένος, όπως έχω αρχίσει να υποψιάζομαι. Κι αν πάλι όχι, δεν βαριέσαι. Και πάλι ωφελημένοι θα βγούμε όλοι μας. Έτσι δεν είναι;
ΔΙΟΝΥΣΗΣ: ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΙ ... ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΘΙΞΕΣ ΤΟ ΘΕΜΑ ΔΕΣ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ ΤΟΥ 2009: Λέμε κάποιους αγίους «δια Χριστόν Σαλούς», ας πούμε, ε, μου έχει κολλήσει ότι δεν είναι σαλοί επειδή κάνουν τρέλλες, αλλά επειδή κάνουν την τρέλλα να σβήσουν (για να ακριβολογήσουμε έχουν επιτρέψει στον ουράνιο Πατέρα να σβήσει) την προσωπικότητά τους, τον εαυτό τους, τα θελήματα και τις επιθυμίες τους, τις ανθρώπινες προκαταλήψεις και τα αυτονόητα που τους συνδέουν με το περιβάλλον του τόπου και του χρόνου, της εποχής και της πατρίδας τους, είναι δηλαδή φανερά, προκλητικά, εκτός τόπου και χρόνου, και ενεργούν σαν φτερό στον άνεμο, είναι πλήρως Πνευματοκίνητοι. Δηλαδή θεωρώ εκκοσμίκευση το ότι τους λέμε «δια Χριστόν Σαλούς» δεν είναι σαλοί είναι απλώς ο Χριστός, είναι ολόκληρος ο Χριστός χωρίς απομεινάρια ανθρώπινων προκαταλήψεων. Κατά τα άλλα είναι λογικότατοι ή μάλλον Λογικότατοι.

Αποσπάσματα συζήτησης από το:
Τα καίσαρος καίσαρι. Σχόλιο στο βάθρο που τρίζει

ΕΡΑΣΜΟΥ «ΜΩΡΙΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ»

«ΜΩΡΙΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ» του Εράσμου (1469-1537) Μετάφραση: Στρατής Τσίρκας, Εκδόσεις, Ηριδανός 1970
	ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΜΩΡΙΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ» ΤΟΥ ΕΡΑΣΜΟΥ (1469-1537) Ολόκληρο το βιβλίο είναι διαθέσιμο στο Διαδίκτυο στη διεύθυνση: http://www.scribd.com/doc/17282125/-
	1
	Μιλά η Τρέλα (/36) Γιατί βγήκα στη μόστρα μ’ αυτά τ’ αλλόκοτα ρούχα, θα το μάθετε, αν κάνετε τον κόπο και μου δώσετε αυτί. Όχι εκείνο, βέβαια, που δίνετε στους ιεροκήρυκες, άλλα το άλλο που στήνετε τόσο καλά στα πανηγύρια, για τους τσαρλατάνους, τους σαλτιμπάγκους και τους τζουτζέδες, η εκείνο το γαϊδουρίσιο που έστησε άλλοτε ο Βασιλιάς μας ο Μίδας στον Πάνα. Μ’ έπιασε η λόξα να σας κάνω κομμάτι το σοφιστή. Όχι σαν αυτούς που παραγεμίζουν το κεφάλι των νέων με πληχτικά κουροφέξαλα, και τους μαθαίνουν να καυγαδίζουν με πείσμα, χειρότερα κι από γυναίκες. Όχι. Θα μιμηθώ εκείνους τους αρχαίους, που για ν’ αποφύγουν τον ντροπιαστικό τίτλο του σοφού, προτίμησαν να λέγονται σοφιστές, και δουλειά τους ήταν να συνθέτουν εγκώμια σε θεούς και ήρωες. Θ’ ακούσετε λοιπόν ένα εγκώμιο, όχι του Ηρακλή μήτε του Σόλωνα, μα το δικό μου, της Τρέλας. (/44) Ας εξετάσουμε όμως με λεπτομέρειες την υπόθεση. Ποιος δεν ξέρει πως τα παιδικά χρόνια του ανθρώπου είναι απ’ (/45) όλα τα πιο χαρούμενα, τα πιο ευχάριστα; Μα τι έχουν λοιπόν τα παιδιά και τα φιλούμε, τ’ αγκαλιάζουμε, τα χαϊδεύουμε, αφού κι ένας εχθρός ακόμα τρέχει να τα βοηθήσει; Μια λεοπάρδαλη σκοτώνει ένα θηλυκό μπαμπουΐνο που ήταν όμως έγκυος και τη στιγμή που σκότωνε τη μάνα γεννήθηκε το νεογνό-μπαμπουϊνάκη. Όταν το είδε η λεοπάρδαλη παράτησε το θήραμά της, τη σκοτωμένη μάνα του και όλη την ημέρα προστάτευε το νεογέννητο μπαμπουϊνάκι. Τι άλλο από τη γοητεία της τρέλας; Η προνοητική Φύση εφοδιάζει μ’ αυτήν τα βρέφη, για ν’ αλαφρώνουν με κάποια διασκέδαση τους κόπους όσων τ’ αναθρέφουν, και να κερδίζουν την εύνοια όσων τα προστατεύουν. Κι η νιότη που έρχεται κατόπι, πόσο τους γοητεύει όλους, με πόσο άδολη καρδιά την κανακεύουν, με πόση ζέση της κάνουν πλάτες, με πόση προθυμία της δίνουν ένα χέρι βοήθεια! Από πού βαστάει λοιπόν, σας ρωτάω, αυτή η γοητεία των νέων; Από μένα (την τρέλα) βέβαια, που τους γλυτώνω απ’ τη φρονιμάδα, άρα κι απ’ τη γκρίνια. Ψέματα; Έτσι και μεγαλώσουν κομματάκι, με την πείρα και τη μελέτη, αρχίζουν και σκέφτονται σαν άντρες κι αμέσως η ομορφιά τους μαραίνεται, η ορμή τους ξεθυμαίνει, το κέφι τους κρυώνει, το σφρίγος τους πέφτει. Όσο φεύγει ο άνθρωπος από κοντά μου (από την τρέλα), τόσο λιγότερο ζει, ώσπου φτάνουν τα μελαγχολικά γεράματα, δύσκολα για τους άλλους, δύσκολα και για τα ίδια, που κανένας θνητός δε θα τα σήκωνε, αν δε βρισκόμουν πάλι εγώ (η τρέλα), πονόψυχη σε τόσες μιζέριες. Όπως οι θεοί των ποιητών, που με τη μεταμόρφωση γλυτώνουν κάποιο δυστυχισμένο από το θάνατο, έτσι κι εγώ ξαναφέρνω, όσο γίνεται, στην παιδική ηλικία, αυτούς που βρίσκονται πια μπρος στον τάφο. Σωστά λέει γι’ αυτούς ο κόσμος πως «ξαναμωράθηκαν». (/49) Ο Βάκχος, λόγου χάρη, γιατί να είναι πάντα έφηβος με ωραία μαλλιά; Γιατί ζει, μεθυσμένος κι αναίσθητος, μέσα στα γλέντια, τους χορούς, τα τραγούδια και τα παιχνίδια, κι αποφεύγει να ‘χει την παραμικρή σχέση με την Παλλάδα. Τόσο λίγο τον κόφτει να περάσει για γνωστικός … δεν τον πειράζει να τον λένε τρελό … Μα ποιος δε θα προτιμούσε να ήταν αυτός ο τρελός και βλάκας, ο πάντα χαρωπός, ο πάντα νέος, που φέρνει σ’ όλους απολαύσεις και χαρές, παρά