17 Νοέμβρη 2013

		Τι έκανε η Εκκλησία τον καιρό της Μεταπολίτευσης, του Πολυτεχνείου, της Χούντας, στον Εμφύλιο, στην Κατοχή, στον Μακεδονικό Αγώνα, στην Επανάσταση του 1821, κλπ. ...; Διηγείται ο στρατηγός Μακρυγιάννης: «Του α-Γιαννιού του Θεολόγου το βράδυ ήταν κάτι λογιότατοι εις το σπίτι μου, μισομαθείς και άθρησκοι. Πιάνει ο ένας και λέγει: Πώς ο Θεός θα διόριζε την Θεοτόκο να γεννήσει τον Χριστόν και να μείνει παρθένο, πώς γένεται αυτό; Του λέγω: Εις το σκολειόν όπου πάτε, θεολογίαν σπουδάζετε και φιλοσοφία ή το ένα; Λέγει: Φιλοσοφίαν μόνον. Τον άφησα, δεν του ματάκρινα τίποτας, και πέσαμεν σ’ άλλες ομιλίες, δια ν’ αστοχήσει αυτό. Μετά από καιρόν του λέγω: Εσύ, φίλε, είσαι κουτσός· διατί κάνεις αδρασκελιές δια δύο ποδάρια, εις καιρόν οπού έχεις ένα ποδάρι μόνον; Όχι, λέγει, δύο έχω, και καλά! Του λέγω, ένα μόνον έχεις, και εκείνο τσακισμένο. Όχι, λέγει, δύο! Σώπα, του λέγω, ψεύτη! Σηκώνεται απάνω, λέγει: Ορίστε οπού ’χω δύο και περπατώ. Βρέ αδελφέ, του λέγω, δεν σε ρώτησα εγώ, εκεί όπου σπουδάζεις τί μαθαίνεις, θεολογικά και φιλοσοφικά, και μου είπες μόνος σου ότι μαθαίνεις φιλοσοφικά μόνον; και διατί σπουδάζεις το ένα και κάνεις κρίση δια τα δύο και είσαι μισόθρησκος και θιαμαίνεσαι πώς η Θεοτόκο γέννησε τον Χριστόν κι έμεινε παρθένο; εσύ δεν μπορείς να το γνωρίζεις, ότ’ είσαι κουτσός· αυτός ο άγιος ο σημερινός και ο άγιος Βασίλειος και οι άλλοι πατέρες της Εκκλησίας το γνωρίζουν, ότι είχαν πρώτα αρετή, ηθική, και σπούδαξαν και την θεολογίαν πρώτα και την φιλοσοφία και γνώρισαν με την εντέλειαν το ένα και τ’ άλλο και έγιναν και καλοί χριστιανοί ορθόδοξοι θεολόγοι και καλοί φιλόσοφοι, και τότε έλαβαν και την φώτιση του Θεού και την ευλογίαν του και της βασιλείας του και έγιναν πατέρες της Εκκλησίας και άγιοι, και δι’ αυτά όλα τους έκαμαν εικόνες και τους προσκυνούμεν, και αυτείνοι ξέρουν πώς ήταν η Θεοτόκο, ποιά αρετή, ποιά αγαθότη, και πώς εσαρκώθη και πώς εγεννήθη και πώς εσταυρώθη, να σώσει εσένα τον παλιάνθρωπον, τον αχάριστον, και απάνω να σού δείξω πώς, δια να γιομίσει το ξεροκέφαλό σου, και σέναν και των ομοίων σου. Δεν σηκώνεταν, να μην τον χτυπήσω, ότι μ’ έβλεπε θυμωμένον οπού του μιλούσα. Με το στανιό τον σήκωσα, του λέγω: Έμπα εις την άλλη κάμαρη μέσα, και εις της κλειδωνιάς την τρύπα να βάλεις τ’ αυτί σου, και ό,τι σού ειπώ κρυφά να μας ειπείς όταν θα βγείς έξω. Μπήκε μέσα, έβαλε το αυτί του εις την κλειδωνότρυπα. Του λέγω: Βάλ’ το πλησίον - και εγώ απ’ όξω φυσάγω πολύ. Έβγα, του λέγω, να μας ειπείς τί σού είπα. Βήκε, λέγει: Ένας αγέρας μου γιόμωσε το αυτί μου. Του λέγω: Και αυτό της θεία-Πρόνοιας με την Θεοτόκον αγέρας είναι, είπε και έγινε, δεν είναι ανθρώπινον έργον, και δια τούτο εγεννήθη και έμεινε παρθένος· έλα να σού δείξω και το έργον ποίον είναι. Παίρνω ένα καρφί και το βαρώ και μπαίνει εις τον τοίχο· τότε το βγάζω, του λέγω: Αυτό λέγεται, λογιότατε, έργον, ότι χάλασε τον τοίχον» (ΟΡΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΑΜΑΤΑ, Στρατηγού Μακρυγιάννη). Το ανθρώπινο έργο προκαλεί φθορά χαλά τον τοίχο και όχι μόνο, ενώ το θεϊκό, σε αρμονική σχέση με το περιβάλλον είναι Αγέρας, Πνεύμα, πνοή, πνέει και φέρνει τη Ζωή. Γύρω μας υπάρχουν και «ακαθαρσίες» και «λουλούδια». Στο «χέρι» μας είναι να επιλέγουμε να γινόμαστε «μύγες» που βλέπουν μόνο «ακαθαρσίες» ή «μέλισσες» που βλέπουν μόνο «λουλούδια». Έλεγε ο π. Παΐσιος: «Η μύγα αν βρεθεί σε ένα δωμάτιο με 100 λουλούδια και μια ακαθαρσία θα πάει στην ακαθαρσία. Η μέλισσα, αν υπάρχουν 100 ακαθαρσίες και ένα λουλούδι θα πάει στο λουλούδι. Να γινόμαστε μέλισσες κι όχι μύγες». Όταν επιλέξουμε οι περισσότεροι, ή όσοι χρειάζονται ..., το απαραίτητο λήμμα, να γίνουμε «μέλισσες» τότε θα εξαφανιστούν οι «ακαθαρσίες», θα «σωθεί» ο κόσμος, η κοινωνία, η Ιστορία. Η αφέλεια του καημένου του επαναστάτη είναι ότι ενώ επιλέγει να είναι «μύγα» έχει την ευαισθησία να θέλει να καθαρίσει τον κόσμο από τις «ακαθαρσίες» που όμως οφείλουν την ύπαρξη τους στην επιλογή του να τις βλέπει! Τότε οι «ακαθαρσίες» γίνονται «Λερναία Ύδρα» ..., μία καθαρίζει, δύο ξεφυτρώνουν ... Ο μόνος ρεαλιστικός τρόπος να συμβάλλει κανείς στην «λουλουδοποίηση» του κόσμου, είναι να επιλέγει να γίνεται «μέλισσα» ... έτσι συμβάλλει στην οριστική εξαφάνιση των «ακαθαρσιών»! Φυσικά, όταν οι άγιοι έχουν Έμπνευση, όταν βλέπουν ότι αυτό είναι το θέλημα του Θεού, δρουν και ιστορικά. Ο Μέγας Βασίλειος οργάνωσε την Βασιλειάδα. Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός όργωσε τα βουνά της Ηπείρου κηρύττοντας και προτρέποντας τους υπόδουλους να ιδρύουν ελληνικά σχολεία. Το να γίνεται όμως αυτοσκοπός η δράση στην Ιστορία και κήρυγμα η προτροπή για ενδοκοσμική δράση, είναι απλά εκκοσμίκευση, είναι απώλεια του Σκοπού της Εκκλησίας που είναι η σωτηρία του κόσμου όλου. Τι έκαμνε και τι κάμνει η Εκκλησία; Τι θα έπρεπε να κάμνει πάντα η Εκκλησία; Ως ανθρώπινη επιλογή, από διάκριση ή αδιακρισία, κάθε μέλος της Εκκλησίας μπορεί να δράσει όπως θέλει, μπορεί να συμμετάσχει ή όχι σε επαναστάσεις και κοινωνικές δράσεις, αλλά το έργο της Εκκλησίας, το καθ’ αυτού έργο Της, το κύριο έργο της Εκκλησίας του Χριστού, είναι η Μετάνοια και η Προσευχή. Η εν μετανοία προσευχή που δίνει το δικαίωμα στον Χριστό να παρεμβαίνει στην Ιστορία και να πράττει το δικό Του έργο, το οποίο δεν έχει άσχημες παρενέργειες. Η εν μετανοία προσευχή, που επιτρέπει στο Χριστό να σώζει τον άνθρωπο και τις κοινωνίες του. Καλό κουράγιο μας και καλή έμπνευση! Ή μάλλον καλή μας μετάνοια ώστε να πάψουμε να επιλέγουμε να γινόμαστε «μύγες» και να αρχίσουμε να επιλέγουμε να γινόμαστε «μέλισσες»!!! Το πυρ της μετάνοιας, που καίει τα σωθικά όποιου επιλέγει να το εγκολπωθεί, «βοηθάει» το Μαχαίρι που κόβει τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας ... να ολοκληρώνει το έργο Του, βοηθάει τη δίστομη Μάχαιρα του Λόγου να σώσει τον άνθρωπο, την κοινωνία, την Ιστορία, να σώσει τον κόσμο όλο και να απαλλάξει το πλάσμα Του και την κτίση όλη, τελειωτικά και οριστικά από τη φθορά και το θάνατο.

28η Οκτωβρίου

		28η Οκτωβρίου 2013   28η Οκτωβρίου 2006 28η Οκτωβρίου 2013 Ελληνικό Γενικό Στρατηγείο: «Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουν από της 5ης και 30 πρωινής σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της Ελληνοαλβανικής Μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του Πατρίου εδάφους» [1] . 28η Οκτωβρίου 1940! Δύσκολα χρόνια! Ωραία χρόνια! Ο πόλεμος γινόταν στα πεδία των μαχών, οι αντίπαλοι στρατιώτες φορούσαν διαφορετικές στολές, διαφορετικά κράνη· ευδιάκριτα τα στρατόπεδα, τα σύμβολα, οι σημαίες, τα λάβαρα· γνωστός ο εχθρός! Λίγο φιλότιμο και πατριωτισμός κι αυθόρμητα βροντοφώναζε ο λαός «ΟΧΙ» σε κάθε ξένο εισβολέα, όσο ισχυρός κι αν ήτανε· και η φωνή του λαού γινόταν «οργή Θεού» και παρέσερνε και τους νωχελικούς, και τους «σκεπτόμενους», και τους δειλούς, ακόμα και τους ιδεολογικά αντίθετους. Έρεε στις φλέβες του πλήθους ως αυτονόητο, ήταν βασικό συστατικό της δομής του DNA του λαού, το σύνθημα: «Ελευθερία ή Θάνατος!» 28 Οκτώβρη 2013 ... Πώς να εκφωνήσει κανείς, πανηγυρικό λόγο ... πανηγυρικά; Πώς να τολμήσει να ψελλίσει, έστω ψιθυριστά, όσα με περισσή αφέλεια, τόσα χρόνια παπαγαλίζουμε; Πριν 73 χρόνια βροντοφωνάξαμε ΟΧΙ! Κι εδώ και τρία χρόνια έχουμε μπερδευτεί, προβληματιζόμαστε, δεν ξέρουμε τι να πρωτο-διαλέξουμε ανάμεσα στο: Yes Sir, Oui monsieur, Ja Herr, Да господин, shida shinshen! Ο μοιραίος ρεαλισμός του Homo Economicus! Πλέον ο πόλεμος είναι οικονομικός και είναι αδύνατον να βροντοφωνάξεις «ΟΧΙ» στον «εισβολέα» ... τη στιγμή που τον παρακαλάς να «εισέλθει», τον εκλιπαρείς να σε «αγοράσει», να έρθει και να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας! Οι Ειδήσεις από την καθημερινότητα και τις συνεχώς επιδεινούμενες συνθήκες εργασίας, μας ωθούν να νιώθουμε ότι μάλλον ζούμε στα χρόνια που «όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά»! Όμως η Κρίση, κάθε κρίση, είναι και ευκαιρία! Κάτι αρχικά αρνητικό, μπορεί να είναι το μέσον, το φάρμακο που θα φέρει θεραπεία, ίαση, υγεία. Εκεί που νιώθουμε εγκαταλειμμένοι, ίσως κρύβεται ακριβώς η αρχή της αποκατάστασης. «Πόνος πέλαγος απέραντων δυνατοτήτων» και μια αποτυχία, μια «χυλόπιτα», μια κατραπακιά, μπορεί να μετατραπεί από πικρό φαρμάκι σε σωτήριο φάρμακο. Διηγείται ο πατήρ Παΐσιος: «Με ρώτησαν μια φορά: “Γιατί η Παναγία δεν έκανε θαύμα στην Τήνο και οι Ιταλοί τίναξαν το καράβι ‘Έλλη’ την ημέρα της μνήμης της;” Ενώ η Παναγία έτσι έκανε μεγαλύτερο θαύμα. Το τίναγμα της “Έλλης” προκάλεσε την αγανάκτηση των Ελλήνων. Κατάλαβαν οι Έλληνες ότι οι Ιταλοί δεν σέβονται τίποτε και αγανάκτησαν, οπότε μετά τους έδιωξαν φωνάζοντας “αέρα”. Αλλιώς θα έλεγαν: “Και αυτοί θρησκεύουν, είναι φίλοι μας”. Δεν θα καταλάβαιναν την ασέβεια των Ιταλών» [2] . Όλη αυτή η