«Η αιτία του κακού» ή «βγάζοντας από τη μύγα ξίγκι» ...

		Δουλειά του θεολόγου είναι η τέχνη του «να βγάζει από τη μύγα ξίγκι». Ξίγκι το λίπος κάτω από το δέρμα ζώων. «Βγάζει από τη μύγα ξίγκι»: βγάζει με το ζόρι κέρδος από δραστηριότητα που είναι αδύνατον φυσιολογικά να αποδώσει κέρδος. Δουλειά του Θεολόγου είναι να βλέπει τον Θεό και να μιλάει γι’ Αυτόν. Αυτή είναι η δουλειά του Θεολόγου με κεφαλαίο «Θ». Των θεολογάκων όμως που ονομαζόμαστε έτσι επειδή απλώς αποκτήσαμε ένα πτυχίο θεολογικής Σχολής, των θεολογάρων που χαμπάρι δεν έχουμε τι εστί Χριστός, απλά γιατί δεν Τον έχουμε δει, Ζώντα και Εν Δόξη και Μετά Δόξης. «Άλλο είναι να γνωρίζουμε τι διδάσκει η Εκκλησία για τον Θεό, και άλλο να γνωρίσουμε τον Θεό με τον ερχομό Του μέσα μας» (Αρχιμ. Σωφρονίου, Το Μυστήριο της Χριστιανικής Ζωής, εκδ. Έσσεξ Αγγλίας 2010, σελ. 94). Ημών λοιπόν των ξενέρωτων, δουλειά είναι να «βρέχουμε τις πέτρες» τις παλιές. Ο Πεντζίκης όριζε ως σκοπό για τους νέους λογοτέχνες το να βρέχουν, να αναζωογονούν τα μνημεία: «Τι όμορφες που είναι οι πέτρες οι βρεγμένες, δροσερές, ζωντανές. Αυτός είναι ο σκοπός των νέων λογοτεχνών. Να καταβρέχουν τις πέτρες τις παλιές». Αυτός μάλλον είναι και ο μοναδικός εφικτός σκοπός του κάθε νέου θεολογούντος. Οι παλιές εκφράσεις με το πέρασμα του χρόνου χάνουν τη δύναμή τους, ξεθωριάζουν. Οι ακροατές τις συνηθίζουμε και τις προσπερνάμε. Νεκρό γράμμα που σκοτώνει καταλήγουν τα λόγια της Ζωής, τα λόγια του Λόγου. Η πλήρης Χριστοποίηση είναι ο λόγος της υπό του Λόγου δημιουργίας του λογικού Του κτίσματος, του ανθρώπου. Τα λόγια όμως του Λόγου ξεφτάν στο διάβα των αιώνων, ή καλύτερα, «Η συνήθεια μας κάνει απρόσεκτους και σχεδόν αναίσθητους στους λόγους της Αγίας Γραφής· ανίκανους να βλέπουμε τις πραγματικές τους διαστάσεις. Οι ουσιώδεις θέσεις (στιγμές) της Θείας Αποκαλύψεως περνούν συχνά απαρατήρητες, παρόλο που αποτελούν πράγματι την απάντηση στους βαθύτερους πόθους μας» (Αρχιμ. Σωφρονίου, Άσκηση και Θεωρία, εκδ. Έσσεξ Αγγλίας 2010, σελ. 151-152). Και αλλού: «Μέσα στους αιώνες επαναλαμβάνονταν τα ιερά λόγια χωρίς την οφειλόμενη προσοχή, και ίσως για τον λόγο αυτό έχασαν την πρωταρχική τους δύναμη· τη δύναμη εκείνη που είχαν όταν εμφανίζονταν για πρώτη φορά στη συνείδηση των προφητών, των αποστόλων και των αγίων. Θα βρεθούν άραγε άλλοι τρόποι εκφράσεως του βαθύτατου νοήματος της γνώσεως που μας δόθηκε για τον μεγάλο Θεό; Η αγάπη μας προς Αυτόν ζητεί να εκφρασθεί με τέτοια ολοζώντανη ενέργεια, ώστε ούτε ο παν-καταλύτης χρόνος να μπορεί να τη μειώσει» (Αρχιμ. Σωφρονίου, Περί Προσευχής, εκδ. Έσσεξ Αγγλίας 2009, σελ. 60). Το τραγούδι του Μιχάλη Εμιρλή «Η αιτία του κακού» λέει: Με τα ρούχα μου μαλώνω και φωνάζω σαν τρελός, επικίνδυνος για φόνο είμαι, λεν, και μανιακός. Όποιος μου μιλάει τον βρίζω, για καυγά ζητάω αφορμή, μη μου λέτε καλημέρα, σε κάλο δε θα σας βγει. Είν’ τα νεύρα μου σμπαράλια και το μάτι μου θολό, μα δεν ήμουν έτσι πάντα, κάτι μ’ έφερε ως εδώ. Η ηχορύπανση να φταίει, έχει κάτι το νερό; Μήπως είναι και τα νεύρα θέμα κληρονομικό; Τίποτα απ’ αυτά δεν είναι η αιτία του κακού. Δε θα είχα γίνει έτσι, αν πηδούσα πού και πού. Με πολύ γλαφυρό τρόπο, περιγράφει ο τραγουδοποιός το ζόρι που τραβάει ο ψυχισμός του ανθρώπου που απέχει από το σεξ. Εδώ και αιώνες οι ασκητές της Εκκλησίας του Χριστού «παίζουν» με αυτό το ζόρι και εκούσια το προκαλούν. Οι θηριοδαμαστές γνωρίζουν ότι πρέπει να ερεθίσουν το θηρίο, να το φέρουν σε μια κατάστασης κορύφωσης, να νευριάσει, να «εκραγεί» και εκεί πάνω να αισθανθεί την εξουσία του θηριοδαμαστή πάνω του. Από εκείνη τη στιγμή και μετά έχει δαμαστεί, έχει νιώσει την εξουσία του συγκεκριμένου ανθρώπου πάνω του και πλέον του είναι υπάκουο, έχει γίνει «γατάκι». Αυτή τη διαδικασία ακολουθούν και οι ασκητές με τα πάθη. Με την εγκράτεια, προκαλούν έκρηξη του εντός Θηρίου, και με την προσευχή και τη βοήθεια της θείας Χάρης κυριαρχούν πάνω του, τη στιγμή ακριβώς της κορυφαίας μανίας του. Από τη στιγμή που θα συμβεί αυτό, το πάθος πλέον έχει δαμαστεί και ο θνητός έχει απελευθερωθεί από την κυριαρχία του. Πλέον είναι αυτοκράτωρ, κύριος και εξουσιαστής του εαυτού του, των ορμών και των ενστίκτων του. Κοινώς «από τη μύγα ξίγκι».