εκείνος ο ύπουλος ο Δίας, που τον φοβάται όλος ο κόσμος, … ή ακόμα η Παλλάδα η γουρλομάτα, που φοβερίζει συνέχεια με τη Γοργόνα της και το κοντάρι της; Γιατί πάντα παιδί αυτός ο Έρωτας; Μα γιατί είναι παιχνιδιάρης· μήτε κάνει μήτε σκέφτεται ποτέ του κάτι γνωστικό. (/51) Σύμφωνα με τον ορισμό των στωικών, σοφία πα να πει ν’ αφήνεις να σε κυβερνάει το λογικό· κι αντίθετα, τρέλα, να παραδέρνεις μέσα στα πάθη. Ο Δίας, για να μην είναι η ζωή των ανθρώπων θλιβερή κι ανούσια, τους έδωσε πολλά πάθη και λίγο λογικό. (/52) … Κι από πάνω, αυτό το λογικό, το ξάκρισε σε μια στενή γωνιά της κεφαλής, ενώ παράτησε στα πάθη όλο το ρέστο του κορμιού. Έπειτα, στο λογικό μονάχο έβαλε αντικρύ δύο έξαλλους τύραννους: το Θυμό, που βαστά το κάστρο του στήθους με την πηγή της ίδιας της ζωής, δηλαδή την καρδιά· και τον Πόθο, που το κράτος του απλώνεται ως και κάτω απ’ τ’ αποκοίλι. Τώρα, τι μπορεί να κάνει το λογικό αντικρύ σ’ αυτές τις δυό αδελφωμένες εξουσίες, το βλέπουμε αρκετά στο καθημερινό φέρσιμο των ανθρώπων. Μπορεί να κράζει μόνο τις προσταγές του χρέους ώσπου να βραχνιάσει. Μα είναι σαν ανήμπορος βασιλιάς: του λένε «άμε να κρεμαστείς», οι βρισιές τους σκεπάζουν τη φωνή του, ώσπου κι αυτό, μπαϊλτισμένο, παραδίνεται. Όσο για τον άνθρωπο το γεννημένο να κυβερνά το σπίτι του, χρειαζόταν να του στάξουν και κανένα δράμι λογικό. Ο Δίας πήρε τη γνώμη μου πάνω σ’ αυτό – την παίρνει για όλα. Ευθύς του έδωσα μια συμβουλή στ’ ανάστημά μου: να τον ζέψουν με μια γυναίκα, ζώο κουτό και παλαβό, μα τόσο αστείο και χαριτωμένο! Η τρέλα της θα μοσκοβολάει τη σπιτική ζωή και θα γλυκαίνει την αυστηρότη των αντρίκιων φυσικών. Όταν ο Πλάτων δείχνει πως διστάζει που να ταξινομήσει τη γυναίκα, στα λογικά πλάσματα ή στα ζώα, δε ζητά, βέβαια, παρά να τονίσει τη φημισμένη τρέλα αυτού του φύλου. Αν μια γυναίκας, λόγου χάρη, της κατεβεί να περάσει για μυαλωμένη, θα γίνει δυό φορές τρελή. … Μην πας κόντρα στη φύση: κάνεις διπλό το κουσούρι σου όταν το φτιασιδώνεις σε αρετή, κι όταν φορτσάρεις το ταλέντο σου. Ακόμα και ντυμένη στη πορφύρα, λέει μια ελληνική (/53) παροιμία, η μαϊμού μένει μαϊμού, έτσι, όπως και να μασκαρευτεί, η γυναίκα είναι πάντα γυναίκα, δηλαδή τρελή. Δε νομίζω τις γυναίκες τόσο τρελές, που να μου κρατήσουν κακία επειδή τις λέω τρελές, εμένα την Τρέλα που είμαι κι η ίδια μου γυναίκα. Τις παρακαλώ να το κοιτάξουν από πιο κοντά: σ’ αυτό το δώρο της τρέλας το χρωστούν που είναι, σε πολλά, πιο ευτυχισμένες από τους άντρες. ... πού το βρήκε ο άντρας αυτό το κατεβασμένο μούτρο, το τραχύ δέρμα, τα δασά γένια, που τον γερνάνε πριν την ώρα του; Απ’ το κουσούρι του: τη φρονιμάδα. ….. Τώρα λοιπόν ξέρετε από ποια πηγή τρέχει η πρώτη και πιο μεγάλη ευχαρίστηση της ζωής. (/94) Το μυαλό του ανθρώπου είναι έτσι φτιαγμένο που καλύτερα πιάνεται με το ψέμα παρά με την αλήθεια. Θέτε να κάνετε μια δοκιμή; Πηγαίνετε στην εκκλησία όταν έχει κήρυγμα: αν γίνεται λόγος για σοβαρά πράματα, όλος ο κόσμος κοιμάται, χασμουριέται, βαριέται. Μόλις ο κράχτης (συγνώμη, ο κήρυκας θέλω να πω) αρχίσει καμιά ιστορία για γυναικούλες, όπως συχνά το κάνουν, όλοι ξυπνούν και στέκονται μ' ανοιχτό στόμα. Το ίδιο, αν είναι κανένας άγιος λιγάκι παραμυθένιος και ποιητικός - σα να πούμε ο άη Γιώργης, ο άγιος Χριστοφόρος ή η αγιά Βαρβάρα - θα δείτε πόσο πιο ευλαβικά τον προσκυνάνε από τον άγιο Πέτρο, τον άγιο Παύλο ή ακόμα και το Χριστό. Αλλά δεν είναι τόπος εδώ να πιάσουμε στο στόμα μας αυτά τα πράγματα. (/97) Εγώ (η τρέλα) δεν περιμένω τάματα, δε θυμώνω, δεν απαιτώ πρόσφορα για συχώριο, αν παραλείψουν κάποιο τυπικό στη λατρεία μου. ... Αλλά κανείς, μου λένε, δεν κάνει θυσίες στην (θεά) Τρέλα, κανείς δεν της χτίζει ναό. Σωστά, και τούτη η αχαριστία, σας το είπα, πολύ με κάνει κι απορώ. Μα κι αυτό το παίρνω απ' την καλή του, γιατί είμαι βολική. Κι έπειτα, δεν τα θέλω αυτά, τί μου χρειάζονται; Τι θα μου κάνουν δυό κόμποι λιβάνι, λιγουλάκι αλεύρι, ένας τράγος, μια σκρόφα, όταν σ' όλες τις χώρες του κόσμου, όπου βρίσκονται άνθρωποι, μου προσφέρουν μια λατρεία που κι αυτοί ακόμα οι θεολόγοι την κρίνουν άριστη; Έπρεπε μήπως να ζηλέψω την Άρτεμη επειδή της κάνουν θυσίες μ' ανθρώπινο αίμα; Εγώ νομίζω πως παντού και όλοι εμένα με λατρεύουν ευλαβικά, αφού μ' έχουνε μέσα στην καρδιά τους, εμένα δείχνουν στα φερσίματά τους, κι η ζωή τους με κατρεφτίζει φτυστή κι απαράλλαχτη. Σίγουρα, τέτοιος τρόπος λατρείας δεν είναι και τόσο συχνός, μήτε ανάμεσα στους χριστιανούς. (/98) Κι ύστερα τί τον θέλω το ναό; Ο κόσμος ολάκερος είναι ναός μου και πολύ όμορφος μάλιστα ... παντού όπου βρίσκονται άνθρωποι έχω και πιστούς. (/101) Αλλά θα 'μουν κι εγώ τρελή για δέσιμο ... αν συνέχιζα να μετρώ τις ποικιλίες της τρέλας και των παραλογισμών του όχλου. Έρχομαι σ' εκείνους, που ανάμεσα στους θνητούς ποζάρουν για σοφοί κι ορέγονται, (/102) όπως λένε, το