αποδόμηση που μας συμβαίνει, οικονομική, κοινωνική, προσωπική, μπορεί να είναι επώδυνη, μπορεί για κάποιους να μοιάζει αβάσταχτη, αλλά οφείλει να αποδειχθεί γόνιμη, θεραπευτική. Το ’40, πολλοί φαντάροι μας, πάνω στα βουνά της Αλβανίας, έβλεπαν την Παναγία, την Υπερμάχω Στρατηγό επί των επάλξεων, να τους ενισχύει. Γι’ αυτό, το 1952 μεταφέρθηκε ο εορτασμός της σημερινής γιορτής της Αγίας Σκέπης από την 1η Οκτωβρίου στις 28. Μιλώντας για τα μελλούμενα, βλέποντας μπροστά, έλεγε ο πατήρ Παΐσιος: «Εδώ βλέπεις, σε έναν αδικημένο που έχει καλή διάθεση, παρουσιάζονται πολλές φορές οι Άγιοι, η Παναγία, ο Χριστός, για να τον σώσουν, πόσο μάλλον τώρα που θα βρίσκεται σε τόσο δύσκολη κατάσταση ο καημένος ο κόσμος. Τώρα μια μπόρα θα είναι, μια μικρή κατοχή. Θα δώσει μετά μια σφαλιάρα ο Χριστός, θα συγκλονισθούν όλα τα έθνη και θα έρθει η γαλήνη στον κόσμο για πολλά χρόνια. Αυτή τη φορά θα δώσει ο Χριστός μια ευκαιρία, για να σωθεί το πλάσμα Του. Θα παρουσιασθεί στο αδιέξοδο των ανθρώπων, για να τους σώσει. Θα επιστρέψουν στο Χριστό και θα έρθει μια πνευματική γαλήνη σε όλη την οικουμένη για πολλά χρόνια. Θα επέμβη ο Χριστός, θα δώσει μια σφαλιάρα σε όλο αυτό το σύστημα, θα πατάξει όλο το κακό και θα το βγάλει σε καλό τελικά» [3] . Και ο πατήρ Πορφύριος προφήτευε σχετικά: «Δεν πρέπει ν' απελπιζόμαστε. Βλέπω μέσα από τη συμφορά να εμφανίζεται κάποιος πολύ σπουδαίος άνθρωπος του Θεού, ο οποίος θα συνεγείρει και θα ενώσει τον κόσμο προς το καλό» [4] . Για το ίδιο θέμα έχει γράψει κι ένας άλλος σύγχρονος άγιος, ο οποίος από το 1958 έχει ιδρύσει ορθόδοξο μοναστήρι, μια ώρα έξω από το Λονδίνο, στο Έσσεξ της Αγγλίας, ο π. Σωφρόνιος Σαχάρωφ: «Η πνευματική κρίση που παρατηρείται σε όλο τον κόσμο δεν είναι άραγε προετοιμασία για μια νέα, τεράστια αναγέννηση; Στο φως αυτής της ελπίδας ο μεγαλύτερος πόνος μας, αποτελεί ένα αποκαλυπτόμενο μεγαλειώδες σκηνικό» [5] . Κι ένας ακόμα, σύγχρονος άγιος γέροντας, που ζει πλέον στην Αμερική, όπου έχει ιδρύσει 19 μοναστήρια (17 στις ΗΠΑ και 2 στον Καναδά), ο πατήρ Εφραίμ, ο οποίος από το 1973 μέχρι το 1990 ήταν ηγούμενος της ιεράς μονής Φιλοθέου, και από το ‘90 ζει στο μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου στην Αριζόνα των ΗΠΑ και είναι γνωστός στο Διαδίκτυο ως ο «Εφραίμ της Αριζόνας», προφητεύει: «μετά από κάποια δυσάρεστα γεγονότα που θα προηγηθούν, θα αλλάξει εντυπωσιακά η κατάσταση προς το καλύτερο και για πολλά χρόνια η ζωή πάνω στη γη θα είναι ευτυχισμένη και από υλική και από πνευματική άποψη» [6] . Στο Διαδίκτυο, ένας πολύ αξιόλογος ομογενής, που δραστηριοποιείται επιχειρηματικά στη παγκόσμια αγορά ως brand strategist, ο σύμβουλος επικοινωνίας Πίτερ Οικονομίδης, τονίζει για την Κρίση: «Μπορεί το πρόβλημα να είναι η οικονομική κρίση, αλλά η διέξοδος βρίσκεται στο να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την κρίση της εικόνας μας, το πώς νιώθουμε για τον εαυτό μας ως Έλληνες. Είναι ολοφάνερο ότι η Κρίση αυτή ξεπερνάει κατά πολύ τα ελληνικά σύνορα. Πολλοί άνθρωποι υποφέρουν. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η έξοδος από την Κρίση θα είναι οικονομική. Αλλά πιστεύω με ισχυρή πεποίθηση ότι ο τρόπος για την οικονομική έξοδο από την Κρίση είναι ψυχολογικός. Οι άνθρωποι που δεν αισθάνονται καλά για τον εαυτό τους δεν ενεργούν σωστά. Ενώ, όταν ένας λαός νοιώθει ωραία κάμνει ωραία πράγματα. Η Κοινωνική Ψυχολογία παρακινεί την ανθρώπινη συμπεριφορά. Τα Οικονομικά είναι απλώς το σκορ. Όταν οι άνθρωποι αισθάνονται σπουδαίοι κάμνουν σπουδαία πράγματα» [7] . Η Κρίση είναι οικονομική αλλά έχει υπόβαθρο, υπαρξιακό και η λύση είναι ψυχολογική, είναι ζήτημα ψυχικού σθένους. Ένας υπέροχος Γερμανός, ένας ευαίσθητος Γερμαναράς, πριν 131 χρόνια ταρακούνησε τη δυτικοευρωπαϊκή κουλτούρα διακηρύσσοντας: «Που είναι ο Θεός; Τον σκοτώσαμε! Είμαστε οι δολοφόνοι Του! ... Νιώθουμε την ανάσα του κενού χώρου! Κάνει περισσότερο κρύο! Έρχεται η νύχτα πάνω μας! Πρέπει ν' ανάβουμε φανάρια στο καταμεσήμερο! Ακούμε το θόρυβο που κάνουν οι νεκροθάφτες του Θεού! Μυρίζουμε τη θεϊκή αποσύνθεση! Ο Θεός είναι νεκρός! Και Τον σκοτώσαμε εμείς! Πώς να παρηγορηθούμε εμείς, οι φονιάδες των φονιάδων;» [8] . Ο Φρίντριχ Νίτσε, δεν πανηγυρίζει, θρηνεί, τον θάνατο του Θεού! Αυτός ο Γερμανός καλλιτέχνης, γράψει για τους Έλληνες και τον Ελληνισμό: «Ο κόσμος μπορεί να είναι όσο θέλει σκοτεινός, όμως αρκεί να παρεμβάλουμε ένα κομμάτι ελληνικής ζωής για να φωτιστή αμέσως άπλετα» [9] . «Πάντα ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπαθούσε να απελευθερωθεί από τους Έλληνες. Ένιωθε βαθύτατη δυσαρέσκεια γιατί οτιδήποτε κι αν δημιουργούσε, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή συγκρινόμενο με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα. Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το σθένος να ονομάζει βαρβαρικό ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. “Ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι”, αναρωτιέται κανείς, “που, παρ' όλο που έχουν μόνο εφήμερη ιστορική αίγλη, κωμικά περιορισμένους θεσμούς, αμφίβολη ηθική και χαρακτηρίζονται από ειδεχθή ελαττώματα, έχουν την αξίωση και την αξιοπρέπεια να ξεχωρίζουν από τις μάζες και να κατέχουν την εξέχουσα θέση της μεγαλοφυΐας;” Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ' αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους, έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους. Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες!» Και συνεχίζει, ο Νίτσε, με μια υπέροχη εικόνα: «Οι Έλληνες κρατούν στα χέρια τους, σαν ηνίοχοι, τα χαλινάρια της δικής μας και κάθε άλλης κουλτούρας, αλλά σχεδόν πάντα τα άρματα και τα άλογα είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους Έλληνες, οι οποίοι, παίζοντας, οδηγούν το άρμα στην άβυσσο, και καθώς αυτό γκρεμίζεται, οι ίδιοι τους, εύκολα υπερπηδούν την άβυσσο μ’ ένα άλμα σαν του Αχιλλέα» [10] . «Οι Έλληνες, ακριβώς κατά τις περιόδους της διάλυσης και της αδυναμίας τους, γίνονταν όλο και πιο αισιόδοξοι, ... όλο και πιο ευδιάθετοι και επιστημονικοί» [11] . Τάδε έφη, Φρίντριχ Νίτσε! Κύριε Υπουργέ, την 28η Οκτωβρίου 1940, η Ελλάδα, βροντοφωνάζοντας «ΟΧΙ» στον Άξονα, στο Γ’ Ράιχ, μπήκε στον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο. Ο τρέχον πόλεμος είναι, προς το παρόν τουλάχιστον, οικονομικός και η απάντησή μας οφείλει να είναι ψυχολογική. Αν, ως νόημα της 28ης Οκτωβρίου νοιώσουμε το ΟΧΙ στην απογοήτευση, το ΟΧΙ στην απώλεια της γοητείας, το ΟΧΙ στη μιζέρια, τη κακομοιριά, τη γκρίνια και αν, ως «Ελληνικό Έθνος» ορίσουμε, το σύνολο των θνητών που επιλέγουν να είναι Έλληνες, δηλαδή, επιλέγουν να εκμεταλλεύονται το πολιτισμικό πλαίσιο που ξέρει και μπορεί, να μετατρέπει την πέτρα σε φως ..., το φίδι, από πίθηκο σε αετό ..., αν, ως Ελληνικό Έθνος ορίσουμε, το σύνολο των πολιτών που επιμένουν να ελπίζουν ότι «πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας (ολόκληρης της ανθρωπότητας) θα ‘ναι», ότι, δηλαδή, θα κυριαρχήσει και πάλι, παγκόσμια, ο Ελληνισμός, ο πανανθρώπινος αυτός πολιτισμός που ξέρει να κάμνει τον άνθρωπο, Άνθρωπο, σιντριβάνι, που συνεχώς αναβλύζει, ξεχειλίζει, έμπνευση, ζωντάνια, έρωτα, γοητεία ... αν, ως Ελληνικό Έθνος ορίσουμε, όσους επιλέγουν να εκμεταλλεύονται, να αξιοποιούν, τον Ελληνισμό, τότε μπορούμε, να αναφωνήσουμε, εκ βάθους καρδίας και με στεντόρεια τη φωνή: ΖΗΤΩ το ΕΘΝΟΣ! ΖΗΤΩ η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ!  [1]  Το πρώτο πολεμικό ανακοινωθέν το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940.  [2]  Γερ. Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Α’, Με Πόνο και Αγάπη, Σουρωτή Θεσ/νίκης, σελ. 232. http://www.scribd.com/  [3]  Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Β’,  Πνευματική Αφύπνιση, Σουρωτή Θεσ/νίκης, σελ. 188. http://www.scribd.com/  [4]  http://www.pentapostagma.gr/  [5]  Αρχ. Σωφρονίου: Περί Προσευχής, Έσσεξ 2009, σ. 120 http://www.scribd.com/ και Η Ζωή Του, Ζωή μου, Θεσ/νίκη 1983, σ. 133 http://www.scribd.com/.  [6]  «Εφραίμ Αριζόνας – Πότε θα εμφανιστεί ο Αντίχριστος»: https://www.youtube.com/.  [7]  «Rebranding Greece (Greek subs)»: http://www.youtube.com/.  [8]  Φρίντριχ Νίτσε, Η Χαρούμενη Επιστήμη, μτφρ. Ζήσης Σαρίκας, εκδ. Νησίδες Θεσ/νίκη 2004, σελ. 133. http://bookos.org/  [9]  Φρίντριχ Νίτσε, Η Γέννηση της Φιλοσοφίας, μτφρ. Αιμ. Χουρμούζιου, εκδ. Μάρη Κοροντζή 1975, σελ. 15. http://www.scribd.com/  [10]  Φρίντριχ Νίτσε, Η Γέννηση της Τραγωδίας, μτφρ. Ζήσης Σαρίκας, εκδ. Βάνιας 2008, σελ. 143-144. http://bookos.org/  [11]  Φρίντριχ Νίτσε, Η Γέννηση της Τραγωδίας, μτφρ. Ζήσης Σαρίκας, εκδ. Βάνιας 2008, σελ. 39-40. http://bookos.org/ 28η Οκτωβρίου 2006 Το Δεκαπεντάυγουστο του 1940 στην Τήνο, επλήγη το φιλότιμο των Νεοελλήνων. Το αντιτορπιλικό Έλλη βυθίστηκε. Ελλάς, σύνθετη λέξη, από το ΕΛ που σημαίνει φως και το ΛΑΣ που σημαίνει πέτρα. Τορπιλίστηκε η Έλλη, χτυπήθηκε το φως και ο λαός έκανε πέτρα τη καρδιά του και όρθωσε το ισχνό κορμί του, βράχο, κυματοθραύστη απέναντι στον υπερήφανο Εισβολέα. Πάνω στης Πίνδου τα βουνά, πιστοί φαντάροι, συχνά έβλεπαν την Παναγία να τους προστατεύει. Το θαύμα έγινε. Η μικρή Ελλάς αντιστάθηκε με επιτυχία, ανάγκασε τον Άξονα να χάσει πολύτιμο, όπως αποδείχθηκε, χρόνο. Οι Σύμμαχοι αναγνώρισαν την προσφορά και αναφώνησαν: "Μέχρι τώρα λέγαμε, «οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες», από τώρα θα λέμε, «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες»". Μετά την λήξη της Κατοχής και του Εμφυλίου, από το 1952, ορίστηκε στις 28 Οκτωβρίου μαζί με την εθνική επέτειο να εορτάζεται και η αγία Σκέπη που κανονικά γιορταζόταν την 1η Οκτωβρίου. Μετά την Εικονομαχία, η Εκκλησία δογμάτισε, ότι μπορούμε να χρησιμοποιούμε αγιασμένα υλικά πράγματα για να δεχόμαστε τη θεία Χάρη. Το Τίμιο Ξύλο, τα λείψανα των αγίων, η ζώνη της Παναγίας, ο αγιασμός, το αντίδωρο, οι εικόνες, η αγία Γραφή, τα κείμενα των αγίων, είναι φορείς της θείας Χάρης. Όμως τίποτα δεν γίνεται μαγικά. Αν ο πιστός δεν μετανοήσει, αν δεν συνεργήσει, αν δεν δώσει τη καρδιά του, όλα ξεπέφτουν σε νεκρό τύπο. Η αγία Σκέπη, η ζώνη της Θεοτόκου, έχει τη θεία Χάρη, αλλά για να γίνει το θαύμα στην καθημερινότητα χρειάζεται η ελεύθερη, η εκ βάθους καρδίας, αναζήτηση, αναφορά του θνητού. Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης. Ο Χριστός σταυρώθηκε για όλη την ανθρωπότητα, και για τους Έλληνες, και για τους Ιταλούς, και για τους Γερμανούς. Η Παναγία είναι η Σκέπη όλου του Κόσμου. Όλοι όμως δεν το νοιώθουμε αυτό. Όποιος καταδέχεται να νοιώσει ότι δεν είναι «και ο πρώτος», όποιος αντέχει να αφουγκραστεί το ατελέσφορο των ανθρώπινων προσπαθειών και κατορθωμάτων, όποιος νοιώθει τη φτώχια του ανθρωποκεντρικού μας πολιτισμού, του ανθρωποκεντρικού τρόπου δράσης, μπορεί και δύναται να φωνάζει, να κράζει μεγάλη τη φωνή, να ζητά βοήθεια, από την Υπεραγία Θεοτόκο. Τον άλλο, που εμπιστεύεται τα δημιουργήματά του, τον τέλειο εξοπλισμό του, την υπερσύγχρονη πολεμική του μηχανή, δεν μπορεί να τον βοηθήσει η Υπέρμαχος Στρατηγός. Δεν μπορεί, γιατί σέβεται την ελευθερία του, την επιλογή του, να δρα απόλυτα ανθρωποκεντρικά. Το ’40 στα βουνά της Αλβανίας συγκρούστηκαν μια πολύ καλά εξοπλισμένη πολεμική μηχανή κι ένας ευαίσθητος λαός που ένοιωθε ότι πολεμάει για την ελευθερία του. Του έλειπαν τα μέσα, αλλά τον έπνιγε το δίκιο. Στις αντίξοες συνθήκες που βρέθηκαν, οι πιστοί φαντάροι, συχνά, μόνη ελπίδα είχαν τη πίστη τους, τη Μάνα τους, τη Παναγία. Ένας λαός ολόκληρος στράφηκε και ζήτησε τις πρεσβείες Της. Η Σοφία Βέμπω με τη ζεστή φωνή της εξέφρασε με τον καλύτερο τρόπο εκείνη τη παλλαϊκή ικεσία προς τη "γλυκιά Παναγιά" για τα "παιδιά της Ελλάδος τα παιδιά που σκληρά πολεμούσαν πάνω στα βουνά". Το ’40 πάνω στις Πίνδου τα βουνά συγκρούστηκαν η ανθρωποκεντρική νοοτροπία που ποντάρει αποκλειστικά στην ανθρώπινη δράση και η τρέλα της πίστης στο θαύμα. Και αυτή η τρέλα έχει μακρά ιστορία στην νοτιοανατολική αυτή γωνιά της Ευρώπης. Όσοι έχουν γαλουχηθεί με τον ελληνικό πολιτισμό, έχουν μάθει, έχουν προσλάβει μέσα στο πολιτισμικό τους DNA, την τρέλα της πίστης στην Ιθάκη, την τρέλα της ελπίδας για την επιστροφή του Οδυσσέα, την τρέλα της αγάπης της Πηνελόπης. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής πασχίζει να μας λογικέψει, να μας απελπίσει, να μας πείσει ότι μόνο αν έχουμε δεύτερο εξοχικό, τρίτο αυτοκίνητο και τέταρτο μισθό δικαιούμαστε να ελπίζουμε σε λίγη ευτυχία. Που να καταλάβουμε εμείς, τα καημένα μέλη του ορνιθώνα της κοσμικής πολυθρόνας, το θαύμα της Παράδοσης που ζούνε οι γιαγιάδες, το καρδιακό υπόβαθρο της εποποιίας του '40. Στο εκτροφείο όλα είναι σωστά προγραμματισμένα. Αυτό θα πει ανθρωποκεντρική διαχείριση της ζωής. Εξοπλίζομαι πλήρως, τα σχεδιάζω όλα, τα υπολογίζω, κάνω τις στατιστικές μου και προχωρώ, χωρίς να αφήνω χώρο για λίγο ή και πολύ Ουρανό. Και τότε, το '40, η λογική είχε έτοιμη την ετυμηγορία: Σε δυο μέρες ο υπεράριθμος και πολύ καλύτερα εξοπλισμένος Εισβολέας θα έπινε το καφεδάκι του στην Ακρόπολη! Άλλωστε, ολόκληρη σχεδόν η Ευρώπη το είχε πάρει απόφαση. Η κυριαρχία του Άξονα ήταν δεδομένη. Μέσα στη γενική απελπισία κάποιοι σχεδόν ξυπόλυτοι, βρήκαν το κουράγιο να αντεπιτεθούν φωνάζοντας την ιαχή ΑΕΡΑ! Αέρας, Πνεύμα ουράνιο φύσηξε κι έδωσε φτερά στα πόδια τους. Εκείνη που έζησε ως κατεξοχήν φορέας του αγίου Πνεύματος, η Παναγία, άκουσε τις δεήσεις τους και συμπαραστάθηκε στον αγώνα τους τον άνισο. Βοήθησε, όχι γιατί οι μαχόμενοι ήταν ομοεθνείς της, ούτε γιατί ήταν καλύτεροι άνθρωποι ή πιο ορθόδοξοι. Βοήθησε αυτούς που της έδωσαν το δικαίωμα να παρέμβει. Βοήθησε αυτούς που της το ζήτησαν. Πες λόγω της ανέχειας, πες από το πολιτιστικό τους υπόβαθρο είχαν ανοιχτή τη καρδιά τους οι περισσότεροι από τους Έλληνες πολεμιστές του ’40. Και το θαύμα έγινε, για να μας θυμίζει, ότι αν ο άνθρωπος ζητάει, Κάποιος, εκεί ψηλά στον Ουρανό, είναι έτοιμος, ποθεί να παρεμβαίνει, για να απεγκλωβίζει τους θνητούς, για να τους βοηθάει να πετάνε στη θάλασσα κάθε υπερφίαλο Εισβολέα, κάθε εχθρό της ανθρωπότητας. Αν ως νόημα της σημερινής επετείου νοιώσουμε το ΟΧΙ, στις Σειρήνες, τη Κίρκη και τους Λωτοφάγους, της λησμονιάς τους πάγους, και αν ως Έθνος ελληνικό ορίσουμε, το σύνολο των θνητών που επιλέγουν να είναι Έλληνες, δηλαδή, επιλέγουν να εντάσσονται στο πολιτισμικό πλαίσιο που ξέρει και μπορεί να μετατρέπει την πέτρα σε φως, αν ως ελληνικό Έθνος ορίσουμε το σύνολο των πολιτών που επιμένουν να ελπίζουν παρόλη την χαμέρπουσα ευδαιμονία ότι πάλι και ξανά μπορεί να κυριαρχήσει η μέθοδος που επιτρέπει στον άνθρωπο να γίνεται άνθρωπος, άνω θρώσκων, σιντριβάνι, που προς τα πάνω αναβλύζει όλο έμπνευση και ζωντάνια, τότε μπορούμε να αναφωνήσουμε εκ βάθους καρδίας και με στεντόρεια τη φωνή: ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ! ΖΗΤΩ Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ!

Διόνυσος ...

		Ο μύθος της καταγωγής του Διόνυσου: Ο Ζεύς, ως γνωστόν, μπερμπάντευε επί της γης. Σ’ ένα σοκάκι πέτυχε μια νεαρά, τη Σεμέλη: «Σεμέλη, Σεμελάκι ... μη σε μέλει, μη σε μέλει» και ‘κεί πάνω εις το μέλι, εγκαστρώθει η Σεμέλη, εν γαστρί απέκτησεν υιόν η νεαρά. Κατέβηκε τότε η νόμιμος σύζυγος και όλο γλύκα … ψιθύρισε στην πρώην δεσποινίδα: «Χάνεις (χαίρω πολύ), πρέπει να του ζητήσεις του Διός να σου φανερωθεί ως θεός, θα πάθεις πλάκα ... θα γίνεις ως μία εξ ημών». Το ’χαψε και τούτο η Σεμέλη … Στο επόμενο ραντεβουδάκι, λοιπόν, Του το ξεφούρνισε: «Διούλη μου, εσύ που είσαι ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων, θέλω να μου φανερωθείς ως θεός!» «Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου, εγώ είμαι πυρ, φωτιά, ήλιος κόκκινος ζεστός, καυτός, ζεματιστός, τσουρουφλιστός ... θα καείς αν με δεις ως θεό!» Τίποτα, η νεαρά επέμενε. «Έ, αφού επιμένεις (σκασίλα μου), δες με ...» Πάει η Σεμέλη, ξεροψήθηκε, κάρβουνο η μήτηρ ... Ο στοργικός πατήρ όμως πρόφτασε κι έσωσε το τέκνο. Άρπαξε το έμβρυο από την κοιλιά της «μη σε μέλει» και το έβαλε σε θερμοκοιτίδα ως πρόωρο, το κότσαρε στο μηρό του ως δεϊτζής, ή οτετζής, φαντάρος ή μάστορας καλός που κουβαλάει τα εργαλεία του στο μηρό στις ειδικές τις τσέπες. Εκεί το τζαναμπέτικο μωρόν ετσίμπαγε Τον Πατέρα των θεών και των ανθρώπων, ένυττε τον Δία, τον ενοχλούσε, τον τσιμπούσε ... άρα: Διόνυσος. Διόνυσος, αυτός που κάνει νύξεις περί θείου, αυτός που βοηθάει τους θνητούς με τις γιορτές του να ενθουσιαστούν: εν + θεός + ουσία, μέσα μου αποκτώ την ουσία του θεού. Ο Διόνυσος με το κρασάκι του έδινε τη δυνατότητα στους θνητούς να νιώσουν λίγο όπως νιώθουν οι θεοί, να γίνουν στην ουσία τους κάπως σαν τους θεούς, να γίνουν High, να «την βρουν», να πετάξουν, να «ανεβούν»! Με το πνεύμα του οίνου, το οινόπνευμα, ντοπάρει το ταλαίπωρο και ταλαιπωρημένο και κλαταρισμένο πνεύμα των θνητών και τους βοηθάει έστω για λίγο να ξεφύγουν από τη μιζέρια τους. Διόνυσος αυτός που τσιμπάει, που προκαλεί το «τσίμπημα» ... κάθε «τσιμπημένος» βλέπει φως, νοιώθει, αισθάνεται ότι πετάει, ότι ζει, η ατμόσφαιρα έχει γίνει φωτεινή και η αιτία της αλλαγής είναι αυτός τον οποίο προσφωνεί: «φως μου», «ζωή μου», «ζωή της ζωής μου», όχι υπερβάλλοντας από τη ζάλη της αγάπης αλλά εκφράζοντας τα αισθήματα του, ομολογώντας ότι βιώνει τη φωτεινή εμπειρία του άμεσου ερωτικού συναισθήματος. Του συναισθήματος που για να μετατραπεί σε χρήσιμο ερωτικό αίσθημα, πρέπει αρχικά να «πεθάνει», να φάει χυλόπιτα, εκούσια να θυσιαστεί, για να μετατραπεί σε καλό και χρήσιμο για τον κάτοχό του και την ανθρωπότητα ολόκληρη ερωτικό αίσθημα, διαρκή έμπνευση, πνεύμα, πνοή, ροή, ρύθμιση, αρμονία.

«Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες …»

		Ο αγώνας μας χρειάζεται στρατηγική. Εάν μπροστά από ένα σκυλάκι βάλεις ένα μεγάλο τζάμι και πίσω από το τζάμι ένα λαχταριστό κόκκαλο, το καημένο το σκυλάκι θα χτυπάει συνεχώς τη μουσούδα του στη τζαμαρία, στη προσπάθεια του να αρπάξει το κόκκαλο. Δεν «του κόβει», να κάνει το κύκλο, να απομακρυνθεί προσωρινά από το στόχο για να τον πετύχει. Στην Α’ ΕΛΜΕ Πέλλας τον Δεκέμβρη του ’12 μία ανεξάρτητη-ακομμάτιστη κίνηση, η ΕΓΕΡΣΗ, πήρε 32,2% και τον Απρίλη του ‘13, 36,6%. Αντίστοιχα η ΑΣΚΚ πήρε 25%, η ΔΑΚΕ 23,6%, η ΠΑΣΚ 7,5% και η ΕΣΑΚ-ΔΕΕ 7,4%. Ο κομματικός-παραταξιακός συνδικαλισμός έχει πεθάνει από καιρό. Εδώ και χρόνια μαζεύονται πέντε-δέκα και ... να μη πω τι κάνουν! Ωρίμασαν οι συνθήκες να παραιτηθούν τα μέλη των ΕΛΜΕ, ή να τους παραιτήσουμε ... και να εκλέξουμε καινούργια μέλη, μέσα από ενιαίο κατάλογο ονομάτων, χωρίς κομματικά ψηφοδέλτια και παρατάξεις. Αυτό έπρεπε να είχε γίνει από τον Μάιο, μετά το φιάσκο -λόγω αφέλειας;;; ...-, της απεργίας μέσα στις Πανελλαδικές, που μας οδήγησε στην επιστράτευση και στην με «ψηλά το κεφάλι» και «κάτω τα ...» επιστροφή στα σχολεία. Ο κομματικός συνδικαλισμός δεν έχει έμπνευση, δεν έχει ευελιξία, συχνά ούτε που θέλει να δράσει αποτελεσματικά, είναι μια νεκρή παράδοση από την οποία ο κλάδος, αν θέλει να υπάρξουν αυξημένες πιθανότητες να πετύχει κάτι, καλό θα είναι να απαλλαγεί το συντομότερο. Ο αντίπαλος διαθέτει πυραύλους κι εμείς κυκλοφορούμε με καριοφίλια και χατζάρες. Να βρούμε τρόπους αγώνα, υπάρχουν νομικοί σύμβουλοι, να βρούμε τρόπους «αναίμακτου», όσο είναι δυνατόν, αγώνα! Είναι ανήθικο να «απεργούμε» (με «λευκή» απεργία ή όποιο άλλο «κόλπο») και να πληρωνόμαστε; Κάτι τέτοιο ήδη κάνουν οι Πανεπιστημιακοί και κανένας δεν τους κατηγόρησε για ανηθικότητα! Ποιος συνδικαλιστής μας, έχει καταγγείλει τον ομοτράπεζό του πανεπιστημιακό, ως ανήθικο; Στα Πανεπιστήμια δηλαδή η ηθική μας συνείδηση σηκώνει τα χέρια; ΟΚ, δεν είμαστε πανεπιστημιακοί, αλλά ούτε ... «του Δημοτικού»! Ανήθικο είναι το ότι, για να αριστεύσει στις Πανελλαδικές, ακόμη κι ένα «φυτό», ακόμη κι ένα παιδί που «τόχει» να διαβάζει, πρέπει ο γονιός να ξοδέψει μπόλικα ευρώ ... Ανήθικο είναι που συντηρούμε ένα σύστημα που, για την καταπολέμηση της ανεργίας μας, βιάζει τα παιδιά! Και δεν ευθύνονται τα φροντιστήρια, ομαδικά ή ιδιαίτερα, για την κατάσταση. Αυτά απλώς έρχονται να θεραπεύσουν (ή να εκμεταλλευτούν) τις υπάρχουσες δυσλειτουργίες του συστήματος. Δεν είμαι αρμόδιος να βρω λύση, υποθέτω όμως ότι το αίτημα της κοινωνίας είναι περίπου αυτό: Ένα παιδί να μπορεί να πετύχει στις Πανελλαδικές εργαζόμενο 8 ώρες την ημέρα (5 μέρες την εβδομάδα ...) το πολύ! Ανήθικο είναι που τόσο καιρό «αμολάμε αετό» και δεν προτείνουμε συγκεκριμένες και αποτελεσματικές λύσεις. Ανήθικο είναι που δεν αγωνιζόμαστε γι’ αυτές!!! Ο μόνος θεμιτός ρόλος του φροντιστή, σε ομαδικό ή ιδιαίτερο, με το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα, είναι να «διαβάζει» τα παιδιά που δεν «τόχουν» από μόνα τους. Κι αυτό να γίνεται νόμιμα κι ελεύθερα ... πρέπει όμως επειγόντως να γίνει κάτι με την «υπερφόρτωση» των μαθητών και ιδιαίτερα των υποψήφιων για Πανελλαδικές. Ας μειωθεί όσο χρειάζεται η ύλη, ας υπάρχει σταθερή και ανοιχτή σε όλους τράπεζα θεμάτων. Ας ... Ας ... Ας εξατμιστεί το Δημόσιο Σχολείο στη Τρίτη Λυκείου(!) να είναι ελεύθερα τα παιδιά να ασχολούνται, φροντιστηριακά, με τα μαθήματα που θα τους χρειαστούν για τις Πανελλαδικές! Ας χορηγεί το Υπουργείο ένα χρηματικό ποσό υπό μορφή κουπονιών, σε κάθε γονιό κι αυτός ας είναι ελεύθερος να τα επενδύει σε όποιον «προπονητή» θέλει! Ας παραμείνει το Λύκειο ως έχει κι ας μπει μια επιπλέον μεταλυκειακή, εισαγωγική για τα Πανεπιστήμια, χρονιά ... Ας ... Ας ... Ας ... Το υπάρχον εν Ελλάδι «εκπαιδευτικό» «σύστημα» που οικονομείται ... με την εξωθεσμική βακτηρία των φροντιστηρίων σίγουρα δεν είναι το καλύτερο! Τέλος πάντων πολλά μπορούν να συζητηθούν, το σημαντικότερο όμως είναι να ξεκαθαρίσουμε ποιος πρέπει να είναι ο σκοπός του Δημόσιου Σχολείου, ποιος είναι ο ρόλος της Εκπαίδευσης! Ο Σέυμουρ Παπέρτ (ένας από τους πρωτοπόρους της Τεχνητής Νοημοσύνης, αυτός που επινόησε τη Logo) λέει: «Ο ρόλος της Εκπαίδευσης θα έπρεπε να είναι το να δίνει στους ανθρώπους τη δυνατότητα να γνωρίσουν πράγματα τα οποία θα μπορούσαν να ερωτευτούν, να τους εξοικειώνει με ενδιαφέροντα που θα μπορούσαν να γεμίσουν τη ζωή τους» (Αποσπάσματα από συνέντευξη του Σέυμουρ Παπέρτ στον Θανάση Λάλα στο ΒΗΜΑ). Αυτός θα έπρεπε να είναι ο ρόλος του Δημόσιου Σχολείου. Φυσικά «τρώγοντας έρχεται η όρεξη», για να ερωτευτείς κάτι, για να βρεις τι να ερωτευτείς, για να βρεις τι σου αρέσει να κάνεις στη ζωή σου, πρέπει κάπως να το γνωρίσεις ... να βγεις κάνα δυο ραντεβουδάκια ... να εξοικειωθείς μαζί του και να δεις αν «σου κάνει». Φυσικά υπάρχει και ο «κεραυνοβόλος έρωτας» αλλά δυστυχώς είναι μια σπάνια, ευτυχής εξαίρεση. Συνήθως, τα περισσότερα παιδιά, αργούν να βρουν τη κλήση τους. Σκοπός του Σχολείου θα έπρεπε να είναι, να παρουσιάζει στους μαθητές τα διάφορα μαθήματα και διάφορα επαγγέλματα και τέχνες, να τους εξοικειώνει σε ικανοποιητικό βαθμό με αυτά, ώστε τελειώνοντας το Λύκειο, κάθε νέος, να έχει βρει δυο-τρία «αντικείμενα του πόθου» του· να παρουσιάζει στους μαθητές «πράγματα», να εξοικειώνει τους μαθητές με «πράγματα» και όχι να εστιάζει σε μια στείρα, συνεχή και εξαντλητική αποστήθιση και αξιολόγηση. Και ένα τέτοιο Σχολείο, φυσιολογικά και αυτονόητα, «από μόνο του», ακυρώνει την ανάγκη για εξωσχολική «φροντίδα». Ένα τέτοιο Σχολείο είναι «παράδεισος» και για τους μαθητές και για τους εκπαιδευτικούς και αν η κοινωνία πειστεί ότι αγωνιζόμαστε κάτι τέτοιο τότε θα είναι ένθερμος συμπαραστάτης μας χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε επικοινωνιακά κολπάκια μπας και μας συμπαθήσουν οι συχνά προκατειλημμένοι εναντίον μας συμπολίτες μας. Για περισσότερα: «Βρε, ουστ από ‘δω ...» «Ο Έρωτας είναι καλύτερος δάσκαλος από το Καθήκον» «Βασικό πρόβλημα της Παιδείας μας είναι ότι έχουμε κάνει τα τρία δύο ...» Στον κλάδο των εκπαιδευτικών, τουλάχιστο της Δευτεροβάθμιας, υπάρχει συσσωρευμένη αγανάκτηση που μεταφράζεται σε αγωνιστική διάθεση. Το φιάσκο του Μαΐου και η αναταραχή και «κινητικότητα» που προκάλεσαν οι συν δύο ώρες· η ψυχολογική καταπόνηση που προκάλεσε η «κολοκυθιά» που έπαιξε στην πλάτη μας το Υπουργείο (εσύ φεύγεις, εσύ μένεις, ποιος φεύγει;)· η διάθεση συμπαράστασης σε αυτούς που τελικά στα χέρια τους έμεινε ο «μουτζούρης»· η γενική αβεβαιότητα και οι συνεχιζόμενες φήμες, δημιουργούν αυξημένες πιέσεις στη «χύτρα». Ήρθε λοιπόν η μαξιμαλιστική πρόταση για επαναλαμβανόμενες πενθήμερες (!!!) να εκφράσει δυναμικά την αγωνιστικότητα του κλάδου ή να την εκτονώσει σπαταλώντας αδιάκριτα όλο αυτό το δυναμικό, λειτουργώντας ως βαλβίδα εκτόνωσης;;; Η ιστορία θα δείξει ... (Την πρώτη μέρα της απεργίας, Δευτέρα 16-9-2013, το ποσοστό συμμετοχής σύμφωνα με την ΟΛΜΕ ήταν 90%, σύμφωνα με το Υπουργείο 73% ... Τη δεύτερη, 80% σύμφωνα με την ΟΛΜΕ. Η αλήθεια είναι ότι έψαξα πολύ για να βρω το δεύτερο ... Για την τρίτη μέρα της απεργίας, Τετάρτη 18-9-2013 δεν κατάφερα να βρω ποσοστά ...) Η συμμετοχή στην απεργία, την πρώτη μέρα ήταν εντυπωσιακά μεγάλη και το μήνυμα είναι ότι ο κλάδος είναι αγανακτισμένος και θέλει να αγωνιστεί, αλλά ξέρουμε, οι περισσότεροι τουλάχιστον, ότι δεν γίνεται να γκρεμίσεις ένα ντουβάρι χτυπώντας το κεφάλι σου πάνω του – ίσως κάποιοι κρίνοντας από το περιεχόμενο του δικού τους ...... πιστεύουν ότι γίνεται! Κι όμως το «ντουβάρι» μπορεί να ραγίσει, ίσως γίνεται και να γκρεμιστεί ... Γίνεται! Αλλά χρειάζεται στρατηγική και «εργαλεία», πράγματα που ο κομματικός συνδικαλισμός δεν μπορεί –και συχνά δεν θέλει– να χρησιμοποιήσει. Ίσως η μόνη ελπίδα, να γίνει κάτι, είναι την Πέμπτη να ξεκινήσει η Συνέλευση με τη διάλυση των συνδικαλιστικών παρατάξεων και την επανεκλογή, ίσως πάλι των ίδιων προσώπων, αλλά, χωρίς κομματικές ταμπέλες. Ή τώρα ή ποτέ ... ή ... κάποτε στο μέλλον ... Γίνεται! Ίσως και μόνο η κίνηση αυτή να προκαλέσει ανησυχία στα κεντρικά της Εξουσίας –που θα δουν ότι χάνουν ένα βασικό εργαλείο τους, τον κομματικό συνδικαλισμό– και φέρει θετικά αποτελέσματα. Γίνεται! Αλλά θέλει φαντασία κι έμπνευση κι όχι πιστή τήρηση μιας νεκρής και απολιθωμένης παράδοσης. Αν υπάρχει στρατηγική, Γίνεται! Χθες (17-9-2013) από τα σχολεία μας πέρασαν «απεσταλμένοι» και από την Αστυνομία και από την Ασφάλεια για να ρωτήσουν τον αριθμό των απεργών!!! Τι να θέλει άραγε να πει ο «ποιητής»; Μήπως απεργούμε κρυφά; Δεν γνωρίζει η Διεύθυνση, το Υπουργείο, όχι απλώς τον αριθμό αλλά και τα ονόματά μας; Δεν το γνωρίζει η μισθοδοσία που μας κόβει τον μισθό; Δεν θα το μάθει σε λίγο η Εφορία, ακόμη και η Τράπεζα όπου κατατίθεται ο μισθός μας; Κρυφά απεργούμε; Τι νόημα μπορεί να έχει η κίνηση αυτή; - «Υπάρχει περίπτωση να μην απεργώ, να με δηλώσει ο Διευθυντής μου ως απεργό και να κάτσω με σταυρωμένα χέρια να χάσω τον μισθό μου(!!!);» Ο ένας απάντησε: - «Στην Ελλάδα όλα γίνονται ...»