χρυσό κλαδί. Στην πρώτη σειρά έρχονται οι γραμματικοί (φιλόλογοι), αλλόκοτη φάρα, που θα 'ταν η πιο κακορίζικη, άθλια και καταραμένη απ' τους θεούς, αν εγώ από λύπη δε μαλάκωνα τη δυστυχία του άχαρου επαγγέλματός τους με μιαν ήρεμη παλάβρα. Τους βλέπω πάντα πειναλέους και σιχαμερούς στα σκολειά τους ... Τί σκολειά; ... καλύτερα τις σωφρονιστικές φυλακές, τις αίθουσες με τα βασανιστήρια. Γερνούν τριγυρισμένοι από κοπάδι τα σκολιαρόπαιδα, ξεθεωμένοι στη δουλειά, ξεκουφαμένοι από τις φωνές, πνιγμένοι από τη μπόχα και τη βρώμα, κι όμως, χάρη σε μένα, έχουν ένα ξεγέλασμα: θαρρούν πως είναι οι πρώτοι ανάμεσα στους ανθρώπους. Εχ, και πως ευχαριστιούνται όταν με άγριες ματιές και τρομαχτική φωνή κάνουν την τάξη να τρέμει, όταν με το χάρακα, το ραβδί και το κουρμπάτσι σακατεύουν τα κακόμοιρα τα παιδιά. (/104) Παραδεχτείτε όμως πως με τη δική μου χάρη αυτό το ζώο, το πιο δυστυχισμένο απ' όλα, και πολύ μάλιστα, ο γραμματικός (ο φιλόλογος), φτάνει σε τέτοια ύψη ευδαιμονίας που δε θ' άλλαζε την τύχη του μήτε με του βασιλιά της Περσίας. Οι ποιητές μου χρωστούν πιο λίγα, αν κι από φυσικού τους είναι της δικαιοδοσίας μου, ελευθερόφιλη φάρα, που όλη της η έγνοια είναι να γοητεύει τ' αυτιά των κουτών με κουραφέξαλα και γελοία παραμύθια. Κι οι ρήτορες; Μου κάνουν κάπου-κάπου απιστίες πιάνοντας σχέσεις με τους φιλοσόφους, μα είναι δικοί μου. (/109) Κι οι θεολόγοι ... θα ’ταν ίσως καλύτερα να μην τους αναφέρω, να μην αναδέψω αυτή τη βαλτωμένη Καμαρίνα και ταράξω τις βρωμολυγαριές της. Φοβερά κατσούφικη κι οξύθυμη φάρα, δε το ’χουν σε τίποτα να μου ριχτούν ομαδικά, μ’ εφτακόσια πορίσματα, για να μ’ αναγκάσουν ν’ ανακαλέσω, κι αν αρνηθώ, να με βγάλουν στα γρήγορα αιρετική (την τρέλα). Μ’ αυτό τ’ αστροπελέκι φοβερίζουν κατευθείαν και τον κάνουν να κοκκαλώσει από τρομάρα, όποιον δεν τους αρέσει. Πιο αχάριστους, να μην παραδέχονται το καλό που τους κάνω, δεν έχω βρει. (/111) ....... Τα ψιλολογήματά τους είναι αμέτρητα. ... Λένε, λόγου χάρη, πώς είναι πιο μικρό αμάρτημα να σφάξεις χίλιους ανθρώπους παρά να ράψεις μέρα Κυριακή το παπούτσι φτωχού. .... Αυτά τα ψιλολογήματα τα πολύ ψιλολογημένα τα ψιλολογούν ακόμα πιότερο οι σχολαστικές αιρέσεις και σε μπερδεύουν τόσο, που πιο γρήγορα θα έβγαινες απ’ το λαβύρινθο παρά από τα κλωθογυρίσματα των Ρεαλιστών, Νομιναλιστών, Θωμιστών, Αλβερτιστών, Οκκαμιστών, Σκωτιστών - κι αναφέρω μόνο τις κυριότερες σχολές. Τί πολύξεροι που είναι σ’ αυτές τις σχολές, και τί δύσκολοι! Θαρρώ πώς οι ίδιοι οι Απόστολοι θα χρειάζονταν να τους φωτίσει άλλη μια φορά το άγιο Πνεύμα, αν μαζεύονταν για να συζητήσουν αυτά τα θέματα με την καινούργια τούτη φάρα των θεολόγων. (/114) Όταν όμως συναντούν τέτοιες ατέλειες στο Χρυσόστομο, στο Βασίλειο ή στον Ιερώνυμο, οι θεολόγοι μας αποφαίνονται γράφοντας στο περιθώριο: "Απαράδεκτον". Γιατί, βέβαια, οι Πατέρες της Εκκλησίας ανασκευάσανε τους εθνικούς φιλοσόφους και τους Ιουδαίους, ανθρώπους από φυσικού τους ξεροκέφαλους, αλλά το έκαναν μάλλον με τη ζωή τους και τα θαύματά τους παρά με συλλογισμούς, γιατί κανένας τους δε θα ’ταν ικανός να καταλάβει το παραμικρό απ’ όσα ζητήματα σηκώνει ο Σκώτ. (/116) Οι καθηγητές μας ωστόσο είναι πέρα για πέρα ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους· ακόμα περισσότερο: χαίρονται γιατί μέρα και νύχτα είναι τόσο απορροφημένοι με τα γλυκά τους κουροφέξαλα, που δεν τους μένει καθόλου καιρός να ξεφυλλίσουν το Ευαγγέλιο ή τις Επιστολές του Αποστόλου Παύλου. Κι ενώ περνούνε τον καιρό τους έτσι στα πανεπιστήμια, φαντάζονται πώς η Εκκλησία στηρίζεται πάνω στους στύλους των συλλογισμών τους και πώς χωρίς αυτούς θα γκρεμιζόταν ολόκληρη, όπως ο Άτλαντας, λέν οι ποιητές, που σηκώνει πάνω στη ράχη του τον ουρανό. Και πόσο ευτυχισμένοι νιώθουν όταν πλάθουν και ξαναπλάθουν κατά το κέφι τους τις ιερές Γραφές, σά να ’ταν μαλακό κερί, όταν έχουν την απαίτηση, τα πορίσματά τους, που τα παραδέχτηκαν (/116) κιόλας μερικοί σχολαστικοί, να λογαριάζονται πιο πολύ από τους νόμους του Σόλωνα ή καλύτερα από τα δόγματα του Πάπα· όταν γίνονται οι λογοκριτές όλου του κόσμου και υποχρεώνουν τον καθένα ν’ ανακαλέσει ό,τι δεν είναι σύμφωνο στον πόντο με τα δικά τους προσίσματα, φανερά κι υπονοούμενα· όταν αποφαίνονται με προφητικό ύφος: "Η πρόταση αυτή σκανδαλίζει, η άλλη είναι όλο ασέβεια, τούτη μυρίζει αιρετική, κι εκείνη έρχεται άσκημα στ’ αυτί". Κι όταν περιγράφουν με την πιο μεγάλη ακρίβεια όλες τις λεπτομέρειες της Κόλασης, σά να ’χουν ζήσει χρόνια μέσα σ’ αυτή τη δημοκρατία; (/117) Τέλος, θαρρούν πώς είναι πρωτοξάδερφοι με τους θεούς, κάθε φορά που ο κόσμος τους χαιρετά ευλαβικά με τον τίτλο "Διδάσκαλε ημέτερε", .... Αλίμονο, λένε, σ’ όποιον γράψει το "Διδάσκαλε" χωρίς κεφαλαίο ή αλλάξει τη σειρά και πει "ημέτερε Διδάσκαλε", θα χαλούσε μονομιάς όλο το μεγαλείο του θεολογικού ονόματος.
	1
	ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΜΩΡΙΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ» ΤΟΥ ΕΡΑΣΜΟΥ (1469-1537) Ολόκληρο το βιβλίο είναι διαθέσιμο στο Διαδίκτυο στη διεύθυνση: http://www.scribd.com/doc/17282125/-

Ραββίνος Μορντεχάϊ Φριζής: «Ο ΜΕΣΣΙΑΣ ΣΤΟΝ ΙΟΥΔΑΪΣΜΟ»

Το παρακάτω βίντεο (στα δεξιά) αποτελείται από αποσπάσματα από τα οκτώ βίντεο (στα αριστερά) που έχει ανεβάσει ο ραββίνος Μορντεχάϊ Φριζής http://www.youtube.com/watch?v=xFSQBULqOwQ http://www.youtube.com/watch?v=X4F5bfQVNYI http://www.youtube.com/watch?v=jjaUAAe1H08 http://www.youtube.com/watch?v=cXortbpnOwY http://www.youtube.com/watch?v=0FiaesBT_fg http://www.youtube.com/watch?v=IxPxQkpj2zo http://www.youtube.com/watch?v=brcvxItK6fI http://www.youtube.com/watch?v=SgubkpOnpHY
	ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΟΣΑ ΛΕΕΙ Ο ΡΑΒΒΙΝΟΣ ΜΟΡΝΤΕΧΑΪ ΦΡΙΖΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΣΣΙΑ ΣΤΟΝ ΙΟΥΔΑΪΣΜΟ
	1
	«Ο Μεσσίας σύμφωνα με τον ορθόδοξο Ιουδαϊσμό θα είναι άνθρωπος, θνητός, γεννημένος με φυσιολογικό τρόπο από θνητούς γονείς, θα δημιουργήσει την δική του οικογένεια, θα παντρευτεί και κατά πάσα πιθανότητα θα έχει και ο ίδιος παιδιά. Δεν θα διαθέτει θεϊκές δυνάμεις. Θα είναι ο μεγαλύτερος θρησκευτικός, πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης που θα εμφανιστεί από την εποχή του Μωυσή, επιλεγμένος από τον Θεό. Πάντως μέχρι οι προφητείες να επαληθευτούν, μέχρι να γίνουν τα γεγονότα δεν είμαστε ακριβώς σίγουροι πώς θα γίνουν. Μεσσίας σημαίνει κεχρισμένος, Χριστός. Και ο Μεσσίας πριν αναλάβει τα καθήκοντά του θα χριστεί με λάδι ελιάς και έτσι θα βασιλεύσει στον Ιουδαϊκό λαό. Γιατί χρειαζόμαστε τον Μεσσία; Ο Μεσσίας θα φέρει την Λύτρωση, την Σωτηρία (Geula), αρχικά στον Ιουδαϊκό λαό και μετά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Λύτρωση, δηλαδή το κλείσιμο του κύκλου που άρχισε με το προπατορικό αμάρτημα. Ο Θεός έπλασε τον Αδάμ και την Χαβά, Εύα και τους έβαλε στον Παράδεισο του οποίου επίκεντρο είναι η Ιερουσαλήμ και τους έβαλε σε μια δοκιμασία. Να μη φάνε από το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού. Με τη λογική αποφασίζουμε μεταξύ σωστού και λάθους. Με το συναίσθημα, τα πάθη, τις παρορμήσεις αποφασίζουμε μεταξύ καλού και κακού. Πρέπει να υπάρχει και η λογική και το συναίσθημα αλλά τα ινία πρέπει να τα έχει η λογική. Αν το συναίσθημα παίρνει το πάνω χέρι επί της λογικής τότε ο άνθρωπος καταλήγει σε λανθασμένες αποφάσεις. Όταν οι πρωτόπλαστοι έφαγαν τον καρπό πέρασαν από τον χώρο της λογικής στο χώρο της κυριαρχίας του συναισθήματος. Ξέπεσαν από το στάδιο του σωστού και του λάθους, από την κυριαρχία της λογικής στο στάδιο του καλού και του κακού στην κυριαρχία του συναισθήματος και των παρορμήσεων. Σύμφωνα με τον Ιουδαϊσμό, σίγουρα χρειαζόμαστε τη βοήθεια του Θεού, αλλά ο άνθρωπος μπορεί με τις δικές του δυνάμεις να ξεπεράσει και να νικήσει το προπατορικό αμάρτημα και να διορθώσει τον εαυτό του. Πώς μπορούμε να ξεπεράσουμε το προπατορικό αμάρτημα και να κυριαρχήσει η λογική επί του συναισθήματος και να είμαστε ηθικά ορθοί; Ο Ιουδαϊσμός βάζει ορισμένα βήματα. Πρώτο βήμα για τους Εβραίους είναι να τηρούν τους 613 νόμους της Τορά, της προφορικής και γραπτής του Νόμου. Όταν ο Εβραίος τηρεί αυτούς τους 613 νόμους βάζει τη λογική πάνω από το συναίσθημα. Όχι να εξαφανίσουμε το συναίσθημα και οι παρορμήσεις αλλά να τις χαλιναγωγήσουμε. Αυτή είναι η όλη ουσία του Νόμου. Τα υπόλοιπα έθνη για να βάλουν την λογική πάνω από το συναίσθημα πρέπει να τηρούν τους 7 βασικούς νόμους του Νώε. Αυτό είναι το πρώτο στάδιο σ' αυτόν τον κόσμο που γνωρίζουμε. Όμως δεν μπορούμε να γίνουμε τέλειοι 100%, αρκεί η προσπάθεια και η συνεχής βελτίωση, κάθε μέρα να διορθώσουμε κάτι περισσότερο, η ουσία είναι η προσπάθεια να φτάσουμε την τελειότητα. Για να φτάσουμε όμως σε αυτό το στάδιο όπου πραγματικά θα καταφέρουμε όλοι μας και όχι μόνο οι δίκαιοι, όλοι μας και οι Εβραίοι και οι μη Εβραίοι, όλη η ανθρωπότητα, να καταφέρουμε να φτάσουμε στον στόχο όπου η ηθική, η θεϊκή ηθική, και η λογική θα έχουν το πάνω χέρι σε σχέση με το συναίσθημα, και το συναίσθημα θα λειτουργεί σύμφωνα με τους κανονισμούς αυτής της θεϊκής ηθικής, όπου όλοι θα ανεβούμε τόσο ηθικά όσο και πνευματικά, ψυχικά. Γι' αυτό χρειάζεται η εποχή της Λύτρωσης. Το πιο