! Ο άλλος: - «Καταγγέλλουμε την Κυβέρνηση για τις ενέργειες αυτές και τις προσπάθειες εκφοβισμού των καθηγητών»! Τι να φοβηθεί κανείς από το γεγονός ότι κάποιος ένστολος θα μάθει τον αριθμό των απεργών ή και τα ονόματα μας. Ας έρθει μια βόλτα από το καφενείο να πιούμε και καφέ. Κάτι άλλο παίζει ... μήπως τελικά το Υπουργείο θέλει τόσο πολύ να συνεχίσουμε να χτυπάμε το κεφάλι μας στο ντουβάρι και προσπαθεί να μας ντοπάρει; Ή ίσως εντυπωσιάστηκε τόσο από τα ποσοστά και έστειλε τα «όργανα» να κάνουν αυτοψία. Τρέχα γύρευε ... Ακούγεται, ότι τον Νοέμβριο το Υπουργείο ίσως «καθαρίσει σκούπα» όσους έχουν προϋπηρεσία πάνω από 25 χρόνια. Ένας «παλιός» κοστίζει περίπου διπλά από έναν «νέο» ... Και οι φωστήρες του συνδικαλισμού μας προτείνουν επαναλαμβανόμενες πενθήμερες ... Δηλαδή αυτό που θα μου συμβεί τον Νοέμβριο να το προκαλέσω εκούσια από τον Σεπτέμβριο μια και με την απεργία διαρκείας θα σταματήσω να πληρώνομαι από τώρα! Βρε μπας και τους βάζει ο Υπουργός; Στην πρόταση να διαλυθούν οι συνδικαλιστικές παρατάξεις, «ξεκάθαρος» ιδεολογικά συνδικαλιστής απάντησε: - «Μα εγώ είμαι υπέρ της δωρεάν δημόσιας παιδείας, πώς θα μπω στον ίδιο κατάλογο μαζί με κάποιον που είναι κατά;» ... 1. - Είσαι υπέρ της δωρεάν δημόσιας παιδείας και κοιμάσαι ήσυχος εδώ και 39 χρόνια!!! Δηλαδή τα ευρώ που πρέπει να δίνουν οι γονείς για τις ξένες γλώσσες, τις Πανελλαδικές, ακόμη και τα ιδιωτικά γυμναστήρια ... δεν είναι ενάντια στη δωρεάν δημόσια παιδεία;;; 2. - Και μέχρι σήμερα πως κάθεσαι μαζί τους στις συνεδριάσεις;;; Μόνο με ομοϊδεάτες σου υπάρχει πιθανότητα να συνεννοηθείς;;; Μα εκεί δεν χρειάζεται να διαπραγματευτείς τίποτα, δεν χρειάζεται να συνεννοηθείς, εκεί είσαι «ένα σώμα μια ψυχή», κοινώς «κοπάδι»! Έχετε βγει από το ίδιο καλούπι. Αυτή είναι η πρόταση σου για την Κοινωνία, την Επικοινωνία, την ΣυνΎπαρξη, την Συνάντηση μεταξύ ελεύθερων, όσο, ανθρώπων; Θα συνυπάρχω μόνο με όσους είναι «κομμένοι ραμμένοι» στα μέτρα μου; Να χαρώ την προκρούστια λογική των ιδεαλιστικών δογματισμών που αιματοκύλισε την ανθρωπότητα!!! Η μεγαλύτερη συνεισφορά του Αϊνστάιν δεν είναι το E=mc2 αλλά το ότι κατάφερε να περιγράψει τον κόσμο με άλλο –και πολύ πιο έγκυρο και αποτελεσματικό, βλέπε ατομική βόμβα– τρόπο από τον Νεύτωνα. «Χάριν στον Αϊνστάιν μπορούμε να βλέπουμε τη θεωρία του Νεύτωνα ως μία υπόθεση (ή ως ένα σύστημα υποθέσεων). Ακόμη και εκείνοι που δεν αποδέχονται τη θεωρία του Αϊνστάιν για τη βαρύτητα πρέπει να παραδεχθούν πως αυτή ήταν μια επιτυχία του, που δημιουργούσε μια νέα εποχή. Γιατί η θεωρία του αδιαμφισβήτητα θεμελίωνε την άποψη ότι η θεωρία του Νεύτωνα, ανεξάρτητα από το εάν ήταν αληθής ή ψευδής, αναμφίβολα δεν ήταν το μόνο δυνατό σύστημα ουράνιας μηχανικής, που μπορούσε να εξηγήσει τα φαινόμενα με απλό και πειστικό τρόπο. Για πρώτη φορά σε διάστημα περισσότερο από διακόσια χρόνια η θεωρία του Νεύτωνα κατέστη προβληματική. Είχε άλλωστε καταστεί κατά τη διάρκεια των δύο αυτών αιώνων ένα επικίνδυνο δόγμα, ένα δόγμα που δημιουργούσε πνευματική νάρκωση στους ανθρώπους. Ακόμη και οι αντίπαλοι του Αϊνστάιν, όπως και οι θαυμαστές του, οφείλουν να είναι ευγνώμονες σ’ αυτόν, γιατί απελευθέρωσε τη φυσική επιστήμη από την καταστροφική πίστη, τη σχετική με την ακαταμάχητη αλήθεια της θεωρίας του Νεύτωνα» (Karl Popper, Περί της επιστήμης και της μεταφυσικής, βλ. Κωνσταντίνου Ι. Βουδούρη, Μεταφυσική, Αθήνα 1989). Με τον Αϊνστάιν και με την βούλα της επιστήμης μπορούμε να πούμε ότι γκρεμίζεται ο δογματισμός. Ο Καντ έλεγε: «η νόησή μας ... επιβάλλει νόμους πάνω στη φύση». Μετά τον Αϊνστάιν το μόνο που μπορούμε να λέμε είναι: «η νόησή μας ... δοκιμάζει – με διαφορετικούς εκάστοτε βαθμούς επιτυχίας – να επιβάλει στη φύση νόμους». «Η διατύπωση του Καντ όχι μόνο υποδηλώνει ότι ο λόγος μας (reason) επιχειρεί να επιβάλει νόμους πάνω στη φύση, αλλά επίσης ότι είναι σταθερά επιτυχής στην προσπάθειά του αυτή. Ο Καντ πίστευε πως οι νόμοι του Νεύτωνα είχαν επιτυχώς επιβληθεί πάνω στη φύση: ότι δηλαδή είμαστε υποχρεωμένοι να ερμηνεύσουμε τη φύση με αυτούς τους νόμους· από την πίστη του αυτή έβγαζε το συμπέρασμα ότι οι νόμοι αυτοί πρέπει να είναι a priori αληθείς. Ο λόγος μας όμως μπορεί να δώσει περισσότερες από μία ερμηνείες και δεν μπορεί να επιβάλει την ερμηνεία του μια για πάντα πάνω στη φύση. Ο λόγος εργάζεται με τη μέθοδο της δοκιμής και του λάθους (by trial and error). Βρίσκουμε τους μύθους μας και τις θεωρίες μας και τις υποβάλλουμε σε δοκιμασία. Προσπαθούμε να δούμε μέχρι που μας πηγαίνουν· αν μπορούμε, καλυτερεύουμε τις θεωρίες μας» (Karl Popper, Περί της επιστήμης και της μεταφυσικής, βλ. Κωνσταντίνου Ι. Βουδούρη, Μεταφυσική, Αθήνα 1989). «Η κριτική έμφαση του Σωκράτη στη σφαλερότητά μας, και ιδιαίτερα στη σφαλερότητα όλης της ανθρώπινης γνώσης, προλαμβάνει, κατά δυόμισι χιλιετηρίδες, ορισμένα από τα πιο σημαντικά συμπεράσματα της σημερινής θεωρίας μας για τη γνώση: τον υποθετικό και δοκιμαστικό χαρακτήρα της σύγχρονης επιστήμης» (Karl Popper, Η ανοιχτή κοινωνία και οι εχθροί της, μτφρ. Ειρήνη Παπαδάκη, εκδ. Δωδώνη 1980, σ. 31). Αυτό που χαρακτηρίζει τη καινούργια κατάσταση, την λεγόμενη μεταμοντέρνα κατάσταση είναι αυτή η μετριοπάθεια και ο συνακόλουθος πλουραλισμός. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες αναδύθηκε το αίτημα της πολυπολιτισμικότητας, της ανεκτικότητας, των δικαιωμάτων του κάθε διαφορετικού. Βέβαια χρειάστηκε να μεσολαβήσει η φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και μόνο μετά το 1990 η προσφορά αυτή του Αϊνστάιν συνεπικουρούμενη από το έργο ηρωικών μορφών σαν τον Βιτγκενστάιν, άρχισε να γίνεται κοινό κτήμα του καθημερινού ανθρώπου σε ανατολή και δύση. Η μεταμοντέρνα κατάσταση δεν είναι ένα «πράγμα». Τη διακρίνει μια μεγάλη πολυπλοκότητα και πολυμέρεια, αλλά βασικό της χαρακτηριστικό είναι το γκρέμισμα κάθε δογματισμού. Ο άνθρωπος έχει απελευθερωθεί από το σφιχτό κορσέ του θεϊστικού (Σχολαστικισμός) ή άθεου (θετικισμός) δογματισμού. Έχει απελευθερωθεί μεν, αλλά τα ζόμπι των δογματισμών παραμονεύουν και φιλότιμα εργάζονται, για να γυρίσουν τον ρου της Ιστορίας και –εάν είναι δυνατόν- να κυριαρχούν πάντα, ειδικά σε κάτι τριτοκοσμικές παρυφές της Δύσης .... Βασική αιτία, η εγγενής έπαρση κάθε ακαλλιέργητου θνητού. Το αντίθετο της γνώσης πλέον δεν είναι η άγνοια, αλλά η απάτη και ο δόλος, τονίζει ο Γάλλος κοινωνιολόγος Ζαν Μποντριγιάρ (Jean Baudrillard, 1929-2007) γι’ αυτό «οι ‘πνευματικοί’ άνθρωποι πρέπει να πάψουν να νομιμοποιούν την ιδέα ότι υπάρχει κάποια ‘έσχατη αλήθεια’ πίσω από τα εμφανή φαινόμενα. Τότε, ίσως, οι μάζες να γυρίσουν την πλάτη τους στα Μίντια και η διαχείριση της κοινής γνώμης θα καταρρεύσει». Για περισσότερα: «Ι. ΠΡΩΤΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ» «ΙΙ. ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ»   Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013, έγινε η έκτακτη συνέλευση της Α’ ΕΛΜΕ Πέλλας, σε δύο δόσεις: 2 και, με 6 παρά, στην Έδεσσα, και μετά στην Αριδαία. Στην Έδεσσα επί συνόλου περίπου 520, ήμασταν παρόντες 120. Όσο διαρκούσαν οι τοποθετήσεις η διαδικασία προχώρησε άψογα, μετά όμως, κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας ... έγινε μπάχαλο ...! Από τις προτάσεις που τέθηκαν σε ψηφοφορία πήραν: 1. 50 ψήφους η πρόταση για προσωρινή αναστολή υπό όρους: 1. Επιβάλλεται η αναστολή για να αποσυρθούμε, προς το παρόν από την όποια ... επικαιρότητα, ώστε να αφήσουμε την κοινωνία να ασχοληθεί αυτές τις μέρες με το μείζον θέμα της δολοφονίας του Πέτρου Φύσσα από οπαδό της «Χρυσής Αυγής». 2. Να εξουσιοδοτηθεί το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ να συζητήσει το Σαββατοκύριακο με τον Υπουργό τις φήμες ότι θα αποκατασταθούν 925 από τους εκπαιδευτικούς -που έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα- στα Ινστιτούτα Επαγγελματικής Κατάρτισης (Ι.Ε.Κ.), και στις Σχόλες Επαγγελματικής Κατάρτισης (Σ.Ε.Κ): «Ο Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, υπέγραψε σήμερα Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013 Υπουργική Απόφαση, σχετικά με την κατανομή των θέσεων αυτών, οι οποίες θα καλυφθούν από τους εκπαιδευτικούς που είχαν τεθεί σε διαθεσιμότητα, στις 23 Ιουλίου 2013» (http://www.hellasedu.gr/), και την Δευτέρα να εισηγηθεί στις τοπικές ΕΛΜΕ τις προτάσεις του. 2. 43 ψήφους η πρόταση για κυλιόμενες, ανά Περιφέρεια, 48άωρες 3. 22 ψήφους η πρόταση για 48άωρη την άλλη εβδομάδα και επανεκτίμηση της κατάστασης 4. 26 ψήφους η πρόταση για συνέχιση των επαναλαμβανόμενων πενθήμερων. 5. Μονοψήφιο αριθμό ψήφων πήραν κάποιες άλλες προτάσεις για επαναλαμβανόμενες τρίωρες στάσεις εργασίες και για λευκή απεργία. 6. Με γενική σχεδόν ομοφωνία ψηφίστηκε η πρόταση: με την αιγίδα και την οικονομική στήριξη των ΕΛΜΕ να γίνονται αγωγές για όλα τα θέματα που είναι αντίθετα με τον δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα, π.χ. απολύσεις μονίμων δημοσίων υπαλλήλων, ελλιπής υγειονομική περίθαλψη παρόλο που οι εισφορές παρακρατούνται κανονικά κ.λ.