σημαντικό κομμάτι αυτής της εποχής είναι ότι θα μας οδηγήσει στο λεγόμενο ξεκαθάρισμα ανάμεσα στους δίκαιους και στους άδικους. Ενώ στον κόσμο μας τα πράγματα είναι μπερδεμένα, το καλό και το κακό είναι μπερδεμένα. Αυτό θα ξεκαθαρίσει στην εποχή του Μεσσία, την εποχή της Λύτρωσης. Γιατί η παγίδα είναι όταν ανακατεύουμε ψέμα με αλήθεια και ο άνθρωπος δεν μπορεί να ξεχωρίσει ποιο είναι το ψέμα και ποια η αλήθεια, γι' αυτό πρέπει να γίνει το ξεκαθάρισμα. Ξεκαθάρισμα ανάμεσα σε ιδεολογίες και πιστεύω, ξεκαθάρισμα ανάμεσα σε πράξεις, ξεκαθάρισμα ανάμεσα σε ανθρώπους καλούς και κακούς, δίκαιους και άδικους. Και για να γίνει μια μεγάλη ιστορική αλλαγή πάντα χρειάζεται έναν μεγάλο αληθινό ηγέτη. Θα είναι διαλεγμένος από τον Θεό, άνθρωπος σοφός, δίκαιος και καλός. Εβραίος στο θρήσκευμα και στη καταγωγή και θα κατάγεται από τη βασιλική φυλή του Ιούδα, από τη γενιά του Δαβίδ και του Σολομώντα. Πώς θα τον αναγνωρίσουμε ως Μεσσία; Ο Ιουδαϊσμός πιστεύει ότι σε κάθε εποχή, σε κάθε γενιά γεννιέται κάποιος ο οποίος φέρει το χάρισμα και τη δυνατότητα να είναι υπό δοκιμή Μεσσίας. Αυτός γεννιέται με τη δυνατότητα να γίνει ο Μεσσίας εάν ο ίδιος ανταποκριθεί και πετύχει στο σκοπό του και τηρήσει τις εντολές του Θεού και αν ο Εβραϊκός λαός και η ανθρωπότητα γενικότερα σταθούν στη θέση τους και κάνουν αυτό που πρέπει. Αν λοιπόν αυτός, και ο Εβραϊκός λαός και ολόκληρη η ανθρωπότητα τηρήσουν τις προϋποθέσεις τότε η Σωτηρία, η Λύτρωση θα έρθει. Αλλιώς μεταπηδάει για την επόμενη γενιά, για την επόμενη εποχή, για τον επόμενο υπό δοκιμήν Μεσσία. Τα κριτήρια του σωστού υπό δοκιμήν Μεσσία: Θα είναι δίκαιος ως άνθρωπος και ως Εβραίος, θα είναι μεγάλος ραββίνος, θα κατέχει άριστα τη γνώση της Τορά, ίσως και την εσωτερική γνώση της Τορά, την Καμπαλά, θα διαθέτει ηγετική φυσιογνωμία, θα πείσει τον λαό του Ισραήλ να υπηρετεί τον Νόμο του Θεού, θα τον γυρίσει πίσω στις ρίζες του, πίσω στην εβραϊκή θρησκεία, θα είναι ταυτόχρονα και πολιτικός, στρατιωτικός ηγέτης του λαού του Ισραήλ. Θα κηρύξει πόλεμο εναντίον όλων των εχθρών του Ισραήλ, εσωτερικών και εξωτερικών. Θα αγωνιστεί για την ακεραιότητα της γης του Ισραήλ και θα αγωνιστεί να φέρει όλο τον λαό του Ισραήλ που είναι στη διασπορά στη γη του Ισραήλ. Και τέλος θα χτίσει τον τρίτο αιώνιο Ναό στο όρος του Ναού, στο συγκεκριμένο του μέρος όπου σήμερα βρίσκονται τα αυθαίρετα ισλαμικά τεμένη, Ομάρ (τέμενος του Βράχου) και Αλ-Άκσα. Όταν θα αρχίσει όλη αυτή την πορεία θα σηκωθούμε και θα πούμε, “α, ίσως αυτός φέρει το χάρισμα! Ίσως αυτός είναι όντως ο υπό δοκιμήν Μεσσίας”. Και θα δούμε αν όντως θα φέρει σε πέρας την αποστολή του. Για να αναγνωρίσουμε κάποιον ως Μεσσία πρέπει να φέρει σε πέρας τρεις δύσκολες αποστολές: 1. Να επιμεληθεί την ανοικοδόμηση του τρίτου ιερού Ναού στην ίδια ακριβώς θέση που ήταν χτισμένοι και οι δύο προηγούμενοι ναοί, στο όρος του Ναού στην Ιερουσαλήμ. Σύμφωνα με άλλη ερμηνεία ο εβραϊκός λαός θα οικοδομήσει τον Ναό πριν τον ερχομό του Μεσσία. Όμως αν δεν έχει χτιστεί μέχρι την εμφάνιση του Μεσσία θα χρειαστεί να τον χτίσει ο ίδιος. 2. Πρέπει να επιστρέψει όλον τον Εβραϊκό λαό στη γη του Ισραήλ όπου θα υπάρχει ήδη απόλυτη εβραϊκή κυριαρχία σε όλη τη γη του Ισραήλ, περιλαμβανομένης Ιουδαίας, Σαμάρειας και Γάζας. 3. Θα επιφέρει αληθινή ειρήνη παγκοσμίως, ανάμεσα στα έθνη, είτε με ειρηνικό τρόπο είτε με πόλεμο, εφόσον συντρίψει όλους τους εχθρούς του εβραϊκού λαού. Όποιος τα πετύχει αυτά τα τρία εν ζωή θα είναι ο αληθινός Μεσσίας. Και μπορεί να τα καταφέρει χωρίς να χρειαστεί να κάνει ούτε ένα θαύμα ή ίσως και να χρειαστεί να κάνει. Σε κάθε γενιά μπορούμε να επισπεύσουμε τον ερχομό του Μεσσία ανάλογα με τις δικές μας πράξεις. Και αν το καταφέρουμε η Λύτρωση θα έλθει γρήγορα και αβίαστα χωρίς προστριβές. Αυτό είναι το σενάριο της Γρήγορης Λύτρωσης που θα έρθει με τρόπο ειρηνικό. Στην περίπτωση όμως που θα το αναβάλλουμε συνέχεια από γενιά σε γενιά εξ αιτίας λαθών είτε δικών μας είτε του ίδιου του υπό δοκιμήν Μεσσία, ο Θεός έχει καθορίσει εξ αρχής μία ημερομηνία όπου αν δεν επιφέρουμε την Σωτηρία μέχρι τότε, τότε Εκείνος θα φέρει τη Λύτρωση και τον Μεσσία ακόμα κι αν δεν το αξίζουμε, αλλά με τρόπο δύσκολο, με τρόπο δοκιμασίας τόσο για ολόκληρη την ανθρωπότητα όσο και για τον Εβραϊκό λαό. Το δεύτερο αυτό σενάριο ονομάζεται Προκαθορισμένη Λύτρωση. Το 2011 ο κόσμος είναι 5.771 χρόνων ... Η Προκαθορισμένη Λύτρωση θα γίνει τελικά το 6.000, δηλαδή σε 229 χρόνια από σήμερα αν δεν γίνει πιο νωρίς η Γρήγορη Λύτρωση. Μετά θα ακολουθήσει η χιλιετία της βασιλείας του Μεσσία, θα βασιλεύσει σε όλο το λαό του Ισραήλ και μετέπειτα σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Όταν λέμε ότι θα βασιλεύσει σε ολόκληρη την ανθρωπότητα δεν εννοούμε ότι θα υπάρχει μία, Θεός φυλάξει, γενική κυβέρνηση σε όλους, το λέει και ο Μαϊμωνίδης ότι “εμείς σαν Εβραίοι δεν ενδιαφερόμαστε να εξουσιάζουμε τα άλλα έθνη”. Αλλά ο βασιλιάς Μεσσίας θα βασιλεύσει με την έννοια ότι θα φέρει αυτόν τον πλέον ηθικό τρόπο σκέψης και εφαρμογής και ηθικής, θεϊκής ηθικής στα υπόλοιπα έθνη δια μέσον της τήρησης των εφτά νόμων του Νώε, σε όλη την ανθρωπότητα. Κάθε κράτος, κάθε λαός, θα κάμνει την δικιά του ζωή, θα έχει τους δικούς του ηγέτες, τη δικιά του εξουσία, μόνο που ο καθένας θα πιστεύει στον ένα και μοναδικό άυλο Θεό και θα τηρεί τους εφτά νόμους του Νώε και την θεϊκή ηθική. Δεν πρόκειται να υπάρχει όπως κάποιοι λένε μία κυβέρνηση η οποία θα έχει τη δύναμη όλου του κόσμου. Δεν είναι αυτό στα όνειρα των Εβραίων. Αυτό που ονειρευόμαστε είναι ότι ο βασιλιάς Μεσσίας θα βασιλεύσει πολιτικά, θρησκευτικά και στρατιωτικά στο λαό του Ισραήλ, στη γη του Ισραήλ και θα ζούμε πια ήρεμα, με ειρήνη με όλα τα υπόλοιπα έθνη, ώστε να μπορούμε ο καθένας μας να εμβαθύνουμε στο δρόμο του Θεού και να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Και μετά, την ημέρα την όγδοη, θα γίνει η ανάσταση των νεκρών και θα μπούμε σε άλλο εντελώς στάδιο. Η έβδομη χιλιετία ξεκινάει με το έτος 6.000. Αν δεν φέρουμε τον Μεσσία πιο πριν θα έρθει τότε, αλλά με πολύ δύσκολο τρόπο, με πολέμους και μάλιστα με τον πόλεμο του Γωγ και Μαγώγ ή αυτόν που ο Χριστιανισμός τον αποκαλεί Αρμαγεδδώνα. Η Μεσσιανική εποχή είναι ακόμα ένα είδος ενδιάμεσης εποχής, ανάμεσα στον κόσμο όπως τον γνωρίζουμε σήμερα, και η μεσσιανική εποχή θα συνεχίζει κατά πολύ να μοιάζει με αυτόν τον κόσμο που τον γνωρίζουμε σήμερα μόνο που θα είμαστε πιο ηθικοί και πιο πνευματικοί και ανώτεροι ψυχικά, αλλά μετά θα μπούμε σε ένα εντελώς διαφορετικό στάδιο που δεν το γνωρίζουμε και αυτή είναι η ανάσταση των νεκρών. Εκτός από τον Μεσσία υπάρχουν δύο ακόμη που θα παίξουν σημαντικό ρόλο κατά τον ερχομό του Μεσσία. 1. Ο ένας είναι ο Προφήτης ο οποίος θα χρίσει τον Μεσσία βασιλιά. Δηλαδή θα επιστρέψει το χάρισμα της προφητείας που χάθηκε σταδιακά μετά τη καταστροφή του πρώτου Ναού και τη Βαβυλώνια αιχμαλωσία και από τον εβραϊκό λαό και από τα υπόλοιπα έθνη. Και θα ξαναγυρίσει το χάρισμα της προφητείας λίγο πριν τον ερχομό του Μεσσία. Αυτός ο προφήτης θα είναι ο προφήτης Ηλίας. 2. Η άλλη μορφή θα είναι ένα είδος απομίμηση Μεσσία ο οποίος θα κατάγεται από τις υπόλοιπες φυλές του Ισραήλ και όχι από τη φυλή του Ιούδα και θα προετοιμάσει τον κόσμο για τον ερχομό του καθαυτού Μεσσία, θα είναι Πρόδρομος του Μεσσία και θα έρθει στην περίπτωση που θα επικρατήσει το σενάριο της Προκαθορισμένης Λύτρωσης, το δύσκολο σενάριο που οι περισσότεροι ραββίνοι αυτό προβλέπουν ότι θα συμβεί. Θα έρθει με έναν τρόπο δοκιμασίας, με έναν τελικό τρομερό πόλεμο, τον λεγόμενο Γωγ και Μαγώγ. Ο Γωγ είναι ένας ηγέτης ο οποίος θα συγκεντρώσει όλα τα άλλα έθνη εναντίον του λαού του Ισραήλ στη γη του Ισραήλ. Ο Γωγ της γης Μαγώγ. Πάντως ο πόλεμος θα έχει ως επίκεντρο την Ιερουσαλήμ και θα διεξαχθεί ανάμεσα στον Εβραϊκό λαό από την μία, με ηγέτη τον Βασιλιά Μεσσία (τον καθαυτού) και από την άλλη μεριά, τους στρατούς όλων των εχθρών του Ισραήλ. Σύμφωνα με μια ερμηνεία, οι Άραβες θα είναι εκείνοι που θα οδηγήσουν μεγάλο τμήμα της ανθρωπότητας και τον βασιλιά Γωγ εναντίον του Ισραήλ και της Ιερουσαλήμ. Στον πόλεμο αυτόν που θα δοκιμαστεί η πίστη του εβραϊκού λαού και ολόκληρης της ανθρωπότητας, ο λαός του Ισραήλ τελικά, παρ’ όλες τις αντιξοότητες και παρόλο το βαρύ τίμημα, θα κατατροπώσει όλους του τους εχθρούς, όλους τους αντισημίτες και μόνο τότε θα βασιλέψει πια αληθινή ειρήνη σε όλο τον κόσμο. Γι' αυτόν τον πόλεμο μιλάει και το Κοράνιο και η Αποκάλυψη του Ιωάννη που τον αναφέρει ως πόλεμο του Αρμαγεδδώνα, δηλαδή πόλεμο που θα ξεσπάσει στο βουνό ή στο λόφο Μεγκιντώ που είναι ένας από τους λόφους της Ιερουσαλήμ.   