π. Συνολικά ψήφισαν 120 και καταμετρήθηκαν 141 ψήφοι συν κάτι ψιλά(!!!), ίσον ... θαύμα!!! Δεν έγινε όμως θαύμα, δεν αυγατίσαμε ξαφνικά οι 120! Απλώς, από προχειρότητα ή .... η διαδικασία της ψηφοφορίας στράβωσε, επειδή, χωρίς ρητή απόφαση της συνέλευσης, δια μεμονωμένων φωνών και δια της ανοχής του προεδρείου, έγιναν δεκτές διπλοψηφίες, κυρίως στις περιπτώσεις των δύο παρεμφερών προτάσεων για 48άωρη .... Όταν όμως το προεδρείο πρότεινε επαναληπτική ψηφοφορία επί των δύο πρώτων προτάσεων, για να βγει με πάνω από 50% η πρώτη, έγινε ... μπάχαλο. Άλλος ανέβαινε στο μικρόφωνο και διαμαρτυρόταν, άλλος φώναζε από τη θέση του, άλλος πήγαινε και τα ‘ψελνε από κοντά στο προεδρείο κι επειδή το μπάχαλο δεν έλεγε να λήξει ... έληξε άδοξα η ψηφοφορία και η συνέλευση. Βέβαια, εκ των υστέρων, φάνηκε ότι υπήρχε η πιθανότητα να έχει αδικηθεί η πρόταση για επαναλαμβανόμενες πενθήμερες γιατί αν δεν υπήρχαν διπλοψηφίες πιθανόν να έβγαινε αυτή δεύτερη με 26 ψήφους μια και πολλοί (άγνωστο πόσοι) από αυτούς που ψήφισαν την τρίτη που έλαβε 22 ψήφους ψήφισαν και τη δεύτερη που έλαβε 43! Αυτά στην Έδεσσα. Στην Αριδαία από τους 160, περίπου, εμφανίστηκαν 40νταριά συνάδελφοι, υπήρξαν και διαφορετικές προτάσεις και τελικά η αναστολή πήρε 6 ψήφους, η πρώτη 48άωρη (με κυλιόμενες ανά Περιφέρεια) 9 και η άλλη 48άωρη 3 ψήφους. Τελικό αποτέλεσμα ... δεν υπήρξε ... και ο πρόεδρος της Α’ ΕΛΜΕ έφυγε για την Αθήνα με την εντολή από το Δ.Σ. της ΕΛΜΕ να ψηφίσει 48άωρη έστω κι αν είναι ο μοναδικός πρόεδρος ΕΛΜΕ που θα το προτείνει. FaceBουκιές από τη σελίδα της Α’ ΕΛΜΕ Πέλλας: 21-9-2013: Dionysis Papachristodoulou Κάποιος, νομίζω ο πρόεδρος της Α’ ΕΛΜΕ Πέλλας, μίλησε για, «ουτοπία του ρεαλισμού και ρεαλισμό της ουτοπίας» κι ένας συνάδελφος, το μεσημέρι, στον «καφέ», ρώτησε τι μπορεί να θέλει να πει ο ποιητής ... 1. Η ζωή είναι αρκετά χαοτική και κάποιες φορές συμβαίνουν και «θαύματα», π.χ. Δαβίδ και Γολιάθ, Θερμοπύλες, Μεγαλέξανδρος, Euro 2004 στη Πορτογαλία, κλπ. Ο 100% ρεαλιστής, αυτός που δεν δίνει, έστω ένα 10% πιθανότητα στο ενδεχόμενο του θαύματος, στην ουσία προκρίνει την ουτοπία του ρεαλισμού, δηλαδή ψηφίζει κάτι μη πραγματικό. Η πραγματική πραγματικότητα αποτελείται, ας πούμε, από 90% ρεαλισμό και 10% ουτοπία. Δεν έχει σχέση δηλαδή με την πραγματική πραγματικότητα η «απελπισία» του 100% ρεαλιστή, είναι ουτοπία, η ουτοπία του ρεαλισμού. 2. Η ουτοπία είναι κάτι που δεν έχει τόπο, κάτι που δεν έχει εφαρμοστεί και μοιάζει ανεφάρμοστο. Ο ρεαλιστικός ρεαλισμός γνωρίζει ότι μπορεί κατά 90%, (το ποσοστό είναι εντελώς τυχαίο ...) στη ζωή, να συμβαίνουν «λογικά» γεγονότα που εκ των προτέρων έμοιαζαν ρεαλιστικά, εφικτά, αλλά υπάρχει και η περίπτωση, έστω 10%, να συμβεί και κάποιο «θαύμα», κάτι που έμοιαζε να μην έχει τόπο, κάτι ουτοπικό, μια ουτοπία, κάτι λογικά ανέφικτο. Η, με διάκριση, επιλογή της πίστης και σε ουτοπία, είναι πιο κοντά στη πραγματική πραγματικότητα, είναι πιο ρεαλιστικός τρόπος ζωής, από έναν απόλυτο, στείρο ρεαλισμό. Ενώ δηλαδή η ουτοπία, εξ ορισμού, είναι κάτι το ανέφικτο, υπάρχει ο ρεαλισμός της ουτοπίας, το ότι έχει 10% πιθανότητες να συμβεί και κάποιο «θαύμα», να γίνει πραγματικότητα κάτι που αρχικά θεωρείται ουτοπία. Θέλει όμως πολύ διάκριση και προσοχή να μην πετάει κανείς στα σύννεφα και λόγω της υπερβολικής, της αδιάκριτης πίστης στο «θαύμα» ελαχιστοποιεί τις πιθανότητες να συμβεί, κοινώς «το καίει». Υπάρχουν κάποιοι συνάδελφοι που πιστεύουν π.χ. ότι μπορεί ένα απεργιακό πυροτέχνημα, μια απεργιακή κινητοποίηση σαν των εκπαιδευτικών της Δευτεροβάθμιας, και μάλιστα αρχές φθινοπώρου, να ρίξει την Κυβέρνηση. Αν ήμασταν ΔΕΗ ίσως να ήταν εφικτό. Αλλά αν ήταν εφικτό δεν θα χρειαζόταν να απεργήσουμε καν. Από μόνη της η όποια Κυβέρνηση θα φρόντιζε να μας εξασφαλίζει μισθούς και προνόμια ... γνωρίζοντας τη δύναμη του κλάδου. Με αφοπλιστική ειλικρίνεια δηλώνουν ότι «σκοπός της απεργίας πρέπει να είναι το να πέσει η Κυβέρνηση»! Κατ’ αρχήν είναι ανέφικτο να γίνει αυτό αποδεκτό ως σκοπός της απεργίας από όλους τους συναδέλφους και τέλος πάντων στη περίπτωση αυτή ταιριάζει η απάντηση που έδωσε στον «κουλτουριάρη» γιο της κάποια μάνα όταν την κατηγόρησε ότι είναι πολύ «πεζή»: - «Κι εσύ που πας “καβάλα” τι κατάλαβες;»! Σχετικά με τα ποσοστά της απεργίας και η ΟΛΜΕ μάλλον κάνει διαχείριση της είδησης, λες και είναι κάποιος καναλάρχης. Την πρώτη μέρα η ανακοίνωση γεμάτη ενθουσιασμό μιλούσε για 90% συμμετοχή (το Υπουργείο έδινε 73%), την δεύτερη λίγο πιο χαμηλόφωνα για 80%, την τρίτη, τέταρτη δεν κατάφερα να βρω κάποια ανακοίνωση στο Διαδίκτυο και την πέμπτη βρήκα μια είδηση, ότι την τέταρτη μέρα τα ποσοστά σύμφωνα με την ΟΛΜΕ ήταν 40%-45% και την πέμπτη, ημέρα Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου, 30%-35% (το Υπουργείο μιλάει για 25%). Μεταξύ των συναδέλφων κυκλοφορούσε η φήμη ότι την τρίτη μέρα τα ποσοστά συμμετοχής ήταν γύρω στο 50%. Τριαντάφυλλος Σερμέτης Διονύση, ''ρεαλισμός της ουτοπίας και δυστοπία του ρεαλισμού'' ήταν η πρόταση για την ακρίβεια. Dionysis Papachristodoulou με το "δυστοπία του ρεαλισμού" εννοείς ότι ο στεγνός ρεαλισμός οδηγεί σε "άσχημο τόπο", σε δυστυχείς καταστάσεις; Τριαντάφυλλος Σερμέτης Ακριβώς. 22-9-2013: Θανάσης Στογιάννης Η μομφή συνεχίζει να βαραίνει ολοένα και περισσότερο ΕΛΜΕ-ΟΛΜΕ όσον αφορά την πληροφόρηση σχετικά με τα ποσοστά της απεργίας. Επιπλέον, είδατε μήπως πώς ψήφισαν οι ΕΛΜΕ την τελευταία φορά; Σχεδόν όλες ψήφισαν και τις τρεις προτάσεις. Δηλ. η ακύρωση της ψηφοφορίας της Α' ΕΛΜΕ Πέλλας και η απογοήτευση των 120 που επέμεναν να παραμένουν από την αρχή ως το τέλος στη συνέλευση για να αποφασίσουν οι ίδιοι-μετά από πολύ διάστημα- προς τι; Dionysis Papachristodoulou ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ .... ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΩΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ .... Ο κομματικός-παραταξιακός συνδικαλισμός έχει πεθάνει από καιρό. Εδώ και χρόνια μαζεύονται πέντε-δέκα και ... να μη πω τι κάνουν! Ωρίμασαν οι συνθήκες να παραιτηθούν τα μέλη των ΕΛΜΕ, ή να τους παραιτήσουμε ... και να εκλέξουμε καινούργια μέλη, μέσα από ενιαίο κατάλογο ονομάτων, χωρίς κομματικά ψηφοδέλτια και παρατάξεις. Αυτό έπρεπε να είχε γίνει από τον Μάιο, μετά το φιάσκο -λόγω αφέλειας;;; ...-, της απεργίας μέσα στις Πανελλαδικές, που μας οδήγησε στην επιστράτευση και στην με «ψηλά το κεφάλι» και «κάτω τα ...» επιστροφή στα σχολεία. .. Ήρθε λοιπόν η μαξιμαλιστική πρόταση για επαναλαμβανόμενες πενθήμερες (!!!) να εκφράσει δυναμικά την αγωνιστικότητα του κλάδου ή να την εκτονώσει σπαταλώντας αδιάκριτα όλο αυτό το δυναμικό, λειτουργώντας ως βαλβίδα εκτόνωσης;;; Η ιστορία θα δείξει .... Ο κλάδος είναι αγανακτισμένος και θέλει να αγωνιστεί, αλλά ξέρουμε, οι περισσότεροι τουλάχιστον, ότι δεν γίνεται να γκρεμίσεις ένα ντουβάρι χτυπώντας το κεφάλι σου πάνω του – ίσως κάποιοι κρίνοντας από το περιεχόμενο του δικού τους ...... πιστεύουν ότι γίνεται! Κι όμως το «ντουβάρι» μπορεί να ραγίσει, ίσως γίνεται και να γκρεμιστεί ... Γίνεται! Αλλά χρειάζεται στρατηγική και «εργαλεία», πράγματα που ο κομματικός συνδικαλισμός δεν μπορεί –και συχνά δεν θέλει– να χρησιμοποιήσει. Ίσως η μόνη ελπίδα, να γίνει κάτι, είναι να διαλυθούν οι συνδικαλιστικές παρατάξεις και να επανεκλεγούν μέλη της ΕΛΜΕ, ίσως πάλι τα ίδια πρόσωπα, αλλά, χωρίς κομματικές ταμπέλες. Ή τώρα ή ποτέ ... ή ... κάποτε στο μέλλον ... Γίνεται! .... Eleni Sofou Αγαπητέ Διονύση, πραγματικός μη κομματικός συνδικαλισμός υφίσταται όταν τα μέλη του δε διαθέτουν κομματικές ταυτότητες. Γιατί αν διαθέτουν, παρουσιάζονται να συμμετέχουν σε μη κομματικές παρατάξεις, αλλά στις βαθμίδες που λαμβάνονται οι αποφάσεις, η κομματική τοποθέτηση είναι φανερή και καθοριστική. Dionysis Papachristodoulou μακάρι να μην είχαμε προκαταλήψεις και δογματικά δεδομένα στη κεφάλα μας, αλλά τι να κάνουμε, αυτό, η αποδόμηση του φαντάσματος του «εαυτού», είναι προσωπικό άθλημα και δεν μπορεί να μπει ως προαπαιτούμενο για τη συμμετοχή στα κοινά. Ας γίνει το πρώτο βήμα, της διάλυσης τον συνδικαλιστικών παρατάξεων και βλέπουμε μετά ...., στο κάτω-κάτω ο «λαός» θα ψηφίζει και αυτός θα ευθύνεται για τις επιλογές των προσώπων. Τριαντάφυλλος Σερμέτης Κάθε κλάδος και εν τέλει κάθε κοινωνία έχει τους συνδικαλιστές ή τους πολιτικούς που της αξίζουν αντίστοιχα. Για να επικεντρωθούμε στον συνδικαλισμό τώρα, η πιο ενδεδειγμένη στάση, όταν δεν υπάρχει κάποιος συνδικαλιστής που είναι αξιόλογος, πράγμα πολύ συνηθισμένο, τότε η πιο καλή στάση είναι το λευκό και όχι η αποχή. Το λευκό είναι πολιτική στάση και δίνει μήνυμα, ενώ η αποχή είναι η αδιαφορία που είναι η χειρότερη στάση. Προσωπική μου άποψη. Eleni Sofou Οπότε η κοινωνία μας, που έχει απογοητευτεί από τους πολιτικούς της, κάνει μεγάλο λάθος, γιατί παίρνει αυτό που της αξίζει τελικά, ακόμα και αν δηλώνει με τόσους τρόπους την αντίθεση και την αγανάκτησή της. Η μόνη της διέξοδος είναι να ρίχνει λευκό ψηφοδέλτιο. Πρόοδος στον τομέα της πολιτικής και του συνδικαλισμού δεν της επιτρέπεται.. Θανάσης Στογιάννης Στον μύθο του αγνού συνδικαλιστή απάντησε ο Γκράμσι: «Οι συνδικαλιστές είναι οι τραπεζίτες των ανθρώπων». Όσο για την αντιστοιχία ηγετών και λαών: «στη ζωή και στην ύπαρξη της επαναστατικής τάξης τείνουν να παράγουν, άτομα με ατσάλινο χαρακτήρα και ισχυρές απόψεις -Τρότσκυ-», όμως «το ουγγρικό προλεταριάτο ανέδειξε τον Μπέλα Κουν για τον οποίο ο Τρότσκυ εξαντλεί όλη του την περιφρόνηση και ειρωνεία». Τριαντάφυλλος Σερμέτης Πολύ καλός και αγαπημένος μου ο Γκράμσι και έχει απόλυτο δίκιο στο βαθμό μόνο που δεν μιλάει απόλυτα. Διότι στους κανόνες της γραμματικής οι εξαιρέσεις έχουν αξία. 23-9-2013: Dionysis Papachristodoulou Και η πραγματικότητα για την Α' ΕΛΜΕ Πέλλας είναι ότι εν μέσω αυτής της εντυπωσιακής πανελλαδικής κινητοποίησης του κλάδου, την τέταρτη μέρα της πρώτης πενθήμερης απεργίας, κατάφεραν να συνευρεθούν μόλις 120 από τους 520 συναδέλφους ... ούτε καν το ¼ ... και αυτοί μάλιστα διαλύθηκαν κακήν κακώς ... κάτι πολύ στραβό «συμβαίνει εδώ και» δεν «είναι μυστικό» ... και δεν μου έρχεται να αναζητήσω την αιτία στο σύνολο των 520 .... Μήπως να καλέσουμε τον Τσόμσκι να μας το αναλύσει ... Τριαντάφυλλος Σερμέτης Έχεις απόλυτο δίκιο Διονύση, κάτι πολύ στραβό συμβαίνει. (Ο Τριαντάφυλλος Σερμέτης είναι ο πρόεδρος της Α’ ΕΛΜΕ Πέλλας) Dionysis Papachristodoulou Προς τους συναδέλφους της ΟΛΜΕ: Εδώ, οι Μαμελούκοι (συγνώμη αδέλφια του Νείλου αν ακούγεται υποτιμητικό) έριξαν ένα πανίσχυρο, εδραιωμένο επί δεκαετίες καθεστώς (τον Μουμπάρακ), με βασικό εργαλείο το Διαδίκτυο κι εμείς εν μέσω της ευρωπαίας «Ελλάς», όντας ο πιο «προχωρημένος» κλάδους εργαζομένων στο Δημόσιο, εν μέσω του πιο σοβαρού, στον 21ο αιώνα, απεργιακού μας αγώνα, σνομπάρουμε το Διαδίκτυο! Στο μπλογκ της ΟΛΜΕ http://olmesch.wordpress.com/ η πιο πρόσφατη ανάρτηση έχει ημερομηνία 22-5-2013!!! Το FaceBook της ΟΛΜΕ https://www.facebook.com/pages/ αρέσει σε 938, όλο κι όλο (που μπορεί και να μην είναι όλοι εκπαιδευτικοί), επί συνόλου ... πάνω από 55.000 μελών!!! Το FaceBook, στην ανοιχτή Ομάδα της ΟΛΜΕ https://www.facebook.com/groups/olme.edu/ είναι εγγεγραμμένα 1.760 μέλη! Στο Twitter https://twitter.com/olmegr η ΟΛΜΕ έχει 483 Followers που μπορεί και να μην είναι όλοι εκπαιδευτικοί!!! Και στην ιστοσελίδα της ΟΛΜΕ http://olme-attik.att.sch.gr/new/, μέχρι και σήμερα, Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013 δεν κατάφερα να βρω μια ανακοίνωση με τα ποσοστά συμμετοχής, που δίνει η ΟΛΜΕ, για κάθε μέρα της πενθήμερης απεργίας ή για την τρέχουσα 48άωρη!!! Φυσικά υπάρχει δελτίο τύπου, με ημερομηνία 16-9-2013 (!!!) για την «αποστομωτική απάντηση» που έδωσε «η συμμετοχή των καθηγητών» που έφτασε το 90% την πρώτη μέρα της απεργίας (http://olme-attik.att.sch.gr/new/wp-content/uploads/2013/09/apost160913.pdf)! Από εκεί και μετά σιγή ιχθύος (που έχει αρπάξει το αγκίστρι) για τα ποσοστά συμμετοχής μας!!! Τρομάρα μας, έχουμε και English version: http://olme-attik.att.sch.gr/new/?page_id=122!!! https://www.facebook.com/groups/olme.edu/?ref=ts&fref=ts 24-9-2013: Θανάσης Στογιάννης Να υποθέσω ότι οι Μαμελούκοι έμαθαν να χειρίζονται τον βαρύ οπλισμό που χρησιμοποίησαν στο επόμενό τους βήμα, από τα manuals που κατέβαζαν από το διαδίκτυο ενώ τη διατροφή τους ανέλαβαν τα επαναστατικά ταμεία τους που γέμισαν με κουπόνια που είχαν μεριμνήσει να κυκλοφορήσουν διάφορες μη-κυβερνητικές οργανώσεις; Dionysis Papachristodoulou ΟΚ, εκεί ήταν στημένο το παιχνίδι ... εννοείται ... εδώ όμως δεν υπάρχει παιχνίδι ... απλά το παίζουμε ... και τα παίζουμε ... κοινώς παίξε μέσα ... Dionysis Papachristodoulou Τρίτη 24-9-2013, μετά το μεσημέρι, συνέλευση επανεκτίμησης της κατάστασης μετά την 48άωρη. Παρόντες 57, εκ των οποίων 7 μη ψηφίζοντες, ίσον 50! 28 υπέρ της συνέχισης ..., 21 υπέρ της αναστολής ..., 1 λευκό! Ο αντιπρόσωπος της ΕΛΜΕ στην Αθήνα θα ψηφίσει υπέρ 48άωρης Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου και Παρασκευή ... Μια χαρά! Σχεδόν επανήλθαμε στα πάγια μας: μαζευόμαστε πέντ’-έξι και ... να μην πω τι κάνουμε! Τι μπελάς ήταν κι εκείνος προχθές να έχεις 120 άτομα να πρέπει να ψηφίσουν ... σήμερα μια χάρα, τρεις κι ο κούκος! Αυτό δεν είναι επανεκτίμηση κατάστασης, είναι απώλεια εκτίμησης και κάθε δυνατότητας εύρεσης ρεαλιστικής στρατηγικής· δεν είναι συνδικαλισμός, είναι η χαρά του εργοδότη!!! Αρκετές ομιλίες κηρυγματικές! Με γκρίνια ή παράπονο ή ενθουσιασμό και οπωσδήποτε αξιοπρέπεια ... μέχρι και για Θερμοπύλες και Λεωνίδες ακούσαμε ... προσπάθησαν να τονώσουν, ή να αναστήσουν, την κλαταρισμένη αγωνιστικότητα του κλάδου απευθυνόμενοι σε πενηνταριά συναδέλφους, περίπου στο 1/10 του συνόλου των πεντακοσαριά εγγεγραμμένων, την ώρα που οι περισσότεροι των ακροατών ανήκαν, έτσι κι αλλιώς ... κι αλλιώτικα, σ’ αυτούς που «μάτωσαν»! Σαν κάτι κληρικούς οι οποίοι στο ώριμο, εξ απόψεως ηλικίας, εκκλησίασμα, γεμάτοι ενθουσιασμό, στηλιτεύουν τις παρεκτροπές των απόντων: «Δεν εκκλησιάζεστε!» Μα αυτοί που σε ακούνε, σε ακούν ακριβώς επειδή βρίσκονται μέσα στο ναό! «Δεν νηστεύετε!» Μα αυτοί που σε ακούνε την βγάζουν με ψωμί κι ελιά! «Ξενυχτάτε!» Μα αυτοί που σε ακούνε κοιμούνται με τις κότες! «Δεν απεργείτε!» ... συγνώμη μπέρδεψα το μενού! Εισηγούμαι στο Δ.Σ. της Α’ ΕΛΜΕ Πέλλας να μη ξαναζητήσει την αίθουσα της Μητρόπολης Εδέσσης Πέλλης και Αλμωπίας γιατί κάτι παθαίνουν οι ομιλητές και νομίζουν ότι βρίσκονται στην Εκκλησία και το γυρνάνε στα κηρύγματα και μάλιστα του στυλ «τα ψέλνω στη νύφη για να τα ακούσει η –απούσα- πεθερά»! Ας μαζευόμαστε στην αίθουσα της Νομαρχίας, ίσως βοηθήσει να προσγειωθούμε το λυτό περιβάλλον. «Πάλης ξεφούσκωμα ... νέοι αγώνες ...» εν καιρώ!!! FaceBουκιές από την ομάδα της ΟΛΜΕ στο Facebook: 24-9-2013: Dionysis Papachristodoulou Στους κοινωνικούς αγώνες χρειάζεται στρατηγική. Εάν μπροστά από ένα σκυλάκι βάλεις ένα μεγάλο τζάμι και πίσω από το τζάμι ένα κόκκαλο, το καημένο το σκυλάκι θα χτυπάει συνεχώς τη μουσούδα του στη τζαμαρία, στη προσπάθεια του να αρπάξει το κόκκαλο. Δεν «του κόβει», να κάνει το κύκλο, να απομακρυνθεί προσωρινά από το στόχο, για να τον πετύχει. Ο κομματικός-παραταξιακός συνδικαλισμός έχει πεθάνει από καιρό. Να παραιτηθούν τα μέλη της ΕΛΜΕ … και να εκλέξουμε καινούργια μέλη, μέσα από ενιαίο κατάλογο ονομάτων, χωρίς κομματικά ψηφοδέλτια και παρατάξεις. Αυτό έπρεπε να είχε γίνει από τον Μάιο, μετά το φιάσκο της «απεργίας» στις Πανελλαδικές. Στον κλάδο υπάρχει συσσωρευμένη αγανάκτηση και ανησυχία που μεταφράζεται σε αγωνιστική διάθεση. Η μαξιμαλιστική πρόταση για επαναλαμβανόμενες πενθήμερες σπατάλησε όλο αυτό το δυναμικό και τελικά λειτούργησε απλά ως βαλβίδα εκτόνωσης! Δεν γίνεται να γκρεμίσουμε το ντουβάρι χτυπώντας τα κεφάλια μας πάνω του– ίσως κάποιοι κρίνοντας από το περιεχόμενο του δικού τους …… πιστεύουν ότι γίνεται! Κι όμως το «ντουβάρι» μπορεί να ραγίσει, ίσως γίνεται και να γκρεμιστεί … Γίνεται! Αλλά χρειάζεται στρατηγική και «εργαλεία», πράγματα που ο κομματικός συνδικαλισμός δεν μπορεί –και συχνά δεν θέλει– να χρησιμοποιήσει. Χρειάζεται φαντασία κι έμπνευση κι όχι πιστή τήρηση μιας νεκρής και απολιθωμένης παράδοσης. Ο κομματικός συνδικαλισμός δεν έχει έμπνευση, δεν έχει ευελιξία, συχνά ούτε που θέλει να δράσει αποτελεσματικά, είναι μια νεκρή παράδοση από την οποία ο κλάδος, αν θέλει να υπάρξουν αυξημένες πιθανότητες να πετύχει κάτι, καλό θα είναι να απαλλαγεί το συντομότερο. Ο αντίπαλος διαθέτει πυραύλους κι εμείς κυκλοφορούμε με καριοφίλια και χατζάρες. Μπαμπανίκος Γιάννης Τον ................ιδιο καημο με σενα συναδελφε τον εχουν και οι εχοντες τυψεις που τοσα χρονια ψηφιζαν ΝΔ και ΔΑΚΕ , ΠΑΣΟΚ και ΠΑΣΚ. Δεν υπαινισσομαι τιποτε εναντιον σου ( αλλωστε δε γνωριζομαστε ) ,αλλα το ολο σκηνικο μοιαζει με τους θρηνους εξαπατηθεισας παρθενας που την εγκατελειψε ο εραστης. Εγραψες χιλιες λεξεις , τσουβαλιασες στον αφορισμο σου ΔΑΚΕ - ΠΑΣΚ μαζι με τις αλλες αριστερς παραταξεις και βρηκες τη λυση. Κουβεντα για Κεφαλαιο , ΤΡΟΙΚΑ , ΕΕ , κυβερνηση Το ΕΝΙΑΙΟ ψηφοδελτιο ειναι η πιο αισχρη μορφη πλειοψηφικου συστηματος. Στο ΙΔΙΟ ψηφοδελτιο θα μπαινουν Τροικανα τσανακια και αγωνιστες συμφωνα με την αποψη σου. Θα ψηφιζεις προσωπα εσυ και ο καθενας και θα σου βγαινει μια ΚΑΡΑΜΠΙΝΑΤΗ ΔΑΚΕ ( με το μηχανισμο που εχει και συ θα εκπλησσεσαι πως γινεται ) Dionysis Papachristodoulou Ορθόν!!! Κι εσύ να αγωνίζεσαι στους κοινωνικούς αγώνες χωρίς τους "άλλους" ... μόνο με τους "δικούς σου" ... και θα ... άστο καλύτερα ... Vaso Gkosi Διαφωνείς Γιάννη ότι χρειάζεται στρατηγική; Διαφωνείς ότι ο κομματικός συνδικαλισμός μας έφερε σ αυτά τα χάλια; ΔΕΝ νομίζω, αφού μιλάς για ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ. Διαφωνείς ότι ο αντίπαλος διαθέτει πυραύλους κι εμείς κυκλοφορούμε με καριοφίλια και χατζάρες; Διαφωνείς ότι πάσχουμε σε οργάνωση, σε επικοινωνία με τον κάθε συνάδελφο,σε αξιοποίηση των τεράστιων δυνατοτήτων του ανθρώπινου δυναμικού του κλάδου; Διαφωνείς ότι δεν συστρατεύονται με πάθος, τα ΔΣ, στην υλοποίηση των αποφάσεων των Συνελεύσεων; Διαφωνείς πως όποια πρόταση ξεφεύγει από την λογική , το πρόγραμμα , τους στόχους της παράταξης δεν υποστηρίζεται ή πολλές φορές πολεμιέται; Οσοι μιλάμε για στρατηγική και ενιαίο ψηφοδέλτιο Είναι γιατι βαρεθήκαμε τις μικρομματικές τακτικές και τακτικισμούς. Θέλουμε υποψήφιους που θα νοιάζονται για τον κλάδο. Αν δεν μπορούμε να το εξασφαλίσουμε είμαστε άξιοι των επιλογών μας. Dionysis Papachristodoulou Φίλε μου Γιάννη, ακολουθώντας τέτοιες νοοτροπίες φτάσαμε να μην μπορεί να συνεννοηθεί το αριστερό δάχτυλο του αριστερού ποδιού με το αριστερό δάχτυλο του αριστερού χεριού. Δεν αναφέρομαι στα δεξιά ... γιατί εκείνα εξ ορισμού δεν ενδιαφέρονται να συν-εννοηθούν ... βολεύονται ιδιωτικά. Μπαμπανίκος Γιάννης Διαφωνω με τη λογικη του ΕΝΙΑΙΟΥ ψηφοδελτιου συναδελφοι. Vaso Gkosi Όπως και εγω διαφωνώ με τη λογική των παραταξιακών ψηφοδελτίων στον συνδικαλισμο. Dionysis Papachristodoulou Δεν με ενδιαφέρουν οι λογικές και οι αρχές ... το αίτημα είναι η αποτελεσματικότητα, η λειτουργικότητα και τα μέχρι τώρα κομματικά ψηφοδέλτια τα έχουν κάνει θάλασσα παντού ... συγνώμη θάλασσα μου, με την απέραντη απρόβλεπτη και συχνά άγρια ομορφιά σου, για τη συγκεκριμένη χρήση του ονόματος σου ... Αν ήμουν επαγγελματίας συνδικαλιστής, την Πέμπτη 19-9-2013 στη συνέλευση θα είχα ένα στόχο: να περάσουν καλά οι συνάδελφοι ... Τόσο καιρό, στις συνελεύσεις μαζεύονται πέντε-δέκα. Εκείνη την Πέμπτη