Εδώ θα πρέπει να αναφέρω ότι αφού πλησιάζουμε κατά πάσα πιθανότητα σε αυτό που οι προφήτες ονομάζουν τελικό πόλεμο, τον πόλεμο του Γωγ και Μαγώγ, όπου ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ανθρωπότητας θα έρθει εναντίον της γης του Ισραήλ, εναντίον του λαού του Ισραήλ και ιδιαίτερα εναντίον της Ιερουσαλήμ, και οι γιοί του Ισμαήλ θα είναι αυτοί οι οποίοι θα φέρουν τον Γωγ και τα υπόλοιπα βασίλεια εναντίον του λαού του Ισραήλ, αναφέρω με μεγάλη μου λύπη ότι κάποιοι παράγοντες μέσα στον Χριστιανισμό σήμερα σε όλες τις Εκκλησίες του και μέσα στο Ισλάμ έρχονται και διαστρεβλώνουν την ιστορία της Λύτρωσης, της Γκεουλά, και εμφανίζουν τον αληθινό Μεσσία που θα έρθει ως τον λεγόμενο ως Αντίχριστο. Λένε αυθαίρετα ότι ο λεγόμενος Αντίχριστος θα είναι εκείνος ο οποίος θα χτίσει τον τρίτο Ναό, θα συγκεντρώσει όλο το λαό του Ισραήλ στη γη του Ισραήλ, ότι θα βασιλεύσει στο λαό του Ισραήλ και όλα τα άλλα έθνη θα τον αναγνωρίσουν ως Μεσσία, δηλαδή έχουνε πάρει και έχουνε ράψει όσα θα κάνει ο πραγματικός Μεσσίας στα μέτρα του λεγόμενου ως Αντίχριστου. Το ίδιο λένε και οι Μουσουλμάνοι. Αυτό που λυπάμαι είναι ότι κάποιοι μέσα στον Χριστιανισμό και κάποιοι μέσα στο Ισλάμ ανοίγουν την πόρτα για αυτόν τον πόλεμο του Γωγ και Μαγώγ, τον πόλεμο του Αρμαγεδδώνα όπως τον αποκαλούν οι Χριστιανοί. Δυστυχώς. Ενώ θα μπορούσαμε να φέρουμε τα πάντα με την ειρήνη, χωρίς να χυθεί καθόλου αίμα. Αλλά εδώ ερχόμαστε και καλούμε τα άλλα έθνη, γυρίστε στο δρόμο του Θεού. Πρώτα απ’ όλα κι εμείς, ως Εβραϊκός λαός πρέπει να γυρίσουμε στο δρόμο του Θεού. Να γυρίσουμε όλοι μας, εμείς οι Εβραίοι τηρώντας τους 613 νόμους κι εσείς τα υπόλοιπα έθνη δια μέσου των εφτά νόμων του Νώε. Όλοι, στο δρόμο του ενός και μοναδικού άυλου Θεού, στο δρόμο της θεϊκής ηθικής, και όλοι μαζί ας χτίσουμε έναν κόσμο ειρηνικό, αληθινά ειρηνικό, χωρίς πολέμους. Είναι στο χέρι μας να φέρουμε τη Λύτρωση τώρα, γρήγορα, με τρόπο ειρηνικό».
	1
	ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΟΣΑ ΛΕΕΙ Ο ΡΑΒΒΙΝΟΣ ΜΟΡΝΤΕΧΑΪ ΦΡΙΖΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΣΣΙΑ ΣΤΟΝ ΙΟΥΔΑΪΣΜΟ

Esoteric Agenda - Greek Subtitles (Part 11-12):

Αποσπάσματα από τους υπότιτλους του: Esoteric Agenda - Greek Subtitles (Part 11):

Στο σύγχρονο κόσμο, μαθαίνουμε από πολύ μικροί να σκεφτόμαστε ορθολογικά και χειροπιαστά. Αυτός είναι τρόπος διδασκαλίας με το αριστερό τμήμα του εγκεφάλου και έχει περισσότερο επιβλαβείς συνέπειες παρά θετικές. Το αριστερό ημισφαίριο σχετίζεται με την λογική, τη λεπτομέρεια, τα γεγονότα, τη τάξη, τη πρακτικότητα, την επιστήμη και τα μαθηματικά. Ενώ το δεξί ημισφαίριο σχετίζεται με συναισθήματα, διαισθητικότητα, συμβολισμούς, εικόνες, ρίσκο, φιλοσοφία και θρησκεία. Με τον σκόπιμο εξαναγκασμό για κυβερνητικώς ελεγχόμενη διδακτέα ύλη, γενιές και γενιές παιδιών μαθαίνουν να επικεντρώνουν μόνο στα γεγονότα, στα πρόσωπα και τους αριθμούς. Η επανάληψη χρησιμοποιείται για να εκπαιδευτούν υποσυνείδητα τα παιδιά να δέχονται ό,τι μαθαίνουν. Τα παιδιά δεν ανταμείβονται όταν αμφισβητούν την εγκυρότητα των πληροφοριών που λαμβάνουν. Χλευάζονται ... Αντίθετα τα παιδιά που τυφλά δέχονται τις πληροφορίες ως αληθείς και σχεδόν αναμασούν την πληροφορία όταν χρειάζεται να δώσουν διαγώνισμα, αυτά τα παιδιά θα γίνουν αυτοί που θα παίρνουν αποφάσεις στη κυβέρνηση, στα δικαστήρια, στην ιατρική, στις επιχειρήσεις, και σε κάθε άλλη θέση με εξουσία και κύρος. Η πιο επιζήμια συνέπεια του να απομακρύνεσαι από την ενιαία σκέψη με ολόκληρο τον εγκέφαλο, σε σκέψη αυστηρά με το αριστερό ημισφαίριο είναι αυτό που είναι γνωστό ως η κατάπνιξη του θηλυκού στοιχείου. Κάθε αρσενικό και θηλυκό έχουν θηλυκές και αρρενωπές ιδιότητες, δεν έχει καθόλου να κάνει με το να είσαι άνδρας ή γυναίκα. ... Και τα δύο είναι ζωτικής σημασίας για την πνευματική και σωματική υγεία μας. ... Με την καταπίεση του θηλυκού σε κάθε κοινωνία και με τον εξαναγκασμό των ανθρώπων σε τρόπο σκέψης με το αριστερό ημισφαίριο, η φυσική ικανότητα της ανθρωπότητας να νιώθει τη γήινη, κοσμική και προσωπική ενέργεια χάθηκε. ... Κάθε θρησκεία εξηγεί πως είμαστε παιδιά του Θεού και έχουμε το Θεό μέσα μας. ... Ο Θεός είναι ένα πνευματικό δίκτυο που ενώνει τα πάντα. .... Ο Lyall Watson ισχυρίζεται ότι ένας Ιάπωνας επιστήμονας παρατήρησε το "φαινόμενο των εκατό πιθήκων" ... ανακάλυψε πως μια συγκεκριμένη