υπήρχε αυξημένη συμμετοχή. Ε, στην ανάγκη θα έφερνα μπαλέτα ... θα πρόβαλλα «ψυχωφελείς» ταινίες ... πάντως θα φρόντιζα με κάθε μέσο να περάσουν καλά όσοι ήρθαν μπας και ξανάρθουν κι αν ήταν δυνατόν να έρθουν άλλοι τόσοι την άλλη φορά ... Δυστυχώς, τουλάχιστον στην Α’ ΕΛΜΕ Πέλλας, έγινε το εντελώς αντίθετο, όχι μόνο δεν πέρασαν καλά οι συνάδελφοι, αλλά έφυγαν κακήν κακώς, αγανακτισμένοι και αποφασισμένοι να μη ξανάρθουν, πράγμα που έγινε την Τρίτη 24-9-2013. Την Πέμπτη ήμασταν 120, την Τρίτη 50. Δεν έβαλα θαυμαστικό μετά το 50 (50!) μη τυχόν το περάσει κανείς για άσσο και το διαβάσει 501. Άλλο η προσωπική λογική ή τρέλα κι άλλο το κοινωνικώς εφικτό. Πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και οι συνδικαλιστές μας απέδειξαν ακόμα μία φορά ότι ιδέα δεν έχουν από πολιτική και κοινωνικούς αγώνες. Ακόμη μία φορά μια ουτοπική μαξιμαλιστική πρόταση λειτούργησε ως βαλβίδα εκτόνωσης της συσσωρευμένης αγανάκτησης. Μπορεί στον ιδιωτικό του βίο κανείς να είναι αλλού γι’ αλλού ... κι ακόμα παραπέρα ... μπορεί να κυκλοφορεί με λιμουζίνα ..., μεταχειρισμένο Hyundai Atos που αγόρασε το 2005, 4.500 ευρώ, και προσφάτως του έβαλε και υγραέριο! Μπορεί να τη βγάζει τον χειμώνα (στην ορεινή βόρεια Ελλάδα) μπαμπαλωμένος με σλιπιγκ-μπαγκ και μπουφάνια και με μια σομπίτσα αλογόνου την οποία να την ανάβει μόνο όταν η θερμοκρασία δωματίου πέφτει κάτω από τους 8 βαθμούς Κελσίου, έτσι για να νιώθει ελεύθερος, το λιγότερο δυνατόν εξαρτημένος! Μπορεί να μην πηγαίνει ούτε μια μέρα διακοπές γιατί δεν έχει τίποτα να διακόψει ... γιατί δεν προλαβαίνει να κάνει όσα έχει τρέλα να κάνει ... γιατί δεν γουστάρει να διακόψει τον έρωτα του ...! Μπορεί να «σπαταλά» όλο τον ελεύθερο χρόνο του για την ανθρωπότητα ..., γράφοντας για τους αγέννητους ..., διαβάζοντας τους πεθαμένους ..., αντιγράφοντας κάποιους αθάνατους ..., δημιουργώντας, «παίζοντας», «πετώντας»! Αυτά όλα είναι προσωπικές, ατομικές του τρέλες! Όλα αυτά είναι προσωπικές, ατομικές του, «τρέλες»! Δεν είναι δυνατόν να κατεβεί στη συνέλευση και να καλέσει τους συναδέλφους να ακολουθήσουν. Εκεί, οφείλει να αφουγκράζεται τις δυνατότητες του σώματος, να είναι ρεαλιστής, να γνωρίζει τα όρια και ανάλογα να χαράζει στρατηγική δράσης τέτοια που θα εξασφαλίζει τις περισσότερες πιθανότητες μιας κάποιας επιτυχίας. Δεν είναι δυνατόν σε έναν αγώνα να τα κερδίσεις όλα. Αλλού θα υποχωρήσεις, άλλα θα παραχωρήσεις, άλλα θα κερδίσεις. Στη συγκεκριμένη απεργιακή μας κινητοποίηση η μόνη ρεαλιστική δράση ήταν 48άωρη (Τετάρτη και Πέμπτη μαζί με τους άλλους) την πρώτη εβδομάδα και κυλιόμενες 48άωρες ανά περιφέρεια στη συνέχεια, έτσι ώστε να βγει περίπου μία 48άωρη τον μήνα σε κάθε συνάδελφο που θα ήθελε να συμμετέχει. Στην Έδεσσα, τις μέρες της απεργίας, μέλη της Α’ ΕΛΜΕ Πέλλας είχαν στήσει στο κεντρικό πεζόδρομο της πόλης, στο πιο κεντρικό σημείο, κιόσκι. Μοίραζαν έντυπο υλικό και τα μαγνητόφωνα έπαιζαν όλα τα επαναστατικά άσματα της σύγχρονης Ελλάδας. Απευθυνόμενος σε μέλος του Δ.Σ. της Α’ ΕΛΜΕ Πέλλας (της ΑΣΚΚ) είπε: «Τι μ... είναι αυτές που κάνετε; Στο κέντρο της πόλης να το παίζω Τσε Γκεβάρα! Ποιος είμαι; Δεν με ξέρουν; Μέχρι χθες άραζα στις καφετέριες! Μαύριζα στις διακοπές μου! Τσέπωνα τα μαύρα μου! Και όταν λέμε μέχρι χθες, εννοούμε μέχρι χθες! Λόγω της τρέχουσας Κρίσης μπορεί άλλοι να έχουν υποστεί τα πάνδεινα ... εγώ μετράω απώλειες σε κάποια όχι και τόσο υπερβολικά ποσοστά ... Και σήμερα ξαφνικά, επειδή απολύθηκαν δυο χιλιάδες τόσοι συνάδελφοι μου ... και θα ήμασταν περισσότεροι αν δεν «έτρωγε» το «θηρίο» τη δημοτική αστυνομία και τους φύλακες των σχολείων, ξαφνικά το παίζω Τσε Γκεβάρα; Ντρέπομαι!!!!! Και δεν ντρέπομαι για μένα. Εγώ να βγω και γυμνός στη πόλη δεν έχω πρόβλημα ... μπορεί και να το έχω κάνει ... Ντρέπομαι που ξεφτιλίζουμε τα σύμβολα!!! Τι σχέση έχουμε οι εκπαιδευτικούληδες του 2013 με το «Πάλης ξεκίνημα νέοι αγώνες οδηγοί της ελπίδας οι πρώτοι νεκροί. Όχι άλλα δάκρυα κλείσαν οι τάφοι λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί», με τον δρόμο που είχε «τη δική του ιστορία, κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά, ήταν μια λέξη μοναχά ελευθερία, κι ύστερα είπαν πως την έγραψαν παιδιά» με αυτόν που μετρούσε «τους χτύπους το αίμα μετρώ, είμαι θρεφτάρι μ' έχουν κλείσει στο σφαγείο, σήμερα εσύ αύριο εγώ. Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα, μετρώ τους χτύπους τον πόνο μετρώ ...»;;;; Που πας ρε Καραμήτρο;;; Λίγο αισθητική! Λίγο σεβασμός στα σύμβολα! Όλα τα έχουμε ισοπεδώσει! Άλλοι αγωνίστηκαν για την ανθρωπότητα, τη πατρίδα, άντε την κοινωνικο-οικονομική τους τάξη, κι άλλοι «αγωνίζονται» για τον γκ... τους. Να βγούμε λέει να κερδίσουμε την κοινωνία; Η εξουσία έχει «πυραύλους»: Τη παγκόσμια οικονομική Κρίση, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ... κλπ. κι εμείς θα μοιράσουμε φυλλάδια, πνίγοντας το κέντρο της πόλης στην ηχορύπανση και θα κερδίσουμε με το μέρος μας τον απολυμένο εργάτη, τον άνεργο οικοδόμο, τον πρώην ... πρώην ... πρώην ... που αγωνίζεται να μαζέψει τα αναγκαία για να τσοντάρει στη δωρεάν Παιδεία που προσφέρουμε στα παιδιά του! Η καλύτερη δράση θα ήταν να μοιράζουν αυτά τα φυλλάδια για την δωρεάν δημόσια εκπαίδευση όσοι συνάδελφοι φροντίζουν ιδιαιτέρως κάποιους μαθητές μας, στους γονείς των μαθητών τους, χέρι με χέρι, πάνω στη πληρωμή, πάρε-δώσε ... να πάω από μια μεριά να το τραβήξω με τη κάμερα ... εκεί να δεις επιτυχία! Θέλουμε την αύριο να είναι μαζί μας η κοινωνία; Ας δημιουργήσουμε συνθήκες, μέσω Διαδικτύου, μέσω ... μέσω ... μέσω ..., δεν ξέρω, πάντως τέτοιες που να μη χρειάζεται ο μέσος γονιός να βάζει το χέρι του στη τσέπη (και βαθιά μερικές φορές) για να πορευτεί το βλαστάρι του το δρόμο της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευση, κι όλοι θα είναι με το μέρος μας. Καταργούν τα ολοήμερα; Ας προσφέρουμε κοινωνική εργασία απλώς προσέχοντας τα παιδιά στους χώρους των σχολείων μέχρι να σχολάσουν οι γονείς και θα μας κάνουν άγαλμα! Θέλει έμπνευση και φαντασία, θέλει να έχουμε ανοιχτά τα μάτια και να βλέπουμε τις ανάγκες της κοινωνίας στην οποία ζούμε, θέλει σκέψη και σκέπτομαι σημαίνει βλέπω. Θέλει να βλέπουμε και λίγο πέρα από τη μύτη μας! Με παρεμπιπτόντως ας πούμε κια για την έκφραση «που μας ρε Καραμήτρο»: Ο Καραμήτρος ήταν φαντάρος. Έρχεται στη μονάδα τηλεγράφημα ότι σκοτώθηκε ο αδελφός του. Φωνάζει ο Λοχαγός τον Επιλοχία και του λέει: – Επιλοχία, πες στον Καραμήτρο, με τρόπο, ότι σκοτώθηκε ο αδελφός του. – Μάλιστα! – Καραμήτρος! – Διατάξτε! – Σκοτώθηκε ο αδελφός σου! Τέζα ο Καραμήτρος, έπεσε λιπόθυμος! – Ρε, Επιλοχία, με τρόπο, είπαμε! – Μα κύριε Λοχαγέ, ούτε γομάρι τον είπα, ούτε τον έβαλα να πάρει κάμψεις! Μετά από ένα μήνα έρχεται τηλεγράφημα ότι πέθανε και ο πατέρας του Καραμήτρου. Αποφασίζει ο Λοχαγός να το πάρει πάνω του. Το πρωί, στην αναφορά διατάζει το στράτευμα: «Όσων ζει ο πατέρας, να κάνουν ένα βήμα μπροστά!» Πράγματι κάνουν το βήμα όσοι είχαν πατεράδες εν ζωή, το κάνει κι ο Καραμήτρος και ο Λοχαγός του φωνάζει: «Που πας ρε Καραμήτρο; ... Πέθανε ο πατέρας σου!!!» Τέζα η τερέζα ... Η ιστορία έδειξε ... καιρός και να διδάξει!!!: «Εμπρός σηκωθείτε ...» από τον καναπέ του κομματικού-παραταξιακού συνδικαλισμού που δεν είναι συνδικαλισμός, είναι η χαρά της εξουσίας ... Υπάρχει ελπίδα ... !!! Ανακοίνωση: Ολόκληρη η ανάρτηση: Κουβέντα να γίνεται ... Γιάννης Βίγλης Όλοι οι μετανιωμένοι πρώην νεοδημοκράτες ή πασόκοι μπορούν να φτιάξουν ό,τι παράταξη θέλουν. Και αν τους πρόδωσαν τόσο καιρό οι κυβερνήσεις τους με γεια τους με χαρά τους. Καλά κωθώνια ήταν. Μην έχουν όμως και την απαίτηση να διαλυθούν οι παρατάξεις που τόσο καιρό ΚΑΙ αγωνίζονταν ΚΑΙ προειδοποιούσαν την κοινωνία για αυτά που έρχονταν. Αν εσείς θέλετε να σβήσετε το παρελθόν σας, εμείς όχι. Dionysis Papachristodoulou ντιπ άσχετο φίλε μου!!! ... άντε εσύ με την δογματική σου βεβαιότητα να αγωνίζεσαι μόνο με τους δικούς σου και θα πάρεις τον ... όπως και τον πήραμε δηλαδή ... Το ζήτημα είναι η ΣΥΝ-ΕΝΝΟΗΣΗ, η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ κι όχι το κλείσιμο στο ιδιωτικό σου μετερίζι. Αλλά με τέτοιες νοοτροπίες έχουμε φτάσει να μη μπορεί να συνεννοηθεί το αριστερό δάχτυλο του αριστερού ποδιού με το αριστερό δάχτυλο του αριστερού χεριού ... δεν μιλάω για τα δεξιά γιατί εκείνα εξ ορισμού την βρίσκουν ... ιδιωτικά. Αν θέλεις συζήτηση μπες στον κόπο να διαβάσεις και παραμέσα, μην αρκείσαι στην ετικέτα ... Αν το είχες κάνει θα είχες καταλάβει ότι καμιά σχέση ... ντιπ άσχετο φίλε μου το σχόλιο σου. Πάνω στη γη δεν υπάρχουν μόνο Πασόκοι, ΝΔούδες και οι δικοί σου ... υπάρχουν του κόσμου τα παράξενα όντα ... υπάρχουν κι εξωγίηνοι ... υπάρχουνε και ούφο ... ξεκόλλα!!! κι εσύ βρε Γιάννη μου τι κρατάς κρυφά τα "χαρτιά" σου (https://www.facebook.com/johnviglis) ... έτσι κι αλλιώς αυτοί από τους οποίους θα άξιζε να κρυφτείς ξέρουν ακόμη και τι χρώμα .... φοράς ... Γιάννης Βίγλης Εγώ δεν έκανα τον κόπο να μπω στο προφίλ σου. Εσύ τι ψάχνεις και τι δουλειά έχεις σε αυτή την ομάδα; Dionysis Papachristodoulou είμαι της ΚΥΠ ... της CIA ... και της KGB .... Τόσο παράξενο σου φαίνεται που κάποιος "ξένος" τυχαίος διπλανός σου μπορεί να ενδιαφέρεται για κάποιον που του έκανε τη χάρη να ασχοληθεί μαζί του έστω τόσο επιφανειακά και πρόχειρα όσο εσύ;;; ξεκόλλα ... υπάρχουν και εξωγίηνοι ... και ούφο ... Απ' ότι θα κατάλαβες είμαι ΟΥΦΟ ...