μερίδα ή ποσοστό πιθήκων έμαθαν ή ανέπτυξαν ένα καινούργιο γνώρισμα και αυτή η γνώση έγινε έμφυτη ικανότητα σε αυτό το είδος. ... Τα συναισθήματα που βιώνουν οι άνθρωποι είναι μόνο δύο: Φόβος και αγάπη. Όλα τα άλλα συναισθήματα εκπορεύονται άμεσα ή έμμεσα από αυτά τα δύο συναισθήματα. Ο φόβος εκπέμπει μια μακρά και αργή συχνότητα δονήσεων. Η αγάπη μια βραχεία και υψηλή συχνότητα. .... Υπάρχουν 64 πιθανοί κώδικες αμινοξέων στη δομή του DNA μας που αποτελούνται από τέσσερα στοιχεία: Άνθρακα, οξυγόνο, υδρογόνο και άζωτο. Θα έπρεπε να έχουμε και τους 64 κώδικες ενεργοποιημένους, όμως προς το παρόν, έχουμε μόνο 20 ενεργούς κώδικες, τα 20 αμινοξέα. ... Ο φόβος είναι ένα μακρό αργό κύμα συναισθήματος ... έτσι κάποιος που ζει στον φόβο περιορίζεται στον αριθμό κυμάτων που του είναι διαθέσιμα. Ενώ κάποιος που ζει με τη διάρθρωση της αγάπης, αυτό είναι η αγάπη, πάνω σε ένα DNA και μπορείτε να δείτε πως έχει υψηλότερη συχνότητα, πυκνότερη γραμμή κυμάτων και έχουμε πολύ περισσότερα πιθανά σημεία επαφής πάνω σε αυτό το γενετικό σχήμα. Αυτή η πληροφορία είναι καταπληκτική, είναι η πρώτη φορά που έχουμε ένα άρρηκτο δεσμό ανάμεσα στο συναίσθημα και την γενετική.

Αποσπάσματα από τους υπότιτλους του: Esoteric Agenda - Greek Subtitles (Part 12):

... Φωτόνια μέσα σε μια λυχνία κενού διασκορπίστηκαν. Μετά ένα τμήμα DNA εισήχθει στη λυχνία κενού ... τα φωτόνια στοιχίστηκαν πάνω στον άξονα του DNA. Μετά, όταν απομάκρυναν το DNA τα φωτόνια παρέμειναν στοιχισμένα στο σχήμα του DNA παρόλο που δεν υπήρχε πλέον DNA. ... Τα συναισθήματά μας άμεσα επηρεάζουν την δομή του DNA μας ... Η 21η Δεκεμβρίου 2012 απλά είναι μια φυσική μετάβαση ... η υπερβατική εξέλιξη του ανθρώπου. .... Για όσο καιρό οι επιστήμονες καταγράφουν τον παλμό της γης είχε παραμείνει στους, περίπου, 7,8 κύκλους το δευτερόλεπτο. Ήταν ένα σταθερό νούμερο μέχρι το 1986-87. Το 1996 ξεκίνησε να αυξάνεται στους 9 κύκλους το δευτερόλεπτο. Μέσα σε μια δεκαετία αυξήθηκε κατά 2 κύκλους το δευτερόλεπτο. Μέχρι το 2012 ο παλμός θα είναι γύρω στους 13 κύκλους ανά δευτερόλεπτο, ακριβώς όπως προβλέπει η ακολουθία Φιμπονάτσι. Τι σημαίνει αυτό για την ανθρωπότητα; ... Αυτό που βιώνουμε τώρα είναι η αρχή μιας μεγάλης αλλαγής και στις υλικές και στις πνευματικές δονήσεις. Είναι δύσκολο να καταλάβουμε τί ακριβώς θα συμβεί στα υλικά μας σώματα αλλά έχουμε ενδείξεις για το πώς θα είναι αυτή η εμπειρία ... "δεν θα υπομείνετε πόνο ή θάνατο όταν έρθει το μεγαλείο μου, θα περάσετε στην στιγμή από την θνητότητα στην αθανασία". ... Θα είναι η αλλαγή των αιώνων, η μεγαλειώδης αλλαγή του ανθρώπου. Αυτοί που θα είναι απροετοίμαστοι για την μετάβαση, πιθανότατα δεν θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις απότομες μεταβολές του πνεύματος. Ο μόνος τρόπος να προετοιμαστούμε για ό,τι έρχεται, είναι αυτό που αναζητούσαμε όλη την ζωή μας. Η αλήθεια. Όχι η αλήθεια για τις κυβερνήσεις, τις κοινωνικές σχέσεις, τις θρησκείες, την τρομοκρατία, ή οτιδήποτε εξωτερικό. Αλλά η αλήθεια μέσα μας. Στο δυτικό πολιτισμό μαθαίνουμε ότι για να είσαι φυσιολογικός πρέπει να είσαι μόνο χαρούμενος και ποτέ λυπημένος ... Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε ότι όταν φοβόμαστε την απώλεια, φοβόμαστε τον θάνατο, τον πόλεμο, την τρομοκρατία ή την αλλαγή, δίνουμε στους άλλους την δυνατότητα να μας ελέγχουν βασισμένοι στους φόβους μας. Όταν μάχεστε κατά της φτώχειας ή κατά του ρατσισμού, ή μάχεστε για τις σχέσεις και την ελευθερία, φανερά προσπαθείτε να περιορίσετε αυτό που σας έβαλαν να κατακτήσετε. Αυτές οι καταστάσεις είναι αντικατοπτρισμοί των φόβων μας. Γι' αυτό είναι σημαντικό να αγαπάτε και μόνο να αγαπάτε. Αγαπάτε αυτούς που σας συμπαραστέκονται αλλά ειδικά όσους σας εναντιώνονται. .... Δεν υπάρχει μάχη να κερδηθεί, δεν είναι διεξαγωγή πολέμου, δεν χρειάζεται να κουνηθεί ούτε ένα δάκτυλο. Οι περισσότεροι αναρωτιούνται πως ένας άνθρωπος μπορεί να κάνει την διαφορά. .... Όταν ένα τμήμα ενός φράκταλ αλλάζει το σχήμα του τότε το σύνολο του σχήματος αλλάζει. Αυτό αποτελεί δείγμα πως δεν χρειάζεται να αφυπνιστεί όλος ο κόσμος. Δεν υπάρχει κανένας αγώνας να ενημερωθούν 6 δις ανθρώπων στον πλανήτη. Το μόνο που είναι σημαντικό είναι εγώ προσωπικά να μάθω να νικάω τους πιο κρυφούς μου φόβους και να μάθω να αγαπάω. Τότε και μόνο τότε είμαι πραγματικά ελεύθερος.